Hier mijn verhaal. G is mijn man, E1 onze oudste dochter n E2 onze babydochter.
Tot maandag had ik de hoop dat de bevalling snel zou beginnen alweer een beetje opgegeven, het was allemaal nog/weer zo rustig in mijn buik. Maandag ging ik naar de verloskundige en toen bleek dat mijn lijf wel degelijk startklaar was, en kon ze me strippen. Ze gaf me een goede kans dat het zou helpen. Toen ik thuis kwam stelde G voor om E1 alvast op te laten halen door mijn ouders, voor het geval dat. Zo gezegd, zo gedaan, mijn ouders kwamen 's middags en namen E1 mee. Heel gek gevoel, want er was tenslotte was er nog niks aan de hand. De rest van de dag gebeurde er ook helemaal niks, en hoewel ik wist dat het nog kon, begon ik me toch al wat teleurgesteld te voelen. Hoewel, ook wel weer opgelucht, want euh… bevallen, help! Na het avondeten kreeg ik weer kiespijn, een terugkerend gedoe de laatste weken, maar vanwege mijn zwangerschap kon er even niets aan gedaan worden. Dit keer nog erger dan alle voorgaande keren bij elkaar. Ik wist me echt geen raad, liep op een gegeven moment te huilen van de pijn en frustratie en heb de HAP gebeld, maar die konden niks voor me doen. Mijn hoop dat de bevalling nog zou beginnen was inmiddels tot het nulpunt gedaald. Rond 1 uur zakte de kiespijn gelukkig wel af en ben ik nog vast in slaap gevallen.
De volgende ochtend werd ik om 6 uur wakker van kramp. Na een half uurtje gedacht te hebben dat het vast niets was, en daarna nog een half uurtje gedacht te hebben dat het misschien toch wel was begonnen, heb ik G wakker gemaakt. Het was allemaal nog goed te doen, maar toch, spannend! G is rond 8 uur nog wat croissantjes gaan halen bij de Albert Heijn. Om half 9 heeft hij de verloskundige gebeld. Die was met een bevalling bezig, dus zou er een verloskundige van een andere praktijk bij ons thuis komen. Om 9 uur stond er een man met een koffertje voor de deur. Hij zag eruit of hij de CV-ketel kwam repareren, maar bleek toch echt de verloskundige te zijn. Nou oké, gezellig. Ik vónd het ook echt gezellig, dus was ergens bang dat we veel te vroeg gebeld hadden, maar wat bleek: 5 cm! De verloskundige dacht dat de baby er vanochtend zelfs al zou zijn. Yes, omg, supertof, mijn lijf doet het, ik kan dit! Klinkt een beetje gek, maar dat had ik zó gehoopt na de bevalling van E1. We mochten gelijk naar het kraamhotel. De verloskundige reed achter ons aan.
In het kraamhotel ging het op dezelfde voet verder: wel pijn, maar goed te doen, ik was relaxed en vrolijk. Omdat ik mezelf wat te helder vond, heb ik me afgezonderd in de badkamer en dat hielp. Rond kwart over 10 kwam mijn eigen verloskundige binnen. Ik liep een beetje rond en zij zat op het bed wat papieren in te vullen, wat ik een beetje irritant vond, kon ze niet iets nuttigs doen ofzo? Dus ging ik maar weer naar de badkamer. Om half 11 controleerde ze: 7 cm. Ze stelde voor om de vliezen te breken. Ik zei dat ik niet zeker wist of ik dat wilde, omdat het dan misschien ineens veel heftiger werd. Zij zei dat dat waarschijnlijk zou kloppen, maar dat de baby er dan ook heel snel zou zijn. Dus ik zei: oké, doe maar, ik spring wel in het diepe, ik zal het je niet kwalijk nemen. En toen brak ze mijn vliezen en begon de ellende. :’) Vanaf hier weet ik zelf helemaal niets meer van tijden, maar gelukkig was er een verslagje gemaakt.
