R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Zoals uit de titel al blijkt, heef mijn moeder kanker, al ruim een half jaar (misschien al wel langer). Het begon met borstkanker, maar bleek uitgezaaid te zijn. Ze heeft dus chemo's gehad en net de laatste bestralingssessie achter de rug.
Toch voelt het alsof ik het nieuws vorige week kreeg. Ik kan het zelf ook niet los laten en blijf het verwerken steeds maar uitstellen, dus ik vraag me af hoe m'n 'lotgenoten' ermee omgaan.
Ik heb me vooral sterk gehouden voor mijn vader, omdat die het er ook heel moeilijk mee heeft en er ook niet echt over praat. En als het ooit aan bod komt in een ruzie, zegt ie dat ik mam's ziekte als excuus gebruik voor mijn gedrag (dat dus nogal gesloten en afstotend is binnen ons gezin)
Met vrienden kan ik het erover hebben, daar ben ik ook helemaal niet zo gesloten als thuis. Sterker nog, dan ben ik er juist open over, ondanks het gevoelig blijft om het erover te hebben.
Maar nogmaals; hoe gaan jullie ermee om (of zouden ermee omgaan)? En wat raden jullie aan om te doen? Buiten naar een psycholoog gaan dan.
Toch voelt het alsof ik het nieuws vorige week kreeg. Ik kan het zelf ook niet los laten en blijf het verwerken steeds maar uitstellen, dus ik vraag me af hoe m'n 'lotgenoten' ermee omgaan.
Ik heb me vooral sterk gehouden voor mijn vader, omdat die het er ook heel moeilijk mee heeft en er ook niet echt over praat. En als het ooit aan bod komt in een ruzie, zegt ie dat ik mam's ziekte als excuus gebruik voor mijn gedrag (dat dus nogal gesloten en afstotend is binnen ons gezin)
Met vrienden kan ik het erover hebben, daar ben ik ook helemaal niet zo gesloten als thuis. Sterker nog, dan ben ik er juist open over, ondanks het gevoelig blijft om het erover te hebben.
Maar nogmaals; hoe gaan jullie ermee om (of zouden ermee omgaan)? En wat raden jullie aan om te doen? Buiten naar een psycholoog gaan dan.
Zorgen dat je pa niet het argument noemt wat jij schrijft in je OP.
Dat is erg gemeen.
En,probeer er thuis toch over te praten.Als er niet over zal worden gesproken kan de frustratie alleen maar groter zijn als je moeder toch komt te overlijden.
En geen ruzie maken!
Dat is erg gemeen.
En,probeer er thuis toch over te praten.Als er niet over zal worden gesproken kan de frustratie alleen maar groter zijn als je moeder toch komt te overlijden.
En geen ruzie maken!
You have to stop the Q-tip when there's resistance!
Ten eerste: veel sterkte de komende tijd.
Ten tweede: zorg dat je er samen met je moeder en je vader uit komt, hoe moeilijk een ruzie ook kan zijn. Toon begrip voor elkaar.
We hebben geen idee van je leeftijd, maar jezelf opsluiten en afstotelijk/destructief reageren is gewoon een hele primaire reactie. Geef dat ook aan, dat je gewoon niet weet hoe je er anders mee om moet gaan.
Psycholoog zou ik even mee wachten.
Ik maak overigens wel op dat je nog thuis woont, wat in combinatie met een bepaalde leeftijdsfase best voor natuurlijke wrijving kan zorgen, waardoor deze extra spanning net teveel kan zijn.
Ten tweede: zorg dat je er samen met je moeder en je vader uit komt, hoe moeilijk een ruzie ook kan zijn. Toon begrip voor elkaar.
We hebben geen idee van je leeftijd, maar jezelf opsluiten en afstotelijk/destructief reageren is gewoon een hele primaire reactie. Geef dat ook aan, dat je gewoon niet weet hoe je er anders mee om moet gaan.
Psycholoog zou ik even mee wachten.
Ik maak overigens wel op dat je nog thuis woont, wat in combinatie met een bepaalde leeftijdsfase best voor natuurlijke wrijving kan zorgen, waardoor deze extra spanning net teveel kan zijn.
