W&T Wetenschap & Technologie
Een plek om te discussiëren over wetenschappelijke onderwerpen, wetenschappelijke problemen, technologische projecten en grootse uitvindingen.
quote:Op zondag 17 juni 2012 11:24 schreef RolStaart-Beer het volgende:
[..]
Stellarium downloaden
Is zowat de heilige graal
Dat is gratis en ik ga al die tijd gewoon naar Sky and Telescopes??! 
Echt knap.., bedankt voor tip!
één vraagje: bij "ocular view" staat "Magnification" op 79, ik zou dat graag verminderen want bij mij is het minder (16x) Is dat eenvoudig om in te stellen?
Infographics zijn altijd leuk (vooral als ze van xkcd zijn)
En mochten we vallen dan is het omhoog. - Krang (uit: Pantani)
My favourite music is the music I haven't yet heard - John Cage
Water: ijskoud de hardste - Gehenna
My favourite music is the music I haven't yet heard - John Cage
Water: ijskoud de hardste - Gehenna
20-06-2012
Detectie van de eerste sterren in het heelal lijkt mogelijk
Wetenschappers hebben een nieuwe manier ontdekt om sporen te detecteren van de eerste sterren in het heelal. Tot voor kort werd deze detectie voor onmogelijk gehouden, maar recente computersimulaties bieden nieuwe hoop (Nature, 21 juni).
Volgens de huidige inzichten is het heelal ontstaan uit een oerknal die ongeveer 13,7 miljard jaar geleden plaatsvond. Kort daarna was de ruimte min of meer gelijkmatig gevuld met heet gas, waaruit ruwweg honderd miljoen jaar later de eerste sterren ontstonden.
Het precieze moment waarop deze eerste sterren geboren werden, laat zich moeilijk vaststellen, omdat hun zwakke straling wordt gemaskeerd door de voorgrondstraling van ons eigen Melkwegstelsel en nabije buurstelsels. Rechtstreekse waarneming van die sterren is dus niet mogelijk. De nieuwe computersimulaties laten echter zien dat de eerste stergeneraties een soort vingerafdrukken van radiostraling aan de hemel kunnen hebben achtergelaten die wel eens duidelijker zouden kunnen zijn dan verwacht.
De eerste sterren ontstonden toen gaswolken samenklonterden - niet alleen ten gevolge van hun eigen zwaartekracht, maar ook door die van de zogeheten donkere materie, een onwaarneembare substantie die tachtig procent van de materie in het heelal voor haar rekening neemt. Donkere materie is bijna letterlijk ongrijpbaar, wat onder meer inhoudt dat er vrijwel geen interacties plaatsvinden tussen donkeremateriedeeltjes en lichtdeeltjes.
Omdat botsingen met lichtdeeltjes wél bijdragen aan de snelheden van normale materiedeeltjes, ontstond er al vroeg in de kosmische geschiedenis een snelheidsverschil tussen beide soorten materiedeeltjes. En daardoor klonterde het hete gas in het heelal waarschijnlijk minder snel en op minder plaatsen tot sterren samen dan tot nu toe werd gedacht.
Rekening houdend met dit effect, laten de computersimulaties zien dat de straling van de eerste sterren hierdoor een waarneembaar patroon zou moeten vertonen, dat waarneembaar zou kunnen zijn met de komende generatie van radiotelescopen.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Detectie van de eerste sterren in het heelal lijkt mogelijk
Wetenschappers hebben een nieuwe manier ontdekt om sporen te detecteren van de eerste sterren in het heelal. Tot voor kort werd deze detectie voor onmogelijk gehouden, maar recente computersimulaties bieden nieuwe hoop (Nature, 21 juni).
Volgens de huidige inzichten is het heelal ontstaan uit een oerknal die ongeveer 13,7 miljard jaar geleden plaatsvond. Kort daarna was de ruimte min of meer gelijkmatig gevuld met heet gas, waaruit ruwweg honderd miljoen jaar later de eerste sterren ontstonden.
Het precieze moment waarop deze eerste sterren geboren werden, laat zich moeilijk vaststellen, omdat hun zwakke straling wordt gemaskeerd door de voorgrondstraling van ons eigen Melkwegstelsel en nabije buurstelsels. Rechtstreekse waarneming van die sterren is dus niet mogelijk. De nieuwe computersimulaties laten echter zien dat de eerste stergeneraties een soort vingerafdrukken van radiostraling aan de hemel kunnen hebben achtergelaten die wel eens duidelijker zouden kunnen zijn dan verwacht.
De eerste sterren ontstonden toen gaswolken samenklonterden - niet alleen ten gevolge van hun eigen zwaartekracht, maar ook door die van de zogeheten donkere materie, een onwaarneembare substantie die tachtig procent van de materie in het heelal voor haar rekening neemt. Donkere materie is bijna letterlijk ongrijpbaar, wat onder meer inhoudt dat er vrijwel geen interacties plaatsvinden tussen donkeremateriedeeltjes en lichtdeeltjes.
Omdat botsingen met lichtdeeltjes wél bijdragen aan de snelheden van normale materiedeeltjes, ontstond er al vroeg in de kosmische geschiedenis een snelheidsverschil tussen beide soorten materiedeeltjes. En daardoor klonterde het hete gas in het heelal waarschijnlijk minder snel en op minder plaatsen tot sterren samen dan tot nu toe werd gedacht.
Rekening houdend met dit effect, laten de computersimulaties zien dat de straling van de eerste sterren hierdoor een waarneembaar patroon zou moeten vertonen, dat waarneembaar zou kunnen zijn met de komende generatie van radiotelescopen.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
22-06-2012
Nabije, 'vergeten' sterrenhoop is interessant onderzoeksobject
Een losse verzameling sterren die al meer dan 180 jaar geleden werd ontdekt, maar nooit gedetailleerd onderzocht is, kan waarschijnlijk een hiaat opvullen in het onderzoek van de evolutie van zonachtige sterren en hun eventuele planeten. Dat zeggen onderzoekers van enkele Amerikaanse universiteiten, die hierover binnenkort een artikel zullen publiceren in The Astronomical Journal.
De sterrenhoop, bekend als Ruprecht 147 of NGC 6774, is half zo oud als onze zon en bevindt zich op de relatief kleine afstand van 800 tot 1000 lichtjaar. Dat maakt hem tot een interessant onderzoeksobject: andere nabije sterrenhopen zijn veel jonger dan de zon en oudere sterrenhopen staan meer dan drie keer zo ver weg.
Er kleven echter twee nadelen aan Ruprecht 147. Door zijn nabijheid beslaat hij een relatief groot hemelgebied en lijken zijn sterren nogal helder. Dat maakt de sterrenhoop ongeschikt voor onderzoek met de meeste grote telescopen, die doorgaans een klein beeldveld hebben en te gevoelig zijn voor sterren als deze.
Om Ruprecht 147 te kunnen onderzoeken hebben de Amerikaanse astronomen enkele speciale groothoekcamera's, waaronder die van de MMT-telescoop in Arizona en de CFHT-telescoop op Hawaï, ingezet. Zelfs met deze groothoekcamera's was het nodig om meerdere opnamen tot een mozaïek samen te voegen om de hele sterrenhoop in beeld te brengen.
De eerste fase van het onderzoek van Ruprecht 147 behelst nog niet veel meer dan een inventarisatie. In een volgende fase hopen de astronomen de zonachtige sterren die in de sterrenhoop zijn aangetroffen aan een nader onderzoek te kunnen onderwerpen. Zulke sterren zouden bijvoorbeeld interessante doelwitten kunnen zijn voor de jacht op kleine aarde-achtige planeten.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Nabije, 'vergeten' sterrenhoop is interessant onderzoeksobject
Een losse verzameling sterren die al meer dan 180 jaar geleden werd ontdekt, maar nooit gedetailleerd onderzocht is, kan waarschijnlijk een hiaat opvullen in het onderzoek van de evolutie van zonachtige sterren en hun eventuele planeten. Dat zeggen onderzoekers van enkele Amerikaanse universiteiten, die hierover binnenkort een artikel zullen publiceren in The Astronomical Journal.
