"Even" mijn verhaal kwijt...

Even een kloontje aangemaakt...

--
Tsja.. Daar zit ik dan. Weken, maandenlang zit ik te twijfelen of ik een kloon zou aanmaken en daarmee een topic openen over mijn "verhaal" waar ik al jaren mee rondloop. En nu ik hier zo op de bank zit, m'n laptop op schoot, ik weet geeneens waar te beginnen...

Laat ik op de lagere school beginnen. Wat valt over te zeggen, vaak gepest om m'n uiterlijk, met gym steeds als laatste uitgekozen wanneer er groepen werden gemaakt door klasgenootjes. Je kent het misschien wel. Steeds in de pauze's alleen op het schoolplein staan. Mijn moeder was tot groep 4 (geloof ik) overblijfmoeder, en hielp ook mee met allerlei activiteiten rondom school. "Omdat ze niet wilde dat ik zou blijven zitten", begreep ik later. Tot de dag van vandaag heb ik nog steeds die logica niet begrepen.

Middelbare school.
Het gepest werd minder, en ging over naar iets wat nog veel verschrikkelijker was: negeren. In de pauze's zocht ik mijn toevlucht in de mediatheek, omdat er niemand bij mij aan een tafeltje wilde zitten in de aula, en ik niet continu nagekeken wilde worden, zo van "kijk hem daar eens helemaal alleen zitten, HAHAHAHAHA". Je weet hoe hard jongeren kunnen zijn op die leeftijd.

Nu vergeet ik al een heel belangrijk stuk in m'n leven. Wat zich er tijdens en tussen deze 2 fases afspeelde. Mijn ouders hadden vaak ruzie thuis. Mijn moeder was internetverslaafd, bingoverslaafd, het geld brandde in haar handen en mijn vader was op zn zachtst gezegd een saaie zak zand die er een (bijna letterlijk) sport van maakte om de tvgids uit zn hoofd te leren terwijl hij op de bank lag. Na z'n werk natuurlijk.

Vaak botste het tussen mijn ouders, en ik denk dat ik 14-15 moet zijn geweest toen ik mijn moeder zag huilen. Ik vroeg wat er was, "niets, laat me maar even" was haar antwoord. Ik was natuurlijk niet gek en bleef doordrammen (iets wat vroeger als klein kind al werkte om mijn zin te krijgen) en het kwam eruit. Ze was verliefd geworden op iemand die ze op internet leerde kennen. Mijn wereld stortte in... Mijn vader wist helemaal van niks.
Gek genoeg kan ik me niet herinneren hoe de momenten daarna zijn verlopen, hoe ze het heeft verteld tegen mn vader (misschien verdrongen?) maar ik weet nog wel dat ze het wilde proberen om weer gelukkig te worden met mijn vader.
Ik zal even doorskippen.

Ongeveer een jaar later, misschien iets minder, kwam ik uit school. Het was de laatste vrijdag voor de kerstvakantie en bij thuiskomst bleken mijn vader en oma (van vaderskant) ook thuis te zijn. "Waar is mam", vroeg ik, waarna mijn vader in tranen vertelde dat ze dr kleren heeft gepakt en met de noorderzon was vertrokken. Ze had een huis toegewezen gekregen van de woningstichting en is, samen met diezelfde kerel (die overigens óók een gezin had), vertrokken om samen met hem in dat huis te gaan wonen.

Ik koos natuurlijk(?) voor mijn vaders kant. Hij werkte elke dag, hard en ook al had hij weinig met mij ondernomen in mijn kinderjaren, hij heeft hier niet om gevraagd. En verdiend ook niet.

Mijn vader zocht de troost in de drank, en ik heb menigmaal aan moeten horen dat als ík er niet zou zijn, hij al láng een einde had gemaakt aan zijn leven.

Mijn cijfers op school vlogen achteruit. Toen ik 2 keer was blijven zitten in de 3e, ben ik van school af gegaan. En ik vond het niet erg moet ik in alle eerlijkheid bekennen. Mijn vader had ook geen opleiding, en die is ook aan werk gekomen. Het kán dus gewoon. School heb je niet nodig.

