Bevallingsverhalen deel 14

mooooie verhalen weer....

en persweeen ophouden in de auto... ik weet hoe het voelt. (ik had bij de 1ste bij aankomst in het ziekenhuis ook VO).

Nou hier toch maar mijn verhaal neerzetten:

Op 7 mei mocht ik mij na een voor mijn gevoel een hele vervelende zwangerschap om half 5 melden op de verloskamers om ingeleid te worden. Eerst hebben we de kamer gereed gemaakt en alles uitgepakt want het kon immers wel een paar dagen duren. om half 6 mocht ik met de arts mee naar de onderzoekskamer en hebben ze nog een echo gemaakt en de ballon catheter ingebracht. Ik had al een kleine 2 cm en als hij eruit zou vallen zou ik op 3 cm zitten en wilde ze mijn vliezen gaan breken. Een goede 2 uur later verloor ik vrij veel bloed dus heb ik de verpleging gebeld. Ze vertelde dat dit normaal was en liet me de kast met verbanden zien. Toen ik weer terug op bed ging zitten voelde ik iets heel raars van onder. Weer terug naar de wc en ja hoor de ballon hing er half uit! Weer de verpleging geroepen en werd getoucheerd. nog steeds 2 cm was helemaal niks opgeschoten werd dus met slaapmedicatie naar bed gestuurd vanwege de harde buiken.

Volgende ochtend weer ctg en getoucheerd nog steeds niks gevorderd. Ik zou pillen krijgen die ik moest slikken om de baarmoeder meer verweekt te laten worden. Wanneer dit ook niks zou doen zou ik de volgende dag vaginale pillen krijgen en als dat niks zou doen dan werd ik een dag naar huis gestuurd. Die dag nog bezoek gehad van mijn nicht (peettante) die de gehele dag is gebleven en me vermaakt heeft. op de ctg tussendoor was al aardig wat voorwerk te zien en ik begon het ook steeds meer te voelen. Die avond nog getoucheerd en zat op een krappe 3 cm. De arts wilde een ruime 4 cm hebben voor ze de vliezen gingen breken omdat ik vanwege mijn gewicht een grotere kans had op een moeizame bevalling en keizersnede. Die avond nog lekker in bad geweest die de zuster klaar ging maken waarvan de ze het woord bubbelbad heel nauw nam.(foto's volgen) Die avond was ik heel onrustig en ben ik pas tegen half 3 inslaap gevallen.

De volgende ochtend woensdag 9 mei kwam een andere arts aan mij bed die vertelde dat hij opdracht had gekregen de vliezen te breken. Dat was een hele grote meevaller want mij was wat anders verteld. Niks er tegen gezegd en het risico genomen dat alles goed zou gaan. Zo gezegd zo gedaan niet getoucheerd maar gewoon meteen de vliezen gebroken. Daarna aan de ctg deze was heel rustig. Het enige nadeel was dat ik nu aan de ctg moest blijven tot ik naar de verloskamer ging. 2 uur later begonnen de krampen toch echt sterk op ween te lijken. Ik lag me te verbijten van de pijn maar was bang te vroeg te vragen voor een ruggeprik dat ik dusnog niet gevorderd was. Na nog een half uur hield ik het niet meer en kwam ze dus toucheren. 4,5 a 5 cm! Ze gign dus snel de man voor de ruggenprik halen voor ik hem niet meer kon krijgen! Ik werd ook meteen verhuisd naar de verloskamer.

Mijn ouders heb ik meteen gebeld en die kwamen vanuit Tilburg er meteen aan. Ze zijn 1.5 iur bezig geweest met de ruggenprik. hebben 8 keer geprikt en 7 keer verdoofd zaten telkens tegen het bod aan te prikken. ik wou bijna de moed opgeven en toen besloot hij er iemand bij te halen die hem schuin vanaf de zijkant er meteen in kreeg.

Rond 3 uur waren mijn ouders er er vond ik (1 uur na het zetten) dat hij geen effect meer had. (had een pompje) ik bleef maar drukken maar er gebeurde niets :S de pijn was neit te harden en heb een zuster gebeld. werd getoucheerd en 8 cm! ze zeiden al dat hij dan de pijn niet meer geheel zou ondrukken. de ruggenprik werd verlaagd en de arts werd gebeld. mijn eten werd eerder gebracht 4 uur en heb hier ngo het een en ander van op echt honger had ik niet. maar om 5uur ik had echt zoveel pijn ik wist het niet meer te zoeken. dus weer gebeld en 10 cm! Het ging me allemaal te snel en heb dus een potje liggen janken.

de ruggenprik ging uit en de weenopwekkers drastisch hoog ik had namelijk helemaal niks van persween. heb zo nog een uur de pijn moeten verdragen en om 5 voor 6 mocht ik eindelijk gaan persen. Ik had goede sterke ween ook al waren dit geen persween. Een uurtje persen en een paar keer dreigen te knippen vond ik toch de kracht om ons meisje om 18.56 op de wereld te zetten.

