Toen ik klein was had ik niet in de gaten dat ik er mee zat. Ik dacht altijd dat ik het wel prima vond zoals het was en dat ik ook geen vader miste. Pas nu zie ik in dat ik er toen al wel degelijk last van had.
Ik had hele foute dromen al op jonge leeftijd waarin ik naakt was met volwassen mannen en dat we dan tegen elkaar aanwreven. Deze droom heb ik zelfs ooit over mijn eigen vader gehad. Als ik dan wakker werd voelde ik me afschuwelijk smerig en had ik heel veel moeite met wat ik had gedroomd. Maar aangezien de dromen altijd weer terugkwamen besloot ik uiteindelijk me er niets van aan te trekken.
Als kind had ik niet echt andere mannelijke figuren waar ik me aan kon optrekken. Zo was het vrij moeilijk om contact te krijgen met mijn opa. Incidenteel lukte dat wel maar over het algemeen hield hij zich niet zo met de kleinkinderen bezig.
Op een dag dat hij me wel aandacht gaf zat ik bij hem op schoot en zonder dat hij het merkte kroop ik zodanig tegen hem aan op een manier die vergelijkbaar was met die in mijn dromen, maar dan dus veel onopvallender. Ik vind dat achteraf dus een afschuwelijke gedachten die ik liever uit mijn geheugen wis, maar aangezien ik hier open en eerlijk probeer te zijn vertel ik alles maar zoals het is
Op mijn 17e heb ik iets afgesproken met een vent van begin 40 die ik niet eens mooi vond, en vervolgens heb ik daar dus ook mee staan droogneuken (met kleren aan) in zijn gang. Voor de verdere rest helemaal niets mee gedaan en het stelde dus ook allemaal niet zoveel voor, maar ik zie hier dus in feite een soort van patroon in als ik de puzzelstukjes naast elkaar leg. Op het moment dat het gebeurde voelde het bevredigend, maar daarna (en ook tijdens overigens) voelde het net als in mijn dromen afschuwelijk smerig en onaangenaam.
Ik heb al heel jong een verkeerde connectie tussen vaderliefde en een bepaald soort intimiteit gelegd.
Ik kijk ook altijd hele vieze porno met vieze oude mannen die ik absoluut lelijk en walgelijk vind, tot op het misselijkmakende af. Maar door het hele vader idee erachter wind het me dan op een hele vreemde manier toch wel op.
No offence naar mijn moeder toe, maar onder de invloed van haar en haar vriendinnen ben ik ook al van heel jong gefeminiseerd. Zo heb ik als het ware ook geleerd dat het fout is om seks te willen hebben met vrouwen zonder dat daar diepe en trouwe gevoelens achter zitten. Hoorde ik altijd hoe slecht de mannen alles hadden gedaan in de relatie en hoe zielig de vrouwen wel niet waren. En aangezien ik nooit de andere kant van het verhaal hoorde ging ik hun helemaal begrijpen en kreeg ik zelfs een gevoel dat mannen over het algemeen niet deugde.
Ben in mijn pubertijd ook lang alleen maar met meisjes opgetrokken. Nu ga ik wel weer met jongens om, maar in zekere zin voel ik wel dat ik vaak anders redeneer dan hun.
En wat me dwars zit is dat ik een sterk verlangen voel van genegenheid van een oudere man, maar dat ik tegelijkertijd ook weet dat daar iets niet helemaal goed zit. Ik weet niet in hoeverre ik daadwerkelijk echt iets om een man zou kunnen geven, en ik kan me zo voorstellen dat het daadwerkelijk seks hebben met een man me na de daad echt afschuwelijk zou doen voelen.
Als kind ben ik wel eens geregeld verliefd geweest op meisjes, maar lust gevoelens heb ik nooit gehad voor vrouwen.