Ik skip even een flink stuk verder.
Het is eind januari, begin februari 2009. Mijn vader (nog stééds aan de drank) werd op een gegeven moment door iemand toegevoegd op Hyves. Dat bleek zijn exvriendin te zijn van pak-em-beet 30 jaar terug. Ze woonde op een campinkje, daar mocht ze gebruik van maken van de ouders van haar schoonzoon tot aan april. Dan zou het campingseizoen weer beginnen en moest zij (die exvriendin van mn vader) er uit om een andere woning te zoeken. Afijn, ze chatten samen wat af en m'n vader (heel sad) kreeg vanaf moment 1 weer die kriebels van vroeger, 30 jaar terug.
Ze hadden afgesproken dat zij met haar dochter+vriend 14 februari zou langskomen bij mn vader om elkaar weer eens te zien na zo'n lange tijd. Het was op een zaterdag dus ik moest die dag werken en zou pas savonds rond 6 uur thuiskomen, maar dan zouden ze er nog zijn aangezien ze om 2 uur smiddags zouden komen.

En ja hoor, wat tref ik bij thuiskomst aan? Een vrouwelijke versie van mijn vader. (alcoholist) en mijn vader was al aardig padje af toen ik thuiskwam. Ze bleef slapen terwijl dr kinderen naar huis gingen en ik bleef natuurlijk thuis. Ohja, dat vergat ik nog te vertellen. Door mijn pestverleden ben ik altijd wel verlegen geweest en vrienden had ik tot die tijd nog niet echt in elk geval. Dus had ook niks om naar toe te gáán.
Nou wat kan ik zeggen? Ik heb die nacht geen meter geslapen van de herrie die ze maakten en dan heb ik het niet over gesnurk

Ze is overigens daarna bij ons komen wonen.

Een paar maanden later, in april, ontmoette ik mijn eerste echte liefde Ik had haar ooit eens een keer uitgenodigd op hyves, en ik dacht "laat ik maar eens met haar praten zodra ze me geaccepteerd heeft". Alleen dat moment was er nooit van gekomen, totdat ik haar een prive berichtje stuurde met daarin dat ik haar es had toegevoegd, maar we elkaar eigenlijk nooit spreken, met mijn msn erbij. Alleen dan wat mooier verpakt dan dat ik nu typ.
Anyway ze voegde me nog geen 2 minuten later toe en we spraken wat, zij was dingen voor school aan het doen, zij was 17 en ik destijds 23.
Vele msnberichten en smsjes later, vroeg ik haar of ze het leuk zou vinden om eens af te spreken Dat leek haar wel leuk, maar die avond moest ze training geven aan kleintjes van de atletiek (ze is daar trainer) Dus dat zou dan ná de training worden. Oke, dat komt goed uit, dan zou ik uit mijn werk even douchen om daarna naar de atletiek te gaan. Zo gezegd, zo gedaan. Ik stond op de parkeerplaats aldaar en smste haar dat ik op haar stond te wachten. Na 10 minuten kreeg ik nog niets te horen en was al van plan om weer weg te gaan, maar ik besloot nog even 5 minuten te wachten...

2 minuten later zag ik in de verte iemand mijn kant op lopen, een rode jas aan, en dat bleek achteraf dat meisje van hyves te zijn. Wauw.... Ze zag er fantastisch uit... Nog mooier dan op de foto's
Anyway ze was daar met een groep vrienden die ook verbonden waren aan die vereniging en we hadden gewoon wat lol. Anderhalf uur later fietsten we met een groep weg, die steeds kleiner begon te worden. Ik zal even doorskippen voor degenen die nog niet zijn afgehaakt.

Mijn vaders vriendin mocht mijn vriendin niet. Ze kon haar niet uitstaan. Ik kwam er een paar dagen na de eerste ontmoeting achter dat ze deed aan automutilatie. Voor de leken, dat betekent zelfverwonding/zelfverminking en neigingen had van anorexia. Dat heb ik met mijn vader proberen te bespreken (waar zijn vriendin dus ook weer bij zat) en zijn vriendin moest daar niks van hebben. "Dat doen alleen gekken en gestoorden, ze hoort in een gesticht!" is maar 1 van de opmerkingen die ik te horen kreeg van dat mens.

