Eén enkele persoon belangrijk

jullie zijn moeder en zoon? een andere verklaring heb ik niet..

Hoe is jouw geschiedenis qua relaties?

Geen flauw idee of er een naam voor is, maar het klinkt enorm bekend. In de loop der jaren zijn er gelukkig wel wat mensen blijven hangen, maar over het algemeen is er nog steeds 1 persoon waar ik in een bepaalde periode het meest mee optrek.

Wat bij mij fantastisch hielp was een vrouw die me uit al het bekende wegsleepte. Sindsdien plaats ik mezelf af en toe uit m'n normale context wat enorm helpt om nieuwe mensen te leren kennen en niet op 1 persoon te focussen.

Maarja, ik ben totaal niet geschikt als rolmodel voor dit soort dingen .

quote:

Op zondag 6 mei 2012 22:51 schreef polaroidcameras het volgende:
Ik ben 20, maar heb maar 1 lief gehad, wat dan nog maar een maand duurde, en niet echt uit verliefdheid was, meer uit nood aan genegenheid denk ik achteraf. Na een week of 2 discussieerden we al over banale zaken. Het lijkt nu wel dat ik moeilijk verliefd word. (De keren dat ik dacht verliefd te zijn was dat puur dat 'geven om' in combinatie met nood aan affectie)

Vraagje: heb je toevallig moeite met het verschil zien tussen verliefdheid, liefde en vriendschap?

quote:

Op zondag 6 mei 2012 22:51 schreef polaroidcameras het volgende:

[..]

Ik ben 20, maar heb maar 1 lief gehad, wat dan nog maar een maand duurde, en niet echt uit verliefdheid was, meer uit nood aan genegenheid denk ik achteraf. Na een week of 2 discussieerden we al over banale zaken. Het lijkt nu wel dat ik moeilijk verliefd word. (De keren dat ik dacht verliefd te zijn was dat puur dat 'geven om' in combinatie met nood aan affectie)

Daar was ik al 'bang' voor. Nou ga ik lekker aan de huis-tuin-en-keuken-psychologie: hoe is/was je relatie met je ouders? Mogelijk is dat je voor 1000% willen geven aan je vrienden ook iets dat voortkomt uit nood aan genegenheid. Je hoop wanhopig het terug te krijgen danwel wilt ze laten voelen wat jij nooit hebt gevoeld.

Trouwens, wat is er slecht aan discussiëren over banale zaken? Of bedoel je eerder ruzieën?

quote:

Op zondag 6 mei 2012 22:56 schreef polaroidcameras het volgende:
Dit is ook wel pakweg elk jaar iemand anders, maar mijn gevoelens voor die ene persoon worden dan telkens sterker (mede door daar zoveel mee bezig te zijn in mijn hoofd) dat ik dan alles over heb voor die persoon die periode, en de rest vind ik wel leuk, maar niemand is zo leuk als die ene. Maar zodra het daarmee niet meer echt botert en ik ontmoet iemand nieuw waarmee het klikt, gebeurt net hetzelfde..

Kom je ook weer terug bij sommige personen of is het altijd iemand anders?

quote:

Op zondag 6 mei 2012 22:57 schreef CruellaDeVil het volgende:
Daar was ik al 'bang' voor. Nou ga ik lekker aan de huis-tuin-en-keuken-psychologie: hoe is/was je relatie met je ouders? Mogelijk is dat je voor 1000% willen geven aan je vrienden ook iets dat voortkomt uit nood aan genegenheid. Je hoop wanhopig het terug te krijgen danwel wilt ze laten voelen wat jij nooit hebt gevoeld.

Hoe zit het dan als je zelf die genegenheid nooit gezocht hebt bij je ouders?

quote:

Op zondag 6 mei 2012 22:58 schreef polaroidcameras het volgende:
Die kans zit er wel in, ja. Ik heb toch nooit echt het onderscheid gevoeld, denk ik.

Dat helpt voor geen meter he? Wat voor mij redelijk lijkt te werken, is kijken hoe ik reageer als ik denk verliefd te zijn. En daarbij heel erg eerlijk tegen mezelf te zijn. Het vraagt enige zelfkennis, maar stelt je wel in staat om het verschil een beetje op te pikken.

Dan nog kun je het zwaar verneuken overigens, wat dat betreft heb je geen garanties .

quote:

Op zondag 6 mei 2012 23:14 schreef polaroidcameras het volgende:
Het is toch niet aan het kind om genegenheid te zoeken bij de ouders, als die niet eens weet wat dat is?

In zekere zin zullen de meeste mensen dat wel doen. Of ze die genegenheid krijgen of niet. Genegenheid is net als zoveel dingen iets wat van twee kanten moet komen anders werkt het niet.

Waar ben je overigens naar op zoek met dit topic?

Ik heb hier niet heel veel verstand van, maar is het steeds vinden van een ander persoon waar je alles voor over hebt, om die dan te verruilen voor een ander na een tijdje niet de definitie van borderline?

Ik heb wat mensen gekend met borderline en die vertoonden allebei dezelfde symptomen als jij. Een verschil was wel dat ze mensen niet loslieten omdat ze hen verstikten, maar gewoon omdat hun aandacht op iemand anders viel

quote:

Op zondag 6 mei 2012 23:06 schreef Azreal het volgende:
Hoe zit het dan als je zelf die genegenheid nooit gezocht hebt bij je ouders?

Je bedoelt wanneer je die genegenheid wanhopig zoekt bij 'vreemden', maar nooit gezocht heb bij je eigen ouders?

