Ik zit met een probleem. Ik heb echt het gevoel dat ik niet echt leef. Alles wat ik doe moet ik zelf in gang zetten en dat komt geforceerd over. Ik beredeneer alles kapot en ben heel erg moeilijk en daarom doe ik vervolgens niks. Dit is niet goed, dat is niet goed. Het gaat maar door. Vervolgens zit ik alleen maar op me slaapkamer te piekeren en een beetje te lezen over mijn problemen. Ik wil gewoon een leven hebben dat geleefd word, waarbij ik gewoon allerlei dingen heb te doen en op schema heb te staan. Misschien is de reden ook wel dat ik samen met mijn vader woon, die eigenlijk net als mij is en altijd thuis zit. Ik merk dus geen leven om mij heen, dus moet alles zelf in gang zetten.
Ik heb trouwens wel wat contacten die mij wel mogen. Maar ik kan het geen vrienden noemen omdat ik ze gewoon niet lig. Ik voel me altijd, overal waar ik kom, de vreemde eend in de bijt. Ik ken eigenlijk
niemand zoals mij.
Eigenlijk heb ik al jaren last van het feit dat ik depressieve gevoelens als dit heb. Hierdoor laat ik altijd al heel veel dingen verslonzen, zoals school bijvoorbeeld. Ik heb bijvoorbeeld vmbo gedaan, maar dat is absoluut niet mijn niveau en dat weet iedereen. Ook in andere dingen laat ik alles verslonzen. Eigenlijk een soort van levensmoe, oftewel niks maakt je meer uit, zonder suïcidale of mezelf vernietigende neigingen.
Wat nu?
ik ben btw 17 jaar
[ Bericht 3% gewijzigd door Anonyappelmous op 06-04-2012 17:38:38 ]
Ah ja, want je hebt liever dat je op je luie reet kan blijven zitten en dat alles voor je gedaan wordt...quote:Alles wat ik doe moet ik zelf in gang zetten
Conclusie: je bent een enorme lamlul.
Troost: dat zijn alle 17 jarigen om je heen.
Volg je een opleiding? Hoeveel tijd vergt die? Kijk hoeveel tijd je 'leeg' hebt en wat je wilt doen. Al ga je één avondje in de week sporten
Ondertussen kun je aan een willekeurige cursus gaan beginnen.
Het gaat er niet om wat je doet, maar dat je wat doet waarin regelmaat zit en je nieuwe mensen leert kennen en nieuwe dingen leert doen. Daardoor komen er stofjes vrij in je hersenen die je blijer maken en dat zorgt meestal meteen voor meer energie om andere dingen te ondernemen.
Zeg ja tegen mensen die je uitnodigen voor verjaardagen, sport, spel etc, ook al heb je er geen zin in. Dwing jezelf om te gaan, met in het achterhoofd dat je weg kunt gaan als het niet bevalt.
Ik heb sport, als ik dat zelf in gang zet, om vervolgens weer thuis te komen en de volgende keer weer te sporten. Ik heb een sociaal leven als ik ervoor kies om iemand op te bellen die ik ken en op der mate aardig genoeg vindt om mee om te gaan. Terwijl als ik bij diegene ben, ik merk dat we totaal niet op dezelfde lijn zitten en dan is het niet bepaald leuk om te doen. Ik heb een hobby, ik speel gitaar en ben daar ook wel aardig goed in. Alleen dit zijn geen oplossingen voor mijn probleem, alleen maar korte termijn vlucht methodes. Ik ben gewoon te nuchter en ik denk dat het vooral ligt aan dat ik teveel verwacht van mezelf en van de omgeving. Misschien moet ik wel schrijver worden. :lquote:Op vrijdag 6 april 2012 17:12 schreef Ypmaha het volgende:
Doe je sport? heb je een sociaal leven? zo niet, zoek iets waarin je afleiding vind. een hobby, en zoals ik al zei sport. Misschien lost het niet al je problemen op, je leert wel op een andere manier tegen je problemen aan te kijken.
Bij verwachting hoort automatisch teleurstelling, tenzij je zelf je best doet om er alles aan te doen om dingen te laten slagen.
Ja, dat begrijp ik. Sinds een jaar ongeveer ben ik dat ook steeds meer gaan doen. Zoveel mogelijk ja zeggen op dingen. Het werkte wel op zich, maar aan de andere kant ook weer omdat ik vaak niet bepaald de juiste groep mensen om me heen heb waarbij ik mij prettig voel en dan ga ik niet acteren of iets dergelijks of meelopen.. zo ben ik gewoon totaal niet.quote:
Het past in de puberteit en gaat voorbij.
