Zoals iedereen ging ieder zijn eigen weg, de één ging naar die school en de ander naar die met tot gevolg dat de contacten zijn verdwenen/verwaterd. Mijn eerste schooldag was echt een ramp, het was erg oncomfortabel gezien ik niemand kende. De jongens waarmee ik de eerste dag omging waren vrij stug, in mijn ogen leken ze niet open te staan voor een nieuwe vriend, het was immers al een vriendengroepje van een andere school waar je moeilijk tussen kon komen, ik had eerst zoiets van “het zal wel, kwestie van een week of twee om volledig geintregreerd te raken in deze klas”, nouja niet dus! Vanaf dat moment begon de ellende, op de basischool werd ik nooit getreiterd om bijvoorbeeld uiterlijke kenmerken omdat we daarvoor nog te kinds waren en het ons niet veel kon schelen. Op mijn eerste schooldag liep ik door de kantine heen en hoorde ik plotseling ergens achteruit de hoek “Hey moet je hem met zijn ***** eens zien! Die is echt ****”, ik trok mij hier niet veel van aan en liep rustig door naar het fietsenhok, het was immers tijd om naar huis te gaan om huiswerk te maken, met in het achterhoofd "Ze lullen maar".
Onder het huiswerk maken moest ik in één keer denken aan die jongens die zich in de kantine bevonden en iets hadden geroepen over mijn uiterlijk, gezien ik ook ouder werd ging ik ook een beetje naar mijn uiterlijk kijken. Ik kwam tot de conclusie dat het gezichtskenmerk waarover ze zaten te zeuren daadwerkelijk lelijk was na nader inzien. Ik had toen zoiets van, niemand is perfect dat gezever van die treiterkoppen zal wel overwaaien (Iedereen wil zich namelijk bewijzen in de 1e klas hoe stoer ze wel niet zijn), met dat in mijn achterhoofd ging ik de volgende dag weer naar school.
Echter toen de weken voorbij gingen begonnen steeds meer mensen gemene opmerkingen te maken, of het nou voor me was of achter me rug om ik kreeg het allemaal mee. Zelfs de jongens waarmee ik probeerde bevriend te raken begonnen lelijke opmerkingen te maken. Vrijwel elke dag ging ik met een behoorlijk kut gevoel naar huis. Helaas durfde/wilde ik er met niemand over praten omdat je dan weer in bescherming wordt genomen door je ouders en of mentor, dan werd er al helemaal anders naar je gekeken omdat je dan een beetje apart werd gezet en werd je een soort van "zielig" gevonden. Bijna de hele school keek op mij neer, het was echt een "ons kent ons" school met minder dan 200 leerlingen, en je had destijds veel meeloop/kopieer gedrag dus bijna iedereen begon me maar een beetje te treiteren en op mij neer te kijken. Het was zelfs zo erg dat mensen die ik nog nooit eerder heb gezien mij zomaar lieten struikelen in de kantine (volgens mij valt dit nu onder pesten) wat overigens best wel pijn deed omdat ik enkele keren met mijn gezicht op de grond ben gevallen. Destijds hadden we gymles met 2 klassen, een jongen uit een andere klas begon mij in een van uit het niets te stompen in de kleedkamer, de jongens uit mijn klas stonden erbij en keken er naar. Sinds dat moment heb ik echt mijn vertrouwen in de mensen om mij heen verloren.
Omdat het steeds erger werd begon ik maar een beetje op mijn eigen te leven, gedurende de opleiding haalde ik de cijfers die ik moest halen, verder leek alles goed te gaan op het getreiter na, een deel van de opleiding kon ik op deze school doen en moest dan naar een andere grotere school. Twee jaar lang heb ik me een beetje geïsoleerd van mijn klasgenoten, vrienden zaten er toen der tijd niet in. Normaliter begin je op je 13-14e interesses te ontwikkelen, je gaat uit, je gaat voor de eerste keer zoenen of je krijgt je eerste vriendinnetje... Echter zat dat er voor mij niet in omdat ik me afgestoten voelde door mijn sociale omgeving.
Na 2 jaar was het tijd om naar een andere school te gaan om mijn opleiding te vervolgen, gelukkig ging het hier wat beter omdat je hier 10x zoveel mensen had en je dus mensen als ware kon uitkiezen die wellicht aardig leken. Ik heb toen een paar mensen getroffen waarmee ik het wel kon vinden, echter hadden deze mensen ook niet echt een sociaal leven omdat ze tevreden waren met wat ze hadden en dus niet uitgingen. ik was allang blij dat ik een paar mensen heb ontmoet die wel normaal tegen me konden doen! Nu dat je dit gelezen hebt zul je vast denken dat ik veel eisen stel aan mensen, nee hoor dat is niet het geval ik heb het telkens verkeerd getroffen
. ik had destijds (nu nog steeds) een baan bij een supermarkt waar altijd veel mensen kwamen, dus ik kon een beetje socialiseren maar op een andere manier, niet echt contacten leggen waar ik eigenlijk op uit was. Ik was 15 toen ik daar begon en ben inmiddels 18 jaar oud. Elke zaterdag gaan we wat na drinken, de meeste hebben het dan over uitgaan of met wie ze gezoend hebben, of wat voor leuke dingen ze gedaan hebben met vrienden.
