Stuur een mod weg (met verslag 19-21 van 22) #4!

Stilte...meer dan een week lang. Volgende update please!

Paar hectische dagen gehad. Nieuw deel volgt zo snel mogelijk.

quote:

Op dinsdag 17 januari 2012 10:56 schreef UIO_AMS het volgende:
Paar hectische dagen gehad. Nieuw deel volgt zo snel mogelijk.

Twee delen.

'Bout time for the next update, eh?

quote:

Op woensdag 25 januari 2012 14:37 schreef Misstique het volgende:
'Bout time for the next update, eh?

Pas als ik normaal foto's kan uploaden.

What happened? .

Check [FOK].

Daar zijn we weer: Deel 12 van ons reisverslag van het Grote Dobbelsteenavontuur 2011 in het westen van Canada (en een stukje VS).

Maandag 05 september: Kelowna

Het ontbijtbuffet in de Kelowna Inn & Suites is niet best. De ontbijtzaal is ongeveer 6 bij 6 meter en zit tjokvol. Onbegrijpelijk, want het eten is niet bepaald geweldig. Wat voorverpakte muffins, smerige koffie en thee uit een automaat en jus d'orange uit pakjes. We hebben behoefte aan kwaliteit. De wijnen uit de Okanagan Valley hebben die gewenste kwaliteit.

Vanuit Kelowna gaan drie wijnroutes de streek in. De West Kelowna Wineroute krijgt de 1-2, de North Kelowna Wineroute heeft de nummers 3-4 en de East Kelowna Wineroute krijgt nummers 5-6. Op de parkeerplaats van het motel stuurt de dobbelsteen ons met een 6 naar het oosten. Maar één blik op de Eclipse zegt genoeg: smerig!

Zo kunnen we niet bij respectabele wijnboeren ons melden. Op naar de Carwash dus. De dobbelsteen wijst ons een wasprogramma van $ 10 aan. Met een als nieuw glimmende Eclipse gaan we op pad. Al snel staan we aan het begin van de oostelijke wijnroute. Deze zal ons leiden langs ongeveer 7 wijnboeren. We laten de dobbelsteen besluiten welke we zullen bezoeken als we er langs rijden. Een even betekent stoppen en een fles kopen. Met een warm zonnetje belooft het een mooie dag te worden. De rit zelf is ook een mooie.



De eerste stop maken we bij de Spierhead Winery. Het is een uur of tien, dus een prima moment om een wijntje te proeven. We raken snel aan de praat met de eigenaresse en zij vertelt ons, dat haar dochter op het punt staan om in het buitenland te gaan studeren. De oudste gaat naar Londen en de jongste naar Amsterdam. Of we daar nog tips over hebben? Uiteraard!

Met een mooie Chardonnay verlaten we de Spierhead Winery. We rijden tussen wijn- en boomgaarden. Bij Tantalus Vineyards stoppen we ook en scoren een heerlijke Riesling. Het is nog voor het middaguur, maar we vermaken ons prima. Bij de House of Rose maken we de derde en laatste stop. De eigenaresse blijkt getrouwd met een Nederlander en ze spreekt zelfs onze taal een beetje. Haar man komt ook binnen en vraagt ons of we helemaal uit Californië zijn komen rijden. Het kenteken van de Eclipse doet z'n werk weer. De Hollandse kleur kan hij in ieder geval wel waarderen. Hij nodigt ons uit om een rondje door de boomgaard te lopen:





Uiteindelijk vertrekken we met een rosé en een Chardonnay. Het zijn de goedkoopste flessen van de wijnroute, maar ook de lekkerste. We rijden nog wat rond door het oostelijke deel van Kelowna en besluiten wat fruit te kopen bij één van de vele fruitkraampjes langs de weg. Met heerlijk verse appels en perziken gaan we weer op weg. Dan zien we een bordje dat we bij een toeristisch punt in de buurt komen: de Myra Canyon. Uiteraard mag de dobbelsteen beslissen en deze besluit in het voordeel van de Canyon. We volgen de borden, maar op een gegeven moment beginnen we te stijgen. Niet lang daarna verandert de asfaltweg in een grindpad. Met een stofwolk achter ons rijden we berg op. Om ons heen rijden alleen 4X4's die ook veel stof doen opwaaien. Jammer van de wasbeurt, maar de dobbelsteen heeft zo besloten.

De Myra Canyon blijkt onderdeel van de Kettle Valley Railway, een oude spoorweg die verdwenen is, maar daarvoor in de plaats is een wandel- / fietstraject gekomen die over vele thrustles (houten bruggen) gaat:



We zijn niet van plan om de hele route te wandelen, dus de dobbelsteen laten we beslissen: de vierde thrustle zal het keerpunt worden. Hier een uitzicht op een thrustle:



En hier staat Costa op het keerpunt:



De wandeltocht van 8,4 km is ons niet in de koude kleren gaan zitten en ook het stof voelt vies aan. Terug naar het hotel dus voor een lekker verfrissende douche!

Zappend langs de televisiekanalen kom ik langs een Tim Allen film: Galaxy Quest. Een SciFi Comedy waarin buitenaardse wezens constant Never give up, never surrender! roepen. .

Ondertussen is het tijd voor diner geworden. Na een gezonde lunch van vers fruit kunnen we wel weer wat Noord Amerikaans voedsel aan. Op Bernard Street hebben we de keuze uit twee restaurants: The Keg (even) en Twisted Tomato (oneven). De drie leidt ons naar de laatste. Mooie brunettes in strakke kleding tonen ons de kaart: pizza's! Costa dobbelt de Italian Meat Lovers en ik de Prociutto, Pear & Gorgonzola. Ze smaken prima.

Na het diner lopen we naar de Tonic Pub waar we gisteren ook zaten voor nog wat drankjes op het terras. Naast ons zitten Chad & Jay, eind twintigers die de hele dag hebben gewerkt. Ze zijn dakbedekkers en trots. Dan komen de stille en benevelde Kyle en de stomdronken Emily, die geïnteresseerd is in onze relatie, bij ons zitten.

Emily: So how are you guys related?
Ik: We're mates.
Emily: He's your boss?
Ik: No, he's a friend.
Emily: I think he's your boss.
Ik:
Emily: And you guys are single?
Ik: No, we left our girlfriends at home.
Emily: You left your wives at home?!?
Ik: No, our girlfriends!
Emily: Costa, do you like music?
Costa: Sure.
Emily: You should listen to this band: The New Pornographers. They're awesome!
Kyle: The phone doesn't work, Emily.
Emily: I'll sing it: You're my lord, you're my shepherd! (vals! )
Costa: Gospel?
Emily: No, it's a love song: You're my lord, you're my shepherd! (nog steeds vals! )
Costa: Sounds a bit female unfriendly. In an oldfashioned kind of way.
Emily: No, it's a female singer!
Costa: Gay?
Emily: No listen, I'll sing it again.
Costa: Please don't.
Emily: You're my lord, you're my shepherd! (nog steeds klinkt het niet best! ) ... Uhm... I can't remember the rest. You're my lord, you're my shepherd! ... Do you like it so far?
Costa: It's not working for me.
Emily: But it's awesome. You're my lord, you're my shepherd!
Costa: From the Canadian music I prefer Arcade of Fire.
Emily: They're good!
Ik: Of course the best Canadian band are the Crash Test Dummies.
Emily: I can't believe you left you're wives at home.
Costa: Our girlfriends!
Emily: You're insanely drunk!
Costa: Me?
Emily: Yes you.
Costa: !

Een man aan een tafel naast ons besluit zich in de discussie te mengen: Canada's best band is Nickelback!
Costa: Whut?!?
Onze buurman: Milions of people bought their records. They can't all be wrong.
Costa: Apparantly they are.

Chad heeft ondertussen ruzie gekregen met een getatoeëerde jongeman die hem een chump heeft genoemd.

Chad: I feel like punching him.
Ik: Just relax Chad. It's not worth it.
Chad: When someone calls you a chump, you have to react. You can't have people insulting you. What kind of man are you if you don't?
Ik: A man who doesn't care about what a good for nothing thinks about him.
Chad: I wish I could do that.
Tattoo-man: I'm not gonna apologize for saying chump.
Chad: Let's take it outside.

Tijd om te gaan. Costa is het met me eens. Morgen maar weer eens vertrekken uit deze stad.

In het volgende verslag: Meer wijn- en boomgaarden, de Canadese woestijn en de achternicht van Jaap Stam.

[ Bericht 1% gewijzigd door UIO_AMS op 01-07-2012 22:32:48 ]

quote:

Tijd om te gaan. Costa is het met me eens.

Dus had Emily toch gelijk: mietjes! Stelletje mietjes!!!

Gelijk door met: Deel 13 van ons reisverslag van het Grote Dobbelsteenavontuur 2011 in het westen van Canada (en een stukje VS).

Dinsdag 06 september: Kelowna - Osoyoos

Dat het ontbijtbuffet in de Kelowna Inn & Suites niet bijzonder is, wisten we al. Dus na het uitslapen nemen we haastig een muffin en trekken er dan op uit. Op richting het zuiden, dwars door de Okanagan Valley:



Vanuit Kelowna gaat maar één route naar het zuiden. Dus valt er weinig te dobbelen. Het is apart om door de vallei te rijden. Je kunt zien dat het bovenop gortdroog is, terwijl de vallei groen ziet van de wijn- en boomgaarden.

We hebben gisteren bij de supermarkt nog wat lekkers voor onderweg gehaald voor de lunch. Nu nog een plek daarvoor. Uiteraard willen we wel aan het meer zitten en de kaart leert ons dat er drie plaatsen in aanmerking komen: Penticton (1-6), Trout Creek (2-5) en Naramata (3-4). Tegengestelde ogen dus maar weer eens. De dobbelsteen landt tussen m’n voeten in de Eclipse en na even blind voelen heb ik hem weer. Een 3 en dus rijden we een stukje door naar Naramata.

Naramata stelt niet veel voor qua plaats. Wat boerderijen (wijn en fruit uiteraard) en dat is het wel. Maar gelukkig hebben ze ook nog een klein parkje aan het water genaamd Wharf Park waar we onze lunch naar binnen werken. Ondertussen is het weer ruim boven de dertig graden, maar zo aan het water met een ligt briesje is het best uit te houden.

