R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Hallo allemaal
mijn intentie is om mijn verhaal kort en bondig te vertellen. Ik weet niet of dit gaat lukken, maar in ieder geval hoop ik dat jullie mij raad kunnen geven en jullie mening erover kunnen uiten.
Ik ben nu bijna 6 maanden samen met m,n vriend en sinds kort (3 weken) wonen we zo goed als samen. Het is snel, maar dat kwam vooral omdat hij geen tweepersoons bed heeft en zijn banken helemaal kapot waren dus hebben we mijn bed en banken naar zijn huis verhuist (en ik was daar toch al meer dan thuis)
Hij heeft 5 jaar alleen gewoond, dus jullie kunnen begrijpen dat het een echt mannenhuis was, dus ik heb hier en daar wat spulletjes neergezet, en samen hebben we er echt wat gezelligs van gemaakt.
Alles ging (en gaat) goed tussen ons, we hadden lol, en het voelde goed maar tijdens mn laatste ongesteldheid was ik zo chagerijning!, geen idee waarom, en ik had ook het idee dat hij anders was dan anders. we hebben een paar keer ruzie gehad (wel weer goed gemaakt natuurlijk) Maar een week geleden ongeveer stootte ik per ongeluk tegen z,n bureau aan en dat ding (schuifplank) breekt dus helemaal af. Hij ging over de rooie!, ik snap wel dat hij het niet leuk vind dat 't bureau kapot is maar ik doe het niet expres en zo goed zou het ook niet meer in elkaar gezeten hebben als t meteen afbreekt.
Naja hij was wat gekalmeerd, zegt die ineens; ik denk niet dat dit gaat werken..ik zeg; wat bedoel je?...ja ons.
blijkt dus dat hij twijfels heeft, dat de spanning er voor hem af is, en niet echt meer verliefd is en vaak gefrustreerd is (als er bijvoorbeeld spullen van me op zijn bureaustoel liggen oid)
Ik schrok wel, ik had wel iets gemerkt omdat die de laatste tijd wat anders deed (en ook minder sex wilde) maar dit had ik niet verwacht!. Hij zegt; ik heb het sinds we samenwonen. ik moet er gewoon ook aan wennen en ik weet niet of dit gevoel tijdelijk is of niet, maar ik hou van je om wie je bent, om je lieve karakter en ik wil je niet kwijt!, en ik wil niet alleen zijn. Ik bleef doorzeuren wat er nog meer hem frustreerde en hij zei (na lang aandringen van mij) dat ik wat meer aan mn uiterlijk zou kunnen doen (geen idee wat hij bedoelt, ik loop er nooit als een sloddervos bij ofzo, het enige is at mn haar vrij dun en pluizig is, en ik niet altijd zin heb er heel lang mee bezig te zijn)..
Ik ben van mezelf al vrij onzeker maar nu dus helemaal..we hebben het wel uitgepraat, maar toch voelt het voor mij alsof er iets kapot is. ik vertrouw er niet meer op dat hij mij echt leuk vind zeg maar. Al is hij nu wel meer zichzelf, zn gedrag maakte een ommezwaai toen ik voorstelde om elkaar een weekje niet te zien. hij zei: wil je dat echt?, ik zeg; nee natuurlijk niet!..maar ik wil ook nadenken over wat je hebt gezegt..maar hij wilde dat dus echt niet en dus ben ik gebleven en nu is het net als vroeger...alleen mijn gevoel niet..ik hou van hem, en ben verliefd op hem...maar voel me onzeker over zijn gevoelens voor mij..al gedraagt die zich nu weer net als vroeger.
wat vinden jullie, zal dit gevoel van mij overgaan..is dit normaal als je net samenwoont?..wat moet ik doen? hebben jullie ervaring hiermee?.
mijn intentie is om mijn verhaal kort en bondig te vertellen. Ik weet niet of dit gaat lukken, maar in ieder geval hoop ik dat jullie mij raad kunnen geven en jullie mening erover kunnen uiten.
Ik ben nu bijna 6 maanden samen met m,n vriend en sinds kort (3 weken) wonen we zo goed als samen. Het is snel, maar dat kwam vooral omdat hij geen tweepersoons bed heeft en zijn banken helemaal kapot waren dus hebben we mijn bed en banken naar zijn huis verhuist (en ik was daar toch al meer dan thuis)
Hij heeft 5 jaar alleen gewoond, dus jullie kunnen begrijpen dat het een echt mannenhuis was, dus ik heb hier en daar wat spulletjes neergezet, en samen hebben we er echt wat gezelligs van gemaakt.