I'm fed up with all this Wi-fi-high-fiving
Steam: Skullsplitter
Origin-naam:013skullsplitter
Steam: Skullsplitter
Origin-naam:013skullsplitter
misschien dat het je enigzins een gevoel kan geven, je bent niet de enige. mijn moeder heeft MS, een spierziekte waarbij de spieren afsterven. dat heeft ze al 15 jaar ongeveer, het is moeilijk. maar het wordt alleen maar moeilijker als je het niet accepteert.
Just when I thought I was out... they pull me back in.
Tja, mijn moeder heeft het ook voor de 3de keer. In het begin was dit natuurlijk (wederom) een klap en vond ik het moeilijk. Naarmate de tijd verstrijkt en de kuren/operaties/chemotherapieen lopen kun je het langzaam aan een plekje geven.
Ik sta er nu zelfs niet echt bij stil, terwijl ik weet dat ze in de revalidatieperiode zit. Ik hoor dat het altijd goed gaat, dus dan vind ik het oke..
Je moet het gewoon bij je neerleggen en kijken naar de toekomst en wat jullie nog allemaal kunnen doen. Niet omkijken, maar vooral niet gedachten in je hoofd gaan nemen die absoluut er niet toe doen. Vooruit lopen op de zaken heeft geen enkele zin en maakt het vaak des te moeilijker..
Ik sta er nu zelfs niet echt bij stil, terwijl ik weet dat ze in de revalidatieperiode zit. Ik hoor dat het altijd goed gaat, dus dan vind ik het oke..
Je moet het gewoon bij je neerleggen en kijken naar de toekomst en wat jullie nog allemaal kunnen doen. Niet omkijken, maar vooral niet gedachten in je hoofd gaan nemen die absoluut er niet toe doen. Vooruit lopen op de zaken heeft geen enkele zin en maakt het vaak des te moeilijker..
Ik ben 17 jaar oud. En klopt, ik woon idd nog thuis. Alhoewel ik heb overwogen om op kamers te gaan..quote:Op zondag 4 september 2011 22:45 schreef Skull-splitter het volgende:
Ten eerste: veel sterkte de komende tijd.
Ten tweede: zorg dat je er samen met je moeder en je vader uit komt, hoe moeilijk een ruzie ook kan zijn. Toon begrip voor elkaar.
We hebben geen idee van je leeftijd, maar jezelf opsluiten en afstotelijk/destructief reageren is gewoon een hele primaire reactie. Geef dat ook aan, dat je gewoon niet weet hoe je er anders mee om moet gaan.
Psycholoog zou ik even mee wachten.
Ik maak overigens wel op dat je nog thuis woont, wat in combinatie met een bepaalde leeftijdsfase best voor natuurlijke wrijving kan zorgen, waardoor deze extra spanning net teveel kan zijn.
Dat je op kamers wil, waarom doe je dat?quote:
[..]
Ik ben 17 jaar oud. En klopt, ik woon idd nog thuis. Alhoewel ik heb overwogen om op kamers te gaan..
Als reactie op de spanning thuis?
You have to stop the Q-tip when there's resistance!
Ja, ik denk van wel. Er heerst m'n hele leven eigenlijk al spanning thuis, waaronder véél ruzie tussen m'n ouders. Vaak worden er dingen geroepen die voor mij echt te ver gaan.quote:
[..]
Dat je op kamers wil, waarom doe je dat?
Als reactie op de spanning thuis?
Hetgeen wat me echter tegenhoudt is dat ik het gevoel heb dat ik m'n moeder en de rest in de steek laat.
Ik zit in een dergelijke situatie. Mijn vader heeft reeds 2 jaar kanker. Het begon in zijn darmen, maar is nu uitgezaaid naar lever en longen. Daarnaast hebben 2 van de 3 mogelijke chemokuren niet de wenselijke werking, waardoor de situatie er erg somber uitziet.
Ik moet wel vermelden dat ik niet bij mijn vader woon en de afstand is zo'n 150km.
Hoe kan je het er best mee omgaan? Er is geen beste manier om zoiets te handlen. Je leeft van dag naar dag of van week naar week. Ik ben zelf naar familieleden ook gesloten in deze kwestie, terwijl het juist bevrijdend is om er met vrienden wel over te praten. Blijf dat vooral ook doen. En misschien een idee; schrijf je gevoel omtrent de ziekte gewoon op. Is een stuk toegankelijk dan praten en je kan het doen wanneer je het wil.
