Bevallingsverhalen deel 14

Heftig Kyara. Op sommige punten wel herkenbaar, zoals de paniek als het infuus bijna leeg is. Die infectie is toen helemaal langs me heen gegaan. Las het pas toen jij ontslagen werd en ik weer net thuis. Vind het nog steeds zo erg om moeder en kind 'uit elkaar te halen'.

Hoe denk je nu trouwens over zo'n bevalplan? Ik had er wel een geschreven, maar ben hem helemaal vergeten af te geven en achteraf ging alles precies zoals ik zelf al aan had willen geven.

Soemp, ja ik heb toen wel ana jou gedacht. Op fok spieken naar jouw vorderingen was mijn afleiding.

Bevalplan heeft voor mij vooral vooraf veel goed gedaan. Er over nadenken wat je wil en verwacht. In het ziekenhuis werd het ook heel serieus genomen. Elke ploeg kwam er steeds weer op terug waaruit bleek dat het ook echt gelezen werd. Dat was wel heel fijn.

Ze proberen moeder en kind zoveel mogelijk samen te houden maar het was topdrukte in het ziekenhuis en ze hadden bedden te kort. Ik lag daar zonder medische noodzaak dus dan gaan anderen voor. Rationeel heel begrijpelijk, ook toen, maar ik heb tranen met tuiten gehuild toen ik naar huis moest. Ik mocht nog wel naar zo'n overnachtingskamer in het ziekenhuis maar dat vond ik te emotioneel (mijn vader is ook in dat ziekenhuis overleden en mijn moeder heeft toen een tijdje in die kamers geslapen) en bovendien was het alleen maar voor de nacht en zo ver wonen we nou ook weer niet van het ziekenhuis.

Durfde nu pas weer de verhalen te lezen , maar jeetje kyara , octo, soemp en wie vergeet ik nu? heftige verhalen.. Gek he dat de natuur verzint dat wij vrouwen er voor grmaakt zijn en het dan zo heftig kan zijn..?

Kyara.... wat een bevalling meis! Heel heftig allemaal en dan ook nog zo'n nasleep en niet bij je zoontje mogen blijven . Ik moest wel een heel klein beetje lachen dat je nog kon denken 'gelukkig word ik nu onder narcose gehecht'... Ik kan me heel goed voorstellen dat je zoiets denkt op dat moment . (Zo was ik de eerste keer gewoon superblij met het besluit dat het een keizersnee werd. Eindelijk klaar...)

Maar petje af voor jou hoor! Je bent echt een bikkel! En je hebt een prachtig mannetje op de wereld gezet .

Jeetje Kyara. Wat heftig! Ik herken veel. De urenlange ontsluitingsfase, paniek toen het infuus wegging, opeens verkeerde ligging, knip, de pomp. Wat een nasleep ook. Ik hoop dat je het een plek kunt geven.

sjee Kyara, wat een heftige bevalling. En Octo en Soemp ook al..
Die van mij was niet zo heftig als die van jullie.. maar het voelde wel zo!

zal em zo even plaatsen.

Hier mijn verhaal:

Al 2 dagen heb ik last van oefenweeen. Steeds hoop ik dat het doorzet, maar nee.

6 februari 's avonds.
Weer last van buikkrampen, ik bel toch maar even de verloskundige.
Ik krijg de assistente, en leg mijn verhaal uit. Of het misschien ook een blaasontsteking kan zijn.
Ik moet heel vaak naar de wc, en dan de buikkrampen. Ze kan er niks over zeggen. Het kan ook komen doordat de baby helemaal is ingedaald. Maar als ik het niet vertrouw, moet ik maar even wat urine naar de huisarts brengen om te laten controleren. Ik besluit vannacht nog even af te wachten, en anders morgen naar de huisarts te gaan.
Om 23.00 uur gaan we naar bed en ik val al snel in slaap.

7 februari 01.00 uur
Ik word wakker van de buikkrampen, ze zijn nog erg onregelmatig.

02.00 uur
Hmmm... de krampen worden iets erger. Zou het dan toch begonnen zijn?
Ik pak de Ipod erbij om te kijken of er regelmaat in zit, en hoe lang de weeen duren.