Tussen Penticton en Oliver staan we plotseling stil. Wegwerkzaamheden. In de auto is het bijna niet meer uit te houden met deze warmte. Voor ons staan een paar bikers stil die maar besluiten zichzelf in te smeren. Een goed plan ook als je met open dak rijdt.

Rond een uur of drie rijden we Osoyoos binnen. Het plaatsje staat bekend als de warmste en droogste plek in Canada. Een kilometer verder en je staat in de VS. Op de patio van restaurant en bar The Breeze drinken we een ice tea en een lemonade. We zijn een beetje sloom vandaag met die hitte en dus besluiten we de dobbelsteen te raadplegen: even we zoeken in deze stad een motel met pool, oneven we rijden door naar de volgende plaats zo’n 40 km verderop en zoeken daar een motel. De 2 laat ons blijven.

Voor het bepalen van een motel besluiten we een oude beproefde methode die mislukte in Kelowna nog eens te proberen: op naar het Visitor Centre.

Deze keer hebben we geluk. Het Visitor Centre is open en medewerker John staat ons te woord. Natuurlijk heeft hij wat motels met een pool en met kamers met twee bedden in de aanbieding. Vier zelfs!

De Super8 en Sun Beach krijgen de nummers 1 tot en met 3.
De Lakeview en de Desert Surf krijgen de nummers 4 tot en met 6.

Medewerker John ziet wat er gaat gebeuren en kan het dobbelen wel waarderen. Met een 4 houden we de Lakeview (even) en de Desert Surf (oneven) over. De zes bevestigt de reservering voor de Lakeview Motel. Medewerker John informeert of we niet een reservedobbelsteen hebben voor twijfelende klanten. .

Als we inchecken bij het motel, vraagt de eigenaresse waar we vandaan komen. Nederland! Ah, zegt ze, daar heeft ze nog familie wonen. En bekende ook! Ze is de achternicht van voormalig voetballer en international Jaap Stam! Helaas heeft ze hem nooit mogen ontvangen in de Lakeview Motel. .

De kamer is zoals gebruikelijk weer prima, maar wij zijn voornamelijk geïnteresseerd in de pool. Binnen een paar minuten liggen we erin:



We blijven bij de pool tot het etenstijd begint te worden. Na een korte douche check ik het informatieboekje over Osoyoos dat in de kamer ligt. Kennelijk zijn er 6 restaurant in het downtown gedeelte van Osoyoos. Dat is makkelijk dobbelen. De 5 stuurt ons naar het restaurant van de Watermark Beach Resort.

Het is een wat upperclass bedoening, maar dat geeft niet. We zitten heerlijk in de tuin met uitzicht op Osoyoos Lake tussen de bejaarde Canadese stelletjes en een jonger Duits (Zzzzuh Dzjurrrmanns!) stelletje. Het hoofdgerecht dobbel ik voor beiden en zo komen we aan een BLT-sandwich (5) with maple syrup glacing (even). Prima binnen te houden! Het desert dobbelen we wel apart. Costa krijgt een chocolate mousse voorgeschoteld en ik dobbel een raspberry crumble cake. Niets mis mee.

Na het eten dwalen we nog wat over de twee straten die samen downtown vormen. Er valt niets te beleven, waardoor we maar terug wandelen naar het motel. Daar kunnen we nu natuurlijk wel een fles wijn openbreken. Slim als ik was heb ik al wat koud gezet. Onderweg schieten we nog een plaatje van het meer bij maanlicht:



Bij het motel hebben we snel de fles Rosé van de House of Rose Winery open en gaan buiten zitten. Daar zitten ook al twee oudere Engelse stellen. Het ene stel komt uit Londen, het andere uit Chesterfield. We babbelen wat met ze en krijgen heerlijke koekjes aangeboden. Weer eens wat anders dan een discussie over Canadese bands en straalbezopen jongeren die op een gevecht uit zijn. .

In de kamer kijken we nog wat afleveringen van onze favoriete series The Storage Wars en Extreme Couponing. Je moet wat.

In het volgende verslag: Nog meer wijn- en boomgaarden, de missie in Mission en luidruchtige jongedames in Vancouver.

[ Bericht 0% gewijzigd door UIO_AMS op 01-07-2012 22:35:55 ]

Weer leuk

Veel dobbelmogelijkheden (waarom kent m'n spellingscheck dat niet?) dit keer, of niet?

quote:

Op dinsdag 7 februari 2012 20:01 schreef Gaoxing het volgende:
Weer leuk

Veel dobbelmogelijkheden (waarom kent m'n spellingscheck dat niet?) dit keer, of niet?

Viel wel mee toch? Voor Canadese begrippen redelijk standaard aantal. Frankrijk had bijvoorbeeld meer mogelijkheden qua te nemen route.

En alles met dobbelen of dobbelsteen herkent m'n telefoon ook niet.

En weer twee delen van de saga bijgelezen.

Zijn er al plannen voor een volgend dobbelsteenavontuur?

Hmm, dat klinkt logisch. Dan herinner ik het me verkeerd. Eens even teruglezen als m'n studiewerk af is

quote:

Op dinsdag 7 februari 2012 20:08 schreef Cat22 het volgende:
Zijn er al plannen voor een volgend dobbelsteenavontuur?

Nee.

quote:

Op dinsdag 7 februari 2012 20:22 schreef UIO_AMS het volgende:

[..]

Nee.

Laat ik de vraag scherper stellen: komen er dit jaar nog plannen voor een dobbelsteenavontuur? En zo ja, wanneer worden die plannen bekend en in welk tijdvak zal het avontuur plaatsvinden?

Romantische foto´s bij maanlicht, een flesje rosé... Ik ben er wel uit hoor jongens

Dan nu: Deel 14 van ons reisverslag van het Grote Dobbelsteenavontuur 2011 in het westen van Canada (en een stukje VS).

Woensdag 07 september: Osoyoos - Vancouver

Het ontbijt is niet inbegrepen in het Lakeview Motel. Dat geeft niet, want we hebben nog wat over van de lunch van gisteren dat we op de kamer opeten. Dan is het tijd om te vertrekken. Vandaag hebben we een mooie rit van 450 km naar Vancouver voor de boeg, maar het is natuurlijk beter om dat te bekijken op een kaartje:



Onderweg zullen we in ieder geval langs Mission komen, waar we op zoek zullen gaan naar sporen van een aardbeving. Conform de epicentrum-opdracht van Fogel. .

Maar eerst tanken. Bij de kruising van Highway 3 en Highway 97 naast het Visitor Center van Osoyoos vinden we twee tankstations. Een even aantal ogen leidt ons naar de Husky. Met een volle tank gaan we op pad. Net buiten Osoyoos is het mogelijk om een trail van een klein uurtje te lopen door de woestijn. De dobbelsteen besluit echter dat we de trail links laten liggen.

Langs de weg vinden we nog meer wijn- en boomgaarden. Via Manning Park rijden we naar Mission. In het park zijn diverse trails uitgezet, maar wederom zegt de dobbelsteen nee. Gelukkig is de lunch geen vraag die we voorleggen aan de dobbelsteen, maar waar we die genieten en waar die uit bestaat wel. Het blijkt een restaurant langs de weg te zijn waar de gebruikelijke gerechten op het menu staan. Zo eindigt Costa weer met een hamburger en ik met een clubsandwich.

Nu we toch langs de weg staan, is dit een prima gelegenheid om te dobbelen voor de overnachtingen in Vancouver. In een eerder stadium hebben we al gedobbeld voor een overnachting in één van de Fairmount Railway Hotels. En de keuze van de dobbelsteen is op Vancouver gevallen. Het plan is drie dagen in Vancouver te verblijven:

1-2: 3 nachten in het Fairmount Vancouver
3-4: 2 nachten in het Fairmount Vancouver
5-6: 1 nacht in het Fairmount Vancouver

Met een 5 slapen we maar één nacht in het Fairmount Vancouver en dat vind ik toch wel jammer. Maar eerst dus 2 nachten in een ander hotel. Welke zien we wel in Vancouver. .

Via Highway 3, ook wel de Crownest Highway genaamd, naderen we Interstate 1 die naar Vancouver leidt. Parallel daaraan loopt Highway 7. Deze gaat ook door Mission, maar dat is ook via de Interstate te bereiken. Een even worp zorgt voor de keuze van Highway 7.

Hoe het kwam, weet ik niet, maar plotseling hebben Costa en ik irritaties over en weer. Voor het eerst in al onze avonturen! Misschien ook niet zo gek als je zo lang met elkaar bent opgescheept, de vriendinnen thuis zitten, de hitte en de dagen met vele kilometers rijden. Na een paar rake opmerkingen over en weer, blijft het stil. Zo rijden we een uurtje door. .

Hier bestaat maar één remedie voor: Tom Jones! Gelukkig hebben we de aansluiting van de iPhone op de stereo gevonden en zijn we niet meer met de alleen in Seattle gekochte cd's op stap. We hebben Tom Jones nodig, zeg ik tegen Costa. Met lichte irritatie kijkt hij vanuit zijn ooghoeken mij aan. Dan klaart hij op en knikt begrijpend. Een minuut later brullen we luidkeels mee met Tom's klassieker What's New Pussycat?

Dankzij TomTom is de Bell Road waar het epicentrum in de buurt lag snel gevonden, maar daar staat een bord:



Juist. Een onverharde weg waar alleen pick ups rijden. Niet de bedoeling dat mensen daar in een cabrio rijden dus. Niet dat dat ons heeft tegengehouden. Na veel stof happen besluit Costa een filmpje te schieten nabij het epicentrum:

[plaats voor het filmpje zodra Costa tijd heeft]

Veel herinneringen aan aardbevingen vinden we niet en dus keren we om om onze weg naar Vancouver te vervolgen. Daar rijden we een file in. De vier banen richting downtown moeten één baan over de brug worden. Om en om ritsen we de ene baan op. Dit gaat heel ordelijk, want Canada. .

Via Stanley Park rijden we downtown binnen. Daar zet Costa de auto stil. TomTom heeft ons goed geholpen onderweg en we besluiten nog één vraag te stellen: Hotels in de buurt. We dobbelen voor één van de eerste zes die TomTom aangeeft en zo belanden we in de Best Western Sands. Ze hebben wel een kamer met twee bedden voor twee nachten. Goed geregeld dus. .

Na ons even geïnstalleerd te hebben lopen we de deur uit. Costa heeft trek in een biertje en ik in een verfrissende lemonade. De dobbelsteen wijst ons naar het vierde terras. Van daar hebben we mooi uitzicht over het strand en al het moois dat daar te zien is. .

We beginnen ook wel trek te krijgen en de kaart op dit terras ziet er uitnodigend uit. Na wat dobbelen krijgen we een shared appetizer plate voorgeschoteld. Deze blijkt groot en smakelijk. Zo smakelijk, dat we er genoeg aan hebben. Als het op is, lopen we een rondje, waarbij de dobbelsteen bij ieder kruispunt de richting laten bepalen. Via Denhamstreet en het park eindigen we weer bij de baai en het strand:



Ja, dat is een volgroeide boom bovenop die flat.

We nemen plaats op één van de bankjes. Daar maakt Costa foto's van de zonsondergang:









We vervolgen de weg langs het water en slaan bij Granvillestreet linksaf. Dit is het uitgaansgebied van Vancouver en we besluiten een kroegentocht te houden waarbij even betekent dat we even naar binnen gaan voor een drankje. Op straat zijn vele jongeren te vinden die ook een alcoholische versnapering lusten. Sommigen ook een glaasje te veel. Vooral de jongedames blijken een luidruchtige aard te hebben. En dat op een woensdag Maar dat maakt het niet minder gezellig. Costa en ik zijn het bij terugkomst in het hotel eens: Vancouver is de leukste stad tot nu toe in deze trip!

In het volgende verslag:Fietsen? Dr Sun Yat Sen? Middagje strand? Een Koreaan? Een weigerende creditcard? Wasberen, coyotes en stinkdieren? En nog meer luidruchtige jongedames in Vancouver?

[ Bericht 3% gewijzigd door UIO_AMS op 01-07-2012 22:49:13 ]

* Fogel is erg benieuwd naar het epicentrumfilmpje

Zoals belooft zou ik niet meer stiekem lurken dus bij deze. Wat een gweldige verslagen, ik ben haast een beetje jaloers.

Vancouver! Gastown, Stanley park en Jericho Beach.

Dag 15 van het Grote Dobbelsteenavontuur 2011 in het westen van Canada (en een stukje VS).

Donderdag 08 september: Vancouver

De eerste hele dag in Vancouver en we blijven ook in de stad dus een kaartje is niet nodig. Niet dat we stationair zullen blijven: vandaag staat de fietstocht door het Stanley Park op het programma. Daar moeten op zoek naar de totempalen. Die moeten niet moeilijk te vinden zijn, want ze staan bekend als toeristische attractie. Daar hebben we natuurlijk wel een fiets voor nodig. En een ontbijtje, want fietsen op een lege maag is geen doen.

De 2 leidt ons naar de tweede ontbijtmogelijkheid. De eerste die we tegenkomen, is de ontbijtzaal van het hotel, de tweede de Starbucks naast het hotel. Costa heeft z'n cafeïne en ik een thee. Daarbij eten we wat croissants. Niet veel bijzonders. In de Starbucks dobbelen we gelijk voor de zoveelste fietsverhuur waar we tegenaan lopen. Aan Denhamstreet zitten vele verhuurders en de tweede zal de onze zijn.

De medewerkers van de fietsverhuur bieden ons twee felgele fietsen aan. Het is niet anders. Dan krijgen we ook twee helmen die we als echte Hollandse jongens weigeren. Die hebben wij niet nodig natuurlijk. De Canadese wet denkt daar volgens de verhuurders anders over en we zijn verplicht de helmen te dragen. Het is niet anders.

Volgens mij is er ook een foto van, maar die kan ik helaas niet meer terugvinden.

Als we wegrijden, merk ik een kleine slinger op in het achterwiel van Costa. Maar dat zal vast geen kwaad kunnen. Het eerste doel is in ieder geval de totempalen in Stanley Park volgens de opdracht van DutchTrain. Volgens de borden zijn die 2,5 kilometer verderop. Met een redelijk tempo zijn we er zo:







Wat niet te zien is, zijjn de busladingen vol toeristen die hier op af komen. Om de menigte te ontvluchten, beklimmen we onze felgele rossen en vervolgen de route langs de kust en om het park. Ik steek over, maar Costa moet wachten op een nieuwe bus vol toeristen. Als deze voorbij zet hij aan om mij weer in te halen. Maar dat gaat mis. De slinger in z'n achterwiel begeeft het met als gevolg dat er geen beweging meer in te krijgen is. Er zit niets anders op dan terug te keren naar de verhuurder:



Onderweg herinner ik Costa aan de fameuze woorden van Tim Allen in Galxy Quest: Never give up, never surrender! De stemming van Costa blijft desondanks opgewekt. Zelfs als er bij de verhuurder enige consternatie is over wie dit moet gaan betalen.Gelukkig is de consternatie van korte duur als de oudere medewerker met een knik aangeeft dat wij niks extra hoeven te betalen. Het zou ook mooi worden. .

Met een nieuwe fiets hervatten we onze toch om Stanley Park. Aan de noordzijde staat een beeld van een draak en daar schieten we een paar foto's. Helaas is dit de enige die ik terug kan vinden:



Niet de mooiste foto van de reis, maar wel weer een bewijs van het mooie weer in Vancouver. In de schaduw en aan het water is het evenwel best fris. Als we door het park rijden, zien we nog een stel wasberen. Daar kan ik alleen helemaal geen foto meer van vinden in mijn bestanden. .

We vervolgen weer de fietsroute langs de noordelijke Seawall, maar bij het Canada Centre houdt deze plotseling op. Aan de zuidzijde van downtown gaat het wel verder, maar daarvoor moeten we eerst dwars door downtown navigeren. Met z'n oneway-systeem en onregelmatige fietspaden blijkt dat lastiger dan voorzien. Op een gegeven moment gaan we zelfs weer noordwaarts. . Een lokale dame waarschuwt ons zelfs voor de politie als we even de stoep oprijden. Kennelijk treedt de politie daar hard tegenop met fikse boetes.

Op de één of andere wijze rijden we Chinatown binnen, waar ik een bordje zie dat wijst naar de ingang van het Dr. Sun Yat Sen park. Laat ik nou in Macau gewoond hebben aan de Dr. Sun Yat Sen Avenue! . Daar moeten we dus even een stop maken. Steden aan de Noord Amerikaanse westkust hebben vaak rustgevende Aziatische parken en dit is er zo één. Costa schiet wat foto's (helaas) van het mooie parkje en als we naar buiten lopen, merken we dat we toch wel trek hebben gekregen van de inspanningen.

Tegenover het parkje zit één lunchcafé (het Everything Cafe) en dat is het qua eettentjes in ons zichtveld die open zijn op dit tijdstip. Binnen dobbelen we wat broodjes bij elkaar. Het smaakt allemaal erg goed en gezond. We zijn goed bezig vandaag.

Via de zuidwal rijden we om de baai heen. Aan de andere kant zien we allemaal bordjes dat we op moeten passen voor coyotes. Tof! Als we bij Granville Island aankomen, hebben we echter niet één coyote gezien. Midden op de dag is vast niet het juiste moment daarvoor. Vanaf Granville Island pakken we een pontje over de baai terug naar downtown. Daar rijden we via de zuidelijke Seawall terug richting het hotel. Voordat we daar zijn zien we veel mensen op het strand van English Beach liggen. Een goed plan. We zetten onze fietsen tegen een boomstronk en gaan liggen tussen het vrouwelijke schoon om aan onze teint te werken:



Toch jammer dat dit de enige foto is van het strand in mijn collectie. . Na een uurtje op het strand en het testen van het water (koud!) rijden we via de zuidelijke Seawall en de Lost Lagoon (weer een wasbeer) terug naar de fietsverhuurders. Het was een mooie optie.

Als we teruglopen naar het hotel scoren we onderweg nog een ijsje. Na lang dobbelen vanwege het grote aanbod eindig ik met twee bollen (Ferrero Rocher en Strawberry Banana Combo) en Costa ook met twee bollen (White Chocolat en Dark Chocolat). Tot zover de gezonde inspanningen. .

Onderweg hebben we aardig wat Koreaanse restaurants gezien aan het begin van Robsonstreet. Dat lijkt ons een goede en gezonde optie als we het hotel uitlopen voor een diner. Aan het begin van Robsonstreet werp ik een 5 wat ons leidt naar het 5e Koreaanse restaurant dat we tegenkomen. Het blijkt een tent waar veel jongeren komen. We zijn blij dat we met een dobbelsteen reizen, want wat hier op de kaart staat is veel en vooral ook onbekend terrein voor ons. Na flink dobbelen bestel ik de Pork Belly in Cabage en Kim Chi en Costa de Spicy Pork Belly.

Na één hap van mijn gematigde pork belly weet ik genoeg: lekker en behoorlijk pittig. Dan moet die van Costa helemaal gloeiend heet zijn. Als Costa na een paar happen rood begint aan te lopen is het bewijs daar. . Ik probeer ook een hap van zijn bord. Dit is één van de pittigste gerechten waar ik ooit in m'n leven van geproefd heb. Maar wel lekker.

In de Lennox Pub op de hoek van Robson en Granville nemen we op het terras nog wat te drinken om af te blussen. Dat is wel nodig. Op het terras zitten we prima, maar er lopen wel veel zwervers langs bij wie een steekje op twee los zitten. Als het tijd is om te betalen, blijkt m'n creditcard niet te werken. Hopelijk hebben ze hem niet afgesloten vanwege de vele vreemde betalingen van de laatste weken. Na even bellen met de bank blijkt het een storing bij Mastercard te zijn. Gelukkig maar.

We wandelen via Daviestreet terug naar het hotel. Het blijkt de homobuurt van Vancouver te zijn met om de zoveel meter weer een homobar. Gezellig! Onderweg zien we trouwens nog een stinkdier. Wat een ontzettend leuke stad is Vancouver!