Ze heeft vaak geprobeerd om mijn vriendin en mij uit elkaar te drijven, misschien omdat ze bang was niet de belangrijkste vrouw in het huis te worden? Geen idee nog steeds waarom maar het lukte haar niet. Het bracht ons juist sterker bij elkaar.

Mijn relatie, die de eerste was in mijn leven, heeft 8 maanden mogen duren. Of eigenlijk, net iets korter. Omdat zij 17 was en ik 23, was ik misschien al iets verder met bepaalde dingen dan dat zij was. Ik wilde heel graag met haar vrijen Omdat ze had verteld vroeger te zijn aangerand begreep ik dat ze niet van plan was om de eerste weken of maanden met me te vrijen. Het "gewone handwerk" was er wel, maar daar bleef het ook bij. En er waren ook momenten, laten we zeggen een tijd van 4-6 weken dat er helemaal niks gebeurde Maar het niet-vrijen, daar had ik heel veel moeite mee. Je mag van me aannemen, dat als een jongen 8 maanden een relatie met iemand heeft, zónder echte sex, en bereid is om nog langer te wachten, dat best moeilijk/pijnlijk is Maar ze was mn eerste liefde, ik hield zielsveel van haar, had alles voor haar over, ook het wachten.

Na 8 maanden was het *patsboem*. Over. Een geldige reden gaf ze niet. Ze kwam op een middag naar mn huis, liep naar mn kamer toe en kwam bij me op bed zitten. Ze vertelde dat ze was gekomen om er een punt achter te zetten. Om haar spullen op te halen en de mijne terug te geven.

Vanaf dát moment is mijn leven écht neerwaarts gegaan... Mijn hele leven, mijn toekomst, was weg. Zij was mijn toekomst, mijn leven.

Morgen ga ik deze openingspost aanvullen, ik wil nu alvast de huidige situatie beschrijven

Mijn vader heeft 2 jaar geleden, 4 weken lang in coma gelegen. Daarna heeft hij ongeveer een maandje of 3-4 gerevalideerd. Ik stond er alleen voor. Geen familie (op m'n oma van dik in de 80 na, wat moet je daar van verwachten?), geen vrienden. Elke dag 2x (2x40km) rijden om op bezoek te kunnen, werken, mijn financien bijhouden, zijn financien bijhouden, het huishouden regelen. Álles kwam op mijn dak terecht.

Na de revalidatie (mijn vader heeft iedereen daar in de maling genomen door zich voor te doen als dat hij weer beter is) werd mijn vader ontslagen uit het revalidatiecentrum en mocht naar huis. Daar is gebleken dat het nog véél te vroeg is geweest dat ze hem naar huis terugstuurden. Hij bleek depressief, agressief, dominant, diep ongelukkig en noem het maar op.

Je zou kunnen stellen dat hij een ander persoon is geworden, aangezien hij vóór de coma op zijn voorhoofd is gevallen (daar wordt je innerlijk, je karaktereigenschappen "bewaard"). Na die revalidatie heb ik nog anderhalf jaar met mijn vader samen gewoond, maar het ging gewoon echt niet meer. Elke dag ruzie, om niks, maar wat me wel raakte... Ik kon het niet meer opbrengen.

