Depressie & Angst #7

quote:

Op woensdag 3 augustus 2011 13:15 schreef Nyota het volgende:

[..]
Dus volgende week naar de huisarts, misschien heeft zij nog suggesties. Ik zat zelf nog wel te denken dat mindfulness voor mijn wellicht nog iets is. Jij, als pieker-koningin, daar ervaring mee? Dat is dus ook zoiets: ik zit al verschillende mogelijkheden te bedenken om er iets aan te doen, bijt me daar helemaal in vast, maar uiteindelijk lijkt er niets te gebeuren en ben ik meer aan het regelen dan dat ik echt aan mezelf kan werken. Me ook druk te maken over dat ik weer zo snel mogelijk moet gaan werken (zeker omdat ik dus al heel lang minder heb gewerkt en nu bijna helemaal niet meer...)

Wat een eye-opener trouwens dat er ook mensen zijn die veel minder piekeren (ik dacht dat dat wat ik doe best normaal was). Wat moet dat lekker rustig zijn...

Mindfullness kan heel fijn werken, maar ik ben totaal niet van zweverig gedoe.
Ik moet wel zeggen dat ik heel blij ben met een tijdschrift dat wel wat met mindfullness te maken heeft, maar het op een praktische manier toepast. _(flow)
Voor ieder werkt natuurlijk weer iets anders. Ik schrijf nu heel veel van me af, heb ook overal schriftjes liggen, dan hoef ik er niet meer aan te denken en kan ik het terug zoeken als ik dat wil.

@gewoonmezelf: wat erg zeg, dat je gewoon moet bewijzen dat je het nog niet aakan. Alsof zij met één gesprek kan zien hoe jij in elkaar zit en wat je wel en niet kunt doen! En inderdaad maar gewoon een beetje overdrijven, of gewoon een nacht slecht slapen, reageer je al gevoeliger op dingen Maar vooral in jezelf geloven, alleen jij kan aanvoelen wat je wel en niet kan!!!

@cafpow: welkom terug van vakantie!

Ik weet nog niet wanneer ik die afspraak heb, Ik weet wel dat ik er inderdaad flink moe van wordt, Ik heb al heel weinig energie, en nu moet ik zo hard vechten om voor mezelf te kiezen, Zij geeft aan dat ik best kan werken omdat ik soms ook nog leuke dingen kan doen, en daardoor denkt mijn werkgever dat ik mij misschien aanstel, Heeft zij echt letterlijk gevraagd aan mijn leidinggevende, Denk jij dat het echt is?? Gelukkig heeft hij mij gezien en weet hij dat ik mij niet aanstel maar ik ben er wel mee bezig in mijn hoofd,
Dat mokkel bij de arbo vind 4x per week een paniekaanval ook heel normaal, Ik niet! En wat betreft leuke dingen, ja die doe ik, niet altijd van harte, maar omdat mijn psycholoog het aanraadt, want dat schijnt goed te zijn! Nou ik merk er weinig van op dit moment!

Ik ben benieuwd wat die arts er over te zeggen heeft, Mijn vriend, moeder en zus staan in ieder geval op hun achterste poten en willen allemaal mee, om aan te geven dat het niet goed gaat met mij! Gisterenavond, wilde ik weg, me verstoppen en zo klein mogelijk maken, Ik wilde niet aangeraakt worden, en niet gezien worden, Ik heb mijn vriend bijna geslagen omdat hij mij niet los wilde laten! Maar verder gaat het prima hoor

Het is gewoon heel frustrerend!

Dat is inderdaad waardeloos.
Omdat je het niet aan de buitenkant kunt zien, is het zogenaamd geen echt probleem.
Die mensen die dat zeggen, hebben duidelijk nog nooit psychische problemen gehad.

Ik ben de laatste tijd nogal gestresst ... ik heb nu ook weer last van m'n ademhaling.
En ik weet niet eens waar het door komt.

Nou, ik was net ook bij de ba, maar die is het andere uiterste. Die zou me nog thuis laten zitten met een verkoudheid. Maar goed.
Ik heb zelf het initiatief genomen om weer te gaan werken 2 weken geleden en dat houden we dus maar even zo op 2 uur per dag over 4 dagen.
En dan maar wachten op start van een behandeling (hoewel aangemeld bij een psychotherapeut ik nog niet ben) en dat kan maanden duren.

