Genderdysforie - deel 25

Gewoon bij de balie op een groot station (ik heb het in Utrecht gedaan). Geen enkel probleem.

quote:

BBC Three: Sam and Evan: From Girls to Men
^{DURATION: 1 HOUR}
17-year-old Sam and 20-year-old Evan are a gay male couple - but underneath their clothes they have female bodies. What makes this story so exceptional is that they are both in the process of changing their bodies from female to male, at the same time. This film follows their gender journey and the prejudice they encounter along the way - including the humiliation and fear they suffer of having eggs thrown at them as they walk to the bus stop. The documentary tells the story of how Sam and Evan met, fell in love and embarked on a remarkable transgender journey together to transform their bodies from Girls to Men



Online Video Linkje & RapidShare Download ^{(wachtwoord rar-file = HDTV-Shows.net)}

hoi

Ik was ff aan t lurken Ben zelf gewoon vrouw en voel me ook zo maar daarom niet minder geinteresseerd in het onderwerp genderdysforie en dit topic

Vraagje. Hoezeer verandert genderdysforie je leven? Bedoel, dat je je niet vrouw of man voelt terwijl je zo wel geboren bent... dat overkomt je niet van de een op de andere dag. Maar stel dat je inderdaad toch echt wil overgaan naar het andere geslacht. Weet dat dat ook niet in 1 klap is gedaan maar je begint uiteindelijk wel met die stap te nemen. Dat je in dat proces stapt... En dat de hormonen uiteindelijk zn werk gaan doen.. Merk je dat dan echt je leven verandert? Of komt dat pas na een operatie of...? Of niet? Ja iedereen ervaar het toch op zijn of haar eigen manier

quote:

Op donderdag 27 oktober 2011 11:41 schreef Shivers het volgende:
Vraagje. Hoezeer verandert genderdysforie je leven? Bedoel, dat je je niet vrouw of man voelt terwijl je zo wel geboren bent... dat overkomt je niet van de een op de andere dag. Maar stel dat je inderdaad toch echt wil overgaan naar het andere geslacht. Weet dat dat ook niet in 1 klap is gedaan maar je begint uiteindelijk wel met die stap te nemen. Dat je in dat proces stapt... En dat de hormonen uiteindelijk zn werk gaan doen.. Merk je dat dan echt je leven verandert? Of komt dat pas na een operatie of...? Of niet? Ja iedereen ervaar het toch op zijn of haar eigen manier

Het ligt er maar net aan wat je met veranderen bedoeld Hormonen en een operatie veranderen je lichamelijk/mentaal behoorlijk. Maar is dat veranderen van je leven?

Over sociale zaken als virenden en werk zullen de hormonen en de operatie weinig invloed hebben, de mensen vinden het idee dat je van geslacht wisseld sowieso al vreemd, en of ze meegaand zijn of je opeens niet meer willen zien hangt naar mijn inzien niet af van hormonen of een operatie. Nu heb ik daarin sowieso het goed getroffen, zowel werk als vrienden hebben er nooit problemen van gemaakt. Dus in mijn geval is mijn leven in dat opzicht weinig veranderd.

Natuurlijk, mensen kijken nu vaker vreemd op of je nog even na (ik ben niet bepaald onopvallend in mijn huidige verschijning), maar dat is (voor mij) niet genoeg om mijn leven te laten veranderen. Ik ga niet opeens geen boodschappen meer doen of nooit meer de stad in omdat mensen me af en toe raar aankijken.

Ik denk dat ik daarom moet antwoorden dat in mijn geval, mijn leven weinig is veranderd. De grootste en belangrijkste verandering is dat ik me steeds meer mezelf voel

En wat dat in het verdere traject nog gaat brengen, daar kom ik nog wel achter

[ Bericht 3% gewijzigd door Abby79 op 27-10-2011 17:40:22 ]

Wel, mijn leven is totaal veranderd. Van een kluizenaar die altijd alleen thuis zat ben ik veranderd in iemand die altijd een volle agenda heeft, regelmatig uit gaat, en die echte vrienden heeft waarmee ik diepe gesprekken kan voeren tot in de late uurtjes. Vooral de laatste tijd lijkt mijn sociale leven echt in een stroomversnelling te komen, en het bevalt me uitstekend.

Ik verwacht nog wel meer veranderingen, als ik de operaties achter de rug heb wil ik aan een carrière switch gaan werken en de rest van mijn leven ook drastisch gaan omgooien. Voorlopig heb ik dat even uitgesteld omdat zo'n transitie al ingrijpend genoeg is en ik wat stabiliteit daarnaast ook nog wel kan gebruiken.

