Bevallingsverhalen deel 14

Phaidra wat heb je dat heerlijk geschreven zeg En wat een turbobevalling! Kan me _enigzins voorstellen dat zoiets je overvalt en je elke keer denkt; hè, echt??
Hihi leuk die sadist en de spiegel idd

muppets bevalling

Deze zwangerschap valt qua pijnklachten (door o.a. verklevingen) aardig zwaarder nog dan mijn eerste. Ik slaap nagenoeg niet, heb veel pijn en vanaf 20 weken zwangerschap zit ik weer 100% in de ziektewet omdat ik anders echt niet kan functioneren. Nadat ik bij 32 weken een blaasontsteking krijg, met vroegtijdige weeën word opgenomen, kan ik mezelf niet meer die schop onder mijn kont verkopen om positief te blijven. Met de gynaecoloog bespreek ik dit, en hij geeft aan rond de 38 weken wel te willen kijken of ik inleidbaar ben.

Ik baar geen kleine kinderen en aangezien ik bij de eerste rond de 38 weken er ook al klaar voor was en een voorspoedige bevalling had, is het bespreekbaar. We overleggen wel samen dat als ik potdicht blijk, er niks gebeurd. Daar ben ik het ook helemaal mee eens, hoe zwaar ik het ook vind, dan bijt ik nog wel even door.

2 juli heb ik een afspraak bij mijn andere gyn. Hij wil me in eerste instantie niet toucheren, omdat mijn andere gyn in de computer had gezet: sowieso inleiden bij 38 weken. Op dat moment ben ik 37.2 dus als ik dan dicht zit, zegt dat nog weinig over de dagen erna.

Ik leg uit dat dat niet de bedoeling is, dat sowieso inleiden, en de gyn wil me dan toch wel toucheren! 2 cm en aardig verstreken, en dat bij 37.2 weken. Hij belt gelijk de afdeling verloskunde en plant me in op 9 juli. Dan ben ik 38.2 weken. Ze leiden pas in vanaf 38 weken en dat ben ik zaterdag. En in het weekend gebeuren er alleen zeer noodzakelijke inleidingen (levensgevaar enzo ).

Hij stript ook nog even en zegt, de kans is klein maar wie weet begint er wat vanzelf! Het rommelt daarna wel wat, maar er gebeurd verder niets. Woensdag 4 juli verlies ik de slijmprop, hoppa. Wat een ding en wat een slijm. Bij de eerste ben ik die nooit verloren, althans, waarschijnlijk pas na het breken van de vliezen bij de inleiding. Niks van gemerkt in elk geval

Verder gebeurd er niets meer, het rommelt de dagen erna af en toe wat, maar niet noemenswaardig. Zondagavond is echt alles klaar thuis, muppetje is 's middags door meneer naar opa en oma gebracht. We gaan naar bed, maar net als de laatste nacht voor de inleiding bij de muppet, lijkt het alsof álle klachen nog even in extreme mate voorbij komen. Zo van: laatste kans, dus 'geniet' er nog even van

7 uur sharp melden we ons op de afdeling verloskundig. CTG wordt aangesloten, infuus wordt vast geprikt. En dan zegt de verpleegster: ik ga zo even de antibiotica giften klaarmaken en dan gaan we je die geven ivm je GBS (groep B streptokokken bacterie) infectie. Ik lach en zeg dat ze even de juiste gegevens erbij moet pakken, want die héb ik helemaal niet!

Het blijkt toch echt in de computer te staan, dus ze gaat in overleg met de gyn & verloskundigen. Na 2 uur (prima CTG!) komt de verloskundige terug en geeft aan dat die bacterie echt geconstateerd is. Na de opname bij 32 weken is er een kweek gedaan en de blaasontsteking blijkt door de GBS bacterie veroorzaakt te zijn. Dan is het protocol dat je eerst 2 antibiotica giften krijgt, voor je bevalt en dat je 24 uur ter observatie blijft, omdat kindjes die de bacterie krijgen bij de geboorte binnen die eerste 24 uur het vaakst zeer ernstig ziek worden.