De sterrenhoop, bekend als Ruprecht 147 of NGC 6774, is half zo oud als onze zon en bevindt zich op de relatief kleine afstand van 800 tot 1000 lichtjaar. Dat maakt hem tot een interessant onderzoeksobject: andere nabije sterrenhopen zijn veel jonger dan de zon en oudere sterrenhopen staan meer dan drie keer zo ver weg.
Er kleven echter twee nadelen aan Ruprecht 147. Door zijn nabijheid beslaat hij een relatief groot hemelgebied en lijken zijn sterren nogal helder. Dat maakt de sterrenhoop ongeschikt voor onderzoek met de meeste grote telescopen, die doorgaans een klein beeldveld hebben en te gevoelig zijn voor sterren als deze.
Om Ruprecht 147 te kunnen onderzoeken hebben de Amerikaanse astronomen enkele speciale groothoekcamera's, waaronder die van de MMT-telescoop in Arizona en de CFHT-telescoop op Hawaï, ingezet. Zelfs met deze groothoekcamera's was het nodig om meerdere opnamen tot een mozaïek samen te voegen om de hele sterrenhoop in beeld te brengen.
De eerste fase van het onderzoek van Ruprecht 147 behelst nog niet veel meer dan een inventarisatie. In een volgende fase hopen de astronomen de zonachtige sterren die in de sterrenhoop zijn aangetroffen aan een nader onderzoek te kunnen onderwerpen. Zulke sterren zouden bijvoorbeeld interessante doelwitten kunnen zijn voor de jacht op kleine aarde-achtige planeten.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
26-06-2012
Wetenschappers zetten theorie op zijn kop: "Het heelal en de tijd vertragen"
Spaanse wetenschappers hebben de theorie op zijn kop gezet door te zeggen dat het heelal en de tijd vertragen, zo hebben de jongste dagen meerdere media op gezag van publicaties in de Physical Review D en New Scientist gemeld.
Studie van het licht van supernova's (ontploffende sterren) gaf tot nu toe aan dat het heelal (versneld) uitdijt. Dat heeft te maken met een tegenwerkende kracht die bekend staat als donkere energie.
Volgens Jose Senovilla en Raul Vera van de Universiteit van Baskenland en de Universiteit van Salamanca is die theorie echter verkeerd en geldt het omgekeerde. De vorsers zeggen dat donkere energie niet bestaat en dat het heelal vertraagt.
Vanuit de veronderstelling dat de tijd bij de Oerknal begon, moet hij aldus ook eens verdwijnen, luidt ook de mening van kosmoloog Gary Gibbons van de Universiteit van Cambridge.
Ook de tijd vertraagt geleidelijk, zonder dat wij aardbewoners dit merken, menen de Spaanse wetenschappers. De tijd zal tot stilstand komen nadat onze planeet heeft opgehouden te bestaan. Alles zal dan als bevroren lijken of als een foto van het moment dat dan eeuwig wordt.
(HLN)
[ Bericht 0% gewijzigd door ExperimentalFrentalMental op 28-06-2012 09:04:16 ]
Wetenschappers zetten theorie op zijn kop: "Het heelal en de tijd vertragen"
Spaanse wetenschappers hebben de theorie op zijn kop gezet door te zeggen dat het heelal en de tijd vertragen, zo hebben de jongste dagen meerdere media op gezag van publicaties in de Physical Review D en New Scientist gemeld.
Studie van het licht van supernova's (ontploffende sterren) gaf tot nu toe aan dat het heelal (versneld) uitdijt. Dat heeft te maken met een tegenwerkende kracht die bekend staat als donkere energie.
Volgens Jose Senovilla en Raul Vera van de Universiteit van Baskenland en de Universiteit van Salamanca is die theorie echter verkeerd en geldt het omgekeerde. De vorsers zeggen dat donkere energie niet bestaat en dat het heelal vertraagt.
Vanuit de veronderstelling dat de tijd bij de Oerknal begon, moet hij aldus ook eens verdwijnen, luidt ook de mening van kosmoloog Gary Gibbons van de Universiteit van Cambridge.
Ook de tijd vertraagt geleidelijk, zonder dat wij aardbewoners dit merken, menen de Spaanse wetenschappers. De tijd zal tot stilstand komen nadat onze planeet heeft opgehouden te bestaan. Alles zal dan als bevroren lijken of als een foto van het moment dat dan eeuwig wordt.
(HLN)
[ Bericht 0% gewijzigd door ExperimentalFrentalMental op 28-06-2012 09:04:16 ]
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
27-06-2012
Onderzoek naar mysterieuze zwaartekrachtgolven
De zwaartekrachtgolven ontstaan slechts een keer in de honderdduizend jaar per sterrenstelsel. © afp.
Wetenschappers van de Radboud Universiteit Nijmegen en de KU Leuven nemen deel aan het Europese Virgo-experiment, meldt Radio 1. Virgo is een detector voor zwaartekrachtgolven in het Italiaanse Cassina.
De bijna honderd jaar oude algemene relativiteitstheorie van Albert Einstein heeft gravitatiegolven voorspeld, maar ze zijn nog nooit direct gemeten.
Als objecten heel erg zwaar zijn, heel erg snel bewegen en dicht bij elkaar staan, wordt de zwaartekracht zeer sterk. Zo sterk dat er door de vervorming van de ruimte golven ontstaan die zich ongehinderd door het heelal kunnen verplaatsen.
Meting
Uitbarstingen van zwaartekrachtgolven zijn extreem lastig om te meten. Ze zijn erg zeldzaam, en ontstaan slechts een keer in de honderdduizend jaar per sterrenstelsel. Ze hebben ook een gigantische golflengte, waardoor enorme installaties nodig zijn om ze te detecteren. Ze gaan overal doorheen zonder een spoor achter te laten.
De Radboud Universiteit meldt dat de eerste meting wordt verwacht in 2015.
(HLN)
Onderzoek naar mysterieuze zwaartekrachtgolven
De zwaartekrachtgolven ontstaan slechts een keer in de honderdduizend jaar per sterrenstelsel. © afp.
Wetenschappers van de Radboud Universiteit Nijmegen en de KU Leuven nemen deel aan het Europese Virgo-experiment, meldt Radio 1. Virgo is een detector voor zwaartekrachtgolven in het Italiaanse Cassina.
De bijna honderd jaar oude algemene relativiteitstheorie van Albert Einstein heeft gravitatiegolven voorspeld, maar ze zijn nog nooit direct gemeten.
Als objecten heel erg zwaar zijn, heel erg snel bewegen en dicht bij elkaar staan, wordt de zwaartekracht zeer sterk. Zo sterk dat er door de vervorming van de ruimte golven ontstaan die zich ongehinderd door het heelal kunnen verplaatsen.
Meting
Uitbarstingen van zwaartekrachtgolven zijn extreem lastig om te meten. Ze zijn erg zeldzaam, en ontstaan slechts een keer in de honderdduizend jaar per sterrenstelsel. Ze hebben ook een gigantische golflengte, waardoor enorme installaties nodig zijn om ze te detecteren. Ze gaan overal doorheen zonder een spoor achter te laten.
De Radboud Universiteit meldt dat de eerste meting wordt verwacht in 2015.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Mars en saturnus zijn prachtig te zien aan de zuidelijke westelijke hemel, op 248 graden en op 223 graden
In Baden-Badener Badeseen kann man Baden-Badener baden sehen.
quote:Op zaterdag 30 juni 2012 23:07 schreef Pietverdriet het volgende:
Mars en saturnus zijn prachtig te zien aan de zuidelijke westelijke hemel, op 248 graden en op 223 graden
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Ik zag laatst iets leuks dat je terug in de tijd kunt kijken dmv de lichtjarenof iets in die richting. Als je nu de sterren bekijkt dan zijn ze allang dood. Dus je ziet terug in tijd, zo zagen ze hoe het miljarden jaren geleden eruit zag. 
Iemand enig idee hoe zoiets heet of info erover heeft?
Iemand enig idee hoe zoiets heet of info erover heeft?
Natuurkunde/astronomie.quote:
Ik zag laatst iets leuks dat je terug in de tijd kunt kijken dmv de lichtjarenof iets in die richting. Als je nu de sterren bekijkt dan zijn ze allang dood. Dus je ziet terug in tijd, zo zagen ze hoe het miljarden jaren geleden eruit zag.
Iemand enig idee hoe zoiets heet of info erover heeft?
Op Youtube staan een hele berg gemakkelijk te begrijpen documantaires hierover.
01-07-2012
Nederlandse astronaut André Kuipers terug op aarde
© ap.
UPDATE De Nederlandse astronaut André Kuipers en zijn twee collega's zijn om 10.14 uur geland in de steppe in Kazachstan. Een grote parachute zette de capsule met een plofje neer in een veld, bijna precies op de beoogde tijd en plaats. Twee Russische helikopters met medisch personeel waren enkele seconden later ter plaatse.
De terugvlucht vanuit het ruimtestation ISS verliep volgens schema, aldus de vluchtleiding. Kuipers (53) was circa drie uur eerder vertrokken uit het ruimtestation, waar hij 193 dagen verbleef. De lengte is een record voor een Europese astronaut.
De capsule bracht ook de ruimtevaarders Oleg Kononenko (Rusland) en Don Pettit (VS) terug naar de aarde. Kuipers gaat na een medische controle per vliegtuig naar het Amerikaanse Houston. Daar wordt hij herenigd met zijn vrouw en kinderen.
(HLN)
Nederlandse astronaut André Kuipers terug op aarde
© ap.
UPDATE De Nederlandse astronaut André Kuipers en zijn twee collega's zijn om 10.14 uur geland in de steppe in Kazachstan. Een grote parachute zette de capsule met een plofje neer in een veld, bijna precies op de beoogde tijd en plaats. Twee Russische helikopters met medisch personeel waren enkele seconden later ter plaatse.
De terugvlucht vanuit het ruimtestation ISS verliep volgens schema, aldus de vluchtleiding. Kuipers (53) was circa drie uur eerder vertrokken uit het ruimtestation, waar hij 193 dagen verbleef. De lengte is een record voor een Europese astronaut.
De capsule bracht ook de ruimtevaarders Oleg Kononenko (Rusland) en Don Pettit (VS) terug naar de aarde. Kuipers gaat na een medische controle per vliegtuig naar het Amerikaanse Houston. Daar wordt hij herenigd met zijn vrouw en kinderen.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
30-06-2012
Spektakel in beeld: reis van de sterren
© Lincoln Harrison.
Australische fotograaf Lincoln Harrison trok naar Lake Eppalock in Victoria om de sterren vast te leggen in een sessie die maar liefst 15 uur in beslag nam. Achteraf creëerde hij deze prachtige 'Startrails' door de beelden over elkaar te leggen.
© Lincoln Harrison.
De beelden tonen de indrukwekkende spiralen die gevormd worden door de sterren en de rotatie van de aarde. Ze doen bovendien ook denken aan de sterrijke nachtschilderijen van de impressionist Vincent van Gogh.
Amateur
Geloof het of niet, maar de 37-jarige Lincoln Harrison is nog maar sinds oktober 2010 in de fotografie gedoken nadat hij wat kleren had gefotografeerd die hij op eBay wou verkopen. Niet veel later kreeg hij de kriebel te pakken en kocht hij een reeks lenzen voor zijn Nikon D3100. Voor meer spectaculaire 'Startrails' kan u terecht op Harrisons website: lincolnharrison.com.
© Lincoln Harrison.
(HLN)
Spektakel in beeld: reis van de sterren
© Lincoln Harrison.
Australische fotograaf Lincoln Harrison trok naar Lake Eppalock in Victoria om de sterren vast te leggen in een sessie die maar liefst 15 uur in beslag nam. Achteraf creëerde hij deze prachtige 'Startrails' door de beelden over elkaar te leggen.
© Lincoln Harrison.
De beelden tonen de indrukwekkende spiralen die gevormd worden door de sterren en de rotatie van de aarde. Ze doen bovendien ook denken aan de sterrijke nachtschilderijen van de impressionist Vincent van Gogh.
Amateur
Geloof het of niet, maar de 37-jarige Lincoln Harrison is nog maar sinds oktober 2010 in de fotografie gedoken nadat hij wat kleren had gefotografeerd die hij op eBay wou verkopen. Niet veel later kreeg hij de kriebel te pakken en kocht hij een reeks lenzen voor zijn Nikon D3100. Voor meer spectaculaire 'Startrails' kan u terecht op Harrisons website: lincolnharrison.com.
© Lincoln Harrison.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
29-06-2012
Mogelijk oceaan van water onder oppervlak Saturnusmaan Titan
Titan, een van de manen van Saturnus. © epa.
Titan, de grootste maan van de planeet Saturnus, herbergt onder zijn ijskorst mogelijk een uitgestrekte oceaan van vloeibaar water met misschien ook enkele pockets methaan, zo heeft de NASA bekendgemaakt op gezag van metingen door de ruimtesonde Cassini.
Titan draait in slechts zestien dagen rondom Saturnus. Wetenschappers hebben de vorm van de maan op verschillende momenten in die baan kunnen bestuderen.
Titan is niet volkomen bolvormig, maar eerder langwerpig. De maan rekt zich uit bij het naderen van de planeet om bij verwijdering dan weer te contracteren en bijna rond te worden.
Dit is te verklaren door de zwaartekracht van Saturnus en laat denken dat er onder de ijskap een oceaan steekt.
Indien het binnenste uit star gesteente en ijs zou bestaan, dan zouden die veranderingen zich volgens de wetenschappers niet voordoen.
Getijden
Ook stelden de vorsers vast dat Titan grote getijden aan zijn ijsoppervlak kent, wat alweer een bewijs is dat er binnenin water steekt. De vermoedelijke laag water kan het oppervlak meer dan tien meter verwringen. Indien het binnenste vast zou zijn, zou het verschil geen meter bedragen.
Berekeningen geven aan dat de vermoedelijke oceaan maximaal 250 kilometer diep kan zijn en dat de ijskorst een kilometer of vijftig dik is.
Op basis van wiskundige modellen en metingen door de Europese sonde Huygens van het elektromagnetisch veld van Titan was reeds de aanwezigheid van een uitgestrekte oceaan bevroed.
Water geldt als noodzakelijk voor het ontstaan van microbiologisch leven, maar is niet de enige voorwaarde.
(HLN)
Mogelijk oceaan van water onder oppervlak Saturnusmaan Titan
Titan, een van de manen van Saturnus. © epa.
Titan, de grootste maan van de planeet Saturnus, herbergt onder zijn ijskorst mogelijk een uitgestrekte oceaan van vloeibaar water met misschien ook enkele pockets methaan, zo heeft de NASA bekendgemaakt op gezag van metingen door de ruimtesonde Cassini.
Titan draait in slechts zestien dagen rondom Saturnus. Wetenschappers hebben de vorm van de maan op verschillende momenten in die baan kunnen bestuderen.