Tja, en dan sta je weer buiten.

quote:

Op donderdag 4 augustus 2011 13:44 schreef Nyota het volgende:
Nou, ik was net ook bij de ba, maar die is het andere uiterste. Die zou me nog thuis laten zitten met een verkoudheid. Maar goed.
Ik heb zelf het initiatief genomen om weer te gaan werken 2 weken geleden en dat houden we dus maar even zo op 2 uur per dag over 4 dagen.
En dan maar wachten op start van een behandeling (hoewel aangemeld bij een psychotherapeut ik nog niet ben) en dat kan maanden duren.

Tja, en dan sta je weer buiten.

het is wel positief dat je probeert te werken. Ik heb zelf ongeveer 2 jaar uit de roulatie gezeten en ik moet zeggen dat nu ik weer met school ga beginnen ik er toch wel wat angst voor heb hoor.
Maar goed, hopen dat je behandeling snel starten.

Hier gaat het momenteel dubbel. Na de vakantie terug gekomen en gelijk allerlei papieren en afspraken.
Gelijk weer een afspraak met de psycholoog gemaakt voor volgende week, omdat ik sinds de vakantie weer lichtelijk last heb van paniek momenten en ook heel erg aan het dromen ben(onprettige dromen maar niet echt nachtmerries) ivm. het weer naar school gaan..en angst voor herhaling van vroeger.
Ik was altijd het buitenbeentje en degene die nergens aansluiting kon vinden en de pauzes maar gebruikte om te gaan leren..omdat als ik bij een groepje probeerde aan te sluiten ik er eigenlijk voor jan doedel bij stond.
En dat veroorzaakt toch weer stress. En ik ben dus door een kwal gebeten op vakantie en toen merkte ik dat ik toen echt over de rooie ging..ik was angstig en de hele vakantie heb ik in zee naar kwallen gezocht
Maar toch heb ik er enorm van genoten en nu begint alles in te hakken.
De keuze die ik heb genomen, ik weet dat het de verstandigste is, maar nu tijdens al dat geregel en gedoe en gemail om dingen voor elkaar te krijgen..heb ik soms echt zoiets van: "shit ik had toch beter de andere optie kunnen nemen" en die momenten zijn er vaak genoeg en die momenten zakt mijn stemming zo omlaag...dat ik op het randje sta van nooit mijn uit te willen komen.
En ik moet voor start van het schooljaar nadenken over speciale voorzieningen die ik kan gebruiken, ivm. het studeren met autisme..en ik heb echt geen idee...
ik heb altijd wel redelijk mee kunnen komen alleen heb ik sneller stress gehad dan anderen...maar daar kan de opleiding weinig aan doen...
Maar goed, ik heb bijna alles geregeld, nu alleen nog laatste dingen met de DUO en dan de bijstand stop zetten volgende week een voortgangsgesprek met mijn klantmanger.
En het startgesprek voor de opleiding is ook alvast geregeld...
dus nu kan ik hopelijk een beetje tot rust zien te komen

Ja, dat werken is wel ok. Ik merkte dat ik na 2 weken niet te zijn geweest het al heel erg spannend vond, maar uiteindelijk viel dat (natuurlijk) echt 100% mee. Het is nu eigenljk bijna 'erger' omdat ik het gevoel heb er maar een beetje overbodig zit te zijn.

Maar jij gaat weer naar school dus: ook heel spannend, ik kan me dat heel goed voorstellen. Ook die angsten naar aanleiding van eerdere ervaringen kan ik me goed voorstellen. Dat is niet vreemd, maar probeer te bedenken dat het mee kan vallen! Stel je open en wees jezelf (makkelijk gezegd he) en als het dan wel lukt, wat voor goed gevoel dat wel niet kan geven

Wanneer ga je precies weer starten?

quote:

Op vrijdag 5 augustus 2011 08:01 schreef Nyota het volgende:
Ja, dat werken is wel ok. Ik merkte dat ik na 2 weken niet te zijn geweest het al heel erg spannend vond, maar uiteindelijk viel dat (natuurlijk) echt 100% mee. Het is nu eigenljk bijna 'erger' omdat ik het gevoel heb er maar een beetje overbodig zit te zijn.