Voor mij was het kantelpunt het moment waarop ik 24/7 als vrouw ben begonnen te leven, sinds die tijd is mijn leven eigenlijk een opgaande lijn. Maar ook het beginnen met hormonen was een belangrijk punt, die werkten bij mij echt als een antidepressivum.

quote:

Op donderdag 27 oktober 2011 15:16 schreef Joanne35 het volgende:
Wel, mijn leven is totaal veranderd. Van een kluizenaar die altijd alleen thuis zat ben ik veranderd in iemand die altijd een volle agenda heeft, regelmatig uit gaat, en die echte vrienden heeft waarmee ik diepe gesprekken kan voeren tot in de late uurtjes. Vooral de laatste tijd lijkt mijn sociale leven echt in een stroomversnelling te komen, en het bevalt me uitstekend.

Ik verwacht nog wel meer veranderingen, als ik de operaties achter de rug heb wil ik aan een carrière switch gaan werken en de rest van mijn leven ook drastisch gaan omgooien. Voorlopig heb ik dat even uitgesteld omdat zo'n transitie al ingrijpend genoeg is en ik wat stabiliteit daarnaast ook nog wel kan gebruiken.

Dat. Met toevoeging dat ik binnenkort single ben voor het eerst sinds mijn 18e

quote:

Op donderdag 27 oktober 2011 17:22 schreef wonderer het volgende:

[..]

Dat. Met toevoeging dat ik binnenkort single ben voor het eerst sinds mijn 18e

is dat een gevolg ervan? Maar dan ben je idd al heul lang single Mis je dat dan niet?

ja ik kwam ook ff lurken

Mijn leven is nu wel heel erg eenzaam geworden. Ik zie het maar als de stilte voor de storm.

Ben na mijn Bacheloropleiding met het proces begonnen met de hoop dat ik wat kon werken en tegelijkertijd het belangrijkste werk aan mezelf klaar te krijgen

Maar de planning lag overhoop toen ik onverwacht een half jaar langer moest wachten op mn eerste gesprek (onder andere). Toen werd werk zoeken ook nog wat lastig, want ja, als ik zo veel ga veranderen fysiek is het (naar mijn mening) best lastig in een functie waar je zelf echt op de voorgrond staat (en dat is best in mijn vakgebied)

Niet iedereen wist het van de vrienden van mn studie, die gingen zelf ook allemaal verder met hun eigen levens, vrienden van thuis begonnen met werken zodat ik ze echt alleen in het weekend zie, en daardoor staat mn sociale leven nu echt op een heel erg laag pitje.

Natuurlijk heb je een boel zelf in de hand, maar ik heb me behoorlijk eenzaam gevoeld op het moment dat ik die vrienden hard nodig heb, omdat het mijn leven even op een ander spoor heeft gezet. Gelukkig heb ik nu al snel werk, en daarna wil ik gewoon met mn Master beginnen, dus dan komt het wel weer.

Maar het was wel even een erge dip zo

Hoe het je leven veranderd? Ja, dat is heel dubbel eigenlijk.
Aan de ene kant voel ik me heel opgelucht dat het er eindelijk uit is, dat ik me niet meer verborgen hoef te houden, bang hoef te zijn wat anderen ervan denken. Inmiddels leef ik zo goed als volledig als vrouw, met en paar kleine uitzonderingen hier en daar nog. Mijn zelfvertrouwen en sociale leven heeft een vlucht genomen, mijn agenda is veel voller nu.
Aan de andere kant brengt het veel stress en onzekerheid met zich mee. Lichamelijk gezien sta ik nog helemaal nergens omdat die wachtlijst zo ellenlang is. Ik ben gestrest omdat ik bang ben dat het misschien wel te laat is om nog goed in transitie te gaan, dat ik altijd herkenbaar zal blijven als trans. Hoe meer ik er over lees hoe meer imponerend die transitie lijkt, ver weg en misschien onbereikbaar. Zo'n dip kan rustig een paar dagen verpesten, of in dit geval een tentamenweek.

Het mes snijdt dus aan 2 kanten.

quote:

Op donderdag 27 oktober 2011 18:17 schreef Apotheose het volgende:

[..]

is dat een gevolg ervan? Maar dan ben je idd al heul lang single Mis je dat dan niet?

ja ik kwam ook ff lurken

Nee, ik ben juist binnenkort single, omdat mijn man niet op mannen valt. Maar dat geeft niet

Over het veranderwn later meer. Mijn vader maakte tegen mijn moeder een opmerking die eindigde met "... als je dochter." (ik heb geen zus)

Het zal ook voor iedereen wel verschillend zijn hoe 't je leven verandert. Terwijl de een hele vooruitgang ziet in het sociale leven is de ander juist heel eenzaam er door geraakt... Zoals Maisnon. Maar @Maisnon, hoor je dan doordeweeks dan niet zoveel van je vrienden? Langskomen als je een drukke baan hebt zal idd wel wat lastiger gaan...