En na heel lang twijfelen, wikken en wegen heb ik besloten om in november vorig jaar op mezelf te gaan wonen. En daar zit nu ook mijn huidige probleem. Ik ben sinds dat mijn vader in coma terecht is gekomen, afhankelijk van een bijstandsuitkering. Mijn contract werd niet verlengd omdat mijn prestaties op de werkvloer achteruit gingen. Misschien niet heel onlogisch. Omdat toen alles op me af kwam kreeg ik het erg druk met alles regelen, kwam het me tegelijkertijd best goed uit dat ik niet werkte.
Nadat mijn vader weer thuiskwam, merkten we (mn oma en ik) dat hij erg was veranderd. Hij gedroeg zich zó anders thuis, vergeleken met in het revalidatiecentrum. Hij heeft gewoon een spelletje gespeeld daar. Een act opgehouden.
Zijn nieuwe karakter bleek depressief, negatief, agressief, dominant, vergeetachtig. En begon daarnaast weer verder te gaan met drinken. En dan heb ik het niet over 1 glaasje bier per dag. Maargoed, je begrijpt dat het ook dit keer er in is geslopen, tis niet zo dat hij vanaf dag 1 weer een krat leegzoop.
Je mag van me aannemen dat het moeilijk is, om met zo'n iemand te leven... Vaak ruzies. Onbegrip (hij erkent zelf niet te zijn veranderd, en volgens hem is er niks met hem aan de hand, dat is nog het ergste). Hij weet altijd alles beter. Kortom: geen pretje.
Uit loyaliteit heb ik altijd gezegd, mijn vader zorgde voor mij toen mijn ouders gingen scheiden. Ik ga dat nu voor hem doen. En dat had ik met liefde en plezier willen doen. Maar als je stééds... Continu... Keer op keer te horen krijgt dat hij zo'n beetje alles wat je doet veel beter weet, gaat op ten duur de moed om ook maar iets te probéren, naar je schoenen zakken...
Ik heb na een tijdje de moeilijke knoop doorgehakt om voor mezelf te kiezen, en op mezelf te gaan wonen. Dus ik heb nu een huisje, en een bijstandsuitkering. Maar omdat mijn vader de laatste tijd nog maar 70% van zijn loon ontving, betaalde ik met dat beetje wat ik elke maand overhad, mee aan zijn rekeningen. Ik bedoel, ik mag daar voor de rest gratis wonen, geen kostgeld of iets, dus lijkt me niet meer dan logisch, toch?
Maar omdat elke maand elke cent die ik overhad naar mijn vader is gegaan, heb ik niet kunnen sparen voor meubeltjes en zulks. Ik heb toen ik dit huis kreeg toegewezen een douchegordijn gekocht, voor de rest was die bruikbaar al is de douchekop niet helemaal top (lullig straaltje) en ik heb een kwast tegen een aantal muren gegooid (over het behang heen om kosten te besparen) en dat is eigenlijk het enige dat ik in dit huis heb gespendeerd.
Uit mijn vorige huis had ik al een tv, computer, laptop, radio. Later heb ik via via wat dingetjes bij elkaar kunnen sprokkelen, zoals bijvoorbeeld een luchtbed, een bankstel, wat stoelen, een magnetron. Maar de essentiele dingen, zoals een gasfornuis, pannen, een koelkast, een wasmachine, die heb ik nog niet. Nog geeneens een vloerbedekking.
Nu zou je zeggen, dan vraag je toch gewoon verhuiskosten of bijzondere bijstand aan bij de Sociale Dienst? Dat dacht ik dus ook. Ik heb een afspraak gemaakt, ben er naartoe gegaan en tijdens mijn gesprek werd mij verteld dat op jezelf gaan een bewuste keuze is, die daarnaast vanzelfsprekend is voor een zeker moment in je leven. Dat je daarvoor moet reserveren voordat je op jezelf gaat. Ik heb het verhaal nóg een keer uitgelegd bij degene met wie ik dat gesprek had, maar nogmaals kreeg ik te horen dat daarvoor geen bijzondere bijstand werd verleend.
Tegen die uitspraak ben ik in beroep gegaan, of hoe je dat ook noemt. Inclusief brief van mijn psycholoog. Na een maand of 2 (!) kreeg ik te horen dat het heel vervelend was, maar dat ik nog steeds geen recht had op bijzondere bijstand/verhuiskosten, "omdat dit een bewuste keuze is".
Bedankt, Sociale Dienst Drechtsteden
Nu zit ik dus met het probleem dat ik maandelijks 175 euro tekort kom om mijn rekeningen van te betalen, vandaar dat ik 31 mei een afspraak heb voor schuldhulpverlening. Die heb ik namelijk jaren geleden gemaakt toen alles nog "goed en wel" was, en ik nog werk had.

