Nou, nee, daar sla je de plank mis mee. Hoewel de angst berust op inbeelding is de angst zelf niet ingebeeld en al helemaal niet bewust opgewekt. Maar ik denk dat we het op dit punt met elkaar wel eens zijn. Van vervreemding is ook geen sprake, eerder het tegendeel, namelijk iets wat we met elkaar gemeen hebben (we kunnen er allemaal elk moment aangaan).quote:Op woensdag 10 augustus 2011 16:01 schreef zodiakk het volgende:
Zoals Frollo Cruijffiaans opmerkt, ervaar je iets of je ervaart het niet. Met 'surrogaatemotie' bedoel ik ook niet dat het een 'nepemotie' is, maar bedoel ik dat het een toegeëigende, ingebeelde emotie is. Het is het bewust opwekken van vervreemdend gevoel.
Als ik voor mezelf mag spreken: ik verwacht dat er niets zal gebeuren en door dit soort nieuws word ik me ervan bewust dat er wel degelijk elk moment iets kan gebeuren. Dat weet ik natuurlijk wel, ergens, maar daar kan ik niet aan denken omdat het m'n dagelijks functioneren in de weg zou zitten.quote:Op woensdag 10 augustus 2011 16:16 schreef Gellius het volgende:
Of verwacht ze juist dat er niets kan gebeuren in steden die zij bezoekt?
Ik begrijp niet waarom ik de plank missla, ik geef gewoon mijn definitie van surrogaatemotie. Je inbeelden dat je 'er bijna aan bent gegaan' vind ik weliswaar heel menselijk, maar het blijft een inbeelding. Het is reflectie, hol: er overkomt je namelijk helemaal niks.quote:Op woensdag 10 augustus 2011 19:34 schreef Claudia_x het volgende:
Nou, nee, daar sla je de plank mis mee. Hoewel de angst berust op inbeelding is de angst zelf niet ingebeeld en al helemaal niet bewust opgewekt. Van vervreemding is ook geen sprake, eerder het tegendeel, namelijk iets wat we met elkaar gemeen hebben (we kunnen er allemaal elk moment aangaan).
Ik weet een beetje hoe het is om de mogelijkheid van de dood te ervaren. De angst die ik daarna had was veel groter, intenser, beklemmender. Ik had hem bij vlagen, want je kunt niet voortdurend bang zijn voor de dood.
Waar is je positieve mensbeeld gebleven, Clauwie? Dat beeld van mensen die hun eigen wereld kunnen vormen? Mijn betoog was in ieder geval vooral opbeurend bedoeld, maar ik vrees (quote:Op woensdag 10 augustus 2011 19:48 schreef Claudia_x het volgende:
Dat maakt het niet minder erg. Ik denk in dat soort gevallen altijd aan het Gouden Ei. De protagonist moet weten wat er met zijn geliefde is gebeurd. Hij ondergaat nog liever hetzelfde lot dan het met de ingebeelde emoties te moeten doen.
Hoe meer ruimte er is voor reflectie hoe naarder de angst, vermoed ik zo. Of zoals een volkswijsheid zegt: "De mens lijdt het meest door het lijden dat hij vreest."
Forum Opties | |
---|---|
Forumhop: | |
Hop naar: |