Depressie & Angst #7

Ben heel blij dat we op vakantie gaan, wij zijn dus vorig jaar verhuisd en konden toen niet op vakantie. Een eigen plekje is zoooo fijn!

Eenzaam is misschien ook wel een beetje overdreven, maar soms heb ik het idee dat ik er niet helemaal bij pas, loop nog zo achter in ervaringen als ik de rest hoor, iedereen heeft al meerdere baantjes gehad na zn studie, maar dit is dus mijn eerste baan. Ben dan ook wel een beetje de jonkie van de afdeling

quote:

Op donderdag 16 juni 2011 13:27 schreef Spacekitten het volgende:
Ben heel blij dat we op vakantie gaan, wij zijn dus vorig jaar verhuisd en konden toen niet op vakantie. Een eigen plekje is zoooo fijn!

Eenzaam is misschien ook wel een beetje overdreven, maar soms heb ik het idee dat ik er niet helemaal bij pas, loop nog zo achter in ervaringen als ik de rest hoor, iedereen heeft al meerdere baantjes gehad na zn studie, maar dit is dus mijn eerste baan. Ben dan ook wel een beetje de jonkie van de afdeling

Dat komt vanzelf goed
Ervaring kan alleen maar groeien!
Waar ga je heen op vakantie? En hoe lang?
Wilde plannen? Of lekker rustig?
Wat een vragen haha!

quote:

Op donderdag 16 juni 2011 11:54 schreef Spacekitten het volgende:
Ik haak ook even in op het feit dat een psycholoog niet diep genoeg zou gaan. Die van mij pak zowel het verleden aan, maar zoekt tegelijkertijd ook naar oplossing van de problemen die nu spelen. Dus het is niet zo dat alle psychologen alleen maar naar het heden kijken.

Hier is het rare week. Ik sta redelijk vrolijk op, maar raak gewoon onzeker op mijn werk. Het zijn van die kleine dingen die het laten gebeuren, zoals fluister gesprekken op de afdeling of dat je eigenlijk wil lunchen, maar iedereen is al weer eens weg... voel me soms zo eenzaam hier. Ben blij dat het nog maar een paar weken tot mijn vakantie is, even er helemaal tussen uit!

het is ook vervelend als je de jongste bent. Dat had ik op mijn stage ook, kwam ik daar als 19/20 jarige aanzetten tussen allemaal 30' ers met familie, kids enz. Dat bevorderd je inmenging niet altijd
Maar je bent de jongste daar en je kan veel van anderen leren en als jongste van de afdeling is dat ook deels je taak, om te leren van anderen. En ga er maar vanuit dat anderen waarschijnlijk ook wel eens grote/fouten hebben gemaakt.
En dat je er niet helemaal bij past, tja dat komt met de tijd wel denk ik.
EN vooral niet onzeker worden erdoor...hoe makkelijk het ook is om het zo te zeggen

Even een update van mijn kant, Deze week een aantal slechte dagen achter elkaar gehad, en ook is het mij deze week pijnlijk duidelijk geworden dat ik iemand niet als vriend kan beschouwen! Ik kreeg een mail van een "vriendin" waarin zij vroeg hoe het met mij ging, waarop ik (hoe moeilijk ook) eerlijk vertelde dat het niet zo goed ging met mij, Daarop kreeg ik een hele mail terug over hoe goed het wel niet met haar gaat en hoe gelukkig zij wel niet is! En dat ze komende tijd toch echt geen tijd heeft om langs te komen want ze heeft het zoooo druk!, Juist nu ik alle steun kan gebruiken, laat zij weten dat ik op haar niet hoef te rekenen! Dat was wel even pijnlijk! Maar goed ik besef daardoor wel hoe waardevol mijn echte vrienden zijn, Die vrienden belden vanmorgen al vroeg om mij te feliciteren met mijn verjaardag, en van die ander heb ik op een onpersoonlijke krabbel op FB niks gehoord, Nou het zal wel!

Verder vandaag een rustig dagje met een beetje visite over de dag verdeeld, en nu zijn mijn opa en oma er ook nog en eigenlijk ben ik er nu wel klaar mee, het liefste zou ik iedereen nu de deur uitzetten behalve mijn ouders en mijn lief! maar goed nog even uitzitten maar, en dan is mijn verjaardag weer voorbij!

Morgenochtend vertrekken mijn en ik naar vrienden die al op de camping zitten en waar wij het weekend zullen doorbrengen, even lekker weg van alles en even een weekend bijkomen.Daar heb ik dus wel zin in! Ben vandaag ook enorm verwend door mijn vriend, een onzettend mooie ring gekregen met bijpassende oorbellen!helemaal leuk! en vannacht om 0.15 ging hij al voor mij zingen!:D

Volgende week vrijdag moet ik weer naar de psycholoog, de laatste keer was ze ziek, en nu pas vrijdag weer, ik kijk er ook wel naar uit! Ik heb een hoop te vertellen, en hoop dat het ook een beetje oplucht!

