[OUD] Hoe gaat het met ons? #12

Fannie, nee geen pnd. Ik voelde me al veel eerder slecht (nu zo'n 11 jaar in hulpverlenersland met af en toe wat pauzes tussendoor). Inmiddels laat ik wel steeds meer van mezelf zien, dus ik groei wel, denk ik. Maar ben er ook nog lang niet .
Ik probeer moed te houden, maar die zakt me bij tijd en wijle ook wel behoorlijk in de schoenen...
Dank je

Wat slordig dat ze zo laks zijn geweest met die wond...
Je zou toch verwachten dat ze meedenken en doen om te zorgen dat het zo netjes mogelijk geneest... maar in dit geval niet dus... Sterkte daar

Fannie, sterkte met alles. Wat een slechte zet van het ziekenhuis. Ik duim dat de wond snel geneest. Ook raar dat jullie niets meer gehoord hebben over die scan. Inderdaad maar duimen dat geen nieuws, goed nieuws is.

Nijna, het blijft rot, maar vind het wel goed om te lezen dat je zelf al ziet dat je meer jezelf laat zien dan 11 jaar geleden. Wat een tijd, he! Ik duim heel erg hard dat je inderdaad net als Fannie zegt...op een dag kan zeggen...he, dit gaat best lekker zo...

Nijna ik hoop zo dat het binnenkort weer een stuk beter gaat. Ik gun het jou en jullie zo!

Weet iemand hoe het met Luchtbel gaat? En met appelsap?

Nijna ik wil graag meer, wijze woorden zeggen waar je ook wat aan hebt, maar ik zou niet weten wat. Daarom alleen een virtuele knuffel

Dank jullie, ik vraag me ook af hoe het met luchtbel is, iemand die dat weet?
En appelsap, hoe is het met jou?

Mula, heel veel sterkte.

Jemig Fannie, wat een gedoe met die wond. Fijn dat het bijna dicht is.

Nijna, voor jou een dikke knuffel.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Appelsap

appelsap, wat heftig! Ook een dikke voor jou!

Och Appelsap, wat verdrietig. En wat zwaar. Tja, die kloof tussen ratio en gevoel is tijdens een depressie zo groot en zo lastig te overbruggen... Je schuldgevoelens naar Damian toe zijn ook heel begrijpelijk. Kan zijn papa veel opvangen qua liefde geven en fijn samen zijn? En zijn er andere volwassenen (opa/oma?) beschikbaar om hem die basis van veiligheid te kunnen geven? Dat kan dan hopelijk wat van het gemis jouwerzijds compenseren.
Veel sterkte hoor. En succes, ook voor jullie samen.

Appelsap

Bedankt.

Moonah, zijn papa neemt een gedeelte op zich inderdaad. Verder niemand. We zijn daarom ook bezig praktische dingen te bedenken (die ik kan uitvoeren) om Damian toch dat gevoel/die basis te geven. Hopelijk is dat voldoende.

och appelsap toch... wat ontzettend zwaar moet dit zijn. en al zo lang.. veel sterkte in dit moeilijke proces! en misschien toch ook nog aanvullende hulp proberen te vinden, zodat niet alles op Damians vader terecht komt?

ik vraag me ook geregeld af hoe 't met Luchtbel is.

Nijna, jij ook weer sterkte he.

Al geprobeerd Trui, maar dat gaat niet.

Ach, wat erg voor Damian..

Ik vraag me ook regelmatig af hoe het met Luchtbel is. Ik heb een tijdje terug een PM gestuurd, maar niks terug gekregen.

Ik wil graag deze en deze foto nog met jullie delen. Afgelopen maand gemaakt en erg waardevol voor me.

Wat een mooie foto's Appelsap
En wat is Damian groot geworden zeg

Ik hoop dat je gevoel ook mee gaat werken in je weg omhoog uit het dal

Wat een mooie foto's appelsap!

Mooie foto's appelsap, wat zullen die inderdaad dierbaar zijn!

quote:

Op woensdag 2 november 2011 19:46 schreef appelsap het volgende:
Ik vraag me ook regelmatig af hoe het met Luchtbel is. Ik heb een tijdje terug een PM gestuurd, maar niks terug gekregen.

Ik wil graag deze en deze foto nog met jullie delen. Afgelopen maand gemaakt en erg waardevol voor me.