Titan is niet volkomen bolvormig, maar eerder langwerpig. De maan rekt zich uit bij het naderen van de planeet om bij verwijdering dan weer te contracteren en bijna rond te worden.
Dit is te verklaren door de zwaartekracht van Saturnus en laat denken dat er onder de ijskap een oceaan steekt.
Indien het binnenste uit star gesteente en ijs zou bestaan, dan zouden die veranderingen zich volgens de wetenschappers niet voordoen.
Getijden
Ook stelden de vorsers vast dat Titan grote getijden aan zijn ijsoppervlak kent, wat alweer een bewijs is dat er binnenin water steekt. De vermoedelijke laag water kan het oppervlak meer dan tien meter verwringen. Indien het binnenste vast zou zijn, zou het verschil geen meter bedragen.
Berekeningen geven aan dat de vermoedelijke oceaan maximaal 250 kilometer diep kan zijn en dat de ijskorst een kilometer of vijftig dik is.
Op basis van wiskundige modellen en metingen door de Europese sonde Huygens van het elektromagnetisch veld van Titan was reeds de aanwezigheid van een uitgestrekte oceaan bevroed.
Water geldt als noodzakelijk voor het ontstaan van microbiologisch leven, maar is niet de enige voorwaarde.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Bij mij is er te veel straatverlichting om Mars nog te kunnen zien na zonsondergang.quote:
Mars en saturnus zijn prachtig te zien aan de zuidelijke westelijke hemel, op 248 graden en op 223 graden
Ik neem deze dagen mijn eerste schuchtere stapjes met de telescoop (met een maximale vergrotingsfactor - Barlowlens in acht genomen - van zo'n 80) Welke clusters zijn er goed voor beginners?
Ik heb gisteren mijn kans gewaagd met de "Grote Cluster in Hercules" (M13-NGC 6205), ergens tussen Vega en Arcturus, maar zag eigenlijk niets dat op cluster moest gelijken (misschien verwacht ik het verkeerde?)
Wat is de diameter van het objectief van je telescoop?quote:
[..]
Bij mij is er te veel straatverlichting om Mars nog te kunnen zien na zonsondergang.
Ik neem deze dagen mijn eerste schuchtere stapjes met de telescoop (met een maximale vergrotingsfactor - Barlowlens in acht genomen - van zo'n 80) Welke clusters zijn er goed voor beginners?
Ik heb gisteren mijn kans gewaagd met de "Grote Cluster in Hercules" (M13-NGC 6205), ergens tussen Vega en Arcturus, maar zag eigenlijk niets dat op cluster moest gelijken (misschien verwacht ik het verkeerde?)
Het gaat in mijn geval om deze telescoop:quote:
[..]
Wat is de diameter van het objectief van je telescoop?
http://www.telescoop-expert.be/meade-etx80-telescoop-autostar
De diameter van het objectief is 80 mm, en de diameter van het ocular is 1,25 inch.
03-07-2012
NASA presenteert: 'De maan' in HD
Het zal nog wel een hele tijd enkel voor de allerrijksten weggelegd zijn om de maan van dichtbij te gaan bekijken, maar NASA brengt die droom toch een beetje naderbij dankzij deze gedetailleerde beelden van onze bovenbuur in HD.
We krijgen ook de donkere kant van de maan te zien. Die is van hieruit niet zichtbaar en bezit één van de grootste kraters in ons zonnestelsel. Dit deel van de maan werd nog nooit op de grond onderzocht. Voorts zien we ook de plaats waar Apollo 17 geland is, de laatste missie naar de maan.
(HLN)
NASA presenteert: 'De maan' in HD
Het zal nog wel een hele tijd enkel voor de allerrijksten weggelegd zijn om de maan van dichtbij te gaan bekijken, maar NASA brengt die droom toch een beetje naderbij dankzij deze gedetailleerde beelden van onze bovenbuur in HD.
We krijgen ook de donkere kant van de maan te zien. Die is van hieruit niet zichtbaar en bezit één van de grootste kraters in ons zonnestelsel. Dit deel van de maan werd nog nooit op de grond onderzocht. Voorts zien we ook de plaats waar Apollo 17 geland is, de laatste missie naar de maan.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
11-07-2012
Vijfde maan ontdekt bij dwergplaneet Pluto
Astronomen hebben, met behulp van de Hubble-ruimtetelescoop, een vijfde maan ontdekt bij de verre dwergplaneet Pluto. Het maantje is naar schatting 10 tot 25 kilometer groot en cirkelt op een afstand van 95.000 kilometer om Pluto. Waarschijnlijk ligt zijn omloopbaan ruwweg in hetzelfde vlak als de banen van de vier overige manen.
De ontdekkers verbazen zich erover dat zo'n kleine ijsplaneet zo'n grote verzameling manen kan hebben. Vermoed wordt dat het overblijfselen zijn van een botsing tussen Pluto en een soortgelijk hemellichaam, die miljarden jaren geleden zou hebben plaatsgevonden.
Pluto's eerste en grootste maan, Charon, werd in 1978 opgespoord. De nummers 2 en 3, Nix en Hydra, werden in 2006 door Hubble ontdekt. En in 2011 volgde het nog naamloze maantje P4. Het vijfde maantje heeft de officiële aanduiding S/2012 (134340) 1, maar zal ook kortweg bekend staan als P5.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Vijfde maan ontdekt bij dwergplaneet Pluto
Astronomen hebben, met behulp van de Hubble-ruimtetelescoop, een vijfde maan ontdekt bij de verre dwergplaneet Pluto. Het maantje is naar schatting 10 tot 25 kilometer groot en cirkelt op een afstand van 95.000 kilometer om Pluto. Waarschijnlijk ligt zijn omloopbaan ruwweg in hetzelfde vlak als de banen van de vier overige manen.
De ontdekkers verbazen zich erover dat zo'n kleine ijsplaneet zo'n grote verzameling manen kan hebben. Vermoed wordt dat het overblijfselen zijn van een botsing tussen Pluto en een soortgelijk hemellichaam, die miljarden jaren geleden zou hebben plaatsgevonden.
Pluto's eerste en grootste maan, Charon, werd in 1978 opgespoord. De nummers 2 en 3, Nix en Hydra, werden in 2006 door Hubble ontdekt. En in 2011 volgde het nog naamloze maantje P4. Het vijfde maantje heeft de officiële aanduiding S/2012 (134340) 1, maar zal ook kortweg bekend staan als P5.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
11-07-2012
Voor het eerst zijn donkere sterrenstelsels waargenomen
© ESO.
Voor het eerst zijn donkere sterrenstelsels waargenomen. Dat is een vroege, theoretisch voorspelde fase in het ontstaan van sterrenstelsels. Zo heeft de Europese Zuidelijke Sterrenwacht (ESO) bekendgemaakt. Deze objecten zijn in wezen gasrijke sterrenstelsels zonder sterren.
Donkere sterrenstelsels zijn kleine, gasrijke stelsels in het vroege heelal die niet erg bedreven zijn in het produceren van sterren. Hun bestaan wordt voorspeld door theorieën over de vorming van sterrenstelsels: ze gelden als de bouwstenen van de huidige, heldere stelsels, die rijk zijn aan sterren. Astronomen denken dat zij deze grote stelsels wellicht van het gas hebben voorzien waarmee zij later hun huidige sterren hebben geproduceerd.
Omdat ze weinig of geen sterren bevatten, zenden de donkere stelsels niet veel licht uit en zijn ze moeilijk waarneembaar.
Jarenlange onderzoek
Al jaren proberen astronomen technieken te ontwikkelen om het bestaan van deze stelsels te bevestigen. De eerste aanwijzingen voor hun bestaan waren kleine absorptiedipjes in de spectra van lichtbronnen op de achtergrond.
