Die momenten waarop alles kut lijkt

Hoi,

Normaal gesproken zoek ik wel iemand op om mee te praten als het kut gaat, maar dat gaat even niet en het is ook veels te veel, dus ik dump het maar op het wereldwijde web. Enfin..

Het is weer maandag. Maandag is echt zo'n dag waarop niks echt lijkt te werken. Voor mijn gevoel hangt er een blok lood aan mijn hart en knijpt iemand mijn strot dicht. Het startsein voor een nieuwe week eenzaamheid en gezeik. Ik brabbel onsamenhangend, want ik ben echt een ramp met woorden en ik ben best van slag.

Mijn ouders zijn gescheiden en beide hertrouwd. Tijdens de scheiding heb ik behoorlijk wat over me heen gekregen. Ondertussen werd ik op school opgewacht, of stond er een groepje voor mijn huis met bakstenen om de ruiten in te gooien. Mijn ouders gooiden graag met modder, gebruikte mij als machtsmiddel en chanteerde me. Mijn vader zeek mijn moeder af waar ik bij was, mijn moeder beweerde dat al mijn slechte eigenschappen van mijn vader waren.

Ik kreeg rekeningen te zien van advocaten, hypotheken, alimentatie.. Schulden, vonnissen en dagvaardingen, het was elke maand wel raak. Mijn moeder probeerde een extra zakcentje in het casino te scoren, ook was dit voor haar een prima vermaak. Ik was elke vrijdagavond alleen en met wat geluk had ik ook zaterdag het rijk voor mezelf. Ik vond het allemaal wel prima, want als mijn moeder weg was, was mijn stiefvader ook weg.

Ik heb een hekel aan mijn stiefvader, en hij aan mij. Dit zeggen we ook, maar het maakt leven thuis er niet leuker op. Meerdere malen heb ik op het randje van wanhopig gezeten. Wat kon ik doen? Waar moest ik heen? Familiebanden waren sinds de komst van mijn stiefvader aardig verwaterd en ik ben nogal problematisch als het om vrienden gaat. Vanuit huis heb ik geen enkele emotionele steun. Ik slikte mijn problemen in en als ze er uitkwamen in een huilbui, was ik weer eens het slachtoffer aan het spelen volgens mijn moeder.

Mijn moeder is een lief mens, maar ze kan mij niet geven wat ik nodig heb. Ik heb een minderwaardigheidscomplex, een verstoord zelfbeeld waardoor ik echt niet weet hoe ik eruit zie, een depressie en last van paniekaanvallen.

Ik ga ook naar een psycholoog. Door hem ben ik in gaan zien dat ik niet altijd een drama queen ben, maar dat ik ook daadwerkelijk problemen heb. Ik ben ook helemaal niet uit op medelijden hier, ik wil vooral even van me afschrijven.

Nu is er een iemand in mijn leven die alles een stukje beter maakt. Hij is mijn steun en woorden schieten me eigenlijk tekort als het om hem gaat. Helaas zie ik hem alleen in het weekend en dan is daar die maandag, die verdomde maandag.

Op maandag komt alles weer terug en dan heb ik momentjes zoals deze waarop alles kut lijkt.

Ik wil vooral van me af schrijven, maar heeft iemand nog tips voor dit soort momentjes?

quote:

Op maandag 7 mei 2012 21:14 schreef KeimpeHart het volgende:
Je hebt vrienden nodig. Doordat je niemand hebt waar je je hart kunt uitstorten, waar mensen met je meeleven, voel je je eenzaam. En dat verstrekt je dip alleen maar.

Waar woon je trouwens?

Ik heb wel vrienden, wel wat.. Maar het is meer het punt dat ik niemand eigenlijk ermee wil belasten. van de psycholoog moet ik mijn hele verhaal bij mijn vriend kwijt, maar ik wil niet altijd hem lastig vallen en ik wil niet dat hij mijn surrogaatpsycholoog wordt.

quote:

Op maandag 7 mei 2012 21:17 schreef Angel-Joy het volgende:
Aan jouw vriend denken?
Aan de liefde die je van hem wel krijgt?
Hem evenueel bellen en zijn stem horen?

