Stel nu dat je samenwoont met een vriend/vriendin en en je broer heeft drie kinderen. Je broer en zijn vrouw gaan dood en aan jouw word gevraagd of je de kinderen wilt adopteren. Zeg je dan meteen ja of ga je eerst nadenken over de financiële kosten, om hoeveel kinderen het gaat en wat doe je als je partner er niet mee eens is? En wat nu als je broer/zus zeg maar 5 kinderen heeft en jij hebt er zelf al 3? Zou je dan nee zeggen of ga je ze dan toch maar in huis nemen.
Voor ieder die het wilt weten: stel dat mijn broer komt te overlijden en hij heeft kinderen die verder nergens anders terecht kunnen. Ik zal me dan ten eerste afvragen of ik de kinderen wel het leven kan bieden dat ze nodig hebben en als dat zo is dan zal ik ze adopteren. Zelfs al heb ik zelf kinderen. Ik vind namelijk dat het de plicht is van de familie om voor de kinderen te zorgen. Ik zou zelf ook willen dat mijn kinderen door de rest van de familie opgevangen worden als ik kom te overlijden.
Verder vind ik ook dat de kinderen van mijn broer voor mijn partner gaan indien de kinderen wees zijn geworden. Dus stel nu dat mijn partner niet wil dat ik voor de kinderen ga zorgen dan kies ik waarschijnlijk toch voor de kinderen. Voornamelijk omdat ik een moraalridder ben die gericht is op familie.
Ik zou in ieder geval niet mijn neefjes en nichtjes in een opvanghuis laten plaatsen o.i.d.
Dus volmondig JA!
[ Bericht 1% gewijzigd door Rekkie op 26-03-2012 16:09:02 ]
Ik voel mij trouwens verder niet moreel verplicht ofzo. Het zijn mijn kinderen niet. Er is ook niet met mij overlegd bij de verwekking ervan.
Als je de vraag stelt, wat is het beste voor het kind...? Als je het met tegenzin doet, en dan bijvoorbeeld toch meer van je eigen kinderen houdt dan van de geadopteerde, is het dan nog zo een prettige omgeving om in op te groeien? Of is het misschien toch beter bij mensen die geen familie zijn, maar wel graag kinderen willen?quote:Op maandag 26 maart 2012 15:59 schreef Schunckelstar het volgende:
Hoe kun je het over je hart verkrijgen om dat niet te doen?
Gelukkig hebben ze het een en ander doorstaan zonder te overlijden en is de oudste inmiddels volwassen en de jongste bijna uitgepuberd.
Uhm.. Die kinderen zijn niet jouw keuze. Je hebt andere plannen met je leven? Nogal simpel eigenlijk.quote:
Hoe kun je het over je hart verkrijgen om dat niet te doen?
hmm ja... moeilijk.quote:Op maandag 26 maart 2012 16:04 schreef sheonlydreams86 het volgende:
[..]
Als je de vraag stelt, wat is het beste voor het kind...? Als je het met tegenzin doet, en dan bijvoorbeeld toch meer van je eigen kinderen houdt dan van de geadopteerde, is het dan nog zo een prettige omgeving om in op te groeien? Of is het misschien toch beter bij mensen die geen familie zijn, maar wel graag kinderen willen?
ik zou er iig geen seconde over twijfelen, ondanks dat ik zelf geen kinderen wil
en ik zou er alles aan doen om ze met veel liefde op te voeden, en ze alles geven wat ze nodig hebben...
ja dan nog..quote:
[..]
Uhm.. Die kinderen zijn niet jouw keuze. Je hebt andere plannen met je leven? Nogal simpel eigenlijk.
ik zou het echt niet kunnen weigeren
Beetje raar. Het is de verantwoordelijkheid van de ouders om iets te regelen voor dat soort situaties. Ik ga niet een kind opvoeden omdat mijn broer/zus zo graag een kind wilde maar niet zo slim was om zijn zaakjes goed te regelen.quote:Op maandag 26 maart 2012 17:49 schreef Schunckelstar het volgende:
[..]
ja dan nog..
ik zou het echt niet kunnen weigeren
ik snap je punt wel, maar toch.. ik zou het echt niet over mijn hart verkrijgen om te weigerenquote:
[..]
Beetje raar. Het is de verantwoordelijkheid van de ouders om iets te regelen voor dat soort situaties. Ik ga niet een kind opvoeden omdat mijn broer/zus zo graag een kind wilde maar niet zo slim was om zijn zaakjes goed te regelen.
bovendien is het niet de schuld van de kinderen als mijn zusje haar zaakjes niet goed geregeld zou hebben, en lijkt het me voor de kinderen sowieso het beste om in een vertrouwde omgeving op te groeien...
