Bevallingsverhalen deel 14

Wow bijtje wat een verhaal zeg!

Wat hebben jullie goed gehandeld zeg. Fijn dat alles goed is afgelopen!

Zo bizar jouw verhaal bijtje, tis dat ik je ken anders was ik gaan twijfelen over de geloofwaardigheid Maar de bevalling van je dochter heb ik destijds van 'dichtbij' meegemaakt en die ging ook zo snel. Wat heftig allemaal joh, maar je bent gelukkig een nuchtere en hele sterke vrouw! Leuk zon uitgebreid verslag, zie jou helemaal voor me. Hoop dat alles naar wens gaat!

Jeetje bijtje.. wat een verhaal, en wat een sterke vrouw ben jij zeg..!

Gelukkig is alles goed met de kleintjes & ik hoop dat jullie lekker kunnen genieten

Bijtje....ik ben niet snel stil maar jou verhaal lukt het... mond open en grote ogen ! Wat een verhaal en wat een oerinstinct heb jij !!

Fijn dat alles goed is, ik hoop dat jullie enorm van jullie mannetjes kunnen genieten en je dochter van haar broertjes !

Wat een verhaal Bijtje!!! Fijn dat alles toch goed is gegaan!

Wow Bijtje, jij superwoman
Heel bijzonder wat jullie hebben meegemaakt, maar kan me voorstellen dat jullie er nog behoorlijk van in shock zijn. Blijf er vooral over praten he.

Wat ik me wel afvraag...als je eerste ook zo snel ging, waarom dan niet met de eerste wee al met de ambulance nar het zkh? Of is daar geen beleid voor?

Bijtje, jeetje, wat ongelofelijk zeg Wat een verhaal! En idd, wat heb je een goede oerkrachten en moedergevoelens gehad zeg Geweldig gedaan!
Maar idd, wel even om iets te verwerken zeg....
Leuk van die ambulancebroeders, ik hoor dat idd wel vaker dat dat vaak hele fijne mensen zijn

Geweldig gedaan Bijtje! Respect!
]

Jeetje wat een hoop reacties! Je zou er toch verlegen van worden hihi.
Aventura nou de bevalling van mijjn eerste was wel vlot, maar niet mega-turbo snel. Zes uur van eerste serieuze weeen tot ze er was.
De gynaecoloog wist dat ook en die had gezegd dat als ik weeen kreeg, ongeacht hoe snel op elkaar of hoe lang al, dat ik gewoon direct naar het ziekenhuis moest komen. Maar dit had niemand kunnen voorspellen, en ergens maar goed ook dat mijn vriend niet thuis was, want we hadden het ziekenhuis never nooit gehaald. Dan had ik ze in de auto gekregen!

Mijn dochter lijkt er goed op te reageren. Ze heeft er nog wel 1 of 2x naar gevraagd, zo van 'toen mijn broertjes kwamen had jij bloed he mama, maar dat was niet erg want dat hoort zo'. Maar verder heb ik haar er niet meer over gehoord. Ik denk dat het heel goed is geweest dat we haar er niet van weg hebben gehouden, maar het juist 'gewoon' maar hebben laten zien. Ik had toen ook even geen weeen en was toen ook heel rustig. Dat scheelt ook een heel stuk.

Iedereen bedankt voor de mooie lieve reacties!

Jemie... Wat een verhaal!

Jeetje, bijtje! Wat heftig! Ik hoop dat jullie het allemaal snel een plekje kunnen geven, jij moedige vrouw!

Misschien dat ik mijn verhaal binnenkort ook wel uittyp, merk voor mezelf dat ik het fijn vind om erover te vertellen. Maar het is eigenlijk niks bijzonders wat ik heb meegemaakt, zeker niet na het verhaal van Bijtje

Elke bevalling is bijzonder Marjolijntje

quote:

Op zaterdag 16 juni 2012 20:20 schreef Marjolijntje het volgende:
Jeetje, bijtje! Wat heftig! Ik hoop dat jullie het allemaal snel een plekje kunnen geven, jij moedige vrouw!

