R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Even een kloon uit de kast getrokken. Long story en nee ik ga geen samenvatting geven.
Vorig jaar zomer een heel zwaar ongeluk gehad. Heel ongelukkig gevallen in huis geen alcohol involved en zo beroerd terecht gekomen dat ik buiten bewustzijn naar ziekenhuis ben vervoerd. Zal de bloedige details besparen, maar me hele hoofd lag open. Dokters hebben een fantastische job gedaan want uiterlijk is er nauwelijks meer iets te zien. Alleen in me nek nog een behoorlijke snee.
Na operatie een week in ziekenhuis gelegen en kon nauwelijks meer iets. Lichaam heeft zo opdonder gekregen dat naar de WC gaan al leek op een marathon lopen. Opeens staat je leven op de kop. Leuke baan, vriendin, sociaal leven enzo en dan ben je plots invalide en kun je geen fuck meer.
Heel langzaam begonnen met revalideren en ondertussen kan ik weer lopen en kleine dingen doen. Slik me nog wel de pleuris aan pijnstillers anders is het niet te doen om de dag door te komen, maar elke lichamelijke belasting voelt als forceren. Zoals altijd leeft iedereen in het begin enorm mee, maar life goes on en langzamerhand wordt de vriendenkring beperkt tot de echte vrienden. Grootste klap was dat vriendin begin dit jaar een einde aan relatie heeft gemaakt na ruim 6 jaar. Ze trok het niet meer dat ik nauwelijks meer iets kon en voelde zich steeds meer verpleegster worden. Ergens snap ik dat wel, maar het kwam wel keihard aan. Ben ook niet meer dezelfde als voor het ongeluk.
Ondertussen werk ik weer een paar dagdelen in de week. Werkgever heeft zich in die tijd echt super opgesteld. Echt respect. Kan alles in eigen tempo doen en hoop ooit weer fulltime te werken. Ga nu nog 3 keer per week naar revalidatiecentrum en beweeg daarnaast ook veel in vrije tijd. Wandelen, zwemmen en lichte fitness. Heb wel huishoudelijk hulp. Sommige klusjes lukken gewoon nog niet.
Na ongeluk heeft men psycholoog aangeboden, maar hé ben stoere vent dus niet gedaan. (ja stom). Na break up met vriendin wel gegaan en dat helpt wel wat maar kan me er niet overheen zetten dat ik voor me gevoel nauwelijks meer iets kan en alles pijn en moeite kost. Zelfvertrouwen heeft enorme knauw gekregen en de boosheid richting ex ook nog niet echt gezakt. Niet alleen lichamelijk, maar ook psychisch heeft het er ingehakt. Voelde me echt in de steek gelaten over iets waar ik zelf niets aan kon doen.
Naja, kan heel huilverhaal ophangen, maar vooral benieuwd of er mensen zijn die min of meer zelfde mee hebben gemaakt en hoe die tot vrede met de situatie zijn gekomen. Hoe pak je je leven weer op en laat je het achter je, terwijl het dagelijks leven nog zo beheerst? Vooruitzichten zijn onduidelijk. Artsen willen geen prognose geven, maar zal niet gehandicapt zijn in zin van rolstoel ofzo. Pijn en duizelingen beheersen leven en dat is frustrerend als je altijd kerngezond bent geweest. Het woord geduld kan ik trouwens niet meer horen.
Heb contact met ex rigoreus verbroken. Kon het niet opbrengen om haar nog te zien of uit te praten. Dat gelul over als vrienden uit elkaar gaan gaat er niet in bij me. Blijkbaar zat de liefde niet al te diep en zal ik daar mee moeten dealen.
Niet zeuren opmerkingen zal ik negeren. Heb nooit gezeurd en altijd hard gewerkt. Dit duurt te lang en is too much en wil graag ervaringen horen van anderen die daar zelf zijn geweest of een partner hebben die zoiets heeft meegemaakt. Alvast bedankt.
Vorig jaar zomer een heel zwaar ongeluk gehad. Heel ongelukkig gevallen in huis geen alcohol involved en zo beroerd terecht gekomen dat ik buiten bewustzijn naar ziekenhuis ben vervoerd. Zal de bloedige details besparen, maar me hele hoofd lag open. Dokters hebben een fantastische job gedaan want uiterlijk is er nauwelijks meer iets te zien. Alleen in me nek nog een behoorlijke snee.