Ik weet niet of geaardheid aangeleerd kan zijn, maar als dat al zo is heb ik ook niet de illusie dat daar nog iets aan valt te veranderen. Het enige wat ik wil is van dat vreselijk vadercomplex af. Homo of niet, ik voel gewoon dat dit niet goed zit en dat gedoe met oude mannen me alleen maar heel ongelukkig zal gaan maken.
Weet iemand wat ik hier mee moet want ik weet het zelf echt niet, en na een lange tijd voel ik me op momenten zoals deze nogal radeloos van binnen. Vind het afschuwelijk om die verlangens steeds te krijgen. En ook al doe ik er verder niets mee, ik heb er last van dat ik ze überhaupt heb
lk ben al bij 2 psychologen geweest en beide vonden het destijds belangrijker om zich te gaan verdiepen in zake als hoe ik het op school deed dan dat ze echt ingingen op wat mij dwarszat. Heb er dus helemaal niets aan gehad, en als ik weer een nieuwe moet gaan zoeken moet ik ook weer opnieuw geld gaan dokken voor het eigen risico. Met de ervaringen die ik heb heb ik dat geld er dus ook niet alweer voor over.quote:Op woensdag 1 februari 2012 01:03 schreef -Strawberry- het volgende:
Met een psycholoog hierover praten, die hebben er meer verstand van. Al begrijp ik dat het nogal een dooddoener is als je hier om advies komt vragen...
Psychologen zijn echt mind-fuckers. Ik snap nooit hoe dat iemand ooit kan helpen maar ach.quote:
[..]
lk ben al bij 2 psychologen geweest en beide vonden het destijds belangrijker om zich te gaan verdiepen in zake als hoe ik het op school deed dan dat ze echt ingingen op wat mij dwarszat. Heb er dus helemaal niets aan gehad, en als ik weer een nieuwe moet gaan zoeken moet ik ook weer opnieuw geld gaan dokken voor het eigen risico. Met de ervaringen die ik heb heb ik dat geld er dus ook niet alweer voor over.
Erover praten is natuurlijk goed! Maar zij proberen altijd onnodige connecties te leggen tussen ALLES.
Ik kan je verder weinig tips geven TS, maar ik hoop dat hier wat mensen in een soortgelijke situatie reageren. Zal vast wel goed voor je zijn om anderen die hetzelfde meemaken te spreken/ervaringen delen etc!
Therapie kan zin hebben maar dan moeten ze dat wel aanbieden...quote:Op woensdag 1 februari 2012 01:32 schreef Aliana het volgende:
[..]
Psychologen zijn echt mind-fuckers. Ik snap nooit hoe dat iemand ooit kan helpen maar ach.
Erover praten is natuurlijk goed! Maar zij proberen altijd onnodige connecties te leggen tussen ALLES.
Ik kan je verder weinig tips geven TS, maar ik hoop dat hier wat mensen in een soortgelijke situatie reageren. Zal vast wel goed voor je zijn om anderen die hetzelfde meemaken te spreken/ervaringen delen etc!
[ Bericht 0% gewijzigd door -Strawberry- op 01-02-2012 15:20:38 ]
[ Bericht 10% gewijzigd door -Strawberry- op 01-02-2012 15:17:36 ]
[ Bericht 0% gewijzigd door -Strawberry- op 01-02-2012 15:13:43 ]
Hoi! Ik wil graag weten waarom eigenlijk?quote:
[..]
Psychologen zijn echt mind-fuckers. Ik snap nooit hoe dat iemand ooit kan helpen maar ach.
Het lijkt erop dat dit jouw manier is om toch iets van aandacht van een vader figuur te krijgen, door er zo mee bezig te zijn blijf je de werkelijke pijn (het feit dat je hem hebt moeten missen) wegdrukken, die fantasie wereld wordt daardoor aangevuurd.
Simpel gezegd; het is makkelijker en 'veiliger' (in de zin van minder pijnlijk) om mee te gaan in die fantasieën en gevoelens dan te gaan voelen wat echt zeer doet.
