Ga gewoon lekker tikken, en aan het einde ga ik kijken of ik op versturen klik..
Ongeveer 2 jaar geleden via het internet een dame leren kennen. Ik was 32, zij 24. Een geweldige klik, chatten was onwijs gezellig, veel gelachen. Ze was getrouwd, haar man was vrachtwagen chauffeur, dus ze was vaak alleen thuis.
De gesprekken werden steeds liefdevoller, er vielen steeds meer lieve woordjes. Het chatgebeuren maakte al snel plaats voor de skype, voor smsjes, voor telefoongesprekken, het werd steeds gekker, we waren op een gegeven moment compleet in de ban van elkaar. De gemiddelde dag zag er op een gegeven moment zo uit:
05:30: belden elkaar wakker, belden 3 kwartier, daarna natuurlijk douchen en naar het werk
07:00-16:00: non stop emailen, hoogtepunt was 50 mails per persoon per dag.
16:35-23:00 non stop skypen, raakten niet uitgepraat
23:00-05:30: slapen, maar de skype nog open, omdat we dan nog het gevoel hadden bij elkaar te zijn
Dit 4 maanden achter elkaar. We hebben in totaal 4 ontmoetingen mogen hebben (woonden 200 kilometer van elkaar vandaan), en die 4 ontmoetingen waren de mooiste ontmoetingen ever. Er was zo'n vreselijke chemie tussen ons, wat ik nog nooit in een film vertolkt heb zien worden of in een liedje terug heb gehoord. Ze kon nooit huilen zei ze. Niet bij begrafenissen, niet om films, om niks. Een mankement van haar. Maar bij elk afscheid was het tranen met tuiten.
Ik genoot van de dagen doordeweeks, maar in het weekend was ze niet alleen. Plus het schuldgevoel naar die man begon mij op te breken. Als hij naar de wc was stuurde ze snel een smsje om mij te sturen hoeveel ze wel niet van me hield. Ik begon wel iets van duidelijkheid te verlangen van haar, en die kon ze me niet geven. Ze was bang haar sociale leven, haar vrienden, haar werk etc op te geven om een nieuw avontuur aan te gaan.
Maar we bleven verder contact houden. We werden zelfs een keer in haar auto geflitst op een dag dat ze eigenlijk op dr werk had moeten zitten, maar we samen lekker de hort op gingen. Het scheelde een haar of haar man had het ontdekt.
Op vakantie een ander meisje leren kennen, tja, ik moest wat. Dat meisje hoefde ik in elk geval niet stiekem te benaderen, en ik moest van mijn geheime liefde af. Niet eens in eerste instantie voor me zelf, maar ik wilde haar ook tegen zichzelf beschermen, het was niet de vraag óf we betrapt zouden worden, maar wanneer..
Toen ik haar vertelde dat ik op vakantie gezoend had, werd het contact anders. Ze was erg jaloers. Iets wat ik niet snapte, want tja, die weekenden dat dr man thuis was zal ze ook dr dingen gedaan hebben natuurlijk. Heb 100 keer uitgelegd dat ik haar wilde beschermen, maar ze bleef boos. Later is ze wel bijgedraaid gelukkig. Het contact is wel verbroken, want als we elkaar spreken komt de liefde weer onherroepelijk boven drijven.
Heb na haar niemand meer ontmoet, die zo vreselijk compleet was. Die zo dankbaar was voor de liefde die ik gaf, die zelf vreselijk veel en goed liefde kon geven. Die een meer dan behoorlijke algemene ontwikkeling had, mij tegengas kon geven als het moest, maar mij ook kon steunen als het leven even tegenzat. Die ik vreselijk aantrekkelijk vond, en die mij een twinkeling in de ogen kon bezorgen, die ik de 2 jaar daarna niet meer gehad heb.
Zij is verder gegaan, is inmiddels moeder geworden
(nee, het is niet van mij
) Maar ik heb er nog steeds moeite mee. Ik merk bij mezelf dat ik weinig interesse heb in daten, en dat de dates die ik gehad heb helemaal nergens over gingen, omdat tja.. de vergelijking totaal kansloos is. Iedereen is kansloos in de vergelijking met haar. Ik wacht eigenlijk tot zij contact met mij opneemt denk ik.
Het is ongelooflijk kut als je weet wie de ware is. Wie jouw soulmate is. En dat je er niks meer mee kunt, en het in feite een vreselijke handicap is in je liefdesleven.
Tja, wilde het van me afschrijven, en hoop dat er mensen zijn die dit herkennen. Bedankt in elk geval de mensen die deze hele tekst hebben gelezen ::)