Daarnaast hoef jij je, zeker op jouw leeftijd, voor helemaal niemand sterk te houden. Krop het gevoel niet op want het moet er toch wel een keer uit. Ik stelde het ook uit, wilde er niet aan denken, maar dat breekt je uiteindelijk op.
Ik moet wel vermelden dat ik niet bij mijn vader woon en de afstand is zo'n 150km.
Hoe kan je het er best mee omgaan? Er is geen beste manier om zoiets te handlen. Je leeft van dag naar dag of van week naar week. Ik ben zelf naar familieleden ook gesloten in deze kwestie, terwijl het juist bevrijdend is om er met vrienden wel over te praten. Blijf dat vooral ook doen. En misschien een idee; schrijf je gevoel omtrent de ziekte gewoon op. Is een stuk toegankelijk dan praten en je kan het doen wanneer je het wil.
Daarnaast hoef jij je, zeker op jouw leeftijd, voor helemaal niemand sterk te houden. Krop het gevoel niet op want het moet er toch wel een keer uit. Ik stelde het ook uit, wilde er niet aan denken, maar dat breekt je uiteindelijk op.
Is het niet wat te vroeg, gezien de situatie, om nu uit huis te gaan?quote:
[..]
Ja, ik denk van wel. Er heerst m'n hele leven eigenlijk al spanning thuis, waaronder véél ruzie tussen m'n ouders. Vaak worden er dingen geroepen die voor mij echt te ver gaan.
Hetgeen wat me echter tegenhoudt is dat ik het gevoel heb dat ik m'n moeder en de rest in de steek laat.
En het gevoel van in de steek laten is begrijpelijk, alleen kan je niet met iedereen of alles rekening houden.
Maar ,uit huis gaan op dit moment, zou het voor je moeder alleen maar moeilijker kunnen maken.
Jullie hebben elkaars steun allemaal nodig
Plus de acceptatie van elkaar.
Ik zou het je aanraden om toch proberen te spreken thuis, is voor iedereen moeilijk natuurlijk.
Maar dan weten jullie van elkaar wel wat de ander denkt en waarom er soms zo word gereageerd.
Veel sterkte!
You have to stop the Q-tip when there's resistance!
Het is natuurlijk ook vanwege m'n opleiding, het scheelt ook een hoop reizen als ik op kamer gaquote:
[..]
Is het niet wat te vroeg, gezien de situatie, om nu uit huis te gaan?
En het gevoel van in de steek laten is begrijpelijk, alleen kan je niet met iedereen of alles rekening houden.
Maar ,uit huis gaan op dit moment, zou het voor je moeder alleen maar moeilijker kunnen maken.
Jullie hebben elkaars steun allemaal nodig
Plus de acceptatie van elkaar.
Ik zou het je aanraden om toch proberen te spreken thuis, is voor iedereen moeilijk natuurlijk.
Maar dan weten jullie van elkaar wel wat de ander denkt en waarom er soms zo word gereageerd.
Veel sterkte!
Ik wil even zeggen, sterkte ermee. Ik ken een hoop mensen die familie/gezinsleden aan kanker verloren hebben (inclusief mezelf, maar was toentertijd 8 dus niet veel van meegekregen). Ik snap dat het heel moeilijk kan zijn, maar praat erover. Dat helpt het hele gezin. Het maakt niet uit als je hierover huilt of je verdrietig voelt, dat heeft de rest van je gezin ook, praat met ze, begin er gewoon over, laat zien aan je moeder dat jullie er voor haar zijn.
Ah oke, dat doet de zaak al veranderen.quote:
[..]
Het is natuurlijk ook vanwege m'n opleiding, het scheelt ook een hoop reizen als ik op kamer ga
Lijkt mij in ieder geval niet gezond om uit boosheid, frustratie en dergelijke het huis uit te gaan op dit moment
You have to stop the Q-tip when there's resistance!
1 sterkte
2 ik zou het proberen op te lossen met je vader
3 lukt dat niet zoek steun bij je vrienden
4 zoek een vriendje, die geeft je wat aandacht en dan kan je miss je problemen een beetje vergeten
Sterkte
2 ik zou het proberen op te lossen met je vader
3 lukt dat niet zoek steun bij je vrienden
4 zoek een vriendje, die geeft je wat aandacht en dan kan je miss je problemen een beetje vergeten
Sterkte
Ja, ho, dat zeg ik ook weer niet (al scheelt het met de wrijving met je vader, no doubt) maar het verklaart gewoon het een en ander. Het hoort bij je leeftijd en je behoefte je eigen pad te bepalen, en als het niet met erkenning van je ouders is, dan maar met clashes.quote:
[..]