Ondertussen kun je aan een willekeurige cursus gaan beginnen.
Het gaat er niet om wat je doet, maar dat je wat doet waarin regelmaat zit en je nieuwe mensen leert kennen en nieuwe dingen leert doen. Daardoor komen er stofjes vrij in je hersenen die je blijer maken en dat zorgt meestal meteen voor meer energie om andere dingen te ondernemen.
Zeg ja tegen mensen die je uitnodigen voor verjaardagen, sport, spel etc, ook al heb je er geen zin in. Dwing jezelf om te gaan, met in het achterhoofd dat je weg kunt gaan als het niet bevalt.
Ja, maar ik heb me hele leven nooit één ding gedaan wat ik ben blijven doen. Daardoor ben ik nergens écht goed in en het enige wat ik heb is een brede algemene kennis en dergelijke. Alleen, hierdoor heb ik wel een soort van pessimistische houding gekregen tegenover dingen doen. Omdat ik overal vrijwel niet echt goed in ben en geen perspectief in zie voor de toekomst.quote:
Er is niks mis met kortstondige vluchten in deze periode, want dat is ook tijdvulling.
Bij verwachting hoort automatisch teleurstelling, tenzij je zelf je best doet om er alles aan te doen om dingen te laten slagen.
Niet alles wat je nu doet hoeft in de toekomst van belang te zijn toch. Als je maar een baan krijgt kan er vrij weinig mis gaan. Je bent 17.quote:
[..]
Ja, maar ik heb me hele leven nooit één ding gedaan wat ik ben blijven doen. Daardoor ben ik nergens écht goed in en het enige wat ik heb is een brede algemene kennis en dergelijke. Alleen, hierdoor heb ik wel een soort van pessimistische houding gekregen tegenover dingen doen. Omdat ik overal vrijwel niet echt goed in ben en geen perspectief in zie voor de toekomst.
Een activiteit waar je blij van wordt?
Iets waar je energie van krijgt?
Dat de tijd voorbij 'vliegt' in plaats van vooruitkruipt?
Ik heb in een band gezeten, maar dit was niet mijn soort muziek. Ik speel nu alleen gitaar in mijn eentje, ik wil graag singer songwriter worden. Vriendschappen moet je inderdaad onderhouden, maar als je bij voorbaat al geen positieve toekomst ziet in eventuele eigenschappen van diegene, dan zie ik dat als nutteloos en tijdbederf.quote:
Start een band!! En vriendschappen moet je onderhouden zodat ze de kans krijgen om te groeien.
Ik ben daar eigenlijk altijd extensief naar opzoek. Ik denk dat het gene waar ik het meeste van kan genieten, is een gezellige samenhang met mensen die ik vertrouw en mag. Dit komt alleen haast niet vaak genoeg voor. Andere dingen waar ik dat bij krijg zou bijvoorbeeld het halen van een bepaalde persoonlijke overwinning kunnen zijn. Bijvoorbeeld een stuk tekst dat ik geschreven heb, een lied dat ik uitgezocht heb of meer mentale dingen als geleerd hebben om bijvoorbeeld mezelf beter te gedragen in groepsverband. Dat soort dingen. Ik kan alleen niet altijd dit soort dingen bewust opzoeken, want dit doe ik alleen met een goed humor en vaak is die al verpest door mijn leefomgeving of mijn gedachten die daarmee gepaard gaan.quote:
Is er iets dat je een kick geeft?
Een activiteit waar je blij van wordt?
Iets waar je energie van krijgt?
Dat de tijd voorbij 'vliegt' in plaats van vooruitkruipt?
edit:
Oh, vroeger (een jaar geleden) kon je gewoon de stappen voor de 30 dagen online lezen. Nu moet je je blijkbaar inschrijven of een boek kopen
.Probeer al die negatieve energie die je hebt om te zetten in positieve.quote:
[..]
Ik heb in een band gezeten, maar dit was niet mijn soort muziek. Ik speel nu alleen gitaar in mijn eentje, ik wil graag singer songwriter worden. Vriendschappen moet je inderdaad onderhouden, maar als je bij voorbaat al geen positieve toekomst ziet in eventuele eigenschappen van diegene, dan zie ik dat als nutteloos en tijdbederf.
