Zwanger... en dan gaat het mis #9

Gefeliciteerd met je trouwdag Amoriel! Helaas blijven die hormonen voorlopig inderdaad nog eventjes ja. Ik hoop dat jullie ondanks alles toch een fijne dag samen hebben

Amoriel hoop dat je toch een leuke avond gehad hebt!

Net weer een zwangerschapstest gedaan ( geduld, wat is dat?) en hij is al een heel stuk lichter.
Nu echt een week wachten op de volgende test.

Gisteravond was best leuk.. heerlijk gegeten (biefstuk, port, wijn ... als het dan toch kan...)
Volgend jaar weer!

Lees ik net op facebook dat een oud-collegaatje van me zwanger is... ruim 9 weken, mét prachtige echofoto's... uitgerekend op 31 oktober. Ik zou uitgerekend zijn op 29 oktober... dit doet pijn...
Ik wil vrolijk en blij voor haar zijn.. maar meh...
Al die zwangeren hier en in de wachtkamer bij de gyn zijn nog te hebben, maar nu het een bekende is...

Oh Amoriel, das zuur ja! Zeker door die datum

Hug!

Ik begin nu toch wel lichtelijk zenuwachtig te worden voor morgen...

Ow... had verteld van de botte-boer-reactie van manlief vorige week he?
Vandaag was het precies andersom... Hij heeft van alles zitten zoeken en googelen over curettages en aanverwante zaken; volgens mij weet hij er inmiddels meer van dan ik. Onder het mom van "ik wil dan verdorie wel weten wat ze met mijn vrouw gaan doen"...

Pfew gelukkig!

Wel spannend hoor, omdat je pas morgen eigenlijk weet wat ze gaan doen. Bij mij wist ik wat er ging gebeuren...

Zal aan je denken. Hoop voor je dat curettage niet nodig is, maar anders komt het ook wel weer goed. Even doorbijten nu, overmorgen kun je echt gaan beginnen met afsluiten

Heel veel succes vandaag Amoriel! Wat fijn dat je man zo omgeslagen is

Fieder, nog even en dan is hij negatief! Fijn hè? Hoe gek ook, het is toch mooi een opluchting en een afsluiting van deze periode.

Gisterenavond in bed moest ik ineens zo huilen! Of ja, ineens.. Herkennen jullie het gevoel van onzekerheid? Ik haat mijn lichaam zo omdat het me in de steek gelaten heeft en ik heb soms het gevoel mijn eigen kindje vermoord te hebben. Dat is niet zo, weet ik ook wel. Maar door die gedachten is mijn zelfvertrouwen even zo weg dat probeer ik mijn man al een tijdje duidelijk te maken maar dat wil er niet zo in en gisterenavond moest ik zo huilen dat hij volgens mij nogal schrok en zei dat hij het ook heel moeilijk vindt, de miskraam en mijn verdriet.
Blegh, lastig! Ik weet wel dat ik niets aan de miskraam kon doen maar dat stomme stemmetje steeds hè..

Amoriel, succes vandaag. Fijn dat jullie een leuke trouwdag-avond gehad hebben Dat van zo'n collegaatje op facebook kan soms best moeilijk zijn, ja. Gewoon in gedachten houden dat jij zo iemand over een tijdje gaat zijn!

Sparkling, onzekerheid herken ik in die zin dat ik nu heel erg afwachtend ben of deze zwangerschap goed blijft gaan (maar dat zit sowieso in mijn karakter, ook bij mijn eerste zwangerschap had ik zoiets van 'eerst die 12 weken eens halen en dan zien we wel eens verder'.). Dat stemmetje dat af en toe suggereert dat je je eigen kindje vermoord zou hebben, vind ik wat verontrustend. Ook al weet je dat het niet zo is (gelukkig!), het zit je toch dwars, blijkbaar. Zelf herken ik het ook niet.

Ik weet niet of dit ook maar enigszins helpt, maar een miskraam is net zoiets natuurlijks als de zwangerschap zelf (alleen dan een verdrietig iets). Ik vond het zelf altijd een geruststellende gedachte, op de een of andere manier.