Misschien dat ik mijn verhaal binnenkort ook wel uittyp, merk voor mezelf dat ik het fijn vind om erover te vertellen. Maar het is eigenlijk niks bijzonders wat ik heb meegemaakt, zeker niet na het verhaal van Bijtje

Wat gerberaatje zegt


Zou graag je verhaal lezen mocht je er aan toe zijn om het op te schrijven

Marjolijntje, mijn verhaal is een uitzondering. Elke bevalling is uniek en bijzonder. Zeker voor de vrouw die hem beleefd heeft. Het is jouw verhaal, het verhaal van de geboorte van jouw kind. Bijzonderder kán niet!

Lief Bijtje, ook wij kennen elkaar persoonlijk. Jeetje wat heb ik veel aan je gedacht de afgelopen 1,5 week. Diep respect hoor! ik vind je altijd lekker nuchter, maar kan me alleen maar indenken dat die momenten helemaal alleen toch behoorlijk aangrijpend waren. Maar, ze zijn er, zijn prachtig en uiteindelijk wordt dit vast een mooie herinnering. Schoonvader was vast ook enorm onder de indruk? Zijn pasgeboren kleinzoon op de borst.
Ik zie je donderdagmiddag! (dan weet je iig wie schuilgaat achter de nick, mijn normale nick was al in gebruik) Dikke zoen voor jullie en grote zus!

Jeutje, da´s nog eens een bevalling.
Maar wat ik me dan afvraag he... bij een tweeling.. Hoe hebben jullie bepaald wie welke naam krijgt?

Milfje! tot donderdag!

Roomsoes we hebben eerst twee roepnamen verzonnen, daarna hebben we besloten welke tweede naam bij welke roepnaam zou komen. De tweede namen zijn vernoemingen naar onze beide vaders. Vervolgens hebben we de eerst-geborene de naam gegeven van de oudste vader.

quote:

Op zaterdag 16 juni 2012 20:20 schreef Marjolijntje het volgende:
Jeetje, bijtje! Wat heftig! Ik hoop dat jullie het allemaal snel een plekje kunnen geven, jij moedige vrouw!

Misschien dat ik mijn verhaal binnenkort ook wel uittyp, merk voor mezelf dat ik het fijn vind om erover te vertellen. Maar het is eigenlijk niks bijzonders wat ik heb meegemaakt, zeker niet na het verhaal van Bijtje

