In 1986 een popcursus gevolgd via het popcollectief in Zaltbommel. Syntheziser.
Het was één uur in de week en had zelf helemaal geen Syntheziser. Dus thuis een toetsenbord getekent en de volgorde van vingerbewegingen ingestudeerd.
Het bleek al snel dat ik geen muzikaal gevoel had. Toch doorgezet en als beloning mochten we met de rest van de beginners op het Bommelpopfestival spelen als openings act. We heette niet voor niets de absolute beginners. Het was erger dan mijn belangrijkste voetbalwedstrijd qua zenuwen. Ik wist niet wat ik deed had gewoon in alle liedjes de volgorde van intoetsen geleerd.
We hadden 2 toetsenisten. Dus het geluid tijdens het optreden kon ik bijna uitzetten. Collega had wel talent vandaar.
Kon en kan geen toonsoort onthouden. Gelukkig zit er een knopje op waar je zelf de geluidssterkte kunt veranderen. Had ik stiekem op minimaal gezet. We hadden groot succes voor onze vrienden en familieleden. En voor Klaas die al dronken onder de bar lag en later zei dat ie had genoten. Achteraf zei mijn broer "De volgende keer met twee handen spelen Herrman." Er kwam geen volgende keer, ging weer verder met waar ik wel goed in was, voetballen. Eénbenig trouwens.
Achteraf één van de leukste dingen die ik heb gedaan. Kan zeggen dat ik in een band heb gespeeld en op een festival. Welliswaar een band die experimenteler was dan Sonic Youth meets André Rieu. Maar goed de foto's zijn net echt.
Zeg maar de 3-J's die trots zijn dat 300 miljoen mensen ze hebben zien spelen.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !