Stuur een mod weg (met verslag 19-21 van 22) #4!

Gelijk door met: Deel 13 van ons reisverslag van het Grote Dobbelsteenavontuur 2011 in het westen van Canada (en een stukje VS).

Dinsdag 06 september: Kelowna - Osoyoos

Dat het ontbijtbuffet in de Kelowna Inn & Suites niet bijzonder is, wisten we al. Dus na het uitslapen nemen we haastig een muffin en trekken er dan op uit. Op richting het zuiden, dwars door de Okanagan Valley:



Vanuit Kelowna gaat maar één route naar het zuiden. Dus valt er weinig te dobbelen. Het is apart om door de vallei te rijden. Je kunt zien dat het bovenop gortdroog is, terwijl de vallei groen ziet van de wijn- en boomgaarden.

We hebben gisteren bij de supermarkt nog wat lekkers voor onderweg gehaald voor de lunch. Nu nog een plek daarvoor. Uiteraard willen we wel aan het meer zitten en de kaart leert ons dat er drie plaatsen in aanmerking komen: Penticton (1-6), Trout Creek (2-5) en Naramata (3-4). Tegengestelde ogen dus maar weer eens. De dobbelsteen landt tussen m’n voeten in de Eclipse en na even blind voelen heb ik hem weer. Een 3 en dus rijden we een stukje door naar Naramata.

Naramata stelt niet veel voor qua plaats. Wat boerderijen (wijn en fruit uiteraard) en dat is het wel. Maar gelukkig hebben ze ook nog een klein parkje aan het water genaamd Wharf Park waar we onze lunch naar binnen werken. Ondertussen is het weer ruim boven de dertig graden, maar zo aan het water met een ligt briesje is het best uit te houden.

Tussen Penticton en Oliver staan we plotseling stil. Wegwerkzaamheden. In de auto is het bijna niet meer uit te houden met deze warmte. Voor ons staan een paar bikers stil die maar besluiten zichzelf in te smeren. Een goed plan ook als je met open dak rijdt.

Rond een uur of drie rijden we Osoyoos binnen. Het plaatsje staat bekend als de warmste en droogste plek in Canada. Een kilometer verder en je staat in de VS. Op de patio van restaurant en bar The Breeze drinken we een ice tea en een lemonade. We zijn een beetje sloom vandaag met die hitte en dus besluiten we de dobbelsteen te raadplegen: even we zoeken in deze stad een motel met pool, oneven we rijden door naar de volgende plaats zo’n 40 km verderop en zoeken daar een motel. De 2 laat ons blijven.

Voor het bepalen van een motel besluiten we een oude beproefde methode die mislukte in Kelowna nog eens te proberen: op naar het Visitor Centre.

Deze keer hebben we geluk. Het Visitor Centre is open en medewerker John staat ons te woord. Natuurlijk heeft hij wat motels met een pool en met kamers met twee bedden in de aanbieding. Vier zelfs!

De Super8 en Sun Beach krijgen de nummers 1 tot en met 3.
De Lakeview en de Desert Surf krijgen de nummers 4 tot en met 6.

Medewerker John ziet wat er gaat gebeuren en kan het dobbelen wel waarderen. Met een 4 houden we de Lakeview (even) en de Desert Surf (oneven) over. De zes bevestigt de reservering voor de Lakeview Motel. Medewerker John informeert of we niet een reservedobbelsteen hebben voor twijfelende klanten. .

Als we inchecken bij het motel, vraagt de eigenaresse waar we vandaan komen. Nederland! Ah, zegt ze, daar heeft ze nog familie wonen. En bekende ook! Ze is de achternicht van voormalig voetballer en international Jaap Stam! Helaas heeft ze hem nooit mogen ontvangen in de Lakeview Motel. .

De kamer is zoals gebruikelijk weer prima, maar wij zijn voornamelijk geïnteresseerd in de pool. Binnen een paar minuten liggen we erin:



We blijven bij de pool tot het etenstijd begint te worden. Na een korte douche check ik het informatieboekje over Osoyoos dat in de kamer ligt. Kennelijk zijn er 6 restaurant in het downtown gedeelte van Osoyoos. Dat is makkelijk dobbelen. De 5 stuurt ons naar het restaurant van de Watermark Beach Resort.

