Ze omschrijft in haar mail voornamelijk hoe ze de situatie dan ziet (en dat dus niet wil), en dat ze zich nu al onbegrepen voelt, ze kan er niet met m'n vader over praten, ook al zijn ze al bijna 40 jaar samen. Het is te de laatste maanden/jaar steeds beter te merken dat de communicatie tussen die 2 heel moeizaam gaat. Ze zijn steeds ongeduldiger met elkaar, en nemen ook amper de moeite nog te communiceren.
En als ze er over wil praten met haar zussen/broer krijgt ze bijna steevast een antwoord dat ze pap toch heeft? Maar ik heb het idee dat die de ernst van de situatie niet zien, omdat pap en mam die beide niet naar buiten laten zien. En erover praten met haar dove vriendinnen (waar ze nog wel bijna moeiteloos mee kan communiceren), tja, dat helpt wel maar zet geen zoden aan de dijk omdat zij ook niet veel kunnen doen natuurlijk.
Over de situatie die ze zich schetst als ze volledig blind is, ik denk dat die aardig klopt, ze zal inderdaad naar een tehuis (zij noemt het instituut) moeten, want er is niemand die de verzorging van haar kan uitvoeren, en ze is dan heel bang dat haar dingen opgelegd gaan worden. En daar kan ze heel slecht tegen, gevolg van de "leuke" tijd die ze vroeger in het doveninstituut had. Ze had er ook absoluut een leuke tijd vaak hoor, met vriendinnen en de aardige zusters, maar het heeft toch een bepaalde schade aangericht.
En ze kan zich nu niet voorstellen zich aan te kunnen passen aan zo'n "strenger" regime, en dat ze haar kinderen en kleinkinderen niet meer zou kunnen zien. Ze zegt bijvoorbeeld ook al dat ze eigenlijk niet naar Amerika wil in September, maar dat ze wel gaat om m'n broer die daar woont te zien, misschien voor de laatste keer.
Dat is ook een groot punt, niemand weet wat het verloop is van de aandoening die ze heeft. Hell, volgens mij hebben de doktoren er niet eens een naam voor. En dat maakt het allemaal zo lastig, er kan niet gezegd worden of het nog 2 maanden duurt, of 20 jaar voor ze haar complete zicht kwijt is. (Ikzelf schat het nu in op zo'n 2 jaar, maar ja, die schatting is natuurlijk ook nergens op gebaseerd)
En dan heeft m'n zusje dezelfde aandoening (alle kinderen van mijn moeder hadden 50% kans op dezelfde aandoening, zij is (on)gelukkig de enige die het ook heeft)... en het klinkt heel fout, maar god wat ben ik dan blij dat ik "alleen" maar een transsexuele diabeet ben...
Well, desire contradicts fear. These days most people have replaced almost all their emotions with fear.
When everyone has dreams but only a few realize them, then... it makes cowards of the rest of us.