Alles ging (en gaat) goed tussen ons, we hadden lol, en het voelde goed maar tijdens mn laatste ongesteldheid was ik zo chagerijning!, geen idee waarom, en ik had ook het idee dat hij anders was dan anders. we hebben een paar keer ruzie gehad (wel weer goed gemaakt natuurlijk) Maar een week geleden ongeveer stootte ik per ongeluk tegen z,n bureau aan en dat ding (schuifplank) breekt dus helemaal af. Hij ging over de rooie!, ik snap wel dat hij het niet leuk vind dat 't bureau kapot is maar ik doe het niet expres en zo goed zou het ook niet meer in elkaar gezeten hebben als t meteen afbreekt.
Naja hij was wat gekalmeerd, zegt die ineens; ik denk niet dat dit gaat werken..ik zeg; wat bedoel je?...ja ons.
blijkt dus dat hij twijfels heeft, dat de spanning er voor hem af is, en niet echt meer verliefd is en vaak gefrustreerd is (als er bijvoorbeeld spullen van me op zijn bureaustoel liggen oid)
Ik schrok wel, ik had wel iets gemerkt omdat die de laatste tijd wat anders deed (en ook minder sex wilde) maar dit had ik niet verwacht!. Hij zegt; ik heb het sinds we samenwonen. ik moet er gewoon ook aan wennen en ik weet niet of dit gevoel tijdelijk is of niet, maar ik hou van je om wie je bent, om je lieve karakter en ik wil je niet kwijt!, en ik wil niet alleen zijn. Ik bleef doorzeuren wat er nog meer hem frustreerde en hij zei (na lang aandringen van mij) dat ik wat meer aan mn uiterlijk zou kunnen doen (geen idee wat hij bedoelt, ik loop er nooit als een sloddervos bij ofzo, het enige is at mn haar vrij dun en pluizig is, en ik niet altijd zin heb er heel lang mee bezig te zijn)..
Ik ben van mezelf al vrij onzeker maar nu dus helemaal..we hebben het wel uitgepraat, maar toch voelt het voor mij alsof er iets kapot is. ik vertrouw er niet meer op dat hij mij echt leuk vind zeg maar. Al is hij nu wel meer zichzelf, zn gedrag maakte een ommezwaai toen ik voorstelde om elkaar een weekje niet te zien. hij zei: wil je dat echt?, ik zeg; nee natuurlijk niet!..maar ik wil ook nadenken over wat je hebt gezegt..maar hij wilde dat dus echt niet en dus ben ik gebleven en nu is het net als vroeger...alleen mijn gevoel niet..ik hou van hem, en ben verliefd op hem...maar voel me onzeker over zijn gevoelens voor mij..al gedraagt die zich nu weer net als vroeger.
wat vinden jullie, zal dit gevoel van mij overgaan..is dit normaal als je net samenwoont?..wat moet ik doen? hebben jullie ervaring hiermee?.
Samenwonen vanwege gebrek aan meubilair is natuurlijk niet bepaald het beste fundament.
Curiosity cultured the cat
Hoge dames vangen veel wind
Whadda ya hear! Whadda ya say!
What is any ocean but a multitude of drops?
Hoge dames vangen veel wind
Whadda ya hear! Whadda ya say!
What is any ocean but a multitude of drops?
Het is normaal dat wanneer je net samenwoont er aan moet wennen dat je het rijk met een ander moet delen.
Toch begrijp ik nooit zo goed dat mensen zo makkelijk gaan samenwonen, de reden dat hij geen goede bank of tweepersoonsbed heeft is wel de slechtste die ik ooit gehoord heb!
Toch begrijp ik nooit zo goed dat mensen zo makkelijk gaan samenwonen, de reden dat hij geen goede bank of tweepersoonsbed heeft is wel de slechtste die ik ooit gehoord heb!
Mijn eerlijke visie: dit wordt 'm niet.
Als ie nu al begint te zeuren dat de spanning er af is, dan kan dit nooit lang goed gaan. Bovendien, Jan Lul kan duidelijk nog geen fatsoenlijk bureau in elkaar timmeren al zou de toekomst van het menselijk ras er vanaf hangen.