Coco, ik vind het zelf ook wel verontrustend ja. Ik kijk het eventjes aan en anders ga ik wel even met de huisarts praten om te kijken wat het beste te doen..
Over het algemeen genomen gaat het wel gewoon oké en kan ik het gevoel ook wel loslaten maar soms komt het ineens heel hard aan. Ik weet ook niet zo goed hoe ik er mee om moet gaan dan.

ik wil iedereen hier even veel sterkte wensen met het verlies....
en ik hoop dat een ieder alsnog een mooi wondertje mag verwachten

gr een sterretjes moeder

Ik zat net wat rond te lezen en toen vond ik:
Juist omdát je lichaam in staat was om te herkennen dat het vruchtje een heel kleine kans had om zich te ontwikkelen tot een gezond mens, heeft het de zwangerschap afgestoten. En dat is het bewijs dat je lichaam in uitstekende conditie is!

En ja, dat is eigenlijk ook waar! Het is wat jij ook zegt Coco. Het is niet mijn schuld en misschien moet ik dit stukje maar iedere keer lezen als ik me weer rot voel erover.

Oh sparkling jeetje meid! Wat een rotgevoel om te hebben.

Ik heb ook wel af en toe gedacht; zou het daardoor komen? Maar de gynaecoloog was er heel stellig in dat ik niks gedaan kon hebben. En dat heb ik gelukkig kunnen accepteren.

Waar ik dan weer meer mee zit is dat mijn lichaam het kennelijk niet herkend heeft. Het vruchtzakje is tot de curettage vrolijk blijven groeien zonder kindje erin. Ik heb geen druppel bloed verloren.
Wel heb ik mijn symptomen voelen afnemen, en daardoor ben ik erachter gekomen. Dus das dan wel weer goed van mn lijf...

Probeer je idd aan die woorden vast te houden, het kindje was gewoon echt niet sterk genoeg! Maar het was wel jouw kindje, hoe kort ook. En daar mag je gewoon echt wel verdrietig om zijn.

Ik weet dat je al een heel mooi hoekje voor je kindje hebt gemaakt, maar misschien heb je behoefte aan een ritueel? Ballon oplaten of iets begraven? Om het los te laten. Ik zeg maar wat hoor...

Als je blijft malen idd naar de huisarts, misschien heb je wat meer hulp nodig om erdoor te komen. Die hulp moet je dan ook gewoon pakken!

Oh en Amoriel, succes vandaag!

Fieder, lief dat je dat zegt. Dankjewel
Ik begrijp dat je het moeilijk vind dat je lichaam het niet genoeg heeft gezien. Bij mij is het gelukkig vanzelf op gang gekomen en het had een klein zetje nodig van de Cytotec maar dat heeft ook een maand geduurd vanaf het moment dat we wisten dat het mis was. Het is niet te begrijpen hè, dat je lichaam het gewoon niet snapt?
Ik vind het een beetje als falen voelen voor mijzelf maar bij andere die een miskraam hebben gehad, heb ik dat helemaal niet. Ik moet gewoon accepteren dat het zo is en het niet mijn schuld is. Ik heb gezond geleefd en er alles aan gedaan om te zorgen dat ons kindje gezond ter wereld zou komen. Helaas..
Ik ben overigens wel bekend met psychische klachten en door behandelingen gaat dat al enkele jaren gewoon goed maar ik ben daardoor wel heel erg bewust geworden van mijn gevoel en mijn grenzen. Daardoor denk ik dat ik nu wel weet wanneer aan de bel te trekken.

Een ritueel ter afscheid heb ik wel over nagedacht. Ik hoopte eigenlijk het vruchtje thuis te verliezen en die dan te kunnen begraven. Ik weet het nu nog niet.

Misschien kun je iets anders begraven. Kleertje dat je al had, of je zwangerschapstest, (kopie van) foto van de echo. Of een briefje aan het kindje.
Op tv heb ik iemand gezien die een mooie plant gekocht had met een plastic vlindertje erin, en die dan in een pot in een hoekje van de tuin_Babyboom

Ballon oplaten vind ik symbolisch heel mooi, maar dan heb je nog geen plekje waar je heen kan gaan.

Moeilijk hoor

De plant met een vlindertje er in vind ik mooi! Dat ga ik straks eens voorleggen aan mijn man
Ga jij nog zoiets doen of heb je er wel vrede mee?