Het is een wat upperclass bedoening, maar dat geeft niet. We zitten heerlijk in de tuin met uitzicht op Osoyoos Lake tussen de bejaarde Canadese stelletjes en een jonger Duits (Zzzzuh Dzjurrrmanns!) stelletje. Het hoofdgerecht dobbel ik voor beiden en zo komen we aan een BLT-sandwich (5) with maple syrup glacing (even). Prima binnen te houden! Het desert dobbelen we wel apart. Costa krijgt een chocolate mousse voorgeschoteld en ik dobbel een raspberry crumble cake. Niets mis mee.

Na het eten dwalen we nog wat over de twee straten die samen downtown vormen. Er valt niets te beleven, waardoor we maar terug wandelen naar het motel. Daar kunnen we nu natuurlijk wel een fles wijn openbreken. Slim als ik was heb ik al wat koud gezet. Onderweg schieten we nog een plaatje van het meer bij maanlicht:



Bij het motel hebben we snel de fles Rosé van de House of Rose Winery open en gaan buiten zitten. Daar zitten ook al twee oudere Engelse stellen. Het ene stel komt uit Londen, het andere uit Chesterfield. We babbelen wat met ze en krijgen heerlijke koekjes aangeboden. Weer eens wat anders dan een discussie over Canadese bands en straalbezopen jongeren die op een gevecht uit zijn. .

In de kamer kijken we nog wat afleveringen van onze favoriete series The Storage Wars en Extreme Couponing. Je moet wat.

In het volgende verslag: Nog meer wijn- en boomgaarden, de missie in Mission en luidruchtige jongedames in Vancouver.

[ Bericht 0% gewijzigd door UIO_AMS op 01-07-2012 22:35:55 ]

Weer leuk

Veel dobbelmogelijkheden (waarom kent m'n spellingscheck dat niet?) dit keer, of niet?

quote:

Op dinsdag 7 februari 2012 20:01 schreef Gaoxing het volgende:
Weer leuk

Veel dobbelmogelijkheden (waarom kent m'n spellingscheck dat niet?) dit keer, of niet?

Viel wel mee toch? Voor Canadese begrippen redelijk standaard aantal. Frankrijk had bijvoorbeeld meer mogelijkheden qua te nemen route.

En alles met dobbelen of dobbelsteen herkent m'n telefoon ook niet.

En weer twee delen van de saga bijgelezen.

Zijn er al plannen voor een volgend dobbelsteenavontuur?

Hmm, dat klinkt logisch. Dan herinner ik het me verkeerd. Eens even teruglezen als m'n studiewerk af is

quote:

Op dinsdag 7 februari 2012 20:08 schreef Cat22 het volgende:
Zijn er al plannen voor een volgend dobbelsteenavontuur?

Nee.

quote:

Op dinsdag 7 februari 2012 20:22 schreef UIO_AMS het volgende:

[..]

Nee.

Laat ik de vraag scherper stellen: komen er dit jaar nog plannen voor een dobbelsteenavontuur? En zo ja, wanneer worden die plannen bekend en in welk tijdvak zal het avontuur plaatsvinden?

Romantische foto´s bij maanlicht, een flesje rosé... Ik ben er wel uit hoor jongens

Dan nu: Deel 14 van ons reisverslag van het Grote Dobbelsteenavontuur 2011 in het westen van Canada (en een stukje VS).

Woensdag 07 september: Osoyoos - Vancouver

Het ontbijt is niet inbegrepen in het Lakeview Motel. Dat geeft niet, want we hebben nog wat over van de lunch van gisteren dat we op de kamer opeten. Dan is het tijd om te vertrekken. Vandaag hebben we een mooie rit van 450 km naar Vancouver voor de boeg, maar het is natuurlijk beter om dat te bekijken op een kaartje:



Onderweg zullen we in ieder geval langs Mission komen, waar we op zoek zullen gaan naar sporen van een aardbeving. Conform de epicentrum-opdracht van Fogel. .

Maar eerst tanken. Bij de kruising van Highway 3 en Highway 97 naast het Visitor Center van Osoyoos vinden we twee tankstations. Een even aantal ogen leidt ons naar de Husky. Met een volle tank gaan we op pad. Net buiten Osoyoos is het mogelijk om een trail van een klein uurtje te lopen door de woestijn. De dobbelsteen besluit echter dat we de trail links laten liggen.

