Geen doel in mijn leven...

Voor de gelegenheid heb ik even een kloon aangemaakt, want ik blijf liever anoniem op FOK! en daarbuiten. Eigenlijk zweer ik FOK! af als plek om mijn problemen te bespreken, maar ik heb verder geen mogelijkheden om dit bespreekbaar te maken.

Ik zit een beetje met een probleem: Ik heb geen doel in mijn leven. Ook niet iets wat er verreweg op lijkt. Eigenlijk leef ik niet echt... Het klinkt erg depressief en dat is het misschien ook wel.

Ik heb echt totaal geen idee wat ik met mijn leven aanmoet. Ik heb geen beeld van mijn leven over 10 jaar of wat ik graag zou willen bereiken... Het is er allemaal niet. Mijn leven is zo ontzettend zinloos dat ik er regelmatig over denk om mijn polsen door te snijden. Dit doe ik dan weer niet omdat ik weet dat dit nergens op slaat en de kans dat ik het overleef best reëel is.

Enige tijd geleden ben ik naar de dokter geweest omdat ik me té neerslachtig voelde. Hij begon meteen over mijn alcoholgebruik, wat er in feite niets me te maken heeft, en wilde dat ik stopte met drinken. Dat heb ik gedaan in opdracht van de dokter, maar dat helpt natuurlijk niet bij het vinden van een doel in het leven. De dokter stelde voor dat ik zelf aangeef of ik verder hulp wil, maar ik zie dat niet zitten. Hulp bij het vinden van een doel in het leven is dat überhaupt mogelijk?

Op het moment dat ik een bezigheid heb, zoals werk of een studie, dan verplaatst het gevoel van zinloosheid zich naar de achtergrond. Het is er nog wel maar lijkt een minder prominente rol aan te nemen in mijn leven. Bij de eerste beste zware tegenvaller komt dat gevoel weer terug en realiseer ik me weer dat mijn leven zinloos is. En zo leef ik dus in cirkeltjes...

De laatste paar maanden is alles verergerd. Ik sluit me af voor alles en iedereen. Mijn familie heb ik links laten liggen, want ik mag ze niet en hebben het te druk met zichzelf. Eigenlijk heb ik me altijd het buitenbeentje van de familie gevoeld. Mijn moeder interesseert zich niet in mij, mijn vader heeft een compleet ander wereldbeeld dan ik en laat ik over rest maar niet beginnen. Het voelt niet als familie en het was voor mij gewoon klaar.

Alles wat nu resteert is mijn vriendin en haar familie. Om eerlijk te zijn denk ik er dagelijks over om het uit te maken met mijn vriendin. Ze is heel erg afhankelijk van mij en dat stoort mij. Als ik haar kwijt zou raken zou ik echt niemand meer hebben. Stom genoeg is de enige concrete reden dat ik bij haar blijf haar geld en de praktische afhankelijkheid die ik van haar heb. Soms hoop ik dat zij dood gaat, zodat ik haar niet het verdriet hoef aan te doen dat ik dood of weg ga.

Eigenlijk sluit ik mezelf af van de wereld en de maatschappij. Vooral omdat ik boos ben. Boos op alles en iedereen. Een woede die een beetje misplaatst is aangezien ik niet echt iets te klagen heb. En toch ben ik ontzettend boos. Zo boos dat ik elke vorm van maatschappelijke betrokkenheid kwijt ben geraakt. Ik gedraag me om mezelf te beschermen, maar het liefste zou ik vandaag nog met een auto een winkelpui kapot rijden. Ik doe het niet, want daar schiet ik toch niets mee op.

quote:

Op vrijdag 10 juni 2011 16:54 schreef Crutch het volgende:
Leef je uit bij Greenpeace.

Ik zou het zo doen.

quote:

Op vrijdag 10 juni 2011 16:57 schreef Crutch het volgende:
Als het uitgaat met je vriendin, heb je dan nog wel vrienden om op terug te vallen?
Daar kun je tenminste nog eens iets mee ondernemen ipv steeds maar uit eten gaan shoppen of bioscoopje bezoeken.

Nee. Ik heb nooit echt vrienden gehad.

quote:

Op vrijdag 10 juni 2011 16:58 schreef MalaCocinera het volgende:
Ik raad je aan om terug te gaan naar je huisarts en om een doorverwijzing te vragen. En om langzaam maar zeker minder financieel afhankelijk van je vriendin te worden ik denk dat dat je eigenwaarde een boost zal geven.

Doorverwijzing naar wat? En ik ben niet echt afhankelijk van mijn vriendin, maar het is wel makkelijk aangezien ik dan beter in staat ben om andere mensen te vermijden.

quote:

Op vrijdag 10 juni 2011 16:59 schreef drvc het volgende:
Uit je verhaal lees ik, dat je manisch depressief bent(Onderbuik gevoelens).