Wat voelde ik me gelukkig , opgelucht, verliefd, en trots. Trots dat het me was gelukt ondanks te tegenspraak. Trots dat wij samen zo;n mooi meisje hebben kunnen maken en dat we nog steeds samen waren ondanks alle negatieve woorden. Trots op ons meisje dat ze het zo goed gedaan had zo goed gegroeid was en zo mooi was. Ik was zo verliefd op mijn gezinnetje mijn mannetje en mijn kleine meid. Dat gevoel van de eerste keer je kindje vasthouden is het beste gevoel wat er kan zijn. De goor dat gerimpelde huidje haar horen huilen wetende dat alles goed is en haar handje die jou huid vasthoud. Geweldig en ik zou het zo nog doen! Ik heb wel een uur gehuild wat een emoties!

Ik werd van binnen flink gehecht en uitwendig ook 2 hechtingen kreeg een katheter en mocht nog even met mijn meisje nagenieten op de verloskamer.

Toch was ze daar na 8.5 maand(38.6) pijn verdriet en twijfels ons mooie meisje:

Lisa Helena Fransica Adelina Slootmaekers
Geboren op 09-05-2012 om 18.56
Ze woog 3990 gram en was ongeveer 50 cm.
Eindelijk was Amber (dochter van mijn vriend) ''woote'' zus geworden!

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

fotos van de placenta maar weer weg sorry KatyM had het er bewust bijgeschreven dat ze er zouden staan.

[ Bericht 1% gewijzigd door Sam1993 op 03-07-2012 23:24:51 ]

Sam, mooi verhaal en mooi meisje hoor . Wel een lange bevalling als ik het zo lees.

Van mij mag je de foto gerust laten staan hoor, ik heb gewoon te vluchtig gelezen en hem direct opengeklikt. Maar dat maakt jou toch niks uit!

De nieuwe mama's zijn nog niet zo ver. En ik wil graag mijn bevallingsverhaal met jullie delen. Dit is het verhaal van de bevalling van mijn 2e zoontje en jullie zullen wat bijzonderheden ontdekken met de bevalling van Zverbern.

[b]Wat eraan vooraf ging (week 31 tot 8 mei, de dag voor de bevalling):[\b]
Met 31 weken en 2 dagen, dat was een zaterdag, belde ik de verloskundige omdat ik me erg ziek voelde en ook de baby minder had voelen bewegen. Ze luisterde de harttonen af en die leken in orde. Omdat ik me zo beroerd voelde en vochtverlies had (waarvan zij niet zeker was of het vruchtwater was, bracht zij me naar een academisch ziekenhuis. In de 1,5 week, die ik daar lag werd een longontsteking vastgesteld en daarnaast ook te weinig vruchtwater. Gelukkig konden ze geen bewijs vinden voor gebroken vliezen en deed ons zoontje het prima. Het enige was, dat hij in stuit bleef liggen en niet omdraaide. Vandaar dat ze me dan met de rest van het antibiotica dat ik nog moest nemen, ontsloegen.

De volgende 3 weken, bleef ik echter wekelijks terugkomen voor controle. Bij een van de controles waren de witte bloedlichaampjes weer verhoogd en werd ik weer opgenomen voor 2 dagen. Deze keer was het een blaasontsteking met een streptokokken bacterie. Weer kreeg ik antibiotica en kreeg ook te horen, dat ik uit voorzorg tijdens de bevalling antibiotica moest krijgen, zodat de baby niet tijdens de bevalling het streptokokken bacterie zou oplopen. Ook werd er aangegeven, dat een draaipoging weinig zin zou maken omdat er gelijk 3 factoren waren die het moeilijker zouden maken: te weinig vruchtwater, een voorliggende placenta en het feit dat hij in onvolkomen stuit (maakt vaginale stuitbevalling mogelijk en is de moeilijkste positie voor een draaipoging). Inmiddels was ik in de 36ste week en vroeg ik overplaatsing aan naar een kleiner ziekenhuis, waar ik de 1e keer ook bevallen was, dat was ook een stuitbevalling geweest.

Daarom zei de gynecoloog die mijn 1e bevalling had gedaan ook, dat ze geen draaipoging zouden doen. Bovendien zei ze dat ik mijn 1e stuitbevalling zo goed had gedaan, dat ze niet twijfelde dat ik voor mijn 2e stuitbevalling ook met vlag en wimpel zou slagen. Dus vanaf dat moment stond ons besluit vast, dat wij er weer voor zouden gaan. Ze verzekerden ons ook weer dat een keizersnede sowieso gedaan zou worden mits de artsen het nodig vonden. Ook zeiden ze dat wij tijdig naar het ziekenhuis moesten komen, als het begon vanwege het antibiotica infuus dat ik moest krijgen tegen de streptokokken bacterie. De stuitbevalling was verder geen rede voor een inleiding. Die zouden ze zoals bij elke andere zwangerschap pas met 41 weken en 2/3 dagen doen.

[b]De dag van de bevalling, 9 mei (38 weken+ 6 dagen):[\b]
De afgelopen avonden had ik al last van harde buiken en krampachtige pijn. Ook deze vroege ochtend wordt ik wakker met het warmtekussen op mijn buik en krampen. Ik zet het kussen weer aan en wacht zo'n 30-45 minuten af maar de krampen gaan niet weg. Het is nu 4.30 uur. Stilletjes maak ik lief wakker zodat we onze peuter niet wakker maken. Na het rustig uitgelegd te hebben stelt hij voor dat we naar beneden gaan en in de woonkamer zitten samen. Eenmal daar zitten we te kletsen en lief is een beetje op de Ipad bezig. Ik probeer aan te geven wanneer het pijn doet en tot wanneer zodat we de lengte van de krampen en de tussentijd kunnen meten. De weeën zijn niet superheftig maar komen redelijk regelmatig. Ze lijken zo'n 6-7 minuten te komen, nog niet heel regelmatig en met zo'n 10 minuten ertussen ofzo. Lief stelt om 5.20 uur voor, dat we toch maar het ziekenhuis bellen aangezien wij er op tijd moeten zijn voor het infuus met de antibiotica en we moeten ook nog iemand regelen, die er voor onze peuter is. Tijdens het telefoontje met het ziekenhuis, dat lief pleegt, stellen ze voor dat wij daar naartoe komen.
Dus om 5.25 maar schoonpapa gebeld. Die komt naar ons toe, zal onze peuter wakker maken c.q. opvangen als hij wakker wordt, ontbijt geven, aankleden, tanden poetsen en naar het kdv brengen.

Om kwart voor zes vertrekken wij dus naar het ziekenhuis. Daar aangekomen worden we opgevangen door de verpleging en krijgen wij een grote verloskamer toegewezen. Dan wordt de ctg aangesloten en mogen wij een tijdje in rust verblijven voordat ze weer komen kijken. Een van de verloskundige zegt nog: "je ziet er niet uit alsof je zo gaat bevallen". Wat me teleursteld en laat twijfelen, wat als het toch nog afzakt en wij zonder baby weer naar huis moeten vertrekken. En toch kan ik me dat niet voorstellen. Mijn intuitie zegt wat anders. Ook had ik de avond daarvoor gezegd dat dit mijn laatste keer yoga zal zijn en dit kan geen toeval zijn

De ctg kan helaas helemaal geen weeën aantonen. De hartslag van de baby is prima en mijn pols ook. Om 7 uur wordt er voor het eerst getoucheerd. Ik heb zo'n 1,5 cm ontsluiting wat normaal is na een eerste bevalling en dus schijnt de moedermond nog niet te openen voor de 2e bevalling. De verpleeg- verloskundige van het ziekenhuis twijfelt over het aansluiten van het infuus van de antibiotica en overlegt ook met de gyn. Maar gezien ik 2 keer een infuus met ab moet krijgen en er 4 uur tussen moet zitten, sluiten ze de eerste ab om 7.45 uur aan.

Tussendoor ergens krijgen wij ook nog ontbijt, wat er nu de weeën niet zo sterk zijn nog goed ingaat.

De weeën worden wel sterker en komen sneller naar mijn gevoel ondanks dat de ctg nog steeds geen ruk aantoont. Ik sta inmiddels naast het bed om de weeën op te vangen.
Om 9 uur wordt er voor de 2e keer getoucheerd en ik heb 4 cm ontsluiting, dus er gebeurt wel dergelijk iets. Ik moet nog eens terugdenken aan de zin van de eerste verloskundige en denk. Zie je wel zo snel kan het gaan. Een paar uur geleden zag ik er nog niet uit alsof ik ging bevallen, maar dat ga ik wel degelijk vandaag.

Lief stuurt nog een smsje aan collega's en belt zijn werk dat hij niet komt vandaag. En hij stuurt nog een sms om een afspraak met een vriendin af te zeggen, die ik vandaag had. Waarbij hij bij het tweede niet de reden aangeeft. Dat gaan we pas later vertellen

Ik had weleens iemand horen zeggen, dat je echt kon horen als de vliezen breken. Tot deze bevalling kon ik me dat niet voorstellen. Maar zo was het wel degelijk. Om 9.40 uur hoorde ik krrrk en dat waren de vliezen. We konden er nog hartelijk om lachen.
Na het knappen van de vliezen komen de weeën nu steeds sterker en heftiger. Lief is van de stoel voor het bed overgegaan naar achter mij om te helpen de weeën weg te masseren, die mijn rug treiteren. Ik sta ook niet meer, maar zit in plaats daarvan op de rand van het bed. Bij het naar de wc gaan, merken wij dat het vruchtwater ineens groen is, dus de kleine heeft erin gepoept. Maar gelukkig is de hartslag verder ok en is er dus geen reden tot zorgen.
Tussen 10 en 10.05 uur zijn de weeën sterk en duren zo'n 45-60 seconden.
10.15 gaat de gyn weer toucheren en is de opening nog steeds 4cm en de moedermond goed week. Ik ben echter goed teleurgesteld. De weeën zijn zo heftig en doen zo'n pijn en ik kan nauwelijks op mijn rug liggen voor het toucheren, wat trouwens ook pijn doet en toch schijnt het openen stil te staan en lijkt er geen vooruitgang.
Om 10.20 uur krijg ik het 2e ab infuus, wat hopelijk op tijd zal zijn, dat het er voor het einde van de bevalling inzit. Zal wel dacht ik teleurgesteld omdat het te langzaam ging voor mijn gevoel.