In het volgende verslag:Hollandse Pannenkoeken? Verkassen naar The Fairmount? Lokale opties? De rotsen van Pam? WK Rugby? Een Mexicaans feestje?

[ Bericht 2% gewijzigd door UIO_AMS op 01-07-2012 22:54:04 ]

Vooruit. Voor de mensen die onze fietsroute door Vancouver willen nadoen een plaatje van de route:



Inclusief teruglopen naar de verhuurder met een verbogen wiel zo'n 26 km.

A / G is ons hotel.
B is de fietsverhuurder
C is het uitzichtpunt van de foto
D is de Lost lagoon met de wasberen
E is het Dr. Sun Yat Sen Park
F is Granville Island waar we het pontje terug pakten.

quote:

Op zaterdag 25 februari 2012 20:09 schreef Skaai het volgende:
Oke nu twijfel ik, betaal ik mijn auto af of koop ik een ticket naar Vancouver? Keuzes keuzes

Lijkt mij een makkelijke keuze...Vancouver natuurlijk . Maar je kunt natuurlijk ook een dobbelsteen oppakken voor deze keuze Skaai.

Ik heb nog een weekje te boeken voor dit jaar met als keuze naar Vancouver rijden (20 uurtjes met de auto) en daar een paar daagjes verblijven, of naar Florida (4 uurtjes vliegen). Zal ik ook een dobbelsteen dit laten beslissen?

quote:

Op woensdag 7 maart 2012 16:52 schreef UIO_AMS het volgende:
Vooruit. Voor de mensen die onze fietsroute door Vancouver willen nadoen een plaatje van de route:

Inclusief teruglopen naar de verhuurder met een verbogen wiel zo'n 26 km.

A / G is ons hotel.
B is de fietsverhuurder
C is het uitzichtpunt van de foto
D is de Lost lagoon met de wasberen
E is het Dr. Sun Yat Sen Park
F is Granville Island waar we het pontje terug pakten.

Als het Vancouver en omgeving wordt voor mij ga ik zeker deze route doen op de fiets! Ik ben wel op de meeste plaatsen al geweest maar met de auto en lopend.

Het heeft weer even geduurd, maar daar is hij dan: Dag 16 van het Grote Dobbelsteenavontuur 2011 in het westen van Canada (en een stukje VS).

Vrijdag 09 september: Vancouver

De tweede hele dag in Vancouver en we blijven wederom niet stationair: vandaag staat de verhuizing van Best Western Sands naar Hotel Vancouver op het programma. Verder hebben we niet iets dat we nog moeten doen in Vancouver. Dus besluiten we het aan de lokalen te vragen. De eerste mogelijkheid daartoe dient zich aan in De Dutch Pannekoek House (ja, de mooie spelling van pannekoek) waar we ons ontbijt nuttigen:



We vragen het eerst aan de serveerster. Costa heeft trouwens de traditionele zalmpannekoek en ik de al even traditionele meat lovers pannekoek gedobbeld:



Als we aan de serveerster vragen wat zij zou doen op een vrije dag, kijkt ze ons eerst niet-begrijpend aan. Na enige uitleg en veel wijzen naar de dobbelsteen begrijpt ze de bedoeling. En ze heeft een optie voor ons: White Rock op 1.

De niet zo traditionele pannekoeken smaken trouwens uitstekend. Wellicht ook dat dat komt door de wel traditionele Van Gilse stroop in plaats van de in Canada gebruikelijke Maple Syrup.

Dan is het tijd om uit te checken bij het Best Western Sands en te verkassen naar The Fairmount. De jongen van de receptie heeft ook nog wel een optie: Whistler op 2. Dit schiet al lekker op.

Bij de Fairmount hebben we de keuze om zelf te parkeren (even), of om gebruik te maken van de valet parking (oneven). De 3 geeft de mannen van de parkeerservice wat te doen. De koffers en tassen zullen ze ook nog naar de kamer brengen. Altijd handig. We zijn dan wel nog niet ingecheckt en hebben dus nog geen kamer, maar dat is geen probleem.

De receptionist heeft wel een kamer voor de nacht beschikbaar. Die is alleen op dat moment nog niet vrijgegeven. Gelukkig heeft hij wel een optie voor de dobbelsteen om in de tussentijd te doen: Grouse Mountain op 3. Op zijn aanraden gaan we naar de conciërges. Die weten altijd wel wat er zoal te doen is in de stad. En opties hebben ze:



De man links kwam met Bowen Island op 5. De jongedame rechts kwam met Deep Cove Kajak op 4 en de man in het midden met een boottocht in Horseshoe Bay op 6, nadat hij eerst chip & put golf in Stanley Park opperde maar toch anders besloot.

We dobbelen in de lobby van Fairmount Hotel Vancouver een 6. Helaas hebben we daar geen foto's van terug kunnen vinden. Wat we wel hebben, is een plan voor de rest van de dag. En daarvoor moeten we eerst naar Horseshoe Bay. De jongen van de valet parking heeft net de Eclipse weggezet, maar is maar al te bereidwillig om hem weer op te halen. It's a nice car you've got there! Daar heeft hij helemaal gelijk in. Om in Horseshoe Bay te komen kunnen we twee routes volgen: de snelweg of de scenic drive langs de kust. De dobbelsteen wijst ons de snelweg op de heenreis en de scenic drive op de terugweg aan.

Een half uurtje later rijden we Horseshoe Bay binnen en parkeren de auto. De bootverhuur is zo gevonden, maar dan bedenk ik me dat ik geen zwembroek bij me heb. Naarstig gaan we op zoek in het kleine dorpje, maar ondanks de haven en de watersportactiviteiten blijkt een zwembroek moeilijk te vinden. Uiteindelijk vinden we een kleine drugstore waar ik de keuze heb uit 2 exemplaren: een groene met citroenen, of een bruine met sinaasappels erop. Een lastige keuze als je geen dobbelsteen hebt. Uiteindelijk loop ik met de bruine met sinaasappels erop de deur uit.

Terwijl Costa van de bootverhuurder een korte uitleg krijgt over de do's en don'ts van varen in Horseshoe Bay en de te bezoeken plekken, trek ik m'n nieuwste aanwinst aan. Helaas zijn ook daar geen foto's van terug te vinden. .

Als Costa het haventje uit navigeert, vertrekt net de ferry naar Gibsons. Dat we een dag later op dezelfde veer zullen zitten, weten we nu nog niet. De eerste stop die we maken is op Bowen Island waar de aanleggen:



Dat kleine, maar krachtige, bootje is dus deze middag van ons. We zijn op Bowen Island om te lunchen bij Nancy's Taco's, de enige mogelijkheid voor iets te eten in dit kleine haventje:



Na een paar heerlijke taco's zetten we koers naar Halkett Bay. Onderweg schieten we een filmpje.

[filmpje van Costa als hij tijd heeft]

Aangekomen in Hidden Bay/Cove voor een verfrissende duik:



Als het water tenminste wat warmer was geweest. Verder is het goed toeven op het water. We zetten koers naar Anvil Island en de kleine Christie Islet en Pam's Rocks die daar net ten zuiden van liggen. Al varen we in eerste instantie compleet voorbij de rotsen van Pam. We maken een rondje om het Anvil Island en schieten daar nog wat mooie plaatjes:





Mooi de bergen op de achtergrond.

Dan zetten we koers naar Pam's Rocks die we nu wel in ons vizier hebben. Daar zien we zeehonden:





Sweet! We blijven een tijdje met de stroom mee rond de rotsen dobberen en zetten dan koers richting Horseshoe Bay. Net ten zuiden van Sunset Beach zie ik plots wat commotie in het water. Er is iets gaande, maar geen idee wat. Dan zien we het: een hele groep dolfijnen komt recht op ons af:



[filmpje?]

Misschien is het niet de goedkoopste manier van vermaak, maar een bootje huren in Horseshoe Bay kunnen we iedereen aanraden.

Wanneer we de auto ophalen, ontvangen we het nieuws dat een kleine aardbeving heeft plaatsgevonden in de buurt. Uiteraard stuur ik een sms naar Fogel om hem daarvan op de hoogte te stellen. . Dan rijden we via de scenic Marina Drive terug naar Vancouver.

Voor de mensen die onze dagtrip na willen doen:



Terug in de Fairmount blijken onze koffers en tassen nog niet op de kamer te staan. Als we bellen met de receptie krijgen we te horen, dat de bell boy onderweg is. Op de kamer krijgen we uitleg van de diverse apparaten. Dan komen we erachter dat de afstandsbediening niet werkt. Nog geen 5 minuten later is de bell boy terug met een nieuwe. Deze jongeman heeft z'n fooi verdiend.

Wat we inmiddels ook weten, is dat we het kleine koelkastje met rust moeten laten. Slechts één blik op het prijskaartje aan het flesje water zegt voldoende:



Inmiddels is het wel tijd geworden voor de verfrissende duik en dus zetten Costa en ik koers naar het zwembad van de Fairmount. Met een lengte van 20m is dit het grootste zwembad van dit deel van de dobbelsteenavonturen. Bij elk zwembad heb ik geprobeerd om onder water de lengte te overbruggen. Ook nu lukt het. In de hottub zitten we naast, hoe kan het ook anders, Zzzuh Dzjurrmans.

Tijd voor een biertje vindt Costa het. En al drink ik geen bier, ben ik het wel met hem eens dat een drankje geen kwaad kan. Na een korte douche (de doucheknop heeft 8 standen, wat een rijkdom) begeven we ons naar de lobby. Onderweg zien we andere bewijzen van het rijke verleden van de Fairmount:


De wachtplek voor de lift.


Een doos printletters uit de tijd dat de Fairmount z'n eigen krant drukte.


Een postbus op elke verdieping.

In de lobby blijkt een feest van de Mexicaanse consul plaats te vinden, maar ondanks mijn beste Spaans komen we niet bij het besloten feest binnen. Dan maar naar het gewone volk.

Een 2 leidt ons naar de tweede kroeg die we tegenkomen als we de straat oplopen. Dat blijkt weer de Lennox Pub te zijn. Daar eten we ook iets, maar ik heb geen idee meer wat. Het zal wel een hamburger-variant zijn geweest. .

