Even een vraag.
Ik heb een stuk of 7 goede vrienden die ik regelmatig zie, met name 4 van deze 7. Ik ga veel met ze om, doe vanalles met ze (bijv. koninginnedag vieren, voetbal (EK) kijken, stappen, samen eten, sporten). Daarnaast heb ik 4 familieleden waar ik een goede band mee heb.
Ik heb geen grote sociale kring, dat weet ik, maar ik ben een type dat de "klik" moet voelen. Ik heb wel nog wat mensen waarmee deze klik minder sterk is, vaak verwatert dit contact. En dan heb ik nog een groepje die ik via mijn eigen vrienden ken, hen zie ik een paar x per jaar, maar nooit 1 op 1.
Ik heb in het verleden uitgebreid geprobeerd om mijn sociale kring te vergroten door bijv. bij een sportvereniging te gaan. En niet alleen om het sociale stukje, maar ook omdat ik me dan actief voor de vereniging in kon gaan zetten (bijv. commissies, training geven) waardoor ik me meerdere avonden per week op deze doelen kon gaan richten.
Ik heb ontdekt dat ik de klik miste, ik vond de mensen heel aardig en leuk maar het contact bevredigde me gewoon niet echt. En ik heb ontdekt dat ik helemaal geen verenigingstype ben, ik ervaar het vooral als ballast als ik me extra voor de vereniging moet inzetten (door commissie te doen bijv).
Uiteindelijk ben ik gestopt. Mijn conclusie was dat het gewoon echt zo is dat ik de klik moet voelen. En dat het sportverenigingsleven me gewoon niet echt boeit (sporten overigens wel, ik heb een sport ontdekt die ik zelf heel erg leuk vind en die beoefen ik nu, in de sportschool).
Maargoed. Waar ik nu tegenaan loop, is het feit dat ik inderdaad geen 100 vrienden heb. En ik heb geen relatie. Dus als mijn vriendengroepje even wat minder "voor handen" is, doordat iedereen druk is, dan heb ik wat meer vrije tijd en moet ik me alleen zien te vermaken.
Op dit soort momenten komt er bij mij een knagend gevoel naar boven: ik voel me alleen en ben me er op een negatieve manier bewust van dat ik geen 100 vrienden heb, en geen relatie. En dan voel ik me best wel kut af en toe.
Ik zou graag willen weten of jullie a) mij ook een loser vinden met te weinig vrienden of dat jullie b) mijn "knagende" gevoel niet meer dan menselijk vinden, en ook wel eens ervaren.
Want dat is wat ik me op dat soort momenten afvraag: hebben andere mensen dit soort gevoelens ook wel eens?
Thanks alvast!
ik herken je een beetje in het verhaal. Heb zelf ook niet heul veul vrienden, en dat knaagt ook wel eens
Kennissen zijn leuk voor de kroeg; vrienden begraaf je lijken mee indien nodig.
Soms heb ik er ook wel eens last van,maar een keer thuis blijven in het weekend vindt ik ook niet erg.
Ik denk alleen dat ook veel mensen wel kennissen hebben, meer dan dat ik er heb. Of zouden er ook net zo goed veel mensen zijn die alleen maar de "kern" van vrienden hebben omdat ze gewoon niet zo van de kennissen zijn?
Je bent zeker geen loser. Dat knagende gevoel, waar je het over hebt, heb ik 24/7.quote:Op dinsdag 15 mei 2012 18:35 schreef deesje92 het volgende:
Hoi luitjes,
Even een vraag.
Ik heb een stuk of 7 goede vrienden die ik regelmatig zie, met name 4 van deze 7. Ik ga veel met ze om, doe vanalles met ze (bijv. koninginnedag vieren, voetbal (EK) kijken, stappen, samen eten, sporten). Daarnaast heb ik 4 familieleden waar ik een goede band mee heb.