Vanaf 11.15 zijn de weeën echt zo sterk, dat het nauwelijks meer te doen is en krijg ik ook persdrang. Ik heb moeite de weeën weg te puffen zonder te persen. Ik wordt ineens heel bang omdat de gyn had verteld, dat ze beter een knip kunnen zetten omdat zonder knip het weefsel wat de totaalruptuur van de vorige bevalling had verdrongen kon scheuren en dan zouden er ook organen zoals de darm beschadigd kunnen raken.
Ik wordt dus heel vervelend en ga eisen dat de gyn nu komt, omdat ik wil dat zij erbij staat om de knip op tijd te plaatsen. De verloskundige die ons nu begeleidt, een moslima, zegt elke keer heel rustig, dat de gyn op de afdeling heel dichtbij is. Maar dat is echt niet aan mij besteed. Wat doet ze nou op de afdeling, ik wil haar echt hier hebben en dat zeg ik ook met grote nadruk en zo vaak als het moet. De verloskundige blijft echter haar zinnetje herhalen. En ik erger me echt eraan en denk, je gaat toch nu echt niet met een bevallende vrouw discussiëren.

Nu komt de gyn er wel aan, eindelijk voor mijn gevoel.
Rond 11.40/11.45 ga ik dan op de rug in bed liggen met de benen in de beugels. Voor het persen en de knip moet dat helaas wel. Zie het verschil met Sverbern, bij mij is er niet verteld, dat ik op mijn zij moest gaan liggen voor de draai van de baby en dat heb ik dan ook niet gedaan. En vanaf dat moment mag ik gelukkig ook persen. Wat een bevrijding!
Om 12.00 uur wordt de knip geplaatst, die echt hartstikke pijn doet. Valt me vies tegen. Ik dacht eerst dat de knip op mijn verzoek eerder is geplaatst. Dit bleek later (vroeg ik bij de nacontrole) niet waar te zijn. De knip mag pas geplaatst worden als het hoofdje staat en de gyn zeker weet, dat de baby er met de volgende perswee zal zijn. Net zoals bij Sverbern dus. Dus om 12.05 uur mag ik mijn tweede kindje in de armen sluiten en wat een geluksmoment is dat weer, net als bij de eerste. Dat glibberige warme babylijfje op de borst dat zo afhankelijk van je is. Lief knipt de navelstreng door en het eerste wat mijn lieve baby doet is me onderschijten.

Nadat ik de baby op mijn borst heb, moet er nog gehecht worden. Dit doet verrekte pijn en de verdoving helpt niet, maar het zetten ervan doet even veel pijn en is dus ook nog eens 2 keer nodig. Ook het vasthouden en bekijken van mijn baby helpen niet helemaal om dit goed te maken. Ik vind het hechten van de knip erger dan het hechten van de totaalruptuur van de vorige bevalling.
Na het hechten, ga ik de kleine aanleggen lunch heb ik ook nog ergens gehad. Ik denk na het douchen pas, maar dat kan ik me echt niet meer geheugen. Nadat wij gevoed en opgeschoond zijn, worden wij verhuist naar de kamer, waar de kleine en ik nog een dagje moeten blijven om te controleren, dat hij geen bacterieinfectie heeft opgelopen. Diezelfde middag haalt mijn man onze peuter van het kdv om met zijn baby broertje kennis te maken en s'avonds mogen de opa/ oma en oom (kleine broer) van liefs kant ook nog komen kennis maken, samen met mijn lief en onze peuter, die er voor de tweede keer die dag zijn. De volgende dag rond lunchtijd, nadat de verpleging bij elke voeding de temperatuur van de kleine genomen heeft en alles goed is, mogen wij naar huis. Uiteindelijk zelfs zonder dat de kinderarts nog is komen kijken.

Geboren op 9 mei om 12.05 uur (zal wel een goede eter worden, zelfs op de dag van de bevalling wou hij de lunch niet missen).
Lior Nethanel
Gewicht: 3390 gram
Lengte weet ik niet zeker, waarschijnlijk 49/ 50 cm

[ Bericht 0% gewijzigd door Tinuviel op 09-07-2012 08:30:36 ]

Wow wat is het toch weer een lap tekst geworden.

Een heftige aanloop, maar wat een 'mooi' einde Tinuviel

Ja maffemuts, de ziekenhuisperikelen waren idd heftig en ook de tweede stuitligging. Helaas weet ik na deze 2e zwangerschap en bevallin dat ik waarschijnlijk een medische bijzonderheid heb, waardoor de kans is dat in mij groeiende baby' s met grote waarschijnlijkheid altijd in stuit zullen blijven liggen en indalen.

Na een hele makkelijke zwangerschap moet ik mij melden op 1 mei om 7 uur in het ziekenhuis. Samen met mijn vriend halen we, voordat we ons bij het ziekenhuis melden, mijn vriendin op (tevens mijn ex-stiefmoeder). Ik had haar gevraagd om bij de geboorte te zijn omdat mijn eigen moeder helaas twee en half jaar daarvoor is overleden. Zij was er ook bij op het moment dat mijn moeder overleed. Ze waren goede vriendinnen, dus voor mij was het belangrijk dat ze bij de geboorte zou zijn.