Met de dobbelsteen maken we er een kroegentocht van. De eerste de beste kroeg waar we binnen stappen, blijkt een hele gezellige genaamd Dooley's Pub. Gezien de bijzonder korte, Schots geruite minirokjes van de serveersters en de utilykilts van de barmannen moet het wel een Schotse pub zijn. . Op de diverse televisietoestellen is het WK Rugby te zien. Het wordt een gezellige avond, waarbij Fiji wint van Namibië. Maar ook daar hebben we geen foto's van. .

In het volgende verslag:Nog meer boten? Een wielerwedstrijd? Mellow Shell Man? Boomkikkers?

[ Bericht 5% gewijzigd door UIO_AMS op 01-07-2012 23:04:23 ]

Leuk leuk leuk! En die dolfijnen maken het plaatje compleet natuurlijk Wel jammer dat de foto van de zwembroek ontbreekt, maar goed. Wat ik me wel afvraag: hoeveel zijn jullie aangekomen tijdens de vakantie

Je had even in het Hyatt Regency naar binnen moeten gaan en de lift naar de bovenste verdieping pakken. Had je een mooi uitzicht gehad op het Fairmont hotel (voor mijn werk 2 jaar geleden 4 nachten wezen slapen)

Mooi, weer twee verslagen om bij te lezen (ik had die van 24 februari gemist ) en de kunnen weer omhoog. Mooie reis mannen!

quote:

Op zondag 18 maart 2012 18:33 schreef flipsen het volgende:
Leuk leuk leuk! En die dolfijnen maken het plaatje compleet natuurlijk Wel jammer dat de foto van de zwembroek ontbreekt, maar goed. Wat ik me wel afvraag: hoeveel zijn jullie aangekomen tijdens de vakantie

We zijn in ieder geval niet afgevallen. Maar we hebben af en toe een 'gezonde dag' ingevoerd door de keuzes bijvoorbeeld te beperken tot Aziatische keukens, of door alleen visgerechten mee te nemen als opties. En verder hebben we wel aardig wat gelopen en ook dus een stuk gefietst. Maar netto toch wel iets aangekomen. De extra kilo's zijn er ondertussen wel af.

Wederom heeft het weer even geduurd, maar daar is hij dan toch: Dag 17 van het Grote Dobbelsteenavontuur 2011 in het westen van Canada (en een stukje VS).

Zaterdag 10 september: Vancouver – Campbell River

Slapen in Hotel Vancouver is geen straf. Jammer alleen dat 's ochtends vroeg een wielerwedstrijd voor de deur moet vertrekken en een enthousiaste omroeper z'n best doet om dat feit aan iedereen, ook die er niet op zitten te wachten, mee te delen. Na de verder normale ochtendrituelen begeven we ons de deur van onze kamer uit. Daar wachten twee Japanse dametjes op leeftijd ons op. Al komt het meer neer op het wachten dat zij doen voor de lift en wij voegen ons daarbij.

Kennelijk hebben de Japanse dametjes op leeftijd een ander ochtendritueel dan wij, want ze kakelen er lustig op los deze vroege morgen. Als we de lift zijn ingestapt druk ik de knop voor de begane grond in en vraag in m'n beste Japans waar de dames heen gaan. Vancouver is het even logische als onbegrijpelijke antwoord. Zoals wel vaker het geval is, zwijgen de Japanners daarna in alle talen. Niet geheel de bedoeling, maar toch een resultaat. .

Het ontbijt nuttigen we via de vertrouwde 'het aantal ogen is de zoveelste mogelijkheid die zich aandient'-methodiek. De 2 leidt ons naar een Starbucks. In de Starbucks kijken we op de kaart. Vandaag gaan we weg uit Vancouver en morgen willen we gaan kanovaren met orka's en dus moeten we naar Vancouver Island. En meer in het bijzonder in de buurt van Quadra Island waar we kans hebben op ontmoetingen met de topjagers van de zeeën. Nu is dat vanuit Vancouver op twee manieren te bereiken: Direct vanuit Vancouver met de ferry naar Nanaimo op Vancouver Island en dan daar langs de kust noordwaarts rijden, of vanuit Vancouver noordwaarts rijden en bij Powell River de ferry nemen om de Strait of Georgia over te steken naar Vancouver Island. Zoals gebruikelijk biedt de dobbelsteen uitkomst.

Oneven wijst de laatste optie aan. Dat betekent de ferry vanuit Horseshoe Bay naar Gibsons, daarvandaan de Sunshine Coast Highway volgen tot Earls Cove, daar wederom een ferry pakken, maar dan naar Saltery Bay waar we de Sunshine Coast Highway zullen volgen tot Powell River, waar we weer een ferry zullen pakken, maar nu dan eindelijk naar Vancouver Island. Dit laat zich natuurlijk beter weergeven op een kaartje en dat hoeven jullie niet uit te zoeken, want dat heb ik voor jullie al gedaan:



Nadat we de Eclipse hebben laten ophalen door de Valet-Parking Service, begeven we ons naar Horseshoe Bay voor de ferry naar Gibsons. De overtocht duurt 30 minuten, maar kost $ 72,10. Stevig aan de prijs dat Canada, en we hebben nog een paar overtochten te gaan vandaag. .

Wat te doen op de boot? De baai kennen we al, dus laten we de motor eens bekijken:



Dit is duidelijk een 16 kleppen 2.4 L motor. Bruikbare informatie! Andere bruikbare informatie die we aan boord vinden, is een folder over de veerponten langs de kust. De tijden zijn verre van gunstig. Het is inmiddels het middaguur, maar de boot vanuit Earl's Cove vertrekt pas om half zes en de boot vanuit Powell River om tien uur. Dat betekent lange wachttijden onderweg.

Vanuit Gibsons volgen we de Sunshine Coast Highway. Aangezien we ruim de tijd hebben, kunnen we uitgebreid gaan lunchen. In de auto gooi ik een 1 en een paar kilometer verderop zien we het eerste bord dat ons naar een restaurant wijst: de Gumboot Garden Café & Restaurant in het plaatsje Robert's Creek dat even van de weg af ligt. Op de parkeerplaats van de Gumboot Garden dobbelen we voor het café (oneven) en het restaurant (even). De 4 geeft een duidelijk doel.

In de tuin krijgen we een plaatsje toegewezen en al snel volgt de kaart. Kennelijk zitten we in een biologische tent die zelf hun groenten en kruiden verbouwen. Costa dobbelt een Salt Island Lambburger met een soep en ik een BCCLT (Bacon Chicken Cheese Lettuce Tomato) sandwich met een salade. Het smaakt fantastisch!

Helaas heb ik vrijwel geen foto's terug kunnen vinden van deze dag (wat ook wel bleek uit de motorfoto), want dit was een leuke tent. Wellicht heeft Costa nog wat terug kunnen vinden?

Na de lunch rijden we weer verder over de Sunshine Coast Highway, maar niet lang. De tank kan wel weer een bijvulling gebruiken. Bij de Shell geven we de Eclipse wat het nodig heeft. Daar ontmoeten we mellow-shell-man:

Hey, all the way from California I see, ey?
No, we picked this bright coloured car up in Seattle.
Cool. Where you guys from?
Amsterdam.
A long way from home, ey?
We sure are, but Canadians make us feel at home.
Cool.

Bij Madeira Park maken we een korte tussenstop om even in het haventje te kijken. We lopen in stilte rond. De spanning tussen ons die we ook al op weg naar Vancouver voelden, is weer terug. Even een kwartiertje apart van elkaar door het haventje lopen doet ons goed. Dan rijden we weer verder met Bill Withers op de achtergrond. .

In Earls Cove moeten we een uurtje wachten op de boot. Naast ons staan 3 in geweldige staat gerestaureerde klassiekers uit de jaren '50. Ook hiervan ontbreken de foto's op mijn harde schijf. Deze oversteek duurt 50 minuten en is kennelijk gratis. Of zit bij de prijs van de vorige oversteek inbegrepen.


De auto op de boot naar Saltery Bay vanuit Earl's Cove.

Het begint al te schemeren als we de trip over de Sunshine Coast Highway voortzetten. Drie kwartier later rijden we Powell River binnen. We hebben de keuze om hier te overnachten na een lange dag (even), of de ferry van tien uur pakken en op Vancouver Island een motel pakken (oneven). Op de parkeerplaats van de ferry terminal dobbel ik een 1. Duidelijk. Al is het wel handig om alvast een overnachtingsplek te regelen.

Volgens de ANWB-gids zijn er twee mogelijkheden in Campbell River:
(1-3) Campbell River Lodge Fishing & Adventure Resort
(4-6) Passageview Motel

Costa gooit een 2 en dus moeten we het Resort bellen. Ze hebben plaats voor ons! . Mooi. Nu maar wat eten in Powell River. Vanuit de ferry-terminal zien we een paar etablissementen liggen. De dobbelsteen stuurt ons naar de Tree Frog Bistro.

Een goedlachse serveerster helpt ons aan een tafeltje met uitzicht op het water. Costa dobbelt een Alberta Steak en ik Pork Medaillons.

That's a nice way of picking your meal, ey?
And easy.
I can imagine. But you can't go wrong here. Everything tastes good, ey?

En alles smaakt ook goed. .

Na het eten is het tijd om richting de ferry terminal te vertrekken en daar de boot te pakken. Daar staan nog vier andere auto's te wachten. Uiteindelijk komen daar nog een pick up en een camper bij. Een vrij lege boot zo. .

Een uurtje later leggen we aan op Vancouver Island. Volgens Tom Tom is het nog een kleine drie kwartier rijden naar Campbell River. Een latertje. De bedden van het Resort zien er uitnodigend uit als we ervoor staan. Het enige dat we nog moeten doen is dobbelen voor de whale watching tour van de volgende dag. Aangezien er maar één kanotour is volgens de folders, pakken we nog wat folders voor boten. Dit zijn de opties:


(1-3) voor de linker twee, (4-6) voor de rechter twee. Ik gooi een twee.


(1-3) voor de linker, (4-6) voor de rechter. Ik gooi een drie.

