Deze vraag komt misschien heel raar over. Misschien lijkt het alsof ik gek denk te zijn, of dat ik depressief ben, maar dit is absoluut niet zo. Het is misschien ook een beetje raar dat een persoon als ik deze vraag stel, want ik vind zelf dat ik over het algemeen een stabiel en sterk persoon ben. Alleen zijn er een aantal dingen in mijn leven voorgevallen, waardoor ik op bepaalde punten anders functioneer dan normaal.
Het is lastig om het even snel uit te leggen, dus ik begin maar even bij het begin. Het kan een lang verhaal worden, dus neem de tijd om het te lezen. Heb je niet de tijd om het te lezen, dan is het misschien ook niet raadzaam om hier aan te beginnen.
Verleden
Als jong hummeltje werd ik geconfronteerd met de scheiding van mijn ouders. Dit gebeurde toen ik een jaar of 2 was en weet daar dus ook niets meer van. Ik heb op jongere leeftijd verhalen gehoord van mijn ouders over wat er gebeurd zou zijn. Mijn moeder zou mijn vader bedrogen hebben. Het gekke is dat ik dit van mijn stiefmoeder hoorde, ze vertelde het alsof zij mijn vader was. Mijn vader zat erbij, maar sprak haar niet tegen, dus ik neem aan dat hij achter de uitspraak stond. Mijn vader is bovendien een eerlijke en oprechte man, dus als het niet waar zou zijn, dan had hij er wat van gezegd. Mijn moeder echter, zegt dat het anders was, dat het gewoon niet meer "ging", uitleggen kan ze niet.
Maargoed, ikzelf was er niet bij, dus ik geloof niemand, ik trek geen conclusies. Wat wel duidelijk is, is dat 1 van de twee partijen liegt. Dat vind ik heel erg, dat 1 van de 2 partijen niet eerlijk wil zijn tegen mij. Wat het ook is, ik hou toch wel van ze, dus het zou niets veranderen. Dat vind ik erg vervelend.
Mijn moeder is na de scheiding erg depressief geworden en mijn vader kreeg dan ook de zeggenschap over mij. De zus van mij moeder koos ook mijn vaders kant, omdat ze vond dat mijn moeder niet in staat was goed voor mij te zorgen (terecht, lijkt me). De relatie tussen mijn moeder en tante is slecht, evenals die van mijn moeder en oom. Mijn moeder kan met geen van beide (meer, sinds de scheiding,) opschieten. Ze heeft zelfs de vrouw van mijn oom een gat in der hoofd geslagen, bij mijn oma, met mjin oma's telefoon(
), waar ik bij was. Mijn stiefmoeder pleitte voor het feit dat mijn moeder (voor haar eigen bestwil) opgenomen moest worden en dit is gebeurd. Ik was dus bij mijn vader en daar had ik het fijn. Het was rustig en ik miste mijn moeder eigenlijk niet echt. Na een maand ofzo was mijn moeder weer "rustig" en kon ik 1 weekend in de twee weken naar haar toe. Wat ik me nog goed kan herinneren is dat mijn moeder ELK weekend tegen mij aan praatte, dat ik bij haar moest komen wonen. Mijn stiefmoeder was een kutwijf en een hoer en mijn tante was ook gemeen. Ik was het hier niet mee eens (ik hield van ze) dus ik sprak haar tegen. Dit leidde soms tot grote woedeuitbarstingen van mijn moeder. Ik was bang, echt heel bang, soms vreeste ik zelfs voor mijn leven en viel ik pas in slaap als ik zeker wist dat ze sliep. Dit was nooit nodig geweest, mijn moeder zal me nooit iets aan gedaan hebben, maar als ze boos wordt m.b.t. de scheiding, krijgt ze echt zo'n "gloed" in haar ogen. Ik krijg daar nog steeds de kriebels van. Het was overigens niet elk weekend zo, maar het resulteerde wel dat ik minder naar mijn moeder wilde.
Steeds als ik thuis kwam bij mijn vader, was ik verdrietig. Hij maakte zich zorgen, dus ze vroegen steeds: "Ja maar wat doet ze dan?, wat is er gebeurd?". Gezonde bezorgdheid en ze bleven altijd neutraal. Ze maakten mijn moeder nooit bewust zwart. Andersom wel. Toch, kreeg ik door hun een ander beeld van mijn moeder. Ze vertelden bijvoorbeeld dat mijn moeder misschien niet helemaal goed in der vel zat en dat ik haar misschien even niet moest zien. Ik heb haar een maand niet gezien toen en dat was fijn. Na die maand begon alles overnieuw. Ik heb dus wel gedacht dat mijn moeder "niet helemaal goed was". Ik wist toen helemaal niet wat het inhield.