Ik vind elke bevalling mooi en bijzonder, ik ben wel benieuwd naar je verhaal

Nou ga ik ook even de tijd nemen om alles op te schrijven

11 juni ben ik ingeleid in verband met hoge bloeddruk, ik moest me om 08:30 melden in het ziekenhuis. Een aantal dagen daarvoor is die afspraak gemaakt en kregen we ook te horen dat we er rekening mee moesten houden dat het nog wel een aantal dagen kon gaan duren, ik had nog geen enkele ontsluiting.
Binnen gekomen mocht ik gelijk aan de CTG, baby deed het goed!
Rond 10 uur kwam de arts-assistent kijken hoe het ervoor stond, ik bleek al 2/3 cm ontsluiting te hebben, ons meisje zou die avond of nacht geboren worden! Dit zou zeker geen dagen meer duren! Er is toen een tabletje ingebracht om de baarmoedermond te verweken. Eerst weer aan de CTG en daarna mochten we rond gaan lopen. Ik heb werkelijk iedere tegel van het parkeerterrein voor de deur gezien. Wat is daar weinig te beleven. Wel kreeg ik steeds meer krampen / weeën die af en toe ook echt wel naar begonnen te voelen. Er gebeurde wat!
Om 14:00 weer onderzoek, 3 goede cm ontsluiting en mijn baarmoedermond was helemaal verweekt. Om 3 uur mochten we door naar de verloskamers waar mijn vliezen zijn gebroken. Vanaf toen ging het allemaal vrij snel en ben ik zelf het besef van tijd ook kwijt geraakt.
Mijn weeën werden erg heftig, rond een uur of 5 ben ik onder de douche gaan staan om te kijken of dat de pijn wat zou doen zakken. in het begin hielp het, maar na een tijdje werd de douche ook echt te heftig. Hoe lang ik onder de douche ben geweest weet ik echt niet. Ik weet alleen dat mijn vriend met veel moeite zijn bord avondeten heeft weg kunnen werken, tussen de weeën door
Na het douchen toch maar gevraagd om een ruggeprik, maar helaas kon dat niet omdat de anesthesist net begonnen was met een operatie, ik zou er nog ruim een uur op moeten wachten. Ik heb een prik in mijn bovenbeen gehad, phetedine geloof ik. Dat zou de scherpe randjes van de weeën af moeten hebben en ik zou er suf van worden. Ik heb niet het idee dat het iets gedaan heeft tegen de pijn, maar ik werd er zo suf van dat ik tussen de weeën door in slaap viel. Het gaf mij wel meer tijd om bij te komen en zo kon ik de volgende wee beter opvangen.
Op een gegeven moment kreeg ik enorme persdrang, helaas had ik toen nog maar 8 cm ontsluiting. Ik heb ongeveer een half uur persweeën moeten tegenhouden, iets wat echt vreselijk is.
Om 8 uur was het zo ver! Volledige ontsluiting en ik mocht persen! De eerste paar weeën wist ik niet goed wat ik ermee moest, eerst opvangen en nu er aan toegeven, het was erg lastig omschakelen.
Helaas is er na zo'n 3 kwartier een knip gezet, maar in de perswee erna was ze er. Ze had haar navelstreng om haar nek zitten, waardoor ik halverwege een wee moest stoppen met persen en de wee weg moest zuchten, wat deed dat pijn! Daarna ging het allemaal heel snel, van auwauwauw ging het naar kijk nou, kijk nou, kijk nou! toen ze op mijn borst gelegd werd. Ons meisje! Om 20:44 is ze geboren. De placenta kwam 6 minuten later en daar heb ik nauwelijks iets van gemerkt. Het hechten daarna wel, wat is dat naar! En dat duurde maar..
Maar echt, het resultaat is zo mooi dat ik het zo allemaal nog een keer zou doen, niet nu al maar het is het echt helemaal waard en dat zei ik al toen ik nog op de verloskamer lag. Ik vind het zo'n mooie ervaring, enorm heftig, ik had het zwaar verwacht, maar niet zo zwaar. Maar wat een oerkracht.

_{Toch nog een heel verhaal geworden}

Mooi verhaal Marjoleintje. Wat blijft het toch bijzonder he
Zo'n intense ervaring.

Ik ook maar gelijk dan...

Zaterdag 23 juni heb ik, na een week flink voorwerk, een erg rustige buik. Lief en ik zijn de hele dag op pad en belanden pas rond 01.00 uur in bed. We zeggen nog tegen elkaar dat de kleine blijkbaar nog erg goed zit en we er toch maar rekening mee moeten houden dat ze nog 2 week zit.

