R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Onderhand heb ik al een jaar lang een relatie met een superlieve meid, maar de laatste tijd loopt het verschikkelijk slecht.
M'n vriendin kropt haar emoties, waaronder verdriet en boosheid erg op, ook wat betreft haar vader die is vreemdgegaan vier jaar geleden, resulterend in een scheiding. Iets wat ze nooit echt verwerkt heeft. Om de zoveel tijd komt alle verdriet eruit, maar praten erover wil ze niet. Ik heb voorgesteld dat ze erover gaat praten met een psycholoog, haar vriendinnen en beide ouders hebben dit ook al aangegeven. Daar is ze helaas te eigenwijs voor en laat niet graag het achterste van haar tong zien...
Binnenkort gaat haar broer trouwen en zowel haar vader als moeder zullen op de bruiloft zijn. Haar vader ziet ze bijna nooit en haar moeder vrij vaak. Het gaat vrij slecht met haar moeder, want die kijkt natuurlijk erg op tegen een dag lang met haar ex-man rond te moeten lopen... Dit speelt ook zeker een rol in haar verdriet.
Zoals het nu gaat is ze enorm onredelijk en reageert vooral haar frustraties op mij af. Ik kan niks goed doen. De afgelopen paar weken zijn een hel geweest, mijn buren klagen over geschreeuw en de tissues zijn niet aan te slepen... :|gelukkig wonen we niet samen.
Ik probeer lief te zijn, haar steun en toeverlaat te zijn. Ze geeft aan dat ze wil dat ik er voor haar ben en lief moet doen.. Maar mijn pogingen er voor haar te zijn of proberen te praten over haar gedrag of gevoel zijn gedoemd te mislukken. Des de meer ik er voor haar ben, het probeer te begrijpen en een oplossing te zoeken, des de meer ik hoor dat ik mijn mond moet houden (zacht uitgedrukt) of op moet rotten. Ik wordt dus weggestuurd of ze loopt zelf weg... Wil ik haar te graag helpen? Blijkbaar zijn bepaalde gespreksonderwerpen voor haar te confronterend.
Al sinds ik haar ken heeft ze af en toe last hiervan, echter is nu tot in het extreme. Ik hou veel van haar (en zij van mij) en wil het niet graag uitmaken. Maar veel langer kan ik niet lief doen terwijl ik de grond in wordt gestampt. Op een gegeven moment krijg ik er genoeg van, in sommige situaties ben ik zelfs geneigd m'n zelfrespect op zij te zetten om het goed te maken. Door terug te bellen of achter haar aan te lopen als ze weer eens psychotisch is.
Het allerergste is dat ze vind dat haar weinig mankeerd en niet durft toe te geven dat ze serieus haar gedrag moet aanpassen. Mijn vriendin kan moeilijk tegen kritiek en vind het bovendien erg lastig om haar fouten toe te geven. Het zal bijna nooit aan haar liggen, maar altijd aan mij... :|
Moet ik op mijn tenen blijven lopen door lief te doen, naar haar toe te gaan terwijl ze me chanteerd of uitmaakt voor alles en nog wat? De helft van de keren hebben mijn pogingen om lief te doen resultaat en kalmeert ze een beetje...maar vaak genoeg wordt ze helemaal gek als ik even weg ben of niet iets doe zoals zij wil.
Ik ben ten einde raad en zie geen oplossing meer. Moet ik hier nog moeite insteken of is het beter om haar voorgoed met rust te laten? Ze wil geen professionele hulp, maar heeft die blijkbaar keihard nodig om bepaalde dingen te verwerken. Ik heb zelfs voorgesteld met haar mee te gaan. Moet ik haar met rust laten, zoals ze aangeeft? Of verknal ik alles door er niet meer voor haar te zijn. Hoe kan ik haar laten inzien dat ze extreem onredelijk doet? Kan ik eisen dat ze in therapie gaat?
Oftewel, kan ik er nog wat van maken met een emotioneel labiel iemand? Ervaringen anyone?