Als kind heb ik voor mijn gevoel altijd tussen 2 partijen in gezeten. Mijn vader liet me doen wat ik wilde (ik mocht wanneer ik wilde naar mijn moeder, maar ik wilde nooit), maar toch voelde dat niet zo. Mijn moeder bleef als klein kind op mij inpraten en heeft me 1 of 2 keer geslagen. Ze heeft echter 100x gezegd: "Ik wil je nooit meer ziën.". Dit heeft mij emotioneel zo aangetast, dat ik soms bang ben om in de steek gelaten te worden, door wie dan ook. Deze zin steekt letterlijk dwars door mijn ziel heen. Ik krijg zelfs tranen in mijn ogen als ik het uittyp, dus het zit echt heel diep.
De dikgedrukte zin kom ik later op terug.
2 Jaar geleden.
2 Jaar geleden (toen was ik 15) heb ik besloten mijn moeder nooit meer te zien, nadat ze had gezegd: "Ik wil je nooit meer zien.", was ik er echt klaar mee. Na anderhalf jaar heb ik weer contact gezocht en was het een stuk rustiger, heel fijn. Toch, sommige dingen heeft ze nog steeds. Bijvoorbeeld als de naam van mijn stiefmoeder valt, dan strekt haar gezicht strak en krijgt ze een chaotische blik in haar ogen.
Het nu.
Ik heb soms nog last van de dingen die vroeger zijn gebeurd. In discussies bijvoorbeeld heb ik soms moeite om me rustig te houden. Ik raak erg snel opgefokt en ga vaak harder praten. Dit heb ik overigens ALLEEN (nog) bij mijn ouders gehad. Voor de rest heb ik een goede zelfbeheersing.
Echter, mijn stiefmoeder heeft een dochter met borderline. Een hele lieve vrouw, maar af en toe depressief, heeft geldproblemen en "als ze een ijsje wilt, dan wilt ze het NU" (figuurlijk). Voor bordeline zijn een aantal symptonen en zij voldoet daar met heel veel dingen aan. Ze is dan ook zwaar bordeline patiente, met hier en daar vervelende gevolgen van dien.
Nu is het zo, dat mijn stiefmoeder wel eens heeft gezegd dat mijn moeder een beetje op mijn zus lijkt. Ook toen ik jong was. Mijn moeder was "soms ook een beetje zo". Nu is het alleen zo, dat wanneer er onenigheid is tussen mij en mijn stiefmoeder, ze ook verbanden legt tussen mijn moeder en mij. Lekker makkelijk, want ik ben haar zoon, "dus ik het ook zo". Dit zegt ze echter alleen wanneer ik een mening heb die zij niet deelt. Ze wil ook altijd de touwtjes in handen hebben. Ik ben zelfstandig, maar dat kan ze niet hebben. Ik ga hedendaags ook meer naar mijn moeder en dan twijfelt ze ineens aan het feit of ik wel van hun houd.
Mijn persoonlijkheid.
Ik heb eens opgezocht wat de symptonen van borderline zijn en heb geprobeerd mezelf daarin te kunnen vinden. Wat ik bij mezelf heel erg terug vind komen is het feit dat ik soms bang ben verlaten te worden. Dit is niet heel sterk aanwezig, in vlagen alleen, vooral met ruzies. Ook zijn bij borderline patienten dingen veel "zwart wit". Bijvoorbeeld: Ik haat je, maar ik hou toch wel van je. Dit heb ik gehad bij mijn moeder, nu alleen niet meer. Dit zijn mij de meest belangrijke dingen die bij mij overeen komen.
Ik ben overigens wel tevreden met mezelf, ik ben trots op mezelf en ik durf te zeggen dat ik ook goed voor anderen ben. Ik heb alleen veel ruzie met mijn ouders, alleen met mijn ouders. Vervolgens begint mijn stiefmoeder de link te leggen tussen mij en mijn moeder, als ze niet kan "winnen".
Samenvatting:
Ik ben soms bang om in de steek gelaten te worden.
Ik doe het liefst wat ik zelf wil, mijn vriendin is de enige die controle over mij heeft.
Ik ga door het voor voor mijn vriendin, ik houd het meest van haar.
Ik heb vaak ruzie met mijn ouders, alleen met mijn ouders.
Ik heb een hekel aan discussies, ik heb dan moeite met zelfbeheersing.
Ik ga door het lint door de zin: "Ik wil je nooit meer zien". Vroeger was het verdriet, nu is het agressieviteit.
Niemand, maar dan ook niemand valt mijn vriendin lastig. Ze mogen met haar praten, met haar dansen (gewoon normáál dansen) en het gezellig met haar hebben, maar ze moeten hun handen thuis houden.
Ik ga door niemand in mijn leven door het vuur, behalve mijn vrienden en voorál mijn vriendin.
Ik hecht totaal geen waarde aan mijn ouders, behalve mijn vader. (hoewel soms niet genoeg).
Ik kan héél, héél slecht tegen mensen die huilen, of verdrietig zijn. Mijn stiefmoeder en moeder maken daar voor mijn gevoel soms wel eens gebruik van. Mijn stiefmoeder moet al huilen om het kleinste dingetje.
Persoonlijkheid stiefmoeder.
Ze twijfelt vaak of ik wel van haar houd.
Ze wilt alles weten (m.b.t. mijn moeder).
Ze wilt altijd de touwtjes in handen hebben, een beetje een controlefreak.
