Heb een beetje een probleem dat er het laatste jaar een bepaalde ''spanning'' in mijn lijf zit dat er maar niet uit gaat, zal er even een verhaaltje bij vertellen...
Als kind was ik altijd vrij gevoelig, angstig en vaak bang. Voor inbrekers, enge ziektes, dat mijn ouders doodgingen ga zo maar door. Natuurlijk denkt iedereen hier wel eens over na, maar ik kon/kan mezelf er echt helemaal gek mee maken. Zo erg zelfs dat het leuke dingen als vakanties etc ging beinvloeden. Vooral als ik in zo' n periode weinig te doen heb maak ik mezelf helemaal gek...
Het gaat altijd eigenlijk in periodes. Er zijn tijden geweest dat ik mezelf maandenlang gek liep te maken dat ik mezelf wijsmaakte dat ik een tumor op mijn rug voelde, en toen ik eenmaal naar de dokter ging bleek die ''tumor'' gewoon een spier te zijn die ik over een rugbotje wreef, waardoor het net als een bult voelde. Zo kan ik nog wel talloze voorbeelden noemen waar ik maandenlang mee gezeten heb.
Het was zelfs zo erg, dat ik tijdens een maanden lange reis na een aantal maanden met gezelschap een paar weken in mijn eentje ging reizen. Ik was nogal vaak alleen, helemaal geen probleem maar het duurde maar een paar dagen en begon mezelf helemaal gek te maken...
Ik vertelde mezelf dat ik opeens bepaalde teksten in de verte niet meer kon lezen, die ik in mijn hoofd een tijdje terug nog wel kon lezen. Urenlang bezig geweest met alles dicht bij en veraf lezen, hoofd afwenden, snel terugkijken en weer lezen. Ik maakte mezelf wijs dat ik misschien een hersentumor had waardoor mijn zicht hard achteruit ging
Eenmaal thuis terug in Nederland was ik weer bij mijn vrienden en familie en had ik er natuurlijk totaal geen last meer van...
Om een lang verhaal dus kort te maken : Altijd met dit soort dingen bezig, bang voor vanalles, altijd worst case scenario' s bedenken etc..
Iets meer dan een jaar geleden maakte mijn vriendin het uit, na een relatie van minder dan een jaar. Hypergevoelig als ik ben was ik helemaal kapot, niet een week of een maand, maar maandenlang was ik helemaal kapot. Ik was super chagrijnig tegen iedereen, heel erg in mezelf gekeerd, onzeker. Maar bovenal was ik van binnen een bonk spanning. Had paniekaanvallen, vooral op van die momenten dat ik eigenlijk niet wegkon: In een volle tentamenhal helemaal achterin zittend, tijdens een begrafenis in een aula, achter het stuur op de snelweg.
Natuurlijk gebeurt er keer op keer helemaal niets, maar telkens weer die doodsangst, hart voelen kloppen als een gek, zweten etc etc... Dit is allemaal begonnen sinds zij het uitmaakte. Sindsdien ben ik ook snel opgefokt van binnen. Als ik afgesneden word op de snelweg begint mijn hart te kloppen als een gek, sta stijf van de adrenaline, als mij wat wordt gevraagd in de werkgroep dan hetzelfde gevoel... De kleinste dingen zorgen voor een enorm gespannen gevoel, ook als er soms helemaal niets aan de hand is...
De laatste maanden gaat het een stuk beter, en over mijn ex denk ik helemaal niet meer na, maar die spanning is gebleven. Om situaties waar ik vroeger gewoon normaal reageerde krijg ik nu echt van die adrenaline - aanvallen, en voel soms een bepaalde spanning in mijn lichaam dat als ik al hartkloppingen voel als ik van de bank opsta naar de keuken....
Maar soms voel ik me ''rustig'' en dan heb ik nergens last van...
Natuurlijk wil ik hiermee binnenkort wel naar een dokter, maar zie er ook een beetje tegenop om tegen hem als een mietje zon lulverhaal over een uitgemaakte relatie op te gaan hangen, terwijl het allemaal wel toen begonnen is...
Sporten doet trouwens wonderen
Heb het idee dat ik nu een beetje in een vicieuze circel zit. Ik voel spanning en daardoor heb ik snel hartkloppingen, en ik heb weer angst dat dit abnormaal is, waardoor ik nog meer gespannen ben...
Imo is het helemaal niet raar dat als je 4 trappen achter elkaar omhoog loopt dat je je hart voelt kloppen, maar ik kan me over dat soort kleine dingen helemaal gek maken en als je er op gaat letten valt het alleen maar meer op...
Maar als ik een tijdje intensief met iets bezig ben geweest dan let ik er helemaal niet op en heb ik ook nergens last van...
Lijkt inderdaad meer op een angststoornis/paniekaanvallen.
Volgens mij hoef je geen verwijzing van je huisarts te vragen om naar een eerstelijnspsycholoog te gaan. Zoek eens een praktijk bij je in de buurt en bel ze op om informatie te vragen of een afspraak te maken?
Maar als ik het een paar dagen lang niet doe heb ik er weer last van, hartkloppingen bij de kleinste inspanningen, opgefoktheid etc etc dat kan toch niet altijd zo blijven...
Zijn hier goede medicijnen voor dan? Word je daar niet sloom van ( rustgeven ) ?
Boksen enz, afreageren op een zak, helpt denk ik nog beter. Moet je dan om de dag doen, wil je je continu ontspannen voelen.quote:Op woensdag 14 september 2011 18:21 schreef JiggyJ het volgende:
Sport al veel en dat helpt inderdaad... als ik heb hardgelopen voel ik me die hele dag relaxed en de dag erna ook...