Met behulp van de gigantische VTL-telescoop van de ESO is een internationaal onderzoeksteam er nu in geslaagd die ongrijpbare objecten te detecteren via de gloed die zij vertonen doordat zij door een quasar worden aangelicht. Het licht van quasar HE 0109-3518 brengt deze stelsels aan het gloeien op een manier die vergelijkbaar is met hoe witte kleding oplicht onder de uv-lampen in een nachtclub, verduidelijkt ESO.
Twaalf donkere sterrenstelsels
Het team spoorde bijna honderd gasachtige objecten op binnen een straal van enkele miljoenen lichtjaren rond de quasar. Na zorgvuldige analyse bleven er uiteindelijk twaalf donkere sterrenstelsels over.
(HLN)
Voor het eerst zijn donkere sterrenstelsels waargenomen
© ESO.
Voor het eerst zijn donkere sterrenstelsels waargenomen. Dat is een vroege, theoretisch voorspelde fase in het ontstaan van sterrenstelsels. Zo heeft de Europese Zuidelijke Sterrenwacht (ESO) bekendgemaakt. Deze objecten zijn in wezen gasrijke sterrenstelsels zonder sterren.
Donkere sterrenstelsels zijn kleine, gasrijke stelsels in het vroege heelal die niet erg bedreven zijn in het produceren van sterren. Hun bestaan wordt voorspeld door theorieën over de vorming van sterrenstelsels: ze gelden als de bouwstenen van de huidige, heldere stelsels, die rijk zijn aan sterren. Astronomen denken dat zij deze grote stelsels wellicht van het gas hebben voorzien waarmee zij later hun huidige sterren hebben geproduceerd.
Omdat ze weinig of geen sterren bevatten, zenden de donkere stelsels niet veel licht uit en zijn ze moeilijk waarneembaar.
Jarenlange onderzoek
Al jaren proberen astronomen technieken te ontwikkelen om het bestaan van deze stelsels te bevestigen. De eerste aanwijzingen voor hun bestaan waren kleine absorptiedipjes in de spectra van lichtbronnen op de achtergrond.
Met behulp van de gigantische VTL-telescoop van de ESO is een internationaal onderzoeksteam er nu in geslaagd die ongrijpbare objecten te detecteren via de gloed die zij vertonen doordat zij door een quasar worden aangelicht. Het licht van quasar HE 0109-3518 brengt deze stelsels aan het gloeien op een manier die vergelijkbaar is met hoe witte kleding oplicht onder de uv-lampen in een nachtclub, verduidelijkt ESO.
Twaalf donkere sterrenstelsels
Het team spoorde bijna honderd gasachtige objecten op binnen een straal van enkele miljoenen lichtjaren rond de quasar. Na zorgvuldige analyse bleven er uiteindelijk twaalf donkere sterrenstelsels over.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
11-07-2012
Stuiptrekkingen van een stervende ster gekiekt
De Hubble-telescoop heeft een fantastische foto gemaakt van de ster Camelopardalis. De ster nadert het einde van zijn leven en doet dat op werkelijk spectaculaire wijze.
Dat blijkt wel uit de foto die NASA onlangs vrijgaf. We zien de ster die omringd wordt door een enorme gasbel.
Kuch
Die gasbel hangt nauw samen met het feit dat de ster ten dode is opgeschreven. De brandstof van de ster is bijna op en de ster wordt nu instabiel. Als de laag helium rond zijn kern begint te fuseren, ‘kucht’ de ster een flinke hoeveelheid gas weg. Dat gebeurt ongeveer één keer in de duizend jaar. Wat we hier zien, is het resultaat van zo’n laatste kuch.
Bijna perfect
Wat de ster zo bijzonder maakt, is dat deze omringd wordt door een bijna perfecte cirkelvormige wolk gas. Er zijn meer sterren die gas wegpuffen, maar zelden vormt dat gas zo’n mooie ronde wolk.
Kleintje
De foto doet het lijken alsof Camelopardalis enorm is. Maar schijn bedriegt. De ster zelf neemt slechts één pixel in het centrum van de foto in beslag. Maar omdat de ster zo helder is, raken de receptoren van de camera helemaal verzadigd en lijkt de ster veel groter.
Camelopardalis is een koolstofster. Zulke sterren zijn tamelijk zeldzaam. Hun atmosfeer bevat meer koolstof dan zuurstof. De ster bevindt zich in het sterrenbeeld Giraffe.
(scientias.nl)
Stuiptrekkingen van een stervende ster gekiekt
De Hubble-telescoop heeft een fantastische foto gemaakt van de ster Camelopardalis. De ster nadert het einde van zijn leven en doet dat op werkelijk spectaculaire wijze.
Dat blijkt wel uit de foto die NASA onlangs vrijgaf. We zien de ster die omringd wordt door een enorme gasbel.
Kuch
Die gasbel hangt nauw samen met het feit dat de ster ten dode is opgeschreven. De brandstof van de ster is bijna op en de ster wordt nu instabiel. Als de laag helium rond zijn kern begint te fuseren, ‘kucht’ de ster een flinke hoeveelheid gas weg. Dat gebeurt ongeveer één keer in de duizend jaar. Wat we hier zien, is het resultaat van zo’n laatste kuch.
Bijna perfect
Wat de ster zo bijzonder maakt, is dat deze omringd wordt door een bijna perfecte cirkelvormige wolk gas. Er zijn meer sterren die gas wegpuffen, maar zelden vormt dat gas zo’n mooie ronde wolk.
Kleintje
De foto doet het lijken alsof Camelopardalis enorm is. Maar schijn bedriegt. De ster zelf neemt slechts één pixel in het centrum van de foto in beslag. Maar omdat de ster zo helder is, raken de receptoren van de camera helemaal verzadigd en lijkt de ster veel groter.
Camelopardalis is een koolstofster. Zulke sterren zijn tamelijk zeldzaam. Hun atmosfeer bevat meer koolstof dan zuurstof. De ster bevindt zich in het sterrenbeeld Giraffe.
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Het poollicht (Aurora Boralis) laat van zich horen.
quote:The northern lights of Earth are more than just dazzling light shows — they also generate their own strange applause too, a new study reveals.
The same energetic particles that create the dancing, dazzling northern lights high up in Earth's atmosphere also produce strange "clapping" noises just 230 feet (70 meters) from the ground, researchers said.
The results vindicate folktales and reports by wilderness travelers, which have long described sounds associated with the northern lights (which are also known as the aurora
"In the past, researchers thought that the aurora borealis was too far away for people to hear the sounds it made," Unto Laine, from Aalto University in Finland, said in a statement released today (July 9).
"This is true," Laine added. "However, our research proves that the source of the sounds that are associated with the aurora borealis we see is likely caused by the same energetic particles from the sun that create the northern lights far away in the sky. These particles or the geomagnetic disturbance produced by them seem to create sound much closer to the ground."
Laine and his colleagues determined the location of the clapping noise by comparing sounds captured by three microphones set up at a site with high auroral activity. Simultaneous measurements made by the Finnish Meteorological Institute showed a typical pattern of northern lights episodes at the time, researchers said.
Aurora sounds don't occur during every northern lights outburst, and they're usually brief and faint, requiring careful listening and a minimum of background noise to be heard.
Scientists still aren't sure exactly how the auroral sounds are created. They can be quite variable, ranging from claps and crackles to muffled bangs and sputtering sounds. Because of this sonic diversity, several different mechanisms might be at work, researchers said.
Auroras have captivated skywatchers for thousands of years. They result when charged particles from the sun collide with molecules in Earth's atmosphere, generating a glow. Earth's magnetic field lines funnel these particles over the planet's poles, causing the northern lights in the Northern Hemisphere and the southern lights, or aurora australis, in the south.
