R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Hoi!
Ik heb geen idee of dit topic hier goed staat, zo niet: doe ermee wat jullie willen, mods. :p
Ik heb een relatie met de liefste jongen van de hele wereld. Hij is 21, ik ben 18. Klein probleempje, hij woont in België en ik in de omgeving van Hilversum. Dat heeft dus tot gevolg dat ik hem niet vaak kan bezoeken (retour met de trein kost 100 euro), en andersom. Dit heeft op zich nog niet zo veel met mijn verhaal te maken
aar het maakt het wel iets duidelijker denk ik.
Een aantal maanden geleden heeft mijn vriend gehoord dat hij een kwaadaardig gezwel (een tumor dus) in een van zijn nieren had.Het was gelukkig operabel, hij is een aantal weken geleden onder het mes gegaan. Alles goed en wel, zou je denken. Nou... Een beetje. Door hoe hij zich voelde en nu door de klap die zijn lichaam gekregen heeft door de operatie, zit hij al een paar maanden thuis.
Op zich geen drama, hij moet natuurlijk herstellen, maar waar ik mee zit is dat eigenlijk niemand iets goeds kan doen in zijn ogen.Alles is stom, saai en vervelend naar zijn mening. Ik begrijp wel dat hij zich het lazarus verveelt in zijn, I quote, "luxe gevangenis", maar hij reageert het echt af op zijn ouders en ook regelmatig op mij. Hij heeft totaal geen aandacht meer voor wat ik meemaak, waar ik mee zit etc. Hij vraagt nog net hoe het met me gaat voordat hij begint aan een relaas over hoe verschrikkelijk zijn dag wel niet was en hoe slecht hij zich voelt. Er is geen speld tussen te krijgen, pogingen om hem op te vrolijken eindigen meestal met een opmerking (van zijn kant uiteraard) dat "het verschrikkelijk is en hj nog liever dood is dan nog een dag in deze gevangenis te zitten" Als vriendin ook niet het leukste om te horen natuurlijk.Nou ben ik echt niet het type dat iedere dag over haar gevoelens wil praten (verre van zelfs), maar het zou af en toe wel fijn zijn als hij eens zou vragen naar hoe het met me gaat en dan ook echt luistert naar wat ik te zeggen heb. Zoals misschien (ha...) al wel duidelijk is, begin ik me behoorlijk te irriteren aan zijn gedrag.Terwijl ik dit type voel ik alweer een schuldgevoel opkomen...Aan de ene kant neem ik het mezelf kwalijk dat ik het niet leuk vind, hij is immers ziek en ik moet niet zeuren met m'n lekkere leventje, maar aan de andere kant vind ik wel dat hij te ver gaat.
Wat denken jullie? Of hebben jullie nog tips over hoe ik met hem om kan gaan? Hem kwijt zijn is het laatste wat ik wil, het liefste zou ik op de trein stappen en hem helemaal platknuffelen haha. Als jullie vinden dat ik me aanstel hoor ik het ook graag, dan weet ik ook wat ik moet doen. :p Ik heb tegenover hem overigens nooit iets van irritatie laten blijken, ik vind dat ik hem niet mag opzadelen met zoiets. Hij heeft het al lastig genoeg...
Ik hoop dat jullie iets weten!
xM
P.S. Ik beloof plechtig dat ik me morgen elders op het forum voor zal stellen, ik typ dit op mijn telefoon en het duurt eeuwig voordat ik een beetje een normale zin getikt heb.
Ik heb geen idee of dit topic hier goed staat, zo niet: doe ermee wat jullie willen, mods. :p
Ik heb een relatie met de liefste jongen van de hele wereld. Hij is 21, ik ben 18. Klein probleempje, hij woont in België en ik in de omgeving van Hilversum. Dat heeft dus tot gevolg dat ik hem niet vaak kan bezoeken (retour met de trein kost 100 euro), en andersom. Dit heeft op zich nog niet zo veel met mijn verhaal te maken
aar het maakt het wel iets duidelijker denk ik.
Een aantal maanden geleden heeft mijn vriend gehoord dat hij een kwaadaardig gezwel (een tumor dus) in een van zijn nieren had.Het was gelukkig operabel, hij is een aantal weken geleden onder het mes gegaan. Alles goed en wel, zou je denken. Nou... Een beetje. Door hoe hij zich voelde en nu door de klap die zijn lichaam gekregen heeft door de operatie, zit hij al een paar maanden thuis.