Ik heb geen grote sociale kring, dat weet ik, maar ik ben een type dat de "klik" moet voelen. Ik heb wel nog wat mensen waarmee deze klik minder sterk is, vaak verwatert dit contact. En dan heb ik nog een groepje die ik via mijn eigen vrienden ken, hen zie ik een paar x per jaar, maar nooit 1 op 1.
Ik heb in het verleden uitgebreid geprobeerd om mijn sociale kring te vergroten door bijv. bij een sportvereniging te gaan. En niet alleen om het sociale stukje, maar ook omdat ik me dan actief voor de vereniging in kon gaan zetten (bijv. commissies, training geven) waardoor ik me meerdere avonden per week op deze doelen kon gaan richten.
Ik heb ontdekt dat ik de klik miste, ik vond de mensen heel aardig en leuk maar het contact bevredigde me gewoon niet echt. En ik heb ontdekt dat ik helemaal geen verenigingstype ben, ik ervaar het vooral als ballast als ik me extra voor de vereniging moet inzetten (door commissie te doen bijv).
Uiteindelijk ben ik gestopt. Mijn conclusie was dat het gewoon echt zo is dat ik de klik moet voelen. En dat het sportverenigingsleven me gewoon niet echt boeit (sporten overigens wel, ik heb een sport ontdekt die ik zelf heel erg leuk vind en die beoefen ik nu, in de sportschool).
Maargoed. Waar ik nu tegenaan loop, is het feit dat ik inderdaad geen 100 vrienden heb. En ik heb geen relatie. Dus als mijn vriendengroepje even wat minder "voor handen" is, doordat iedereen druk is, dan heb ik wat meer vrije tijd en moet ik me alleen zien te vermaken.
Op dit soort momenten komt er bij mij een knagend gevoel naar boven: ik voel me alleen en ben me er op een negatieve manier bewust van dat ik geen 100 vrienden heb, en geen relatie. En dan voel ik me best wel kut af en toe.
Ik zou graag willen weten of jullie a) mij ook een loser vinden met te weinig vrienden of dat jullie b) mijn "knagende" gevoel niet meer dan menselijk vinden, en ook wel eens ervaren.
Want dat is wat ik me op dat soort momenten afvraag: hebben andere mensen dit soort gevoelens ook wel eens?
Thanks alvast!
Maar ik mis het wel om iemand te hebben waar ik regelmatig leuke dingen mee kan doen. Vandaar dat ik vandaag een intakegesprek heb gehad voor een maatjesproject. Dan krijg ik voor maximaal 1 jaar een vrijwilliger die activiteiten met me onderneemt en helpt met het uitbreiden van mijn sociale netwerk
Jazeker.quote:
@TimMer1981: ja, dat heb ik ook weleens gehoord...
Ik denk alleen dat ook veel mensen wel kennissen hebben, meer dan dat ik er heb. Of zouden er ook net zo goed veel mensen zijn die alleen maar de "kern" van vrienden hebben omdat ze gewoon niet zo van de kennissen zijn?
En zou je echt gelukkiger zijn als je er ineens een groot aantal kennissen bij had?
.Dus maak je maar nergens druk om! Zodra je vriendengroep groter wordt vallen er vanzelf weer mensen af want je hebt gewoon geen tijd voor meer mensen.
Idem. Maar ik vind gewoon weinig mensen waarmee ik klik..quote:
Ik herken je gevoel ook heel erg, maar je hoeft echt geen 100 vrienden te hebben hoor. Vaak hebben mensen maar een paar echt goede vrienden. Ik heb zelf eigenlijk maar 1 vriendin waar ik regelmatig mee afspreek en verder eigenlijk alleen maar een paar kennissen. Ik heb wel een relatie en kan goed met mijn schoonfamilie opschieten.
Maar ik mis het wel om iemand te hebben waar ik regelmatig leuke dingen mee kan doen. Vandaar dat ik vandaag een intakegesprek heb gehad voor een maatjesproject. Dan krijg ik voor maximaal 1 jaar een vrijwilliger die activiteiten met me onderneemt en helpt met het uitbreiden van mijn sociale netwerk
Supergoed dat je er wat aan gaat doen! En ook superstoer! @Comp_lex, is dat niet wat voor jou een maatjesproject? (gezien het feit dat je 24/7 dat gevoel hebt, ga ik ervan uit dat je niet veel vrienden hebt?).quote:
Ik herken je gevoel ook heel erg, maar je hoeft echt geen 100 vrienden te hebben hoor. Vaak hebben mensen maar een paar echt goede vrienden. Ik heb zelf eigenlijk maar 1 vriendin waar ik regelmatig mee afspreek en verder eigenlijk alleen maar een paar kennissen. Ik heb wel een relatie en kan goed met mijn schoonfamilie opschieten.
Maar ik mis het wel om iemand te hebben waar ik regelmatig leuke dingen mee kan doen. Vandaar dat ik vandaag een intakegesprek heb gehad voor een maatjesproject. Dan krijg ik voor maximaal 1 jaar een vrijwilliger die activiteiten met me onderneemt en helpt met het uitbreiden van mijn sociale netwerk
Neequote:Op dinsdag 15 mei 2012 18:52 schreef Fir3fly het volgende:
[..]
Jazeker.
En zou je echt gelukkiger zijn als je er ineens een groot aantal kennissen bij had?
Tenzij de klik er is, maar dan zouden het goede vrienden zijn..Dus misschien wil je eigenlijk nog meer goede vrienden?quote:
Nee
Ik heb altijd veel vrienden gehad, totdat ik depressief werd. Het klopt echt dat ze zeggen dat je in mindere tijden je echte vrienden leert kennen. Helaas bleef er weinig van mijn vriendenkring over. Alleen ik ken hier in de stad dus amper mensen en dan is het ook lastig om nieuwe mensen te leren kennen. Al doe ik wel gewoon dingen alleen, pas bijvoorbeeld naar een workshop memobord maken geweest. Dat is dan wel 1 avond gezellig, maar zorgt niet voor blijvende contacten zeg maar. Dus sociaal is er op zich niks mis met me, maar heb gewoon even een zetje in de rug nodigquote:
Leer je bij zo'n maatjesproject ook hoe je sociaal een beetje goed overkomt? Dus dat je leuk wordt om mee om te gaan? Normale vriendschappen zijn namelijk niet gebaseerd op liefdadigheid
Ik ben zelf ook niet van de kennissen. Leuk hoor, voor een babbeltje in de kroeg, maar meer ook niet. Vriendschappen onderhoud ik intensief, kennissenkring totaal niet. Veel te veel werk met hetzelfde eindresultaat: oppervlakkig bullshitcontact.quote:
@TimMer1981: ja, dat heb ik ook weleens gehoord...
Ik denk alleen dat ook veel mensen wel kennissen hebben, meer dan dat ik er heb. Of zouden er ook net zo goed veel mensen zijn die alleen maar de "kern" van vrienden hebben omdat ze gewoon niet zo van de kennissen zijn?
Al heb ik wel min of meer een vriend nu. Maar dan nog. Ik vind dat je het prima voor elkaar hebt, met 7 vrienden en familie die je nog ziet.Reden?quote:
Ik heb na mijn zwangerschap maar 1 vriendin overgehouden. Kan niet echt medelijden met je hebben TS.
Als je altijd rondloopt met de overtuiging ''als ik alleen ben dan voel ik me kut'' dan is het aan de ene kant fijn dat wanneer je contact hebt met je vrienden je dat niet voelt, aan de andere kant loop je voor dat gevoel weg in dat contact. Dat je het daarmee onderdrukt maar dat het er wel altijd zit als het ware.quote:
Op dit soort momenten komt er bij mij een knagend gevoel naar boven: ik voel me alleen en ben me er op een negatieve manier bewust van dat ik geen 100 vrienden heb, en geen relatie. En dan voel ik me best wel kut af en toe.
Alleen zijn en je alleen voelen zijn 2 compleet andere dingen, de mogelijkheid om jezelf te vermaken met de dingen die je leuk vind ook als je alleen bent lijkt me ook wel fijn om te hebben, dan ben je daarin ieder geval minder afhankelijk van dingen buiten je. Denk dat je met de overtuiging '' ''als ik alleen ben (en dus niet 'voldoende' afleiding heb) dan voel ik me kut'' aan de slag kan voor jezelf en gaan laten zien dat je dat ook zelf kan, dat je op dat vlak ook goed met jezelf omgaat en je het niet meer automatisch koppelt aan je alleen en dus klote voelen
Wat werkt op korte termijn?quote:
Dit is meer dan voldoende wmb.quote:
Hoi luitjes,
Even een vraag.
Ik heb een stuk of 7 goede vrienden die ik regelmatig zie, met name 4 van deze 7. Ik ga veel met ze om, doe vanalles met ze (bijv. koninginnedag vieren, voetbal (EK) kijken, stappen, samen eten, sporten). Daarnaast heb ik 4 familieleden waar ik een goede band mee heb.
Dat je met jezelf bezig moet gaan en tevreden moet zijn met jezelf. Als je kijkt naar "Maslow's hierarchy of needs", dan zie je zaken als "love/belonging" en "esteem". Dat mist dus compleet.quote:
Van Wikipedia.quote:Humans need to feel a sense of belonging and acceptance, whether it comes from a large social group, such as clubs, office culture, religious groups, professional organizations, sports teams, gangs, or small social connections (family members, intimate partners, mentors, close colleagues, confidants). They need to love and be loved (sexually and non-sexually) by others. In the absence of these elements, many people become susceptible to loneliness, social anxiety, and clinical depression. This need for belonging can often overcome the physiological and security needs, depending on the strength of the peer pressure; an anorexic, for example, may ignore the need to eat and the security of health for a feeling of control and belonging.
Dat ik geen vrienden heb overgehouden? Geen idee, dat ik een tijd niet meer uit kon gaan was blijkbaar een reden om maar helemaal niet meer af te spreken.quote:
Je begrijpt dat wanneer je een theorie als absolute waarheid aanneemt je daar (onbewust) naar gaat leven en je interpretaties vormt?quote:
[..]
Dat je met jezelf bezig moet gaan en tevreden moet zijn met jezelf. Als je kijkt naar "Maslow's hierarchy of needs", dan zie je zaken als "love/belonging" en "esteem". Dat mist dus compleet.
[..]
Van Wikipedia.
Als mens heb je positieve bevestiging van wie je bent nodig; dat begint met dat zelf doen. Hoe jij met jezelf omgaat komt op de 1e plaats, dat is je basis en is veel bepalender dan hoe anderen op jou reageren of met je omgaan. Zolang jij jezelf de moeite waard vind dan is jouw leven de moeite waard.
Er staat ook ''many people become susceptible '' wat niet wil zeggen dat het gebeurt, sterker nog ik denk dat wanneer je op een goede manier met jezelf omgaat je dat risico sterk beperkt.
Daarnaast is het een standpunt om aan te hangen wat een slachtofferrol kan aanmoedigen ''er wordt niet van me gehouden dus is het met mij niet goed'' terwijl dat dat er van je gehouden wordt iets is wat op de 1e plaats je eigen verantwoordelijkheid is.
Wat voor verschil zal het uitmaken voor sociale relaties tussen iemand die zichzelf de moeite waard vind (dus geloven dat je er mag zijn zoals je bent) en iemand die dat niet vind? Hoe stelt diegene zich op? Welke mensen trekt hij aan? Wat is de basis van die relaties; angst of vertrouwen?
Een gebrek aan zelfwaardering is een gat in je bestaan wat met dingen buiten je niet te vullen is.
Het gaat er niet om dat anderen jou accepteren; het gaat erom dat jij jezelf accepteert, dat als gezonde basis hebt en daar vanuit contact met anderen aangaat en dat doet als jezelf niet als een ''geef mij aub goedkeuring zodat ik me even goed voel'' versie van jezelf
Wat echter altijd voor problemen zorgt is als je die zaken bekijkt vanuit een idee van moeten, ''het contact zou zo gemaakt moeten worden'' het contact zou zo behouden moeten worden'' etc. Vooral wanneer daar achter een ''ik zou zo of zo moeten zijn''. Het enige wat 'moet' is jezelf zijn en dat ben je niet zolang je vind dat je anders zou moeten zijn dan je bent.