Aangekomen in het ziekenhuis moest ik mij omkleden en op bed gaan liggen in de verloskamer. Het eerste wat mij opviel was dat als je naar buiten keek, twee ramen zag van een andere afdeling. Nou net het raam van de kamer waar mijn moeder was overleden. Zeer typisch! Probeer er niet te veel mee bezig zijn denk je dan, maar onbewust doe je het toch. Eerst hebben ze de ctg aangesloten voor een half uur. Daarna kwam de verloskundige langs om te controleren of ik al enige ontsluiting had, wat niet het geval was. Ze heeft een soort touwtje ingebracht om de boel daar beneden weker te krijgen en na nog een uur ctg mocht ik naar de zaal. Die dag is er weinig gebeurt, op wat harde buiken na. s ’Avonds zijn mijn vriend en vriendin weer naar huis gegaan.
De volgende dag waren ze weer aanwezig om 7 uur in de ochtend en ik moest weer terug naar de verloskamer. Daar bleek dat ik nog steeds geen ontsluiting had. Er is toen besloten om een ballonnetje te plaatsen, als die eruit zou vallen dan zou ik 2-3 cm ontsluiting hebben. Hup, benen in de beugels. Moet nog steeds grinniken als ik denk aan dat hoofd van de verloskundige toen ze bezig was met het ballonnetje op zijn plek te krijgen. Ze keek heel moeilijk en haar tong stak zo half naar buiten haha. De stagiaire die mee keek, had ook al zo’n moeilijk hoofd. Na veel gefrunnik is het ze gelukt. Aangezien ik ook geen weeën had hebben ze een infuus aangelegd zodat ik via die weg weeën zou krijgen. Sloeg meteen goed aan, vanaf dat moment had ik elke 2 minuten een wee en werd de baby in de gaten gehouden via een ctg. Die dag viel nog wel mee, sommige weeën waren wat pijnlijker maar nog weg te puffen. ’s Avonds rond een uur of negen zat het ballonnetje los en bleek dat ik 2cm ontsluiting had, eindelijk! Het infuus hebben ze stop gezet voor de nacht en mijn weeën werden meteen stukken minder pijnlijk. Op naar de 3e dag..

Om 8 uur in de ochtend is de verloskundige gekomen om het infuus aan te zetten en om mijn vliezen te breken. Ik heb het 2 uur volgehouden en kreeg daarna last van een weeën storm. Dat was echt vreselijk, 45 seconden een wee en dan hooguit 30 seconden rust. Mijn vriend heeft me onder de douche gezet en ondertussen zouden ze een soort van morfine gereed maken. Hij heeft zijn kleding uitgetrokken en mij gewassen, deed me erg goed dat warme water. Pas tegen 12 uur heb ik de morfine gekregen. Dat was echt geweldig, lekker legaal high zijn en ik kon eindelijk weer een beetje op adem komen. Jammer genoeg leek het alsof het na een uur of twee was uitgewerkt, ook al drukten we elke 5 minuten op het pompje. Weer begon de weeën storm en hoe vaak ik ook heb gevraagd of het infuus wat lager kon, ze deden het niet. Weer hele zware weeën en tijdens de 20-30 seconden rust, viel ik in slaap en stopte ik vaak met ademen. Dus mijn vriend en vriendin zaten in mij te prikken steeds zodat ik weer ging ademen. Op een gegeven moment heb ik ze vreselijk afgesnauwd haha. Ik wou rust als die wee weg was, en geen geprik of geaai van hun! Ze zijn volgens mij beide bij het raam gaan zitten haha. Om een uur of 3 bleek ik nog maar 4cm ontsluiting te hebben, schoot voor geen meter op en de weeën storm bleef maar door gaan. Later hoorde ik van mijn vriend dat ze nog hadden overlegd over een ruggenprik maar ze vonden dat ik het goed deed, ondanks de pijn. Om half 5 had ik 6cm ontsluiting en een uur daarna kreeg ik persweeën. En tsja.. het was blijkbaar zo druk (waren 2 mensen bezig met bevallen dat moment) dat ik moest wachten op een gynaecoloog . Ik weet niet hoe ik het vol heb kunnen dat kleine half uurtje maar het is mij gelukt. De goede man kwam binnen en legde uit wat de bedoeling was en om 6 uur ben ik begonnen met persen. Er is tijdens het persen een kleine knip gezet (wel eerst verdoofd daar beneden). Maar.. omdat ik met mijn handen mijzelf moest ondersteunen onder mijn knieën is mijn infuus anders komen te zitten waardoor het hele ding uitviel en de persweeën ophielden toen het hoofdje er al voor een gedeelte uit stak. En ik had nog net 1 of 2 goede persweeën nodig! Ik kreeg na een minuut een kleine mini wee en toen heb ik door vier keer achter elkaar te persen het toch voor elkaar gekregen en is ons meisje geboren om 18.46 uur!

De placenta is een aantal minuten na de geboorte gekomen en daarna heeft de gynaecoloog daaronder gehecht, met verdoving dus heb er niks van gevoeld.

Geboren op 3 mei om 18.46 uur
Cara Irene Maria
Gewicht: 3780gram
Lengte: 54cm

Xanteh mooi verhaal. Wat was ook alweer de reden voor inleiding in het zieenhuis? Was dat dat je al op 41/ 42 weken zat?