Miscommunicatie. Apeldoorn (waar ik opgenomen was) zou mij nog bellen met de uitslag van de kweek. Niet gebeurd, dus ik ben (misschien ten onrechte) er vanuit gegaan: geen nieuws, goed nieuws. Zij hebben wel mijn ziekenhuis ingelicht en die zijn er eigenlijk vanuit gegaan dat ik wel op de hoogte was.

Best een domper! Ik ben blij met de extra zorg voor de baby, daar gaat het uiteindelijk om, maar als je er geen rekening mee houdt Nou goed, kom maar door met die antibiotica! De eerste gift wordt er met spoed ingepropt dus om 8:45 zit die erin. 4 uur later moet de volgende, en dan mag ik los. Mijn eigen gyn komt nog even e.e.a. rechtzetten en zegt: tussen 11 en 12 kunnen we wat mij betreft beginnen, want ik verwacht niet dat je binnen een uur/2 uur bevalt. Dus dat moet goedkomen.

Om half 12 worden mijn vliezen gebroken, infuus met synto wordt aangezet (lage dosering) en dan is het wachten. Vruchtwater is helder, 3 a 4 cm heb ik op dat moment. We can start. Het duurt eventjes voordat ik er wat van merk, maar dan beginnen de weeën te komen. Om 13:00 krijg ik antibiotica infuus 2 en dan mag ik los om 14:00 uur weer getoucheerd, 5 cm nu en ze beginnen goed krachtig te worden! Ik probeer nog even staand de weeën op te vangen, maar constateer dat dat ook echt niks voor mij is vreselijk!

Ik kan zo niks opvangen. Dus ik ga weer liggen. Ik vraag om een remifentanil infuus en krijg die. Het was nog te doen, maar het werd wel vlot pittiger dus ik wilde op tijd zijn

Floating on the waves (wat een heerlijk spul ) vang ik wee na wee op. Jeuk aan mijn neus (mijn hemel, dat is wel een nadeel van de remifentanil ) dus ik ben inmiddels dikke vriendinnen met een nat washandje om 4 uur wisselt de dienst, die rond half 5 komen kijken hoe het gaat. Ze vinden me nog te 'bij' (ondanks mijn stonedheid van de remifentanil, haha) en toucheren: nog steeds 5 cm maar inmiddels wel helemaal verstreken. De CTG laat goede weeën zien, dus ze willen met eigenlijk van de synto (inleidinfuus) af hebben. Wel moet ik nog een gift antibiotica, want de tweede is inmiddels alweer 4 uur geleden.

Die zetten ze uit en zeggen me op mijn zij te gaan liggen. Meteen voel ik mijn weeën heel veel sterker worden, dus de remifentanil wordt opgehoogd. De weeën gaan echt van categorie 6 naar 9 voor mijn gevoel, ontspannen is moeilijk maar het lukt nog wel.

16:45 is de synto uitgezet, en om 17:20 voel ik mijn weeën veranderen en krijg lichtelijke persdrang. Ik vertel meneer dit die een beetje vaag kijkt. Het is net een half uur geleden dat ik nog op 5 zat. Ik zeg hem al te bellen en begin al wat oerkreten uit te slaan, ik schrik er zelf van.

De verpleegster komt binnen, kijkt het aan en zegt me meer naar mijn buik te ademen, maar ik voel ineens enorme persdrang.. Ik hou het al niet meer. De vorige keer is (ondanks kort persen, want vacuüm ivm wegvallen hartslag van mijn oudste) dat persen me ontzettend tegengevallen, ik vond het de hel (doe mij maar ontsluiten ) dus ik weet even niet hoe ik het moet zoeken. Voor mijn gevoel duurt het ook heel lang voor de verloskundige er is, ik pers af en toe al wat mee, kan het niet stoppen of tegenhouden, maar niemand verteld me ook dat dat nog niet mag. Waarom komt ze nou niet? De verpleegster legt haar hand op mijn heup en zegt me weer dieper naar mijn buik te ademen en ik kat haar af of ze ALSJEBLIEFT van me af wil blijven op dat moment geef ik over.