Als ie nu al begint te zeuren dat de spanning er af is, dan kan dit nooit lang goed gaan. Bovendien, Jan Lul kan duidelijk nog geen fatsoenlijk bureau in elkaar timmeren al zou de toekomst van het menselijk ras er vanaf hangen.
"Dat kwam vooral" duidt voor mij op hoofdreden.
Curiosity cultured the cat
Hoge dames vangen veel wind
Whadda ya hear! Whadda ya say!
What is any ocean but a multitude of drops?
Hoge dames vangen veel wind
Whadda ya hear! Whadda ya say!
What is any ocean but a multitude of drops?
Inderdaad, als voor hem de 'spanning' er al vanaf is na zes maanden is dat sowieso geen goed teken.. En als hij ook nog commentaar gaat geven op je uiterlijk terwijl hij daarvoor zegt dat hij om je geeft zoals je bent, klinkt dat niet echt hoopvol.
Ik zou het nog een paar weken 'proberen' en anders weer apart gaan wonen en kijken of het dan wel werkt
Ik zou het nog een paar weken 'proberen' en anders weer apart gaan wonen en kijken of het dan wel werkt
Dat is zo mogelijk nog een slechtere reden dan die van het meubilair.quote:Op woensdag 22 juni 2011 11:37 schreef MelR het volgende:
dat is niet het belangrijkste natuurlijk, ik was daar al altijd,
Als de donder weer apart gaan wonen. En kijken of het weer leuk wordt.
Dat je daar toch al vrijwel altijd was, is toch nog heel anders dan wanneer jij nog je eigen stek hebt. Ik kan me voorstellen dat het hem aanvliegt dat hij dus voortaan jou altijd daar heeft. Dat is toch niet niks.
Dat je daar toch al vrijwel altijd was, is toch nog heel anders dan wanneer jij nog je eigen stek hebt. Ik kan me voorstellen dat het hem aanvliegt dat hij dus voortaan jou altijd daar heeft. Dat is toch niet niks.
The love you take is equal to the love you make.
Hij vindt je dik.quote:Op woensdag 22 juni 2011 11:33 schreef MelR het volgende:
. Het is snel, maar dat kwam vooral omdat hij geen tweepersoons bed heeft.
hij zei (na lang aandringen van mij) dat ik wat meer aan mn uiterlijk zou kunnen doen
HJ 14-punt-gift.
Lijst met rukmateriaal!
Lijst met rukmateriaal!
ja maar toen was het nog de zijne.. nu is het niet meer 'alleen' van hem.quote:
dat is niet het belangrijkste natuurlijk, ik was daar al altijd,
Zoals je al zei; je hebt dingen gelijk aangepast om het gezelliger te maken.
newb
Wat Lienekien zegt.
Als je je relatie nog een beetje wil redden, kun je beter zo snel mogelijk weer op jezelf gaan, of terug naar je ouders, of waar je ook vandaan kwam, want dit gaat hem niet worden.
Het gaat hem duidelijk veel te snel, en het is ook niet bepaald een weloverwogen beslissing geweest om te gaan samenwonen. Creëer een beetje afstand, want zoals eerder gezegd, tussen 'er altijd zijn' of officieel samenwonen zit een groot verschil.
Of je relatie dan wel standhoudt, kan niemand zeggen. De enige zekerheid die je nu hebt, is dat je je relatie om zeep helpt als jullie wel in één woning blijven zitten.
Wat betreft jouw eigen onzekerheid, die gaat niet vanzelf over en dit kun je alleen maar bespreken met hem.
Als je je relatie nog een beetje wil redden, kun je beter zo snel mogelijk weer op jezelf gaan, of terug naar je ouders, of waar je ook vandaan kwam, want dit gaat hem niet worden.
Het gaat hem duidelijk veel te snel, en het is ook niet bepaald een weloverwogen beslissing geweest om te gaan samenwonen. Creëer een beetje afstand, want zoals eerder gezegd, tussen 'er altijd zijn' of officieel samenwonen zit een groot verschil.
Of je relatie dan wel standhoudt, kan niemand zeggen. De enige zekerheid die je nu hebt, is dat je je relatie om zeep helpt als jullie wel in één woning blijven zitten.
Wat betreft jouw eigen onzekerheid, die gaat niet vanzelf over en dit kun je alleen maar bespreken met hem.
