Hallo allemaal,
Ik ben nog niet heel lang samen met mijn vriend (6 maanden), maar maak me wel al ernstig zorgen over onze relatie. Vorige relaties mislukten vaak bij mij omdat de liefde nooit groot genoeg was van mijn kant (word nl. moeilijk verliefd...), nu voel ik voor het eerst zoveel liefde voor mijn vriend dat ik heel gelukkig ben en elk probleem dus echt grondig wil oplossen. Ik heb nog steeds het gevoel dat ik de ware heb gevonden, maar de laatste tijd vrees ik dat dat niet wederzijds is. Wat is nu het probleem? Ik ben (volgens de theorie) een angstig type, ik maak me zorgen als ik een hele dag geen nieuws hoor van hem, wil de hele tijd leuke dingen samen doen en verwacht veel romantiek, omdat ik zelf veel liefde geef.
Hij is ontwijkend, heeft veel nood aan vrijheid (die ik hem zeker geef) en heeft niet altijd behoefte aan romantische en leuke dingen samen doen. Hij is soms ook heel hard en zal kritiek op mij niet schuwen. Ik stop in deze relatie van nature veel energie, omdat ik hem doodgraag zie: schrijf gedichtjes, koop leuke kleren, kook voor hem, verstop verrassingen in huis,.. Onlangs zei hij echter dat hij dat soort dingen niet altijd apprecieert en zich schuldig voelt omdat hij niets kan terug doen... Toch was hij de eerste weken hééél romantisch en gaf me cadeautjes, sprak ook over trouwen en kinderen,... Hij vond toen blijkbaar wel de tijd om me te verrassen Kortom, in het begin stelde hij me echt gerust, ik had echt het gevoel dat de liefde wederzijds was, maar nu ontbreekt die zekerheid (hij is merkelijk veranderd!) en ik ben schrik beginnen krijgen voor onze relatie. Ik heb zelf veel eigen hobby's, doe veel met vriendinnen en heb drukke job en ik aanvaard dus dat we mekaar niet elke dag kunnen zien. Heb nl. zelf ook eigen ruimte nodig, maar op momenten samen verwacht ik toch wat geruststelling van zijn kant... Als ik er hem over aanspreek, wordt hij vaak boos en reageert ontwijkend, ondanks het feit dat hij het me zelden zegt, moet ik er maar vanuit gaan dat hij me graag ziet. Ik heb die bevestiging nu eenmaal nodig en dat lijkt hij niet te begrijpen, ik word er gek van! Van een sms'je sturen ga je toch niet dood! Hoe kunnen we hier als koppel mee omgaan en vooral, hoe kan ik mijn angsten overwinnen en zijn liefde niet altijd in vraag stellen? Of moet ik ze net wel in vraag stellen? Hopelijk weten jullie raad!