Nou jij dan, een stuitbevalling Lijkt me best wel eng op zich.

Ja ingeleid met 40+10. Volgens mij had mevrouw nog binnen gezeten als ik niet was ingeleid

Xanteh, het was iets minder eng dan de eerste keer. Alles went zeggen ze altijd en gezien de gyn zei, dat mijn kansen goed waren omdat het de eerste keer ook zo goed was gegaan, gaf me dat vertrouwen. Ik was het meest bang, dat de knip niet op tijd kwam en het zou scheuren op een ongelukkige manier.
Ik weet ook best dat de kansen bij een stuitbevalling op een keizersnede groter zijn, aan de andere kant kan dat altijd gebeuren ook als het kind goed ligt

quote:

Op maandag 9 juli 2012 15:20 schreef DaviniaHR het volgende:
tinu
kinderen die je meteen onderschijten zijn het leukste

jeumig xanteh, wat een lange bevalling zo bij elkaar, zeg!
hoe kijk je er op terug? heb je nog terugkoppeling kunnen geven over dat ze het infuus niet lager hadden gezet?

Was het bij jou niet onderpiesen of vergis ik me daar. Heb jouw verhaal net weer gelezen.

Grappig bij mij was de oudste ook braver. De jongste deed het gelijk 2 keer van 2uur voor de bevalling tot kort daarna

Schoonma kan ook wel als vervanging.

Mooie en heftige verhalen dames!

quote:

Op maandag 9 juli 2012 15:20 schreef DaviniaHR het volgende:
jeumig xanteh, wat een lange bevalling zo bij elkaar, zeg!
hoe kijk je er op terug? heb je nog terugkoppeling kunnen geven over dat ze het infuus niet lager hadden gezet?

Eerlijk gezegd nooit meer over na lopen denken nadat ze was geboren. Bij de volgende hoop ik op een spontane bevalling en geen vier dagen ziekenhuis

4 dagen ziekenhuis dat is v=best lang en dat op jouw termijn. weet verder niet hoe lang een eerste bevalling na een inleiding eigenlijk nog op zich laat wachten?

Wat een prachtige verhalen staan hier toch! Ik vond het al indrukwekkend om te lezen, maar nu ik zelf bevallen ben, is het toch anders. Zoveel herkenning of soms heel veel respect.

Ik zal ook een poging doen om mijn steentje bij te dragen . Het is best een lang verhaal geworden, voor een bevalling die eigenlijk best vlot ging .

Mijn zwangerschap is probleemloos verlopen, ik heb nog gewerkt tot 36 weken en nog volop aan het genieten van mijn verlof. De kinderkamer is nog niet helemaal klaar, mijn ziekenhuistas nog niet gepakt en op maandag doe ik nog de laatste inkopen in het winkelcentrum. Nog geen enkel voorteken te bekennen en ik verwacht de 40 weken met gemak te gaan halen. Voor de kleine beter ook, omdat hij iets achterloopt op de groei. We grappen nog in Z&G over bevallen op de 13e, nou wat mij betreft liever niet! Het lijkt me sowieso erg onwaarschijnlijk dat ik dan al zou bevallen...

Dinsdag 12 juni, ik ben dan 38w3d, word ik rond 7 uur wakker met wat krampen. Het is behoorlijk pijnlijk en ik kan een paar keer naar de wc rennen om mijn darmen te legen . Omdat ik wel vaker last van mijn darmen heb (spastische darmen), zoek ik er helemaal niks achter. Natuurlijk denk ik wel even aan weeën, maar wuif dat eigenlijk gelijk weer weg. Hooguit voorwerk. Ik ga wel even douchen. Dat lijkt te helpen (zie je, voorwerk!), maar als ik beneden zit te ontbijten, keren de krampen toch weer terug.

Na een paar krampen, die toch wel heel regelmatig lijken te zijn, download ik snel een weeëntimer op mijn telefoon. Holy crap, de krampen komen al om de 5 minuten en duren ca. 50 seconden... . Na ongeveer 2 uur zo gezeten te hebben, post ik in Z&G het overzicht uit de app. Want ik twijfel . Mijn lief bellen of nog wachten? Bellen, roept iedereen natuurlijk!! Nou ja, ik sms hem wel even. Dat is rond 11 uur. Hij belt even later terug en vraagt of hij naar huis moet komen. Ik twijfel nog, ik vind het ook stom om hem voor niks te laten komen. Maar omdat hij in Den Haag zit, besluit hij toch naar huis te komen.

Ik wacht tot mijn lief thuis is (hij is zijn sleutels vergeten) en ga dan in bad. Eens kijken wat dat doet. Ai, dat doet behoorlijk zeer en ik kan niet zo goed een houding vinden. Rond een uur of 1 kom ik er weer uit. De weeën komen nu bijna om de 3 minuten, maar ze houden nog geen minuut aan, eerder 45 seconden. Nog maar niet bellen dus. Een uurtje later komen de weeën nog steeds niet sneller op elkaar, maar de pijn is inmiddels wel toegenomen en ik weet niet meer zo goed hoe ik ze op moet vangen. Zittend gaat nog het beste, maar puffen lukt me niet meer zo goed. De verloskundige wordt gebeld. De verloskundige die bijna al onze echo's heeft gedaan heeft dienst. Leuk! Ze zal er met 3 kwartier zijn.