M'n vriendin kropt haar emoties, waaronder verdriet en boosheid erg op, ook wat betreft haar vader die is vreemdgegaan vier jaar geleden, resulterend in een scheiding. Iets wat ze nooit echt verwerkt heeft. Om de zoveel tijd komt alle verdriet eruit, maar praten erover wil ze niet. Ik heb voorgesteld dat ze erover gaat praten met een psycholoog, haar vriendinnen en beide ouders hebben dit ook al aangegeven. Daar is ze helaas te eigenwijs voor en laat niet graag het achterste van haar tong zien...
Binnenkort gaat haar broer trouwen en zowel haar vader als moeder zullen op de bruiloft zijn. Haar vader ziet ze bijna nooit en haar moeder vrij vaak. Het gaat vrij slecht met haar moeder, want die kijkt natuurlijk erg op tegen een dag lang met haar ex-man rond te moeten lopen... Dit speelt ook zeker een rol in haar verdriet.
Zoals het nu gaat is ze enorm onredelijk en reageert vooral haar frustraties op mij af. Ik kan niks goed doen. De afgelopen paar weken zijn een hel geweest, mijn buren klagen over geschreeuw en de tissues zijn niet aan te slepen... :|gelukkig wonen we niet samen.
Ik probeer lief te zijn, haar steun en toeverlaat te zijn. Ze geeft aan dat ze wil dat ik er voor haar ben en lief moet doen.. Maar mijn pogingen er voor haar te zijn of proberen te praten over haar gedrag of gevoel zijn gedoemd te mislukken. Des de meer ik er voor haar ben, het probeer te begrijpen en een oplossing te zoeken, des de meer ik hoor dat ik mijn mond moet houden (zacht uitgedrukt) of op moet rotten. Ik wordt dus weggestuurd of ze loopt zelf weg... Wil ik haar te graag helpen? Blijkbaar zijn bepaalde gespreksonderwerpen voor haar te confronterend.
Al sinds ik haar ken heeft ze af en toe last hiervan, echter is nu tot in het extreme. Ik hou veel van haar (en zij van mij) en wil het niet graag uitmaken. Maar veel langer kan ik niet lief doen terwijl ik de grond in wordt gestampt. Op een gegeven moment krijg ik er genoeg van, in sommige situaties ben ik zelfs geneigd m'n zelfrespect op zij te zetten om het goed te maken. Door terug te bellen of achter haar aan te lopen als ze weer eens psychotisch is.
Het allerergste is dat ze vind dat haar weinig mankeerd en niet durft toe te geven dat ze serieus haar gedrag moet aanpassen. Mijn vriendin kan moeilijk tegen kritiek en vind het bovendien erg lastig om haar fouten toe te geven. Het zal bijna nooit aan haar liggen, maar altijd aan mij... :|
Moet ik op mijn tenen blijven lopen door lief te doen, naar haar toe te gaan terwijl ze me chanteerd of uitmaakt voor alles en nog wat? De helft van de keren hebben mijn pogingen om lief te doen resultaat en kalmeert ze een beetje...maar vaak genoeg wordt ze helemaal gek als ik even weg ben of niet iets doe zoals zij wil.
Ik ben ten einde raad en zie geen oplossing meer. Moet ik hier nog moeite insteken of is het beter om haar voorgoed met rust te laten? Ze wil geen professionele hulp, maar heeft die blijkbaar keihard nodig om bepaalde dingen te verwerken. Ik heb zelfs voorgesteld met haar mee te gaan. Moet ik haar met rust laten, zoals ze aangeeft? Of verknal ik alles door er niet meer voor haar te zijn. Hoe kan ik haar laten inzien dat ze extreem onredelijk doet? Kan ik eisen dat ze in therapie gaat?
Oftewel, kan ik er nog wat van maken met een emotioneel labiel iemand? Ervaringen anyone?
Emotioneel labiel? Klinkt eerder als een borderliner. En na een jaar al dit soort gezeik? Eisen dat ze een psycholoog bezoekt en anders uitmaken. Je moet geen hulpverlener zijn in een relatie.
why didn't the kid see the pirate movie? because it was rated Aarrh!
Laat haar eens een tijdje met rust, een week ofzo... je moet zelf ook niet het slachtoffer worden van de problemen die spelen in haar familie. Dit lijkt op een bodemloze put.
Lambo of Rekt
Kan het helemaal mis hebben maar misschien niet meer lief zijn en er wat van zeggen als ze weer es onbeschoft naar jou doet?