Op zich geen drama, hij moet natuurlijk herstellen, maar waar ik mee zit is dat eigenlijk niemand iets goeds kan doen in zijn ogen.Alles is stom, saai en vervelend naar zijn mening. Ik begrijp wel dat hij zich het lazarus verveelt in zijn, I quote, "luxe gevangenis", maar hij reageert het echt af op zijn ouders en ook regelmatig op mij. Hij heeft totaal geen aandacht meer voor wat ik meemaak, waar ik mee zit etc. Hij vraagt nog net hoe het met me gaat voordat hij begint aan een relaas over hoe verschrikkelijk zijn dag wel niet was en hoe slecht hij zich voelt. Er is geen speld tussen te krijgen, pogingen om hem op te vrolijken eindigen meestal met een opmerking (van zijn kant uiteraard) dat "het verschrikkelijk is en hj nog liever dood is dan nog een dag in deze gevangenis te zitten" Als vriendin ook niet het leukste om te horen natuurlijk.Nou ben ik echt niet het type dat iedere dag over haar gevoelens wil praten (verre van zelfs), maar het zou af en toe wel fijn zijn als hij eens zou vragen naar hoe het met me gaat en dan ook echt luistert naar wat ik te zeggen heb. Zoals misschien (ha...) al wel duidelijk is, begin ik me behoorlijk te irriteren aan zijn gedrag.Terwijl ik dit type voel ik alweer een schuldgevoel opkomen...Aan de ene kant neem ik het mezelf kwalijk dat ik het niet leuk vind, hij is immers ziek en ik moet niet zeuren met m'n lekkere leventje, maar aan de andere kant vind ik wel dat hij te ver gaat.
Wat denken jullie? Of hebben jullie nog tips over hoe ik met hem om kan gaan? Hem kwijt zijn is het laatste wat ik wil, het liefste zou ik op de trein stappen en hem helemaal platknuffelen haha. Als jullie vinden dat ik me aanstel hoor ik het ook graag, dan weet ik ook wat ik moet doen. :p Ik heb tegenover hem overigens nooit iets van irritatie laten blijken, ik vind dat ik hem niet mag opzadelen met zoiets. Hij heeft het al lastig genoeg...
Ik hoop dat jullie iets weten!
xM
P.S. Ik beloof plechtig dat ik me morgen elders op het forum voor zal stellen, ik typ dit op mijn telefoon en het duurt eeuwig voordat ik een beetje een normale zin getikt heb.
Kiekeboe!
Wanneer mag hij weer gaan werken dan?
Denk dat hij dan wel weer bijtrekt
Ken wel meer mensen die altijd gewend zijn hard te werken en opeens (gedwongen) thuiszitten die compleet onhandelbaar worden....
Denk dat hij dan wel weer bijtrekt
Ken wel meer mensen die altijd gewend zijn hard te werken en opeens (gedwongen) thuiszitten die compleet onhandelbaar worden....
Op vrijdag 18 maart 2011 01:26 [b]schreef Ezio het volgende:[/b]Ik ga nu wel. Kijk uit waar je je staart steekt!
Groetjes, Ezio.
Groetjes, Ezio.
Ik denk dat het nog wel een maand of 2 a 3 gaat duren. Bij de operatie moesten ze door zijn buikspier, en aangezien hij vrij lichamelijk werk deed zal het nog wel een tijdje duren voordat hij dat weer aan kan. :p
Ik heb inderdaad ook goede hoop dat het wel weer goed komt tegen de tijd dat hij weer aan de slag mag, maar dat duurt dus nog best een tijdje hehe.
Ik heb inderdaad ook goede hoop dat het wel weer goed komt tegen de tijd dat hij weer aan de slag mag, maar dat duurt dus nog best een tijdje hehe.
Kiekeboe!
Wacht gewoon even af tot hij were de oude is, momenteel voelt die man zich ziek en is hij niet in staat te doen alsof 90% van wat je zegt hem ook daadwerkelijk iets kan schelen.
Misschien moet je dat eens doen ?quote:Op dinsdag 7 juni 2011 00:15 schreef Rhythmos het volgende:
het liefste zou ik op de trein stappen en hem helemaal platknuffelen haha.
Ik ben zelf ook vaak geopereerd, en ik moet toegeven dat ik dan echt een chagrijnige bitch ben.. Je kan zoveel dingen dan niet, die je normaal wel doet. (Ik kon geen tv kijken of achter de pc, want dan werd ik misselijk. Ik kon niet naar buiten, want ik kon nog niet lopen)..
Je verveelt je al snel als je bijna niets meer kan doen. Speelt hij wel eens games of kijkt hij films? Dat zou een afleiding kunnen zijn. Misschien dat jullie dan samen kunnen gamen.
Je kan hem misschien een ecard sturen met hoe je je voelt, maar niet al te beschuldigend overkomen. Hij doet het vast niet expres..
Herkenbaarquote:Op dinsdag 7 juni 2011 00:30 schreef Stokstaart het volgende:
Wanneer mag hij weer gaan werken dan?
Denk dat hij dan wel weer bijtrekt
Dat word ik dan ook
Dat dus. Even doorbijten TS.quote:
Wanneer mag hij weer gaan werken dan?
Denk dat hij dan wel weer bijtrekt
Ik vind dat je ook best mag laten blijken dat je moeite hebt met zijn gedrag, al kun je er alle begrip voor opbrengen dat hij een rottijd heeft. Voor jou is het ook lastig en dat mag hij best weten. Het kan voor hem ook net even een zetje zijn om zichzelf in zijn nekvel te pakken.
Sterkte!
Sterkte!
The love you take is equal to the love you make.
|
|