Wat verwacht je dan van een psycholoog? Alleen maar luisteren en niet op zoek gaan naar de dingen die achter de problemen zitten? Is het niet zaak juist op te zoek gaan naar mogelijke oorzaken om zo tot mogelijke oplossingen te komen?quote:
Psychologen zijn echt mind-fuckers. Ik snap nooit hoe dat iemand ooit kan helpen maar ach.
Erover praten is natuurlijk goed! Maar zij proberen altijd onnodige connecties te leggen tussen ALLES.
Je reactie doet me denken aan iemand die van een ander te horen krijgt dat er andere redenen zijn voor zijn of haar gedrag dan hij of zij zelf altijd gelooft heeft, daar mee zit en zich dan afreageert op diegene die het vertelt.
Nou, ik heb hem dat wel al eens verweten door de telefoon en per mail, maar dat heeft ook niet echt geholpen. In eerste instantie deed hij nog een beetje alsof hij wel begreep dat ik boos op hem was, maar daarna ging hij alle schuld bij mij leggen.quote:
Zou het hellpen om met je vader te praten over het feit dat hij er nooit voor je is geweest?
Ik zei tegen hem dat als hij geen kinderen had gewild hij maar een condoom had moeten gebruiken, waarop hij zei dat hij dat had gedaan maar dat die geen 100% zekerheid gaven. Toen ik mijn moeder dit vertelde zei ze dat dat helemaal niet waar was en dat hij juist degene was die graag een kind met haar wilde, en toen zij hem daar weer mee confronteerde beweerde hij weer dat ik hem verkeerd begrepen had.
Hem verwijten maken lijkt her er in geval niet beter op te maken.
Die leggen vrijwel alles wat je tegen ze zegt weer bij je terug, onder het mom dat je er zelf achter moet zien te komen wat je probleem is. Maar als ik weet wat mijn probleem is weet ik daarmee nog niet hoe ik het moet oplossen, en de psygolochen waar ik bij kwam wisten dat net zo goed niet. Dus dan gaan ze de aandacht afleiden van de problemen waar jij echt mee zit en komen ze met allerlei zaken die er niet toe doen, zoals ''hoe moet ik mijn huiswerk plannen''.quote:
[..]
Hoi! Ik wil graag weten waarom eigenlijk?
Dat is tenminste hoe ik het ervaren heb.
Ik denk het wel inderdaad, maar ik weet niet hoe. Mijn eigen vader gaat me daar in elk geval niet bij helpen. Die man is zoals hij is en interesseert zich verder niet voor me. Dus daar zie ik al niet veel opties. Hij heeft tegen m'n moeder gezegd dit jaar langs te komen, maar dat heeft hij wel vaker gezegd en niet gedaan.quote:
Als je inziet dat het gebrek aan een vader (wat ontzettend pijnlijke herinneringen kunnen zijn) in je jonge jaren ertoe geleid hebt dat je nu dit soort fantasieën en gevoelens hebt , zou het dan ook zo kunnen zijn dat je (alleen door) dit te gaan verwerken hetgeen waar je nu mee zit op te lossen?
En in welke zin is die soort van therapie anders dan reguliere therapie?quote:
Het ding met psychologen is toch wel dat ze je pas écht kunnen helpen als er een bepaalde klik is, een bepaald soort vertrouwen. Soms moet je er 5 verslijten eer je er eentje vindt waar je iets aan hebt, soms is het in een keer raak. Ik zou dus op grond van eerdere ervaringen niet alle professionele hulp van tafel vegen. Je hebt flinke issues, en het lijkt me sterk dat je die in je eentje op zal lossen. Wellicht ben je meer gebaat bij een andere soort therapie (gedragstherapie bijv.) dan puur praten met een psych.