Nog geen 15 minuten later krijg ik een wee from hell. WTF is dit!! Dan voel ik water langs mijn benen, vliezen gebroken! Mijn lief rent naar beneden om een glas te halen, ik doe mijn best om wat vruchtwater binnen te houden (gaat met een wee echt niet lukken ). Toch wat op kunnen vangen, het ziet er helder uit. Nu pas besef ik me dat ons jongetje écht vandaag geboren gaat worden . De weeën zijn direct een paar standjes hoger gezet. Dit is niet om uit te houden. Tijdens een wee kan ik alleen maar kronkelen en au-au-au roepen .Waar blijft verdorie de vk??? Ze is te laat en ik houd het niet meer uit. Mijn lief doet zijn best, maar ik heb haar nodig, NU!

Ze belt dat ze er bijna is, ze kon het niet zo goed vinden. Gelukkig. 5 minuten later gaat de bel, halleluja!! Ze toucheert meteen en ik zit al op 6 cm . Wow, dat is nog eens een opsteker! Vervolgens toucheert ze nog een keer tijdens een wee (ik noem haar nog sadist ) en het blijkt dat ik heel krachtige weeën heb (later vertelde de vk dat ze eigenlijk dacht dat ik al bijna volledig ontsloten was, omdat mijn weeën zo krachtig waren). Snel naar het ziekenhuis dus!

We hebben al eens gecheckt hoe lang het ritje naar het ziekenhuis is. 7 minuten. Ik denk vooraf: ongeveer 2 weeën, moet te doen zijn. Maar het is iets na drieën, scholen net uit en natuurlijk alle stoplichten tegen. Ik moet in de auto 4 weeën opvangen, ik zit er niet goed voor en tot overmaat van ramp voel ik persdrang opkomen. Ik hoop dat het door de houding komt, want ik moet nog 4 cm!

In het ziekenhuis vraagt de vk of ik al persdrang heb. Ja, een beetje wel. Ze toucheert weer: bijna volledige ontsluiting, weer een wtf-momentje! In een half uurtje en een paar weeën van 6 naar bijna 10 cm gegaan! Ik moet op mijn zij gaan liggen om het laatste randje weg te zuchten. Inmiddels worden de persweeën steeds krachtiger en ik kan ze niet meer negeren. Ik mag een beetje mee gaan persen, dat is niet erg. Het scheelt iets, maar persen op je zij is ook niet alles . Mijn lief en de kraamverzorgster die inmiddels is gearriveerd, puffen elke wee met me mee. Dat heb ik echt nodig om me te focussen, zonder hun hulp kan ik alleen maar jammeren van de pijn.

Om 15.45 zeg ik dat ik het echt niet meer trek. Het persen is niet meer tegen te houden. Het randje blijkt dan ook weg te zijn en ik mag 'eindelijk' (objectief gezien gaat het allemaal erg snel, maar op dat moment lijken 5 min. al een eeuwigheid) echt gaan persen. Ik wilde graag de baarkruk proberen, maar als ik daar 2 weeën heb gezeten, merk ik dat het hem niet gaat worden. Tussen de weeën in kan ik niet ontspannen en dat ga ik niet volhouden. Terug het bed in dus. Dat gaat gelukkig iets beter.

Ook mijn persweeën zijn behoorlijk krachtig. Ik kan 4 keer persen op 1 wee, maar vaak ben ik na 3 keer compleet buiten adem en lukt het me niet er nog een uit te persen ( ). Maar als ik uitgeput loslaat terwijl de wee nog niet weg is, doet dat eigenlijk meer pijn dan het persen zelf... Na een paar weeën begin ik echt op te zien naar de volgende, damn wat is dit zwaar. Ik zet zoveel kracht dat zelfs mijn oren klaren, bizar! Ik kan ook niet persen zonder bijgeluiden; ik weet dat dat niet effectief is, maar ik kán niet anders. De vk blijft maar zeggen dat ik het supergoed doe, maar eigenlijk denk ik dat ze maar wat kletst om mij moed in te praten. Na een tijdje zegt de vk dat ze het hoofdje kan zien! Ze pakt de spiegel erbij om het mij te laten zien, maar ik heb liever dat ze mijn been ondersteunt. Bovendien houdt ze de spiegel niet goed vast, dus ik zie alleen maar m'n billen . Ik heb de kracht niet om er wat van te zeggen, dus geef uiteindelijk een trap tegen de spiegel . Opzouten met dat ding, zo duurt de kwelling alleen maar langer. De hint wordt begrepen.

Het hoofdje staat! Oh, stond, want hij schiet weer terug. Bummer. Nog twee weeën, dan is hij er! De volgende wee blijft het hoofdje wel staan. Ik moet wachten op de volgende, en hopelijk laatste wee. Dat duurt lang!! Auwwwww. Een goed teken, volgens de vk, want dan is de volgende wee lekker krachtig. Lig je dan, 3 minuten te wachten met het hoofdje op standje pijnlijk.. Maar daar komt 'ie dan eindelijk. Ik moet wel even over een angstdrempel heen, voor ik volledig durf mee te persen.