Langs de weg vinden we nog meer wijn- en boomgaarden. Via Manning Park rijden we naar Mission. In het park zijn diverse trails uitgezet, maar wederom zegt de dobbelsteen nee. Gelukkig is de lunch geen vraag die we voorleggen aan de dobbelsteen, maar waar we die genieten en waar die uit bestaat wel. Het blijkt een restaurant langs de weg te zijn waar de gebruikelijke gerechten op het menu staan. Zo eindigt Costa weer met een hamburger en ik met een clubsandwich.

Nu we toch langs de weg staan, is dit een prima gelegenheid om te dobbelen voor de overnachtingen in Vancouver. In een eerder stadium hebben we al gedobbeld voor een overnachting in één van de Fairmount Railway Hotels. En de keuze van de dobbelsteen is op Vancouver gevallen. Het plan is drie dagen in Vancouver te verblijven:

1-2: 3 nachten in het Fairmount Vancouver
3-4: 2 nachten in het Fairmount Vancouver
5-6: 1 nacht in het Fairmount Vancouver

Met een 5 slapen we maar één nacht in het Fairmount Vancouver en dat vind ik toch wel jammer. Maar eerst dus 2 nachten in een ander hotel. Welke zien we wel in Vancouver. .

Via Highway 3, ook wel de Crownest Highway genaamd, naderen we Interstate 1 die naar Vancouver leidt. Parallel daaraan loopt Highway 7. Deze gaat ook door Mission, maar dat is ook via de Interstate te bereiken. Een even worp zorgt voor de keuze van Highway 7.

Hoe het kwam, weet ik niet, maar plotseling hebben Costa en ik irritaties over en weer. Voor het eerst in al onze avonturen! Misschien ook niet zo gek als je zo lang met elkaar bent opgescheept, de vriendinnen thuis zitten, de hitte en de dagen met vele kilometers rijden. Na een paar rake opmerkingen over en weer, blijft het stil. Zo rijden we een uurtje door. .

Hier bestaat maar één remedie voor: Tom Jones! Gelukkig hebben we de aansluiting van de iPhone op de stereo gevonden en zijn we niet meer met de alleen in Seattle gekochte cd's op stap. We hebben Tom Jones nodig, zeg ik tegen Costa. Met lichte irritatie kijkt hij vanuit zijn ooghoeken mij aan. Dan klaart hij op en knikt begrijpend. Een minuut later brullen we luidkeels mee met Tom's klassieker What's New Pussycat?

Dankzij TomTom is de Bell Road waar het epicentrum in de buurt lag snel gevonden, maar daar staat een bord:



Juist. Een onverharde weg waar alleen pick ups rijden. Niet de bedoeling dat mensen daar in een cabrio rijden dus. Niet dat dat ons heeft tegengehouden. Na veel stof happen besluit Costa een filmpje te schieten nabij het epicentrum:

[plaats voor het filmpje zodra Costa tijd heeft]

Veel herinneringen aan aardbevingen vinden we niet en dus keren we om om onze weg naar Vancouver te vervolgen. Daar rijden we een file in. De vier banen richting downtown moeten één baan over de brug worden. Om en om ritsen we de ene baan op. Dit gaat heel ordelijk, want Canada. .

Via Stanley Park rijden we downtown binnen. Daar zet Costa de auto stil. TomTom heeft ons goed geholpen onderweg en we besluiten nog één vraag te stellen: Hotels in de buurt. We dobbelen voor één van de eerste zes die TomTom aangeeft en zo belanden we in de Best Western Sands. Ze hebben wel een kamer met twee bedden voor twee nachten. Goed geregeld dus. .

Na ons even geïnstalleerd te hebben lopen we de deur uit. Costa heeft trek in een biertje en ik in een verfrissende lemonade. De dobbelsteen wijst ons naar het vierde terras. Van daar hebben we mooi uitzicht over het strand en al het moois dat daar te zien is. .

We beginnen ook wel trek te krijgen en de kaart op dit terras ziet er uitnodigend uit. Na wat dobbelen krijgen we een shared appetizer plate voorgeschoteld. Deze blijkt groot en smakelijk. Zo smakelijk, dat we er genoeg aan hebben. Als het op is, lopen we een rondje, waarbij de dobbelsteen bij ieder kruispunt de richting laten bepalen. Via Denhamstreet en het park eindigen we weer bij de baai en het strand:



Ja, dat is een volgroeide boom bovenop die flat.