De verloskundige komt ein-de-lijk binnen (10 minuten later, zo lang hoefde ik niet te wachten dus maar tijd is een raar iets als je pijn hebt ) ik mag op mijn rug gaan liggen (wat ik al amper voor elkaar krijgt) ze toucheert en zegt me dat ik heel goed heb aangevoeld dat het zover is, want ik mag gaan persen. Beugels hoeven niet, ik mag mijn handen in mijn knieën leggen (Wat me niet lukt, ook al niet.. ik kan me gewoon niet overgeven aan persweeën) maar na wat aanwijzingen pers ik zo 3 a 4 keer op een wee.

Wát een drama.. ik vind het niets! Ze toucheert voorzichtig en zegt me naar haar vingers te persen. Dat lukt, en bijna staat het hoofdje al meteen maar schiet terug. Ze zegt me nog een perswee goed mee te persen en dat ze er dan zomaar kan zijn! Net op het moment dat ik alweer roep IK STOP ERMEE! wordt het hoofdje al geboren! Ik moet nog een keer meepersen, en daar is ook de rest.

Bij de oudste heb ik dat allemaal niet bewust meegekregen, zo heftig, en nu maak ik het stap voor stap mee. Het is heftig, pijnlijk maar ik ben vooral verbaasd dat ik het zelf doe en dat het ook lukt!

17:37 (7 minuten na volledige ontsluiting), nog geen uur nadat ik 'pas' 5 cm had, is daar mijn meisje Vera 3735 gram . Helemaal zelf eruit geperst! Binnen 10 minuten werk ik ook nog zelf de placenta eruit. Na controle blijk ik een miniem ruptuurtje richting perineum te hebben, 2 mini hechtinkjes later (nog geen 3 minuten hechten, wat een verschil met het 45 minuten durend borduurwerk van de vorige keer ) is het klaar. Vera heeft al die tijd heerlijk bij me gelegen, ik kan haar aanleggen en ze drinkt zo 2 uur aan één stuk, borst na borst. Ze blijft maar gaan.

Ik kijk ongelofelijk positief terug op deze bevalling. Dat deed ik, ondanks wat ongemakkelijkheden ) al op die van L.eia, maar dit is echt de andere kant. Binnen 3 uur na de bevalling heb ik geplast, gedouched en ligt mijn dochter alwéér te coma zuipen aan de borst

Des te zuurder is het wel dat we nog 24 uur moesten blijven, want ik had nu gewoon zo thuis kunnen zijn. Máár, nogmaals, heel blij met de voorzorgsmaatregelen die ze hebben genomen rondom Vera. Want het is een nare bacterie.

Muppet is best van de leg, maar wél een super trotse zus. Heel lief voor Vera. Verder onwijs rebels in dingen doen die niet mogen maar dat vinden we helemaal niet gek, uiteraard. Ook haar leven staat op zijn kop. Ik voel me echt ontzettend goed, niks gezwollen, amper pijn (op de gebruikelijke spierpijn na ) echt, ik wil er nog 10 zo! (alleen dat zwanger worden en zijn )

Gerb

Gerberaatje wat een mooi verhaal! En wat onzettend fijn dat je er zo'n goed gevoel bij hebt! Nogmaals gefeliciteerd met Vera .

Gerb, jij vlotterd met je verhaal ook al hier

Mooi, jullie tweede meisje Vera Fijn dat je zo'n goed gevoel hebt bij deze bevalling!

Wat een mooie verhalen allemaal! Ik hoop dat ik ook nog eens zwanger mag worden en een fijne bevalling te hebben.

Phaidra bij mijn eerste bevalling hoorde ik de vliezen ook niet breken, ik verloor alleen wat vocht en ik was niet eens zeker dat de vliezen waren gebroken. Voor het begin van de 2e bevalling kon ik me ook echt niets onder voorstellen, dat je het breken van de vliezen zou kunnen horen. Maar ik hoorde toch echt een plop.
Het heeft zeker ook te maken met de omstandigheden van het breken van de vliezen en de druk waarmee dat gebeurt.
Wow mooi verhaal en in bijzonder het gedeelte met de spiegel.

Gerb klinkt idd als een perfecte bevalling. Je had het je niet mooier kunnen wensen.

