Hier is het verslag. Ik voel me wel wat schuldig. Wel jullie hulp en advies achter de hand houden, maar intussen niet meer met de spannende verhalen komen die ik vorig jaar had.
Maar die komen! Vast! Het was immers pas dag 2. Of eigenlijk dag 1, want gisteren was de aankomstdag.
Reden dat ik nog niet zo gek veel te melden heb, is dat het eigenlijk allemaal zo vlekkenloos verloopt. Terwijl ik vorig jaar dacht dat we een gouden koppel hadden, moeten we nu voor platinum gaan. Wat een rust is er, ook bij L., die er voor de tweede keer is. Natuurlijk heeft dat feit er ook mee te maken, maar ik denk werkelijk dat K. haar wat beter ligt dan het meisje van vorig jaar. L. is een expressief maar lief kanonskogeltje, dat dansend en zingend door het leven gaat. K. is best toeschietelijk naar L. toe, maar ze 'lijdt' er niet onder. Het interesseert haar geen bal dat L. in slow motion naar de keuken kan gaan met een vies bord, rappend terugkomt, dan als een robot lopend haar glas naar de keuken brengt en vervolgens rollend door de gang terugkomt.
K. kijkt ernaar en vraagt me: waarom kunnen poezen eigenlijk hun nagels intrekken, en wij niet?
Vandaag was het wat laveren tussen de buien door. Dat zal jullie niet vreemd voorkomen, denk ik. Knutselen was het devies.
Verder hebben ze geYouTubed op mijn Ipad - en heel hard meegezongen, en zijn we aan de wandel geweest. Onderweg werd er uiteraard halt gehouden bij de speeltuin. Deze foto typeert zo'n beetje de meiden:
De één schommelt, de andere staat uiteraard weer ergens op haar kop en viel een fractie van een seconde later uit het rek. Geen zorgen, we weten sinds vorig jaar dat ze uit bionisch materiaal is vervaardigd. Je kunt haar gerust van een flat gooien. Komt ze even later weer dansend het portiek inlopen.
Nou goed, na één dag: appeltje eitje, wat ons betreft. Een ontzettend lief duo dat ons hun vertrouwen heeft gegeven en v.v. Ze mochten vandaag mijn Ipad meenemen naar hun kamer, om hun favoriete liedjes te spelen, maar niet om te msn-en bijvoorbeeld. Alléén maar YouTube. Dat doen ze dan ook gewoon (het verbaast me, want ik was als kind volgens mij veel stiekemer!). Ze vragen naar de grenzen, wij geven ze aan, en ze houden zich eraan. Dat was al iets dat ik me van vorig jaar herinnerde. Het mogen dan 'achterstandskinderen' zijn, maar wat kun je er goed zaken mee doen.
Tot slot nog een foto van de aankomst zaterdag. Hebben jullie een beetje een indruk:
[ Bericht 0% gewijzigd door Duderinnetje op 18-07-2011 01:14:02 ]