Een vriend en tevens ex beweert iets maardoet dan iets heel anders

Get ready people, lang verhaal

Tijdje geleden ging het uit met mijn vriend. Een studiegenoot van hem zag mij al een tijdje zitten en nadat het uit was begon ik hem eigenlijk ook wel leuk te vinden. Je raad het al, we kregen iets. Niks officieels, maar wel zo goed als. Dit bouwde voort op een al bestaande vriendschap, we konden erg veel lol hebben, via via hoorde ik dat hij vaker zei dat hij het gevoel had alsof ik zijn soulmate was, zo anders dan andere meiden, meest sexy vrouw die hij ooit had gezien etc.
Maar na ongeveer 1,5 maand van de "relatie" merkte ik dat hij raar deed. Ik vroeg hem, hij zei niks. Na 3 weken hield ik het niet vol en eiste te weten wat er was.
Hij wilde het niet meer, het voelde niet meer goed.

Het was zo'n lieve attente jongen, vanaf het moment dat hij dat tegen mij zei veranderde alles. Ik zat er heel erg mee want ik had het net toegestaan om me aan hem te gaan hechten, precies op het moment dat hij blijkbaar besloot dat hij wel lang genoeg een meisje had gehad en weer z'n vrijheid wilde. Hij zei dat hij nog erg veel om mij gaf en dat ik een goede vriend niet kwijt was.
Mijn ex, die nog een belangrijke rol in mijn leven speelde, vond het natuurlijk niet leuk om te horen dat ik met een studiegenoot van hem was geweest maar hij draaide alweer vrij snel bij om mij te troosten toen hij zag hoe moeilijk ik had had (mijn ex was tevens mijn beste vriend, ja mensen het kan). Het eerste wat die jongen die mij gedumpt had (laten we hem M. noemen) tegen mijn ex (S.) zei? "Ik snap niet hoe jullie hier zo over in kunnen zitten"

Vanaf dat moment stond hij eigenlijk bijna alleen maar in het teken van die opmerking. Hij was niet meer lief en begripvol, hij liet niet veel meer van zich horen, we gingen nog wel redelijk vaak om maar dat kwam allemaal van mij. In de loop van de maanden begonnen we steeds vaker ruzie te krijgen, ik kon er geen vat op krijgen waarom hij het nou had beindigd en ik vond het naar dat hij maar bleef herhalen dat hij er voor me was en dat hij echt nog wel om mijn vriendschap gaf en vervolgens plannen met de hele wereld zou gaan maken, except me.
Elke keer als ik probeerde te bespreken wat mij lastig viel wuifde hij het weg en zei dat ik moeilijk deed. Ik bleef een keer na het uitgaan bij hem slapen om praktische redenen, de volgende ochtend kon hij mij niet eens ontbijt aanbieden of begroeten, zelf ging hij gewoon op een andere bank zitten met wat eten.
Ik vond dat nogal onbeleefd, hij had namelijk gezegd dat ik mocht logeren dn verwacht ik ook dat hij zich op zn minst als een vriend en anders desnoods als een gastheer kan gedragen. Wat had hij hierop te melden? "Ja je overdrijft"
Een maand later gingen we naar de bios en ik had hem 3 weken niet gezien en hij zei dat hij me miste en dat ik z'n beste vriendin was, hij wilde op de achterbank van mijn auto knuffelen e.d.
3 weken daarna, toen ik terug kwam van vakantie, plotseling niks. Geen gemis e.d.
Nu, na weer een hoop van zulke situaties, ben ik gedegradeerd tot "normale vriendin". Desondanks laat hij bijna niks van zich horen, terwijl hij wel nog van de daken roept dat hij erg veel om mijn vriendschap geeft. Elke keer als we elkaar zien is het opzich leuk, maar desondanks zou ik nog 3 jaar kunnen wachten voordat hij wat voorstelt.