Na operatie een week in ziekenhuis gelegen en kon nauwelijks meer iets. Lichaam heeft zo opdonder gekregen dat naar de WC gaan al leek op een marathon lopen. Opeens staat je leven op de kop. Leuke baan, vriendin, sociaal leven enzo en dan ben je plots invalide en kun je geen fuck meer.
Heel langzaam begonnen met revalideren en ondertussen kan ik weer lopen en kleine dingen doen. Slik me nog wel de pleuris aan pijnstillers anders is het niet te doen om de dag door te komen, maar elke lichamelijke belasting voelt als forceren. Zoals altijd leeft iedereen in het begin enorm mee, maar life goes on en langzamerhand wordt de vriendenkring beperkt tot de echte vrienden. Grootste klap was dat vriendin begin dit jaar een einde aan relatie heeft gemaakt na ruim 6 jaar. Ze trok het niet meer dat ik nauwelijks meer iets kon en voelde zich steeds meer verpleegster worden. Ergens snap ik dat wel, maar het kwam wel keihard aan. Ben ook niet meer dezelfde als voor het ongeluk.
Ondertussen werk ik weer een paar dagdelen in de week. Werkgever heeft zich in die tijd echt super opgesteld. Echt respect. Kan alles in eigen tempo doen en hoop ooit weer fulltime te werken. Ga nu nog 3 keer per week naar revalidatiecentrum en beweeg daarnaast ook veel in vrije tijd. Wandelen, zwemmen en lichte fitness. Heb wel huishoudelijk hulp. Sommige klusjes lukken gewoon nog niet.
Na ongeluk heeft men psycholoog aangeboden, maar hé ben stoere vent dus niet gedaan. (ja stom). Na break up met vriendin wel gegaan en dat helpt wel wat maar kan me er niet overheen zetten dat ik voor me gevoel nauwelijks meer iets kan en alles pijn en moeite kost. Zelfvertrouwen heeft enorme knauw gekregen en de boosheid richting ex ook nog niet echt gezakt. Niet alleen lichamelijk, maar ook psychisch heeft het er ingehakt. Voelde me echt in de steek gelaten over iets waar ik zelf niets aan kon doen.
Naja, kan heel huilverhaal ophangen, maar vooral benieuwd of er mensen zijn die min of meer zelfde mee hebben gemaakt en hoe die tot vrede met de situatie zijn gekomen. Hoe pak je je leven weer op en laat je het achter je, terwijl het dagelijks leven nog zo beheerst? Vooruitzichten zijn onduidelijk. Artsen willen geen prognose geven, maar zal niet gehandicapt zijn in zin van rolstoel ofzo. Pijn en duizelingen beheersen leven en dat is frustrerend als je altijd kerngezond bent geweest. Het woord geduld kan ik trouwens niet meer horen.
Heb contact met ex rigoreus verbroken. Kon het niet opbrengen om haar nog te zien of uit te praten. Dat gelul over als vrienden uit elkaar gaan gaat er niet in bij me. Blijkbaar zat de liefde niet al te diep en zal ik daar mee moeten dealen.
Niet zeuren opmerkingen zal ik negeren. Heb nooit gezeurd en altijd hard gewerkt. Dit duurt te lang en is too much en wil graag ervaringen horen van anderen die daar zelf zijn geweest of een partner hebben die zoiets heeft meegemaakt. Alvast bedankt.
Probeer te kijken naar wat je al wel kunt en niet naar wat je nog niet kunt. Je gaat zo te lezen aardig vooruit namelijk.
Maar ja, makkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk. Je leven zal maar van de één op andere dag zo ingrijpend veranderen en het kan iedereen gebeuren. Sterkte met revalideren.
Maar ja, makkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk. Je leven zal maar van de één op andere dag zo ingrijpend veranderen en het kan iedereen gebeuren. Sterkte met revalideren.
Un certain jeune homme
Saint-Mandé, 6 octobre 1929 - Paris, 7 août 2010.
Als je teveel denkt aan de tijd die je nog hebt vergeet je te leven.
Saint-Mandé, 6 octobre 1929 - Paris, 7 août 2010.
Als je teveel denkt aan de tijd die je nog hebt vergeet je te leven.
Als iemand je opeens verlaat na 6 jaar relatie komt de klap hard aan. De reden is altijd kut, want jij bent niet degene die dat ook wilde. Dus boosheid, verdriet, klote voelen hoort er sowieso bij. Niet iedereen komt zo snel en gemakkelijk over een ex heen (ongeacht of je haar wel of niet terug wil). In jouw geval kon je moeilijk gaan stappen en feesten en andere meisjes versieren en afleiding zoeken. Je bent gewoon heel erg veel kwijt geraakt in korte tijd. Dus kwam de klap misschien nog harder aan. Je klinkt iemand die liever aanpakt dan bij de pakken gaat neerzitten, maar jouw ongeluk en de gevolgen daarvan dwingen je dat je je MOET neerleggen bij de situatie en alle onzekerheid die daarbij komt kijken.
Het kost gewoon tijd, echt heel veel tijd en voor jouw gevoel gaat waarschijnlijk alles veel te langzaam, maar je kunt dingen niet versnellen hoe graag je ook zou willen. Mijn advies is om gewoon door te gaan zoals je nu bezig bent. Blijf ook psychologische hulp houden, want hoe meer je er mentaal op achteruit gaat hoe meer invloed dat ook heeft op je lichamelijke herstel.
Voel je soms gewoon even goed klote, wees lief voor jezelf en besef gewoon dat je echt iets verschrikkelijks hebt meegemaakt, wees desnoods even een tijdje somber en huil een potje en pak daarna de draad weer op en ga weer verder. Je mag echt trots op jezelf zijn dat je alweer zo ver gekomen bent en je zult nog veel verder komen, maar er zullen moeilijke momenten blijven en wat je uiteindelijk niet kan veranderen zul je moeten accepteren en dat kost tijd, veel tijd.
Heel veel sterkte!!
Het kost gewoon tijd, echt heel veel tijd en voor jouw gevoel gaat waarschijnlijk alles veel te langzaam, maar je kunt dingen niet versnellen hoe graag je ook zou willen. Mijn advies is om gewoon door te gaan zoals je nu bezig bent. Blijf ook psychologische hulp houden, want hoe meer je er mentaal op achteruit gaat hoe meer invloed dat ook heeft op je lichamelijke herstel.
Voel je soms gewoon even goed klote, wees lief voor jezelf en besef gewoon dat je echt iets verschrikkelijks hebt meegemaakt, wees desnoods even een tijdje somber en huil een potje en pak daarna de draad weer op en ga weer verder. Je mag echt trots op jezelf zijn dat je alweer zo ver gekomen bent en je zult nog veel verder komen, maar er zullen moeilijke momenten blijven en wat je uiteindelijk niet kan veranderen zul je moeten accepteren en dat kost tijd, veel tijd.
Heel veel sterkte!!
Ja, ik zit in een vergelijkbare situatie. Een jaar geleden werd ik ernstig ziek, in het ziekenhuis liep ik nog twee ernstige toestanden op, en momenteel ben ik zelfs met lopen nog steeds niet de oude. Dat word ik ook niet meer, gezien de kwalen.
En ja, je leven verandert totaal. Ik werk niet meer, zal ook niet meer werken. Je raakt mensen kwijt die er niet goed tegen kunnen dat je er niet meer 100% voor ze bent. Kortom je uitzicht op het leven is drastisch verkleind.
Maar als ik jou goed begrijp, heb je nog twee restkwalen: pijn en duizelingen. Je bent dus al flink vooruit gegaan, en je mag hopen dat dat zich nog verder doorzet. Probeer jezelf niet als buitengesloten van het leven te zien, maar als iemand die een lange weg terug aan het bewandelen is.
En ja, je leven verandert totaal. Ik werk niet meer, zal ook niet meer werken. Je raakt mensen kwijt die er niet goed tegen kunnen dat je er niet meer 100% voor ze bent. Kortom je uitzicht op het leven is drastisch verkleind.
Maar als ik jou goed begrijp, heb je nog twee restkwalen: pijn en duizelingen. Je bent dus al flink vooruit gegaan, en je mag hopen dat dat zich nog verder doorzet. Probeer jezelf niet als buitengesloten van het leven te zien, maar als iemand die een lange weg terug aan het bewandelen is.