Een eigen band starten zorgt ervoor dat je muziek maakt die jij leuk vindt.
Kijk, dit is goed nieuws. Blijkbaar zijn er dingen waar je van kan genieten. Mentaal bezig zijn, fijne mensen om je heen mooi.quote:
[..]
Ik ben daar eigenlijk altijd extensief naar opzoek. Ik denk dat het gene waar ik het meeste van kan genieten, is een gezellige samenhang met mensen die ik vertrouw en mag. Dit komt alleen haast niet vaak genoeg voor. Andere dingen waar ik dat bij krijg zou bijvoorbeeld het halen van een bepaalde persoonlijke overwinning kunnen zijn. Bijvoorbeeld een stuk tekst dat ik geschreven heb, een lied dat ik uitgezocht heb of meer mentale dingen als geleerd hebben om bijvoorbeeld mezelf beter te gedragen in groepsverband. Dat soort dingen. Ik kan alleen niet altijd dit soort dingen bewust opzoeken, want dit doe ik alleen met een goed humor en vaak is die al verpest door mijn leefomgeving of mijn gedachten die daarmee gepaard gaan.
En blijkbaar zit je eigen humeur daarvoor in de weg, en die wordt verpest door je leefomgeving of je gedachten. En da's ook goed nieuws, want je leefomgeving en je gedachten kan je veranderen.
Ga erop uit, ontmoet nieuwe mensen. Verander je leefomgeving, doe iets nieuws elke dag.
Denk positief, maak lijstjes met dingen waar je blij van wordt. Voor mijn part elke dag drie dingen. Houd dat twee weken vol. Focus op het positieve, laat je niet leiden door het negatieve.
Doe alles voor je zelf. Trek een plan, doe iets, maak niet uit, zolang het maar jouw ding is. Ga niet uit van andere maar sta er wel voor open. Iedereen is welkom. Mensen kun je ook aantrekken, hoewel je ook dient te investeren in vriendschappen. Maar laat het allemaal maar over je heen komen.
Je bent jong, je bent 17. De meest vruchtbare periode van je leven voor de komende 10/15 jaar. Zoek een vette studie. De studententijd is voor mij wel de periode geweest waar de meeste prikkels vandaan kwamen. Enorm divers, bruisend en dynamisch. Overal nieuwe mensen leren kennen en vette dingen leren.
Uiteindelijk is niks onmogelijk. Doe zo veel als je wilt en alles wat binnen je bereik ligt of net daar buiten. Stel doelen en ga er voor. Bij deze nog een keer in een wat meer genuanceerde vorm:
Het klopt dat ik redelijk pessimistisch kijk tegenover dingen ondernemen en wat ik daarmee opschiet. Maar ik zie het denk ik een beetje te zwart op wit, omdat ik er weinig vernieuwing in zie.quote:
Ik merk wel een soort van pessimistische/cynische ondertoon in je verhalen. Het is mooi dat je dingen onderneemt en wel pogingen waagt om er iets van te maken. Maar door er direct een oordeel over te vellen kom je nog nergens. Je kan nooit uitgaan van een bepaalde verwachting.
Doe alles voor je zelf. Trek een plan, doe iets, maak niet uit, zolang het maar jouw ding is. Ga niet uit van andere maar sta er wel voor open. Iedereen is welkom. Mensen kun je ook aantrekken, hoewel je ook dient te investeren in vriendschappen. Maar laat het allemaal maar over je heen komen.
Je bent jong, je bent 17. De meest vruchtbare periode van je leven voor de komende 10/15 jaar. Zoek een vette studie. De studententijd is voor mij wel de periode geweest waar de meeste prikkels vandaan kwamen. Enorm divers, bruisend en dynamisch. Overal nieuwe mensen leren kennen en vette dingen leren.