Dus toch kanovaren.

In het volgende verslag: Meer boottochten? Kanovaren op zondag? NAPA Autopro's to the rescue? Jen The Wild One? Lifestyles of the Rich and Famous? Wildleven? Nog meer wildleven? Belachelijk veel wildleven? Revenge of the Japanese?

[ Bericht 2% gewijzigd door UIO_AMS op 01-07-2012 23:08:35 ]

quote:

Op zondag 8 april 2012 23:03 schreef Skaai het volgende:
Volgende keer dus een leuke dame meenemen die jullie entertaint

Misschien is dat die "Jen The Wild One"

quote:

Op zondag 8 april 2012 23:12 schreef flipsen het volgende:
Misschien is dat die "Jen The Wild One"

Zij wist ons zeker te entertainen. .

Leuk stuk weer. .
Zijn er eigenlijk plannen voor een dobbelavontuur in 2012? .

Het heeft 40 dagen geduurd sinds het laatste deel, maar daar is hij dan toch: Dag 18 van het Grote Dobbelsteenavontuur 2011 in het westen van Canada (en een stukje VS).

Zondag 11 september: Campbell River

De dag van het kanovaren met orka's is aangebroken. En volgens de folders moeten we daarvoor naar Quadra Island met de ferry van 08.30. Dus snel ontbijten in de Campbell River Lodge Fishing & Adventure Resort. Het continentale ontbijt is niet je van het, maar het is inbegrepen en veel tijd voor alternatieven hebben we niet.

Net op tijd zijn we bij de ferry die ons in 10 minuten naar Quadra Island brengt. En dat voor slechts $ 40. Volgens de folder vertrekt de kanotocht om 10.00 uur, dus we hebben nog wel even. De verhuur zit aan de andere kant van het eiland, waar we een kwartiertje later aankomen. Dik op tijd voor de dagtocht van 10.00 uur melden we ons bij de receptie. Twee alleraardigste jongedames ontvangen ons met de vraag of het goed is, dat de tocht om 10.30 uur begint. Voor een koffie en een thee met een huisgemaakt koekje is dat prima, antwoord ik. Dat laatste krijgen we niet, maar de koffie en thee zullen ze zetten. .

Terwijl wij genieten van ons warme drankjes, bellen de jongedames stad en eiland af op zoek naar een gids. Een half uurtje rondbellen later volgt het slechte nieuws: Alle gidsen zijn vertrokken gezien het einde van het seizoen, of hebben geen zin op zondagochtend.

[teleurstellend filmpje vanaf Quadra Island]

Als we snel zijn, kunnen we nog net de ferry terug naar Campbell River van 10.00 uur halen. Zonde van het geld deze exercitie. Gelukkig was de $ 40 van de heenreis inclusief de terugreis. Maar dit vraagt wel om een alternatief voor de dagbesteding: Een andere kanoaanbieder is er niet dus dan maar met één van de tourboten mee vanuit de haven van Campbell River om walvissen te spotten. Als we tenminste op tijd zijn en de boten niet vol zitten. Tijdens de overtocht zien we een tourboot vertrekken. Die hebben we dus gemist.

In de haven stappen we gelijk bij de touroperator van de net vertrokken boot binnen. De receptionistes vertellen ons dat ze die dag geen tochten meer hebben, maar wellicht wel het zusterbedrijf in Telegraph Cove op zo'n 2,5 uur rijden. Hun tour van 13.00 uur zouden we net kunnen halen. Een telefoontje later brengt weer een teleurstelling: Volgeboekt.

In een volgend haventje van Campbell River zitten nog twee touroperators, weten de receptionistes te melden. Dan maar daar naar toe.

De eerste touroperator in de volgende haven is gestopt met de tours in dit seizoen. Dit gaat niet goed.

De tweede touroperator in dit haventje heeft een rapidstour om 12.30 uur en een wildlifetour om 16.00 uur. Op rapids zitten we eigenlijk niet te wachten en de wildlifetour is een stuk later. Deze dag loopt niet goed zo. Ik vraag aan de receptioniste of er misschien een alternatief is. Die is er! Om 11.00 uur gaat Campbell River's NAPA Auto Pro op bedrijfsuitje en misschien mogen we mee van ze. Juist. Als een stel verstekelingen / vreemden op bedrijfsuitje meegaan. De receptioniste ziet onze aarzeling.

Don't worry, these are kind folk, ey.

En dat zijn ze! Van de franchise-eigenaar van de lokale NAPA AutoPro mogen die twee Nederlanders natuurlijk mee. En omdat we geen tijd meer hebben om een lunch voor onderweg te kopen, mogen we ook mee-eten van de in 4 grote bakken meegebrachte lunch van NAPA AutoPro. No problem guys, there's more than enough, ey!

Na ons ingepakt te hebben en een korte uitleg worden we ingedeeld in de boot van Jen, een mooie Canadese van onze leeftijd die in de zomer haar hobby van hard varen met 200+PK boten tot werk verheven heeft. Onder vrienden en collega's staat ze bekend als Jen The Wild One. Had ik al gezegd dat ik niet van daredevils hou? Gelukkig is het water kalm:



Nadeel hiervan is, dat Jen allerlei capriolen begint uit te halen met haar collega in de andere boot:

[filmpje vanuit de boot]

Onderweg naar Stuart's Island zien we een zeearend en een paar zeehonden:



Niet zoveel als normaal, volgens Jen. Dit eilandje zit normaal gesproken vol met zeehonden. In ieder geval niets nieuws voor ons. Maar dan komen we bij de rapids. Een muur van water opgestuwd door de beweging van de getijden. Een groot deel van het water van de Strait moet hier door een smal stuk:



Tof! Jen The Wild One is één van de weinige bestuurders die door de rapid heen mag varen. Spelend met het gas zorgt ze ervoor dat we stil in de rapid komen te liggen. Leuk om mee te maken. Als we eruit zijn, zien we een Stellar zeeleeuw die hetzelfde trucje uitvoert. Hij surft door de golf als het ware. Na nog wat langer gespeeld te hebben, varen we door naar Stuart Island voor de lunch van NAPA AutoPro.

De eilanden hier in de buurt zijn veelal privé-eigendom van puissant rijke Canadezen die met eigen watervliegtuigen hier naartoe komen om de zomer te vieren. Niet zo gek, want de omgeving ziet er geweldig uit:



De bijzonder goed gevulde wraps van NAPA AutoPro smaken trouwens prima. Als we na de lunch weer in de boot stappen, krijgt Jen een bericht door: Orka's zijn in de buurt gesignaleerd! Volgens Jen zijn dit niet de vaste residents die vis eten, want die zitten een paar honderd kilometer verderop. Dit zijn transitionals, die zeezoogdieren eten en volgens Jen waarschijnlijk de reden dat het eerdere eilandje gedecimeerd is qua aantallen zeehonden. Het is even zoeken, maar dan spotten we ze:











Orka's op deze tour spotten is uitzonderlijk volgens Jen. We volgen ze een tijdje van een afstand. Na een half uur vervolgen we onze weg terug naar Campbell River, de orka's achterlatend. Maar dan duikt plotseling een Stellar zeeleeuw op tussen onze boten. En de orka's zitten niet ver achter ons. Al kunnen we ze niet meer zien. Silent running aldus Jen. Gelukkig wordt de terugtocht uitgesteld om te kijken hoe dit zal aflopen. Daar is een filmpje van:

[filmpje van orka's en de zeeleeuw]

Met dank aan NAPA AutoPro, Jen die langer bleef hangen bij de orka's (een uur langer dan afgesproken) en de onwillige gidsen van de kanoverhuur is dit toch een bijzonder fortuinlijke dag geworden. Hier nog een plaatje van de touroperator:



Terug in de Campbell River Lodge Fishing & Adventure Resort willen Costa en ik - na het doen van de was - plaatsnemen in de hot tub, maar dat mag kennelijk niet van de Japanse eigenaars. Dus nemen we maar wat te drinken in de tuin met uitzicht op de rivier. Daar zwemmen nog wat zeehonden en zien we af en toe een zalm uit het water springen. Toffe plek. De rondborstige serveerster mag er ook zijn. Als ze vraagt of we ook wat willen eten, antwoordt de dobbelsteen bevestigend. Ons gedoe met de dobbelsteen kan ze wel waarderen. Zeker als de dobbelsteen een assortiment van Japans hapjes toewijst. Good call by the dice!

De tempura is zeker niet verkeerd en kennelijk is deze tuin een ontmoetingsplek voor de jonge mensen uit Campbell River. Al snel zijn ze laveloos. Ondertussen doe ik de was in de droger. Wij besluiten een fles wijn uit onze Kelowna-collectie (Cool Splash, House of Rose) soldaat te maken. Als ik de was op wil halen, blijkt de wasruimte op slot. Wassen na een bepaald tijdstip mag kennelijk ook niet van de Japanse eigenaars. In onze kamer zien we nog een docu over 9/11 op televisie en dan vallen we in slaap. Het was een enerverende dag.

O ja, wie ooit in Campbell River strandt met autopech: NAPA AutoPro is the way to go! .

In het volgende verslag: Pamela, Victoria, Tree of Life, Cathedral Cove, en een klein chocolade dessert.

Cool verslag weer, gelukkig toch nog goed uitgepakt En de japanse eigenaars waren bang voor geflik(ker)flooi in de hottub ofzo?

Dit verslag werd mede mogelijk gemaakt door NAPA autopro

Ik had het vorige deel ook nog niet gelezen! Prettige verrassing dat ik er nu dus twee achter elkaar had, goed werk )

quote:

Op maandag 21 mei 2012 00:44 schreef flipsen het volgende:
Cool verslag weer, gelukkig toch nog goed uitgepakt En de japanse eigenaars waren bang voor geflik(ker)flooi in de hottub ofzo?

En in de wasruimte.

quote:

Op maandag 21 mei 2012 07:45 schreef Thetallguy het volgende:
Dit verslag werd mede mogelijk gemaakt door NAPA autopro

De Campbell River franchise. .

quote:

Ik had het vorige deel ook nog niet gelezen! Prettige verrassing dat ik er nu dus twee achter elkaar had, goed werk )

Graag gedaan.

