Loslaten...

Hoi,

Tot voor kort had ik een relatie, met de vrouw van mijn dromen. Werkelijk waar was ze perfect in mijn ogen en het was liefde op het eerste gezicht. We wonen wel een behoorlijke afstand uit elkaar.

Nu wil zij niet meer en daar heb ik het echt ontzettend moeilijk mee. Als ik er aan denk, zit ik met tranen.

Ze is ontzettend onredelijk en heeft geen reden gegeven waarom ze niet meer wou. Normaal toonde ze altijd ontzettend veel affectie, maar van één op de andere dag was dat helemaal weg. Ik weet niet waarom. Zij ook niet, zegt ze: 'Het was zomaar ineens, ik weet het niet.'.

Nadat de affectie weg was, hadden we elkaar nog ontmoet. We wonen ver uit elkaar dus dit is niet makkelijk. We waren een week samen (zonder relatie, fysiek samen bedoel ik) en ik heb zelfs seks gekregen. Niet hele goede zoals ik normaal altijd kreeg, maar ik kreeg het wel.

Goed, ze wou best vrienden blijven. Vroeg me alleen af tot hoever dat mogelijk was. Maar liever dat, dan helemaal niets van haar. De 'vriendschap' had zo zijn ups en downs, soms zat zij gemeen, kattig en koud te doen en soms zat ik haar te vervelen met dat ik haar mis, enzo. Wanhopig gedoe dus.

Toen ben ik een lange tijd genegeerd en communiceerden we sporadisch enkel via Facebook met citaten etc., een beetje op die manier elkaar afbekken, best sneu. Ook een paar positieve van haar kant. Goed om te lezen, ik zat nog vol met hoop, het ging redelijk met mij. Depressieve avonden, maar niets dat vodka niet kon oplossen.

Goed, recentelijk praten we weer en het ging heel goed. Tot vanavond. Ze had een status op Facebook gezet en ik vroeg haar daarover. Zei ze dat het over een ex van haar ging, haar eerste ex, die ze mist en die ze terug wil. Subtiel liet ik merken dat ik het niet leuk vind om te horen, maar zolang ze maar gelukkig is.

Ze is momenteel heel druk met haar studie en ze heeft niet veel vrije tijd. Ik heb haar verteld dat ik plan om naar haar toe te komen binnenkort, met vrienden, gezien ze niet veel tijd heeft, dus hoef ik niet alleen te zitten steeds. Zodat ik haar een uurtje kan zien per dag, of zo. Als vrienden.

Alleen ik weet van haar dat ze soms echt een hart van steen kan hebben. Ze zegt dit niet te willen. Ze zegt dat ze niet eens een halve minuut voor me heeft, of ze nu studeert of niets doet. Ik vroeg waarom, antwoord 'Wil ik gewoon niet.'.

Dat zij niet meer wil, oké. Moeilijk, maar misschien (hopelijk) heb ik daar uiteindelijk vrede mee. Zal lang duren. Maar, ik word echt gewoon behandeld alsof ik niks ben. Alsof ik geen gevoelens heb. Ze heeft geen sympathie, niks. Ze is kouder dan ijs en heeft een hart van steen. Dit vind ik echt geen manier om om te gaan met iemand na het beëindigen van een relatie.

Wat ik gezegd heb is enkel één voorbeeld. Maar er zijn meerdere. Dat ze zo met mij omgaat na alles wat we samen beleefd en gedeeld hebben, dat trek ik gewoon niet en ik ben super depressief.

Ze heeft mij ooit gelukkiger doen voelen dan ik ooit gevoeld heb. Het was echt een relatie, niet zomaar iets, het was serieus. Ik kan niet bevatten dat iemand zo kan veranderen. Haar negeren, verwijderen en vergeten is echt geen optie, dat kan ik niet aan.

Maar ik wil uit deze depressie want het duurt niet lang en het gaat goed mis met mij...

Alvast bedankt!

quote:

Op woensdag 11 april 2012 19:11 schreef kwiwi het volgende:
Ze is vreemdgegaan en heeft de welbekende smoes/reden gebruikt om het uit te maken.

Sterkte in ieder geval. En misschien moet je er zonder al te veel wodka overheen proberen te komen..

Dat is niet logisch, ze studeerde tijdelijk in een andere stad dan waar ze woont. Ze is nu weer thuis.
Ik sta open voor elke redenatie maar dat denk ik serieus niet.
Toch bedankt, en van vodka blijf ik toch niet af denk ik. Te verleidelijk.

- knip -

[ Bericht 16% gewijzigd door Crutch op 11-04-2012 19:18:49 ]