Ligt denk ik ook aan hoe sterk je band met broer/zus en die kinderen is. Ik heb een broer, maar die heeft geen kinderen. Misschien had ik iets anders gezegd als hij dat wel had.quote:
[..]
ik snap je punt wel, maar toch.. ik zou het echt niet over mijn hart verkrijgen om te weigeren
bovendien is het niet de schuld van de kinderen als mijn zusje haar zaakjes niet goed geregeld zou hebben, en lijkt het me voor de kinderen sowieso het beste om in een vertrouwde omgeving op te groeien...
* Muffle voelt zich vereerdquote:
Ik had laatst een discussie met een collega van me en ben benieuwd naar jullie mening. Wij hadden het er dus over van 'zou jij het kind(eren) van je broer/zus adopteren als deze komt te overlijden? En tot hoever ben je bereid te gaan?
<Knip>
Met de kanttekening dat ik ze niet zou adopteren, want ze hebben al ouders, ook al zijn ze
(hypothetisch) overleden. Ik zou hun pleegmoeder worden.
Toen ik het daarna mijn vriend vertelde, zei hij direct "tuurlijk. We krijgen ze wel groot".
Ik moet er niet aan denken dat ze naar een vreemd gezin zouden gaan. Ze zijn ook mijn bloed. En ik ken ze en heb al 5 en 3 jaar hun levens gevolgd, ken hun karakter en hun mogelijkheden en beperkingen.
Ik zou ze ook van alles over hun ouders kunnen vertellen, of ze op hen lijken en bv ook de opa's en oma's bij hun levens kunnen betrekken.
Ik zou ze kunnen helpen bij hun rouwproces, want ik ben dan ook in rouw.
En ik denk dat het voor de kinderen makkelijker zou zijn om bij een bekende terecht te komen.
Moeilijk onderwerp wel, waar je eigenlijk liever niet over na zou willen denken. Maar het kan maar beter goed geregeld zijn.
Dus je eigen bloedeigen familie bij vreemden parkeren? Hoezo gemakzuchtig?quote:
Hij zegt pleegouders en niet vreemden.quote:Op donderdag 29 maart 2012 00:44 schreef Sneezeechu het volgende:
[..]
Dus je eigen bloedeigen familie bij vreemden parkeren? Hoezo gemakzuchtig?
Het is mij ook ooit gevraagd en heb geen moment getwijfeld. Ze hadden er goed over nagedacht ook.
Gelukkig is het niet nodig geweest.
Vond het ook wel een eer dat ze mij dat toevertrouwen.
En als je besluit dat je ze niet het leven kan geven dat ze nodig hebben? Denk je dat ze dan in een weeshuis of pleeggezin ofzo beter af zijn? Ik vind het zo'n rare zin, wat bedoel je er precies mee?quote:
Voor ieder die het wilt weten: stel dat mijn broer komt te overlijden en hij heeft kinderen die verder nergens anders terecht kunnen. Ik zal me dan ten eerste afvragen of ik de kinderen wel het leven kan bieden dat ze nodig hebben en als dat zo is dan zal ik ze adopteren.
Overigens; ja. Ook al ben ik niet de meest geschikte persoon, als er niemand anders zou zijn en het op mij neer zou komen zou ik het uit liefde en respect voor mijn broer/zus doen.
[ Bericht 9% gewijzigd door Northside op 29-03-2012 14:59:43 ]
Dat zelfde geld trouwens ook voor de kinderen van de zus van mijn vriend. Dat zou hij me geen twee keer hoeven vragen.
Maar goed, dat is rationeel gezien. Denk eerlijk gezegd dat je die dingen zo wegwuift als het eenmaal zo ver is. Maar kan mij wel voorstellen dat ik nee zou zeggen.
En nu maar hopen dat het een "what if" blijft.
Afhankelijk van op welk punt ik me leven ik dan ben wil ik misschien zelfs voor ze terug komen.
Mijn broer en broertje hebben geen kinderen, maargoed, mocht dat wel het geval zijn en er zou sprake zijn van adoptie dan zeer zeker niet.quote:zou jij het kind van je broer/zus adopteren?
OMDAT HET KINDEREN BETREFT!quote:
Je weet wel. Van die dingen die geld kosten. Bergen met geld. En waar je je klaarblijkelijk heel je leven zorgen om behoort te maken. En die je snachts wakker krijsen omdat ze honger hebben. Smeer een boterham en laat mij met rust godverdomme!
Mocht ons iets overkomen dan ga ik er vanuit dat dat andersom ook zo is, zeker de eerste jaren, maar zo niet dan weet ik zeker dat mijn (meerderjarige) oudste zoon de zorg voor de jongste wel op zich zou willen nemen, maar mijn voorkeur gaat de eerste paar jaar uit naar mijn zusje.