Ik ben 17 jaar oud. En klopt, ik woon idd nog thuis. Alhoewel ik heb overwogen om op kamers te gaan..
Wat kan helpen is daar duidelijk over zijn, maar dan moeten jij en je vader tijd willen investeren in dingen buiten regulier contact om, dus een eind de hort op of samen dingen ondernemen om elkaar beter te leren kennen.
Normaal gebeurt dit proces als je uit huis gaat vanzelf, het laatste half jaar dat ik thuis woonde heb ik meer dan eens een flinke aanvaring gehad met mijn vader, en dat ging vaak nergens over, behalve dat ik het gewoon niet met zijn ervaring van dingen eens was. Scheve standaarden, dat soort dingen. Als je later uit huis bent en je eigen dingen mag doen, dan respecteren ouders dat ineens een stuk meer.
Meiden hebben dit vaak met hun moeder overigens, hoezo Oedipuscomplex?
I'm fed up with all this Wi-fi-high-fiving
Steam: Skullsplitter
Origin-naam:013skullsplitter
Steam: Skullsplitter
Origin-naam:013skullsplitter
Het probleem is bij mij dat ik er niet zo snel over begin, zowel bij mijn vriendje als bij mijn vrienden niet.. Want hoe begin je over zoiets..?quote:Op zondag 4 september 2011 23:05 schreef thavinca het volgende:
1 sterkte
2 ik zou het proberen op te lossen met je vader
3 lukt dat niet zoek steun bij je vrienden
4 zoek een vriendje, die geeft je wat aandacht en dan kan je miss je problemen een beetje vergeten
Sterkte
Gewoon vragen of ze even tijd voor je hebben, en dan zeggen dat je er best over inzit, en als ze dan zeggen van ja ik luister, dan begin je gewoon met vertellen. Zo heb ik ook verschillende problemen met mensen gedeeld.quote:
[..]
Het probleem is bij mij dat ik er niet zo snel over begin, zowel bij mijn vriendje als bij mijn vrienden niet.. Want hoe begin je over zoiets..?
Het is niet alleen met m'n vader, mijn moeder heeft zeer regelmatig ERRUG slechte zin (onder andere door de situatie waarschijnlijk) en dan kan ik het echt nergens over hebben met haar.quote:
[..]
Ja, ho, dat zeg ik ook weer niet (al scheelt het met de wrijving met je vader, no doubt) maar het verklaart gewoon het een en ander. Het hoort bij je leeftijd en je behoefte je eigen pad te bepalen, en als het niet met erkenning van je ouders is, dan maar met clashes.
Wat kan helpen is daar duidelijk over zijn, maar dan moeten jij en je vader tijd willen investeren in dingen buiten regulier contact om, dus een eind de hort op of samen dingen ondernemen om elkaar beter te leren kennen.
Normaal gebeurt dit proces als je uit huis gaat vanzelf, het laatste half jaar dat ik thuis woonde heb ik meer dan eens een flinke aanvaring gehad met mijn vader, en dat ging vaak nergens over, behalve dat ik het gewoon niet met zijn ervaring van dingen eens was. Scheve standaarden, dat soort dingen. Als je later uit huis bent en je eigen dingen mag doen, dan respecteren ouders dat ineens een stuk meer.
Meiden hebben dit vaak met hun moeder overigens, hoezo Oedipuscomplex?
tja, merkt je vriendje het niet aan je als je bij hem bent dat je je kut voelt. Het is indd lastig om er over te beginnen. Maar vergeet niet; JE MEDE FOK!KERS STAAN ALTIJD VOOR JE KLAARquote:
[..]
Het probleem is bij mij dat ik er niet zo snel over begin, zowel bij mijn vriendje als bij mijn vrienden niet.. Want hoe begin je over zoiets..?