Ze bedoeld wel altijd alles goed zegt ze, en hier ben ik het in 9 van de 10 gevallen mee eens.
Ze huilt heel snel, soms om niets vind ik (mannen-mening)
Ze is soms erg depressief door haar dochter.
Ze is heel erg zorgzaam, het liefst zorgt ze voor iedereen.
Ze denk alles beter te weten omdat ze "ouder is dan jij".
Ze bemoeid zich OVERAL mee.
Persoonlijkheid moeder.
Ze verdraaid te waarheid vaak, tegen het liegen aan.
Ze kan enorm boos worden m.b.t. scheiding.
Ze kan in zulke discussies niet objectief blijven.
Ze was erg depressief.
Ze twijfelt eraan of ik van haar houd.
Ze kan haar fouten niet toegeven, ze doet nóóit wat fout.
Ze kijkt alleen vanuit háár ogen, nooit door die van een ander.
Ze is wantrouwig m.b.t. mijn vader of stiefmoeder.
Persoonlijkheid vader.
Rustig, eerlijk en stabiel.
Kan dingen héél duidelijk uit leggen.
Is altijd bezig met het bedenken hoe mensen in elkaar zitten.
Vraagt zich af "waarom dingen gebeuren".
Geeft en gaf mij vrijheid, ookal vond hij dat zelf soms vervelend.
Doet alles voor me.
Heeft een goede zelfbeheersing, maar als hij boos wordt, dan is dat áltijd terecht.
Moeilijk over de zeik te krijgen, de hele wereld kan instorten, hij blijft rustig en objectief.
Spreekt bijna nooit voor zijn gevoel.
Ik, mijn vrienden en mijn vriendin.
Wat ik met mijn ouders heb, heb ik noooit met anderen. Als helemaal niet met mijn vriendin. Mensen zien mij als een aardige jongen en mijn vriendin houdt heel veel van me. Mensen kunnen op mij bouwen, ik laat nooit mijn vrienden in de steek, nooit gedaan ook.
Wat wil ik weten?
Het was een heel lang verhaal, dus misschien komen de meeste antwoorden door te reply'en hieronder. Wat ik wil weten of ik goed functioneer, of dat ik me moet laten onderzoeken. Ik ben heel onzeker geworden door de uitspraken van mijn stiefmoeder over mij. Ik ben erg zelfverzekerd, maar het is nu meerdere malen gezegd dat ik aan mezelf twijfel.
Mijn vriendin zegt dat ik niets mankeer, alleen dat ze me af en toe even "moet knijpen", zodat ik in discussies rustig blijf.
Wat vinden jullie? Wat moet ik doen? Stel gerust vragen. Het klinkt misschien overdreven, maar ik zou het heel fijn vinden als iemand hier met mij over wilt praten, zodat ik ook de mening van anderen die ik niet ken, te horen krijg.
Voor de "onzin fokkers" die "leuke" opmerkingen willen gaan plaatsen, ga je zelf alsjeblieft weer fappen achter je beeldscherm en laat dit topic met rust.
Bedankt alvast.
[ Bericht 0% gewijzigd door abcdefg1234 op 03-06-2011 20:33:04 ]
quote:Op vrijdag 3 juni 2011 20:33 schreef Biancavia het volgende:
Maar je vertelt helemaal niets over je functioneren zelf, dus hoe moeten wij dat dan weten.
Wat wil je nog meer weten? Stel gerust vragen. Ik weet ook niet wat er er allemaal wél en niet in moet zetten, want dan is de OP weer te lang...quote:Ik heb eens opgezocht wat de symptonen van borderline zijn en heb geprobeerd mezelf daarin te kunnen vinden. Wat ik bij mezelf heel erg terug vind komen is het feit dat ik soms bang ben verlaten te worden. Dit is niet heel sterk aanwezig, in vlagen alleen, vooral met ruzies. Ook zijn bij borderline patienten dingen veel "zwart wit". Bijvoorbeeld: Ik haat je, maar ik hou toch wel van je. Dit heb ik gehad bij mijn moeder, nu alleen niet meer. Dit zijn mij de meest belangrijke dingen die bij mij overeen komen.
Ik ben overigens wel tevreden met mezelf, ik ben trots op mezelf en ik durf te zeggen dat ik ook goed voor anderen ben. Ik heb alleen veel ruzie met mijn ouders, alleen met mijn ouders. Vervolgens begint mijn stiefmoeder de link te leggen tussen mij en mijn moeder, als ze niet kan "winnen".
Samenvatting:
Ik ben soms bang om in de steek gelaten te worden.
Ik doe het liefst wat ik zelf wil, mijn vriendin is de enige die controle over mij heeft.
Ik ga door het voor voor mijn vriendin, ik houd het meest van haar.
Ik heb vaak ruzie met mijn ouders, alleen met mijn ouders.
Ik heb een hekel aan discussies, ik heb dan moeite met zelfbeheersing.
Ik ga door het lint door de zin: "Ik wil je nooit meer zien". Vroeger was het verdriet, nu is het agressieviteit.