The new study will be published in the proceedings of the 19th International Congress on Sound and Vibration, a conference that's meeting in Vilnius, Lithuania from July 8 through July 12.
Editor's note: If you have an amazing northern lights photo you'd like to share for a possible story or image gallery, please contact managing editor Tariq Malik at tmalik@space.com.
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
16-07-2012
Rusland wil naar de maan
© epa.
Rusland plant nieuwe missies naar de maan, staat op Russianspaceweb.com. Aan het eind van de jaren zestig verloor de toenmalige Sovjetunie de race naar de maan, hoewel Moskou toch twee robotjeeps kon laten werken op de natuurlijke satelliet van onze planeet.
Rusland denkt eraan omstreeks 2015 een sonde in een baan rond de maan te brengen, als voorloper van een lander. Wanneer dit Lunar-Glob-project lukt, wil Rusland een Indiase robotjeep op het Maanoppervlak neer te zetten. Deze Luna-Resurs missie zou dan plaatsvinden in 2017.
Indien ook dit lukt, is de weg geëffend voor een missie waarbij in 2019 stalen van de maan naar de aarde worden gebracht. Dan is er ook een stevige basis om stalen van de Marsmaan Phobos op te halen, waarmee dan toch het doel zou worden bereikt van de Russische Phobos-Grunt missie die vorig jaar danig is mislukt. Dit zou dan na 2024 moeten uitmonden in het brengen van stalen van Mars zelf naar laboratoria op onze eigen planeet, aldus nog het gezaghebbende Russianspaceweb.com.
(HLN)
Rusland wil naar de maan
© epa.
Rusland plant nieuwe missies naar de maan, staat op Russianspaceweb.com. Aan het eind van de jaren zestig verloor de toenmalige Sovjetunie de race naar de maan, hoewel Moskou toch twee robotjeeps kon laten werken op de natuurlijke satelliet van onze planeet.
Rusland denkt eraan omstreeks 2015 een sonde in een baan rond de maan te brengen, als voorloper van een lander. Wanneer dit Lunar-Glob-project lukt, wil Rusland een Indiase robotjeep op het Maanoppervlak neer te zetten. Deze Luna-Resurs missie zou dan plaatsvinden in 2017.
Indien ook dit lukt, is de weg geëffend voor een missie waarbij in 2019 stalen van de maan naar de aarde worden gebracht. Dan is er ook een stevige basis om stalen van de Marsmaan Phobos op te halen, waarmee dan toch het doel zou worden bereikt van de Russische Phobos-Grunt missie die vorig jaar danig is mislukt. Dit zou dan na 2024 moeten uitmonden in het brengen van stalen van Mars zelf naar laboratoria op onze eigen planeet, aldus nog het gezaghebbende Russianspaceweb.com.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
quote:
In Sovjet Russia, moon comes to you
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
11-07-2012
Extreem ver spiraalstelsel ontdekt
Astronomen hebben een spiraalvormig sterrenstelsel ontdekt op een afstand van bijna 11 miljard lichtjaar (Nature, 19 juli). Het is voor het eerst dat zo'n 'modern' lijkend stelsel op zo'n grote afstand is opgespoord. Het bestaan van het spiraalstelsel, dat de aanduiding BX442 heeft gekregen, kwam aan het licht bij het maken van opnamen van ruim driehonderd zeer verre sterrenstelsels met de Hubble-ruimtetelescoop.
De ontdekking komt als een verrassing. Het licht van BX442 heeft er bijna 11 miljard jaar over gedaan om ons te bereiken. En dat betekent dat dit stelsel al ongeveer drie miljard jaar na de oerknal zijn spiraalvorm had, terwijl verreweg de meeste stelsels uit die tijd er nogal vormeloos uitzien.
Eigenlijk gaan astronomen ervan uit dat sterrenstelsels zo 'kort' na de oerknal nog te turbulent waren om een duidelijke spiraalstructuur te ontwikkelen. De vraag is dan ook waarom het BX422 wél is gelukt.
Een mogelijk aanknopingspunt is dat het stelsel een dwergstelsel als begeleider heeft. Computerberekeningen laten zien dat de zwaartekrachtsinteractie tussen beide stelsels de spiraalstructuur van BX422 kan hebben veroorzaakt. Diezelfde berekeningen laten echter ook zien dat deze structuur van tijdelijke aard is: binnen honderd miljoen jaar is BX422 waarschijnlijk weer net zo vormeloos als de meeste van zijn soortgenoten.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Extreem ver spiraalstelsel ontdekt
Astronomen hebben een spiraalvormig sterrenstelsel ontdekt op een afstand van bijna 11 miljard lichtjaar (Nature, 19 juli). Het is voor het eerst dat zo'n 'modern' lijkend stelsel op zo'n grote afstand is opgespoord. Het bestaan van het spiraalstelsel, dat de aanduiding BX442 heeft gekregen, kwam aan het licht bij het maken van opnamen van ruim driehonderd zeer verre sterrenstelsels met de Hubble-ruimtetelescoop.
De ontdekking komt als een verrassing. Het licht van BX442 heeft er bijna 11 miljard jaar over gedaan om ons te bereiken. En dat betekent dat dit stelsel al ongeveer drie miljard jaar na de oerknal zijn spiraalvorm had, terwijl verreweg de meeste stelsels uit die tijd er nogal vormeloos uitzien.
Eigenlijk gaan astronomen ervan uit dat sterrenstelsels zo 'kort' na de oerknal nog te turbulent waren om een duidelijke spiraalstructuur te ontwikkelen. De vraag is dan ook waarom het BX422 wél is gelukt.
Een mogelijk aanknopingspunt is dat het stelsel een dwergstelsel als begeleider heeft. Computerberekeningen laten zien dat de zwaartekrachtsinteractie tussen beide stelsels de spiraalstructuur van BX422 kan hebben veroorzaakt. Diezelfde berekeningen laten echter ook zien dat deze structuur van tijdelijke aard is: binnen honderd miljoen jaar is BX422 waarschijnlijk weer net zo vormeloos als de meeste van zijn soortgenoten.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
24-07-2012
Nieuw ontdekte gammapulsar versnelt rotatie
Sterrenkundigen van het Duitse Albert Einstein Instituut voor zwaartekrachtsonderzoek hebben in waarnemingen van de Amerikaanse ruimtetelescoop Fermi een nieuwe gammapulsar ontdekt. Gammapulsars zijn compacte, snel roterende neutronen die geen zichtbaar licht, radiostraling of röntgenstraling uitzenden, maar uitsluitend pulsjes van energierijke gammastraling. De nieuwe gammapulsar, J1838-0537 geheten, staat in het sterrenbeeld Schild, is vermoedelijk slechts ca. 5000 jaar oud, en heeft een rotatiesnelheid van 7 omwentelingen per seconde.
Bij de analyse van de Fermi-metingen, met behulp van grote supercomputers, ontdekten de astronomen dat de pulsar in september 2009 plotseling leek te zijn verdwenen. Nader onderzoek wees uit dat de pulsar er nog steeds is, maar dat hij - vermoedelijk als gevolg van een sterbeving - plotseling iets sneller is gaan roteren. De pulsar maakt nu in een periode van ca. 8 uur één omwenteling méér dan vóór september 2009. Dat lijkt een klein verschil, maar een dergelijk grote verandering in de rotatieperiode van een (gamma)pulsar is nooit eerder waargenomen.
