Als ze me echter onverwachts bellen met de vraag 'of ik zin heb om mee te gaan naar.....' spreekt me dat veel meer aan en heb ik veel meer zin om mee te gaan.
Of als ik zelf kan en mag bepalen of en hoelaat ik kom werkt het ook veel eenvoudiger.
Merk dat als bijvoorbeeld in de relatie, maar soms ook qua werk (uitjes of onbetaalde cursusdagen bijvoorbeeld) ik sterk de behoefte voel af te haken.
Meer mensen die dit bekend voorkomt? Of is het gerelateerd aan een of andere gedragsstoornis of misschien gewoon karakter?
Hetzelfde met verjaardagen: Als mensen zeggen, ik vier het die dag: kijk maar wanneer en of je komt dan heb ik zulke gevoelens niet.
Als ze maanden van te voren zeggen je moet om half 5 daar en daar zijn heb ik er direct minder zin in.
Overigens heb ik het niet in werkrelateerde situaties. Mijn baas kan prima dingen 'eisen' zonder dat ik dan dezelfde gevoelens heb.
Hoe minder je voor ze doet, hoe meer ze het waarderen als je er een keer wel bent, of als je een keer wel wat voor ze doet. Klinkt heel egoistisch terwijl ik een super behulpzaam persoon ben, maar sommige mensen zorgen ervoor dat jij ( nouja ik dan in ieder geval ) zo een patroon in gedrag naar ze gaat ontwikkelen.
Ik heb het mensen inmiddels gewoon verteld, keken ze raar van op maar uiteindelijk begrip voor. Op een enkeling na die door gaat met verstikken zonder het zelf door te hebben. Misschien herken je er wat in maar ik denk dus dat er meerdere oorzaken voor zijn die daar voor zorgen. Hoeft niet meteen psychische problemen van jou te betekenen oid.
edit: De mensen die ik bedoel noem ik dan ook niet mijn echte vrienden, anders begrepen ze me wel. Misschien ligt het bij jou ook niet zo ingewikkeld als je denkt.
Soms heb je niet meteen door dat het niet perse aan jou ligt, ik denk dat dat ook de reden is dat TS dit topic opent. Blijkbaar is het op dit punt zo storend geworden dat hij zich open stelt voor ervaringen, meningen etc. Jij plakt nu net zo goed een label op hem en zijn intenties.quote:Op zondag 13 mei 2012 02:52 schreef Mercer het volgende:
Sommige mensen zoeken net zo lang naar problemen tot ze een label kunnen (laten) plakken.
Al moet ik je gelijk geven dat TS wel erg snel over gedragsstoornissen begint
Niet dat het iets uitmaakt, van mij mag je gebruik maken van een stoornis waar je tegelijkertijd ook last van ondervindt. Ergens moet je ook evenwicht zien te vinden daarin.
Ik heb bepaalde karaktereigenschappen die sommige dingen wat moeilijker maken... maar dat heb ik mijn vrienden uitgelegd, dus vinden ze het geen enkel probleem als ik ergens anderhalf uur later aan kom kakken.
En okay, met het aangaan van een werkrelatie heb je bij voorbaat gekozen wanneer je aanwezig bent op jouw werk. En goed als dan iets wordt omgegooid, en het valt binnen de tijd die jij voor werk hebt uitgetrokken... dan kun je je daar veel beter op aanpassen, dan wanneer het om jouw schaarse vrije tijd gaat.
Dus nee, zo vreemd is dat niet!
Ik zie bij de meeste mensen om mij heen juist het omgekeerde, namelijk dat ze er een hekel aan hebben als mensen onverwachts langs komen en sterk de behoefte hebben aan duidelijkheid.
Maar heb jij het alleen met mensen helpen, of mensen die iets van jou nodig hebben of ook als er simpelweg een claim ligt op bepaalde dagen of tijdstippen waarbij je simpelweg alleen aanwezig moet zijn?quote:
Ik ken het, vooral omdat het vaak mensen zijn die verder ook veel vragen en eisen en hoe meer je voor ze doet, hoe meer ze vragen, hoe sneller het moet en hoe vaker ze weer wat nieuws vragen en opgegeven moment zelfs 10 dingen tegelijk van je willen binnen onredelijke tijd en dan nog beledigd zijn ook.
Hoe minder je voor ze doet, hoe meer ze het waarderen als je er een keer wel bent, of als je een keer wel wat voor ze doet. Klinkt heel egoistisch terwijl ik een super behulpzaam persoon ben, maar sommige mensen zorgen ervoor dat jij ( nouja ik dan in ieder geval ) zo een patroon in gedrag naar ze gaat ontwikkelen.
Ik heb het mensen inmiddels gewoon verteld, keken ze raar van op maar uiteindelijk begrip voor. Op een enkeling na die door gaat met verstikken zonder het zelf door te hebben. Misschien herken je er wat in maar ik denk dus dat er meerdere oorzaken voor zijn die daar voor zorgen. Hoeft niet meteen psychische problemen van jou te betekenen oid.
edit: De mensen die ik bedoel noem ik dan ook niet mijn echte vrienden, anders begrepen ze me wel. Misschien ligt het bij jou ook niet zo ingewikkeld als je denkt.
Dus bijvoorbeeld een goede vriendin die op bepaalde momenten jou aandacht volledig opeist of eist dat je met haar mee gaat naar een of andere sociale verplichting, die je zelf ook best weer tof kan vinden maar daar gaat het niet om.
Dit.quote:
Je hebt gewoon een hekel aan verplichtingen; join the club.
Als ik soms in me agenda kijk dan denk ik echt van die bel ik af en die bel ik af enz enz enz.
Ik zou deze maand met een studie beginnen, heb hem al uitgesteld, het zweet brak me aan alle kanten uit, nu begin ik pas in september.
Denk dat heel veel mensen dit hebben, maar zij gaan er waarschijnlijk makkelijker mee op om dat jij. Jij hecht gewoon meer aan je keuzevrijheid. Niets mis mee, albeit soms een beetje lastig voor jezelf.
Clubje opgericht, ik ben erbij!quote:
Je hebt gewoon een hekel aan verplichtingen; join the club.
Wanneer is de eerste meet? Oh nee wacht...quote:
Ga je nou eisen stellen??quote:Op zondag 13 mei 2012 11:06 schreef Brentmeister het volgende:
[..]
Wanneer is de eerste meet? Oh nee wacht...
Ik stagneer!
Het vooruitzicht van de gelegenheid is dan 'besmet' met die onaangename invitatie.
Herkenbaar hoor wat je schrijft... het helpt om laconiek te antwoorden. Dat ontdoet jou een beetje van je verplichtingsgevoel en de impliciete assertiviteit die er inhoudelijk in schuil gaat maakt duidelijk dat je de soep niet zo heet eet als dat hij wordt geserveerd.
Eenmaal daar, is iedereen (ook de verzoeker) gewoon blij om je te zien.
Voor sommige zaken zijn planning en afspraken nodig. Dat is toch niet zo raar te begrijpen?