We nemen plaats op één van de bankjes. Daar maakt Costa foto's van de zonsondergang:









We vervolgen de weg langs het water en slaan bij Granvillestreet linksaf. Dit is het uitgaansgebied van Vancouver en we besluiten een kroegentocht te houden waarbij even betekent dat we even naar binnen gaan voor een drankje. Op straat zijn vele jongeren te vinden die ook een alcoholische versnapering lusten. Sommigen ook een glaasje te veel. Vooral de jongedames blijken een luidruchtige aard te hebben. En dat op een woensdag Maar dat maakt het niet minder gezellig. Costa en ik zijn het bij terugkomst in het hotel eens: Vancouver is de leukste stad tot nu toe in deze trip!

In het volgende verslag:Fietsen? Dr Sun Yat Sen? Middagje strand? Een Koreaan? Een weigerende creditcard? Wasberen, coyotes en stinkdieren? En nog meer luidruchtige jongedames in Vancouver?

[ Bericht 3% gewijzigd door UIO_AMS op 01-07-2012 22:49:13 ]

* Fogel is erg benieuwd naar het epicentrumfilmpje

Zoals belooft zou ik niet meer stiekem lurken dus bij deze. Wat een gweldige verslagen, ik ben haast een beetje jaloers.

Vancouver! Gastown, Stanley park en Jericho Beach.

Dag 15 van het Grote Dobbelsteenavontuur 2011 in het westen van Canada (en een stukje VS).

Donderdag 08 september: Vancouver

De eerste hele dag in Vancouver en we blijven ook in de stad dus een kaartje is niet nodig. Niet dat we stationair zullen blijven: vandaag staat de fietstocht door het Stanley Park op het programma. Daar moeten op zoek naar de totempalen. Die moeten niet moeilijk te vinden zijn, want ze staan bekend als toeristische attractie. Daar hebben we natuurlijk wel een fiets voor nodig. En een ontbijtje, want fietsen op een lege maag is geen doen.

De 2 leidt ons naar de tweede ontbijtmogelijkheid. De eerste die we tegenkomen, is de ontbijtzaal van het hotel, de tweede de Starbucks naast het hotel. Costa heeft z'n cafeïne en ik een thee. Daarbij eten we wat croissants. Niet veel bijzonders. In de Starbucks dobbelen we gelijk voor de zoveelste fietsverhuur waar we tegenaan lopen. Aan Denhamstreet zitten vele verhuurders en de tweede zal de onze zijn.

De medewerkers van de fietsverhuur bieden ons twee felgele fietsen aan. Het is niet anders. Dan krijgen we ook twee helmen die we als echte Hollandse jongens weigeren. Die hebben wij niet nodig natuurlijk. De Canadese wet denkt daar volgens de verhuurders anders over en we zijn verplicht de helmen te dragen. Het is niet anders.

Volgens mij is er ook een foto van, maar die kan ik helaas niet meer terugvinden.

Als we wegrijden, merk ik een kleine slinger op in het achterwiel van Costa. Maar dat zal vast geen kwaad kunnen. Het eerste doel is in ieder geval de totempalen in Stanley Park volgens de opdracht van DutchTrain. Volgens de borden zijn die 2,5 kilometer verderop. Met een redelijk tempo zijn we er zo:







Wat niet te zien is, zijjn de busladingen vol toeristen die hier op af komen. Om de menigte te ontvluchten, beklimmen we onze felgele rossen en vervolgen de route langs de kust en om het park. Ik steek over, maar Costa moet wachten op een nieuwe bus vol toeristen. Als deze voorbij zet hij aan om mij weer in te halen. Maar dat gaat mis. De slinger in z'n achterwiel begeeft het met als gevolg dat er geen beweging meer in te krijgen is. Er zit niets anders op dan terug te keren naar de verhuurder:



Onderweg herinner ik Costa aan de fameuze woorden van Tim Allen in Galxy Quest: Never give up, never surrender! De stemming van Costa blijft desondanks opgewekt. Zelfs als er bij de verhuurder enige consternatie is over wie dit moet gaan betalen.Gelukkig is de consternatie van korte duur als de oudere medewerker met een knik aangeeft dat wij niks extra hoeven te betalen. Het zou ook mooi worden. .