Uiteindelijk is niks onmogelijk. Doe zo veel als je wilt en alles wat binnen je bereik ligt of net daar buiten. Stel doelen en ga er voor. Bij deze nog een keer in een wat meer genuanceerde vorm:
[ afbeelding ]
Ik principe heb ik wel plannen. Maar dat jaagt me eigenlijk alleen nog maar meer op. Ik leef totaal niet in het nu, maar alleen maar naar wat ik later wil worden en dergelijk. Ik wil namelijk waarschijnlijk journalist worden, daar denk ik ook nog eens dagelijks over na, maar dan ga ik vervolgens mezelf iedere dag afvragen of ik wel geschikt genoeg ervoor ben. Kan ik dit wel, kan ik dat wel. Ik ben gewoon te veeleisend van mezelf en misschien wel een tikkeltje perfectionistisch en daardoor kan ik niet een 'simple mind' opzetten. Want als ik kijk naar mensen om mij heen, dan hebben die een VEEL lagere verwachtingspatroon van zichzelf en van om hun heen. Ik kan daar wel jaloers op zijn. Hun zijn al gelukkig met een visje in een kom en ik pas wanneer ik een heel aquarium heb met de meest exotische vissen die je je maar kunt bedenken bij wijze van spreken.
Ik stel best wel doelen. Alleen doordat ik vaak in de put zit, raak ik pessimistisch en hou ik ermee op. Ik ben ook te kritisch op mezelf en daardoor zullen die doelen veel te hoog zijn. Ik heb ook het idee dat ik vaak moeite heb met het zoeken naar doelen omdat ik niet de juiste weg of route heb zodat het vervolgens neer komt op nutteloosheid. Te veeleisend, I guess.
Waar ik trouwens ook last van heb, is aanpassen aan de samenleving en dat accepteren. Ik vind het moeilijk om volgens het patroon van de samenleving te functioneren. Ik ben meer een persoon die tegen de stroming in zwemt, zeg maar.
Wat eng...het lijkt erop alsof jij een kloon bent van mij! Ik was vroeger op jouw leeftijd ook zo, nu ben ik 21 en bijna geestelijk kapot. Je moet echt uit die spiraal, want ik heb er toen ik jou leeftijd had niks aan gedaan en nu merk ik de gevolgen: geen zelfvertrouwen, faalangst en mentaal uitgeput/kapot.quote:
[..]
Het klopt dat ik redelijk pessimistisch kijk tegenover dingen ondernemen en wat ik daarmee opschiet. Maar ik zie het denk ik een beetje te zwart op wit, omdat ik er weinig vernieuwing in zie.
Ik principe heb ik wel plannen. Maar dat jaagt me eigenlijk alleen nog maar meer op. Ik leef totaal niet in het nu, maar alleen maar naar wat ik later wil worden en dergelijk. Ik wil namelijk waarschijnlijk journalist worden, daar denk ik ook nog eens dagelijks over na, maar dan ga ik vervolgens mezelf iedere dag afvragen of ik wel geschikt genoeg ervoor ben. Kan ik dit wel, kan ik dat wel. Ik ben gewoon te veeleisend van mezelf en misschien wel een tikkeltje perfectionistisch en daardoor kan ik niet een 'simple mind' opzetten. Want als ik kijk naar mensen om mij heen, dan hebben die een VEEL lagere verwachtingspatroon van zichzelf en van om hun heen. Ik kan daar wel jaloers op zijn. Hun zijn al gelukkig met een visje in een kom en ik pas wanneer ik een heel aquarium heb met de meest exotische vissen die je je maar kunt bedenken bij wijze van spreken.
Ik stel best wel doelen. Alleen doordat ik vaak in de put zit, raak ik pessimistisch en hou ik ermee op. Ik ben ook te kritisch op mezelf en daardoor zullen die doelen veel te hoog zijn. Ik heb ook het idee dat ik vaak moeite heb met het zoeken naar doelen omdat ik niet de juiste weg of route heb zodat het vervolgens neer komt op nutteloosheid. Te veeleisend, I guess.
Waar ik trouwens ook last van heb, is aanpassen aan de samenleving en dat accepteren. Ik vind het moeilijk om volgens het patroon van de samenleving te functioneren. Ik ben meer een persoon die tegen de stroming in zwemt, zeg maar.
Zelf kan ik me namelijk erg vinden in je situatie TS en ik zit momenteel in een soortgelijke situatie, net als QBay. Ook mij kost het tegenwoordig moeite om van alles te doen en helder na te denken. Verder speelt je situatie met je vrienden ook bij mij net zo'n rol. Dit resulteert in veel negatieve gedachten en absoluut ook in onzekerheid, gebrek aan zelfvertrouwen/eigenwaarde en faalangst.