Ja die ken ik al. Maar dan ben ik dus al bijna mijn hele leven manisch depressief. En dat gaat er bij mij niet helemaal in.

quote:

Op vrijdag 10 juni 2011 17:00 schreef Sushimonster het volgende:
Je klinkt erg depressief. Vaak is het zo dat mensen met jouw probleem éigenlijk wel weten wat ze willen, maar tegen zichzelf hebben gezegd dat het stom is/ze het toch niet kunnen/het niet mag, waardoor ze dan maar helemaal niks meer doen.
Wat wilde je vroeger worden? Ooit was je vast wel blij, wat deed je toen? Als er dingen zijn mislukt moet je misschien leren (met behulp van een psycholoog maybe) om daarmee om te gaan, en trots weer op te staan en dingen weer op te pakken.
Ik weet dat het lastig is, het is herkenbaar. Maar ik geloof erin dat je diep van binnen nog wel weet wat je leuk vindt (niet wat je zóu moeten vinden of zóu moeten studeren van anderen). Je merkt het als je weer een sprankje blijdschap voelt. Kom op, you can do it!

Ik wilde in mijn jeugd altijd militair worden. Maar dat is er vrij snel uitgegaan toen ik afgekeurd werd omdat ik te emotioneel was bij mijn keuring. Dit kwam door de periode waarin ik zat. En lag buiten mezelf. Sindsdien slinger ik eigenlijk van baan naar baan en van opleiding naar opleiding. Ik heb nooit echt iets gehad waarvan ik dacht: "Dit is het".

quote:

Op vrijdag 10 juni 2011 17:01 schreef Iannn het volgende:
Hoe oud ben je TS? En wat heb je hiervoor gedaan qua school/werk, misschien dingen gebeurd in je verleden waarvan je denkt dat deze gevoelens hebben kunnen veroorzaken?

Ik weet wel waar het vandaan komt. Ik heb een hele chaotische jeugd gehad en weinig emotionele ontwikkeling doorgemaakt. Daardoor heb ik ook geen vrienden. De meeste mensen jaag ik weg door mijn gedrag of bewust. Ik denk dat het ook met mijn eigenwaarde te maken heeft. Ik heb nooit het gevoel gehad dat ik gerespecteerd wordt of überhaupt naar me geluisterd wordt. Ik heb denk ik de rollen omgekeerd door anderen buiten te sluiten.

quote:

Op vrijdag 10 juni 2011 17:03 schreef Sushimonster het volgende:
Waarom wil je mensen vermijden? Vind je sociaal contact moeilijk, en wat vind je dan precies moeilijk? Is dat ook waarom de dingen die je probeert steeds mis gaan? Want dan kan er meer aan de hand zijn, een sociale fobie of wellicht iets autistisch?

Omdat ik mensen vaak maar dom vind. Ze hebben me niets te vertellen of te bieden. Het is wat arrogant, maar zo ervaar ik vriendschappen vaak. Of het de oorzaak is dat er een hoop mis is gegaan in mijn leven? Ik denk dat het er wel aan bij heeft gedragen, maar niet de oorzaak is. Ik heb weleens gedacht aan een sociale fobie, maar dan heb ik dat al mijn hele leven.

quote:

Op vrijdag 10 juni 2011 17:03 schreef drvc het volgende:
Wat zijn de vragen die je elke avond bezig houden? Gaat het echt alleen om een doel?

De vragen die me elke dag bezighouden zijn vooral: "Waarom is de mensheid zo dom?" en "Wat moet ik met mijn leven?". Iets hebben om voor te leven zou wel fijn zijn.

quote:

Op vrijdag 10 juni 2011 17:08 schreef drvc het volgende:
Joost hoe oud ben je?

Halverwege de 20.

quote:

Op vrijdag 10 juni 2011 17:09 schreef Bosbeetle het volgende:
Maarja er is dan ook geen doel in het leven waarom zou je op zoek gaan naar een doel. Misschien leren accepteren dat er geen doel is en genieten van alle mooie dingen

Het leven heeft geen doel. Het is een kosmische grap. Ik ken ze allemaal... Je geeft je leven doel en dat is nou net wat mij niet lukt.

quote:

Op vrijdag 10 juni 2011 17:10 schreef MalaCocinera het volgende:
Joost, hier ga jij niet alleen uitkomen, je hebt iemand nodig die het allemaal in perspectief plaatst.

Die ken ik. Dan kan een ander mij gaan vertellen wat ik weet. Ik heb één keer bij een psycholoog gelopen en dat ga ik dus nooit meer doen. Die gast vertelde me alleen maar wat ik al wist.

quote:

Op vrijdag 10 juni 2011 17:10 schreef Sushimonster het volgende:

[..]

Hmm, dan denk ik dat ze wel een goede keuze hebben gemaakt door je af te keuren. Het leger gaat je ook geen respect en eigenwaarde brengen namelijk, als je met die reden in het leger wilde...
Of heb je een buitengewone interesse voor tanks/wapens en tactische missies? Want daarin zijn nog wel andere beroepen te vinden toch?

Vooral het masculine van het leger sprak mij aan. En dat geldt nog steeds, maar ik wil überhaupt niet meer in het leger of iets in die trant. Daar ben ik veel te liberaal voor.