Dat kan ik me voorstellen. Er is duidelijk op te zien hoe gek hij met je is. Wat een heerlijke stralende lach heeft hij!

Wat een ontzettend mooie foto's appelsap, kan me voorstellen dat ze erg waardevol voor jou zijn.

Wil even zeggen dat er hier wel van allerlei kanten dingen in gang gezet worden, ik hoop echt dat er nu wat gaat veranderen, dat het me lukt...

ik hoop het ook nijna!!
_{(cato was blij met de mooie tekening van mirte trouwens, dank jullie wel!)}

en appelsap, mooi! & lieve foto's zijn 't. koesteren!

Graag gedaan Trui, fijn dat de tekening in de smaak is gevallen zal het doorgeven

Ik kom me hier maar eens melden, met mijn pech verhaal..

Na een goede zwangerschap zonder klachten werd onze eerste dochter geboren. Het was een zware bevalling waar vooral de kleine het erg zwaar had. Zodra ze eruit kwam bleek waarom, ze was veel lichter dan verwacht 2425 gram. Even schrikken maar ze leek geen dysmatuur klachten te hebben. Wel was ze een klassieke krampjesbaby en huilde ze bijna de hele dag de eerste 4 maanden.
Na 2,5 week na de geboorte kreeg ik een trombosebeen en een vervette lever. Een maand lang was ik kreupel en goed ziek. Het herstel daarna was ook langdurig ook heb ik een half jaar aan de bloedverdunners gezeten.

De wens voor een 2e bleef toch wel aanwezig. Na gesprekken met de internist en huisarts kregen we te horen dat het hoogstwaarschijnlijk pech was en dat de kans op herhaling heel klein zou zijn.
Ook zou ik een volgende zwangerschap goed gemonitord worden en zou ik na de geboorte tot weken erna bloedverdunners gebruiken om herhaling tegen te gaan. We hadden er vertrouwen in en gingen ervoor. Vrij snel was ik weer zwanger. Ook deze zwangerschap ging bijna klachten vrij (alleen veel harde buiken, door een groeispurt bleek later).
Wies werd geboren en was gewoon meer dan een kilo zwaarder van Mette. We waren dolgelukkig en hadden zin in een normale kraamtijd. Het ging heerlijk de eerste week, rustige baby, borstvoeding ging erg goed, Mette vond ook alles goed. Maar al snel begon mn been weer te zeuren. Dit werd de week erna steeds erger. Na 10 dagen toch maar laten controleren in het ziekenhuis, er werd niks gevonden. Opgelucht gingen we weer naar huis. In de dagen erna werd het toch erger en kon ik niet meer lopen met dat been. Dus weer naar het ziekenhuis. Nu werd er wel trombose gevonden. Shit... gaan we weer, dacht ik.
Bloedverdunners werden verhoogd en een half jaar werd me verteld, steunkous moest weer uit de kast (voor de komende 2 jaar weer) en een doorverwijzing naar de Hematoloog, want toch wel vreemd dat ik ondanks de antistolling weer trombose kreeg, weer in het kraambed.
Na 2 weken was ik wel weer volledig op de been. De pijn was deze keer een stuk minder omdat we er vroeg bij waren. We accepteerden de situatie en gingen weer door, alles weer naar normaal en weer in standje genieten.
Toen kreeg ik spruw door de verminderde weerstand door de trombose. Ik had er flink last van, pijnlijke en jeukende borsten. De huisarts vond mijn verhaal van spruw maar niks en wilde me niks voorschrijven. Ik nam contact op met een lactatiekundige die ons goed hielp.
Ook kreeg ik een harde, pijnlijke plek die maar niet weg ging. Maar ja, ik had geen koorts en geen rode plek dus dacht niet aan een borstontsteking. Na een halve week was de plek nog niet weg het besloeg inmiddels 1/3e van mn borst en het deed verschrikkelijk pijn. We gingen op het inloopspreekuur van de lactatiekundige langs. Ze schrok van de plek en kreeg hem ook niet weg. Ze drukte me op het hart naar de huisartsenpost te gaan als het erger werd of niet verminderde de dag erna (was op een zaterdag).
De dag erna dus maar naar de huisartsenpost gegaan. De pijn was nog meer verergerd, ik kreeg verhoging en voeden ging niet meer. Ook was mn productie aan die borst volledig ingestort in 2 dagen tijd. De arts die ons hielp keek ook zorgelijk en zei dat ik naar onze eigen huisarts moest gaan als er maandag nog geen verbetering was, want dan moest er een chirurg naar kijken.
Maandag was er geen verbetering dus naar de huisarts. Zij keek naar mijn borst (ze heeft niet gevoeld) en hoorde mijn verhaal aan. Niks aan de hand zei ze, doorgaan met de antibiotica.
De dag erna wist ik niet meer waar ik het moest zoeken van de pijn, ik was in staat m'n borst eraf te snijden (bij wijze van spreken) ook had ik het heel koud en dan weer heel warm (later begreep dat dat koortsstuipen zijn). De lactatiekundige zei dat er een chirurg naar moest kijken. De huisarts wilde ons in eerste instantie geen verwijzing geven, we hebben er om moeten zeuren. Uiteindelijk kregen we een doorverwijzing voor een echo. Volgens de assistente konden we ermee naar een willekeurig ziekenhuis bij de rontgen. We gingen naar het EMC omdat ik daar ook voor de trombose werd behandeld. Daar aangekomen (ik op de fiets met mn koorts lichaam ) bleek dat ze niks voor me konden betekenen. Ik zou eerst naar een chirurg.
Plomp verloren zaten we op een bankje in het ziekenhuis, vol ongeloof, het was net een slechte film. Maar weer de huisarts gebeld. Zij begon weer over vaak aanleggen, nieuwe antibiotica kuur en afwachten. Ze wilde niet verwijzen naar een chirurg. De assistente was met ons begaan en ging bellen met alle ziekenhuizen in de stad voor een echo afspraak. We zouden op z'n vroegst pas meer dan een week later ergens terecht kunnen.
Radeloos de lactatiekundige gebeld, ze was woedend en ging zelf rondbellen. Een dag later konden we in het Ikazia terecht bij de chirurg. Wat een engel was ze, onze heldin!
De chirurg heeft gelijk een echo laten maken en het was een grote abces. Met een spoedoperatie is hij diezelfde dag verwijderd. Daarna nog 2 dagen in het ziekenhuis gebleven.
Nu 3 weken later ben ik nog herstellende ervan. De wond is nog open en begint nu langzaamaan dicht te groeien. De borstvoeding kreeg ik niet afgebouwd maar dankzij lactatieremmers is dat inmiddels gelukt.
Vandaag ben ik voor het eerst een dag alleen geweest met mijn beide dochters. Eerder was lichamelijk niet mogelijk geweest. Wat heb ik genoten vandaag. Eindelijk was het weer een soort van normaal.

