Ik woon in de buurt van een stad waar ze nogal moeilijk van je fiets af kunnen blijven. Het is dus zaak om een fiets te hebben die er niet uitziet maar stiekem toch nog redelijk te berijden is. Ik heb zo'n fiets. Een oud barrel maar tot nu toe kwam ik ermee waar ik wezen moest.
Tot vandaag. Vandaag besloot het ijzeren mormel dat het genoeg was. Payback time voor alle uitbuiting en slechte verzorging. Vandaag was de dag dat ik pijn lijden moest.
Nietsvermoedend reed ik de brug af en mijn snelheid, die normaliter niet zo hoog, is nam gestaag toe. Dit is het moment dacht de fiets en prompt brak mijn voorspatbord af en sloeg half om mijn voorwiel. Verrast door mijn evenwichtsgevoel bleek ik in staat het metalen stuk schroot slingerend op de weg te houden. De fiets was hier overduidelijk niet blij mee en vast van plan het karwei af te maken. Hiervoor had de fiets nog een fatale troefkaart in handen; het handvat. Met een harde "plop" schoot het van mijn stuur, gevolgd door een geluid van vlees op nat asfalt.
Na overeind gekrabbeld te zijn werd ik me bewust van mijn omgeving en dus ook van de appetijtelijke eerstejaars studentes die me besmuikt aan het uitlachen waren.