Dat valt weg wanneer je van jezelf vind dat jij contact mag maken op de manier die jij doet, dat wil niet zeggen dat je er al tevreden mee bent of dat het op een punt is dat je het zou willen hebben maar het is zoals het nu is zoals het is. Het is het maken van de zelfverwijten eromheen die het tot iets pijnlijks en moeilijks maken en dat doe je zelf.
Daarnaast belemmer je jezelf wanneer je handelt vanuit een idee dat er een bepaald resultaat moet zijn of zou moeten zijn en dat in je beredenering koppelt aan een persoonlijk falen, als je het 'niet goed doet' en daarmee jij niet goed bent. Kan je dan nog wel vrij zijn in het maken van contacten?
Ook dat valt weg wanneer jij gelooft dat jij er mag zijn zoals jij bent gewoon omdat jij bent wie jij bent, dat is de grootste vorm van slagen en succes, en die ook de weg naar vrijer zijn in je contact met anderen vrijer kan maken. Het begint bij jezelf
Edit/toevoeging:
Ja weet dan ook dat op de 2e laag safety/veiligheid staat; wanneer jij niet op z'n minst met compassie en begrip met jezelf om gaat en jezelf omlaag haalt en op die manier dus pijn doet dan ben je niet veilig, dan is het zijn van wie jij bent kwetsbaar en je zal aan die 2e laag moeten voldoen voordat je naar die 3e kanquote:
[..]
Dat je met jezelf bezig moet gaan en tevreden moet zijn met jezelf. Als je kijkt naar "Maslow's hierarchy of needs", dan zie je zaken als "love/belonging" en "esteem". Dat mist dus compleet.
[..]
Van Wikipedia.
[ Bericht 26% gewijzigd door Canillas op 17-05-2012 12:00:27 ]
Dan heb je dus nooit vrienden gehad.quote:
[..]
Dat ik geen vrienden heb overgehouden? Geen idee, dat ik een tijd niet meer uit kon gaan was blijkbaar een reden om maar helemaal niet meer af te spreken.
Je hebt daarmee ook de luxe dat je iig samen met anderen dingen kan ondernemen, wat makkelijker maakt om meer mensen te leren kennen.
De stap van 0 vrienden naar 1 is vele malen groter dan van 4 naar 6. (Spreek helaas uit ervaring)
Maar met vrienden van je vrienden heb je niet echt die klik dus?
Dacht ik dus ookquote:
[..]
Dan heb je dus nooit vrienden gehad.
Ik heb één vriendin waar ik alles mee deel en daarnaast vrienden en collega's die ik niet vaak zie. Nu moet ik wel toegeven dat mijn partner mijn beste vriend is. Maar naast deze twee mensen heb ik niemand nodig en vind ik het alleen maar irritant als andere mensen altijd maar willen afspreken en je tijd willen claimen.
Hoeveel mensen kan je eigenlijk echt goede vrienden noemen?
Ik begrijp dat je niet een knop om kan draaien en jezelf kan wijs maken dat je genoeg vrienden hebt en dat je gewoon tevreden en gelukkig moet zijn, maar het is wel iets om over na te denken en aan te werken.
Maar goed: komt wel weer hoor.quote:
Als je je gewoon relaxt gedraagt komen mensen vanzelf wel naar je toe; zelf heb ik altijd zoiets van "wees de vriend die je zelf zou willen hebben".
Ik heb 1 hele goede vriendin en die zie ik bijna niet meer ivm verhuizing. Ook geen relatie dus jou gevoel herken ik heel goed. Wat mij helpt is dat ik mezelf prima kan vermaken in mijn eentje. Denk dat dat eerder jou probleem is dan een tekort aan vrienden. Heb je geen hobby´s?