03.00 uur
De weeen komen om de 5 minuten en worden sterker. Slapen lukt me toch niet meer, dus ik stap voorzichtig uit bed.
Ik wil Michael niet wakker maken, maar met dat ik de sleutels pak om beneden het alarm uit te zetten word Michael ook wakker. Hij vraagt wat ik ga doen, dus ik zeg dat ik denk dat het is begonnen.
En dat ik maar even de verwarming op de babykamer aan ga zetten, en de kruiken ga controleren.
Van mij mocht hij nog even blijven liggen, maar nee. Michael doet het licht aan, en gaat ook uit bed.

04.00 uur
De weeen komen weer iets onregelmatiger, misschien omdat ik wat aan het rondlopen ben.
Ik besluit toch de verloskundige te bellen en ze komt zo snel mogelijk.
Ondertussen ga ik vast op het kraambed liggen met sudoku, de Ipod en klets nog vrolijk met Michael.

04.20 uur
De verloskundige is er. Ze zet de spullen klaar en daarna toucheert ze me. 2 cm ontsluiting.. hmmm.. dat is niet veel! Omdat ik nog zo vrolijk was, dacht ze al, dat het niet zo ver kon zijn.

04.30 uur
De verloskundige wil proberen om mijn vliezen te breken. En het lukt! Ze verwacht dat de weeen nu sneller en heftiger zullen worden.
Michael belt het kraambureau dat er een kraamverzorgster moet komen.
Ik moet nog regelmatig naar de wc en ga dan weer op bed liggen om de weeen op te vangen. Elke wee wordt heftiger.

05.30 uur
De kraamverzorgster is er. Ik moet weer naar de wc, en moet een wee staand opvangen. Hmm.. dat voelt ook wel fijn.
Ik besluit om niet meer te gaan liggen en staand de weeen op te vangen. Tussen de weeen door klets ik nog met de verloskundige en kraamverzorgster.

06.00 uur
Michael belt mijn ouders, zodat zij op tijd zijn om Sarah en Kevin op te halen.
Mijn moeder komt zo snel mogelijk, maar het zal toch minimaal 1,5 uur duren voordat ze hier kan zijn. De weeen zijn nog op te vangen, maar ik merk dat het steeds moeilijker gaat.

06.30 uur
ooooowww wat een pijn! Maar ik weet dat het nog pijnlijker en heftiger gaat worden. Ik vang de weeen nog steeds staand op, maar nu met mn onderarmen leunend op het bed.
Ook moet ik overgeven. De verloskundige en kraamverzorgster zijn ondertussen even naar beneden gegaan, zodat ik alleen met Michael de weeen kan opvangen.

06.55 uur
De verloskundige wil weer toucheren. 7 cm. Nog even dus..

07.00 uur
Ik kan niet meer. Ik ben zo moe. De weeen vang ik nog steeds staand op, maar ik kan soms niet eens meer op mijn benen staan.
Na elke wee ga ik gauw zitten op bed, maar soms komt ook gelijk een volgende wee waardoor ik geregeld door mn benen zak van vermoeidheid.
Ik ben nog steeds misselijk, de lucht is ook zo droog in de kamer dat ik een vreselijk droge mond heb door het puffen.
Ik ben ook erg duizelig, en heb het gevoel alsof ik moet flauwvallen. Ik zie ook erg wit, dus ze halen snel wat ranja omdat ik geen Dextro in huis heb. Gelukkig helpt dat.
De verloskundige zegt dat ik de weeen heel goed en rustig opvang.
Ondertussen zijn Sarah en Kevin ook wakker geworden. Michael kleed ze aan en brengt ze naar beneden zodat ze een broodje kunnen eten. Hij rent heen en weer tussen mij en onze kinderen.

07.30 uur
Ik ben kapot. Ik vraag me af of ik nog de kracht heb om te persen straks. De weeen komen steeds sneller achter elkaar.
Vaak lukt het rustig puffen me niet meer, ik maak nu ook meer geluid en soms is een wee zo sterk dat ik bijna moet hyperventileren door het puffen.

07.50 uur
Michael besluit Sarah en Kevin naar de buren te brengen, zodat mijn moeder ze daar kan ophalen.

07.55 uur
Ineens een perswee! Ik sta nog steeds en probeer te puffen maar dat lukt bijna niet. Ik grom, ik puf, ik schreeuw.
Ik moet snel op bed gaan liggen en er komt gelijk nog een perswee, de verloskundige ziet het hoofdje al.
De kraamverzorgster rent snel naar Michael die net Sarah en Kevin bij de buren heeft gebracht.
Omdat ik de vorige keren ben ingeknipt, wil de verloskundige nu proberen dat te vermijden. Ik moet dus veel zuchten zodat het niet te snel gaat. Al snel staat het hoofdje en moet ik zuchten. Bij de volgende perswee wordt het hoofdje geboren, maar omdat de verloskundige niet wil dat het te snel gaat moet ik de perswee wegzuchten. Maar ow, wat doet dat pijn! Ik schreeuw het uit, zoveel pijn heb ik nog nooit gehad!