Maar als ik het een paar dagen lang niet doe heb ik er weer last van, hartkloppingen bij de kleinste inspanningen, opgefoktheid etc etc dat kan toch niet altijd zo blijven...
Zijn hier goede medicijnen voor dan? Word je daar niet sloom van ( rustgeven ) ?
Ik weet niet welke medicijnen er voor zijn, maar ik kan me vaag herinneren dat ik op tv iets soortgelijks zag en die persoon haalde toen een inhaler tevoorschijn.
Daar wordt je iig wat sloom van. Maar wel beter dan non-stop verstijfd te zitten hyperventileren.
Ik ben aan de anti depressiva gegaan en dat lijkt goed te gaan.
Mss kun je valeriaan eens overwegen, dit is natuurlijk en werkt best aardig. Avena sativa complex van à vogel werkt ook wel.
Beter op een natuurlijke wijze eerst proberen te verhelpen, je geeft al zelf aan dat sporten helpt. Daarnaast heb je ook natuurlijke rustgevers, ik zou dat eerst proberen.quote:
Sport al veel en dat helpt inderdaad... als ik heb hardgelopen voel ik me die hele dag relaxed en de dag erna ook...
Maar als ik het een paar dagen lang niet doe heb ik er weer last van, hartkloppingen bij de kleinste inspanningen, opgefoktheid etc etc dat kan toch niet altijd zo blijven...
Zijn hier goede medicijnen voor dan? Word je daar niet sloom van ( rustgeven ) ?
Vind het nogal een stap om naar een psych te gaan eerlijk gezegd, want hoewel dat uit mijn post niet helemaal naar voren komt vind ik mezelf toch best wel een normale gast eigenlijk...
Wil daarmee trouwens niet zeggen dat mensen die naar een psych gaan abnormaal zijn hoor;)
En voor- tijdens mijn relatie ging het allemaal prima maar doordat zij het uitmaakte zijn de spanningsverhoudingen in mijn lichaam een beetje door de war geraakt geloof ik... De gedachten etc over haar zijn nu weg en heb echt 0,0 hard feelings meer, maar enkele dingen zoals paniekaanvallen, een ''gespannen'' gevoel in mijn lichaam, hartkloppingen ( door hoge bloeddruk/stress denk), hyperventilatie zijn nog altijd aanwezig al wordt het langzaam maar zeker minder...
Ik heb overigens ook het idee dat ik enorm onrustig slaap..
Kreeg onlangs een enorme pijn in mijn kaak bij het open- en dichtdoen, het was echt niet te harden. Toevallig moest ik naar de tandarts en hij zij meteen dat ik ' s nachts tandenknarste en heel hard mijn tanden op elkaar beet, aangezien mijn hoektanden gewoon helemaal waren afgesleten.
Ook word ik ' s ochtends wel eens wakker met een enorm racend hart alsof ik net heb hardgelopen oid. Of met een heel vervelend gevoel alsof er iets vervelends gebeurd is / gaat gebeuren terwijl er eigenlijk niets aan de hand is...
Je symptomen lijken niet op een ziektebeeld, maar lijken voort te komen uit spanning en stress: hartkloppingen, onrustig slapen, tandenknarsen, adrenaline, angst, paniek, hoge bloeddruk etc. Daar lijkt mij een psycholoog de aangewezen persoon voor. (En als je de fysieke klachten wantrouwt, ga je eerst naar een huisarts die je door kan verwijzen, al is het maar als geruststelling)
En overgevoelig mens is wel gevoeliger voor het ontwikkelen van een of andere angststoornis.quote:
Hoe kom je erbij dat je misschien hypersensitief bent? Ik kan dit uit geen enkel voorbeeld uit je OP halen.
Ik zie het meer als neurotisch.
quote:
Op Gewoon even langs de huisarts gaan lijkt mij het beste.
Ah, ik zie dat je dat in stand houden al hebt:
Je leert jezelf enorm negatieve manieren van denken aan. Probeer er nu wat aan te doen. Als je dat niet doet eindig je misschien als een familielid van me, die komt niet meer van zijn paniekaanvallen af en cognitieve therapie helpt niet.quote:
Heb het idee dat ik nu een beetje in een vicieuze circel zit. Ik voel spanning en daardoor heb ik snel hartkloppingen, en ik heb weer angst dat dit abnormaal is, waardoor ik nog meer gespannen ben...
Zijn medicijnen voor, maar dat lost niets op en er zijn altijd bijwerkingen.quote:
Zijn hier goede medicijnen voor dan? Word je daar niet sloom van ( rustgeven ) ?
Waarom is dit zo herkenbaar.quote:Als kind was ik altijd vrij gevoelig, angstig en vaak bang. Voor inbrekers, enge ziektes, dat mijn ouders doodgingen ga zo maar door. Natuurlijk denkt iedereen hier wel eens over na, maar ik kon/kan mezelf er echt helemaal gek mee maken. Zo erg zelfs dat het leuke dingen als vakanties etc ging beinvloeden. Vooral als ik in zo' n periode weinig te doen heb maak ik mezelf helemaal gek...
Damn you erfelijk neuroticisme.Live a little.
Je bent nu echt op zo'n pad dat rechtstreeks naar de riolering leidt.. en de ratten lusten je daar waarschijnlijk niet eens.
Oh, en je klinkt als een hypochonder:
http://nl.wikipedia.org/wiki/Hypochondrie
http://nl.wikipedia.org/wiki/Paniekstoornis