Die in de aanloop naar een scheiding bleek te zitten toen we het voor het eerst ter sprake brachten, dus toen lag het een beetje lastig
Overigens zou ik adopteren weer niet nodig vinden, we zijn dan dood, maar nog wel zijn ouders.
Zou ik haar in huis nemen? Volmondig Ja!
Ondanks de band tussen mij en mijn broer niet denderend is... Zonder twijfel is ze hier meer dan welkom. En hoe het moet met als ik aan't werk ben enzo... Daar hebben we meer familie voor.
Dat varkentje wassen wij binnen de familie, zeker weten.
Maar dit geldt ook voor de kinderen van mijn beste vriendin. Daar zeg ik ook volmondig ja tegen.
Maar ik denk en hoop niet dat het ooit nodig zou zijn
Wij zijn gevraagd door de broer van mijn vriend, en hebben nee gezegd. Ze wonen aan de andere kant van het land, in 2 jaar tijd hebben we het kind 4 keer gezien, totaal geen band mee. De moeder van het kind komt uit een vreselijk tokkiegezin, daar willen wij geen contact mee.
De familie vond het niet zo leuk, maar wij waren enorm opgelucht toen we hadden geweigerd, vooral omdat de kans bestaat dat dat kind daadwerkelijk het huis uit moet ooit. Ik gun het allerbeste voor het kind, daarom dus beter een liefdevol en warm gezin die graag voor een kind willen zorgen.
Bij mijn eigen broer weet ik het niet. Denk het ook niet. Misschien ook wel.
Ik ben nog jong (19), homo (dit zeg ik ivm nog nooit aan kinderen gedacht) en mijn relatie op dit moment nog wat turbulent en ik ben behoorlijk beschadigd door jeugdtrauma en dus geen goed voorbeeld gehad wat opvoeding betreft.
Daarbij zijn mijn siblings grote hufters voor mij geweest en ik heb al jaren geen contact meer.
Maar.... daar kunnen hun kinderen natuurlijk niks aan doen.
Ik denk dat veel, zo niet alles, van mijn partner af zou hangen, die veel ouder is en de boel wellicht beter kan inschatten.
Als ik zuiver naar gevoel kijk en geen praktische overwegingen meeneem, dan zou ik volmondig ja roepen. Dat wel. Ik vind het ergens niet meer dan logisch.
Maar in mijn geval heb ik het idee dat ik mijn leven niet genoeg op de rails heb om een stabiel leven te bieden aan een opgroeiend mens.
het is wel een mooie manier om als homostel toch een kind op te voeden ,dat niet geadopteerd is.quote:
Heel moeilijke vraag voor mij.
Ik ben nog jong (19), homo (dit zeg ik ivm nog nooit aan kinderen gedacht) en mijn relatie op dit moment nog wat turbulent en ik ben behoorlijk beschadigd door jeugdtrauma en dus geen goed voorbeeld gehad wat opvoeding betreft.
Daarbij zijn mijn siblings grote hufters voor mij geweest en ik heb al jaren geen contact meer.
Maar.... daar kunnen hun kinderen natuurlijk niks aan doen.
Ik denk dat veel, zo niet alles, van mijn partner af zou hangen, die veel ouder is en de boel wellicht beter kan inschatten.
Als ik zuiver naar gevoel kijk en geen praktische overwegingen meeneem, dan zou ik volmondig ja roepen. Dat wel. Ik vind het ergens niet meer dan logisch.
Maar in mijn geval heb ik het idee dat ik mijn leven niet genoeg op de rails heb om een stabiel leven te bieden aan een opgroeiend mens.
Maar daarom wens je nog niet dat een kind in de familie wees wordt...
En dat gaat natuurlijk plosteling, dus er moet (bijna) accuut iets besloten worden terwijl adoptie iets is waar je meestal al lang samen mee bezig bent. Er is ook geen "keuze" van kind of zelfs gewoon leeftijd en geslacht.
He meid, het is wat.quote:
Heel moeilijke vraag voor mij.
Ik ben nog jong (19), homo (dit zeg ik ivm nog nooit aan kinderen gedacht) en mijn relatie op dit moment nog wat turbulent en ik ben behoorlijk beschadigd door jeugdtrauma en dus geen goed voorbeeld gehad wat opvoeding betreft.
Daarbij zijn mijn siblings grote hufters voor mij geweest en ik heb al jaren geen contact meer.
Maar.... daar kunnen hun kinderen natuurlijk niks aan doen.
Ik denk dat veel, zo niet alles, van mijn partner af zou hangen, die veel ouder is en de boel wellicht beter kan inschatten.
Als ik zuiver naar gevoel kijk en geen praktische overwegingen meeneem, dan zou ik volmondig ja roepen. Dat wel. Ik vind het ergens niet meer dan logisch.
Maar in mijn geval heb ik het idee dat ik mijn leven niet genoeg op de rails heb om een stabiel leven te bieden aan een opgroeiend mens.