Dan wordt hij geboren, onze zoon . Het is 17.08 uur en hij begint direct te huilen. Wat voelt dat gek, zo'n glibberbaby en wat voelt mijn buik al leeg en zacht! Wat is hij mooi! Zoveel emoties, onvoorstelbaar. Al snel komt ook de placenta, ik vind het best boeiend om te zien waar onze kleine gezeten heeft al die tijd. Het valt me op dat de placenta kleiner is dan ik van tevoren had gedacht.

De vk wil na ongeveer een uurtje de kleine gaan wegen en aankleden, omdat hij toch best klein is. Het blijkt dat hij 2460 gram weegt, wat de vk alsnog verbaast. Hij leek helemaal niet zó klein. Ze weegt het zelfs nog na op een andere weegschaal, maar het klopt toch echt.

Als hij weer bij me ligt, gaat de vk de schade bij mij eens bekijken. Wel wat uitgescheurd, maar niet heel ernstig. Een paar inwendige en een paar uitwendige hechtingen. Ik krijg een verdoving, maar helaas betekent dat niet dat ik het hechten niet meer voel . Auw, wat bijzonder gemeen!! Ik knijp de hand van mijn lief maar weer eens fijn en doe mijn best om datzelfde niet te doen bij de kleine. Ondertussen mag ik ook pittige naweeën wegzuchten... Denk je alles gehad te hebben .

Dan is het tijd om onze familie in te lichten. Ze denken in eerste instantie dat we ze in de maling nemen . Niemand had verwacht dat hij nu al zou komen, heerlijk om ze zo te kunnen verrassen .

Rond 20.30 uur mogen we naar huis. Wat een geluk, wat een rijkdom .

Phaidra, wat een verhaal! Vond het heel interessant om te lezen! Ik hoop dat het bij mij ook een beetje zo zal gaan. Ik heb ook een fijne zwangerschap (tot nu toe tenminste, 30wk) en denk ook dat ik wel door kan werken tot 36 weken. Het lijkt bij jou nog vrij vlot te zijn gegaan. Wilde je bewust geen ruggeprik of was je al te laat?
En ik heb hardop moeten lachen om 'sadist' en die spiegel

Phaidra mooi verhaal zeg! Ik moest ook lachen om de spiegel .

quote:

Op dinsdag 10 juli 2012 13:10 schreef Kwisted het volgende:
Phaidra, wat een verhaal! Vond het heel interessant om te lezen! Ik hoop dat het bij mij ook een beetje zo zal gaan. Ik heb ook een fijne zwangerschap (tot nu toe tenminste, 30wk) en denk ook dat ik wel door kan werken tot 36 weken. Het lijkt bij jou nog vrij vlot te zijn gegaan. Wilde je bewust geen ruggeprik of was je al te laat?
En ik heb hardop moeten lachen om 'sadist' en die spiegel

Dank je! De laatste 2 weken werken vond ik wel erg pittig, maar toch wel blij dat ik het heb volgehouden .

Het ging idd vlot, in totaal ca.9,5 uur.

Een ruggenprik krijg je volgens mij niet meer na 6 cm (en in t ziekenhuis had ik al ruim 9 cm), maar ik wilde het sowieso graag zonder pijnstilling doen. Ervaren wat mijn lichaam doet en zien of ik het aankan. Bovendien wilde ik niet daardoor medisch worden, want dan mocht ik niet in het bevalcentrum bevallen (speciale afdeling binnen t ziekenhuis met huiselijk ingerichte kamers en eigen badkamer + bad). Maar ik weet bijna zeker dat ik van mening zou zijn veranderd als ik bij de eerste keer toucheren thuis nog maar op 2 cm gezeten had. Ik vond de pijn echt heel heftig, maar omdat de weeën zo effectief hun werk deden, hield ik het vol. Dat is vast anders als de ontsluiting niet vordert .

Dat klinkt als een heel voorspoedige bevalling, Phaidra! Mooi. Sam en Tinuviel ook mooi om te lezen. Zo verschillend allemaal, maar allemaal even bijzonder.

Het maakt voor het kunnen/willen verdragen van de pijn inderdaad uit hoe je vordert. Ik had bij mijn vorige bevalling een ruggenprik, niet omdat ik het op dat moment zelf al niet meer aankon, maar vanwege het vooruitzicht (nog heel lang aanmodderen, uitputtingsslag, wat nog versterkt zou worden door de weeenopwekkers die ik ging krijgen). Dit keer hoop ik op een vlotte bevalling, lijkt me ondanks de grotere hoeveelheid pijn geweldig om het helemaal "zelf" te kunnen doen.

Tinu, ik heb mijn vliezen dus helemaal niet horen breken. Het voelde wel heel gek.

Respect voor je stuitbevalling trouwens

Xanteh, wat een lange aanloop . Fijn dat je er toch goed op terug kan kijken.

Klinkt als een fijne bevalling Phaidra! en de rest zoals je het omschrijft incl glibberbaby en zachte lege buik... zooo herkenbaar