mijn psychische gedachten houd mijn tegen met hem samen te zijn

Hoi,
ik ben een meisje van 19 jaar en ik had een hele lieve vriend. ik had een half jaar geleden een relatie met hem. een maand. (mijn relaties duren nooit lang). hij was zo lief voor mij, en hij wilde mij vaak zien. hij is zacht van karakter en praten niet super veel. tot op een dag ik er achter kwam dat hij aan het smsen was met zijn ex vriendin, ik was boos geworden. maar op een of andere manier wist ik dat zij hem stalkte en ik ging nog met hem een week en daarna maakte ik het uit. ik kon hem niet vertrouwen. mijn gevoelens waren ook weg, en het deed me niet echt pijn. toen een paar maanden later. in tussen had ik al 2 dates gehad met andere jongens. waar mee 1tje bleef ik 2 weken, en toen vond ik hem niet leuk. en die andere was meer een vriend. toen had ik behoefte mijn ex te zien. we gingen afspreken en ik sliep bij hem. ik hield hem vanaf juni ongeveer aan het lijntje tot september. in de tussentijd had ik een vriend voor een maand en dat werd niks. ik had ** met hem, en ik had echt heel veel spijt omdat ik echt gevoeloos was, ik had het totaal niet verwacht van mijzelf dat ik zoiets kon doen. ik voelde me vies en schuldig tegen over mijn ex omdat ik nog steeds van hem hield en hij van mij. we spraken een week nadat het uit was af en ik wist het zeker die dag, ik wilde met hem zijn. hij was moe van mij gezeur dat ik steeds niet wist dat ik wel of niet relatie wilde met hem. maar oke uiteindelijk zei hij: ik geef je wel deze kans, maar dit is wel de laatste. hij zei ook dat ik niet sireus kon zijn met hem, want ik wist steeds niet wat ik wil. en toen een paar dagen later: boem, gevoel weg voor hem. ik keek weer naar andere jongens. ik keek af en toe op internet rond. ik werd er zelf ook gek van. hij was zo super lief voor mij, waarom deed ik dit? 2 weken later, nodigde ik hem thuis uit. ik had voor hem gekookt en ik had nog een kado voor hem gekocht. en daarna moest ik praten met hem. precies zoals hij verwachten: ik kon geen relatie met hem hebben.

het ligt niet aan hem, maar aan mij denk ik. ik vind het zo vreselijk kut! hij is zo lief voor mij. ik vind niemand als hem, nu denk ik elke dag aan mijn domme fout. zal ik terug gaan of niet? maar ik weet niet wat ik dan ga doen. straks ga ik over een paar weken weer opbellen: nee het word niks. ik heb echt een vreselijk stemmingswisseling. het irriteert me erg. de ene keer zie ik het helemaal voor me: wij samen in een huisje getrouwd met de kindertjes. maar de andere keer denk ik: nee, ik wil niet met hem zijn, ik heb rust nodig. maar dan een paar uur later mis ik hem weer.ik heb ook grote spijt over me zelf respect en dat weet hij. ik voel me echt vies en schuldig als ik naast hem loop, want ik heb me niet goed gedragen. dan denk ik: vorige week was ik nog met die en nu met jou. soms loop ik in de winkel en dan kijk ik zelfs naar kleding voor hem van: o, dat staat hem leuk. waarom doe ik dit? ik hou van hem, maar aan de andere kant wil ik niet. ik word zo gek van mezelf. ik laat iets moois kapot gaan, door me eigen domme kutgedachtens. ik weet echt niet wat ik moet doen. soms wil ik dat hij me helpt door deze kut periode en soms denk ik: ik moet het zelf doen. maar het lukt gewoon niet. ik ben bang dat ik altijd deze ziekte blijf houden. het is namelijk zo: als ik niemand aan me hoofd heb, dan kan ik me dingetjes veel beter regelen(afspraken onthouden,dingen goed opbergen,aan andere mensen denken,geen druk op me voelen) aan de andere kant mis ik liefde, en voel ik me dood eenzaam. dus ik weet echt niet wat ik moet doen hiermee?! kan iemand mij alsjeblieft helpen. ik voel me hopeloos. =(

maar ik weet dat hij goed is.
ik verdien hem nu niet.
maar toch wil ik een toekomst met hem.
bv. als hij over een half jaar een ander heeft
dan denk ik: wat heb ik gedaann????

grappig

ja, de psychische gedachtens gaan altijd over: ik ben dik.
ik ben 57 kilo, dus je zal denken: dik? je bent gek doei.
maar ik heb een buikje en ik ben bang voor dik worden,
ik moet die gedachtens kwijt ik wil er niet aan denken.
het lijkt een obsessie, van: kan ik al eten? hoeveel kcal heb ik net gegeten?
moet ik even eerst iets verbranden of kan ik eten?
en de andere dag eet ik 3 chocolade en dan kots ik de helft uit ( dat heb ik nu al 3x gedaan! in een maand tijd)
mijn ex zegt altijd: jij bent niet dik,
maar als ik heel lang zeur zegt ie: ja je bent dik.
en dan voel ik me nog onzekerder toewel ik er eigelijk om vraag en hem dwingt dat te zeggen.
kan iemand me helpen, om te vertellen hoe deze nutteloze obsessie uit mijn hoofd gaat en dat ik van mijn lichaam ga houden? want anderen zeggen altijd: je bent dun, en je hebt een mooie lichaam en er is niks mis met jou. help me ajb!!