Ik begrijp dat je dit moeilijk vindt, maar je moet oppassen dat je niet een zondebok zoekt voor jouw gevoelens en fantasieen. Een paar maanden geleden schreef je op dit forum nog dat je ervan walgte homoseksuele gevoelens te hebben en nu ineens is het allemaal de schuld van jouw vader en het vadercomplex dat jij hebt.quote:Op woensdag 1 februari 2012 00:55 schreef Moofasah het volgende:
Ik had hele foute dromen al op jonge leeftijd waarin ik naakt was met volwassen mannen en dat we dan tegen elkaar aanwreven. Deze droom heb ik zelfs ooit over mijn eigen vader gehad. Als ik dan wakker werd voelde ik me afschuwelijk smerig en had ik heel veel moeite met wat ik had gedroomd. Maar aangezien de dromen altijd weer terugkwamen besloot ik uiteindelijk me er niets van aan te trekken.
Alsof het nu allemaal door hem komt en je dit anders niet had gehad. Zo lijkt het net.
Ik wil van mijn lustgevoelens af!
Ik kan zeker niet ontkennen dat ik dat niet uitsluit nee. Het is immers allemaal begonnen met die fantasieën. Erg gezond voor een kind van 6 vind ik die dromen niet.quote:
[..]
Ik begrijp dat je dit moeilijk vindt, maar je moet oppassen dat je niet een zondebok zoekt voor jouw gevoelens en fantasieen. Een paar maanden geleden schreef je op dit forum nog dat je ervan walgte homoseksuele gevoelens te hebben en nu ineens is het allemaal de schuld van jouw vader en het vadercomplex dat jij hebt.
Alsof het nu allemaal door hem komt en je dit anders niet had gehad. Zo lijkt het net.
Ik wil van mijn lustgevoelens af!
Ik zeg ook niet dat ik nu denk te kunnen ''genezen'' van mijn geaardheid, maar ik denk dat er wel degelijk een verband zit tussen mijn geaardheid en mijn opvoeding. En dan heb ik het niet alleen over de afwezigheid van mijn vader, maar ook de beïnvloeding van het vrouwelijke denken.
Daarbij zou ik me toch gewoon prettig moeten kunnen voelen bij het hele homozijn als het allemaal zo natuurlijk was?
Je vader gaat je daar niet bij helpen, sterker nog dat zou hij niet kunnen. Wat hij je toen niet kon geven kan hij je zeker niet nu geven. Het vasthouden aan je vader houdt het idee dat je alsnog zou kunnen krijgen wat je toen zo gemist had in stand. En hoe pijnlijk het ook is, dat kan niet, hij was er niet voor je, dat is een groot verlies. Een verlies wat jij in die tijd geleden hebt en niks wat je er nu nog gebeurt kan dat weg nemen, je kan het verleden niet veranderen. Misschien is het achterliggende thema van je seksuele fantasieën wel het idee een vader figuur helemaal voor jezelf te hebben of iets in die zin.quote:
Ik denk het wel inderdaad, maar ik weet niet hoe. Mijn eigen vader gaat me daar in elk geval niet bij helpen. Die man is zoals hij is en interesseert zich verder niet voor me. Dus daar zie ik al niet veel opties. Hij heeft tegen m'n moeder gezegd dit jaar langs te komen, maar dat heeft hij wel vaker gezegd en niet gedaan.
Je hebt iemand nodig die je helpt bij het verwerken van je verleden, zodat je het niet meer nodig hebt om je vandaag de dag er door te laten beïnvloeden. Je hebt een groot verlies geleden en dat is kut, maar het is wel jouw verlies en het is er; vinden dat het er niet zou mogen zijn doet het niet verdwijnen.
Had je die fantasieën ook gehad als je niet homoseksueel was? Kan je dat zeker weten?quote:
Ik kan zeker niet ontkennen dat ik dat niet uitsluit nee. Het is immers allemaal begonnen met die fantasieën. Erg gezond voor een kind van 6 vind ik die dromen niet.