...

Ken je dat gevoel? Dat gevoel dat er... níemand om je lijkt te geven? Niemand, die zich ook maar énigzins om je bekommert? Iemand die eens uit zichzelf vraagt en meent, Joh, hoe is het met je? En die niet meteen wegloopt als je laat blijken dat het niet zo heel erg goed met je gaat?

Ik heb vrienden gehad in mijn leven, ik heb ze echt gehad. Maar nu, sinds dag 1 dat ik dit huis heb heb ik bijna niemand over de vloer gehad. En dat is inmiddels alweer zo'n half jaar.

Conclusie: De wereld is hard, gemeen en koud. Op het moment dat je het hardst een schouder kunt gebruiken om op te leunen is die er niet

Morgen ga ik de openingspost aanvullen en stukken herschrijven. Ik zie dat het een aardig rommeltje geworden is, net als in mn hoofd

Voor degenen die dit hele stuk volledig hebben gelezen: Bedankt, ik wilde dit gewoon even delen met iemand.....

[ Bericht 7% gewijzigd door billie1985 op 20-05-2012 17:22:35 ]

quote:

Op zaterdag 19 mei 2012 23:26 schreef Charcot het volgende:
.... Vind het alleen symptoombestrijding. Doe die dingen in combinatie met professionele begeleiding/hulp.

Dat vind ik dus ook. Ik loop sinds juni vorig jaar bij een psycholoog (ook weer vergeten erbij te zetten )

quote:

Op zaterdag 19 mei 2012 23:28 schreef Cobhatecrew het volgende:
...Jemig, gozer. Ik weet even niet zo goed wat ik moet zeggen. Ik hoop dat het opschrijven van dit alles een beetje heeft geholpen . Verder zal ik je aanvullingen even afwachten en morgen opnieuw lezen.
Oja, dat gevoel is inderdaad herkenbaar, maar ben het met Charcot eens wat betreft dat jouw issue toch dieper en ingewikkelder ligt. Sterkte.

Het schrijven heeft mn "pijn" wel een beetje "verlicht". En ik begrijp overigens dat er heel veel zullen zijn die niet weten hoe ze moeten reageren. Begrijpelijk. Als ik dit van iemand zou horen en zelf niet in de situatie zitten, zou ik heel waarschijnlijk hetzelfde hebben. En ik heb nog steeds niet alles verteld...

Maar voor de overigen die gereageerd hebben of nog gaan reageren: De reacties doen me ontzettend goed! Geeft een beetje het idee dat er echt mensen zijn die naar me luisteren, en da's ook wel eens fijn

Bedankt!

quote:

Op zaterdag 19 mei 2012 23:48 schreef Kola het volgende:
Het gebruik snap ik niet helemaal en verder, ja. Heel zielig voor je, maar volgens mij ben je ook wel echt heel gevoelig. Een beetje hard worden zou geen kwaad doen.

Ik ben ook héél gevoelig, dat klopt. Misschien is dat inderdaad een reden van het gebruik. Verder vraag ik in elk geval niet om zielig gevonden te worden, hooguit wat... begrip? Een luisterend oor? Geen idee... Waarom praten mensen met problemen met andere mensen?

quote:

Op zaterdag 19 mei 2012 23:48 schreef Charcot het volgende:
Wat voor een therapie krijg je, billie1985? Is dat in combinatie met medicatie? Wat was je diagnose? Merk je zelf ook een beetje vooruitgang?