Lijkt een beetje op prinsesjesgedrag dit.
Lijkt een beetje op prinsesjesgedrag dit.
Heel simpel TS, eis van haar dat ze in therapie gaat of verbreek de relatie.
Je kan haar pas écht gedwongen op laten nemen als ze psychotisch loopt rond te dwalen en een gevaar voor haarzelf en anderen is.
Je kan haar pas écht gedwongen op laten nemen als ze psychotisch loopt rond te dwalen en een gevaar voor haarzelf en anderen is.
Je moeder is een hamster
Zie heel wat overeenkomsten in je verhaal van een akelige relatie die ik veelste lang heb laten door gaan.
Klinkt makkelijk maar ik denk dat afstand nemen beter is.
Ik moet mij helaas aansluiten bij de meesten hier.
Zo'n relatie kost je mana punten vriend, en uit eindelijk kostbare jaren van je leven.
Daar is het veelste kort en te mooi voor.
Klinkt makkelijk maar ik denk dat afstand nemen beter is.
Ik moet mij helaas aansluiten bij de meesten hier.
Zo'n relatie kost je mana punten vriend, en uit eindelijk kostbare jaren van je leven.
Daar is het veelste kort en te mooi voor.
Ik zou opgeven. ze heeft duidelijk hulp nodig en die wil ze niet dus ja. Wil je op deze manier echt de rest van je leven doorbrengen ?
Anton Karel Willem Anton Simon Isaak
Ik zou dit met haar bespreken TS. Gewoon eerlijk zeggen dat je van haar houd, maar dat haar gedrag de relatie voor jou heel zwaar maakt. Dat je begrijpt waar haar problemen vandaan komen, maar dat het gewoon niet kan dat ze alles op jou afreageert. En dat daar wat jou betreft dus echt snel iets in moet veranderen omdat je het anders niet vol kunt houden.
Dat gaat ze echt niet leuk vinden om te horen, maar misschien schudt het haar wakker. En als ze echt haar best niet wil doen om haar gedrag te veranderen dan moet je idd gewoon aan jezelf gaan denken.
Dat gaat ze echt niet leuk vinden om te horen, maar misschien schudt het haar wakker. En als ze echt haar best niet wil doen om haar gedrag te veranderen dan moet je idd gewoon aan jezelf gaan denken.
Spin the wheel of fortune or learn to navigate.
Ze heeft nogal wat narcistische trekjes.
Los van haar 'problemen' is dat een eigenschap die voor een hoop ellende kan zorgen. Ik zou rennen nu, je er je best voor hebt gedaan en, het nog kan.
Los van haar 'problemen' is dat een eigenschap die voor een hoop ellende kan zorgen. Ik zou rennen nu, je er je best voor hebt gedaan en, het nog kan.
Tip:
Schrijf een heel lange duidelijk email naar haar toe, waarin je uitlegt wat jij hebt gedaan in elke situatie. Dat zij die gene is die oneerlijk behandeld etc. met bewijzen... maar voordat je deze email stuurt, eerst vertellen dat je even een weekje rust wilt.
Ik zeg maar wat... maar misschien krijg je een wat duidelijkere antwoord, zo niet, dan weet je wat te doen staat...er zijn inmiddels meerdere lieve visjes in de zee.
Schrijf een heel lange duidelijk email naar haar toe, waarin je uitlegt wat jij hebt gedaan in elke situatie. Dat zij die gene is die oneerlijk behandeld etc. met bewijzen... maar voordat je deze email stuurt, eerst vertellen dat je even een weekje rust wilt.
Ik zeg maar wat... maar misschien krijg je een wat duidelijkere antwoord, zo niet, dan weet je wat te doen staat...er zijn inmiddels meerdere lieve visjes in de zee.
Nooit je eigen zelfrespect opzij schuiven, om dat van je partner op te vijzelen.
Ik pak mijn brommer en ik ga.