Daarnaast doe je jezelf er geen plezier meer door te vinden dat dat niet gezond zou zijn, ik bedoel, is het raar voor kind om zijn fantasie in te vluchten om een diepe pijn van het moeten missen van 1 van zijn ouders? Maakt het dan uit wat voor fantasie het is?
Bij het volwassen worden hoort het vormen van je eigen ideeën en opvattingen, zolang je een ander verwijt voor hoe jij ervoor staat wat dat betreft heb je die nog niet genoeg gevormd.quote:Ik zeg ook niet dat ik nu denk te kunnen ''genezen'' van mijn geaardheid, maar ik denk dat er wel degelijk een verband zit tussen mijn geaardheid en mijn opvoeding. En dan heb ik het niet alleen over de afwezigheid van mijn vader, maar ook de beïnvloeding van het vrouwelijke denken.
Punt is; wil je mensen buiten je de 'schuld' geven voor wie jij bent of neem je verantwoordelijkheid voor jezelf?
Er zijn ook genoeg hetero's die zich totaal niet prettig voelen in het zijn van zichzelf omdat ze zichzelf niet accepteren en met een onverwerkt verleden rondlopen, geaardheid doet daar verder weinig aanquote:Daarbij zou ik me toch gewoon prettig moeten kunnen voelen bij het hele homozijn als het allemaal zo natuurlijk was?
Wat ik zo uit je verhaal opmerk, is dat je inderdaad geen enkele vaderlijke invloed hebt gehad. Jouw vader toonde geen interesse en jouw moeder was waarschijnlijk zo erg door hem gekwetst, dat ze geen positief woord voor hem over had. En met hem alle andere mannen op de planeet. Ik kan me voorstellen dat dit geen gezonde invloeden zijn voor een jong kind. Volgens mij heb jij het 'verlies' van je vader ook nooit goed kunnen verwerken. In principe gaat dit voor een groot deel hetzelfde als rouwverwerking. Dat proces moet je eerst doorlopen, voordat je vrede kunt sluiten met je situatie. Een therapeut kan je daar bij helpen. Uit eigen ervaring kan ik zeggen dat therapie mij persoonlijk wel geholpen heeft met bepaalde issues, ook met betrekking tot mijn vader. Dankzij mijn psycholoog kon ik mijn gevoelens een plek geven, want daarvoor wist totaal niet wat ik er mee moest en wat het betekende.
Dus het kan echt wel TS. Blijf het proberen. Kritisch zijn naar psychologen/therapeuten is goed, je merkt vanzelf wanneer je de goede te pakken hebt.
En je hebt hun wel dit hele verhaal verteld? Hoeveel afspraken heb je met die 2 psychologen gehad dan? Misschien hadden ze wel een concreet plan voor je problemen, maar wilden ze eerst een compleet beeld van je krijgen.quote:
[..]
lk ben al bij 2 psychologen geweest en beide vonden het destijds belangrijker om zich te gaan verdiepen in zake als hoe ik het op school deed dan dat ze echt ingingen op wat mij dwarszat. Heb er dus helemaal niets aan gehad, en als ik weer een nieuwe moet gaan zoeken moet ik ook weer opnieuw geld gaan dokken voor het eigen risico. Met de ervaringen die ik heb heb ik dat geld er dus ook niet alweer voor over.
Wow, wat een topic man. Diep respect ervoor dat je dit op een rij zet, opschrijft en deelt.
Jij voelde je laatst in een ander topic erg door mij aangevallen., maar het hele punt is dat jij niet met jezelf in het reine bent, en wat jij van jezelf vindt, dat voel je alsof de wereld dat ook van je denkt, vindt en ziet.quote:
[..]
Ik kan zeker niet ontkennen dat ik dat niet uitsluit nee. Het is immers allemaal begonnen met die fantasieën. Erg gezond voor een kind van 6 vind ik die dromen niet.