Ik weet dat mijn therapeut systeemtherapeut is, geen idee precies eigenlijk hoor... Ik heb een aantal maanden (even doosje opgezocht) sertraline geslikt daarnaast ja... Voelde in het begin flink klote (zacht uitgedrukt), veel huilbuien enzo je kent t misschien wel? Merk ik vooruitgang? Mwah. 't Is verschillend. Ik kan ook wel eens een extreem goeie dag hebben (gek genoeg is dat dan precies het tegenovergestelde van hoe ik me nu voel), maar het zijn voornamelijk momenten zoals nu, een zaterdagavond, een koninginnedag, dat je maar al te goed weet dat andere mensen waar je zelf eerst mee om ging (maar ook anderen), op dát moment heel veel plezier maken, met elkáár, en dat jij (ik in dit geval dus) alleen thuis zit. In een kaal huis waar je al een half jaar huur voor betaalt. Moet nog even in de openingspost vermelden dat ik hier enkel een computer, tv, radio (uit mn vorige huis), luchtbed en een bank heb. Een paar stoelen nog maar daar houdt t ook bij op... Geen vloerbedekking, geen gasfornuis, geen pannen, geen normaal bed

quote:

Op zondag 20 mei 2012 00:07 schreef quirina het volgende:
Kan je je oude contacten niet weer aanhalen via Hyves? Misschien hebben ze een tijd lang niets van je gehoord dat ze het daarom erbij laten zitten en je een beetje vergeten.
Of als ze je geschiedenis weten kan het ook zijn dat ze het moeilijk vinden om met je erover te praten of er naar te vragen.

Toevallig dat je dat zegt, want, vorige week heb ik iedereen uit mn hyves gegooid. Oke dat was om meerdere redenen, merendeel is overgestapt op facebook, maar daarnaast was ik ook benieuwd wie me opnieuw zou toevoegen. Nobody (okee misschien omdat het hyves is en er weinig mensen het nog gebruiken). Maar om even antwoord te geven op je vraag: Ik heb (tot irritantst toe denk ik wel) contact met mensen gezocht waar ik vroeger mee omging. Niemand had, wanneer ik het ook vroeg, tijd. Letterlijk: nooit. Ik heb heel vaak gevraagd aan mensen van joh, zullen we hier of daar eens heen gaan. "Nee dat gaat niet, want dit dat zus zo". Om een paar dagen later op facebook foto's terug te vinden dat ze 1. uitgaan, 2. naar de kermis gaan, 3. naar de bios gaan en noem het maar op. Zo moeilijk is het toch niet om mij eens mee te vragen? Je kunt met mij toch óók best lachen? Ik wil niet meteen als schenkstroop klinken, maar misschien ligt het wel deels aan mn buitenkant. "Vrienden zijn leuk, maar je moet er ook mee over straat kunnen lopen". Zoiets?

Vóórdat ik ga reageren op je reactie wil ik duidelijk maken dat je dit NIET moet zien als aanvallend, sterker nog ik vind jullie feedback ontzettend fijn

quote:

Op zondag 20 mei 2012 00:19 schreef Kola het volgende:

[..]

Ik begrijp het opzich. Maar verliefheid zal over gaan, je hart zal vast nog vele keren breken en mensen zullen je slecht behandelen omdat mensen soms zo zijn. Je hoeft er niet lijdend aan onderdoor te gaan, je kan er ook dingen uithalen en voor jezelf kiezen zonder het je meteen heel persoonlijk aan te trekken.

Ik begrijp je reactie. Maar achteraf denk ik dat het best eens zo kan zijn dat door het "plotseling" vertrek/wegval van mijn moeder, ik daar nu nog steeds last van heb. En misschien wel zal blijven houden.

quote:

Nu ben je op een punt waar je een nieuwe start kan maken. Iedere dag, beetje bij beetje. Laat je niet tegenhouden door dingen die je hebt meegemaakt of negatieve dingen die je zeker nog mee zal maken, laat je sturen door de dingen die je nog mee wil maken. Geniet van kleine momenten en maak je vooral niet al te druk!

Die gedachte heb ik al heel vaak voorgehouden tegenover mezelf, maar na een tijdje werkt ook dat niet meer.

quote:

Een begin maken met het decoreren van je huis is al een goed idee, om het echt een fijne persoonlijk omgeving te maken.