Niemand, maar dan ook niemand valt mijn vriendin lastig. Ze mogen met haar praten, met haar dansen (gewoon normáál dansen) en het gezellig met haar hebben, maar ze moeten hun handen thuis houden.
Ik ga door niemand in mijn leven door het vuur, behalve mijn vrienden en voorál mijn vriendin.
Ik hecht totaal geen waarde aan mijn ouders, behalve mijn vader. (hoewel soms niet genoeg).
Ik kan héél, héél slecht tegen mensen die huilen, of verdrietig zijn. Mijn stiefmoeder en moeder maken daar voor mijn gevoel soms wel eens gebruik van. Mijn stiefmoeder moet al huilen om het kleinste dingetje.
Sorry hoor dat het zo'n verhaal is, maar anders zou het misschien weer te weinig zijn...
Ook heb ik problemen met mijn zelfbeheersing in discussies, mede door de ruzies van vroeger waarbij ik 1 of 2 keer (volgens mij 2 keer) ben geslagen. Ik vind het moeilijk om dan ook mijn zelfbeheersing te behouden.
Dat mijn stiefmoeder steeds de link legt tussen mij en mijn moeder (die niet helemaal goed is), maakt me onzeker. In mijn ogen doet ze dit alleen als ze haar zin niet krijgt, maar ik begin aan mezelf te twijfelen.
Ja, voor de rest moet je het maar vragen, want ik weet niet wat ik wel moet vertellen en wat niet..
Ik heb je hele verhaal gelezen, je lijkt het allemaal duidelijk voor ogen te hebben, en uit bovenstaand rijtje concludeer ik dat je best wel wat hulpvragen kan stellen.quote:Ik ben soms bang om in de steek gelaten te worden.
Ik doe het liefst wat ik zelf wil, mijn vriendin is de enige die controle over mij heeft.
Ik ga door het voor voor mijn vriendin, ik houd het meest van haar.
Ik heb vaak ruzie met mijn ouders, alleen met mijn ouders.
Ik heb een hekel aan discussies, ik heb dan moeite met zelfbeheersing.
Ik ga door het lint door de zin: "Ik wil je nooit meer zien". Vroeger was het verdriet, nu is het agressieviteit.
Niemand, maar dan ook niemand valt mijn vriendin lastig. Ze mogen met haar praten, met haar dansen (gewoon normáál dansen) en het gezellig met haar hebben, maar ze moeten hun handen thuis houden.
Ik ga door niemand in mijn leven door het vuur, behalve mijn vrienden en voorál mijn vriendin.
Ik hecht totaal geen waarde aan mijn ouders, behalve mijn vader. (hoewel soms niet genoeg).
Ik kan héél, héél slecht tegen mensen die huilen, of verdrietig zijn. Mijn stiefmoeder en moeder maken daar voor mijn gevoel soms wel eens gebruik van.
Zo te lezen heb je moeite met discussies en met emoties. Daarnaast geef je aan dat je veel, heel veel voor je vriendin overhebt en dat je het belangrijk vindt dat mensen normaal met haar doen.
Het zou mij persoonlijk niets verbazen als daar een stukje verlatingsangst onderzit.
Je vriendin geeft aan dat je 'niets mankeert', en ik kan best geloven dat je goed functioneert. Neemt niet weg dat je best wat hebt moeten verwerken als kind, en bovenstaande moeites kunnen daar heel goed het gevolg van zijn.
Ik zou je adviseren een stap naar de psycholoog te zetten. En dat zeg ik niet omdat ik denk dat je geestelijk ze niet allemaal op een rijtje heb. Dat zeg ik omdat je zelf moeite's ervaart met dingen en daar best wat hulp bij mag gebruiken
Heel, heel erg bedankt voor je reply. Dat ten eerste. Bedankt dat je de tijd hebt genomen om alles door te nemen.quote:Op vrijdag 3 juni 2011 20:39 schreef Jovatov het volgende:
Geestelijk goed in elkaar zitten is een subjectieve term. Elk mens heeft zo zijn valkuilen/moeilijkheden.
[..]
Ik heb je hele verhaal gelezen, je lijkt het allemaal duidelijk voor ogen te hebben, en uit bovenstaand rijtje concludeer ik dat je best wel wat hulpvragen kan stellen.
Zo te lezen heb je moeite met emoties en met emoties. Daarnaast geef je aan dat je veel, heel veel voor je vriendin overhebt en dat je het belangrijk vindt dat mensen normaal met haar doen.
Het zou mij persoonlijk niets verbazen als daar een stukje verlatingsangst onderzit.
Je vriendin geeft aan dat je 'niets mankeert', en ik kan best geloven dat je goed functioneert. Neemt niet weg dat je best wat hebt moeten verwerken als kind, en bovenstaande moeites kunnen daar heel goed het gevolg van zijn.
Ik zou je adviseren een stap naar de psycholoog te zetten. En dat zeg ik niet omdat ik denk dat je geestelijk ze niet allemaal op een rijtje heb. Dat zeg ik omdat je zelf moeite's ervaart met dingen en daar best wat hulp bij mag gebruiken
"Daarnaast geef je aan dat je veel, heel veel voor je vriendin overhebt en dat je het belangrijk vindt dat mensen normaal met haar doen.
