Ik heb hier een boek van Stendhal in mijn handen: Le rouge et le noir - maar dan in het Nederlands, natuurlijk. Het begint als volgt:
Het stadje Verrières kan voor een der aardigste van de Franche-Comté doorgaan. Zijn witte huizen met hun puntige rode pannendaken staan over de helling van een heuvel verspreid, waarvan groepen kloeke kastanjes de minste golving markeren. De Doubs stroomt een paar honderd voet beneden zijn vestingwerken, die vroeger door de Spanjaarden gebouwd en nu geruïneerd zijn.
Waargebeurd is nooit een excuus, zei iemand laatst hier tegen mij. Ik kan nog wel even doorgaan, maar het wordt niet anders. Vanaf pagina 54 gaat het over vreemdgaan.
Plotseling schoot het afschuwelijke woord: overspel, haar te binnen. Alles wat de laagste losbandigheid maar aan walgelijks aan het denkbeeld van de zinnelijke liefde kan bedenken, kwam op haar verbeelding afstormen. De ideeën probeerden het tedere, goddelijke beeld te bezoedelen dat zij zich van Julien en van geluk hem te beminnen maakte.
Dit ogenblik was afschuwelijk; haar ziel belandde in onbekende gebieden. De vorige dag had zij een nog niet gesmaakt geluk gevonden; nu voelde ze zich plotseling in een gruwelijk ongeluk ondergedompeld. Zij had geen idee van dergelijke kwellingen, ze vertroebelden haar brein. (...) Zij werd in het wilde weg door tegenstrijdige, pijnlijke beelden meegesleept. Nu eens vreesde ze niet bemind te worden, dan weer kwelde haar het afschuwelijke idee van de misdaad, alsof ze morgen op het marktplein van Verrières aan de schandpaal zou worden gezet, met een bord waarop haar echtbreuk aan het gepeupel bekend zou worden gemaakt.
Hahaha hoe komt deze Stendhal in godsnaam aan zo'n reputatie. Wat een kerel hahaha. Op de achterkant staat dat hij een dramatisch liefdesleven had, dat geloof ik wel! Toch nog gelachen vandaag, het is me wat met die wereldliteratuur
Graag op anoniem