Maar jij gaat weer naar school dus: ook heel spannend, ik kan me dat heel goed voorstellen. Ook die angsten naar aanleiding van eerdere ervaringen kan ik me goed voorstellen. Dat is niet vreemd, maar probeer te bedenken dat het mee kan vallen! Stel je open en wees jezelf (makkelijk gezegd he) en als het dan wel lukt, wat voor goed gevoel dat wel niet kan geven

Wanneer ga je precies weer starten?

Regel zelf nuttige werkzaamheden erbij als dat geen probleem is

quote:

Op vrijdag 5 augustus 2011 08:01 schreef Nyota het volgende:
Ja, dat werken is wel ok. Ik merkte dat ik na 2 weken niet te zijn geweest het al heel erg spannend vond, maar uiteindelijk viel dat (natuurlijk) echt 100% mee. Het is nu eigenljk bijna 'erger' omdat ik het gevoel heb er maar een beetje overbodig zit te zijn.

Maar jij gaat weer naar school dus: ook heel spannend, ik kan me dat heel goed voorstellen. Ook die angsten naar aanleiding van eerdere ervaringen kan ik me goed voorstellen. Dat is niet vreemd, maar probeer te bedenken dat het mee kan vallen! Stel je open en wees jezelf (makkelijk gezegd he) en als het dan wel lukt, wat voor goed gevoel dat wel niet kan geven

Wanneer ga je precies weer starten?

Ik start aankomennd schooljaar, dus 1 september weer

spannend hoor, een nieuwe opleiding!

Hier gaat het redelijk goed, de vakantie had echt rust gebracht (al duurde dat bijna een week) Nu ben ik weer terug op het werk en moet ik echt moeite doen niet in mijn oude gewoontes te vallen. Het is me al wel gelukt weer wat van mijn handelingen voor het slapen gaan te verminderen. Moet zeggen dat ik daar wel trots op ben!

Wel veel alleen meteen weer, dat mis ik echt van de vakantie, daar was ik gewoon niet alleen en nu weer aan t werk en lief ook aan het werk en ja dan zit je weer regelmatig alleen te lunchen enzo...

quote:

Op vrijdag 5 augustus 2011 10:00 schreef Spacekitten het volgende:
spannend hoor, een nieuwe opleiding!

Hier gaat het redelijk goed, de vakantie had echt rust gebracht (al duurde dat bijna een week) Nu ben ik weer terug op het werk en moet ik echt moeite doen niet in mijn oude gewoontes te vallen. Het is me al wel gelukt weer wat van mijn handelingen voor het slapen gaan te verminderen. Moet zeggen dat ik daar wel trots op ben!

Wel veel alleen meteen weer, dat mis ik echt van de vakantie, daar was ik gewoon niet alleen en nu weer aan t werk en lief ook aan het werk en ja dan zit je weer regelmatig alleen te lunchen enzo...

Goed dat je niet helemaal terug valt in oude gewoontes...

niet zoals ik, ik begin weer helemaal terug te vallen. En begin me weer super te irriteren aan mijn ma, en aan het thuiszitten.
En het enige wat ik wil is weer naar school om uit huis weg te zijn, want ik ben thuis, maar om de een of andere voel ik me gewoon niet thuis..mischien omdat mijn ma gewoon een overbezorgd iemand is, die haast alles van mij laat afhangen.
Zo hebben we het over volgende zomer op bezoek gaan bij familie en ik wil dus echt niet met mijn ma samen reizen, omdat dat voor mij te stressvol is, dus had ik zoiets van aangezien mijn moeder weinig geld heeft kan zij in het goedkope seizoen gaan..maar nee hoor, dat doet ze niet omdat ze mij niet alleen wil laten.
Net alsof ik niet voor mezelf kan zorgen en alsof een maandje alleen thuis zijn zo'n drama is.