Het zou mij persoonlijk niets verbazen als daar een stukje verlatingsangst onderzit."
Hier zat ik ook aan te denken, maar aan de andere kant, ze mag met elke jongen die ze wil omgaan, dat vind ik helemaal niet erg. Ze mag er ook mee dansen enzo (gewoon normaal) en dat is iets wat volgens mij ook niet vanzelfsprekend is. Vrienden vragen vaak aan me: "Vind je dat niet vervelend, ik zou dat wel hebben". Dan denk ik, waarom in godsnaam, er is toch niets aan de hand? Ze moeten haar alleen niet lastig vallen.
Maar het zou kunnen zijn, alleen ik geef haar zonder moeite heel veel ruimte... Dus, past dat wel in het plaatje van verlatingsangst?
En misschien heb je gelijk dat ik naar een psychiater moet, maar ik vind dat zo ongemakkelijk, wat moet ik tegen mijn ouders zeggen? Ik wil niet dat die er ook maar íets mee te maken gaan hebben, want dan nemen ze alles over zegmaar. Ik wil zelf beslissen wat ik zeg, zonder dat hun het weten. Wat moet je überhaupt doen om naar een psychiater te gaan...?
Als jij zelf vindt dat de dingen hierboven een probleem zijn in je functioneren, dan zou je daar iets mee kunnen doen. Maar verwacht geen wonderen van een psycholoog. Hij kan je misschien manieren aanreiken in hoe je met bepaalde situaties om kan gaan, maar je zal het uiteindelijk zelf moeten doen.
Ik ben geen psycholoog en ik ken je hele verhaal niet, dus ik kan je niet echt zeggen dat wat je zegt in het plaatje past van verlatingsangst.quote:
[..]
Heel, heel erg bedankt voor je reply. Dat ten eerste. Bedankt dat je de tijd hebt genomen om alles door te nemen.
"Daarnaast geef je aan dat je veel, heel veel voor je vriendin overhebt en dat je het belangrijk vindt dat mensen normaal met haar doen.
Het zou mij persoonlijk niets verbazen als daar een stukje verlatingsangst onderzit."
Hier zat ik ook aan te denken, maar aan de andere kant, ze mag met elke jongen die ze wil omgaan, dat vind ik helemaal niet erg. Ze mag er ook mee dansen enzo (gewoon normaal) en dat is iets wat volgens mij ook niet vanzelfsprekend is. Vrienden vragen vaak aan me: "Vind je dat niet vervelend, ik zou dat wel hebben". Dan denk ik, waarom in godsnaam, er is toch niets aan de hand? Ze moeten haar alleen niet lastig vallen.
Maar het zou kunnen zijn, alleen ik geef haar zonder moeite heel veel ruimte... Dus, past dat wel in het plaatje van verlatingsangst?
En misschien heb je gelijk dat ik naar een psychiater moet, maar ik vind dat zo ongemakkelijk, wat moet ik tegen mijn ouders zeggen? Ik wil niet dat die er ook maar íets mee te maken gaan hebben, want dan nemen ze alles over zegmaar. Ik wil zelf beslissen wat ik zeg, zonder dat hun het weten. Wat moet je überhaupt doen om naar een psycholoog te gaan...?
Overigens heb ik het niet over psychiater maar over een psycholoog. Een psychiater is iemand waar je met psychische klachten (depressiviteit enz) naartoe gaat en je medicijnen voorschrijft. Een psycholoog is iemand waar je mee praat en je kan helpen te onderzoeken waar je moeite's met emoties/discussies enzovoorts vandaan komen en hoe je daar wellicht beter mee om kan gaan.
Zoals Biancavia zegt, de eerste stap is naar de huisarts, die kan je doorverwijzen. En je ouders hoeven daar niets van te weten. Overigens, misschien heb ik er overheen gelezen, maar hoe oud ben je eigenlijk?
Dit probeer ik ook al zo enorm lang, maar ik weet gewoon niet hoe. De enige die me af en toe ff "corrigeert" is mijn vriendin. Die zit er wel eens bij en dan houd ze mijn hand vast. Als ik de grens over drijg te gaan dan knijpt ze daar in. Ik vind dat wel lastig, want mijn stiefmoeder kan het bloed onder mijn nagels vandaan halen door dingen uit het verleden omhoog te halen. Ze zegt soms ook bewust: "Ga naar je moeder en kom niet meer terug." om me klein te krijgen. Alleen resulteert dat nu ik dat ik ongelofelijk boos kan worden.quote:
Je ouders hoeven er niets van te weten. De eerste stap is naar de huisarts. Die kan je doorverwijzen.
Als jij zelf vindt dat de dingen hierboven een probleem zijn in je functioneren, dan zou je daar iets mee kunnen doen. Maar verwacht geen wonderen van een psycholoog. Hij kan je misschien manieren aanreiken in hoe je met bepaalde situaties om kan gaan, maar je zal het uiteindelijk zelf moeten doen.