Deze alinea valt het voor mij mooi samen. Zij is onstabiel, en zij wilt dat jij er voor haar bent. Nergens staat er hier ook maar iets over iets wederzijds. Het is meer dat jij er bent om haar te steunen wanneer ze down is. En als je dan je best doet, waar zij om vraagt, dan moet jij je mond houden. De balans in deze relatie is scheef.quote:Op maandag 13 juni 2011 02:07 schreef Kogeltje het volgende:
Ik probeer lief te zijn, haar steun en toeverlaat te zijn. Ze geeft aan dat ze wil dat ik er voor haar ben en lief moet doen.. Maar mijn pogingen er voor haar te zijn of proberen te praten over haar gedrag of gevoel zijn gedoemd te mislukken. Des de meer ik er voor haar ben, het probeer te begrijpen en een oplossing te zoeken, des de meer ik hoor dat ik mijn mond moet houden (zacht uitgedrukt) of op moet rotten. Ik wordt dus weggestuurd of ze loopt zelf weg... Wil ik haar te graag helpen? Blijkbaar zijn bepaalde gespreksonderwerpen voor haar te confronterend.
Ga jezelf eens heel goed afvragen of jij niet meer haar schouder aan het worden bent waar ze op kan huilen wanneer ze daar behoefte aan heeft dan haar vriend waarmee alles gedeeld kan worden van twee kanten uit.
Mijn tip, zeg duidelijk tegen haar hoe jij je hierbij voelt, en dat jij vind dat het zo niet eerlijk is en het zo niet langer door kan gaan. Geef aan wat je dwars zit, en als zij daar niet mee om kan gaan omdat ze te onstabiel is, dat ze dan eerst, zonder jou, haar eigen problemen moet gaan oplossen.
Een piercing? Nee als ik metaal in mijn lichaam wil, dan ga ik wel in het leger
Eerste reactie al, bravo.quote:Op maandag 13 juni 2011 02:13 schreef goofy_goober het volgende:
Emotioneel labiel? Klinkt eerder als een borderliner.
Thnx voor de reacties. Hier een update, deels van haar kant:
Ze heeft me net (zelf) gebeld nadat ze gister de hoorn op de haak gooide.Vroeger belde ik erachteraan, maar de tijd is wel voorbij. Ze wilde iets leuks gaan doen vandaag, maar ik begon over hoe het ging tussen ons... blijkbaar niet handig want daar gingen we weer...
Ze wil dat ik haar met rust laat, ze wil niet naar mij luisteren en neemt geen advies aan. Ze wil op haar eigen manier een oplossing zoeken voor haar verdriet, en zegt nog niet klaar te zijn voor professionele hulp. Ze heeft het gevoel dat ik niet achter haar sta en de manier waarop zij het wil oplossen...daarom dat ze zich zo tegen mij keert. Oh, en ze vind dat ik teveel push met mijn 'oplossingen'. Ik heb ooit zelf het voordeel van een psycholoog mogen ervaren (depressie) en dat hielp goed...
Misschien als ik haar gewoon met rust laat en stop met zeggen dat ze hulp moet zoeken, het automatisch beter gaat? althans dat hoop ik. Ze wil gewoon dat ik er voor haar ben zonder allerlei analysen te maken en oplossing voor te stellen. Ik hoop dat hier de oplossing in zit en dat ze vervolgens minder op mij zal afreageren.
Het lijkt erop dat ze mij meer ziet als iemand die haar even goed wakkerschut. Jammer, want in een relatie hoor je elkaar juist een spiegel voor te houden. De meesten zullen me voor gek verklaren, maar ergens heb ik nog wel hoop dat dit kan werken...
Ze heeft me net (zelf) gebeld nadat ze gister de hoorn op de haak gooide.Vroeger belde ik erachteraan, maar de tijd is wel voorbij. Ze wilde iets leuks gaan doen vandaag, maar ik begon over hoe het ging tussen ons... blijkbaar niet handig want daar gingen we weer...
Ze wil dat ik haar met rust laat, ze wil niet naar mij luisteren en neemt geen advies aan. Ze wil op haar eigen manier een oplossing zoeken voor haar verdriet, en zegt nog niet klaar te zijn voor professionele hulp. Ze heeft het gevoel dat ik niet achter haar sta en de manier waarop zij het wil oplossen...daarom dat ze zich zo tegen mij keert. Oh, en ze vind dat ik teveel push met mijn 'oplossingen'. Ik heb ooit zelf het voordeel van een psycholoog mogen ervaren (depressie) en dat hielp goed...