Wanneer ik aangeef dat ik in een half niet verder ben gekomen dan datgeen wat ik net beschreef, zou dat komen door persoonlijke keuze of noodgedwongen keuze? Ik zit al geruime tijd in de bijstand omdat ik psychisch ben afgekeurd (die binnenkort wordt beindigd wegens plannen regering) en in de tijd dat mijn vader weer thuiskwam uit het revalidatiecentrum ontving hij nog maar 70% van zijn loon. Dat was al niet heel veel, en daarom betaalde ik van het beetje dát ik soms wel eens overhield mee aan zijn rekeningen. Ik ben bij de sociale dienst geweest om verhuiskosten aan te vragen maar krijg 0 op rekest. Ben hiertegen in hoger beroep gegaan (incl brief van de psycholoog), of hoe je dat ook zegt, en ze blijven volhouden: het op jezelf wonen is iets wat ooit een keer zal gebeuren, en je hoort geld te reserveren voor je uitzet. Dat je misschien ook nog schulden hebt zoals ik en door eerder genoemde reden geen kans hebt gehad om te sparen? Ach het zij zo. Is toch niet hún probleem?

Maargoed, dat kon je allemaal niet weten!

quote:

Alles komt goed, iedereen is wel eens alleen. Het belangrijkste is dat je altijd kan terugvallen op jezelf, als er niemand anders is.

Daar heb je een heel sterk punt, en ik ben er achter gekomen dat dat 1 van de moeilijkste dingen uit het leven is, dan wel ondoenbaar is

quote:

Op zondag 20 mei 2012 00:21 schreef Charcot het volgende:
Wat voor een inkomen heb je? Werk je? Zo ja, je leefomgeving (letterlijk dus) is heeft invloed op je gemoedstoestand. Positief of negatief. Je woont er al, waarom maak je er geen 'thuis' van? Hoeft niet ineens. Doe het stapje voor stapje. Eerst een heerlijk fijne bed. Dan een mooi verfje/behang aan de muren.
Wat doe je trouwens verder in het dagelijks leven? Heb je een hobby?
Daarnaast is het misschien goed om je te realiseren dat een therapeut je alleen handvatten kan geven, het is geen ramp om er daarnaast ook zelf dingen naast te doen. (volgens mij klinkt dit best vervelend, niet zo bedoeld.) Wat ik bedoel te zeggen is dat het goed is om bij jezelf naar binnen te kijken en je positieve dingen moet doen. Voed je geest op een positieve manier

Mijn inkomen bestaat uit een bijstandsuitkering. Elke maand kom ik structureel 175 euro tekort. Dat heb ik een aardig tijdje kunnen volhouden, maar nu lukt dat niet langer meer. 31 mei heb ik dan ook een afspraak bij de sociale dienst voor schuldhulpverlening
Ik werk, althans, ik reintegreer. 1 dag per week doe ik werkervaring op bij een automatiseringsbedrijf waar ik allerlei klusjes doe. Onbetaald. Maar vanaf eind juni wordt dat traject stopgezet omdat ik, omdat ik onder de 27 ben (ben 26), óf moet gaan werken, óf terug moet gaan naar school en leven van de studiefinanciering. Nu kan ik je zeggen dat een bijstandsuitkering al niet veel oplevert, om over studiefinanciering nog maar te zwijgen...

En ik weet het, mijn luchtbed ligt op een doek hier in de woonkamer, omdat het anders misschien stuk gaat wanneer het schuurt over de betonnen vloer. Ik zou er heel graag een thuis van willen maken, geloof me dat wil ik echt Maar wat zal ik zeggen, soms zit het even tegen
Hobby's heb ik wel, eigenlijk is dat 1 grote hobby.. Webdevelopment. Dat vind ik echt geweldig om te doen (nerd alert?). Het idee dat je met niks begint en uiteindelijk iets heel moois weet op te zetten
Dat is ook grotendeels wat ik voor dat automatiseringsbedrijf doe, al ben ik geen pro.

En nee hoor dat klinkt niet vervelend, ik ga er van uit dat je het beste met me voor hebt Maar ik lees veel als je dat bedoelt met voed je geest? Daarnaast zou ik graag sporten, of iets competentiefs doen, maar dat is toch een stuk motiverender met iemand erbij En das juist mn probleem...