Nee, heb je niet volgens mij. Ik ben 17 jaar, maar die vervelende karaktereigenschappen zijn er vanaf ik me kan herinneren al in gebrand.quote:
[..]
Ik ben geen psycholoog en ik ken je hele verhaal niet, dus ik kan je niet echt zeggen dat wat je zegt in het plaatje past van verlatingsangst.
Overigens heb ik het niet over psychiater maar over een psycholoog. Een psychiater is iemand waar je met psychische klachten (depressiviteit enz) naartoe gaat en je medicijnen voorschrijft. Een psycholoog is iemand waar je mee praat en je kan helpen te onderzoeken waar je moeite's met emoties/discussies enzovoorts vandaan komen en hoe je daar wellicht beter mee om kan gaan.
Zoals Biancavia zegt, de eerste stap is naar de huisarts, die kan je doorverwijzen. En je ouders hoeven daar niets van te weten. Overigens, misschien heb ik er overheen gelezen, maar hoe oud ben je eigenlijk?
En sorry, ik haal dat altijd door elkaar.
Is het trouwens zo dat ze niets zien op een afschrijving ofzo? En als die psycholoog nou ergens in amsterdam zit ofzo...?
Ik rij in mijn eigen stad wel eens met de auto, maar zo ver, no way... En ik heb ook weer niet zoveel geld dat ik elke week met de bus of trein kan...Het gedrag wat jij omschrijft van je moeder is precies zoals ik mijn moeder ken, mijn ex ken en nog vele andere vrouwen van gescheiden kennissen.
Gewoon een jaar of 10 a 15 het contact verbreken als je er geen zin meer in hebt en dan weer eens verder zien...
Dat de link wordt gelegd tussen mijn gedrag, voortkomend uit het verleden, en borderline. Ik heb 2 symptomen die ik in mezelf herken eruit gevist. Ik vraag me dus af of het dus zo erg is als hun doen overkomen dat ik me moet laten controleren. Bovendien is het verleden nooit afgesloten, omdat 1 partij liegt, de andere altijd flipt en ze niet met elkaar kunnen praten.quote:
Wat mankeer je dan? Of wil je graag een labeltje?
Kortom, er zijn problemen die ik zelf herken, maar er zijn misschien ook problemen die ik niet in mezelf herken, maar er wel zijn omdat het gezeik nooit afgesloten is en er dus nog steeds dingen zijn die me dwars zitten.
Ik ga even serieus om je reply in, wat ik misschien niet moet doen. En nee, ik heb al een labeltje "autist". Nou haha, dat was lachen, ik hoop dat je nu hebt wat je wilt.
http://psycholoogkiezen.nl/zoek-uw-psycholoog/quote:
[..]
Is het trouwens zo dat ze niets zien op een afschrijving ofzo? En als die psycholoog nou ergens in amsterdam zit ofzo...?
Ik kan je verder niet helpen, en ik weet ook niet of dit DE bron is voor een psycholoog, maar ze zijn bijna overal, en je huisarts weet er sowieso een in de buurt.
Lijkt mij dat als je met dit verhaal bij een psycholoog aankomt, die best wel wat kan vinden om je mee te helpen, dat is immers hun baan.
Is het trouwens geen optie om dit in overleg met je vader te doen? Overal waar je over hem praat komt je stiefmoeder erbij, misschien kan dit beter zonder haar?
Succes iig
Hihihh hahahaa grappen en grollen..quote:
[..]
Dat de link wordt gelegd tussen mijn gedrag, voortkomend uit het verleden, en borderline. Ik heb 2 symptomen die ik in mezelf herken eruit gevist. Ik vraag me dus af of het dus zo erg is als hun doen overkomen dat ik me moet laten controleren. Bovendien is het verleden nooit afgesloten, omdat 1 partij liegt, de andere altijd flipt en ze niet met elkaar kunnen praten.
Kortom, er zijn problemen die ik zelf herken, maar er zijn misschien ook problemen die ik niet in mezelf herken, maar er wel zijn omdat het gezeik nooit afgesloten is en er dus nog steeds dingen zijn die me dwars zitten.
Ik ga even serieus om je reply in, wat ik misschien niet moet doen. En nee, ik heb al een labeltje "autist". Nou haha, dat was lachen, ik hoop dat je nu hebt wat je wilt.
Ik heb zelf een relatie gehad met een borderliner en daar was het echt niet de vraag of er iets mis wat, laat staan wat dat mogelijk kon zijn; dat gedrag was zo uitzonderlijk dat je het direct op zou merken dat er iets niet klopte..
Ik zie buiten de problemen in je verleden, waar je moeite mee hebt om af te sluiten, maar je bent 17 en KAN je er moeilijk vanaf zonderen dus mijn inziens volgt dat vanzelf wel, buiten dat zie ik geen rare dingen.