Ik probeer me zelf te helpen om zoveel mogelijk te gaan sporten en ontspannende dingen te gaan doen ter afleiding. Maar dat werkt alleen maar voor de korte duur en dan beland ik weer in die negatieve spiraal. Als deze situatie zich de komende maanden niet verbetert ga ik zelf in ieder geval hulp zoeken bij een mental coach of iets in die trant. Sterkte TS!
Dan leer je meteen weer mensen kennen.
Je kan daar tegen vechten en je in bochten wringen om het te veranderen, maar dat kost onnoemelijk veel energie, net als wat QBay zegt. Het is maar de vraag of je dat wilt, maar niet geschoten is altijd mis en uiteindelijk zal het toch wel iets opleveren.
Aan de andere kant kan je proberen het te accepteren als zodanig en een manier verzinnen om er mee om te gaan. Dan leg je je er in feite bij neer maar dat hoeft geen tegenslag te betekenen, ook al kan het wel zo voelen. Dus ben je perfectionistisch en veeleisend? So fck'n be it!
Het punt is dat je hoe dan ook nog ruim 60 jaar te leven hebt en dat kan je op allerlei manieren invullen. Je staat zelf aan het roer.
Dát is hoe ik je tekst lees. Dat is blijkbaar jouw zelfbeeld. Maar dat zit in je kop en hoeft niet zo te zijn. Hoe uit het zich? Je stemming is één, maar welke doelen bereik je er mee? Heb je al een nummer geschreven? Heb je dat aquarium al? Heb je iets om trots op te zijn?quote:Je bent pessimist, stelt grote doelen, bent perfectionist, onzeker en spiegelt je zelf aan andere, raakt er van in de put, streeft van teleurstelling naar teleurstelling en wat je overhoudt is een depressieve apathische zak zout.
Enkel door te presteren kan je terugblikken en reflecteren naar je zelf. Maar onthou dat er geen goed of fout is. Je maakt geen fouten, je creëert een resultaat. Dan komt het neer op je houding. Ga je daar van in de put zitten als het je niet bevalt? Of accepteer je het en neem je die resultaten mee zodra je een nieuwe of andere poging gaat maken?
En daar komt bij dat, maakt niet uit hoe diep je in de put zit, de tijd toch wel door blijft gaan. Dat piekeren kan je wel bezig houden en zo, maar wat heb je er uiteindelijk aan? Het is mooi hoor, lekker in je zelf graven, immers, zelfkennis is handig, maar je hoeft er niet in door te schieten. Kies gewoon een moment dat het uitkomt en geef je zelf max 20min om na te denken. Daarna ga je weer verder met leven.
Kijk, dit is simpel gezegd positief te noemen. Ik ken tal van lui die hun reet niet afkomen omdat ze het leven zo simpel mogelijk willen houden en altijd maar in de safezone blijven zitten. Als jij dat aquarium wilt, fuck de rest dan kerel. Ga er gewoon voor. Dat je onzeker bent en pessimistisch en wat voor drogreden je ook maar kan aanwentelen om het niet te doen levert je gewoon niks op.quote:Hun zijn al gelukkig met een visje in een kom en ik pas wanneer ik een heel aquarium heb met de meest exotische vissen die je je maar kunt bedenken bij wijze van spreken.
Het is echt wel vruchtbaar om die gedachte er op na te houden en de negatieve gedachtes te weerleggen en enkel te kijken naar dat gene wat je juist wel stimuleert. Je wilt toch je doel bereiken?
Ik heb die zelfde instelling als jij gehad en heb er nog altijd wel mee te maken. Maar zodra ik weet hoe episch het doel is dat ik wil bereiken, maakt het me niet uit hoe fucked mijn situatie is, hoe slecht ik me voel, het zijn toch maar gevoelens. Die gevoelens weerhouden je er niet van om je armen op te tillen toch? Dus dan kan je ook de rest van je lichaam nuttig maken. Het enige dat telt is je doel. Want daar draait het om. En éénmaal dat doel bereikt kan je terug kijken en voel je hoe lekker het was om die trip mee te maken.
Wees hard voor je zelf. Een kabbelend meertje overzwemmen is simpel, een woeste oceaan met windkracht 12 is potentieel dodelijk, maar wat je niet dood maakt, maakt je sterker. Durf te leven, fuck de rest. Nare gedachtes zul je toch altijd wel houden.
Ik heb geen idee of er nog enig samenhang in dit bovenstaande te vinden is, maar ik kan zo nog wel eff door gaan. Het kan nog zo bitter smaken allemaal, hou gewoon je bek, kom van je reet en DOE HET.