Dus het word voor mij alleen maar duidelijker dat ik op mezelf moet gaan wil ik me echt thuis en vrij voelen, maar dat word lastig aangezien ik alleen van studifinanciering ga moeten leven en ik begin dus weer teveel te piekeren, over dingen die niet eens dichtbij zijn

[ Bericht 37% gewijzigd door cafpow op 05-08-2011 15:34:50 ]

Het ging nog best goed vandaag, dat werken. Eigenlijk al met al een best goede dag. Een vriend belde me spontaan en in de zon zitten praten over vanalles en nog wat en ook hoe ik me voeld. Een onverwacht cadeautje.
En toen een onverwachte, onaangename verrassing. Een mail van een vriendin: haar vriend heeft kanker. GVD, wat is dat voor onzin! Fucking halverwege de 30. Wat is dat voor onzin? Heel hun leven op z'n kop. Dat is niet eerlijk. En waar zit ik me dan dagen zogenaamd druk om te maken? Dat is niks in vergelijking hiermee.
En wat is dat toch met jonge mensen en die kutziekte? Eerder dit jaar iemand al verloren: 35, 3 maanden na de diagnose overleden. En nu die vriend. Waarom hij? Waarom moet zijn leven, iemand die altijd zo positief en vrolijk is, dit overkomen?

Wat een onzettende slecht grap is het soms toch allemaal? Aan de ene kant denk ik nu: geniet van elke dag en gooi al die nutteloze piekergedachten opzij en LEEF, maar aan de andere kant denk ik: zie je, waarom nog je best doen als het zo loopt? Het is gewoon een grote klotezooi.

Sorry, moest er even uit.

Kanker is niet te vergelijken met psychische beperkingen. Het is een heel ander soort lijden.
Maar ik hoop dat die man het haalt!

@cafpow: Herkenbaar. Ik ben al een paar jaar uit huis, maar mijn moeder belt me alsnog elke dag.
Toen ik 16 was, mocht ik niet eens alleen met de trein reizen ...
Terwijl mijn zus dat op haar 12e al mocht.
Volgens mij dacht ze echt dat ik bij de eerste de beste in de auto zou stappen.
Wat een belediging eigenlijk.

quote:

Op vrijdag 5 augustus 2011 22:17 schreef Nyota het volgende:
Het ging nog best goed vandaag, dat werken. Eigenlijk al met al een best goede dag. Een vriend belde me spontaan en in de zon zitten praten over vanalles en nog wat en ook hoe ik me voeld. Een onverwacht cadeautje.
En toen een onverwachte, onaangename verrassing. Een mail van een vriendin: haar vriend heeft kanker. GVD, wat is dat voor onzin! Fucking halverwege de 30. Wat is dat voor onzin? Heel hun leven op z'n kop. Dat is niet eerlijk. En waar zit ik me dan dagen zogenaamd druk om te maken? Dat is niks in vergelijking hiermee.
En wat is dat toch met jonge mensen en die kutziekte? Eerder dit jaar iemand al verloren: 35, 3 maanden na de diagnose overleden. En nu die vriend. Waarom hij? Waarom moet zijn leven, iemand die altijd zo positief en vrolijk is, dit overkomen?

Wat een onzettende slecht grap is het soms toch allemaal? Aan de ene kant denk ik nu: geniet van elke dag en gooi al die nutteloze piekergedachten opzij en LEEF, maar aan de andere kant denk ik: zie je, waarom nog je best doen als het zo loopt? Het is gewoon een grote klotezooi.

Sorry, moest er even uit.

tja, alleen maar goed dat je het eruit gooit. Kanker is idd slopend, maar psychische stoornissen ook.
Je moet proberen bij het positieve te blijven, tegenwoordig is de medische wereld zo ver vooruit dat kanker best overwonnen kan worden hoor. Mijn ma heeft een vriendin die heeft longkanker gehad, is bijna letterlijk gestorven tussen haar 30e en 40e e en ze is nu ruim 10 richting de 15 jaar verder, en totaal kankervrij. En deels heeft haar geholpen om beslissingen te nemen die ze anders nooit had gedurfd..en waardoor ze alleen maar ongelukkig zou zijn.

quote:

Op vrijdag 5 augustus 2011 22:36 schreef Madame_Paon het volgende:
Kanker is niet te vergelijken met psychische beperkingen. Het is een heel ander soort lijden.
Maar ik hoop dat die man het haalt!

