1. Skyrim - Er is al veel gezegd over de game, een van mijn favoriete van het afgelopen decennium. Het mooiste aan het spel is dat op ontdekkingstocht gaan daadwerkelijk beloond wordt, niet met loot of met xp, ofschoon je die uiteraard ook krijgt, maar met betekenisvolle verhalen. Loop van de begaande weg af en voor je het weet ben je bezig het mysterie van waarom de plaatselijke dorpsbewoners niet meer kunnen slapen te ontrafelen, versla je een tovenaar die na duizend jaar is opgestaan uit de dood en ben je verwikkeld in een plot om de keizer van het hele uitgestrekte rijk hoogstpersoonlijk te vermoorden. En dat zijn gewoon wat optionele sidemissions. Waar de gemiddelde game worstelt om meer dan zes uur aan content te vullen zonder in filler en copypaste fetchquests te verzanden, heb ik 65 uur over deze game gedaan en voelde elk uur fris en bovenal belangrijk. Uiteraard valt er genoeg op aan te merken; de bugs, het feit dat alle perks om combat draaien, die zelf niet fantastisch is, enzovoorts, maar uiteindelijk is het de verbeelding die wint.
2. LA Noire - Deze game verdient het eigenlijk niet om zo hoog te staan, het doet van alles mis. De missies hebben te veel herhaling, het verhaal is schaamteloos gejat van LA Confidential, ondanks dat de acteurs overacten is een goede ondervraging nog veel te vaak een kwestie van gokken, het zoeken naar clues is redelijk saai en vraagt weinig hersenwerk, sowieso is de game meer een soort 'vind de knop zodat de film verder afgedraaid wordt' en de gehele open world is eigenlijk volstrekt overbodig voor de game en zorgt ervoor dat je veel tijd verspilt met rondrijden. Maar het doet ook een aantal dingen goed, wat ervoor zorgt dat ik er positief aan terugdenk, en de game belangrijker maakt dan degenen hieronder. Sowieso is het min of meer de eerste keer dat zo'n verhaal in een game verteld wordt, hoef je verfrissend weinig mensen dood te schieten en maken de karakters een overtuigende en overtuigend geacteerde verandering door. Bovenal pikt het verhaal, in tegenstelling tot, nouja elke andere game ooit, snelheid op in het derde stuk voor een mooi slot waar alle verhaallijnen in uitmonden.
3. Zelda Skyward Sword - Een Zelda game zou voorheen altijd de nummer 1 positie winnen, maar ofschoon Skyward Sword haar best doet om de zelda formule op punten opnieuw uit te vinden door er bijvoorbeeld een licht Mario sausje overheen te gooien met een compacter level design en challenges e.d., begin ik de formule toch lichtelijk zat te worden. Het standaard muziekinstrument en vervoersmiddel zijn deze keer daarnaast ook nog eens veel minder leuk. Als de game schijnt dan straalt ze oogverblindend, de chemie tussen link, zelda en groose is geweldig en zelfs onmiddellijk overtuigend, helaas is er zo weinig van. Maar al met al zitten er teveel irritante puntjes aan om de game een meesterwerk te noemen. Het ontbreekt aan player agency, Fi onderbreekt je voortdurend om open deuren in te trappen, als je weinig hartjes hebt begint Link niet alleen te hijgen, maar de hartjes gaan knipperen, je hoort een irritante piep en daarnaast vertelt Fi je nog een keer in niet te skippen trage bewoording dat je hartjes laag zijn. Op andere momenten mistime je een sprong en moet je de halve dungeon terug doorlopen voordat je weer bij de sprong uitkomt en lijkt de game je weer helemaal niet te willen helpen.
4. Batman Arkham City - AC probeert AA in alles te one uppen. Dat is grotendeels gelukt, de game is mooier, uitdagender en veel afwisselender. Maar soms is less is more; er zijn teveel villains waardoor het verhaal een incoherent rommeltje wordt en er zijn zoveel riddler trophies dat ze behalen geen enkele voldoening meer geeft. Daarnaast blijft het een vervolg van een redelijk unieke game.
5. Portal 2 - En dat heeft Portal 2 nog meer dan AC, want alhoewel de game misschien wel de eerste echte game comedy is en alleen daarom het waard is om door te spelen, blijft het centrale mechanisme, thinking with portals, gelijk aan deel 1. Het zit allemaal weer fantastisch in elkaar, maar daadwerkelijke vernieuwing blijft te lang uit, en komt pas op het moment in de game (de liquids) dat je er eigenlijk wel een beetje klaar mee bent. Portal 1 had in haar drie uur de ideale lengte, deel 2 wordt uiteindelijk toch wat langdradig.
They told me all of my cages were mental, so I got wasted like all my potential.