Geweldig antwoord. Ik waardeer echt enorm je moeite die je erin gestoken hebt om zo'n antwoord te geven! Ik ben op dit moment niet echt in staat overal op te reageren, maar ik heb het doorgelezen en ik vind het zeer motiverend en inspirerend en ik zal dit stuk tekst opslaan op me computer want het geeft me een duidelijk antwoord op mijn waan gedachten! Bedankt!quote:
Ik herken het ook enorm. Nu ben ik 26 en heb ik het wel onder controle maar heb toch wel depressieve dagen gekend. Eigenlijk moet je een keus maken wat je er mee wilt. Want feit is dat de mindset die je hebt, jouw mindset is. En dus deel uit maakt van je persoonlijkheid.
Je kan daar tegen vechten en je in bochten wringen om het te veranderen, maar dat kost onnoemelijk veel energie, net als wat QBay zegt. Het is maar de vraag of je dat wilt, maar niet geschoten is altijd mis en uiteindelijk zal het toch wel iets opleveren.
Aan de andere kant kan je proberen het te accepteren als zodanig en een manier verzinnen om er mee om te gaan. Dan leg je je er in feite bij neer maar dat hoeft geen tegenslag te betekenen, ook al kan het wel zo voelen. Dus ben je perfectionistisch en veeleisend? So fck'n be it!
Het punt is dat je hoe dan ook nog ruim 60 jaar te leven hebt en dat kan je op allerlei manieren invullen. Je staat zelf aan het roer.
[..]
Dát is hoe ik je tekst lees. Dat is blijkbaar jouw zelfbeeld. Maar dat zit in je kop en hoeft niet zo te zijn. Hoe uit het zich? Je stemming is één, maar welke doelen bereik je er mee? Heb je al een nummer geschreven? Heb je dat aquarium al? Heb je iets om trots op te zijn?
Enkel door te presteren kan je terugblikken en reflecteren naar je zelf. Maar onthou dat er geen goed of fout is. Je maakt geen fouten, je creëert een resultaat. Dan komt het neer op je houding. Ga je daar van in de put zitten als het je niet bevalt? Of accepteer je het en neem je die resultaten mee zodra je een nieuwe of andere poging gaat maken?
En daar komt bij dat, maakt niet uit hoe diep je in de put zit, de tijd toch wel door blijft gaan. Dat piekeren kan je wel bezig houden en zo, maar wat heb je er uiteindelijk aan? Het is mooi hoor, lekker in je zelf graven, immers, zelfkennis is handig, maar je hoeft er niet in door te schieten. Kies gewoon een moment dat het uitkomt en geef je zelf max 20min om na te denken. Daarna ga je weer verder met leven.
[..]
Kijk, dit is simpel gezegd positief te noemen. Ik ken tal van lui die hun reet niet afkomen omdat ze het leven zo simpel mogelijk willen houden en altijd maar in de safezone blijven zitten. Als jij dat aquarium wilt, fuck de rest dan kerel. Ga er gewoon voor. Dat je onzeker bent en pessimistisch en wat voor drogreden je ook maar kan aanwentelen om het niet te doen levert je gewoon niks op.
Het is echt wel vruchtbaar om die gedachte er op na te houden en de negatieve gedachtes te weerleggen en enkel te kijken naar dat gene wat je juist wel stimuleert. Je wilt toch je doel bereiken?
Ik heb die zelfde instelling als jij gehad en heb er nog altijd wel mee te maken. Maar zodra ik weet hoe episch het doel is dat ik wil bereiken, maakt het me niet uit hoe fucked mijn situatie is, hoe slecht ik me voel, het zijn toch maar gevoelens. Die gevoelens weerhouden je er niet van om je armen op te tillen toch? Dus dan kan je ook de rest van je lichaam nuttig maken. Het enige dat telt is je doel. Want daar draait het om. En éénmaal dat doel bereikt kan je terug kijken en voel je hoe lekker het was om die trip mee te maken.
Wees hard voor je zelf. Een kabbelend meertje overzwemmen is simpel, een woeste oceaan met windkracht 12 is potentieel dodelijk, maar wat je niet dood maakt, maakt je sterker. Durf te leven, fuck de rest. Nare gedachtes zul je toch altijd wel houden.
