Hoe om te gaan met abortus #2

Hallo,

Ik hoop dat ik in het juiste forum post maar denk wel op de juiste plek te zijn.

Redelijk lang verhaal dus hier mijn excuses voor!

Ik schrijf dit topic voornamelijk om het even van me af te schrijven maar hoop ook tips of ervaringen te kunnen vinden.

Terwijl ik dit topic aan het typen ben ondergaat mijn vriendin een verdieping hoger een abortus.

Iedereen heeft het wel eens in een relatie je praat over kinderen en wat je zou doen als je ongepland zwanger zou worden.
Ook ik heb deze gesprekken regelmatig gehad, en aangezien we beiden volwassen zijn, eigen huis en een ruime basis hebben en totaal niet onbelangrijk onze liefde voor kinderen waren we het er beiden over eens dat als het ons zou overkomen dat we het zouden houden.

Toen gebeurde het. We hadden het gevoel dat ze zwanger was. Totaal rustig en vastbesloten het te houden als het zo was. Dus we hadden een test gepland (voor ruim week verder) en waren beiden erg rustig met het idee.

Tot uit de test bleek dat ze daadwerkelijk zwanger was. Ze kreeg op dat moment een soort van paniek aanval die maar kort duurde. Vanaf dat moment wou ze het kind niet houden.

Ik had het gevoel van dat het de schrik was dus dat het wel goed zou komen. Maar ik had mezelf ook voorgenomen haar te steunen bij de keus die zij wou, en ben ook nog steeds vastbesloten dit te doen.

Ik ben bijna 23 & zij is bijna 19 maar zit nog volop in haar studie. Ik heb daarin tegen een eigen goedlopend bedrijfje wat het een stuk makkelijker maakt voor mij dan voor haar.

In begin was ze veel zeker dat ze wou weghalen, maar op sommige momenten niet meer. Ze kon op straat niet meer kijken naar baby's en kleine kinderen en wou dat ik direct een eerste afspraak bij een abortuskliniek maakte. Dit heb ik gedaan met gedachte dat erover praten wel goed zou zijn, en ze gewezen zou worden ook op de eventuele gevolgen.

Veel zitten lezen op internet en op bepaalde momenten kreeg ze opeens huilbui dat ze het "niet" weg wou halen. Maar 10 minuten later was ze weer vastbesloten het weg te halen.

En ik bleef haar steunen en overal bij helpen. Want ik denk dat het voor haar moeilijker is voor mij, aangezien zij het draagt. (Vandaag circa 2 maanden).
Maar toch bleef ik stiekem hopen dat ze van gedachten zou veranderen. Voor mezelf maar ook voor haar.

Niemand is op de hoogte en ze wilt het ook niemand inclusief haar moeder vertellen, terwijl ze altijd extreem hechte band hebben. Die moeder vraagt ook regelmatig of ze zwanger is (Denk dat ze aanvoelt) maar elke keer beantwoord ze dit met nee.

Vandaag is het moment, ze is nu boven onder narcose en dus is er geen weg meer terug. Het is nu de realiteit en dat voelt enorm slecht. Kan hier wel zitten janken. Niet alleen voor mezelf maar ken haar erg goed en ben ook "vrijwel" zeker dat ze hier enorme spijt van gaat krijgen.

Ik sta nog steeds achter de keus omdat zij dit graag wilt en weet ook zeker dat ik haar niks zal verwijten. Maar dat betekend niet dat het me makkelijk afgaat. Ik ben de enige die het weet en zal haar moeten steunen en helpen, terwijl ik er zelf al het gevoel heb dat ik er kapot aan ga.

We hebben al lang een relatie en gaat top, ook is de bruiloft gepland en wonen we samen. Ik heb altijd het gevoel gehad dat we dit samen konden. Maar soms gaat het leven niet zoals verwacht/gehoopt.

Zijn hier mensen met ervaring en hoe jullie het ervaren hebben nadat het daadwerkelijk gedaan is.