Gerbraatje Wat een mooi verhaal om te lezen.

Gerberaatje, dat heb je toch maar mooi 'even' gedaan!

Gerb, wat een geweldig verhaal en zo te horen ook een heerlijke bevalling, ook al ging het snel en was het zwaar! Maar voor zoiets zou ik wel tekenen
Geniet ervan!!

Gerberaa, erg leuk om te lezen je verhaal. En wat is dat toch nog snel gegaan op het laatst!

Gerbera wat een super bevalling zeg! Kan me voorstellen dat je op die manier nog wel 10 zou willen (alleen jammer van die 9 maanden afzien vantevoren ).

Mooi verhaal Phaidra en Gerb

Hierbij ook mijn verhaal. Het is wel wat lang .

De geboorte van B.

Na een heerlijke onbezorgde zwangerschap begin ik met 40 weken het toch wel zat te worden. Lichamelijk had ik eerst nergens last van, maar nu toch wel erge bekkenpijn, hoofdpijn, misselijkheid. Deze symptomen in combinatie met eiwitten in m’n urine en een hoge bloeddruk hebben al een keer gezorgd voor een extra bezoekje aan het ziekenhuis, maar er bleek niks aan de hand. Ik voel me eigenlijk steeds minder en ook mentaal ben ik er gewoon klaar mee. Op vrijdag 6 juli, ik ben dan 41 weken en 3 dagen vraagt de verloskundige of ze m’n vliezen zal breken in de hoop dat de weeën vanzelf komen. Dat lijkt mij een prima plan. Om 9 uur breekt ze na pijnlijk toucheren m’n vliezen. En R. zie ik wit wegtrekken, de verloskundige probeert haar kamer nog begaanbaar te houden, maar helaas, poep all over de place. Een soort bruinige erwtensoep kleur, zo lijkt het. Van wachten is dus geen sprake meer en het ziekenhuis wordt gebeld dat we eraan komen. Best wel zenuwachtig, want ineens besef je dat die kleine gewoon vandaag of morgen écht gaat komen. Ik wacht bij de vk praktijk, R. haalt de ziekenhuiskoffer op, die al weken klaar staat, en op naar het ziekenhuis. Onderweg krijg ik weeën, nu weet ik wat ze bedoelen en ben ik toch blij dat ik geen voorwerk of harde buiken heb gehad van tevoren, wat een naar gevoel! Gelukkig is het ziekenhuis maar 10 minuten rijden en zijn we er zo. In de lift stappen twee oudjes in die 1 verdieping met de lift gaan, dit terwijl ik weeën op probeer te vangen in m’n rolstoel en naar verdieping 8 moet! Een “godverdomme” kan ik echt niet inhouden.

Daar op de afdeling aangekomen werden we gelijk door een lieve verpleegster genaamd Marja in onze kamer gestationeerd. Wat we toen nog niet wisten, dat het héél lang zou duren voordat we daar weer uit zouden komen, met baby. Ik lig aan een CTG om de weeën in de gaten te houden en natuurlijk de hartslag van de baby, die kan het immers benauwd krijgen door het bepoepte vruchtwater. In het begin ben ik nog niet erg goed in het wegpuffen van de weeën, ik probeer steeds anders te gaan zitten zodat de wee sneller over zou gaan. Al snel merk ik dat deze methode niet zo werkt en ga ik toch maar puffen, dat gaat beter, mits ik R. z’n hand mag fijnknijpen bij elke wee. En dorst! Wat krijg je een dorst van dat gepuf. Rond 2 uur kwam Marja kijken hoe het ervoor stond, bij aankomst was de ontsluiting 2 cm, nu pas 3 a 4. Dat gaat niet opschieten, sterker nog, dat gaat nog lang duren. Ik besluit een ruggenprik te vragen, helemaal omdat ik weet dat het even kan duren voordat er een anesthesist beschikbaar is. De opmerking van R. “Zou je niet een uurtje wachten daarmee?” valt niet in goede aarde. Na een kwartiertje is de anesthesist er al en wordt de ruggenprik gezet, daar niks van gevoeld. Het duurt wel drie kwartier voordat ik de weeën een stuk minder voel, maar wat een heerlijk gevoel! Een ode aan de ruggenprik, maar nog meer aan de vrouwen die het zonder hebben gedaan hoor! Rond 4 uur ben ik nog blijer met de ruggenprik, het schiet totaal niet op, nog steeds maar 4 cm. Dus aan de wee-opwekkers, die ongeveer elk uur worden verhoogd. In totaal sta ik nu trouwens op 3 keer kotsen, maar honger heb ik niet, dus de overheerlijke bloemkool met bratworst laat ik aan me voorbij gaan. R. geniet daarentegen optimaal. Dit deel ging prima, maar rond 8 uur heb ik pas 7 a 8 cm, toch hebben we hoop dat het voor midden nacht gaat lukken. En koud dat ik het heb, klappertanden, met twee dekens over me heen is het een beetje vol te houden.