Ik heb geen idee of er nog enig samenhang in dit bovenstaande te vinden is, maar ik kan zo nog wel eff door gaan. Het kan nog zo bitter smaken allemaal, hou gewoon je bek, kom van je reet en DOE HET.
Trouwens, geen enkele subcultuur past ook bij mij, of het nou emo is, hipster, metalhead of pauper. Tis allemaal niet voor mij bestemd. Misschien ben ik wel jezus. (grapje)
Wat mij ook bezig houdt is het feit dat ik helaas vmbo heb moeten doen en daardoor vooral andere vmbo-lui ken, misschien is dat wel de oorzaak van het 'anders voelen'. Want qua denk niveau onderscheid ik mezelf gewoon enorm van hun.
[ Bericht 9% gewijzigd door Anonyappelmous op 07-04-2012 00:20:57 ]
Bij gebrek aan een doel, is het moeilijk ergens flink moeite in te stoppen. Maar je hebt gelijk, je moet iets hebben waar je op terug kunt vallen of tenminste trots op kunt zijn. Maar dan denk ik, waarom moet dat perse via een papiertje en perse via het feit dat ik de kennis die deze maatschappij ons voorschotelt beheers. Wie zegt dat dat het juiste is, ik vind dat nergens op slaan. Ik ben te individualistisch daarvoor. Daarom heb ik school ook altijd als noodzakelijk kwaad gezien. Ik ben wel erg gemotiveerd om bepaald werk te gaan doen later, maar daarvoor beschik ik nog niet over genoeg sociale kwaliteiten en die zijn niet uit een boekje te leren. Ik heb ook moeite om vooruitstrevend te blijven zijn en doelgericht leren terwijl er zoveel andere dingen zijn die je kunt ontdekken in deze wereld. Maar ik zal me er maar aan moeten wagen ben ik bang.quote:
Ik zie dat je een kloon van mij bent, maar ik studeer aan de RuG en ik voel dat dat wel mijn plek is. Als ik jou was zou ik toch serieus moeite gaan stoppen in school e.d. Je wilt later toch niet zeggen: "Hey, ik heb geen flikker gedaan." als ze aan je vragen "Wat heb je gedaan?". Het niets doen belemmert ook sociale vooruitgang. Bij mij was het exact andersom. Ik heb vet veel gedaan afgelopen paar jaar en een paar maanden geleden ben ik geestelijk in elkaar gedonderd wegens gebrek aan sociale contacten. Ik probeer nu weer wat dingen te doen, terwijl ik me veel serieuzer ga focussen op hetgeen wat ik wil doen en niemand zal me meer in de weg zitten.
dus nu zijn we toch wel normaal?
Ja maar 'anders' kun je niet vergeleken of relativeren. Als ik mensen zou kennen die net zo 'anders' als mij zouden zijn, zou mij dat enorm steunen inderdaad. Maar het anders zijn van jullie heeft misschien niks te maken met de mijne. Sowieso vind ik mijzelf normaal, alles is normaal want anders was het er niet of was het bovennatuurlijk. Maar goed..quote:
Ik ben ook anders, nu zijn we dus samen anders, met qbay erbij
dus nu zijn we toch wel normaal?
Ik heb geleerd om het één en ander af te bakenen. Zo doe ik bijvoorbeeld maar één opleiding en heb ik maar 2 of 3 hobbies, waarvan ik één zie als een toevoeging voor de maatschappij en de andere twee voor sociale contacten en nog een beetje plezier voor als ik alleen ben.quote:
[..]
Bij gebrek aan een doel, is het moeilijk ergens flink moeite in te stoppen. Maar je hebt gelijk, je moet iets hebben waar je op terug kunt vallen of tenminste trots op kunt zijn. Maar dan denk ik, waarom moet dat perse via een papiertje en perse via het feit dat ik de kennis die deze maatschappij ons voorschotelt beheers. Wie zegt dat dat het juiste is, ik vind dat nergens op slaan. Ik ben te individualistisch daarvoor. Daarom heb ik school ook altijd als noodzakelijk kwaad gezien. Ik ben wel erg gemotiveerd om bepaald werk te gaan doen later, maar daarvoor beschik ik nog niet over genoeg sociale kwaliteiten en die zijn niet uit een boekje te leren. Ik heb ook moeite om vooruitstrevend te blijven zijn en doelgericht leren terwijl er zoveel andere dingen zijn die je kunt ontdekken in deze wereld. Maar ik zal me er maar aan moeten wagen ben ik bang.