Waarom ik hem niet los laat? Ik zal eerlijk zijn, omdat ik hem nog teveel mis. Niet eens de zoenen en de seks, maar de lol die wij hadden, hoe goed wij op elkaar afgestemd waren, dat we kwa karakters en behoeftes een match made in heaven waren. De persoon die hij nu is is een asshole, vind ik zelf, maar hoe hij was en hoe dat soms nog doorschemert maakt het haast onmogelijk om hem helemaal opzij te schuiven. En dat hij deel is van een grotere vriendengroep waar zowel ik als hij altijd bijzijn.

Dus, wat moet ik doen? Hoe kan ik dit het beste aanpakken?

Lol
Maar probleem is opgelost, de persoon in kwestie (M, die asshole waarvan iedereen zegt dat ik hem moet vergeten) heeft besloten dat hij geen directe contact meer met mij wil hebben.
Nadat er iets ergs gebeurd was en hij zei dat ik bij hem terecht kon en plots heel vriendelijk ging doen, huilde ik als het ware ook ffies bij hem uit, en vervolgens krijg ik een mail over dat ik een negatieve instelling heb en dat hij niet meer met mij om wil gaan.
Achja.

Thnx @ kingtoppie en sinosappel, ik haal inderdaad voldoening uit dat idee, maar het doet wel gewoon pijn om in te beelden dat "je lieve zelf" blijven dus blijkbaar niet goed genoeg was voor meneer... Zeker omdat ik een periode in mijn leven heb gehad, eigenlijk bijna mijn hele tienertijd, dat ik aan de lopende band opzij werd gezet niet alleen door jongens maar ook meiden en zelfs door hele groepen vrienden, ondanks dat ik "mijn lieve zelf" was. Dan vraag je je toch af wat er nou zo afschuwelijk is aan jezelf dat mensen zich na een paar maanden tegen je keren...

@Heinlein
Je kan zeggen toen was niet nu, maar dat is het grappige aan mijn situatie, die is door de jaren altijd hetzelfde gebleven. En ja ik ben opzich wel een heftig persoon om mee om te gaan maar guess what, dat was ik ook niet altijd. Dat is het vervelende aan aan de lopende band opzij gezet te worden, op een gegeven moment heeft het een blijvende emotionele impact.
Neem een paard bijvoorbeeld, paarden zijn opzich, indien ze tam zijn, geen schuwe beesten. Sla je een paard, dan reageert hij niet op even schrikken na. Sla een paard heel vaak en dan zal het al wegduiken als je maar je hand omhoog doet.
Mijn situatie is als bij het paard. Die jongen wist dat ik wel vaker dan de gemiddelde persoon opzij gezet was (een vrij accurate oordeel denk ik gezien ik ongeveer uitgerekend 2 vrienden had toen ik hem leerde kennen) en hij accepteerde dat, hij zou dat nooit doen. Toen hij mij dumpte was dat geen klap, maar wel dat zijn hand de lucht in ging, en ik dook ineen. Ik werd moeilijk om mee om te gaan. Maar in tegenstelling tot het paard kon hij mij wel vertellen joh als je dit en dit niet doet dan blijft het bij een opgeheven hand en meer niet, hoef je niet bang te zijn. Dus ik werd makkelijker in omgang, om niet geslagen te worden als het ware. Toen gaf hij op een gegeven moment aan ok ik zal je, wat je ook doet, niet meer slaan. Toen deed ik iets (uithuilen bij hem) en guess what, hij sloeg me.

Hoe dan ook, bovenste verhaal is lang en vol zelfmedelijden en nee ik hoef geen bevestiging daarvan en het maakt allemaal niet echt meer uit want hij heeft mij toch, net als 90 % van de mensen die ik ooit gekend heb, opzij gezet omdat ik niet voldoende kon veranderen naar zijn wensen. En dan vraagt hij zich toch zo af waarom ik over het algemeen wat negatiever ingesteld bent...