Met een nieuwe fiets hervatten we onze toch om Stanley Park. Aan de noordzijde staat een beeld van een draak en daar schieten we een paar foto's. Helaas is dit de enige die ik terug kan vinden:



Niet de mooiste foto van de reis, maar wel weer een bewijs van het mooie weer in Vancouver. In de schaduw en aan het water is het evenwel best fris. Als we door het park rijden, zien we nog een stel wasberen. Daar kan ik alleen helemaal geen foto meer van vinden in mijn bestanden. .

We vervolgen weer de fietsroute langs de noordelijke Seawall, maar bij het Canada Centre houdt deze plotseling op. Aan de zuidzijde van downtown gaat het wel verder, maar daarvoor moeten we eerst dwars door downtown navigeren. Met z'n oneway-systeem en onregelmatige fietspaden blijkt dat lastiger dan voorzien. Op een gegeven moment gaan we zelfs weer noordwaarts. . Een lokale dame waarschuwt ons zelfs voor de politie als we even de stoep oprijden. Kennelijk treedt de politie daar hard tegenop met fikse boetes.

Op de één of andere wijze rijden we Chinatown binnen, waar ik een bordje zie dat wijst naar de ingang van het Dr. Sun Yat Sen park. Laat ik nou in Macau gewoond hebben aan de Dr. Sun Yat Sen Avenue! . Daar moeten we dus even een stop maken. Steden aan de Noord Amerikaanse westkust hebben vaak rustgevende Aziatische parken en dit is er zo één. Costa schiet wat foto's (helaas) van het mooie parkje en als we naar buiten lopen, merken we dat we toch wel trek hebben gekregen van de inspanningen.

Tegenover het parkje zit één lunchcafé (het Everything Cafe) en dat is het qua eettentjes in ons zichtveld die open zijn op dit tijdstip. Binnen dobbelen we wat broodjes bij elkaar. Het smaakt allemaal erg goed en gezond. We zijn goed bezig vandaag.

Via de zuidwal rijden we om de baai heen. Aan de andere kant zien we allemaal bordjes dat we op moeten passen voor coyotes. Tof! Als we bij Granville Island aankomen, hebben we echter niet één coyote gezien. Midden op de dag is vast niet het juiste moment daarvoor. Vanaf Granville Island pakken we een pontje over de baai terug naar downtown. Daar rijden we via de zuidelijke Seawall terug richting het hotel. Voordat we daar zijn zien we veel mensen op het strand van English Beach liggen. Een goed plan. We zetten onze fietsen tegen een boomstronk en gaan liggen tussen het vrouwelijke schoon om aan onze teint te werken:



Toch jammer dat dit de enige foto is van het strand in mijn collectie. . Na een uurtje op het strand en het testen van het water (koud!) rijden we via de zuidelijke Seawall en de Lost Lagoon (weer een wasbeer) terug naar de fietsverhuurders. Het was een mooie optie.

Als we teruglopen naar het hotel scoren we onderweg nog een ijsje. Na lang dobbelen vanwege het grote aanbod eindig ik met twee bollen (Ferrero Rocher en Strawberry Banana Combo) en Costa ook met twee bollen (White Chocolat en Dark Chocolat). Tot zover de gezonde inspanningen. .

Onderweg hebben we aardig wat Koreaanse restaurants gezien aan het begin van Robsonstreet. Dat lijkt ons een goede en gezonde optie als we het hotel uitlopen voor een diner. Aan het begin van Robsonstreet werp ik een 5 wat ons leidt naar het 5e Koreaanse restaurant dat we tegenkomen. Het blijkt een tent waar veel jongeren komen. We zijn blij dat we met een dobbelsteen reizen, want wat hier op de kaart staat is veel en vooral ook onbekend terrein voor ons. Na flink dobbelen bestel ik de Pork Belly in Cabage en Kim Chi en Costa de Spicy Pork Belly.

Na één hap van mijn gematigde pork belly weet ik genoeg: lekker en behoorlijk pittig. Dan moet die van Costa helemaal gloeiend heet zijn. Als Costa na een paar happen rood begint aan te lopen is het bewijs daar. . Ik probeer ook een hap van zijn bord. Dit is één van de pittigste gerechten waar ik ooit in m'n leven van geproefd heb. Maar wel lekker.