Je had nog 2 dagen extra kunnen wachten met posten voor een mooi rond getal

Erg tof van NAPA om jullie mee te nemen , dat soort gastvrijheid kan je in sommige landen ver zoeken....

Ik ben nu wel benieuwd naar de filmpjes van Costa! Komen die nog eens online?

quote:

Op maandag 21 mei 2012 08:21 schreef UIO_AMS het volgende:

[..]

Graag gedaan.

De ) had natuurlijk moeten zijn. Stomme Android toetsenbord.

Goed bezig UIO en leuk geschreven stukjes (ga zo door )

_{Ik blijf stiekem hopen dat er een volgend dobbelsteenavontuur komt}

quote:

Op woensdag 23 mei 2012 19:41 schreef k_man het volgende:

[..]

Jij denkt echt dat die bestaan?

*wacht op het verslag over een klein chocoladedessert*

quote:

Op woensdag 23 mei 2012 19:41 schreef k_man het volgende:

[..]

Jij denkt echt dat die bestaan?

Er is inderdaad nog geen bewijs van..

Fijn, nu heb ik al een half uur de reclame van NAPA in mijn hoofd...

Voila: Dag 19 van het Grote Dobbelsteenavontuur 2011 in het westen van Canada (en een stukje VS).

Maandag 12 september: Campbell River – Victoria

Vandaag staat de rit naar Victoria in het zuiden van Vancouver Island op het programma. Een mooi stukje rijden, maar eerst ontbijten in de Campbell River Lodge Fishing & Adventure Resort.

Onderweg naar Victoria kunnen we natuurlijk wel wat doen. Een snelle blik in de boeken leert ons, dat de mogelijkheden zijn:

1-2: Ski Mountain
3-4: Pacific Rim National Forest
5-6: Scenic drive along the coastline (met meerdere attracties)

Costa neemt de verantwoordelijkheid voor het werpen van de dobbelsteen en komt met een drie op de proppen. Een kleine omweg naar het nationale bos dus:



Nou vooruit, een flinke omweg. Maar geen probleem, we hebben alle tijd.

Na een uur over de snelweg nemen we de afslag naar Port Alberni en verder naar Pacific Rim National Forest. Nog voor Port Alberni rijden we door Cathedral Cove. Als je in de buurt bent, moet je hier zeker heen gaan. Hoge sparren spelen met het zonlicht dat er doorheen valt. Waar de naam vandaan komt is gelijk duidelijk. Een schitterend schouwspel speelt zich voor ons af. Je zou hier kunnen rondlopen, maar dit is niet onze attractie. Die ligt nog een anderhalf uur rijden verderop.

De verdere rit naar het Pacific Rim National Forest is een mooie. Winding roads waar onze Eclipse goed mee uit de voeten kan. Aan het einde van de weg staan we plots bij het visitor centre. Daar staan allerlei waarschuwingsborden:





Mountain Lions (puma's) zijn gesignaleerd en hebben in de afgelopen week een klein jongetje aangevallen. .

Helden als we zijn, stappen we in de auto. De weg volgt hier de kust naar Tofino in het noorden door het park. Langs de weg zijn diverse trails uitgezet. De dobbelsteen wijst ons de eerste aan.

We lopen door het woud van grote Red Cedars. ook wel de Tree of Life genoemd in deze omstreken. Deze bomen kunnen wel 800 jaar oud worden. Het is een mooie omgeving:









Het was de omweg in ieder geval meer dan waard. Na de wandeling is het tijd voor lunch. De dobbelsteen wijst ons de tweede mogelijkheid om te lunchen aan. Dat blijkt een caravan bij de Wya Surf Shop genaamd de Dog House Hamburgers:



Costa werpt een 1 voor ons beiden wat de Wyaburger met chips oplevert. De gozer in de Dog House is bepaald niet onder de indruk van onze manier van kiezen. Met een zeldzaam ongeïnteresseerde houding neemt hij onze orders op en maakt ze klaar. Desondanks smaken ze prima.

Na de lunch rijden we terug naar de snelweg en vervolgen onze weg naar Victoria, wat volgens de navigatie nog ruim drie uur rijden is. De snelweg voert ons door Ladysmith, de geboorteplaats van het natuurlijke fenomeen Pamela Andersson. Vreemd genoeg zien we in Ladysmith niets dat ons doet denken aan haar bekendste kind. .

Eenmaal in Victoria raadplegen we weer de dobbelsteen. Het derde etablissement met slaapkamers zal de onze zijn. Het blijkt een ketenmotel buiten het centrum te zijn genaamd Howard Johnson Motel. Niets bijzonders, maar ook niet slecht. Maar wel happy!



Go Happy, Go HoJo!

Na even opgefrist te hebben, rijden we de stad in. De hoofdstad van British Columbia ziet er aardig uit, maar het is wel een toeristentrekpleister. En met toeristen bedoelen we dan bejaarden. In de haven besluiten we op zoek te gaan naar een visrestaurant. Drie mogelijkheden dienen zich aan:

1-2: Oyster Bar
3-4: Pescatores
5-6: Rick's Seafood Grill

De dobbelsteen stuurt ons met een 6 naar Rick. Gelukkig heeft hij plaats voor ons. Ruim zelfs. Kennelijk is een maandagavond in Victoria geen restaurantavond. Als voorgerecht dobbel ik een New England Chowder en Costa Crab & Shrimp Filled Mushrooms. Uitstekend! Als hoofdgerecht dobbelen we allebei de heilbot. Prima!

Als we het op hebben, vraagt de leuke serveerster of we nog plek hebben voor een klein toetje. Dat moet net passen. Het menu kent maar 5 nagerechten, maar vanwege Pink Ribbon week is er een speciale Pink Ribbon Dessert. Die kennen we plaats 6 toe. Costa dobbelt de Seven Layered Chocolate Cake met een twee. Ik gooi de 6. Een roze tiramisu voor mij.

Het duurt even, maar dan komt de serveerster met onze desserts aangelopen. Ik zie haar komen, maar Costa zit met zijn rug naar haar gekeerd. En wat ik zie is overweldigend:



Dat is geen klein dessertje, dat is een torenflat van chocola.

Ik herinner mij weer de woorden van Tim Allen uit de film die we in Kelowna zagen:

Never give up, never surrender!

Costa kan er niet om lachen (nou ja, eigenlijk wel). Het kost hem veel moeite, maar het lukt:



Serveerster: How was your dessert?
Costa: Very nice, but a bit on the small side.
Serveerster:

Om wat te verwerken, lopen we nog een rondje door het centrum, maar daar valt niet veel te beleven. En dus keren we terug naar het motel.

In het volgende verslag: Een Canadese die aanbiedt om het ontbijt te betalen? Dobbelen om een Bugatti? Willie's? That's no reservation! Emily? Born to be Wild? Canadese tapas?

Wat een enorme taart-unit! En respect dat ie helemaal op ging

Als verrassing gelijk ook: Dag 20 van het Grote Dobbelsteenavontuur 2011 in het westen van Canada (en een stukje VS).

Dinsdag 13 september: Victoria

We hebben goed geslapen in het Howard Johnson, maar een ontbijt is geen onderdeel van de faciliteiten. So far, so happy. En dus gaan we Victoria maar in. Het centrum is een klein kwartiertje lopen langs het water. Een prima manier om wakker te worden, vind ik. Costa heeft daar toch echt koffie voor nodig. Via een loopbrug gaan we het water over en aan die kant van het water spotten we Caffee Fantastico met daarbij een bakkertje. Daar dobbel ik een cinnemon roll en Costa een pain au chocolat. Er is alleen één klein probleem: de koffie en thee kunnen we met creditcard betalen, maar de broodjes moeten we cash afrekenen. En we hebben geen cash op zak. .

We staan wat te rommelen in onze zakken en vragen naar de dichtstbijzijnde pinautomaat. Die blijkt niet in de buurt te zitten. Gelukkig schiet een Frans-Canadese vrouw ons te hulp en biedt ons de broodjes aan. Ze smaken er extra lekker door. .

We lopen verder langs het water tot we bij een volgende brug komen, waarmee we weer terug naar de kant van het centrum kunnen. Dat doen we en blijven daarna langs het water lopen. Tal van mogelijkheden dienen zich aan om de dag door te komen. Voor de keuzebepaling kiezen we de variant: even is ja, oneven is nee.

De eerste optie is het huren van een oldtimer om daarmee een paar uurtjes rond te touren. Voor $ 99 rijden we 2 uur in een Bugatti!!! Toch toepasselijk gezien de dobbelactie bij de Bugatti's in het Franse Nationale Automuseum in Mullhouse. Jammer genoeg is de dobbelsteen met een 3 een andere mening toegedaan. . Helaas heb ik geen foto hiervan teruggevonden.

De volgende optie is een rondvlucht met een watervliegtuig. Ook leuk! Voor $ 90 pp vliegen we een rondje over Victoria. Helaas vindt de dobbelsteen het met een 5 niet zo tof. .

We rusten even uit bij het provinciehuis. Daar heb ik wel foto's van:







Inmiddels zijn we aangekomen bij de ferry terminal waar we morgen op de boot moeten stappen naar Port Angeles in de VS. De boot vertrekt om 10.30 uur, maar we moeten om 9.00 uur al door de douane. Een vroegertje! . Volgens de leuke receptioniste hebben we de laatste reserveerbare plek:

Receptioniste: What's your first name?
UIO: Dennis, and yours? .
Receptioniste: . That's not making a reservation.
UIO: .

Nu ja, we hebben de laatste plek. .

De volgende optie die zich voordoet, is het Royal Museum of British Columbia. En de dobbelsteen zegt met een 2 ja! Het is inmiddels elf uur en we moeten nog wat souvenirs kopen voor onze vriendinnen. Altijd belangrijk! Dus struinen we eerst door het centrum op zoek naar originele Canadese cadeautjes (jawel, maple syrup maakt er ook onderdeel van uit .). Na een uurtje shoppen wordt het wel eens tijd voor de lunch. Het vertrouwde aantal ogen is het zoveelste etablissement doet ook nu weer goed werk. De 1 stuurt ons naar Willie's Bakery.