08.02 uur
En dan bij de volgende perswee mag ik weer meepersen en word om 08.02 uur ons kindje geboren. Ik hoor de verloskundige zeggen: "een jongetje".
Het dringt nog niet tot me door, pas een paar seconden later reageer ik verbaasd met: "is het echt een jongetje?"
We hebben nog een zoontje gekregen, en hij heet Lucas!
Michael mag weer de navelstreng doorknippen.

Omdat ik erg veel last van naweeen heb, mag Michael al snel Lucas vasthouden. Ondertussen probeert de verloskundige of de placenta wil komen, maar die heeft nog geen zin om geboren te worden.

Om ongeveer 8.30 uur word Lucas gecontroleerd en alles is goed met ons mannetje. Hij weegt 3660 gram en is 52 cm. Apgar score is eerst een 8 (hij had het wat benauwd omdat hij vruchtwater binnen had gekregen), na 5 minuten een 9 en na 10 minuten een 10! Hij krijgt dan ook zijn eerste kleertjes aan.
De placenta wil nog steeds niet komen, en ik krijg een spuit. Na 10 minuten is daar dan ook de placenta. Hij is helemaal compleet.
En dan moet ik nog worden gehecht.

En als alles klaar is, en opgeruimd, mogen Sarah en Kevin dan eindelijk hun broertje ontmoeten. Wat heerlijk is dat, en ze zijn zo trots!
Mijn moeder was ondertussen ook al aangekomen, dus die kwam gelijk mee kijken. Kevin heeft al snel Lucas mogen vasthouden, en ook oma heeft Lucas mogen knuffelen.

Omdat ik na de bevalling gelijk besloot om geen borstvoeding te gaan geven, maakte de kraamverzorgster zijn eerste flesje klaar en die heeft Lucas heerlijk opgedronken.

Wat is het toch weer heerlijk, zo'n klein mannetje!

Wow dat klinkt ook heftig CrazyMoon! Lijkt me wel een heerlijk momentje als alles achter de rug is, je in je eigen bed ligt en de kids komen kijken . Goed gedaan, hoor! (En nog stiekem even mij ingehaald ).

Wow, wat blijft het toch bijzonder! Had ook nog wat andere verhalen gemist, maar hoe heftig ook allemaal, we hebben het wel geflikt!

Aventura, ja, kan het wel een plek geven. Wat heel erg scheelt is dat ik me tijdens de bevalling heel veilig heb gevoeld in het ziekenhuis. Echt petje af voor Rijnstate. Ondanks dat we 4 shifts hebben meegemaakt was de communicatie altijd prima. Pijn vergeet je. Ik weet niet eens meer hoe een wee voelt (nou okey, de knip kan ik me nog wel voor de geest halen ) Maar een gevoel van onveiligheid en machteloosheid zoals jij dat hebt ervaren blijft je veel langer bij.

Crazymoon, elke bevalling is heftig! Mooi om thuis te bevallen en dat de andere kinderen dan ook zo snel kennis kunnen maken in hun vertrouwde omgeving. Hebben Sarah en Kevin nog veel meegekregen van de bevalling?

Fee, ik ben ook trots hoor. Denk dat elke moeder dat is als ze klus heeft geklaard. Ik ben achteraf wel heel blij dat het geen keizersnede is geworden ivm de nasleep en herstel.

Ik geloof alleen niet dat ik nog thuis mag bevallen bij een eventuele volgende.

Bump! Ik ga de mijne eens teruglezen......

M'n verhaal..
Hoop dat er een verhaallijn in zit, het is nog kort geleden maar in m'n hoofd soms nog wat warrig.

Een tijdje voor de bevalling

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

De dag van de bevalling
(11 en 12 mei)

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

[ Bericht 2% gewijzigd door Zoë23 op 29-05-2012 14:58:15 ]

quote:

Op zaterdag 25 februari 2012 08:58 schreef Kyara het volgende:
Crazymoon, elke bevalling is heftig! Mooi om thuis te bevallen en dat de andere kinderen dan ook zo snel kennis kunnen maken in hun vertrouwde omgeving. Hebben Sarah en Kevin nog veel meegekregen van de bevalling?