Al lijkt het me ook niet iets wat je leven in 1 kap op zn kop zet toch? Omdat je al een tijd rondloopt met die gevoelens dat je liever het andere geslacht wil zijn. En @VenusCastina, je moet nog een paar operaties ondergaan? Weet je nog geen datum? Die stress lijkt me dan ook killing...

Thx voor de reacties Was wel benieuwd

quote:

Op zondag 30 oktober 2011 15:14 schreef Shivers het volgende:
Het zal ook voor iedereen wel verschillend zijn hoe 't je leven verandert. Terwijl de een hele vooruitgang ziet in het sociale leven is de ander juist heel eenzaam er door geraakt... Zoals Maisnon. Maar @Maisnon, hoor je dan doordeweeks dan niet zoveel van je vrienden? Langskomen als je een drukke baan hebt zal idd wel wat lastiger gaan...

Al lijkt het me ook niet iets wat je leven in 1 kap op zn kop zet toch? Omdat je al een tijd rondloopt met die gevoelens dat je liever het andere geslacht wil zijn. En @VenusCastina, je moet nog een paar operaties ondergaan? Weet je nog geen datum? Die stress lijkt me dan ook killing...

Thx voor de reacties Was wel benieuwd

Nee niet zo veel, iedereen is een beetje met zn eigen leven en dingen bezig en mijn eigen leven laat nog wat op zich wachten, dus het is nu gewoon erg eenzaam even.

Wat je vraag naar VC betreft die hele transitie is niet echt een serie operaties, het gaat eigenlijk zo in het kort:

Je hebt een serie psychologische gesprekken als diagnostiek, en dan start je met vrouwelijke hormonen en blokkers voor mannelijke hormonen. Eigenlijk gebeurt daar voor mijn gevoel al het meeste werk: je huid wordt zachter onder andere, je vetverdeling verandert, je verandert wat in je gezicht, borstgroei (niet zoveel).

Terwijl je dit doet verwachten ze dat je fulltime als vrouw (of als man in de omgekeerde situatie) gaat leven. Na anderhalf jaar geloof ik kom je in aanmerking voor die operatie. Wat er maar eentje is, tenzij het ook over borstvergrotingen of wat dan ook gaat.

Ik heb het idee dat mensen vaak meteen aan operatie dit dat denken, als ze er nog niet zo veel van af weten. Kan ik ze natuurlijk niet kwalijk nemen maar het hele proces is dus veel meer dan dat, en begint al ver vantevoren.

quote:

Op zondag 30 oktober 2011 16:32 schreef Maisnon het volgende:

[..]

Nee niet zo veel, iedereen is een beetje met zn eigen leven en dingen bezig en mijn eigen leven laat nog wat op zich wachten, dus het is nu gewoon erg eenzaam even.

Wat je vraag naar VC betreft die hele transitie is niet echt een serie operaties, het gaat eigenlijk zo in het kort:

Je hebt een serie psychologische gesprekken als diagnostiek, en dan start je met vrouwelijke hormonen en blokkers voor mannelijke hormonen. Eigenlijk gebeurt daar voor mijn gevoel al het meeste werk: je huid wordt zachter onder andere, je vetverdeling verandert, je verandert wat in je gezicht, borstgroei (niet zoveel).

Terwijl je dit doet verwachten ze dat je fulltime als vrouw (of als man in de omgekeerde situatie) gaat leven. Na anderhalf jaar geloof ik kom je in aanmerking voor die operatie. Wat er maar eentje is, tenzij het ook over borstvergrotingen of wat dan ook gaat.

Ik heb het idee dat mensen vaak meteen aan operatie dit dat denken, als ze er nog niet zo veel van af weten. Kan ik ze natuurlijk niet kwalijk nemen maar het hele proces is dus veel meer dan dat, en begint al ver vantevoren.

ja ik wist ook wel dat er eerst een heel psychologisch onderzoek aan vooraf gaat. Lijkt me ook niet dat je zomaar onder het mes mag Maar dacht bij 'transitie' aan operaties. Maar goed, wist wel dat er nog een heel traject aan vooraf gaat. My bad

In Spuiten en Slikken wilt Romy afrekenen met alle nare opmerkingen en vragen die ze krijgt door publiekelijk open kaart te spelen.

http://spuitenenslikken.b(...)3b2749e78b41467479fe

Een mooie boodschap van haar en ook wel nodig.
Het is wel jammer dat het weer spectaculair gebracht moest worden met "Het is een man" de hele tijd.

quote:

Op zondag 30 oktober 2011 15:14 schreef Shivers het volgende:@VenusCastina, je moet nog een paar operaties ondergaan? Weet je nog geen datum? Die stress lijkt me dan ook killing...