Ik zeg ook niet dat ik nu denk te kunnen ''genezen'' van mijn geaardheid, maar ik denk dat er wel degelijk een verband zit tussen mijn geaardheid en mijn opvoeding. En dan heb ik het niet alleen over de afwezigheid van mijn vader, maar ook de beïnvloeding van het vrouwelijke denken.
Daarbij zou ik me toch gewoon prettig moeten kunnen voelen bij het hele homozijn als het allemaal zo natuurlijk was?
Ik weet de oplossing niet, maar ik weet wel dat de sleutel erbij ligt dat jij van jezelf moet leren houden. Dat is het enige dat tussen jou en de wereld staat. Kinderen zijn kinderen en dromen zijn dromen. Het is vreselijk dat je zo naar jouw 6-jarige ik kijkt. Je moet echt aardiger en toleranter zijn voor jezelf. Verder ga ik je niks aanraden, want ik weet 100% zeker dat wat ik ook zeg, je terug gaat kaatsen dat ik je niet begrijp enzo.
Maar echt doe eens wat meer aan van jezelf houden, jezelf vergeven, en minder afvragen waarom je bent wie je bent. Je haat je eigen seksuele gevoelens, maar hoe die gevoelens ook tot stand komen, neem jezelf niet kwalijk dat je ze hebt. Echt man, ik zou jou zo verschrikkelijk toewensen dat je wat liefdevoller naar jezelf kijkt. Knuffel jezelf dan in ieder geval, als je het zo onvoorstelbaar moeilijk vind om je te laten knuffelen. Gun jezelf een plekje op de wereld. Niemand kan zijn seksuele gevoelens sturen, daar mag je jezelf niet zo genadeloos hard op afrekenen.
Love man!
Dat klopt. Ik wil als het ware dat ik zo'n oudere man helemaal voor mezelf heb en dat die mij belangrijk vind en iets om mij geeft, op het ziekelijke af.quote:
Misschien is het achterliggende thema van je seksuele fantasieën wel het idee een vader figuur helemaal voor jezelf te hebben of iets in die zin.
Je hebt iemand nodig die je helpt bij het verwerken van je verleden, zodat je het niet meer nodig hebt om je vandaag de dag er door te laten beïnvloeden. Je hebt een groot verlies geleden en dat is kut, maar het is wel jouw verlies en het is er; vinden dat het er niet zou mogen zijn doet het niet verdwijnen.
Nee dat weet ik niet, maar ik heb wel vaker op televisie gehoord dat homoseksualiteit ook kan ontstaan door het gebrek aan een vaderfiguur. Punt is dat ik al heel jong een soort gevoel had dat er een verband was tussen die twee dingen, en kort daarna zag ik er toen ook iets over op televisie. Laatst hoorde ik weer zo'n verhaal, en toen ik mijn moeder vroeg of ze dat geloofde zei ze dat ze zich er ook iets bij kon voorstellen.[/quote]quote:
Had je die fantasieën ook gehad als je niet homoseksueel was? Kan je dat zeker weten?
Daarnaast doe je jezelf er geen plezier meer door te vinden dat dat niet gezond zou zijn, ik bedoel, is het raar voor kind om zijn fantasie in te vluchten om een diepe pijn van het moeten missen van 1 van zijn ouders? Maakt het dan uit wat voor fantasie het is?
Eerlijk is eerlijk, ik zou het best een opluchintg vinden om te weten dat ik niet homoseksueel geboren ben en dat er misschien nog hoop voor me is dat ik er vanaf kom. Ik weet dat klinkt natuurlijk weer verkeerd, maar het is inderdaad wel waar.quote:Bij het volwassen worden hoort het vormen van je eigen ideeën en opvattingen, zolang je een ander verwijt voor hoe jij ervoor staat wat dat betreft heb je die nog niet genoeg gevormd.
Punt is; wil je mensen buiten je de 'schuld' geven voor wie jij bent of neem je verantwoordelijkheid voor jezelf?