Nee. Ik ben over de kat gestruikeld. Daarna met hoofd tegen rand van aanrecht gevallen en boven op kattenbak terecht gekomen die ik aan het schoonmaken was en die daarna in stukken lag en veel van die stukken zaten in me gezicht. Zou zo in een lachfilm kunnen als de gevolgen niet zo klote waren. Heb nog geluk gehad dat er niets in me oog terecht is gekomen. Rest van gezicht was helemaal kapot. Neus doormidden. Lippen die helemaal open lagen echt creepy.quote:Op woensdag 7 september 2011 12:29 schreef Ikbenserieus het volgende:
Ben je van de trap afgevallen ofzo?
Klap op aanrecht heeft er waarschijnlijk voor gezorgd dat ik buiten westen ben geraakt en daardoor klap op de grond en kattenbak niet meer heb op kunnen vangen.
TS 
Ik wens je heel veel sterkte toe!
Ik wens je heel veel sterkte toe!
Op dinsdag 20 september 2011 14:48 schreef Daywalk3r het volgende:
Ik werk bij MissVanity en neem wel eens een onderwerp mee.
Ik bedoel, zij wijkt er toch vanaf.
Ik werk bij MissVanity en neem wel eens een onderwerp mee.
Ik bedoel, zij wijkt er toch vanaf.
Ik ook, vind het onwijs klote voor je man. Zet 'm op.quote:Op woensdag 7 september 2011 13:11 schreef MissVanity het volgende:
TS
Gourmetten of steengrillen?
Klopt wel. Normaal ben ik inderdaad van doorpakken en niet zeiken en kan mezelf nu eigenlijk niet toestaan om er bij neer te leggen. Voelt dan alsof ik zeur en me aanstel. Rationeel weet ik dat het onzin is, maar dat gevoel zit er heel diep in.quote:Op woensdag 7 september 2011 12:49 schreef Cactus1 het volgende:
Als iemand je opeens verlaat na 6 jaar relatie komt de klap hard aan. De reden is altijd kut, want jij bent niet degene die dat ook wilde. Dus boosheid, verdriet, klote voelen hoort er sowieso bij. Niet iedereen komt zo snel en gemakkelijk over een ex heen (ongeacht of je haar wel of niet terug wil). In jouw geval kon je moeilijk gaan stappen en feesten en andere meisjes versieren en afleiding zoeken. Je bent gewoon heel erg veel kwijt geraakt in korte tijd. Dus kwam de klap misschien nog harder aan. Je klinkt iemand die liever aanpakt dan bij de pakken gaat neerzitten, maar jouw ongeluk en de gevolgen daarvan dwingen je dat je je MOET neerleggen bij de situatie en alle onzekerheid die daarbij komt kijken.
Het kost gewoon tijd, echt heel veel tijd en voor jouw gevoel gaat waarschijnlijk alles veel te langzaam, maar je kunt dingen niet versnellen hoe graag je ook zou willen. Mijn advies is om gewoon door te gaan zoals je nu bezig bent. Blijf ook psychologische hulp houden, want hoe meer je er mentaal op achteruit gaat hoe meer invloed dat ook heeft op je lichamelijke herstel.
Voel je soms gewoon even goed klote, wees lief voor jezelf en besef gewoon dat je echt iets verschrikkelijks hebt meegemaakt, wees desnoods even een tijdje somber en huil een potje en pak daarna de draad weer op en ga weer verder. Je mag echt trots op jezelf zijn dat je alweer zo ver gekomen bent en je zult nog veel verder komen, maar er zullen moeilijke momenten blijven en wat je uiteindelijk niet kan veranderen zul je moeten accepteren en dat kost tijd, veel tijd.
Heel veel sterkte!!
Het gaat inderdaad veel te langzaam en dat lief voor mezelf zijn dat lukt ook helemaal niet. Ben vooral hard voor mezelf en schaamte dat ik dus niet meer normaal kan werken en andere dingen doen en dat vreet. Hoe hard ik het ook vertel tegen mezelf het gevoel van falen wil niet weg gaan. Moet ook afgeremd worden met revalideren omdat ze vinden dat ik teveel te snel wil doen.
Als ik het vergelijk met een half jaar geleden ben ik een stuk verder. Toen was het letterlijk strompelen en nu kan ik weer redelijk normaal lopen. Dat idee maakt ook dat ik verder blijf vechten. Dat het dus beter kan worden, maar de tijd daarvoor gun ik mezelf dus niet echt. Ik kan de knop niet omzetten en accepteren dat het leven nu complet anders is. Past niet bij wie ik ben of misschien moet ik zeggen bij wie ik was.