Om 4 uur word ik wakker van buik-en rugpijn. Ik draai me om in bed en voel nattigheid. Vliezen gebroken. Ik maak m'n lief wakker maar die denkt dat ik een grapje maak . Hij moet even bijkomen maar als ik van de wc kom weet ook hij dat het toch echt begonnen is. Ik merk niet op dat de kleine in het vruchtwater heeft gepoept, ik denk alleen wat bloed te zien.
De weeën komen snel op gang. Ik time en na een paar om de zes minuten, zit ik al snel onder de 5. Het is m'n eerste, ik weet allemaal niets van bevallen, maar iets zegt mij dan al dat het snel gaat. Om iets voor 6 bel ik m'n schoonzus/verloskundige. Ik moet van haar gaan douchen en we spreken af dat ze om 10.00 uur komt. Niet veel later komen de weeën ineens om de drie minuten, anderhalve minuut lang. Heftig! Heb bijna geen rust en denk dak een mietje ben, want dit kan toch niet? Maar het houdt aan en om iets voor zevenen bel ik toch weer naar de vlos. Ik zeg hoe het ervoor staat en ze zegt dat ze gelijk komt, ze moet nog een half uurtje rijden namelijk. Tussen dit telefoontje en het moment dat ze bij ons thuis is, om iets voor 8 uur, heb ik wee op wee en m'n lief weet niet hoe ie het heeft om mij op te vangen. Maar ik kan jullie vertellen, hij deed het fantastisch!
Vlos voelt bij binnenkomst meteen en ik blijk al 7 (!!) cm te hebben. Ook constateert ze dat beeb toch wel in het vruchtwater heeft gepoept en we moeten gelijk naar het ziekenhuis. Om iets voor half negen gaan we in de auto richting zkh. In de auto krijg ik de eerste perswee...Heb ik weer! Toch blijf ik rustig, vraag me niet hoe deze paniekmiep dat voor elkaar kreeg. In de parkeergarage volgt een volgende perswee. We kunnen gelijk door naar de verloskamers.
Ik moet worden overgedragen aan de gyn, maar m'n schoonzus blijft erbij. De gyn voelt, en hoppa, volledige ontsluiting. Ik mag gaan meepersen meldt ze me. Op dat moment kan ik het even niet bolwerken, het gaat me allemaal te snel. M'n lichaan reageert erop door de pauze tussen de weeën ineens veel langer te maken en ze komen niet krachtig genoeg. Beeb wordt goed in de gaten gehouden en blijft het goed doen, waardoor de gyn me (eigenlijk té) lang laten persen. Na 2 uur persen is het nog niet gelukt en krijg ik infuus (drie keer fout, potver) voor het laatste zetje. Dat was wat ik nodig had, want na een paar persweeën met een overweldigende, niet te stoppen oerkracht zet ik samen met m'n schoonzus deze zondag de 24e om 10.57 uur onze meid op de wereld. Met dank aan een meewerkende gyn die dat respecteerde. Zo bijzonder...
Totaal overrompeld door alles maken we kennis met onze meid. De placenta komt binnen 5 minuten en ik denk gelijk al aan het grote genieten. Roep nog met een warme, glibberige baby op de buik dat ik dit op eenzelfde manier zo over zou doen.

Domper is dat ik een totaalruptuur heb en dus naar de OK moet om de boel op te lappen. Die zag ik niet aankomen, niks van gevoeld (daar denk ik inmiddels anders over ). Ik moet even wachten tot er plek is en mis de eerste drie uur van ons meisje. Balen, maar ze in goede handen bij papa en tante.

We blijven nog een dag in het zkh maar mogen maandagavond naar huis. Heb nu, dag 6, nog steeds veel pijn maar alles was het zo waard...we zijn in staat van constante knetterverliefdheid en totale verwondering. Wat een impact heeft zoiets. Alle cliches zijn waar, dit is het allermooiste wat bestaat!

Onze meid was een kleine week te vroeg en 3590 gram/50 cm.

Ook al zo'n bijzonder verhaal Clauwhee! Wat is het snel gegaan. Sowieso met 7 cm ontsluiting nog naar het ziekenhuis moeten en dan ook nog persweeen opvangen in de auto....
Hopelijk geneest alles snel!

Wow mooi verhaal allebei . Echt bijzonder om te lezen.

Persweeen in de auto, persweeen moeten ophouden, pfoeh! Maar gelukkig dat jullie het t natuurlijk waard vinden . Das toch fijn om te lezen als je bijna moet.