@gewoonmezelf: fijn weekend toegewenst alvast. Hopelijk kom je een beetje tot rust.

Hier gaat het nu gewoon mis en goed mis. Ik besef net opeens dat ik iets een andere plaats probeer te geven wat minder belangerijk te maken en dat is zeer lastig vooral als het je leven meer dan 8 jaar overheerst en dat het doel ban het leven is geworden en dat doel opeens niet reëel meer is.
En dat betekend zelf het heft in handen nemen endat zorgt nu gewoon voor zoveel spanning en vraagtekens richting de toekomst en dat zorgt voor een gigantische angst en die angst zorgt weer dat ik me aan dar non reëele doel ga vastklampen en dan krijg ik deze situatie weer.
Onrust, spookgedachten, angst en vluchten!
En ik wil niet meer vluchten maar doe al jaren niks anders

Ik zou zo graag een normaal leventje willen met familie, gezelligheid...maar dat bestaat al zo lang niet dat ik de weg kwijt ben.
Ik zou nu zo graag met de psycholoog hierover praten maar ik kan daar pas weer over 2 weekjes terecht en dan nog tussendoor een paar stomme verplichtingen die eraan komen waar ik geen zin in heb maar wel moet

Op momenten zoals nu zou ik echt van de aardbol willen verdwijnen...en niemand waarmee ik het erover kan hebben..het gevoel dat echt niemand mij snapt...

quote:

Op donderdag 16 juni 2011 23:58 schreef cafpow het volgende:
@gewoonmezelf: fijn weekend toegewenst alvast. Hopelijk kom je een beetje tot rust.

Hier gaat het nu gewoon mis en goed mis. Ik besef net opeens dat ik iets een andere plaats probeer te geven wat minder belangerijk te maken en dat is zeer lastig vooral als het je leven meer dan 8 jaar overheerst en dat het doel ban het leven is geworden en dat doel opeens niet reëel meer is.
En dat betekend zelf het heft in handen nemen endat zorgt nu gewoon voor zoveel spanning en vraagtekens richting de toekomst en dat zorgt voor een gigantische angst en die angst zorgt weer dat ik me aan dar non reëele doel ga vastklampen en dan krijg ik deze situatie weer.
Onrust, spookgedachten, angst en vluchten!
En ik wil niet meer vluchten maar doe al jaren niks anders

Ik zou zo graag een normaal leventje willen met familie, gezelligheid...maar dat bestaat al zo lang niet dat ik de weg kwijt ben.
Ik zou nu zo graag met de psycholoog hierover praten maar ik kan daar pas weer over 2 weekjes terecht en dan nog tussendoor een paar stomme verplichtingen die eraan komen waar ik geen zin in heb maar wel moet

Op momenten zoals nu zou ik echt van de aardbol willen verdwijnen...en niemand waarmee ik het erover kan hebben..het gevoel dat echt niemand mij snapt...

Ga naar je bed miss dat je na een goede nachtrust weer ietjes beter voelt.

Ik heb gister dus therapie gehad. Alternatieve therapie.
Het was heel fijn. En ik heb nu al inzicht.
Ik weet waar het mis is gegaan.
Volgende week heb ik weer een afspraak. Dan gaat ze me onder hypnose brengen om nog meer dingen te weten te komen.
Ik heb echt het gevoel dat dit de juiste persoon voor mij is!
Er valt een last van mijn schouders. Ik kan niet wachten om aan mezelf te gaan werken.
En wie weet over een tijdje me weer goed te voelen!
@Cafpow: Houd vol. Na zo'n zware tijd komt altijd wel een beetje rust.
Dan voel je je snel weer een beetje beter. Dit weekend gaat vast helpen.
En probeer ook echt een beetje te genieten. Want dat verdien je!!

quote:

Op vrijdag 17 juni 2011 01:17 schreef Ghostinthemachine het volgende:

[..]