@cafpow: Herkenbaar. Ik ben al een paar jaar uit huis, maar mijn moeder belt me alsnog elke dag.
Toen ik 16 was, mocht ik niet eens alleen met de trein reizen ...
Terwijl mijn zus dat op haar 12e al mocht.
Volgens mij dacht ze echt dat ik bij de eerste de beste in de auto zou stappen.
Wat een belediging eigenlijk.

tja, bij ons is mijn ma altijd overbezorgd geweest, omdat ik altijd aan haar bleef hangen..maar dat kwam doordat ik niet wist wat te doen met alles wat buiten op me af kwam, en heb als het ware rond mijn 14e een soort stop in mijn ontwikkeling gezet, doordat ik mede door mijn pdd-nos totaal klem zat. Maar de laatste jaren heb ik een inhaalsprong gemaakt.
Alleen deels snap ik het wel hoor, we zijn totaal op elkaar aangewezen hier, we hebben geen andere familie/goede vrienden of wat dan ook, dus als ze dan super ver weg is, dan is het alleen lastig als er iets is.
Mede daarom wil ik ook op mezelf, want dan moet ze wel zelf beslissen, dan moet ze wel gaan wanneer zij wil en niet wanneer ik wel of niet wil. Want dan heb ik mijn eigen leven..en word ik niet zo meezogen door haar.
Maar voorlopig moet ik het maar uithouden...en proberen die overbezorgdheid met een korrel zout te nemen, hoewel dat makkelijker gezegd dan gedaan is

Omdat wij langzaam kapot gemaakt worden door tuig dat overal ter wereld het voor het zeggen heeft en ons langzaam vergiftigen,in ons eten,onze lucht,producten die we dagelijks gebruiken,de meeste mensen sterven aan kanker in onze maatschappij.....om moe van te worden af en toe grrrr maak dus verstandige keuzes met wat je binnen krijgt en wat voor producten je gebruikt!!!!

Kanker heeft altijd al voor een groot deel van de doden gezorgd, ook voordat de lucht vervuild was.

Ik weet niet wat het is, maar ik heb nog steeds last van m'n ademhaling.
Onbewust gestresst dus ....
Nouja, onbewust ...
Wel weer last van lichte paniekaanvallen en pijn in m'n vingers van de stress.
Behoorlijk vervelend.

[ Bericht 13% gewijzigd door Madame_Paon op 06-08-2011 03:55:54 ]

Kanker... Ik heb het vorig jaar meegemaakt, een oom en een goede vriend van een collega, de laatste heeft t niet gehaald. Daardoor kreeg ik echt veel paniek aanvallen en toen ben ik maar een naar de huisarts gestapt. En dus in mijn huidig traject gekomen. Mijn oom is er goed vanaf gekomen, nou ja goed... Was mondkanker en hij mist dus zijn kaak en kon niet meer praten, al gaat dat weer beter.

Hier gaat t wat minder, blijf last houden van een dikke enkel, al een half jaar, de huisarts zei dat t waarschijnlijk gewoon vocht was, maar niets helpt! En nu heb ik er genoeg van, moet vrijdag toch naar de huisarts voor een verwijzing, dus dan ga ik ook maar ff naar die enkel laten kijken en zeggen dat ik meer onderzoek wil. Alleen jammer dat ik dan weer enorm in de stress schiet, nou ja zo lekker sporten (zover t gaat met mn verkoudheid)

Sorry voor t lange verhaal!

quote:

Op zaterdag 6 augustus 2011 10:14 schreef Nijna het volgende:
Nyota, je gedachten zijn herkenbaar...
Als ik dan zie dat er weer iemand gaat die wel wilde en positief in het leven staat... dan vind ik mezelf soms wel eens ondankbaar, dat ik het zo'n strijd vind om gewoon te zorgen dat ik overeind blijf...

Ja, precies ja! En ik wil er ook voor hen zijn en dan niet over mezelf lopen "miemelen" (ik weet het, zo moet ik dat niet zien). Hoe moet je aan iemand met kanker uitleggen die vecht voor z'n leven dat jij er eigenlijk allemaal even niet zo'n zin in hebt? Dat je vindt dat er niks is, dat je niets bent, jezelf moet dwingen iets te doen maar lichamelijk wel gezond bent?

Eigenlijk is er misschien toch wel een overeenkomst te vinden: ik wil ook graag leven! Ik wil niet dood, maar voelen dat ik leef! Echt leven, maar hoe... En hij ook!! En daar vechten we beide voor (en gelukkig hij niet met mijn negatieve gedachten, maar een heel positieve blik)!

