quote:
Een unieke kans om McCartney in een losse sfeer tussen de 45 en 90 minuten lang wat minder kapot gespeelde - maar natuurlijk wel áltijd dezelfde selectie - nummers door te zien nemen.
Elk instrument wat die avond gebruikt zal worden wordt even getest, dus altijd komen de diverse blokjes piano, basgitaar, elektrische gitaar, akoestische gitaar, mandoline of ukelele voorbij. Je kunt op piano bijvoorbeeld standaard "Celebration"/"Sea Melody" en "C Moon" verwachten. En verder hier en daar wat nummers die hij al tijdje niet meer heeft gespeeld, "Calico Skies", "Only Mama Knows", "Flaming Pie", "Coming Up", "Letting Go", je kunt het wel raden.
Als je heel veel geluk hebt hoor je een nummer wat pas later die tour voor het eerst gespeeld zal worden (recent gebeurd met "Bluebird", "Ram On", "Junior's Farm", "The Night Before") of een nummer wat de selectie tot op heden nog niet gehaald heeft ("Lovely Rita", "Come And Get It", "Do You Want To Know A Secret?", of zoals hierboven te zien is, "Sun Is Shining"). Laatst nog een flard van "Hot As Sun". Maar dat zijn echt grote uitzonderingen, want 9 van de 10 keer komt de enige verrassing in de vorm van zijn uitgekauwde covers: "Matchbox", "Blue Suede Shoes" "Honey Don't", "San Francisco Bay Blues" of dat godgeklaagde "Midnight Special". Middag na middag is het vaste prik op zijn soundcheck-lijst. Maar het is beter dan de zoveelste keer "Get Back" en "The Long And Winding Road", denk ik.
Veel communicatie met de aanwezigen op de momenten dat daar ruimte voor is. McCartney heeft eerder deze tournee "Bluebird" voor een Amerikaanse kennis van mij gespeeld, na een verzoek van haar. En in de Zuid-Amerikaanse landen lijkt het een ding van hem om steeds groepjes mensen het podium op te halen, en soms zelfs te laten meezingen.
Er is geen kans in de wereld dat ik zelf ooit 750 euro ga neerleggen om achterin een stadion achter een lijn te mogen plaatsnemen op een stoeltje voor dit, hoe uniek het ook is. Vorig jaar heb ik in Dublin gratis een McCartney-soundcheck van relatief dichtbij kunnen ervaren, doordat de poorten van de arena waar ik 's avonds zijn Up And Coming-show zou zien, vrij zicht gaven op het podium. De arena had heel veel ingangen, in een parkrijke omgeving, en na de eerste minuten over een hek te hebben gekeken met enkel zicht op de zijschermen, zag ik mijn kans om bij een andere ingang 200 meter verderop recht op het podium te kunnen kijken, af en toe spiekend op de grote schermen.
Ruim een uur hoorde we McCartney veel improviseren ("Guinness" aka "Tequilla") en jammen, juwelen spelen als "Penny Lane", "You Never Give Me Your Money", "Letting Go", "Two Of Us", "Every Night" (volledige band)", de allereerste keer dat ik een post-1971 versie van "Ram On" hoorde en de verplichte nummertjes zoals onder andere "Lady Madonna", "C Moon" en "Matchbox". Heb daar toentertijd
hier in het topic nog wat meer over geschreven.
("Guinness", live in Dublin)