Ga naar je bed miss dat je na een goede nachtrust weer ietjes beter voelt.

dat deed ik ook, en tja nachtrust helpt wel wat, maar het gevoel blijft toch een beetje steken

quote:

Op vrijdag 17 juni 2011 09:00 schreef MissVanity het volgende:
Ik heb gister dus therapie gehad. Alternatieve therapie.
Het was heel fijn. En ik heb nu al inzicht.
Ik weet waar het mis is gegaan.
Volgende week heb ik weer een afspraak. Dan gaat ze me onder hypnose brengen om nog meer dingen te weten te komen.
Ik heb echt het gevoel dat dit de juiste persoon voor mij is!
Er valt een last van mijn schouders. Ik kan niet wachten om aan mezelf te gaan werken.
En wie weet over een tijdje me weer goed te voelen!
@Cafpow: Houd vol. Na zo'n zware tijd komt altijd wel een beetje rust.
Dan voel je je snel weer een beetje beter. Dit weekend gaat vast helpen.
En probeer ook echt een beetje te genieten. Want dat verdien je!!

Wat fijn dat je het zo goed vond gaan, mischien is dit wel DE terapie voor jou. Maar wat hebben ze gisteren dan eigenlijk gedaan?

Hier zoals ik boven neerzette gaat het ietsjes beter, maar het slecht blijft wel hoewel ik een beetje op zij kan schuiven. Wat ik vandaag wil proberen is gewoon eerst wachten op een pakketje en als die er is mischien gewoon een uurtje ofzo rond gaan fietsen dat helpt altijd wel om mijn gedachten op orde te krijgen..alleen hoop ik dat het niet gaat regenen

quote:

Op vrijdag 17 juni 2011 11:18 schreef cafpow het volgende:

[..]

dat deed ik ook, en tja nachtrust helpt wel wat, maar het gevoel blijft toch een beetje steken

[..]

Wat fijn dat je het zo goed vond gaan, mischien is dit wel DE terapie voor jou. Maar wat hebben ze gisteren dan eigenlijk gedaan?

Hier zoals ik boven neerzette gaat het ietsjes beter, maar het slecht blijft wel hoewel ik een beetje op zij kan schuiven. Wat ik vandaag wil proberen is gewoon eerst wachten op een pakketje en als die er is mischien gewoon een uurtje ofzo rond gaan fietsen dat helpt altijd wel om mijn gedachten op orde te krijgen..alleen hoop ik dat het niet gaat regenen

Het weer ziet er nu nog goed uit. Ik hoop dat het niet gaat regenen Gister al genoeg doorweekt geweest voor een jaar!

Gister hebben we alleen gepraat. Vooral over de oorzaak van mijn depressie.
Die hebben we gevonden Dat maakt me blij!!
Het is vooral prettig omdat ze begrijpt hoe ik ben. Zeer gevoelig.
Ze noemde me zelfs een hsp'er.
Ze praat rustig tegen me en ze krijgt mij zelfs aan het praten! !!
Ik was ook wel echt opgelucht na het gesprek.
Ik durf zelfs een beetje vertrouwen te hebben dat het gaat helpen.

hi all.
even een vraag, ik voel mij zo ziek
4 weken geleden ben ik begonnen met citalopram.
30mg, het was een foutje van de psychiater dat ik met deze dosis ben begonnen.
anyway, de eerste weken had ik ups en downs. had fijne momenten maar was erg moe.
nu 4 weken later ben ik plotseling zo ziek.
echt nergens meer zin in, ik eet sinds woensdag bijna niet omdat ik misselijk wordt.
en gewoon een naar en onrustig gevoel. in bed kan ik ook totaal niet stil liggen als ik wakker ben.
armen en benen moeten bewegen.
vandaag probeer ik echt weer goed te eten om aan te sterken.
ik sliep vrijwel de hele dag, nacht.

ik weet niet of dit door de medicijnen kan komen.
heb ook het gevoel dat ik iets verkeerds heb gegeten of gewoon ziek ben. (koorts o.i.d.)

over 2 weken zie ik de psychiater weer die gaat dan kijken of ik over moet stappen naar 20mg.

heeft iemand hier ervaring mee?

quote:

Op vrijdag 17 juni 2011 12:48 schreef fespo het volgende:
hi all.
even een vraag, ik voel mij zo ziek
4 weken geleden ben ik begonnen met citalopram.
30mg, het was een foutje van de psychiater dat ik met deze dosis ben begonnen.
anyway, de eerste weken had ik ups en downs. had fijne momenten maar was erg moe.
nu 4 weken later ben ik plotseling zo ziek.
echt nergens meer zin in, ik eet sinds woensdag bijna niet omdat ik misselijk wordt.
en gewoon een naar en onrustig gevoel. in bed kan ik ook totaal niet stil liggen als ik wakker ben.
armen en benen moeten bewegen.
vandaag probeer ik echt weer goed te eten om aan te sterken.
ik sliep vrijwel de hele dag, nacht.

ik weet niet of dit door de medicijnen kan komen.
heb ook het gevoel dat ik iets verkeerds heb gegeten of gewoon ziek ben. (koorts o.i.d.)

over 2 weken zie ik de psychiater weer die gaat dan kijken of ik over moet stappen naar 20mg.

heeft iemand hier ervaring mee?