Het is absoluut niet iemands schuld dat het fout is gegaan hoor meiden. Vaak is het 'gewoon' domme pech. En dat is gewoon zwaar kut!!

Verder zal het altijd wel een gevoelig iets blijven, denk ik, waar de scherpe randjes met de tijd verdwijnen. Maar het is nu nog zo vers Sparkling, het is heel normaal dat je in huilen uitbarst!

Ons kindje hebben we door het ziekenhuis laten cremeren en het as is naar het Sterretjesveld op Rhijnhof gegaan. Wij zijn daar na een paar weken na de bevalling naartoe gegaan om het een soortvan af te sluiten. We hebben daarna een sterretje in onze hangertjes van onze kettinkjes laten graveren.

En wat ik al schreef, het blijft altijd wel iets pijnlijks. Soms denk ik aan de tijd dat ik erachter kwam dat ik bloed verloor, en alles wat erop volgde, hoe ik me voelde, hoe het kindje eruit zag... of zie ik een moeder heel blij aftellen naar de datum dat haar dochter 1 wordt (zij was dezelfde datum uitgerekend als ik), of het is al bijna 20 april (uitgerekende datum) en dan denk ik ook weleens van, goh...

Maar ik ben echt megadankbaar dat ik een gezond dochtertje van 6,5 maand heb. Ik hou maar in mijn achterhoofd dat ons sterretje over haar waakt. Hoe stom dat misschien ook klinkt!

Alles komt goed, meiden. En verdriet mag je hebben, geef er aan toe, dat is het beste dat je kunt doen! Het lucht altijd enorm op om even te huilen, of dingen op te schrijven of wat het ook is waar je je beter door voelt!

Ik zit nog steeds te wachten, helaas... Echo vanochtend wees uit dat ik het inderdaad nog niet zelf verloren was, en dat een curettage dus nodig is. Moest ervoor naar de andere vestiging van het ziekenhuis, want daar waren alle OKs vol... En hier zit ik nu dus in een kamertje op de verlosafdeling (inclusief gehuil van andermans pasgeboren kindjes) te wachten... Inmiddels is de tijd al twee keer verzet... En begin misselijk te worden van de honger omdat ik al zo lang nuchter zit te wezen... Zucht... 't is koud hier...

Sterkte meid

Oww Amoriel wat rot voor je meid

Kan nu verder niks voor je doen maar leef zo met je mee! Sterkte hoor!

_{Op de verlosafdeling, dat hoor je zo vaak, zo stom! Laat je iig niet naar huis sturen zonder ingreep!!! Desnoods stort je jankend op de vloer daar, boeiend!}

@ Sparkling Op het moment heb ik geen behoefte aan een afsluiting. Misschien komt dat nog. Ik heb de kleertjes die ik gekregen heb achterin een kast gestopt, hopelijk voor de volgende.
Echofoto's liggen hier in een la, weggestopt. Ik probeer het niet te verdringen hoor, maar ben er nu niet zo mee bezig.
Misschien dat ik een orchidee koop met een vlindertje, ben gek op orchideeën. Gaan jaren mee en komen steeds weer op. Maar op het moment nog even niet...

Wat TAP zegt, het zal altijd zeer blijven doen...

En dat van dat sterretje dat over je waakt heb ik ook gedacht Ik geloof daar wel in

sterkte amoriel....

Oh, Amoriel, wat verschrikkelijk
Ik hoop dat ze snel tijd voor je hebben, want ik kan me heel goed voorstellen dat je nu echt niet op andermans vreugde zit te wachten...

De vrouw van een goede vriend van me is ook zwanger, en plaatste heel blij de 20-weken-echo op facebook. Van vreemden kan ik het nog net hebben dat ze met een bolle buik lopen, maar dit is veel te dichtbij.

Tuktuk beh, niet leuk

Amoriel, ik hoop heel erg dat je inmiddels aan de beurt bent geweest...

Het is achter de rug, denk ik... Lig nog wel in het ziekenhuis (handig zo'n iPad), en moet de gyn nog spreken en eten/drinken/plassen... Maar het is klaar...
Denk dat ik al blij mag zijn met een 1-persoonskamertje en niet op een zaal naast de verse moeders...

Bah, wat is dit kut zeg... Letterlijk en figuurlijk!