Misschien als ik haar gewoon met rust laat en stop met zeggen dat ze hulp moet zoeken, het automatisch beter gaat? althans dat hoop ik. Ze wil gewoon dat ik er voor haar ben zonder allerlei analysen te maken en oplossing voor te stellen. Ik hoop dat hier de oplossing in zit en dat ze vervolgens minder op mij zal afreageren.
Het lijkt erop dat ze mij meer ziet als iemand die haar even goed wakkerschut. Jammer, want in een relatie hoor je elkaar juist een spiegel voor te houden. De meesten zullen me voor gek verklaren, maar ergens heb ik nog wel hoop dat dit kan werken...
Je bent gek jonguh! GEAK!quote:
Thnx voor de reacties. Hier een update, deels van haar kant:
Ze heeft me net (zelf) gebeld nadat ze gister de hoorn op de haak gooide.Vroeger belde ik erachteraan, maar de tijd is wel voorbij. Ze wilde iets leuks gaan doen vandaag, maar ik begon over hoe het ging tussen ons... blijkbaar niet handig want daar gingen we weer...
Ze wil dat ik haar met rust laat, ze wil niet naar mij luisteren en neemt geen advies aan. Ze wil op haar eigen manier een oplossing zoeken voor haar verdriet, en zegt nog niet klaar te zijn voor professionele hulp. Ze heeft het gevoel dat ik niet achter haar sta en de manier waarop zij het wil oplossen...daarom dat ze zich zo tegen mij keert. Oh, en ze vind dat ik teveel push met mijn 'oplossingen'. Ik heb ooit zelf het voordeel van een psycholoog mogen ervaren (depressie) en dat hielp goed...
Misschien als ik haar gewoon met rust laat en stop met zeggen dat ze hulp moet zoeken, het automatisch beter gaat? althans dat hoop ik. Ze wil gewoon dat ik er voor haar ben zonder allerlei analysen te maken en oplossing voor te stellen. Ik hoop dat hier de oplossing in zit en dat ze vervolgens minder op mij zal afreageren.
Het lijkt erop dat ze mij meer ziet als iemand die haar even goed wakkerschut. Jammer, want in een relatie hoor je elkaar juist een spiegel voor te houden. De meesten zullen me voor gek verklaren, maar ergens heb ik nog wel hoop dat dit kan werken...
Anton Karel Willem Anton Simon Isaak
Sjesuz man. Wat een kwelling ts. Doorhakken die knoop.quote:
Op Dit gaat het niet worden gab. Echt niet. Je kan werkelijkwaar niks opbouwen met zo'n iemand.
Wat een klote leven.
Je gaat haar er niet uit krijgen, dat is iets wat ze zelf zal moeten doen. Ja ze heeft zeker hulp nodig maar als ze niet geholpen wil worden houdt het op.
Wat je jezelf moet afvragen is of ze het echt waard is om je tijd en energie in iemand te stoppen die zelf niets wil en niks aanneemt. En dat is een afweging die je zal moeten maken. Wel denk ik dat het onoverkoombaar is dat het uiteindelijk kapot loopt, ookal laat je haar het op haar manier proberen op te lossen.
Wat je jezelf moet afvragen is of ze het echt waard is om je tijd en energie in iemand te stoppen die zelf niets wil en niks aanneemt. En dat is een afweging die je zal moeten maken. Wel denk ik dat het onoverkoombaar is dat het uiteindelijk kapot loopt, ookal laat je haar het op haar manier proberen op te lossen.
Wat dacht je van je ballen eens van zolder halen, afstoffen en haar zeggen dat ze met dit soort gedrag op kan rotten? Dát is wakker schudden. Je bent te lief en verdient beter behandeld te worden.quote:
Thnx voor de reacties. Hier een update, deels van haar kant:
Ze heeft me net (zelf) gebeld nadat ze gister de hoorn op de haak gooide.Vroeger belde ik erachteraan, maar de tijd is wel voorbij. Ze wilde iets leuks gaan doen vandaag, maar ik begon over hoe het ging tussen ons... blijkbaar niet handig want daar gingen we weer...