Is het anders niet een goed idee om eerst even naar de huisarts/psychiater te gaan met uiteraard je medicatie en te vragen of het daaraan kan liggen en anders medische testen te vragen...
Ik zou in ieder geval geen 2 weken afwachten als je je zo slecht voelt

oke bedankt.
fucking hell ik word er zo ziek van. symptonen zijn 10x erger + misselijkheid.
ik ga maandag wel even bellen als het zo het hele weekend blijft.

quote:

Op vrijdag 17 juni 2011 12:29 schreef MissVanity het volgende:

[..]

Het weer ziet er nu nog goed uit. Ik hoop dat het niet gaat regenen Gister al genoeg doorweekt geweest voor een jaar!

Gister hebben we alleen gepraat. Vooral over de oorzaak van mijn depressie.
Die hebben we gevonden Dat maakt me blij!!
Het is vooral prettig omdat ze begrijpt hoe ik ben. Zeer gevoelig.
Ze noemde me zelfs een hsp'er.
Ze praat rustig tegen me en ze krijgt mij zelfs aan het praten! !!
Ik was ook wel echt opgelucht na het gesprek.
Ik durf zelfs een beetje vertrouwen te hebben dat het gaat helpen.

wat fijn dat je het gevoel hebt dat dit wel eens kan helpen! wil je de oorzaak ook delen met ons? Ben ook benieuwd hoe je eigenlijk achter de oorzaak bent gekomen, interessant zeg.
veel sterkte

@missvanity: wat fijn dat je eindelijk iemand hebt gevonden die zoveel positiviteit bij je los haalt! Echt zo fijn dat het lijkt aan te slaan
@gewoonmezelf heel veel plezier op je weekendje weg!

Ik ben super onrustig, heb gisteren ook een brief gekregen van mijn werk, er speelt namelijk een reorganisatie en maandag krijgen we eindelijk wat te horen over hoe en wat! Waarschijnlijk niet al te best nieuws voor sommige (ik ben ben redelijk safe geloof ik)

Wel een lekker dagje voor mezelf, kan zeggen dat dat erg lang geleden is, ben benieuwd of ik t nog steeds kan, een dagje mezelf verwennen met maskertjes en lekker lang douchen enzo!

Aankomende week begin ik zeer waarschijnlijk met Anafranil tegen mijn angsten. Ik hoop dat die medicatie wat gaat werken.

quote:

Op zaterdag 18 juni 2011 09:05 schreef Spacekitten het volgende:
@missvanity: wat fijn dat je eindelijk iemand hebt gevonden die zoveel positiviteit bij je los haalt! Echt zo fijn dat het lijkt aan te slaan
@gewoonmezelf heel veel plezier op je weekendje weg!

Ik ben super onrustig, heb gisteren ook een brief gekregen van mijn werk, er speelt namelijk een reorganisatie en maandag krijgen we eindelijk wat te horen over hoe en wat! Waarschijnlijk niet al te best nieuws voor sommige (ik ben ben redelijk safe geloof ik)

Wel een lekker dagje voor mezelf, kan zeggen dat dat erg lang geleden is, ben benieuwd of ik t nog steeds kan, een dagje mezelf verwennen met maskertjes en lekker lang douchen enzo!

wel balen van die brief, veel sterkte ermee in ieder geval.
En een dagje voor jezelf nemen kan altijd goed zijn

quote:

Op zaterdag 18 juni 2011 09:49 schreef Purplesparks het volgende:
Aankomende week begin ik zeer waarschijnlijk met Anafranil tegen mijn angsten. Ik hoop dat die medicatie wat gaat werken.

Veel sterkte met de nieuwe medicatie

quote:

Op zaterdag 18 juni 2011 11:48 schreef cafpow het volgende:

[..]

Veel sterkte met de nieuwe medicatie

Dankje, zal wel goed komen. Ik hoop alleen dat het (blijvend) werkt.

Wat heb ik een heerlijk weekend gehad zeg! Heel veel gewandeld in het bos en lekker geluierd en heel veel gelachen, Ik heb ontdekt dat je tijdens een boswandeling echt je hoofd helemaal leeg kan maken! Echt top! Vrijdag voor we gingen was ik een beetje down, maar dankzij de pretletter van 2 van mn vrienden ging het eenmaal daar al een stukje beter, en in de loop van het weekend kwam ik echt even helemaal bij!