Ik heb naast die 2 psychologen die ik voor mezelf heb gehad ook nog andere psychologen gehad in mijn kindertijd vanwege mijn gedragsproblemen op school. Eigenlijk zijn mijn ideeën over psychologen dus op meer dan 2 gebaseerd.quote:
Dus het kan echt wel TS. Blijf het proberen. Kritisch zijn naar psychologen/therapeuten is goed, je merkt vanzelf wanneer je de goede te pakken hebt.
De hele hulpverlening staat me daardoor toch echt wel erg tegen, dus om heel eerlijk te zijn zie ik het ook niet meer zitten om er opnieuw aan te beginnen.
Ik heb het met beide over mijn geaardheid gehad, maar vooral bij die 2e heb ik mijn problemen echt uitgediept en ook hele verhalen op papier opgeschreven. Uiteindelijk greep ook hij weer terug naar mijn gedragsproblemen op school in het vereleden en hoe ik nu bezig was met mijn toekomst. Kortom allemaal dingen waarvoor ik niet naar hem toe ben gegaan, en hij gaf uiteindelijk ook min of meer toe dat hij niks voor me kon betekenen.quote:
En je hebt hun wel dit hele verhaal verteld? Hoeveel afspraken heb je met die 2 psychologen gehad dan? Misschien hadden ze wel een concreet plan voor je problemen, maar wilden ze eerst een compleet beeld van je krijgen.
Hoeveel afspraken ik precies met die 2 heb gehad zou ik niet meer durven zeggen, maar ik ben er inderdaad niet erg lang geweest.
Dankje voor je respectquote:
Ik vind het inderdaad heel moeilijk om positief naar mezelf te kijken, en ik geef toe dat ik als het ware ook direct een gevoel van vijandigheid voel opkomen als mensen me proberen te vertellen dat ik dat wel moet doen.
Als mensen me complimenteren over iets heb ik ook altijd de neiging om dat af te doen, en ik kan het ook niet accepteren als mensen mij oprecht een leuk persoon vinden. Dat snap ik dan ook eigenlijk niet, en dan besluit ik dat ze me waarschijnlijk niet genoeg kennen om dat te beoordelen.
[ Bericht 19% gewijzigd door Moofasah op 01-02-2012 15:44:57 ]
Dan snap ik wel dat je er weinig vertrouwen meer in hebt. Wellicht is een seksuoloog een idee? Of een psycholoog/psychiater die wat meer gespecialiseerd is op dit vlak en daarom wel wat voor je kan betekenen.quote:
Ik heb het met beide over mijn geaardheid gehad, maar vooral bij die 2e heb ik mijn problemen echt uitgediept en ook hele verhalen op papier opgeschreven. Uiteindelijk greep ook hij weer terug naar mijn gedragsproblemen op school in het vereleden en hoe ik nu bezig was met mijn toekomst. Kortom allemaal dingen waarvoor ik niet naar hem toe ben gegaan, en hij gaf uiteindelijk ook min of meer toe dat hij niks voor me kon betekenen.
Hoeveel afspraken ik precies met die 2 heb gehad zou ik niet meer durven zeggen, maar ik ben er inderdaad niet erg lang geweest.
Daar heb ik inderdaad nog nooit over nagedacht. Maar houden seksuologen zich ook bezig met afwijkende seksbehoeftes dan? Ik dacht dat die vooral bezig waren met hoe je beter kunt genieten van seks.quote:
[..]
Dan snap ik wel dat je er weinig vertrouwen meer in hebt. Wellicht is een seksuoloog een idee? Of een psycholoog/psychiater die wat meer gespecialiseerd is op dit vlak en daarom wel wat voor je kan betekenen.
Volgens mij houden ze zich bezig met beide, zowel normale als 'abnormale' seksualiteit. Het is niet voor niets een specialisatie binnen de psychologie. Zij zullen er dus meer van af weten dan een gemiddeld psycholoog. Of elke seksuoloog verstand heeft van waar jij mee zit weet ik niet, maar er is vast iemand binnen die specialisatie die al vaker mensen geholpen heeft met soortgelijke problemen.quote:
[..]