Omdat ik enkele jaren geleden op veel plekken buiten gesloten werd heb ik niet echt mijn sociale vaardigheden kunnen ontwikkelen zoals het omgaan met meisjes of nieuwe contacten leggen zoals andere mensen van die leeftijd (14-16), ik heb veel tijd gespendeerd achter de computer omdat ik toen toch niks anders te doen had... vrienden had ik toen niet. Inmiddels ben ik 18 jaar en begin nu zoiets te krijgen van "Hé zit ik weer achter mijn computer, iedereen gaat uit en heeft plezier behalve ik verdomme".
De reden dat ik deze lap tekst schrijf is omdat ik nu echt begin in te zien wat ik allemaal gemist heb in de jaren dat je je een beetje sociaal hoort te ontplooien op meerdere gebieden. Nu werkt er sinds een paar maanden een leuke meid bij ons en ik er niet weet hoe er om mee te gaan. Door als die jaren eenzaamheid heb ik het gevoel sociaal onhandig te zijn, wellicht heb ik een sociale achterstand. Elke keer als ik haar zie kan ik wel janken, enkel omdat ik niet weet hoe ik haar moet benaderen zonder keihard af te gaan, ik zie haar lachen met andere jongens waardoor ik altijd zo'n kutgevoel krijg van "dat wil ik ook met haar
", ik voel me echt volledig kansloos wanneer ik haar zie en het doet echt pijn omdat ze echt mijn droomvrouw is. Ik ben dus in mijn ogen sociaal onhandig, en wil graag meer socialiseren met de mensen om mij heen. Ik wil ook plezier kunnen maken met mensen BUITEN werk/schooltijd. Ik wil wel even duidelijk maken dat ik GEEN probleemkind ben, mijn ouders hebben nooit hinder van mij ondervonden. In het dagelijks leven functioneer ik normaal, ik haal goede cijfers en werk zowel hard in de supermarkt als op school en ben onlangs in 1x geslaagd voor mijn rijbewijs.
Hoe kan ik meer socialiseren of sociale vaardigheden creëren? Ik sta gelukkig net niet op het punt depressief te worden maar wil er wel wat aan doen omdat ik het gevoel krijg dat ik pas nu (met 18 jaar) begin te ontplooien wat sommige mensen op hun 14e al hebben gedaan, ik begin interesses te krijgen in vrouwen en andere dingen.
En nu is er een meisje op je werk dat je leuk vind.Spreek haar gewoon aan, je hebt toch niets te verliezen? Als je blijft twijfelen zal ze je zeker niet zien staan.
+1 voor de samenvatting!quote:Op zondag 5 juni 2011 16:53 schreef florisje het volgende:
Samenvatting: Je bent puber geweest en had net als 80% van de middelbare scholieren daar een kuttijd, misschien jij net iets erger dan de rest maar zo te horen ben je daar best goed mee omgegaan. Over 10 jaar ben je het meeste vergeten
Spreek haar gewoon aan, je hebt toch niets te verliezen? Als je blijft twijfelen zal ze je zeker niet zien staan.
Zorg er in ieder geval voor dat je veel onder de mensen komt. Dus maak vrienden, spendeer daar veel tijd mee, ga je huis uit, etc.
Want 1 ding kan ik je verzekeren. Als je alleen maar binnen blijft zitten achter je PC, dan ben je over 5 jaar nog op precies hetzelfde niveau als nu (misschien zelfs wel slechter).
Je zult dus zelf sociaal actief bezig moeten zijn.
Als je bij wat (sport/studenten/hobbie)verenigingen gaat leer je een hoop mensen kennen en dus ook hoe sociaal verkeer werkt.
Dit. En bijt eens van je af als mensen je lastig vallen. Zolang je je als slachtoffer blijft gedragen zul je ook zo behandeld worden.quote:
Je bent nog jong genoeg om dat te leren. Ga in ieder geval niet zitten mokken tot je 30 bent want dan is het echt te laat.
Als je bij wat (sport/studenten/hobbie)verenigingen gaat leer je een hoop mensen kennen en dus ook hoe sociaal verkeer werkt.
Hoe je vanuit zo'n situatie verder gaat zal het belangrijkst voor je zijn, probeer eerst voor jezelf duidelijk te krijgen wat je nu eigenlijk precies wil. Toen ik er voor mijzelf achterkwam dat het gevoel om er graag bij te willen horen en te willen feesten niet zozeer uit mijzelf kwam, maar uit een door de maatschappij opgedrongen beeld was het voor mij veel makkelijker om dit los te laten. Natuurlijk hoeft dit voor jou niet zo te zijn, maar denk er iniedergeval goed over na.
Lid worden van een club of vereniging zal vaak een goede eerste stap zijn om sociaal meer contacten op te kunnen bouwen, je leert veel nieuwe mensen kennen in een korte tijd, en je hebt direct al iets waar je over kan praten (het doel van de club of vereniging)
tip: gewoon praten tegen meisjes je leert er ook van
Ik herken me ook wel een beetje in het verhaal van Naxilor; dat dit frustrerende gevoel vooral voortkwam uit een soort schaamte tegenover andere mensen in gesprekken. Ik had namelijk nooit wat te vertellen, wat ik maakte gewoon weinig mee. Ik vermaakte me prima met tv, films, series en voetbal kijken...maar ja dat is wel een beetje not done in deze maatschappij, zeker als jongere. Toen ik inderdaad me ook realiseerde dat ik dus vooral voor anderen deed, om interessant gevonden te worden, zijn deze frustraties wel een stuk minder geworden.
Overigens lijkt jouw bijbaantje wel een goede mogelijkheid om wat te organiseren. Toen ik in een supermarkt werkte kwam het regelmatig voor dat we als groep collega's na het nadrinken, nog even door gingen in een tent in de stad. Wellicht dat je zoiets kan voorstellen.