Nu weer terug naar het gewone leven, Ik mag mij morgen melden bij de arbo-arts voor een consult en ben benieuwd wat mij dat gaat brengen! En vooral een beetje bang of hij mij ook serieus neemt, en mij gelooft, Naja we gaan het wel aanhoren!

quote:

Op zondag 19 juni 2011 22:16 schreef gewoonmezelf87 het volgende:
Wat heb ik een heerlijk weekend gehad zeg! Heel veel gewandeld in het bos en lekker geluierd en heel veel gelachen, Ik heb ontdekt dat je tijdens een boswandeling echt je hoofd helemaal leeg kan maken! Echt top! Vrijdag voor we gingen was ik een beetje down, maar dankzij de pretletter van 2 van mn vrienden ging het eenmaal daar al een stukje beter, en in de loop van het weekend kwam ik echt even helemaal bij!

Nu weer terug naar het gewone leven, Ik mag mij morgen melden bij de arbo-arts voor een consult en ben benieuwd wat mij dat gaat brengen! En vooral een beetje bang of hij mij ook serieus neemt, en mij gelooft, Naja we gaan het wel aanhoren!

Wat fijn dat je even tot rust bent gekomen.
Verder zou ik me niet zo'n zorgen over die arbo keuring want zij hebben geleerd om oa. Signalen optepakken en zij gaan niet zomaar weer iemand aan het werk zetten als de persoon er niet klaar voor is.

Hier zit momenteel in een emotionele achtbaan. Het ene moment voel ik me eter dan ooit en het andere moment voel ik me super slecht en down.
En nu lig ik ruim 45 minuten op bed muziek te luisteren terwijl ik van alles doe omte ontspannen. Maar het gaat gewoon niet en ik ben doodmoe heb vannacht super slecht geslapen.
En op dit moment gaan er weer allerlei gedachten door mijn hoofd waardoor ik me weer zo slecht voel...en niet tot rust kan komen waardoor ik weer niet genoeg/ kwalitatieve nachtrust krijg.
Volgende keer moet ik dit maar even aankaarten om te kijke. Wat er gedaan kan worden. Maar ik heb pas volgende maand een afspraak bij de psych.
En tussentijds gaat niet omdat de psych er niet is.
Nu maar weer proberen te slapen

quote:

Op vrijdag 17 juni 2011 21:31 schreef TheHolyTiamat het volgende:

[..]

wat fijn dat je het gevoel hebt dat dit wel eens kan helpen! wil je de oorzaak ook delen met ons? Ben ook benieuwd hoe je eigenlijk achter de oorzaak bent gekomen, interessant zeg.
veel sterkte

Ze stelde een hoop vragen en die heb ik eerlijk beantwoord. Zo is de oorzaak eruit gekomen.
Gewoon eerlijk zijn tegen jezelf (En dat is heel moeilijk!)
De oorzaak ligt in mijn jeugd. Ik draag trauma's met me mee.
Ik heb ongeveer 8 jaar gepest. Uiteindelijk ben ik gaan geloven wat de pesters tegen me zeiden.
Namelijk dat ik dik, lelijk, nutteloos en een loser ben.
Verder heb ik het thuis niet altijd makkelijk gehad. Het komt erop neer dat mijn ouders me onbewust hebben geleerd dat ik niet belangrijk ben, dat ik mezelf moet wegcijferen voor anderen.
Hierdoor zet ik mezelf en mijn geluk niet op de eerste plek. Ik ben mijn hele leven al bezig met mijn ouders gelukkig maken en trots te maken. En nu probeer ik alles te doen om mijn vriend gelukkig te maken.
Ik worstel ook te veel met negatieve gedachten. Ik durf niet zo goed met andere mensen te praten omdat ik ben bang dat ze me 'stom' vinden. Mijn grootste angst is denk ik om aangeraakt te worden. Maar waarom weet ik niet echt...
Verder zei ze dat ik misschien een high senstive person ben.
http://www.hooggevoelig.nl/drupal6/
Maar dat gaat ze nog verder onderzoeken.
We gaan werken aan ik-versterking en misschien via hypnose terug naar mij jeugd om dingen te verduidelijken.

quote:

