Ik ben nog niet heel lang samen met mijn vriend (6 maanden), maar maak me wel al ernstig zorgen over onze relatie. Vorige relaties mislukten vaak bij mij omdat de liefde nooit groot genoeg was van mijn kant (word nl. moeilijk verliefd...), nu voel ik voor het eerst zoveel liefde voor mijn vriend dat ik heel gelukkig ben en elk probleem dus echt grondig wil oplossen. Ik heb nog steeds het gevoel dat ik de ware heb gevonden, maar de laatste tijd vrees ik dat dat niet wederzijds is. Wat is nu het probleem? Ik ben (volgens de theorie) een angstig type, ik maak me zorgen als ik een hele dag geen nieuws hoor van hem, wil de hele tijd leuke dingen samen doen en verwacht veel romantiek, omdat ik zelf veel liefde geef.
Hij is ontwijkend, heeft veel nood aan vrijheid (die ik hem zeker geef) en heeft niet altijd behoefte aan romantische en leuke dingen samen doen. Hij is soms ook heel hard en zal kritiek op mij niet schuwen. Ik stop in deze relatie van nature veel energie, omdat ik hem doodgraag zie: schrijf gedichtjes, koop leuke kleren, kook voor hem, verstop verrassingen in huis,.. Onlangs zei hij echter dat hij dat soort dingen niet altijd apprecieert en zich schuldig voelt omdat hij niets kan terug doen... Toch was hij de eerste weken hééél romantisch en gaf me cadeautjes, sprak ook over trouwen en kinderen,... Hij vond toen blijkbaar wel de tijd om me te verrassen Kortom, in het begin stelde hij me echt gerust, ik had echt het gevoel dat de liefde wederzijds was, maar nu ontbreekt die zekerheid (hij is merkelijk veranderd!) en ik ben schrik beginnen krijgen voor onze relatie. Ik heb zelf veel eigen hobby's, doe veel met vriendinnen en heb drukke job en ik aanvaard dus dat we mekaar niet elke dag kunnen zien. Heb nl. zelf ook eigen ruimte nodig, maar op momenten samen verwacht ik toch wat geruststelling van zijn kant... Als ik er hem over aanspreek, wordt hij vaak boos en reageert ontwijkend, ondanks het feit dat hij het me zelden zegt, moet ik er maar vanuit gaan dat hij me graag ziet. Ik heb die bevestiging nu eenmaal nodig en dat lijkt hij niet te begrijpen, ik word er gek van! Van een sms'je sturen ga je toch niet dood! Hoe kunnen we hier als koppel mee omgaan en vooral, hoe kan ik mijn angsten overwinnen en zijn liefde niet altijd in vraag stellen? Of moet ik ze net wel in vraag stellen? Hopelijk weten jullie raad!
Hoe meer jij hem op deze manier je liefde betoont, hoe benauwder hij het krijgt.
Conclusie: probeer niet elke dag Valentijdsdag te vieren.
Hij is niet voor niets al een half jaar bij je, dus je bent al leuk, mooi en interessant genoeg.
Grappig taalgebruik in de OP.Overdaad schaadt inderdaad.quote:Op donderdag 30 juni 2011 12:05 schreef Dauntl3ss het volgende:
Overload!
Hoe meer jij hem op deze manier je liefde betoont, hoe benauwder hij het krijgt.
Conclusie: probeer niet elke dag Valentijdsdag te vieren.
Hij is niet voor niets al een half jaar bij je, dus je bent al leuk, mooi en interessant genoeg.
Klinkt me eerder als Vlaams in de oren.quote:
Ben je duits?
OT: wat de rest ook al zei - je claimt je relatie zo in een rap tempo dood. Door je angst veroorzaak je, ironisch genoeg, waar je zo bang voor bent.
Volgens mij uit belgique.quote:
Ben je duits?
en ontopic.
Idd niet claimen.
Je hebt al teveel geclaimd, ik weet niet of dat zomaar te redden is. Hangt van het humeur van je vriend af.
OT: Ik ben ermee gestopt hem te 'claimen' de laatste weken, doe eigenlijk niets speciaals meer voor hem, ben er gewoon als hij me nodig heeft. Ik stel me nu in zijn plaats en probeer afstand te nemen, eens kijken of het iets uithaalt...
Geef het de tijd.quote:
Ik ben Belgisch; Vlaams om precies te zijn. Wij hebben best een grappig taaltje, I know ;-) Maar jullie, Nederlanders ook hoor ^^
OT: Ik ben ermee gestopt hem te 'claimen' de laatste weken, doe eigenlijk niets speciaals meer voor hem, ben er gewoon als hij me nodig heeft. Ik stel me nu in zijn plaats en probeer afstand te nemen, eens kijken of het iets uithaalt...