Maar ik zou het zeker wel doen. Voor kinderen is opgroeien bij mensen die ze kennen veel beter dan in een tehuis. Mits je er zelf voor kunt zorgen.
Dit zou ook mijn reactie zijn, maar helaas heeft het leven een verassend slechte timing op alles.quote:
Natuurlijk. Zodra ik oud(er) ben en alles goed op orde heb in mijn leven.
De kinderen van mijn schoonzus zouden wel even een kleine herprogrammering nodig hebben, wat meer flexibiliteit(zijn echte ritme kinderen, wij zijn geen ritme gezin) en bij de jongen wat meer pit en bij de meid wat minder. Dat zou opzich wel te doen zijn, maar bij voorkeur hou ik gewoon mijn eigen gezin, ze blijven dus maar gewoon leven allemaal, want naast gezin is familie ook wel prettig
Moet trouwens wel gaan verhuizen dan, anders komen we ruimte tekort.
mijn zus heeft een dochter van 3 en een zoontje van 1.
Ik ben echt gek op beiden en de dochter van 3 is echt gek op mij, de 1 jarige is daar nog te jong voor.
Ik zou ze zonder er over na te denken hen opvoeden alsof het mijn eigen kinderen waren.
ehh ik weet niet of dit wel zo 'sociaal' is. Dus je broer/zus sterft en het kind/de kinderen staan moederziel alleen op de wereld. Jij zou ze zo naar een wildvreemd gezin sturen (en god mag weten of dat wel goede opvoeders zijn en geen pedofielen) en er niet meer naar omkijken omdat je er zelf één op de wereld wil zetten? Dat klinkt in mijn ogen niet als het type dat ik graag als een ouder wil zien.quote:
Probleem is dat je er achter de computer rationeel over nadenkt. Eerste wat mij te binnen schiet is dat als ik zelf een kinderwens heb (op de korte termijn) dat deze niet in het gedrang moet komen.
Maar goed, dat is rationeel gezien. Denk eerlijk gezegd dat je die dingen zo wegwuift als het eenmaal zo ver is. Maar kan mij wel voorstellen dat ik nee zou zeggen.
En wat betreft de financiën enzo, beide zusjes hebben ervoor gezorgd dat hun huis ed naar het kind/kinderen gaan als ze komen te overlijden en ze een spaarpot hebben voor studie enzo. Dus voor huisvesting ed hoef ik me dan geen zorgen te maken. Niet dat dit mijn beslissing overigens zou beïnvloeden
Ik zou er alles aan doen om mijn nichtje een veilige en stabiele basis te geven.
Financieel hoeven we daar ook niet over na te denken. Ik zou direct ja zeggen.
Hij heeft hier 4,5 jaar gewoond.Ik heb zelfs m'n slaapkamer aan hem afgestaan en al die tijd op een slaapbank in de woonkamer geslapen.
Zijn oudere broer is door m'n broertje opgevangen.
Ik heb er werkelijk geen minuut over na hoeven denken. Zij zou trouwens hetzelfde gedaan hebben voor mijn kind als mij wat zou overkomen.
Zou wel een drukke bedoeling zijn, die kinderen zijn 10, 7 en de twee jongste 5, mijn dochters zijn 7 en bijna 4.
We hebben zelf dus twee dochters en mijn zwager en schoonzus zullen voogd worden als wij er niet meer zouden zijn.
Ben ook beschreven voogd van het zoontje van een vriendin van me als er iets met haar zou gebeuren.
shravani, heftig joh! Hoe oud was hij toen en hoe oud was jij?
[ Bericht 7% gewijzigd door snakelady op 05-06-2012 19:08:26 ]
hij 12 en ik 35quote:
Ja, en mijn broer heeft er vier, maar ze zouden hier welkom zijn.
Zou wel een drukke bedoeling zijn, die kinderen zijn 10, 7 en de twee jongste 5, mijn dochters zijn 7 en bijna 4.
We hebben zelf dus twee dochters en mijn zwager en schoonzus zullen voogd worden als wij er niet meer zouden zijn.
Ben ook beschreven voogd van het zoontje van een vriendin van me als er iets met haar zou gebeuren.
shravani, heftig joh! Hoe oud was hij toen en hoe oud was jij?
Moeilijk hoor, zeker met die leeftijd.quote:
.het lastige was die pubertijd, om daar zo middenin te vallen, maar we hebben het overleefd, nog steeds een goede band, en hij woont nu begeleid op kamersquote:
[..]
Moeilijk hoor, zeker met die leeftijd.
Fijn dat jij er voor hem was dan!quote:
[..]
het lastige was die pubertijd, om daar zo middenin te vallen, maar we hebben het overleefd, nog steeds een goede band, en hij woont nu begeleid op kamers