Nu begint het natraject.
Gisteren ben ik bij de hematoloog geweest, dat was een goed gesprek. De antistolling nu zal een jaar zijn en niet een half jaar (laat ik maar niet uitweiden over dat ze me te lage doseringen antistolling hebben voorgeschreven, dan wordt het verhaal nog langer).
Ik ben ook geprikt om te testen voor een bepaald syndroom waar ik even de naam van ben vergeten. Het zal voor mij niet bedreigend zijn, maar het kan wel erfelijk zijn en de meisjes zouden het dus ook kunnen hebben. Zij mogen dan nooit hormoonhoudende anticonceptie gebruiken en bij een zwangerschap krijgen ze antistolling en aspirine.
Over 3 weken krijg ik de uitslag.
Ik mag ook geen hormoonhoudende anticonceptie en heb dus de keuze uit een koperspiraal of sterilisatie.

De borst heelt nu vrij snel. Over 3 maanden wordt er nog een mammografie gemaakt ter controle.

Ik zou over 2 weken weer moeten gaan werken. Dat gaat nog niet en ik ga me dus ziek melden.

Psychisch raakt het me deze keer wel hard, waarom al die pech.. Maar bovenal wil ik vanaf nu gewoon weer genieten, geen lichamelijke shit meer. Gewoon voor m'n kindjes kunnen zorgen.

Ik moest het even kwijt.
Ik heb het beknopt gehouden en dan nog is het een lang verhaal geworden Sorry als het misschien wat warrig geschreven is. Ik lees het nog een paar keer over en edit het misschien nog.

Wickie wat een ellende heb je allemaal gehad
Dikke knuffel voor jou