Er heel vaak zijn en er wonen zijn twee verschillende dingen... ik kan me voorstellen dat hij het er moeilijk mee heeft dat het niet meer 'zijn' stek is. En misschien reageert hij dat op deze manier af.
Ik zag na samenwonen ook ineens eigenschappen en gewoontes van mijn partner die me eerst niet opvielen, of niet zo erg leken. Was erg wennen in het begin! (Voor allebei)
Misschien is zijn opmerking over je uiterlijk niet zo tactisch, maar zit er meer frustratie achter (over de hele situatie) als waarheid.
Ik zag na samenwonen ook ineens eigenschappen en gewoontes van mijn partner die me eerst niet opvielen, of niet zo erg leken. Was erg wennen in het begin! (Voor allebei)
Misschien is zijn opmerking over je uiterlijk niet zo tactisch, maar zit er meer frustratie achter (over de hele situatie) als waarheid.
quote:Op woensdag 22 juni 2011 11:39 schreef PhirePhoenix4 het volgende:
Bovendien, Jan Lul kan duidelijk nog geen fatsoenlijk bureau in elkaar timmeren al zou de toekomst van het menselijk ras er vanaf hangen.
[ Bericht 0% gewijzigd door Redisformurder op 22-06-2011 14:46:47 ]
Een weekje elkaar niet zien vind ik helemaal niet zo'n slecht idee. Ga een weekje naar je ouders, familie, vrienden. Ga nadenken wat je wil. Bekijk hoe het is om alleen te zijn. En een belangrijke graadmeter: hoe blij zijn jullie om elkaar weer te zien na die week? Vind je die week wel okee? Vindt hij die week wel okee? Of is hij ontzettend blij om je weer te zien?
Ik woon nu een half jaar samen. Met ons ging het ook een tijdje niet zo goed. Ik ben een weekje naar mijn moeder en zusjes gegaan. Dat was allemaal prima en gezellig en ik vond het niet eens zo erg om alleen te zijn. Toen hij mij weer op kwam halen, sprong ik echter een gat in de lucht. Want toen merkte ik pas hoe erg ik hem eigenlijk gemist had. Dat heeft voor mij een hoop duidelijk gemaakt over mijn gevoelens. Zo gauw het er niet meer is realiseer je je wat je hebt/had.
Wat dat samenwonen betreft: hij moet zich wel realiseren dat zodra jij bij hem in komt, het ook jouw plek wordt. Je spullen zullen meekomen. Hij zal op bepaalde gebieden moeten inbinden, hij woont er immers niet meer alleen. Dat is wennen. Heb je wel een eigen plek waar je je terug kan trekken? Een eigen bureau of kamertje? En heeft hij zijn eigen plek? Wat ruimte voor jullie zelf creëren: een stukje huis wat van jou/hem alleen is kan misschien helpen? In ieder geval géén kleren of andere dingen van jezelf op zijn bureau(stoel) mieteren...
[ Bericht 4% gewijzigd door Redisformurder op 22-06-2011 14:57:11 ]
Ik woon nu een half jaar samen. Met ons ging het ook een tijdje niet zo goed. Ik ben een weekje naar mijn moeder en zusjes gegaan. Dat was allemaal prima en gezellig en ik vond het niet eens zo erg om alleen te zijn. Toen hij mij weer op kwam halen, sprong ik echter een gat in de lucht. Want toen merkte ik pas hoe erg ik hem eigenlijk gemist had. Dat heeft voor mij een hoop duidelijk gemaakt over mijn gevoelens. Zo gauw het er niet meer is realiseer je je wat je hebt/had.
Wat dat samenwonen betreft: hij moet zich wel realiseren dat zodra jij bij hem in komt, het ook jouw plek wordt. Je spullen zullen meekomen. Hij zal op bepaalde gebieden moeten inbinden, hij woont er immers niet meer alleen. Dat is wennen. Heb je wel een eigen plek waar je je terug kan trekken? Een eigen bureau of kamertje? En heeft hij zijn eigen plek? Wat ruimte voor jullie zelf creëren: een stukje huis wat van jou/hem alleen is kan misschien helpen? In ieder geval géén kleren of andere dingen van jezelf op zijn bureau(stoel) mieteren...
[ Bericht 4% gewijzigd door Redisformurder op 22-06-2011 14:57:11 ]
|
|