In de Lennox Pub op de hoek van Robson en Granville nemen we op het terras nog wat te drinken om af te blussen. Dat is wel nodig. Op het terras zitten we prima, maar er lopen wel veel zwervers langs bij wie een steekje op twee los zitten. Als het tijd is om te betalen, blijkt m'n creditcard niet te werken. Hopelijk hebben ze hem niet afgesloten vanwege de vele vreemde betalingen van de laatste weken. Na even bellen met de bank blijkt het een storing bij Mastercard te zijn. Gelukkig maar.

We wandelen via Daviestreet terug naar het hotel. Het blijkt de homobuurt van Vancouver te zijn met om de zoveel meter weer een homobar. Gezellig! Onderweg zien we trouwens nog een stinkdier. Wat een ontzettend leuke stad is Vancouver!

In het volgende verslag:Hollandse Pannenkoeken? Verkassen naar The Fairmount? Lokale opties? De rotsen van Pam? WK Rugby? Een Mexicaans feestje?

[ Bericht 2% gewijzigd door UIO_AMS op 01-07-2012 22:54:04 ]

Vooruit. Voor de mensen die onze fietsroute door Vancouver willen nadoen een plaatje van de route:



Inclusief teruglopen naar de verhuurder met een verbogen wiel zo'n 26 km.

A / G is ons hotel.
B is de fietsverhuurder
C is het uitzichtpunt van de foto
D is de Lost lagoon met de wasberen
E is het Dr. Sun Yat Sen Park
F is Granville Island waar we het pontje terug pakten.

quote:

Op zaterdag 25 februari 2012 20:09 schreef Skaai het volgende:
Oke nu twijfel ik, betaal ik mijn auto af of koop ik een ticket naar Vancouver? Keuzes keuzes

Lijkt mij een makkelijke keuze...Vancouver natuurlijk . Maar je kunt natuurlijk ook een dobbelsteen oppakken voor deze keuze Skaai.

Ik heb nog een weekje te boeken voor dit jaar met als keuze naar Vancouver rijden (20 uurtjes met de auto) en daar een paar daagjes verblijven, of naar Florida (4 uurtjes vliegen). Zal ik ook een dobbelsteen dit laten beslissen?

quote:

Op woensdag 7 maart 2012 16:52 schreef UIO_AMS het volgende:
Vooruit. Voor de mensen die onze fietsroute door Vancouver willen nadoen een plaatje van de route:

Inclusief teruglopen naar de verhuurder met een verbogen wiel zo'n 26 km.

A / G is ons hotel.
B is de fietsverhuurder
C is het uitzichtpunt van de foto
D is de Lost lagoon met de wasberen
E is het Dr. Sun Yat Sen Park
F is Granville Island waar we het pontje terug pakten.

Als het Vancouver en omgeving wordt voor mij ga ik zeker deze route doen op de fiets! Ik ben wel op de meeste plaatsen al geweest maar met de auto en lopend.

Het heeft weer even geduurd, maar daar is hij dan: Dag 16 van het Grote Dobbelsteenavontuur 2011 in het westen van Canada (en een stukje VS).

Vrijdag 09 september: Vancouver

De tweede hele dag in Vancouver en we blijven wederom niet stationair: vandaag staat de verhuizing van Best Western Sands naar Hotel Vancouver op het programma. Verder hebben we niet iets dat we nog moeten doen in Vancouver. Dus besluiten we het aan de lokalen te vragen. De eerste mogelijkheid daartoe dient zich aan in De Dutch Pannekoek House (ja, de mooie spelling van pannekoek) waar we ons ontbijt nuttigen:



We vragen het eerst aan de serveerster. Costa heeft trouwens de traditionele zalmpannekoek en ik de al even traditionele meat lovers pannekoek gedobbeld:



Als we aan de serveerster vragen wat zij zou doen op een vrije dag, kijkt ze ons eerst niet-begrijpend aan. Na enige uitleg en veel wijzen naar de dobbelsteen begrijpt ze de bedoeling. En ze heeft een optie voor ons: White Rock op 1.

De niet zo traditionele pannekoeken smaken trouwens uitstekend. Wellicht ook dat dat komt door de wel traditionele Van Gilse stroop in plaats van de in Canada gebruikelijke Maple Syrup.

Dan is het tijd om uit te checken bij het Best Western Sands en te verkassen naar The Fairmount. De jongen van de receptie heeft ook nog wel een optie: Whistler op 2. Dit schiet al lekker op.