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Ja, dat doe ik dus meestal, maar hij is 1. nu aan het werk 2. ik ben net een week bij hem geweest en ik wil niet gelijk weer bij hem komen zeiken..

Alvast sorry aan vriendlief, die dit ongetwijfeld leest.

quote:

Op maandag 7 mei 2012 21:20 schreef Angel-Joy het volgende:

[..]

Ja, is ook moeilijk voor hem natuurlijk om jou zo te zien sowieos..
Al denk ik niet dat hij het ziet als zeiken (doet de mijne ook niet)
Hoe oud ben je?

Over 2 maanden word ik 18. 17.

Mijne ziet het ook niet als zeiken, maar ik heb afgelopen week al echt heel veel van hem gevraagd. Huilbuien midden in de nacht, echt ieder moment van de dag bevestiging eisen, huilbuien overdag, driftbuien, me afzonderen en dan weer heel veel aandacht eisen. Ik ben behoorlijk lastig, maar dat heb ik altijd als me iets dwars zit.

quote:

Op maandag 7 mei 2012 21:25 schreef TBakkert het volgende:

[..]

checkt vriendlief je FOK! of heeft ie zelf ook?

Allebei FOK!ker..

quote:

Op maandag 7 mei 2012 21:26 schreef birdscanfly het volgende:
Ouwe, weetje wat je moet denken; Ik zit in een kutbui, ik accepteer dat, vanavond vroeg naar bed en morgen komt het allemaal weer goed. Geloof me, dat is ook echt zo!

Beetje jammer dat ik het achterlijk druk heb deze week.

quote:

Op maandag 7 mei 2012 21:30 schreef Angel-Joy het volgende:

[..]

Haha, ik herken mij zelf echt in jou, zelfs mijn vriend is ook een FOK!er
En zulke buien heb ik ook
Ben je een kloon van mij?

Nee, ik snap het wel, maat bekijk het zo: over een jaartje verhuis je ergens anders heen en zie je ze nooit meer terug als je dat wilt

Of eerder op jezelf gaan wonen

Ik zit nu in vwo5 en na mijn examens ben ik direct weg. Ik ga de uitslagen niet afwachten, want ik sta er goed genoeg voor. Nog 400 dagen en mijn grootste pijnpunt is verdwenen, dan heb ik eindelijk kans om van mijn huis een thuis te maken. Ik heb gekeken of ik eerder weg kan, maar dat gaat helaas niet lukken.

Hoe oud ben jij dan?

En die buien, tja, dat is echt iets... Ik wil dan eigenlijk iedereen van me afdrukken zodat ik mezelf bescherm voor nog meer verdriet omdat nog meer mensen uit mijn leven verdwijnen.

quote:

Op maandag 7 mei 2012 21:35 schreef Tja..1986 het volgende:
Ach, over 5 dagen is het weer weekend en kun je hem weer zien. Er zijn wel ergere dingen.

That's just not the point.

quote:

Op maandag 7 mei 2012 21:46 schreef Charcot het volgende:
Bovenstaande heeft als gevolg dat je je langzaam durft open te stellen

Ik ben al een heel eind gekomen, want ik was echt een zielig hoopje mens geworden. Ik hou weer een beetje van mezelf, maar vorige week weer een terugval en nu is het even lastig. Het voelt als monopoly: kanskaart, ga terug naar start, u ontvangt geen 200 euro.

Nu heb ik weer last van buien en dit soort momenten. Dan vliegt angst me echt naar de keel en dan ben ik totaal radeloos. Heel naar.

quote:

Op maandag 7 mei 2012 21:56 schreef Charcot het volgende:

[..]

Dat is begrijpelijk. Wat doe je naast je school?

Werk, FOK!, tekenen, dromen, soms lezen, schilderen, muziek luisteren..

quote:

Op maandag 7 mei 2012 21:59 schreef TBakkert het volgende:

[..]

je bent maar 15 en zit constant advies te geven aan mensen die op zichzelf willen gaan wonen..
Wat heb je meegemaakt dat jij nou echt DE expert bent?

Maar je mag ook gewoon OT reageren, in plaats van iemand emogiffen die wel wilt helpen.