Ik heb je hele verhaal gelezen en het moeilijk om antwoord te geven op je vraag. Je hebt moeilijke dingen meegemaakt en daar ondervind je gevolgen van. Of je hier zelf goed genoeg mee om kunt gaan of dat je hier hulp bij nodig hebt is iets dat je alleen zelf kunt beoordelen.
Dus tja.. wil je hulp van een professionele hulpverlener? En zo ja wat zou je hier dan van verwachten en wat zou je ermee willen bereiken?
Wat een load of crap. Wellicht dat jij dat zo ervaren hebt en ik heb het ook weleens gezien in mijn omgeving maar ik kan als 'ervaringsdeskundige' toch wel stellen dat dit bij beide kampen voorkomt.quote:
Ik heb gescheiden ouders en ben zelf ook gescheiden, geloof me als ik je zeg dat vrouwen na een scheiding doorgaans compleet doordraaien, vol met haat worden (hij moet bloeden die klootzak), de kinderen tegen de ex proberen op te zetten met leugens,liegen tegen de kinderen over de oorzaak als ze vreemd zijn gegaan (tja, dat kan ik moeilijk uit leggen, het ging gewoon niet meer), de ex proberen kaal te plukken,de ex bij jan en alleman zwart proberen te maken enz enz..
Het gedrag wat jij omschrijft van je moeder is precies zoals ik mijn moeder ken, mijn ex ken en nog vele andere vrouwen van gescheiden kennissen.
Gewoon een jaar of 10 a 15 het contact verbreken als je er geen zin meer in hebt en dan weer eens verder zien...
Ehm..., een vraagje? ; heb je zelf kinderen en/of ben je gescheiden? , want ik betwijfel dat...quote:Op vrijdag 3 juni 2011 23:20 schreef TripleS het volgende:
[..]
Wat een load of crap. Wellicht dat jij dat zo ervaren hebt en ik heb het ook weleens gezien in mijn omgeving maar ik kan als 'ervaringsdeskundige' toch wel stellen dat dit bij beide kampen voorkomt.
Ik ben dan ook eigenlijk wel benieuwd wat voor "ervaring" je tot een "deskundige" op dit gebied hebben gemaakt?...
Ik gun iedereen zijn eigen ervaringen en wil daar echt niet minderwaardig over doen ,maar om jezelf een "deskundige" te noemen heb je meer "ervaring" nodig dan dat jij, denk ik, kan hebben.
Ik denk aan zo'n 20 jaar werken op een advocaten kantoor of bij de kinderbescherming of als relatietherapeut of wijkhulppunt.
Mijn gok is dat je geen van dergelijke zaken in je korte leventje hebt gedaan.
Maar ik kan het natuurlijk fout hebben dus; verlicht me en vertel...
[ Bericht 16% gewijzigd door robber57 op 04-06-2011 00:21:54 ]
Nee totaal nietquote:
Maar het zou kunnen zijn, alleen ik geef haar zonder moeite heel veel ruimte... Dus, past dat wel in het plaatje van verlatingsangst?
Dat is natuurlijk niet normaal zo'n uitspraak, dat je dan ongeloofelijk boos word is alleen maar normaal en gezond.quote:
Dit probeer ik ook al zo enorm lang, maar ik weet gewoon niet hoe. De enige die me af en toe ff "corrigeert" is mijn vriendin. Die zit er wel eens bij en dan houd ze mijn hand vast. Als ik de grens over drijg te gaan dan knijpt ze daar in. Ik vind dat wel lastig, want mijn stiefmoeder kan het bloed onder mijn nagels vandaan halen door dingen uit het verleden omhoog te halen. Ze zegt soms ook bewust: "Ga naar je moeder en kom niet meer terug." om me klein te krijgen. Alleen resulteert dat nu ik dat ik ongelofelijk boos kan worden.
Luister als ik je verhaal zo lees is er volgens mij met jou helemaal niks mis.
Iedereen zou zich geraakt voelen als er ontelbare keren is gezegd, ik wil je nooit meer zien.
Het is gewoon een verwerkingsproces, je voelt je hier verdrietig over, daarna word je er kwaad om en misschien om sommige momenten wel agressief.
Dat is gewoon een manier om ermee om te gaan.
Je klinkt verder gewoon heel normaal met emoties die een mens kan hebben.
Ik zou eerder zeggen laat je niet gek maken of kletsen dat er wat met jou aan de hand is.
Een volwassen vrouw zoals je stiefmoeder die hardop twijfelt of jij wel van haar houdt??? Dat is pas niet normaal.
Dusse bouw verder aan je relaties en leven en twijfel absoluut niet aan je eigen.
En als je vriendin je af en toe moet knijpen zodat je rustig blijft, zeg iedereen heeft een niet zo fel of feller temperament. Dat is geen reden om naar een psycholoog of zoiets te rennen.
Dat is gewoon het leven, en leren omgaan met je emoties en dergeijke.
Succes en laat je niet gek maken!