Bij de Fairmount hebben we de keuze om zelf te parkeren (even), of om gebruik te maken van de valet parking (oneven). De 3 geeft de mannen van de parkeerservice wat te doen. De koffers en tassen zullen ze ook nog naar de kamer brengen. Altijd handig. We zijn dan wel nog niet ingecheckt en hebben dus nog geen kamer, maar dat is geen probleem.

De receptionist heeft wel een kamer voor de nacht beschikbaar. Die is alleen op dat moment nog niet vrijgegeven. Gelukkig heeft hij wel een optie voor de dobbelsteen om in de tussentijd te doen: Grouse Mountain op 3. Op zijn aanraden gaan we naar de conciërges. Die weten altijd wel wat er zoal te doen is in de stad. En opties hebben ze:



De man links kwam met Bowen Island op 5. De jongedame rechts kwam met Deep Cove Kajak op 4 en de man in het midden met een boottocht in Horseshoe Bay op 6, nadat hij eerst chip & put golf in Stanley Park opperde maar toch anders besloot.

We dobbelen in de lobby van Fairmount Hotel Vancouver een 6. Helaas hebben we daar geen foto's van terug kunnen vinden. Wat we wel hebben, is een plan voor de rest van de dag. En daarvoor moeten we eerst naar Horseshoe Bay. De jongen van de valet parking heeft net de Eclipse weggezet, maar is maar al te bereidwillig om hem weer op te halen. It's a nice car you've got there! Daar heeft hij helemaal gelijk in. Om in Horseshoe Bay te komen kunnen we twee routes volgen: de snelweg of de scenic drive langs de kust. De dobbelsteen wijst ons de snelweg op de heenreis en de scenic drive op de terugweg aan.

Een half uurtje later rijden we Horseshoe Bay binnen en parkeren de auto. De bootverhuur is zo gevonden, maar dan bedenk ik me dat ik geen zwembroek bij me heb. Naarstig gaan we op zoek in het kleine dorpje, maar ondanks de haven en de watersportactiviteiten blijkt een zwembroek moeilijk te vinden. Uiteindelijk vinden we een kleine drugstore waar ik de keuze heb uit 2 exemplaren: een groene met citroenen, of een bruine met sinaasappels erop. Een lastige keuze als je geen dobbelsteen hebt. Uiteindelijk loop ik met de bruine met sinaasappels erop de deur uit.

Terwijl Costa van de bootverhuurder een korte uitleg krijgt over de do's en don'ts van varen in Horseshoe Bay en de te bezoeken plekken, trek ik m'n nieuwste aanwinst aan. Helaas zijn ook daar geen foto's van terug te vinden. .

Als Costa het haventje uit navigeert, vertrekt net de ferry naar Gibsons. Dat we een dag later op dezelfde veer zullen zitten, weten we nu nog niet. De eerste stop die we maken is op Bowen Island waar de aanleggen:



Dat kleine, maar krachtige, bootje is dus deze middag van ons. We zijn op Bowen Island om te lunchen bij Nancy's Taco's, de enige mogelijkheid voor iets te eten in dit kleine haventje:



Na een paar heerlijke taco's zetten we koers naar Halkett Bay. Onderweg schieten we een filmpje.

[filmpje van Costa als hij tijd heeft]

Aangekomen in Hidden Bay/Cove voor een verfrissende duik:



Als het water tenminste wat warmer was geweest. Verder is het goed toeven op het water. We zetten koers naar Anvil Island en de kleine Christie Islet en Pam's Rocks die daar net ten zuiden van liggen. Al varen we in eerste instantie compleet voorbij de rotsen van Pam. We maken een rondje om het Anvil Island en schieten daar nog wat mooie plaatjes:





Mooi de bergen op de achtergrond.

Dan zetten we koers naar Pam's Rocks die we nu wel in ons vizier hebben. Daar zien we zeehonden:





Sweet! We blijven een tijdje met de stroom mee rond de rotsen dobberen en zetten dan koers richting Horseshoe Bay. Net ten zuiden van Sunset Beach zie ik plots wat commotie in het water. Er is iets gaande, maar geen idee wat. Dan zien we het: een hele groep dolfijnen komt recht op ons af:



[filmpje?]

Misschien is het niet de goedkoopste manier van vermaak, maar een bootje huren in Horseshoe Bay kunnen we iedereen aanraden.

Wanneer we de auto ophalen, ontvangen we het nieuws dat een kleine aardbeving heeft plaatsgevonden in de buurt. Uiteraard stuur ik een sms naar Fogel om hem daarvan op de hoogte te stellen. . Dan rijden we via de scenic Marina Drive terug naar Vancouver.