Hmm. Misschien had je het gevoel dat je die genegenheid niet kón zoeken bij je ouders. Ze waren te afstandelijk, gingen te formeel met je om. Je hebt het op het begin, als klein kind wel geprobeerd, maar het had geen zin en dus gaf je het op. In de contacten die je nu opdoet zie je daarom een nieuwe kans en wanneer ze genegenheid van jouw kant toelaten schiet je door in deze geven.

quote:

Op zondag 6 mei 2012 23:51 schreef polaroidcameras het volgende:

[..]

Zo kun je al snel iemand bestempelen met borderline, niet? Behalve die eigenschap herken ik me er niet zozeer in..

Bovendien, dat iets uit borderline voortkomt betekent niet dat het voorkomen ervan noodzakelijk op borderline duidt.

quote:

Op zondag 6 mei 2012 23:52 schreef CruellaDeVil het volgende:
Je bedoelt wanneer je die genegenheid wanhopig zoekt bij 'vreemden', maar nooit gezocht heb bij je eigen ouders?

Hmm. Misschien had je het gevoel dat je die genegenheid niet kón zoeken bij je ouders. Ze waren te afstandelijk, gingen te formeel met je om. Je hebt het op het begin, als klein kind wel geprobeerd, maar het had geen zin en dus gaf je het op. In de contacten die je nu opdoet zie je daarom een nieuwe kans en wanneer ze genegenheid van jouw kant toelaten schiet je door in deze geven.

Ik bedoel meer als je ouders je wel genegenheid willen geven, maar je ervoor terugschikt. Dat je het zelf als kind dus juist niet wilde.

quote:

Op maandag 7 mei 2012 20:16 schreef Azreal het volgende:

[..]

Ik bedoel meer als je ouders je wel genegenheid willen geven, maar je ervoor terugschikt. Dat je het zelf als kind dus juist niet wilde.

Als je die genegenheid ook niet bij anderen zoekt zou er sprake kunnen zijn van autisme. Zoek je die wel bij anderen, geen idee.

Maar mocht je het over jezelf hebben dan denk ik dat zelfs in het eerste geval geen sprake is van autisme omdat iemand die dusdanig autistisch is dat hij geen genegenheid accepteert van wie dan ook natuurlijk niet uitgebreid gaat zitten posten op een forum.

Interessante topic.

Ja, ik herken dit. Ik heb ook meestal één persoon waar ik het liefst mee optrek. Ik weet niet waar het aan ligt. Of het nu mijn eigen aanhankelijkheid is, of dat iemand gewoon zo bijzonder is en daadwerkelijk voor je klaarstaat waardoor je dit niet met anderen hebt.

Ik heb nu bijvoorbeeld maar één echte vriendin. Ik ken natuurlijk een hoop andere meiden met wie ik once in a while wat leuks doe, maar dat komt maar zelden voor. Die meiden zie ik dan ook niet als vriendinnen, maar gewoon als mensen die ik ‘ken’. Mijn beste vriendin ken ik mijn hele leven en we gaan dan ook zeker wel iets van 9/10 jaar intensief met elkaar om. We nemen elke dag de dag/week door, we zien elkaar minimaal 3 keer per week en we weten letterlijk alles van elkaar. Maar dan ook écht alles. Verzwijgen niks, vertrouwen elkaar blind.

Ik kan prima contacten onderhouden met andere mensen, maar altijd tot op zekere hoogte. Wanneer ik bevriend raak met een nieuw persoon, vertel ik bijna nooit zoveel over mezelf, omdat ik het idee heb dat het toch nooit zo mooi en goed gaat worden als de band die ik met mijn beste vriendin heb, maar daarnaast heb ik die behoefte ook niet.

Ben iemand die bang is voor veranderingen, nieuwe situaties en nieuwe mensen. Dat betekent dat ik ooit misschien gekwetst kan worden of dat mensen me niet serieus nemen. Het erge is dat ik weet dat ik deze kant bezit waarbij ik erg bang ben voor eigenlijk alles, maar dat ik tegelijkertijd ontzettend gelukkig ben met de minimale, maar intensieve contacten ben die ik momenteel in mijn leven heb. Dit geld ook voor mijn verliefdheid. Ik vertrouw mannen niet snel, bijna nooit, maar als ik iemand in vertrouwen neem en uiteindelijk verliefd word, word ik ook goed verliefd, en kan ik daar wel meer dan een jaar mee zitten. Minimaal, maar intensief.

Ik denk eerlijk gezegd dat het iets is wat in je persoon zit. Je hebt veel liefde te geven, en juist omdat je weet dat je die potentie hebt, kies je de mensen voorzichtig uit die dat verdienen. Wanneer ik iemand eenmaal in mijn leven heb toegelaten, sta ik altijd klaar. Ook als ik niet kan, niet wil, niet mag, maar ik ben er dan gewoon. Het is iets moois. Aan de andere kant wordt je wel enorm pijn gedaan als je iemand kwijtraakt: je bent dan meteen een stuk van jezelf kwijt. Gaat een stuk van jezelf missen. Dat is het risico.

In een bepaalde zin herken ik dit. Bij mij is het vooral vastklampen aan verliefdheden; het gevoel iemand heel erg nodig te hebben en me daar volledig op focussen. Ik loop momenteel bij een psycholoog, dus mocht ik er voor mij achter komen wat hier achter zit of wat ik hiermee aan moet, dan laat ik het hier ook wel even weten.

Ik had zo dit topic kunnen starten.