Late reactie, maar lees je vraag nu pas haha

Nee, ik geloof het niet. Toen ze uit hun kamer kwamen hoorden ze mij wel, en wilden ze naar me toe. Michael kon ze nog net tegenhouden.
(denk dat ze wel zouden schrikken, als ze me hadden gezien).
Ik maakte ook pas meer geluid vanaf een uur of half 8. En toen waren ze beneden, en maakten ze zelf ook veel geluid

Bij de bevalling van Kevin had Sarah het wel door. Ik probeerde me groot te houden, maar in de auto bij mn moeder zei ze: 'oma, mama had au he?'

En ik vond het geweldig, toen Sarah en Kevin kwamen om hun broertje te zien. Ze waren ook zo trots!

Nog een paar foto's:

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Prachtige foto's Crazymoon! *rammel*

Mooi verhaal Zoe.... zo te lezen was je nog behoorlijk assertief (weigeren toucheren enzo). Goed zo! Hoop dat het opschrijven helpt om het een plekje te geven (heeft voor mij heel erg geholpen).

even een kick voor Bijtje.

Dank je Kyara

Nou, daar gaat ie dan, mijn bevallingsverhaal:

Woensdagmiddag 6 juni 2012. Ik had dochter uit school gehaald en bij mijn moeder gebracht om een middagje te spelen. Zelf was ik erg moe, dus om half drie ben ik boven naar bed gegaan. Heerlijk geslapen, om vijf uur werd ik wakker. Rond kwart over vijf was ik beneden en heb ik op msn nog met vriendlief een boodschapje besproken wat hij even moest halen, hij zou dochter ophalen bij mijn moeder dus zou dan even langs de supermarkt gaan.
Om half zes kreeg ik een fikse harde buik. Ik dacht nog zo, dat lijkt er meer op! Vier minuten later ongeveer weer 1. Vijf minuten daarna weer. En ze waren direct flink pijnlijk en hielden erg lang aan. Tegen zes uur dacht ik nouhou dit gaat aanhouden denk ik! Dus ik heb vriendlief gebeld, die stond bij de supermarkt met dochter. Ik heb gezegd dat het begonnen was en dat we zo maar dochter terug naar mijn moeder moesten gaan brengen en dan richting ziekenhuis. Dus hij zou naar huis komen. Ik ben toen mijn ziekenhuiskaart op gaan zoeken, de camera gepakt, het telefoonnummer van de verloskamers opgezocht, en zo zuchte ik om de drie a vier minuten een fikse wee weg terwijl ik dus wat rondliep in de woonkamer.
Om 18:12 heb ik de laatste wee opgeschreven. Een perswee. Ik dacht huh?! dit kan niet, wat is dit? Ik ben toen naar het toilet gelopen, waar ik mijn broek op mijn knieen heb getrokken, weer een perswee kreeg en ik heb gevoeld. Ik voelde het hoofdje! Dan volgen er een paar ogenblikken van blinde paniek. Maar die maakte al vrij snel plaats voor een oerkracht waarvan ik niet wist dat ik hem had. De natuur werkt zo mooi op zulke momenten.
Ik kreeg weer een perswee en voordat ik eigenlijk goed had beseft wat er zou gaan gebeuren was M.art geboren. Hij is in het toilet gevallen. Ja het klinkt bijna als zo'n verhaal van de de tv, zulke dingen gebeuren alleen in amerika denk ik dan altijd.
Tussen mij en de pot heeft hij een buiteling gemaakt, hij lag niet ondersteboven maar een beetje dwars in de pot. Ik heb onder me gegraait, en zo stond ik dus opeens in het toilet met een glibberig babytje in mijn handen. Ik heb met mijn vingers zijn gezichtje schoon geveegd en hij begon daarop te huilen. Hij was ook mooi roze.
Ik ben daar maar gewoon gebleven, mijn broek hing nog steeds op mijn knieen en er lag inmiddels een bloedbad om mij heen dus tja waar had ik naartoe gemoeten ook. Zo heb ik een minuut of drie tot vijf gestaan.
Toen hoorde ik vriendlief binnen komen, met dochter! Die heeft dus behoorlijk wat dingen gezien die een vijfjarige absoluut niet hoort te zien. Maar ja zo was het nu eenmaal.
Vriendlief is zich natuurlijk helemaal het ik-weet-niet-wat geschrokken toen hij mij daar zag staan. Met een babytje in mijn handen en een bloedbad daar omheen.
Dochter heeft hij toen in de woonkamer 'geparkeerd', die heeft de hele scene dus ook gezien. Later hebben we haar zelfs nog even terug gehaald, het haar 'gewoon' maar laten zien. Ik had even geen weeen tussen de jongens in, dus ik kon haar ook heel rustig vertellen dat het niet erg was, dat het zo hoorde en dat het best goed kwam.
Vriendlief heeft ondertussen 112 gebeld, waarop de eerste ambulance onze kant op is gekomen. Ook zijn ouders heeft hij gebeld om dochter weg te komen halen.
Hij heeft toen de navelstreng van M.art af moeten binden met een schoenveter (instructies van de 112-mevrouw) en prompt kreeg ik weer weeen. Ik moest toen op de grond gaan liggen, op dat moment kwamen mijn schoonouders binnen rennen. Schoonmoeder is direct naar buiten gegaan naar de achterburen met dochter, schoonvader is bij ons op de grond in het toilet en half in de gang komen zitten, M.art zat natuurlijk nog aan mij vast. Die heeft hij vast gehouden, en in de volgende perswee heeft vriendlief P.uck ter wereld geholpen.
Direct daarna was de eerste ambulance ter plaatse. Hun hebben toen de navelstreng van P.uck afgeklemd, en beide jongens van mij losgeknipt.
P.uck is trouwens 'met de helm op' geboren.
Daarna is het voor mij wazig(er). Ik heb zuurstof gekregen, een infuus. De jongens zijn bij vriendlief en zijn vader op ontblote borst gelegd. Een tweede ambulance is opgeroepen voor de jongens, waarbij extra een kinderarts uit het ziekenhuis is meegekomen. Dus er stond op een gegeven moment vijf man medisch personeel bij ons binnen.
Het ambulance personeel was diep onder de indruk bleek later, ze hadden geen van allen ooit een bevalling gedaan, laat staan van een tweeling.
Vorige week vrijdag toen we thuis zijn gekomen is 1 van de ambu broeders zelfs nog thuis langs gekomen, om te vragen hoe het verder was gegaan en hij had twee knuffeltjes voor de jongens bij zich. Echt heel bijzonder!