In de serre van Willie's Bakery:



dobbelen we onze lunch bij elkaar. Met een 3 krijgt Costa Lox & Bagel en ik werp een 1, wat me Apple Cinnemon Pancakes oplevert. Even laat het gepaard gaan met maple bacon. En het smaakt fantastisch! Op de vraag of we daar morgen mogen gaan ontbijten, antwoordt de dobbelsteen met even en dus ja!!! . Wie ooit in Victoria komt, doet zichzelf/haarzelf te kort als hij/zij daar niet gaat lunchen en/of ontbijten.

Dan wordt het tijd om het museum in te gaan. Bij de kassa ontdekken we meerdere opties. Altijd leuk voor de dobbelsteen. .

1-2: Alleen museumbezoek.
3-4: Museumbezoek plus 1 film in het IMAX-theater
5-6: Museumbezoek plus 2 films in het IMAX-theater

Costa werpt een 3. Nu moeten we nog kiezen uit de films. Even is Born to be Wild, oneven is Dinosaurs. Ik gooi een 4. Born to be Wild dus.

De IMAX ervaring is geweldig en het museum is een leuk van-alles-wat-museum met veel over de geschiedenis en natuur in BC. Daarnaast is er een tentoonstelling over het leven van Emily Carr die uit BC komt. Al met al een aanrader voor bezoekers van Victoria. .

Zo rond de klok van 5 wordt sluitingstijd aangekondigd. In het winkeltje scoren we nog wat souvenirs (een notitieblokje van olifantenstront) en lopen dan naar buiten. Daar staat een klok die door Nederlanders is geschonken voor het zoveeljarig bestaan van de stad / provincie.
De klokkentoren staat rechts op de eerste foto van vandaag. Zeker niet de mooiste klokkentoren ooit.

Volgens de bekende methode bepalen we het zoveelste restaurant dat we zullen bezoeken. Nummer 4 leidt ons naar een Canadese tapasbar genaamd: The TapaBar. Enige creativiteit in het bedenken van namen ontbreekt wel bij de Canadezen. .

Via een ingewikkelde methode met dank aan de zeer uitgebreide kaart dobbelen we 6 verschillende schaaltjes bij elkaar (chips fondue, chicken chipolte, chorizo grilled, beans and salted cod, gamba's in coconutmilk en grilled eggplant in tomatosaus). Voor Spaanse begrippen is het allemaal wat vlakjes qua hitte, maar dat zal wel voor de Canadezen gedaan zijn.

Na het eten duiken we nog een pub in (The Irish Times Pub) waar we kijken naar rugby. Gezien de vermoeide benen, nemen we uiteindelijk een taxi terug naar het motel. Daar kijken we nog wat naar onze favoriete programma's alvorens we in slaap vallen. .

In het volgende verslag: Back to Willie's Bakery. Back to the US of A. Back to the Twilight! Dobbelen voor een gelukkige FOK!ster en nog een geboorteplaats van een bekend persoon.

Ik snap het. Dit is net als het lezen van een goed boek. In het begin kan het niet snel genoeg gaan en aan het einde zou je willen dat er nog meer kwam. Maar hier is dan toch: Dag 21 van het Grote Dobbelsteenavontuur 2011 in het westen van Canada (en een stukje VS).

Woensdag 14 september: Victoria – Olympia

We hebben wederom happy geslapen in het Howard Johnson, en dan is het tijd om uit te checken. Op naar Willie's Bakery! En dan door naar de ferry terminal voor de boot naar de VS. En dan zien we wel.

We parkeren de Eclipse in de buurt van de Bakery, die gelukkig al open is. Costa dobbelt een Full Stack Of Pancakes met Maple Bacon en met een Rasberry Topping. Ik moet het volgens de dobbelsteen doen met een Traditional Breakfast en een Maple Sausage:



Niet bepaald een klein ontbijtje, maar het smaakt wederom voortreffelijk.

Dan is het tijd om Canada te verlaten. . Gelukkig wel per boot. . Na de gebruikelijke poespas bij de Amerikaanse douane gaan we aan boord. Het is een mooi schouwspel als we de haven uitvaren. Op het bovendek haal ik de dobbelsteen te voorschijn. Het is tijd om te bepalen wie de gelukkige winnares is van het souvenir:

[filmpje zodra Costa de tijd heeft om z'n harde schijf te schonen en de filmpjes mooi te maken]

Nou dat is dus duidelijk. . Het souvenir zal weldra haar kant opkomen. Tevens een goed moment om de verliezers een teleurstellend bericht te sturen. .

In het winkeltje aan boord zie ik plots een boek liggen dat me bekend voorkomt: Hotel on the Corner of Bitter and Sweet. Het boekje dat voor een belangrik deel zich afspeelt in de kelders van het Panama Hotel in Seattle. Dat kan geen toeval zijn! En dus koop ik het maar zonder de dobbelsteen te raadplegen. .

Eenmaal aan land staan we voor de keuze om de 101 west of de 101 east te nemen. Oneven levert de westelijke omgang op. Dit is uiteindelijk de route die we vandaag zullen volgen:



Al gauw staan we weer voor een keuze: Rijden we over de 101 een stuk door het Olympic National Park, of volgen we de kust nog een stuk en sluiten dan aan op de 101. Met een oneven slaan we af de Highway 112 (of Vietnam Veterans Memorial Highway) op. Na verloop van tijd gaat deze over op Highway 113 (of Korean Veterans Memorial Highway), welke ons weer naar de 101 brengt.

Ook al is het een mooi stukje rijden vandaag, alleen maar in de auto zitten is ook zo saai. Gelukkig weet de dobbelsteen raad. De 6e mogelijkheid (bruine borden langs de weg met toeristische punten van interest) die zich voordoet, zal de attractie van de dag worden. En dat duurt maar. Na een uur staan we pas op nummer 4, maar dan naderen we het plaatsje Forks. Niet dat daar veel te beleven valt, maar het geboortehuis van de schrijver van de Twilight boeken tellen we als nummer 5. Het hele plaatsje hangt trouwens vol met posters over de Twilight serie. Niet veel later doemt bord nummer 6 op: Hoh Rain Forest, diep in het Olympic National Park. Mooi! Het is een omweg van maar een uurtje extra rijden. We zijn langere omwegen gewend. .

Bij het Visitor Centre krijgen we middels duidelijke bordjes uitleg: Hier valt veel regen. 142 inch per jaar om precies te zijn. Dat is 100 inch meer dan Seattle, toch ook een stad die bekend staat om de vele regen.

Het Visitor Centre is de start van vele trails door het park. Aangezien wij geen hikers zijn en ook niet dagen de tijd hebben, blijven twee opties over: even is het mos-pad, oneven het hoge bos-pad. Costa gooit even en dat levert de volgende plaatjes op:







De moeite waard dus. Net buiten het Visitor Centre staat trouwens de grootste boom van het gebied langs de weg. Hier zien jullie alleen de voet:



Na ons uitstapje naar het Hoh Rain Forest in het park volgen we de 101 zuidwaarts. Naar Aberdeen, waar Kurt Cobain geboren is. Een troosteloze plek. En net als Ladysmith is er niets dat aan het bekendste kind van de stad doet herinneren. Dat doen ze in Forks toch beter.

Enigszins gedeprimeerd rijden we door naar Olympia, State Capitol of Washington. Een prima plek om te overnachten. Het Visitor Centre is gauw gevonden. Helaas blijkt het al gesloten te zijn. Ook een kaart/lijst met hotels ontbreekt in de ruiten van het centrum, maar dan doemt een man op vanaf de parkeerplaats. Of we een hotel zoeken? En in welke prijsklasse? En in het centrum of daar buiten? De man blijkt een medewerker die net heeft afgesloten, maar hij kan wel wat tips geven:

1-2: Capitol Inn
3-4: Phoenix Hotel
5-6: Governor Hotel

Als ik de dobbelsteen tevoorschijn haal, begrijpt hij direct de bedoeling. . Ik vraag hem of hij wil dobbelen en dat wil hij wel. Maar vastgelegd worden op de camera vindt hij te ver gaan. . Hij gooit in ieder geval een 3 en wij dankbaar nemen afscheid van de onbekende man met het Phoenix Hotel in het centrum als bestemming.

De parkeerplaats van het Phoenix Hotel is stampvol en onze ergste vermoedens blijken waar te zijn: geen kamers beschikbaar. Wat een eikel die kerel van het Visitor Centre (geintje natuurlijk, het was ontzettend aardig van hem om ons nog even te helpen ook al zat zijn dag er al op.) Dat wordt dobbelen met een keuze uit:

1-3: Capitol Inn
4-6: Governor Hotel

Ik gooi een 5.

De Governor heeft in ieder geval een kamer met twee bedden vrij voor ons. Aangezien we de volgende dag pas later op de dag vliegen, mogen we om 14.00 uur uitchecken. En de bijzonder corpulente kerel achter de balie weet ook wel wat restaurants voor ons:

Even: FishTale Pub
Oneven: Cascadia
Ik gooi een zes, wat de man van de balie kan waarderen. Goed voedsel zegt hij. Gezien zijn omvang zal hij er wel het nodige vanaf weten. .

De FishTale Pub zit een klein endje verderop. Het is een gezellige kroeg met goed eten. Dat is wel duidelijk. Iedereen zit aan volle borden en pints van het eigen brouwsel. De FishTale Brewery zit tegenover de pub. Liefhebber Costa dobbelt dan ook maar wat graag voor één van de eigen brouwsels.

Als gezamenlijk voorafje dobbelen we elk een gerecht. Ik zorg voor de croquettes en Costa voor de Razor Clams. Voor het hoofdgerecht dobbelt Costa een Skirt Steak en ik de Ribs. Het smaakt allemaal bijzonder goed. Een aanrader voor wie ooit in Olympia belandt.

Na het laatste rondje dwalen Costa en ik nog wat door het centrum, maar dan maken we ons op voor de laatste nacht in Noord Amerika.

In het volgende verslag: Back to Seattle. Back to The Netherlands. Weliswaar niet geheel zonder problemen, maar dat lezen jullie later wel. .

Bijna back.

En vol!