Op maandag 20 juni 2011 09:08 schreef MissVanity het volgende:
Ze stelde een hoop vragen en die heb ik eerlijk beantwoord. Zo is de oorzaak eruit gekomen.
Gewoon eerlijk zijn tegen jezelf (En dat is heel moeilijk!)
De oorzaak ligt in mijn jeugd. Ik draag trauma's met me mee.
Ik heb ongeveer 8 jaar gepest. Uiteindelijk ben ik gaan geloven wat de pesters tegen me zeiden.
Namelijk dat ik dik, lelijk, nutteloos en een loser ben.
Verder heb ik het thuis niet altijd makkelijk gehad. Het komt erop neer dat mijn ouders me onbewust hebben geleerd dat ik niet belangrijk ben, dat ik mezelf moet wegcijferen voor anderen.
Hierdoor zet ik mezelf en mijn geluk niet op de eerste plek. Ik ben mijn hele leven al bezig met mijn ouders gelukkig maken en trots te maken. En nu probeer ik alles te doen om mijn vriend gelukkig te maken.
Ik worstel ook te veel met negatieve gedachten. Ik durf niet zo goed met andere mensen te praten omdat ik ben bang dat ze me 'stom' vinden. Mijn grootste angst is denk ik om aangeraakt te worden. Maar waarom weet ik niet echt...
Verder zei ze dat ik misschien een high senstive person ben.
http://www.hooggevoelig.nl/drupal6/
Maar dat gaat ze nog verder onderzoeken.
We gaan werken aan ik-versterking en misschien via hypnose terug naar mij jeugd om dingen te verduidelijken.

Apart om zoiets te lezen van een ander, alsof het door mezelf geschreven zou kunnen zijn

Ik heb wat betreft therapie en ontwikkeling al een hele lang weg afgelegd en kom nu op een voor mijn heel moeilijk punt aan, namelijk dat ik op heel jonge leeftijd de conclusie heb getrokken dat het leven voor mij nooit echt leuk zou zijn. Nu begrijp ik dat die houding een strategie was om de impact van de nare dingen die gebeurden af te zwakken; als je stellig gelooft en er vanuit gaat dat je leven altijd klote zal zijn en er gebeurd iets naars dan doet het minder pijn; ik wist namelijk toch al dat het leven altijd klote zou zijn. Het was toen te pijnlijk om mezelf te zijn en raakte op die manier onbewust het contact met mezelf kwijt, uit zelfbescherming.

Daarnaast ben ik toen ook al begonnen met er niet echt te zijn, mezelf altijd verstoppen voor anderen, en later ook voor mezelf, altijd maar dwanghandelingen en dwanggedachten om mezelf af te leiden van het zijn van mezelf. Het leven is altijd 1 grote waas geweest. Later kwam daar het roken, de alcohol en de drugs bij; nog een manier om er niet echt te zijn, ik bestond natuurlijk wel maar maakte nooit echt mee wat er gebeurde, het was overleven in plaats van leven.

Nu ben ik van veel van die dingen af en zit ik heel dicht tegen de diepste angst aan, de angst om mezelf te zijn en te gaan leven als mezelf, hierover typen voelt al moeilijk, alsof het een onderwerp is waarover lang geleden is afgesproken dat er nooit meer gesproken zou worden; er mogen zijn van mezelf, als me echte zelf. Dus hiermee aan de slag gaan is de volgende stap, want als ik ook dit kan helen zou dat een enorme positieve verandering in mijn leven zijn

quote:

Op maandag 20 juni 2011 09:38 schreef Canillas het volgende:

[..]

Apart om zoiets te lezen van een ander, alsof het door mezelf geschreven zou kunnen zijn

Ik heb wat betreft therapie en ontwikkeling al een hele lang weg afgelegd en kom nu op een voor mijn heel moeilijk punt aan, namelijk dat ik op heel jonge leeftijd de conclusie heb getrokken dat het leven voor mij nooit echt leuk zou zijn. Nu begrijp ik dat die houding een strategie was om de impact van de nare dingen die gebeurden af te zwakken; als je stellig gelooft en er vanuit gaat dat je leven altijd klote zal zijn en er gebeurd iets naars dan doet het minder pijn; ik wist namelijk toch al dat het leven altijd klote zou zijn. Het was toen te pijnlijk om mezelf te zijn en raakte op die manier onbewust het contact met mezelf kwijt, uit zelfbescherming.

Daarnaast ben ik toen ook al begonnen met er niet echt te zijn, mezelf altijd verstoppen voor anderen, en later ook voor mezelf, altijd maar dwanghandelingen en dwanggedachten om mezelf af te leiden van het zijn van mezelf. Het leven is altijd 1 grote waas geweest. Later kwam daar het roken, de alcohol en de drugs bij; nog een manier om er niet echt te zijn, ik bestond natuurlijk wel maar maakte nooit echt mee wat er gebeurde, het was overleven in plaats van leven.