De operatie, dat is nog wel een eindje in de toekomst. Ik sta nog aan het begin en moet nog aan de diagnose beginnen. Vooral het wachten is echt slopend omdat je weet dat er iets aan gedaan kan worden maar het gewoon niet gebeurt. Intussen doe ik wel zoveel mogelijk zoals uitkomen tegen vrienden, familie, langzaam verandert de garderobe: vrouwelijke kleding erin, en mannelijke eruit, en het leven als vrouw komt op gang.
Voor alles aan je lichaam daar heb je wel andere hulp bij nodig. Nu is het zo dat als je je aanmeld bij het VUmc dat je dan een wachtlijst van ongeveer een jaar hebt. Dan ga je in diagnose om te kijken of je echt trans bent of dat het misschien iets anders is. Dat duurt zeker 6 maanden. Hierna kun je hormonen krijgen en voor de dames onder ons ook stem training en je gezichtshaar laten epileren. Je moet dan ook echt als vrouw gaan leven en als je dat een jaar hebt gedaan kun je op de wachtlijst gezet worden voor de operatie.
Al met al denk ik dat je toch wel zeker 4 jaar met het hele proces bezig bent.

[ Bericht 64% gewijzigd door Venus-Castina op 01-11-2011 00:22:36 ]

quote:

Op dinsdag 1 november 2011 00:15 schreef Venus-Castina het volgende:
Je moet dan ook echt als vrouw gaan leven en als je dat een jaar hebt gedaan kun je op de wachtlijst gezet worden voor de operatie.

Zit daar bij het VU een minimum periode aan?

Zoals de meeste wel weten loop ik het traject via Gent; ik leef nu een half jaar als vrouw, en de eerste afspraak met de chirurg staat voor 10 januari. Het is echter niet dat ik er dan aan vast zit, dit is puur ter kennismaking zodat ik op die wachtlijst kom. Maar mocht ik uiteindelijk toch beslissen er vanaf te zien, dan is dat geen probleem. vind het een beetje vreemd dat je in Amsterdam minimaal een jaar zou moeten wachten voor een wachtlijst die anderhalf tot twee jaar duurt...

quote:

Op dinsdag 1 november 2011 13:25 schreef Magenta het volgende:
Tevens dikke voor alle support.

En een stevige knuf terug.
Veel geluk meid!

Ik sluit me helemaal aan bij Venus-Castina, veel geluk in je verdere leven, Magenta!

Magenta

Tof Magenta

Aan de chicks hier (misschien leest Magenta dit nog)

Ik heb echt best wel veel last van mn buik sinds ik aan die Androcur zit. Daarvoor ook al wel wat zwakker, maar het is dus de laatste tijd echt erg.

Hadden jullie ook last van wat nare bijwerkingen en is dat een beetje weggegaan na verloop van tijd?

Ik zit nu 4 maanden aan zowel de Androcur als de Progynova (tegelijk gestart), maar heb daar gelukkig geen last van (gehad). Hoe lang slik je de Androcur nu?

Sinds begin augustus ongeveer, iets meer dan 3 maanden. Zou ook gisteren mn gesprek hebben gehad + afspraak bij hormoondeskundige voor de volgende stap (eindelijk!)

Maar dat hebben ze even 4 weken opgeschoven pft

Ik heb van alle bijwerkingen wel wat gemerkt maar het is niet zo dat ik er echt echt last van heb. Merkte dat ik een beetje energieverlies had ed bij sporten, dat ik wat sneller duizelig ben als ik snel opsta en dus last van mn buik wat, maarja. 't Is allemaal wel minder geworden hoor gelukkig

Eet je er wel wat bij of slik je het alleen?

Ik heb heel in het begin een paar keer gehad dat ik last had van behoorlijk pijnlijke buikkrampen, maar dat is slechts een keer of 2 voorgekomen. Sinds die tijd heb ik er eigenlijk geen last meer van gehad.

Heb wel last van een verminderde hoeveelheid hemoglobine, ik zit echt tegen de vrouwelijke ondergrens aan (en ver beneden de mannelijke), ze dachten bij de VU zelfs al bijna dat ik aan bloedarmoede leed.