Nou ja uiteindelijk zijn we allemaal afgevoerd, ik alleen en met gillende sirenes (das raar joh!) want de placenta kwam niet. Ja uiteindelijk op het nippertje in het ziekenhuis met wee-opwekkers... Jippie...
M.art heeft ongeveer drie kwartier in de couveuse gelegen die was onderkoeld. Maar al snel mocht hij bij zijn broertje in een gewoon bedje met kruiken.

Uiteindelijk is het met iedereen helemaal goed gegaan. We waren erg beduust. Een bevalling van drie kwartier had ik niet verwacht. Ook een kind krijgen helemaal in mijn eentje, het gaat je niet in de koude kleren zitten.
Maar ik moet zeggen, we praten er veel over en ik kan het goed een plek geven.

pfff heftig zeg.. ben er stil van...

Wauw Bijtje! Wat heftig!!

Wauw Bijtje, wat een onwijs heftig en indrukwekkend verhaal! En ook mooi, ben er echt van onder de indruk (laat staan jijzelf). Fijn dat het veel over kunt praten en het een plekje kunt geven.

Jeetje, wat een verhaal Bijtje...logisch dat het indruk maakte. Poeh. Fijn dat alles goed is gegaan!

Holy shit Bijtje!
Ik ben er even helemaal stil van...

Jeetje Bjjtje wat een verhaal!
Bizar en bijzonder!
Hoe is het met je dochter?

Jeeee, wat een verhaal Bijtje!!! Inderdaad net een verhaal uit een film ofzo... Goed gedaan hoor!

Jeetje Bijtje wat onwijs heftig; zo'n heftige snelle bevalling en dan ook nog de eerste helft in je eentje! Goed gedaan!
Heb je trouwens nog een tijdje met je jongens in het ziekenhuis moeten blijven? En hoe gaat het eigenlijk met jullie dochter? Heeft zij er nog last van gehad?

Wow, jemig Bijtje, wat een verhaal Dat dat zo kan gaan he, en dan ook nog met zo'n goede afloop, wat wonderlijk. Het lijkt me zowel voor jou als voor iedereen die erbij was/kwam wel heel bizar en heftig. Fijn dat het jullie nu zo aan het genieten zijn!

[ Bericht 3% gewijzigd door Cantare op 16-06-2012 00:27:43 ]