Nu ben ik van veel van die dingen af en zit ik heel dicht tegen de diepste angst aan, de angst om mezelf te zijn en te gaan leven als mezelf, hierover typen voelt al moeilijk, alsof het een onderwerp is waarover lang geleden is afgesproken dat er nooit meer gesproken zou worden; er mogen zijn van mezelf, als me echte zelf. Dus hiermee aan de slag gaan is de volgende stap, want als ik ook dit kan helen zou dat een enorme positieve verandering in mijn leven zijn

Toch fijn te weten dat je niet de enige bent die zich zo voelt.
Ik ben ook bezig met overleven ipv leven. Vaak heb ik het idee dat ik mijn leven uitzit.
Als een soort van gevangenisstraf. Heel herkenbaar, de dingen die je zegt.
Sowieso fijn om erover te kunnen praten. (Ook al is het chatten met vreemden)
Goed om te horen dat je al zover bent gekomen.
Die laatste angst, de grootste angst, dat wordt natuurlijk nog heel moeilijk.
Ik wens je heel veel sterkte. En weet zeker dat het je gaat lukken!

Vandaag een rare dag op het werk gehad, bijna de gehele afdeling waar ik zit moet er eind dit jaar uit... Ondanks dat ik er nog lang niet zo lang werk als andere mag ik wel blijven, omdat ik andere werkzaamheden doe. Ik ben blij dat ik mag blijven, ik kan niet zonder baan nu, maar de sfeer is er echt niet beter op geworden, vooral omdat niemand dit zag aankomen.

@bovenstaande reacties: die angst om jezelf te zijn, dat herken ik zo erg, na jarenlang onbewust voor andere te hebben gezorgd, moet ik nu leren voor mezelf te zorgen en te accepten dat ik ben wie ik ben... Alleen weet ik nog niet goed wie ik ben en wat ik wil in het leven. Het is zo fijn om dit ook van andere te lezen, ik heb me zo lang alleen gevoeld hierin, iedereen wist altijd precies wat ie wilde. Alsof je dom en een idioot bent datje nog niet goed weet wie je bent.
Anyway sterkte aan alle die ook in de situatie zitten, ik snap nu pas hoe veel dit met je leven kan doen, de oplossing lijkt nog 10x lastiger

Hoewel het vrij typisch is, hoef je zeker nooit te denken dat je uniek bent met dat soort zaken. Helaas zijn er vrij veel mensen met bepaalde psychische problemen, maar men praat er natuurlijk niet zo openlijk over. Zeker als je het hebt over mensen die niet weten wat ze willen of nog fundamenteler wie ze eigenlijk zijn, zijn er daar genoeg van.

@ iedereen, al die stukken over niet weten wie je bent, jezelf niet durven en kunnen zijn dat is heel herkenbaar.
Ik heb daar zelf last van en eigenlijk al een hele tijd. Ruim 2 jaar.
Bij mij was het tot 2 jaar terug eigenlijk super goed. Ik was een van al die personen tegen wie je vroeg waar ik me over 5 jaar zag ik een heel plan en plaatje tevoorschijn haalde. Vanaf de brugklas had ik 1 groot doel, wat dus mijn hele leven overheersde. Ik wist het allemaal precies, ik wist zelfs vanaf groep 8/brugklas al mijn studierichting voor het hbo enz.
En toen 2 jaar probeerde ik het overheersende doel te realiseren, en dat kon op dat moment niet, ik was er niet klaar voor.
En sindsdien ben ik in een leegte terechtgekomen.

En ben gaan twijfelen aan studierichtingen enz. En ik ben gaan twijfelen over wie ik nou was enz.
EN het is zelf zo ver gegaan, ik lijk heel veel op een tante van mij(die zelf geen kids heeft en waarschijnlijk lesbisch is) en ik lijk in zoveel dingen op mijn tante...dat ik op bepaald moment zelfs ideeen in mijn hoofd haalde dat mijn ma mijn ma niet is, en dat mijn tante mij ma is maar het toendertijd niet aandrufde enz.
Totale waanzin..eigenlijk.

Maar nu ben ik dus mezelf helemaal op nieuw aan het uitvinden en dat levensdoel van mij blijft en zal blijven tot over een paar jaar tot ik het realiseer, maar het moet niet zo overheersend zijn..
Ik moet mijn leven niet meer op pause(meer het prive deel enzo) zetten om dat doel te bereiken ik moet het een juiste plek geven.
En tussendoor mag ik mezelf helemaal uitzoeken en ik ben intern en kwa smaak(lifestyle) heel erg veranderd de afgelopen jaren alleen durf het niet merkbaar te maken.

Dus moet dat nog leren en ben bang voor vooral de reacties van mijn ouder, die kan nogal kritisch zijn tegenover mij. En ik durf dus vaak de dingen niet te zeggen zoals het is.