© Govert Schilling
(allesoversterrenkunde)
Nieuw ontdekte gammapulsar versnelt rotatie
Sterrenkundigen van het Duitse Albert Einstein Instituut voor zwaartekrachtsonderzoek hebben in waarnemingen van de Amerikaanse ruimtetelescoop Fermi een nieuwe gammapulsar ontdekt. Gammapulsars zijn compacte, snel roterende neutronen die geen zichtbaar licht, radiostraling of röntgenstraling uitzenden, maar uitsluitend pulsjes van energierijke gammastraling. De nieuwe gammapulsar, J1838-0537 geheten, staat in het sterrenbeeld Schild, is vermoedelijk slechts ca. 5000 jaar oud, en heeft een rotatiesnelheid van 7 omwentelingen per seconde.
Bij de analyse van de Fermi-metingen, met behulp van grote supercomputers, ontdekten de astronomen dat de pulsar in september 2009 plotseling leek te zijn verdwenen. Nader onderzoek wees uit dat de pulsar er nog steeds is, maar dat hij - vermoedelijk als gevolg van een sterbeving - plotseling iets sneller is gaan roteren. De pulsar maakt nu in een periode van ca. 8 uur één omwenteling méér dan vóór september 2009. Dat lijkt een klein verschil, maar een dergelijk grote verandering in de rotatieperiode van een (gamma)pulsar is nooit eerder waargenomen.
© Govert Schilling
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
24-07-2012
Universum valt mogelijk sneller uiteen dan gedacht
Ons universum ontstond uit de Big Bang en verdwijnt mogelijk door de Big Rip. Tot zover niets nieuws. Maar nu blijkt uit nieuw onderzoek dat die Big Rip wel eens eerder kan plaatsvinden dan gedacht.
De Big Rip is een theorie. Of het echt zo gebeuren gaat? Daar zijn de onderzoekers het nog niet helemaal over eens. Wel lijkt nu vast te staan dat als de Big Rip plaatsvindt, deze veel sneller dan gedacht al zal optreden.
Big Rip
Het universum groeit hard. Als het met dezelfde snelheid blijft groeien, wordt de afstand tussen objecten in de ruimte (bijvoorbeeld sterrenstelsels) steeds groter. Het resultaat? Die sterrenstelsels vallen uit elkaar. Maar datzelfde gebeurt ook op een veel kleiner niveau: zelfs atomen en hun kernen zullen uiteindelijk uit elkaar vallen. Wat overblijft is een koud en leeg universum.
Wanneer?
Wanneer dit doemscenario zich precies zou gaan voltrekken, was niet helemaal duidelijk. Het is mede afhankelijk van de snelheid waarmee het universum zich blijft uitbreiden. Maar onderzoekers verwachtten dat de Big Rip met zo’n 20 tot 22 miljard jaar wel werkelijkheid zou zijn.
Het lot van ons universum is nog altijd een puzzel. Afbeelding: Lynette Cook (via NASA).
Te optimistisch
Veel te optimistisch, zo stellen onderzoekers nu in een paper. Als de Big Rip werkelijk plaats gaat vinden, dan gebeurt het waarschijnlijk veel eerder dan gepland. Met zo’n 16,7 miljard jaar zou het universum al vergaan. Ook blijkt uit hun onderzoek dat dat geen geleidelijk gebeuren is. In plaats daarvan gaat het vrij snel en zullen heel wat planeten en sterren het nog meemaken. De aarde ook? Dat is niet heel aannemelijk. Waarschijnlijk is die tegen die tijd al door de zon verorberd. Maar stel dat onze aarde en onze Melkweg er over een dikke 16 miljard jaar nog zijn, dan zou het doemscenario zich in het ergste geval volgens dit nieuwe onderzoek als volgt voltrekken. 32,9 miljoen jaar voor de Big Rip wordt de Melkweg vernietigd. Twee maanden voor de Big Rip wordt de maan van de aarde weggehaald, de zon wordt 29 minuten voor de Big Rip vernietigd en 16 minuten voor het einde explodeert de aarde.
Geen paniek
Maar: geen reden voor paniek. Althans: nu nog niet. Ten eerste duurt het nog even. De ondergang van het universum is dan wel zo’n 6 miljard jaar dichterbij gekomen: het duurt nog steeds bijna 17 miljard jaar. Ten tweede is het maar een theorie. Het is nog niet bewezen dat ons universum op deze wijze vergaat. En ten derde is de kans dat ons verre nageslacht dat allemaal nog mee moet maken, uitzonderlijk klein. Tegen die tijd is ons aarde hoogstwaarschijnlijk al door een andere doemscenario (bijvoorbeeld dat van een uitdijende zon die de aarde opslokt) verdwenen.
De onderzoekers zijn zich ervan bewust dat hun studie wel wat fronsende wenkbrauwen op zal leveren. Vooral omdat er nog zoveel onzekere factoren zijn. En omdat het over een enorm tijdsbestek gaat. “Men kan natuurlijk stellen dat een voorspelling die de toekomst van het universum betreft niet getest kan worden en dus niet zonder modellen kan,” zo schrijven de onderzoekers. “Desalniettemin hebben wij het idee dat het, aangezien het uiteindelijke lot van het universum nauw samenhangt met donkere energie (de drijvende kracht achter de versnelde uitbreiding van het universum, red.), heel natuurlijk is om de toekomst van het universum af te leiden van de huidige detectie van de eigenschappen van donkere energie. De vraag ‘waar gaan we heen’ is een oneindig thema voor de mens, dus we zouden de moed moeten hebben om dat thema te onderzoeken.”
(scientias.nl)
Universum valt mogelijk sneller uiteen dan gedacht
Ons universum ontstond uit de Big Bang en verdwijnt mogelijk door de Big Rip. Tot zover niets nieuws. Maar nu blijkt uit nieuw onderzoek dat die Big Rip wel eens eerder kan plaatsvinden dan gedacht.
De Big Rip is een theorie. Of het echt zo gebeuren gaat? Daar zijn de onderzoekers het nog niet helemaal over eens. Wel lijkt nu vast te staan dat als de Big Rip plaatsvindt, deze veel sneller dan gedacht al zal optreden.
Big Rip
Het universum groeit hard. Als het met dezelfde snelheid blijft groeien, wordt de afstand tussen objecten in de ruimte (bijvoorbeeld sterrenstelsels) steeds groter. Het resultaat? Die sterrenstelsels vallen uit elkaar. Maar datzelfde gebeurt ook op een veel kleiner niveau: zelfs atomen en hun kernen zullen uiteindelijk uit elkaar vallen. Wat overblijft is een koud en leeg universum.
Wanneer?
Wanneer dit doemscenario zich precies zou gaan voltrekken, was niet helemaal duidelijk. Het is mede afhankelijk van de snelheid waarmee het universum zich blijft uitbreiden. Maar onderzoekers verwachtten dat de Big Rip met zo’n 20 tot 22 miljard jaar wel werkelijkheid zou zijn.
Het lot van ons universum is nog altijd een puzzel. Afbeelding: Lynette Cook (via NASA).
Te optimistisch
Veel te optimistisch, zo stellen onderzoekers nu in een paper. Als de Big Rip werkelijk plaats gaat vinden, dan gebeurt het waarschijnlijk veel eerder dan gepland. Met zo’n 16,7 miljard jaar zou het universum al vergaan. Ook blijkt uit hun onderzoek dat dat geen geleidelijk gebeuren is. In plaats daarvan gaat het vrij snel en zullen heel wat planeten en sterren het nog meemaken. De aarde ook? Dat is niet heel aannemelijk. Waarschijnlijk is die tegen die tijd al door de zon verorberd. Maar stel dat onze aarde en onze Melkweg er over een dikke 16 miljard jaar nog zijn, dan zou het doemscenario zich in het ergste geval volgens dit nieuwe onderzoek als volgt voltrekken. 32,9 miljoen jaar voor de Big Rip wordt de Melkweg vernietigd. Twee maanden voor de Big Rip wordt de maan van de aarde weggehaald, de zon wordt 29 minuten voor de Big Rip vernietigd en 16 minuten voor het einde explodeert de aarde.