Wel props dat je zo je best wil doen om hem zich geliefd te laten voelen.
Nou ja claimen. Het dekt de lading ieder geval.quote:Op donderdag 30 juni 2011 13:20 schreef Ms.Wiggles het volgende:
Vind claimen eigenlijk een slecht woord, want ze zegt wel dat ze hem vrijheid geeft. Het is denk ik meer dat je niet zo extreem moet overdrijven met het tonen van je liefde, sms hem ook gewoon niet en laat de gedichtjes en bloemetjes voor af en toe of speciale gelegenheden.
Je kunt ook zeggen dat als je iemand nooit de kans geeft om je te missen, dat hij je dan ook nooit mist.
Ik sms hem niet meer en doe ook niets wat hem kan ergeren, let er echt op, maar ik vind wel dat de moeite van twee kanten moet komen...
Als het op die manier gaat, moet je je toch ernstig afvragen of jullie relatie wel toekomst heeft.quote:
@ Ms Wiggles: idd, ik vind van mezelf niet dat ik hem 'opeis', we wonen niet samen en hij heeft tijd voor zich alleen en ik ook. We zijn wel nog maar 24 en 27 en ik wil al eens een klein uitstapje maken tijdens het weekend, hij heeft daar dan vaak geen zin in en dat stoort me dan...
Ik sms hem niet meer en doe ook niets wat hem kan ergeren, let er echt op, maar ik vind wel dat de moeite van twee kanten moet komen...
Okidoki, dan ligt het toch iets anders.quote:
@ Ms Wiggles: idd, ik vind van mezelf niet dat ik hem 'opeis', we wonen niet samen en hij heeft tijd voor zich alleen en ik ook. We zijn wel nog maar 24 en 27 en ik wil al eens een klein uitstapje maken tijdens het weekend, hij heeft daar dan vaak geen zin in en dat stoort me dan...
Ik sms hem niet meer en doe ook niets wat hem kan ergeren, let er echt op, maar ik vind wel dat de moeite van twee kanten moet komen...
A) Jij loopt nu al op eieren.
B) Hij komt een beetje over als een hork, of als jullie al 80 jaar getrouwd zijn.
quote:
Ik stop in deze relatie van nature veel energie, omdat ik hem doodgraag zie: schrijf gedichtjes, koop leuke kleren, kook voor hem, verstop verrassingen in huis,.. Onlangs zei hij echter dat hij dat soort dingen niet altijd apprecieert en zich schuldig voelt omdat hij niets kan terug doen...
dit is natuurlijk een beetje onzin, hij kán niets terug doen, of wíl niet..?
Toch was hij de eerste weken hééél romantisch en gaf me cadeautjes, sprak ook over trouwen en kinderen,... Hij vond toen blijkbaar wel de tijd om me te verrassen Kortom, in het begin stelde hij me echt gerust, ik had echt het gevoel dat de liefde wederzijds was, maar nu ontbreekt die zekerheid (hij is merkelijk veranderd!)
dus idd...hij kán het wel, maar wil het dus niet (meer)
Als ik er hem over aanspreek, wordt hij vaak boos en reageert ontwijkend,
ondanks het feit dat hij het me zelden zegt, moet ik er maar vanuit gaan dat hij me graag ziet.
dat hij boos wordt is niet zo fijn, vooral niet op momenten dat jij kennelijk uitspreekt onzeker te worden van zijn houding, maar ik kan me voorstellen dat als hij continu wordt gevraagd hou je nog wel van me? vind je me nog wel lief etc...dat hij daar op den duur moe van wordt en geirriteerd raakt
Ik heb die bevestiging nu eenmaal nodig en dat lijkt hij niet te begrijpen,
waarom heb jij steeds die bevestiging nodig dan? en op welke manier...is zomaar een knuffel of kus bijv. voldoende voor jou om te merken dat hij nog om je geeft? of heb je echt grotere "gebaren" nodig ?
[ Bericht 1% gewijzigd door nurpp op 30-06-2011 15:14:32 (toevoeging) ]
Jij wilt dat hij je er elke dag 5 keer aan herinnert dat hij heel veel van je houd, hij wil dat jij het inziet zonder dat je het forceert. Juist hiermee jaag je hem weg. Neem een stapje terug, druk hem niet plat!
[offtopic] Hmmm ik ben dan waarschijnlijk zelf te zuidelijk, ik kan niets vlaams uit de op halen, ik vind het gewoon normaal