En vandaag mag ik best trots op mezelf zijn. Werd super down wakker en met een gigantische schop onder mij. Kont vandaag 15 km gefietst en ben nu zoor dat ik me niet eens down kan voelen en alle gedachten zijn er tijdens de fietstocht weer doorheen gegaan waardoor ik er nu geen last van heb

[ Bericht 11% gewijzigd door cafpow op 20-06-2011 20:31:04 ]

@Spacekitten en Cafpow.
Het lijkt een beetje alsof jullie in een identiteitscrisis zitten. Als geen identiteit hebt ontwikkelt of niet aan het ontwikkelen bent in de adolescentie, dan is de kans groot dat je psychische problemen ontwikkelt.

Het is de kunst om te ontdekken waar je goed in bent, wat je leuk vindt en om mensen met gelijke interesses te vinden. Veel experimenteren dus op allerlei gebieden, bijvoorbeeld op het gebied van muziek of studie. Exploreer!!! Uiteraard klinkt dat gemakkelijker dan dat het is, dat begrijp ik heel goed. En stel vooral kleine doelen, doelen die realiseerbaar zijn. Wees niet te streng voor jezelf.

Super Cafpow trouwens, dat je bent gaan fietsen. Lichaamsbeweging doet wonderen. In het vervolg moet je goed nadenken over het effect; het aanmaken van serotonine en een (tijdelijk) gelukkig, ontspannen gevoel.

---------

Verbazingwekkend genoeg heb ik vandaag weer een goede dag. Ik heb nu het idee dat ik wel geaccepteerd wordt, dat ik wel interessant ben en een goed mens. Normaal gesproken stel ik al heel snel iets voor na een afspraak met een vriend of vriendin, waardoor zij niet de kans krijgen om zelf initiatief te nemen. Nu heb ik eens een keertje wat meer tijd aan mezelf besteed, waardoor ik minder wanhopig leek en de mensen vanzelf naar me toekwamen.
Merk meteen dat ik een stuk meer ontspannen wordt. Hoelang het gevoel blijft, geen idee, maar ik geniet er van zolang het er er is. Ik krijg het idee dat de therapie zo zijn vruchten af begint te werpen...

Daarnaast merk ik dat ik er goed aan heb gedaan door de mensen waarvan de vriendschap van één kant kwam, de mijne dus, te bannen uit mijn leven. Zeker de mensen die alleen maar wilden profiteren. Heerlijk om deze energie gewoon te behouden en te steken in nuttige dingen!!!

quote:

Op maandag 20 juni 2011 20:00 schreef Absurditeit het volgende:
Hoewel het vrij typisch is, hoef je zeker nooit te denken dat je uniek bent met dat soort zaken. Helaas zijn er vrij veel mensen met bepaalde psychische problemen, maar men praat er natuurlijk niet zo openlijk over. Zeker als je het hebt over mensen die niet weten wat ze willen of nog fundamenteler wie ze eigenlijk zijn, zijn er daar genoeg van.

Natuurlijk ben je niet alleen, maar als je eenmaal in eendip bent kun je je dat niet altijd beseffen. Sinds ik ben begonnen aan mijn traject heb ik al vele opbiechtingen gehad over mensen waarbij het ook even niet lekker liep. Het is verbazingwekkend wat er naar boven komt als je open bent. Maar goed, dat wist ik hiervoor niet en ja dan voel je je alleen in je eigen lijden.

@cafpow, wat fijn dat het fietsen zo goed hielp, kan me voorstellen dat na alles van de afgelopen dit echt als een overwinning aan voelt, kan alleen zeggen hou het gevoel vast!

@forever152, ja ik heb wel een indentiteitscrisis, daar ga ik niet over liegen.maar ik ben al wel bezig met onderzoeken, vroeger veel creatiefs gedaan (zingen in band, viool spelen, alles met schilderen en tekenen en fotografie) was helaas allemaal weggevallen de laatste jaren, ook omdat het perfectionistisch moest van mezelf. Door de psycholoog weet ik nu dat ik het echt mis als uitlaatklep, maar het weer oppakken zonder druk op mezelf zetten is nog moeilijk, dat moet ik weer helemaal leren.

quote:

Op maandag 20 juni 2011 20:41 schreef Spacekitten het volgende:

[..]

Natuurlijk ben je niet alleen, maar als je eenmaal in eendip bent kun je je dat niet altijd beseffen. Sinds ik ben begonnen aan mijn traject heb ik al vele opbiechtingen gehad over mensen waarbij het ook even niet lekker liep. Het is verbazingwekkend wat er naar boven komt als je open bent. Maar goed, dat wist ik hiervoor niet en ja dan voel je je alleen in je eigen lijden.

Dat bedoelde ik ook min of meer, maar er zijn toch nog vrij veel mensen die denken dat vrijwel heel Nederland het allemaal prima in orde heeft en zich prima voelt en dat zij echte uitzonderingen zijn. Dat laatste is in ieder geval niet het geval. Ook al zou dat soms zo kunnen voelen.