Zat ook nog te denken aan dat gepieker en hoe dat wat te minderen. Actief bezig zijn is sowieso lekker. Nu zei de ba dus, dat tennissen wel goed is(want focus op bal) en wandelen minder geschikt omdat je dan eerder gaat malen. Zo zei hij dat het spelen van een stom computerspelletje ook om focus vraagt dus dat ook iets is...
Volgens mij is dat laatste wel waar, maar echt gelukkig word je daar ook niet van. Hoe langer ik er over denk, hoe meer ik echt een andere ba overweeg...

quote:

Op zondag 7 augustus 2011 10:32 schreef Nijna het volgende:
Er zijn ook wel overeenkomsten, ik vind het alleen wel lastig als sommige mensen zo oordelen over een depressie of niet goed in je vel zitten.
Alsof je ervoor kiest om je zo te voelen...

Tia, voor een buitenstaander is het ook lastig. Omdat zij dingen positief zien, en dat maakt het inleven alleen lastiger.

Verder moet ik zeggen dat het wel klopt dat door dingen waarbij je je moet focussen je je gepieker achterwege laat. Allee. Is het net als met zoveel maar een tijdelijke oplossing zolang je er mee bezig bent.

Ik raad deze site ten harte aan, aan allen die vaak met negatieve gevoelens zitten. U kunt ervoor kiezen om vrij en onbevangen te leven.

http://www.levenskwaliteit.nl/script/

quote:

Op zondag 7 augustus 2011 20:47 schreef Me_Master het volgende:
Ik raad deze site ten harte aan, aan allen die vaak met negatieve gevoelens zitten. U kunt ervoor kiezen om vrij en onbevangen te leven.

http://www.levenskwaliteit.nl/script/

Daar kies je niet voor.
Als het zo makkelijk was, zou niemand antidepressiva en therapie nodig hebben.

Snap ik.. Maar deze site kan wellicht helpen de negatieve gevoelens te verminderen. Bij mij werkt het iig wel deels.

Sorry hoor, maar daar kan ik dus helemaal niks mee! Wij kiezen er niet voor om ons zo ongelooflijk klote te voelen, En een ieder die het heeft meegemaakt weet dat!

Even een kleine update van mijn kant,

Sinds het gezeik met ba, ben ik weer naar beneden gedonderd, ik val van de ene paniekaanval in de andere, en ik weet echt niet meer welke kant ik op moet! Gisteren heb ik een gesprek gehad met een vriend van mijn vriend, Die is psycholoog en heeft mij ook zijn hulp aangeboden in de strijd met de arbo, en gewoon een tijdje zitten praten, Ik was redelijk rustig toen ik daar weg ging, Maar s'avonds ging het weer helemaal mis, Ik had bedacht dat ik het maar uit moest maken, want ik kost mijn partner alleen maar energie, en ik huil heel veel de laatste tijd, dus ik zei tegen mijn lief, dat het beter zou zijn als we elkaar voorlopig niet zouden zien, Daar reageerde hij heel geschokt en boos op, en met de woorden ik kies er zelf voor om er voor je jou te zijn, en ik wil er ook zijn als het kut gaat met jou! Maar goed ik zat helemaal in mijn eigen paniek, en mijn gevoel dat ik mensen tot last was, dat ik mijn spullen ging pakken, en toen overviel mij weer dat allesoverheersende gevoel van verdriet en angst, Ik heb mijn moeder gebeld, helemaal over de rooie en alles eruit gegooid, Ik wilde het helemaal niet uitmaken, maar ik wil hem beschermen voor mij, en het gevecht met de arbo zit ook heel hoog, alles kwam eruit, Mijn vriend was beetje boos op mij, omdat ik voor hem dacht, en mijn moeder heeft op mij in zitten praten, Uiteindelijk heb ik met mijn moeder afgesproken dat ik vandaag naar huis zou komen,eerst heb ik het bijgelegd met mijn vriend, en daarna een tijdje stom zitten gamen maar wel lekker, en toen vanmiddag stonden mijn ouders voor de deur, want dan hoefde ik niet met de trein Ik ben nu weer even lekker thuis, lekker met mijn eigen spullen, met mijn moeder bij de hand, en gewoon thuis! Ik mis mijn vriend wel hoor, maar we zien elkaar donderdag weer, Dat is ook de dag dat ik weer naar de arbo dienst moet, maar op aanraden van die vriend heb ik alles opgeschreven, voor het geval ik dichtklap, en mijn moeder gaat mee, En dan kan ik ook nog gaan vechten met mijn werkgever om mijn vakantie-uren, zij willen mij gaan beter melden voor die 3 weken dat ik officieel vakantie zou hebben en daarna weer ziek melden, maar dit mag helemaal niet, mijn zus weet dit en heeft er de cao op nagekeken, maar het ziet ernaar uit dat ze me gaan ontslaan en als ze me dan die uren moeten uitbetalen kost het ze zo'n 600 euro dus nu proberen ze hetr maar zo.
pfffft wat een strijd en gezeik, en dan zegt meneer Me-master dat ik daar ook nog zelf voor kies!