Haha, ja, that's why I joined FOK! today!quote:Op zondag 4 september 2011 23:11 schreef thavinca het volgende:
[..]
tja, merkt je vriendje het niet aan je als je bij hem bent dat je je kut voelt. Het is indd lastig om er over te beginnen. Maar vergeet niet; JE MEDE FOK!KERS STAAN ALTIJD VOOR JE KLAAR
En ja, dat merkt ie zeker maar op zo'n moment begin ik liever zelf te vertellen dan dat ie mij aandringt om te praten
Ik heb het topic gelezen maar heb geen idee wat voor advies ik zou kunnen geven. Ik wilde je alleen heel veel sterkte wensen TS.
Ze keek me smerig aan ik vond 'm zelf nog zo subtiel
maar ze kon ze niet waarderen, grappen over Tsjernobyl
maar ze kon ze niet waarderen, grappen over Tsjernobyl
Mijn vader heeft sinds een 7 maanden longkanker, de artsen gaven hem nog 2 maanden, hij leeft nu nog.
In eerste instantie ging ik veel manieren verzinnen om nog tijd met te maken, zo ver dat ik zijn motor die uit elkaar lag wilde opknappen, wat ik dan ook gedaan heb. Ondertussen heb ik met mijn vrienden er vaak over gepraat, terwijl het thuis juist niet werkt besproken en vrij gevoelig lag bij iedereen. Alleen oppervlakkig wordt erover gepraat. Je houd je sterk thuis om een of andere reden... althans dat gold voor mij.
Wat ik je wil meegeven is dat er geen manier of richtlijn bestaat om ermee om te gaan, dat ligt geheel aan jezelf. Wat ik vooral wil aanmoedigen is om erover te praten, maar niet overgaan tot zelfmedelijden. Je mag best verdrietig zijn, accepteer dit dan ook van jezelf. Leef met de dag en pieker niet teveel over de toekomst, probeer de dingen te doen die je altijd deed met je moeder.
Wat ik zelf merkte is dat mijn vader er niet telkens mee geconfronteerd wilde worden, omdat de familie en vrienden al de hele dag hem platbelde erover. Koester de mooie momenten voor zover je ze nog hebt, je weet niet wat de toekomst brengt.
Veel sterkte gewenst!
In eerste instantie ging ik veel manieren verzinnen om nog tijd met te maken, zo ver dat ik zijn motor die uit elkaar lag wilde opknappen, wat ik dan ook gedaan heb. Ondertussen heb ik met mijn vrienden er vaak over gepraat, terwijl het thuis juist niet werkt besproken en vrij gevoelig lag bij iedereen. Alleen oppervlakkig wordt erover gepraat. Je houd je sterk thuis om een of andere reden... althans dat gold voor mij.
Wat ik je wil meegeven is dat er geen manier of richtlijn bestaat om ermee om te gaan, dat ligt geheel aan jezelf. Wat ik vooral wil aanmoedigen is om erover te praten, maar niet overgaan tot zelfmedelijden. Je mag best verdrietig zijn, accepteer dit dan ook van jezelf. Leef met de dag en pieker niet teveel over de toekomst, probeer de dingen te doen die je altijd deed met je moeder.
Wat ik zelf merkte is dat mijn vader er niet telkens mee geconfronteerd wilde worden, omdat de familie en vrienden al de hele dag hem platbelde erover. Koester de mooie momenten voor zover je ze nog hebt, je weet niet wat de toekomst brengt.
Veel sterkte gewenst!
Mijn vader was ook ernstig ziek, niet aan kanker maar aan de overige andere dingen.
Ik was toen zn 11 tot 15 jaar... en ja dat heeft mn leven beinvloed.
Zelf heb ik er weinig over gesproken, wel eens met vrienden of familie zodat ze weten wat er precies aan de hand is, maar meer ook niet. Je moet er in ieder geval wel de leuke kant van in blijven zien en gewoon grappen maken. Hoe hard t leven ook is.
Ik was toen zn 11 tot 15 jaar... en ja dat heeft mn leven beinvloed.
Zelf heb ik er weinig over gesproken, wel eens met vrienden of familie zodat ze weten wat er precies aan de hand is, maar meer ook niet. Je moet er in ieder geval wel de leuke kant van in blijven zien en gewoon grappen maken. Hoe hard t leven ook is.
Hee. Zeg nou zelf, ik ben toch gewoon een hartstikke lekker ding? TOch?
|
|