Mishu	zaterdag 19 november 2011 @ 16:15
	Dit is deel 2 (lukte niet meer om het in de titel te veranderen). Oorspronkelijke OP: SPOILER Hallo, Ik hoop dat ik in het juiste forum post maar denk wel op de juiste plek te zijn. Redelijk lang verhaal dus hier mijn excuses voor! Ik schrijf dit topic voornamelijk om het even van me af te schrijven maar hoop ook tips of ervaringen te kunnen vinden. Terwijl ik dit topic aan het typen ben ondergaat mijn vriendin een verdieping hoger een abortus. Iedereen heeft het wel eens in een relatie je praat over kinderen en wat je zou doen als je ongepland zwanger zou worden. Ook ik heb deze gesprekken regelmatig gehad, en aangezien we beiden volwassen zijn, eigen huis en een ruime basis hebben en totaal niet onbelangrijk onze liefde voor kinderen waren we het er beiden over eens dat als het ons zou overkomen dat we het zouden houden. Toen gebeurde het. We hadden het gevoel dat ze zwanger was. Totaal rustig en vastbesloten het te houden als het zo was. Dus we hadden een test gepland (voor ruim week verder) en waren beiden erg rustig met het idee. Tot uit de test bleek dat ze daadwerkelijk zwanger was. Ze kreeg op dat moment een soort van paniek aanval die maar kort duurde. Vanaf dat moment wou ze het kind niet houden. Ik had het gevoel van dat het de schrik was dus dat het wel goed zou komen. Maar ik had mezelf ook voorgenomen haar te steunen bij de keus die zij wou, en ben ook nog steeds vastbesloten dit te doen. Ik ben bijna 23 & zij is bijna 19 maar zit nog volop in haar studie. Ik heb daarin tegen een eigen goedlopend bedrijfje wat het een stuk makkelijker maakt voor mij dan voor haar. In begin was ze veel zeker dat ze wou weghalen, maar op sommige momenten niet meer. Ze kon op straat niet meer kijken naar baby's en kleine kinderen en wou dat ik direct een eerste afspraak bij een abortuskliniek maakte. Dit heb ik gedaan met gedachte dat erover praten wel goed zou zijn, en ze gewezen zou worden ook op de eventuele gevolgen. Veel zitten lezen op internet en op bepaalde momenten kreeg ze opeens huilbui dat ze het "niet" weg wou halen. Maar 10 minuten later was ze weer vastbesloten het weg te halen. En ik bleef haar steunen en overal bij helpen. Want ik denk dat het voor haar moeilijker is voor mij, aangezien zij het draagt. (Vandaag circa 2 maanden). Maar toch bleef ik stiekem hopen dat ze van gedachten zou veranderen. Voor mezelf maar ook voor haar. Niemand is op de hoogte en ze wilt het ook niemand inclusief haar moeder vertellen, terwijl ze altijd extreem hechte band hebben. Die moeder vraagt ook regelmatig of ze zwanger is (Denk dat ze aanvoelt) maar elke keer beantwoord ze dit met nee. Vandaag is het moment, ze is nu boven onder narcose en dus is er geen weg meer terug. Het is nu de realiteit en dat voelt enorm slecht. Kan hier wel zitten janken. Niet alleen voor mezelf maar ken haar erg goed en ben ook "vrijwel" zeker dat ze hier enorme spijt van gaat krijgen. Ik sta nog steeds achter de keus omdat zij dit graag wilt en weet ook zeker dat ik haar niks zal verwijten. Maar dat betekend niet dat het me makkelijk afgaat. Ik ben de enige die het weet en zal haar moeten steunen en helpen, terwijl ik er zelf al het gevoel heb dat ik er kapot aan ga. We hebben al lang een relatie en gaat top, ook is de bruiloft gepland en wonen we samen. Ik heb altijd het gevoel gehad dat we dit samen konden. Maar soms gaat het leven niet zoals verwacht/gehoopt. Zijn hier mensen met ervaring en hoe jullie het ervaren hebben nadat het daadwerkelijk gedaan is. [ Bericht 1% gewijzigd door Mishu op 19-11-2011 16:20:21 ]
IrCute	zaterdag 19 november 2011 @ 16:16
	Moet je er wel even bij zetten dat het deel 2 is, nu lijkt het alsof het nieuw is. En de OP in een quote zetten ofzo.
Mishu	zaterdag 19 november 2011 @ 16:21
	Zou een mod #2 in de titel willen zetten? Lukt mij niet meer
utopie	zaterdag 19 november 2011 @ 16:39
	quote: Op zaterdag 19 november 2011 16:21 schreef Mishu het volgende: Zou een mod #2 in de titel willen zetten? Lukt mij niet meer moet je even een TR maken met het verzoek
Copycat	zaterdag 19 november 2011 @ 16:40
	Daar zal de oorspronkelijke TS blij mee zijn, dat zijn persoonlijke topic een tweede off topic deel krijgt.
utopie	zaterdag 19 november 2011 @ 16:41
	quote: Op zaterdag 19 november 2011 16:40 schreef Copycat het volgende: Daar zal de oorspronkelijke TS blij mee zijn, dat zijn persoonlijke topic een tweede off topic deel krijgt. als dat niet zo is horen we het wel
eleusis	zaterdag 19 november 2011 @ 17:07
	Ik ben er weer bij hoor Dit topic doet mij veel verdriet, elke keer word ik weer geconfronteerd met mijn vermoorde kind, vermoord door een morning after pil.
Maisnon	zaterdag 19 november 2011 @ 17:12
	Ik heb deel 1 niet gezien maar als ik het zo lees denk ik dat TS er vast wel doorheen komt Je hebt nu uberhaupt bewijs dat jullie een kind kunnen krijgen, en daarnaast ook nog genoeg tijd samen om op iets latere leeftijd als ze er wél aan toe is voor kinderen te gaan.
ayumu	zaterdag 19 november 2011 @ 17:12
	Nog een deeltje?
Joipoidoipoipoi	zaterdag 19 november 2011 @ 17:20
	quote: Op zaterdag 19 november 2011 17:07 schreef eleusis het volgende: Dit topic doet mij veel verdriet, elke keer word ik weer geconfronteerd met mijn vermoorde kind, vermoord door een morning after pil. Dat is nog niks, die van mij is gestikt in een condoom.
Mishu	zaterdag 19 november 2011 @ 18:21
	quote: Op zaterdag 19 november 2011 17:20 schreef Joipoidoipoipoi het volgende: [..] Dat is nog niks, die van mij is gestikt in een condoom. Mijnes besloot bij mijn baarmoeder acuut rechtsom te maken
Lotusss	zaterdag 19 november 2011 @ 18:29
	TT aangepast.
Daniel1976	zaterdag 19 november 2011 @ 19:41
	Ik denk dat we maar geen deel 2 doen. Het staat een ieder vrij een algemeen topic over abortus te openen. Maar als TS nog iets over zijn situatie kwijt wil, dan mag de originele TS een deel 2 openen.