quote:

Op zondag 7 augustus 2011 21:20 schreef gewoonmezelf87 het volgende:
Sorry hoor, maar daar kan ik dus helemaal niks mee! Wij kiezen er niet voor om ons zo ongelooflijk klote te voelen, En een ieder die het heeft meegemaakt weet dat!

Even een kleine update van mijn kant,

Sinds het gezeik met ba, ben ik weer naar beneden gedonderd, ik val van de ene paniekaanval in de andere, en ik weet echt niet meer welke kant ik op moet! Gisteren heb ik een gesprek gehad met een vriend van mijn vriend, Die is psycholoog en heeft mij ook zijn hulp aangeboden in de strijd met de arbo, en gewoon een tijdje zitten praten, Ik was redelijk rustig toen ik daar weg ging, Maar s'avonds ging het weer helemaal mis, Ik had bedacht dat ik het maar uit moest maken, want ik kost mijn partner alleen maar energie, en ik huil heel veel de laatste tijd, dus ik zei tegen mijn lief, dat het beter zou zijn als we elkaar voorlopig niet zouden zien, Daar reageerde hij heel geschokt en boos op, en met de woorden ik kies er zelf voor om er voor je jou te zijn, en ik wil er ook zijn als het kut gaat met jou! Maar goed ik zat helemaal in mijn eigen paniek, en mijn gevoel dat ik mensen tot last was, dat ik mijn spullen ging pakken, en toen overviel mij weer dat allesoverheersende gevoel van verdriet en angst, Ik heb mijn moeder gebeld, helemaal over de rooie en alles eruit gegooid, Ik wilde het helemaal niet uitmaken, maar ik wil hem beschermen voor mij, en het gevecht met de arbo zit ook heel hoog, alles kwam eruit, Mijn vriend was beetje boos op mij, omdat ik voor hem dacht, en mijn moeder heeft op mij in zitten praten, Uiteindelijk heb ik met mijn moeder afgesproken dat ik vandaag naar huis zou komen,eerst heb ik het bijgelegd met mijn vriend, en daarna een tijdje stom zitten gamen maar wel lekker,

Heel fijn, ga je er toch weer met een iets beter gevoel weg toch? Herkenbaar hoor, maar niet leuk

quote:

en toen vanmiddag stonden mijn ouders voor de deur, want dan hoefde ik niet met de trein Ik ben nu weer even lekker thuis, lekker met mijn eigen spullen, met mijn moeder bij de hand, en gewoon thuis! Ik mis mijn vriend wel hoor, maar we zien elkaar donderdag weer, Dat is ook de dag dat ik weer naar de arbo dienst moet, maar op aanraden van die vriend heb ik alles opgeschreven, voor het geval ik dichtklap, en mijn moeder gaat mee, En dan kan ik ook nog gaan vechten met mijn werkgever om mijn vakantie-uren, zij willen mij gaan beter melden voor die 3 weken dat ik officieel vakantie zou hebben en daarna weer ziek melden, maar dit mag helemaal niet, mijn zus weet dit en heeft er de cao op nagekeken, maar het ziet ernaar uit dat ze me gaan ontslaan en als ze me dan die uren moeten uitbetalen kost het ze zo'n 600 euro dus nu proberen ze hetr maar zo.

Hmm, ik moet misschien even teruglezen, maar: wat is er precies gebeurd met je vakantieuren? Gezeur of zulk soort dingen wil je er nu ook nog niet bij hebben he...

quote:

pfffft wat een strijd en gezeik, en dan zegt meneer Me-master dat ik daar ook nog zelf voor kies!

Misschien bedoelde hij het echt goed, maar iedereen is anders en ervaart dingen anders. Dus nee, jij kiest hier zelf niet voor