Voor de mensen die onze dagtrip na willen doen:



Terug in de Fairmount blijken onze koffers en tassen nog niet op de kamer te staan. Als we bellen met de receptie krijgen we te horen, dat de bell boy onderweg is. Op de kamer krijgen we uitleg van de diverse apparaten. Dan komen we erachter dat de afstandsbediening niet werkt. Nog geen 5 minuten later is de bell boy terug met een nieuwe. Deze jongeman heeft z'n fooi verdiend.

Wat we inmiddels ook weten, is dat we het kleine koelkastje met rust moeten laten. Slechts één blik op het prijskaartje aan het flesje water zegt voldoende:



Inmiddels is het wel tijd geworden voor de verfrissende duik en dus zetten Costa en ik koers naar het zwembad van de Fairmount. Met een lengte van 20m is dit het grootste zwembad van dit deel van de dobbelsteenavonturen. Bij elk zwembad heb ik geprobeerd om onder water de lengte te overbruggen. Ook nu lukt het. In de hottub zitten we naast, hoe kan het ook anders, Zzzuh Dzjurrmans.

Tijd voor een biertje vindt Costa het. En al drink ik geen bier, ben ik het wel met hem eens dat een drankje geen kwaad kan. Na een korte douche (de doucheknop heeft 8 standen, wat een rijkdom) begeven we ons naar de lobby. Onderweg zien we andere bewijzen van het rijke verleden van de Fairmount:


De wachtplek voor de lift.


Een doos printletters uit de tijd dat de Fairmount z'n eigen krant drukte.


Een postbus op elke verdieping.

In de lobby blijkt een feest van de Mexicaanse consul plaats te vinden, maar ondanks mijn beste Spaans komen we niet bij het besloten feest binnen. Dan maar naar het gewone volk.

Een 2 leidt ons naar de tweede kroeg die we tegenkomen als we de straat oplopen. Dat blijkt weer de Lennox Pub te zijn. Daar eten we ook iets, maar ik heb geen idee meer wat. Het zal wel een hamburger-variant zijn geweest. .

Met de dobbelsteen maken we er een kroegentocht van. De eerste de beste kroeg waar we binnen stappen, blijkt een hele gezellige genaamd Dooley's Pub. Gezien de bijzonder korte, Schots geruite minirokjes van de serveersters en de utilykilts van de barmannen moet het wel een Schotse pub zijn. . Op de diverse televisietoestellen is het WK Rugby te zien. Het wordt een gezellige avond, waarbij Fiji wint van Namibië. Maar ook daar hebben we geen foto's van. .

In het volgende verslag:Nog meer boten? Een wielerwedstrijd? Mellow Shell Man? Boomkikkers?

[ Bericht 5% gewijzigd door UIO_AMS op 01-07-2012 23:04:23 ]

Leuk leuk leuk! En die dolfijnen maken het plaatje compleet natuurlijk Wel jammer dat de foto van de zwembroek ontbreekt, maar goed. Wat ik me wel afvraag: hoeveel zijn jullie aangekomen tijdens de vakantie

Je had even in het Hyatt Regency naar binnen moeten gaan en de lift naar de bovenste verdieping pakken. Had je een mooi uitzicht gehad op het Fairmont hotel (voor mijn werk 2 jaar geleden 4 nachten wezen slapen)

Mooi, weer twee verslagen om bij te lezen (ik had die van 24 februari gemist ) en de kunnen weer omhoog. Mooie reis mannen!

quote:

Op zondag 18 maart 2012 18:33 schreef flipsen het volgende:
Leuk leuk leuk! En die dolfijnen maken het plaatje compleet natuurlijk Wel jammer dat de foto van de zwembroek ontbreekt, maar goed. Wat ik me wel afvraag: hoeveel zijn jullie aangekomen tijdens de vakantie

We zijn in ieder geval niet afgevallen. Maar we hebben af en toe een 'gezonde dag' ingevoerd door de keuzes bijvoorbeeld te beperken tot Aziatische keukens, of door alleen visgerechten mee te nemen als opties. En verder hebben we wel aardig wat gelopen en ook dus een stuk gefietst. Maar netto toch wel iets aangekomen. De extra kilo's zijn er ondertussen wel af.