Geen paniek
Maar: geen reden voor paniek. Althans: nu nog niet. Ten eerste duurt het nog even. De ondergang van het universum is dan wel zo’n 6 miljard jaar dichterbij gekomen: het duurt nog steeds bijna 17 miljard jaar. Ten tweede is het maar een theorie. Het is nog niet bewezen dat ons universum op deze wijze vergaat. En ten derde is de kans dat ons verre nageslacht dat allemaal nog mee moet maken, uitzonderlijk klein. Tegen die tijd is ons aarde hoogstwaarschijnlijk al door een andere doemscenario (bijvoorbeeld dat van een uitdijende zon die de aarde opslokt) verdwenen.
De onderzoekers zijn zich ervan bewust dat hun studie wel wat fronsende wenkbrauwen op zal leveren. Vooral omdat er nog zoveel onzekere factoren zijn. En omdat het over een enorm tijdsbestek gaat. “Men kan natuurlijk stellen dat een voorspelling die de toekomst van het universum betreft niet getest kan worden en dus niet zonder modellen kan,” zo schrijven de onderzoekers. “Desalniettemin hebben wij het idee dat het, aangezien het uiteindelijke lot van het universum nauw samenhangt met donkere energie (de drijvende kracht achter de versnelde uitbreiding van het universum, red.), heel natuurlijk is om de toekomst van het universum af te leiden van de huidige detectie van de eigenschappen van donkere energie. De vraag ‘waar gaan we heen’ is een oneindig thema voor de mens, dus we zouden de moed moeten hebben om dat thema te onderzoeken.”
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
watquote:
24-07-2012
Ten tweede is het maar een theorie.
25-07-2012
Ver planetenstelsel is net zo 'netjes' als het onze
Astronomen van een aantal Amerikaanse instituten hebben het planetenstelsel rond de ster Kepler-30 onder de loep genomen. Dat stelsel blijkt duidelijke overeenkomsten met ons eigen zonnestelsel te vertonen (Nature, 26 juli).
Kepler-30 is een ster op een afstand van 10.000 lichtjaar, die net zo helder en zwaar is als onze zon. Om hem heen draaien - voor zover bekend - drie planeten. Een nauwkeurige analyse van gegevens van de Kepler-satelliet, waarmee deze planeten ook ontdekt zijn, laat zien dat hun omloopbanen vrijwel in één en hetzelfde vlak liggen. Bovendien staat de rotatie-as van de centrale ster loodrecht op dat vlak, en draaien de planeten in dezelfde richting om hun ster als de ster om haar as.
Dat alles maakt het aannemelijk dat het planetenstelsel van Kepler-30 op dezelfde manier is ontstaan als het onze: door samenklontering van gas en stof in een schijf van materie die rond de ster draaide. Overigens zijn lang niet alle planetenstelsels zo 'netjes'. Bij veel sterren zijn zware Jupiter-achtige planeten ontdekt die maar heel weinig afstand tot hun moederster houden en de meest wilde banen volgen. Vermoed wordt dat deze stelsels al kort na hun ontstaan in beroering zijn gebracht doordat twee of meer grote planeten te dicht bij elkaar kwamen.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Ver planetenstelsel is net zo 'netjes' als het onze
Astronomen van een aantal Amerikaanse instituten hebben het planetenstelsel rond de ster Kepler-30 onder de loep genomen. Dat stelsel blijkt duidelijke overeenkomsten met ons eigen zonnestelsel te vertonen (Nature, 26 juli).
Kepler-30 is een ster op een afstand van 10.000 lichtjaar, die net zo helder en zwaar is als onze zon. Om hem heen draaien - voor zover bekend - drie planeten. Een nauwkeurige analyse van gegevens van de Kepler-satelliet, waarmee deze planeten ook ontdekt zijn, laat zien dat hun omloopbanen vrijwel in één en hetzelfde vlak liggen. Bovendien staat de rotatie-as van de centrale ster loodrecht op dat vlak, en draaien de planeten in dezelfde richting om hun ster als de ster om haar as.
Dat alles maakt het aannemelijk dat het planetenstelsel van Kepler-30 op dezelfde manier is ontstaan als het onze: door samenklontering van gas en stof in een schijf van materie die rond de ster draaide. Overigens zijn lang niet alle planetenstelsels zo 'netjes'. Bij veel sterren zijn zware Jupiter-achtige planeten ontdekt die maar heel weinig afstand tot hun moederster houden en de meest wilde banen volgen. Vermoed wordt dat deze stelsels al kort na hun ontstaan in beroering zijn gebracht doordat twee of meer grote planeten te dicht bij elkaar kwamen.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
31-07-2012
Vijf van de zes vlaggen op de maan staan nog altijd recht
© thinkstock.
Vijf van de zes Amerikaanse vlaggen die bij de verschillende maanlandingen in de maanbodem zijn geplant, staan nog steeds recht. Alleen de vlag van de eerste maanlanding ligt omver. Dat blijkt uit zeer gedetailleerde beelden die werden genomen door een ruimtetuig van het Amerikaanse ruimteagentschap NASA, zo bericht de Britse nieuwszender BBC op zijn website.
Tijdens verschillende Apollo-missies tussen 1969 en 1972 werden zes Amerikaanse vlaggen op de maan geplant. Uit de beelden die de Lunar Reconnaissance Orbiter Camera (LROC) nam, blijkt dat op vijf landingssites de vlaggen nog altijd rechtstaan en een schaduw werpen op het maanoppervlak.
Alleen waar de Apollo 11 landde in 1969 staat de vlag niet meer recht. Die vaststelling bevestigt de bewering van astronaut Buzz Aldrin dat de vlag werd omvergeblazen door de motoren van de Apollo 11 toen die opsteeg van op de maan.
"Ik was erg verbaasd dat de vlaggen de ultraviolette stralen en de ruwe temperaturen aan het maanoppervlak hebben overleefd. De vraag is in welke toestand ze zich nu bevinden. Mogelijk zijn de kleuren enigszins vervaagd", aldus wetenschapper Mark Robinson, die de LROC-beelden analyseerde.
(HLN)
Vijf van de zes vlaggen op de maan staan nog altijd recht
© thinkstock.
Vijf van de zes Amerikaanse vlaggen die bij de verschillende maanlandingen in de maanbodem zijn geplant, staan nog steeds recht. Alleen de vlag van de eerste maanlanding ligt omver. Dat blijkt uit zeer gedetailleerde beelden die werden genomen door een ruimtetuig van het Amerikaanse ruimteagentschap NASA, zo bericht de Britse nieuwszender BBC op zijn website.
Tijdens verschillende Apollo-missies tussen 1969 en 1972 werden zes Amerikaanse vlaggen op de maan geplant. Uit de beelden die de Lunar Reconnaissance Orbiter Camera (LROC) nam, blijkt dat op vijf landingssites de vlaggen nog altijd rechtstaan en een schaduw werpen op het maanoppervlak.
Alleen waar de Apollo 11 landde in 1969 staat de vlag niet meer recht. Die vaststelling bevestigt de bewering van astronaut Buzz Aldrin dat de vlag werd omvergeblazen door de motoren van de Apollo 11 toen die opsteeg van op de maan.
"Ik was erg verbaasd dat de vlaggen de ultraviolette stralen en de ruwe temperaturen aan het maanoppervlak hebben overleefd. De vraag is in welke toestand ze zich nu bevinden. Mogelijk zijn de kleuren enigszins vervaagd", aldus wetenschapper Mark Robinson, die de LROC-beelden analyseerde.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