Daar heb ik inderdaad nog nooit over nagedacht. Maar houden seksuologen zich ook bezig met afwijkende seksbehoeftes dan? Ik dacht dat die vooral bezig waren met hoe je beter kunt genieten van seks.
Immers, als je een huidprobleem hebt en de huisarts kan je niet verder helpen, dan ga je naar een specialist: een dermatoloog. Bij seksualiteitsproblemen zou je het ook zo kunnen zien. Kan een normale psych je niet helpen, dan ga je naar een specialist op het gebied van seks en psyche: een seksuoloog. Ergens wel logisch.
Ik ben er serieus over aan het denken of dit misschien een optie is. Zal eerst eens bellen en vragen of ze iets kunnen met het soort probleem dat ik heb. Maar als ik ga weet ik niet of het wat uitmaakt of ik naar een man of naar een vrouw ga?quote:
[..]
Volgens mij houden ze zich bezig met beide, zowel normale als 'abnormale' seksualiteit. Het is niet voor niets een specialisatie binnen de psychologie. Zij zullen er dus meer van af weten dan een gemiddeld psycholoog. Of elke seksuoloog verstand heeft van waar jij mee zit weet ik niet, maar er is vast iemand binnen die specialisatie die al vaker mensen geholpen heeft met soortgelijke problemen.
Immers, als je een huidprobleem hebt en de huisarts kan je niet verder helpen, dan ga je naar een specialist: een dermatoloog. Bij seksualiteitsproblemen zou je het ook zo kunnen zien. Kan een normale psych je niet helpen, dan ga je naar een specialist op het gebied van seks en psyche: een seksuoloog. Ergens wel logisch.
Je zou bij de intake kunnen zeggen dat je hierover twijfelt en eventueel je voorkeur noemen. Dan kun je het er samen over hebben wat voor jou het beste zou zijn. Denk dat het in jouw geval misschien wel verschil zou kunnen maken.quote:
[..]
Ik ben er serieus over aan het denken of dit misschien een optie is. Zal eerst eens bellen en vragen of ze iets kunnen met het soort probleem dat ik heb. Maar als ik ga weet ik niet of het wat uitmaakt of ik naar een man of naar een vrouw ga?
Jammer dat je slechte ervaringen met psychologen hebt. En jammer dat je je homoseksuele gevoelens niet kan accepteren.
Voor mijn gevoel ga ik liever naar een vrouw. Ben de vorige keer naar een man geweest omdat ik dacht dat dat misschien beter voor me zou zijn. Het was niet heel onaangenaam en eigenlijk ook aangenamer dan bij de vrouw waar ik daarvoor was. Maar toch voelen vrouwen dus vertrouwder voor mij omdat ik gewend ben om alleen met vrouwen over gevoelszaken te praten. Echter zou het natuurlijk kunnen dat dit juist niet slim is omdat ik dat gevoel ook moet zien te doorbreken, en vrouwen hebben natuurlijk ook een andere seksbeleving dan mannen.quote:
[..]
Je zou bij de intake kunnen zeggen dat je hierover twijfelt en eventueel je voorkeur noemen. Dan kun je het er samen over hebben wat voor jou het beste zou zijn. Denk dat het in jouw geval misschien wel verschil zou kunnen maken.
Jammer dat je slechte ervaringen met psychologen hebt. En jammer dat je je homoseksuele gevoelens niet kan accepteren.
En wat die seksualiteit accepteren betreft; ik weet toch niet helemaal of dat hele homogebeuren het ook wel echt voor mij is. Misschien is het ook gewoon niets voor mij met een man. Met een vrouw zie ik nu ook niet meer zitten, daarvoor ben ik al te ver heen als het waren.
Ik wil ook niet echt een relatie, en van daadwerkelijk seks hebben voel ik een zekere afkeer.