Ze wil dat ik haar met rust laat, ze wil niet naar mij luisteren en neemt geen advies aan. Ze wil op haar eigen manier een oplossing zoeken voor haar verdriet, en zegt nog niet klaar te zijn voor professionele hulp. Ze heeft het gevoel dat ik niet achter haar sta en de manier waarop zij het wil oplossen...daarom dat ze zich zo tegen mij keert. Oh, en ze vind dat ik teveel push met mijn 'oplossingen'. Ik heb ooit zelf het voordeel van een psycholoog mogen ervaren (depressie) en dat hielp goed...
Misschien als ik haar gewoon met rust laat en stop met zeggen dat ze hulp moet zoeken, het automatisch beter gaat? althans dat hoop ik. Ze wil gewoon dat ik er voor haar ben zonder allerlei analysen te maken en oplossing voor te stellen. Ik hoop dat hier de oplossing in zit en dat ze vervolgens minder op mij zal afreageren.
Het lijkt erop dat ze mij meer ziet als iemand die haar even goed wakkerschut. Jammer, want in een relatie hoor je elkaar juist een spiegel voor te houden. De meesten zullen me voor gek verklaren, maar ergens heb ik nog wel hoop dat dit kan werken...
If you have a problem, if no-one else can help, and if you can find them, maybe you can hire the A-Team
Vaak wanneer iemand op deze manier om aandacht schreeuwt, is de beste optie om deze aandacht niet te geven. Jouw pogingen om er voor haar te zijn en haar te troosten zijn volgens jou gedoemd te mislukken en werken averechts. Het wordt er niet beter op, wat je ook probeerd. Professionele hulp wil ze niet, maar ze moet niet op jou blijven leunen. Wanneer iemand er voor kiest geen professionele hulp te aanvaarden, zegt deze min of meer: 'Ik wil dit zelf oplossen.'
Dan moet ze dat ook doen. Laat haar zelf maar de schouders eronder zetten en de koe bij de horens vatten.
Dan moet ze dat ook doen. Laat haar zelf maar de schouders eronder zetten en de koe bij de horens vatten.
Succes met je tikkende tijdbom. Als ze zo doorgaat trek jij het na een tijdje ook niet meer en is het klaar.quote:
Ik heb voorgesteld dat ze erover gaat praten met een psycholoog, haar vriendinnen en beide ouders hebben dit ook al aangegeven. Daar is ze helaas te eigenwijs voor en laat niet graag het achterste van haar tong zien..
Dit, dus.
Klinkt inderdaad als borderline of persoonlijkheidsstoornis. Zeg anders eens tegen haar dat je niet snapt waarom ze soms zo boos doet. En maak haar duidelijk dat als het zo doorgaat de relatie voor jou ook geen optie meer is (het lijkt me niet dat je eeuwig stank voor dank wilt hebben toch?)
Sterkte!
Sterkte!
Dus de oplossing zit hem in niet oplossen?quote:
.... Ze wil gewoon dat ik er voor haar ben zonder allerlei analysen te maken en oplossing voor te stellen. Ik hoop dat hier de oplossing in zit en dat ze vervolgens minder op mij zal afreageren.
...
Jongen, zet die roze bril met de letters HOOP erop af, want je weet dondersgoed dat ze dus niet naar een oplossing toe wil werken, maar gewoon haar eigen padje wil blijven volgen. Welke problemen ze ook heeft, er is geen rechtvaardiging om die op jou af te reageren. En als ze niet samen met haar partner wil werken aan een oplossing, dan moet ze het inderdaad maar zelf doen.
Jij bent het slachtoffer in het verhaal, zij is de dader.
Ik pak mijn brommer en ik ga.
@TS: als ze echt onhandelbaar is, kun je beter even een tijdje afstand nemen, hoe klote dat ook voor d'r is. Ze heeft het misschien moeilijk maar dat maakt het niet okay dat ze het op jou afreageert.
Iemand die in een enorm stressvolle periode zit, heeft niet meteen een stoornis ofzo.
Flikker toch eens op. Al die amateurpsychologenquote:
Klinkt inderdaad als borderline of persoonlijkheidsstoornis.
Iemand die in een enorm stressvolle periode zit, heeft niet meteen een stoornis ofzo.
"[...] a large number of the teenagers claiming Asperger's are, in fact, merely dicks."
|
|