De nieuwe lieve verpleegster wil namelijk graag onze bevalling meemaken, en die heeft dienst tot 11 uur, nou wil ze wel langer blijven, maar geen uren natuurlijk. We gaan ons best doen voor Jantien. Rond 11 uur heb ik dan eindelijk 9 a 10 cm, maar er staat nog een randje! Pffff. De weeën voel ik door de ruggenprik heen en moet ik rond dit tijdstip ook gewoon wegpuffen, kan je nagaan hoe het zonder de prik was geweest. Ik voel steeds meer poepdrang en uiteindelijk heb ik rond 1 uur het idee dat ik kan gaan persen. Wij blijven drukken op dat knopje, maar er blijkt een spoedbevalling bezig in de kamer naast de onze, dus persweeën wegpuffen is het devies. Dat is best wel lastig, inmiddels heb ik het idee dat die kleine er al bijna uithangt! Uiteindelijk kwam de arts om 2 uur checken hoe het ervoor stond, en gelukkig, eindelijk persen! Daar blijk ik gelukkig beter in en pers hem in 25 minuten eruit! Ik voel de persweeën dus gelukkig voldoende om efficiënt mee te persen. Het momentje waarop het hoofdje ‘staat’ en je moet wegzuchten was wel even afzien, maar dan ben je er gelukkig bijna! Uiteindelijk wordt er om half 3 ’s nachts, 17 uur na het begin, een klein glibberig hoopje mens op mijn borst gelegd, ik kan alleen maar uitbrengen “Wat issie knap!”. De placenta komt er vrij snel achteraan.

Dan blijkt dat B. niet huilt en eigenlijk een beetje aan het kuchen is. Vriendlief zou de navelstreng doorknippen en vroeg op het moment “Hier?”. De verloskundige grist de schaar uit z’n handen, “Sorry, haast, hij moet even mee, we doen het later over voor de foto”. B. moet even mee naar een apart kamertje waar vervolgens allemaal artsen heen komen rennen, dat was wel even een eng moment. Gelukkig hoor ik gehuil vanaf de gang, en ik stamel al klappertandend “Is dat B.?”. Z’n apgarscore stijgt exponentieel en alles blijkt goed! Wat een opluchting! Vervolgens komen de artsen weer naar mij toe rennen. Het blijkt dat ik maar blijf bloeden. Van 1 naar 1,5 naar bijna 2 liter. Ik krijg een zuurstofmasker, maar had liever een sauna gehad, wat een kou! Op naar de OK, er moet gecheckt worden of er niks van de placenta is achtergebleven. Ik weet nog voor de operatiekamer uit te brengen dat ik lenzen in heb, dus die moeten nog even uit en het volgende moment lig ik te staren naar allemaal grote lampen en tl licht. Er ligt een kermende man naast me, dus ik denk nog wel “het kan veel erger”. Ik moet even m’n naam zeggen en dat ik net bevallen ben, en dan gaat het licht uit. Het blijkt dat ik onder narcose ben gebracht en dat er inderdaad nog stukken placenta en vliezen waren achtergebleven. Ik ben gelijk gehecht (met draad om spieren te hechten blijkt later, en 8 dubbele knopen), dus dat scheelt weer een pijnlijke exercitie.

Uiteindelijk duurt het uitslapen me veel te lang en blijf ik maar vragen of ik nu eindelijk weer naar boven mag. Ik hoor een heel hard geluid en vraag me af of ik het me verbeeld, maar het blijkt dat de traumaheli is geland, “nog meer ellende” zucht de hechtman. Als de verpleegster van boven aan m’n bed verschijnt kan ik alleen maar uitbrengen “Is met B. alles goed?”. Dat blijkt gelukkig zo te zijn. De ruggenprik wordt verwijderd en de bloedtransfusie van 1,5 liter gestart. Gelukkig loopt mijn temperatuur weer wat op. Om 6 uur ’s ochtends wordt ik weer naar vriend en verse baby gebracht en zijn we eindelijk samen. Het is jammer dat ik de eerste 3 uur heb gemist, ik hoor dat hij zo alert was en constant wilde drinken. Maar gelukkig zijn we allebei gezond, daar gaat het om. Gelukkig konden we toen de familie bellen, die waren erg ongerust geworden. Achteraf bleek dat er een bacterie in m’n placenta zat, dat hij een beetje stonk en dat het meconium zelfs al oud was. We moeten nog even blijven in verband met infectiegevaar, maar zondagmiddag mogen we dan eindelijk naar huis. Maar wát een mooi ventje, mooi haar, zo’n fijn gezichtje, zo klein, wat istie lief ! We zijn dolgelukkig! Na 3 dagen ben ik ook weer wat minder lijkbleek en zelfs weer aanspreekbaar, na 10 dagen voel ik me weer prima en is de borstvoeding goed op gang.

Wat een heftig verhaal Katy! Ik moest wel lachen om je 'godverdomme', 2 van die oudjes heb je dan echt geen behoefte aan
Je hebt het wel heel mooi beschreven hoor. Fijn dat alles uiteindelijk goed is gekomen Geniet maar lekker van B!

Katy, wat een eng idee, die bacterie en oud meconium . Gelukkig heeft B. er niks aan overgehouden! Mooi geschreven, heftige bevalling zeg .

Dankje Kwisted!

quote:

Op vrijdag 27 juli 2012 21:06 schreef Phaidra het volgende:
Katy, wat een eng idee, die bacterie en oud meconium . Gelukkig heeft B. er niks aan overgehouden! Mooi geschreven, heftige bevalling zeg .

Ja eng he? De vk beweert dat het geen oud meconium was, het ziekenhuis zegt van wel. Wel raar, de vk wil zich misschien ook wat indekken. Maar gelukkig maakt het nu niet meer uit .

Oh dat oude hadden we bij de laatste ook. Voelde net als snert toen het er uit liep. Zeiden ze ook dat dat niet van één keer poepen was.

Katy, wat een heftige start zo! Fijn dat B er verder niets aan over heeft gehouden!
Vind het ook erg eng klinken hoor, oud meconium plus die bacterie.

Indekken? Waarom?

Wat een mooie verhalen dames!

Phairda, als ik het voor het zeggen zou hebben, dan zou ik jou na gaan doen
Knap hoor!

quote:

Op vrijdag 27 juli 2012 22:19 schreef WupWup het volgende:
Indekken? Waarom?

Dat was de theorie van de kraamzorg, omdat de vk niet eerder wilde inleiden ondanks dat alles steeds op t randje zat. Ach, het boeit nu kok niet meer. Het was de streptitokokken bacterie, maar welke variant weet ik niet. Het is allemaal goed afgelopen .

Ja, maar hoe dan ook kan zij toch niks doen aan meconiumhoudend vruchtwater? Ze had het nooit eerder kunnen weten dan nadat je vliezen waren gebroken, dus indekken tegen oud meconium is echt onzin

Ik was bij Matthias niet eens overtijd maar vruchtwater was echt echt heel vies. Waarschijnlijk ,hoorden we later, al van weken ervoor.

quote:

Op zaterdag 28 juli 2012 11:00 schreef Twinkle20 het volgende:
Wat een mooie verhalen dames!

Phairda, als ik het voor het zeggen zou hebben, dan zou ik jou na gaan doen
Knap hoor!

Ik zeg: doen!