quote:

Op dinsdag 8 november 2011 23:15 schreef Haifisch het volgende:
Beste mods en users.
Na mijn uitgebreide baggersessies ben ik tot de conclusie gekomen dat ik een dagboektopic moet hebben.
Waarom?
Om te voorkomen dat ik andere topics open, om te testen of een concept aanslaat, om flauwe grappen en belevenissen te posten.
Ik hoop dat dit topic open mag blijven zonder al te veel bagger in dit topic, ik hoop dat jullie mijn goede bedoeling zien.
Ik zal hier proberen dagelijks te posten of wat meer, maar niet overdreven veel.
Reacties zullen indien mogelijk worden gegeven.


Lief dagboek,
Ik ben nu naar de rijdende rechter aan het kijken.
Het gaat over 2 klapmongolen in pakjes:
de een is een belgische travestiet met een reddingsboei om zijn/haar nek die van mijn part wel wat strakker mocht zitten om te voorkomen dat de kwalijke klanken uit haar strottenhoofd mijn trommelvlies zouden kunnen beschadigen.
Ze/Hij heeft een irritante overdreven rotstem, en schreeuwt over de meest irritante dingen.
Ze/Hij krijgt hulp van Amsterdamse travo's, die haar/hem leuk en gezellig vinden.
Ik niet, want ik kan niet zo goed tegen hoge tonen.
De ander is een kapitein, met een kapiteinspak.
Heel oke natuurlijk, maar niet als je schip maximaal 3 meter lang is met een buitenboordmotortje.
Hee kut dat wijf begint weer te schreeuwen *zap*
Ik kreeg net inspiratie voor een topic: schreeuw hier in het travestiets!
Ik weerhoud mezelf, omdat dit mijn kans op een topic kan verzieken.
Ik wil het deze keer niet verpesten.
Ik merk net dat ik mijn zinnen teveel begin met Ik, dat moet veranderen.
Anders lijk ik veel te egocentrisch, en dat ben ik natuurlijk niet.
Aah geweldig, ik ben er alweer vanaf.
Verbaasd kijk ik hoe mijn vingers in hoge snelheid over mijn toetsenbord vliegen, zonder dat ik maar eens over de zinnen moet nadenken.
Het lijkt alsof deze zinnen zitten voorgeprogrammeerd in mijn hoofd, alsof mijn vingers voorbestemd zijn om de juiste knopjes aan te raken.
Terwijl ik dit schrijf hoor ik mijn zusje tegen mijn moeder schreeuwen over haar rapport, ze moet het nog ondertekenen.
Ze heeft geen enkele onvoldoende, en hoeft niet naar ouderavond te gaan, maar toch wilt mijn vader een gesprek met de mentor.
Mijn zusje klaagt erover dat ze vandaag uit de les is gehaald omdat de mentor wilde weten waarom haar vader haar kwaad had opgebeld waar de uitnodiging bleef.
Mijn gedachten dwalen af, ik hoor André Rieu. Ik Ben geen fan van zijn muziek maar toch heb ik wel respect voor deze man. Het is niet de favoriete muzieksmaak van de meeste mensen, met de toename van de paupermuziek.
Maar toch haalt deze man successen over de hele wereld. Diep respect voor deze man.
Als ik schrijf over het succes van deze man en denk aan zijn volgeboekte zalen over de wereld droom ik weg naar 5 december, de dag dat ik mijn helden voor de 2e keer ga zien in het echt.
We spreken hier over Rammstein, een Duitse band die hun succes grotendeels dankt aan hun shows vol met vuur en gevuld met controversiële liedjes.
Ook niet iedereens favoriete muzieksmaak, daar heb ik respect voor en ik zal zeker niet aan iedereen hun liedjes willen opdringen, maar toch: wat een bazen.
Beetje in het Duits zingen en toch succes over de hele wereld, MSG in New York in 45 minuten uitverkocht.
Ik denk na of ik het bovenstaande zal schrappen: is het te veel? is het té? moet ik een onderwerp kiezen?
Ik besluit mijn gedachten even te laten rusten en zet P&W op, met in de opening: de dag dat Berlusconi aftreed.
Berlusconi, denk ik bij mijzelf, schrijf ik dat wel goed?
Twijfels twijfels, komt dit doordat ik weer dat er genadeloze reacties op dit topic komen?
Ik denk bij mezelf: Je klikt zelf op dit topic, je klikt hier alleen als je wilt lezen wat Haifisch in zijn dagboek schrijft, en de backspacetoets ligt nou ook weer niet op de meest moeilijke postie op te bereiken. Ik heb duidelijk geschreven wat er te verwachten valt, mensen die nu gaan schrijven tl;dr hadden al lang de keuze gehad om terug te gaan.
Ik kijk naar de klok en zie de kleine wijzer rond de 11 staan. 11 uur alweer. Over 7 uur op, over 12 uur weer thuis. Wat een heerlijk leven heb ik toch.
Mijn zusje hoor ik mompelen: Thomas heeft op de tv weer diskoffery (zo uitgesproken) opstaan met saaie praatprogramma's waardoor ik niet kan slapen.
Ik zeg haar met een sarcastische ondertoon dat dingen die mensen wat aangaat ook heel eng zijn, waarna ik aan mezelf denk.
Waar ben ik nou weer mee bezig, mijn leven op internet posten. Wie gaat dat wat aan?
Een-zinstopics openen is veel anoniemer, veel makkelijker. Je bent minder schadelijk.
Ik weet dat dit een kans is voor mij, als ik hiermee stop verval ik weer in mijn een-zinstopics.
Lekker makkelijk, lekker anoniem.
Vol angst zal ik dadelijk drukken op invoeren, kijken of ONZ klaar is voor een serieus Haifisch topic waar tijd is in gestoken.