Om 10.50 brak de verloskundige de vliezen en vrijwel direct daarna kreeg ik persdrang. Het kwam rustig op, maar al snel was het erger dan ik bij E1 óóit heb gevoeld. De verloskundige controleerde en zei dat er nog “een rand” was en dat ze die zou proberen weg te duren. Omg, wat een rotgevoel! Eerlijk gezegd: mínder erg dan de kiespijn (ja, serieus), maar heel naar, zeker als je op je rug ligt en je lijf het kind eruit wil hebben. Ik moest op mijn zij liggen, en toen op mijn andere zij, en ik moest de persweeën wegzuchten. Dat lukte soms een beetje maar soms ook echt helemaal niet. Het was echt heel intensief en ik wist op een gegeven moment ook niet meer wat ik moest doen. Dat de verloskundige op een gegeven moment zei dat “het randje dikker leek te worden”, hielp ook niet echt. Ik heb G's hand fijngeknepen (eigenlijk wilde ik bijten...) en toen hij even water aan het halen was, greep ik de kraamverzorgster maar vast. Het voelde niet goed, ik had het gevoel dat de baby er niet uit zou kunnen.
Om 12 uur werd ik overgedragen naar de gynaecoloog. Van de rit door het ziekenhuis weet ik niet veel meer, behalve dat ik op een gegeven moment mensen in burgerkleding bij een loket zag staan, wat zou betekenen dat ik door een openbare gang reed. Dat bleek later ook zo te zijn, trouwens. Stom. Maar goed. In de verloskamer kreeg ik een infuus en verzamelden zich 8 (ACHT) mensen rond ‘mijn bed. De verloskundige van het ziekenhuis controleerde en zei dat “het randje” wel meeviel. Maar er werd snel een echo gemaakt en toen bleek dat de baby niet goed lag. Ik mocht wel gaan persen. Dat was naar, iedereen zei dat ik het goed deed, maar ik voelde gewoon dat de baby er niet uit kon. Dit klopte niet, ze had er al lang en breed moeten zijn. De verloskundige zei dat de gynaecoloog er over een kwartier zou zijn omdat hij nog iets moest afmaken. Ik zag hem voor me achter zijn bureau, bezig met een verslag, en riep: ‘nóg een kwartier?!’ Maar goed, dat kwartier ging blijkbaar voorbij en toen verscheen er een heel rustig, vrolijk hoofd boven me. Hij zei dat de baby in kruinligging lag en ook nog met het gezicht naar boven, maar dat als ik het zo goed bleef doen, we de baby er met vereende krachten uit zouden halen en dat we anders een ander plan zouden maken. Ik dacht direct: OMG HIJ BEDOELT EEN VACUUMPOMP!!! Ja dus. Na 3 pogingen waarin hij met zijn volle gewicht aan die pomp trok, bleek dat er echt geen enkele beweging in het kind zat. Ik zei ‘ik wil een keizersnee’ en toen zei de gynaecoloog dat het OK-team al klaar stond, ze hadden er al op gerekend maar wilden het toch nog zo proberen. Dit moet om ongeveer half 2 zijn geweest.
Weer het ziekenhuis door in mijn bed. Ik was zo opgelucht dat ik er bijna vanaf was, desondanks was het nog wel een heel vervelend ritje, want mijn lijf dacht nog steeds dat het de baby er zelf uit moest werken. Uiteindelijk kwam ik in de OK, kreeg ik een ruggenprik en voelde ik mijn benen warm worden… zaaaaaaaaaaaalig. G kwam erbij in een operatiekamerpak. Hij was superrelaxt en had zichzelf nog even laten fotograveren door een verpleegkundige. :’) Toen begon de operatie. En na wat geduw en getrek was daar om 13.50 uur ineens E2! Oooh, wat een opluchting! Super, geweldig, ze is er, ze is roze, ze huilt, ze lijkt op E1! Het was toen gelijk helemaal goed. G kreeg E2 vast en daarna werd ze ook even bij mij gelegd. Al snel was de operatie klaar en werd ik naar een andere kamer gereden. Daar moest ik best lang liggen, want omdat ik ontzettend lag te shaken kon mijn bloeddruk niet goed worden gemeten en kwamen er angstwekkend lage waarden uit. Maar het leek allemaal goed te zijn, en toen werd E2 al bij me gelegd. En die begon echt gelíjk te drinken, wat een stoer meisje. Daarna werd ik naar “mijn” kamer gereden en konden we gaan bijkomen.