Heb ook nooit medicatie geslikt en dat voelt ook zwak om nu elke dag een lading van die dingen naar binnen te moeten gooien. Heb in revalidatiecentrum wel iemand leren kennen die beetje tegen zelfde aanliep en met hem praten doet me nog het meeste goed. Lotgenoten, maar de moeilijkste momenten zijn vooral als je thuis alleen bent en na gaat denken. Daarom ook maar eens op forum posten in de hoop op herkenbaarheid en tips.
Dank je!
Hoe heb jij je nieuwe situatie kunnen accepteren? Ik heb een hele aardige psychologe en snap prima wat ze zegt en bedoelt, maar dat is rationeel. gevoelsmatig blijf ik me verzetten en kan me er niet bij neerleggen.quote:
Ja, ik zit in een vergelijkbare situatie. Een jaar geleden werd ik ernstig ziek, in het ziekenhuis liep ik nog twee ernstige toestanden op, en momenteel ben ik zelfs met lopen nog steeds niet de oude. Dat word ik ook niet meer, gezien de kwalen.
En ja, je leven verandert totaal. Ik werk niet meer, zal ook niet meer werken. Je raakt mensen kwijt die er niet goed tegen kunnen dat je er niet meer 100% voor ze bent. Kortom je uitzicht op het leven is drastisch verkleind.
Maar als ik jou goed begrijp, heb je nog twee restkwalen: pijn en duizelingen. Je bent dus al flink vooruit gegaan, en je mag hopen dat dat zich nog verder doorzet. Probeer jezelf niet als buitengesloten van het leven te zien, maar als iemand die een lange weg terug aan het bewandelen is.
Lichamelijke is ene gedeelte, maar gebroken hart komt er ook nog bij. Vooral het in de steek gelaten voelen op moment dat je het zwaar hebt hakt er heel hard in. We hadden geen kinderen, maar wel op leeftijd dat we daar serieus over aan denken waren, dus toekomst is op alle fronten veranderd en dat accepteren lukt me dus niet.
Jouw leven heeft een grote omwenteling gemaakt, ik denk dat je nog wel wat meer tijd nodig hebt om je op je nieuwe situatie in te stellen. Dat je vriendin het niet trok, is heel naar maar het is dan de vraag hoeveel spanning de relatie verder had kunnen verduren zonder dit ongeluk. Probeer haar vertrek ook niet te zien als een soort consequentie, maar als iets dat los van jouw persoon en omstandigheden staat.quote:
Hoe heb jij je nieuwe situatie kunnen accepteren? Ik heb een hele aardige psychologe en snap prima wat ze zegt en bedoelt, maar dat is rationeel. gevoelsmatig blijf ik me verzetten en kan me er niet bij neerleggen.
Lichamelijke is ene gedeelte, maar gebroken hart komt er ook nog bij. Vooral het in de steek gelaten voelen op moment dat je het zwaar hebt hakt er heel hard in. We hadden geen kinderen, maar wel op leeftijd dat we daar serieus over aan denken waren, dus toekomst is op alle fronten veranderd en dat accepteren lukt me dus niet.
Ikzelf? Ik ben er nog lang niet uit en ben veranderd. Maar ik leef bij de dag en dat helpt.
Wow dat is met recht een ongelukkige klap voor je geweest. Ik persoonlijk denk dat de relatie al niet goed voelde voor haar, want de reden dat ze zich meer en meer een verpleegster voelde... tja ik vind het een beetje slap, maar goed ieder mens is anders.
Wel heel veel sterkte ts!
Wel heel veel sterkte ts!
Lachen is de kortste afstand tussen mensen.
Ik kan me voorstellen dat dit je aan het denken heeft gezet en dat het moeilijk voor je is. Het is ook niet niks wat je voor je kiezen gehad hebt. Wel is het zo dat een psycholoog je alleen kan helpen als je ervoor openstaat, als dat het geval is, regel anders gewoon eens een oriënterend gesprek.
Het zou zonde zijn als je er over 10 jaar achter komt dat je dit NU had moeten doen.
Het zou zonde zijn als je er over 10 jaar achter komt dat je dit NU had moeten doen.
[b] Unstable. Volatile. Dangerous. [/b]
YES! The rhythm, the rebel.
YES! The rhythm, the rebel.
|
|