Dit is misschien wel het gedrag van mijn moeder in een notendop...quote:
Ik heb gescheiden ouders en ben zelf ook gescheiden, geloof me als ik je zeg dat vrouwen na een scheiding doorgaans compleet doordraaien, vol met haat worden (hij moet bloeden die klootzak), de kinderen tegen de ex proberen op te zetten met leugens,liegen tegen de kinderen over de oorzaak als ze vreemd zijn gegaan (tja, dat kan ik moeilijk uit leggen, het ging gewoon niet meer), de ex proberen kaal te plukken,de ex bij jan en alleman zwart proberen te maken enz enz..
Tja, dat zou in principe nog kunnen, maar aan de andere kant vind ik het ook weer "oneerlijk" om dit achter haar rug om te doen, óók naar mijn vader toe is dit oneerlijk. Op die manier houd mijn vader iets voor haar achter en dat zou niemand leuk vinden. Dat vind ik ook niet eerlijk naar mijn vader toe. Dan vraag ik iets van hem wat ik zelf ook klote zou vinden.quote:
Ik hou het "probleem" het liefst bij mezelf, dan hebben anderen er ook geen last van.
Ik vind deze reactie prettiger, moet ik zeggen. Wel fijn om te horen van iemand mer ervaring dat je geen rare dingen ziet, ik vind het wel fijn dat je dat dan nog even zegt.quote:
[..]
Hihihh hahahaa grappen en grollen..
Ik heb zelf een relatie gehad met een borderliner en daar was het echt niet de vraag of er iets mis wat, laat staan wat dat mogelijk kon zijn; dat gedrag was zo uitzonderlijk dat je het direct op zou merken dat er iets niet klopte..
Ik zie buiten de problemen in je verleden, waar je moeite mee hebt om af te sluiten, maar je bent 17 en KAN je er moeilijk vanaf zonderen dus mijn inziens volgt dat vanzelf wel, buiten dat zie ik geen rare dingen.
Tja, ik weet ook niet zo goed hoe dat dan precies gaat. Gaan ze van die speciale vragen stellen, waaraan ze kunnen zien of je een persoonlijkheids afwijking hebt, of moet je je verhaal vertellen en je problemen uitleggen, waardoor hij je kan vertellen hoe je met dingen om moet gaan...? Of haal ik nu weer 2 dingen door elkaar?quote:
Ik zou het misschien wel fijn vinden, dat hij dingen in me naar boven kan halen waar ik zelf nog niet over na heb gedacht. Ik bedoel, ik kom misschien als een watje over, maar ik denk nog af en toe aan die dingen van vroeger, ik heb nare dromen en slaap soms slecht. Vooral dat laatste irriteert me mateloos. Ik zal nooit aan de pillen gaan, maar het zou fijn zijn als hij, naast de andere dingen die ik genoemd had, ook een oplossing heeft voor die nachtmerries ofzo.
En ik kom als een lulletje rozenwater over misschien, wat ik absoluut niet ben... Maargoed, het is gelukkig anoniem, normaal gesproken zou ik dit nooit gekunt hebben. Denk niet gelijk dat ik iemand ben die met 1 zuchtje wind al omwaaid..
Fijn om te horen, maar het is niet alleen daar bij. Over het algemeen ben ik al opgefokt als er een discussie is om niets, terwijl dat het soms helemaal niet nodig is. Ik zou het alleen heel erg vinden als ik dit later ook onbewust ga doen tegen mijn vriendin. Want als iemand dat niet verdiend, is zij het wel. Kan het escaleren?quote:
Dat is natuurlijk niet normaal zo'n uitspraak, dat je dan ongeloofelijk boos word is alleen maar normaal en gezond.
Dat is ook wel weer zo, dat heb ik ook meerdere malen willen zeggen, maargoed, dan is daar mijn vriendin die zegt: "Niet doen, krijg je alleen maar meer gezeik mee.". En dan moet ik haar gelijk geven, want het houdt anders nooit op!quote:
Ik zou eerder zeggen laat je niet gek maken of kletsen dat er wat met jou aan de hand is.
Een volwassen vrouw zoals je stiefmoeder die hardop twijfelt of jij wel van haar houdt??? Dat is pas niet normaal.
Nou, bedankt voor je uitgebreide reactie! Iedereen overigens. Ik zal het maar gewoon in de gaten houden en ervoor zorgen dat het niet erger wordt. Een psycholoog heeft ook geen gouden tip om het zomaar te laten verdwijnen denk ik.quote:
En als je vriendin je af en toe moet knijpen zodat je rustig blijft, zeg iedereen heeft een niet zo fel of feller temperament. Dat is geen reden om naar een psycholoog of zoiets te rennen.
Dat is gewoon het leven, en leren omgaan met je emoties en dergeijke.
Succes en laat je niet gek maken!
In ieder geval, even horen dat ik zo op het eerste gezicht geen rare dingen heb is heel erg fijn. Bedankt allemaal! Fijn dat jullie tijd hadden!
Met vriendelijke groet!
Jij hoeft je stiefmoeder helemaal niets te bewijzen laat staan dat je van haar houd, zij is diegene die het laatst in het gezin aan de tafel is bijgeschoven en mag wellicht in het dagelijkse leven de scepter zwaaien en beslissingen nemen maar heeft eigenlijk over de situatie van jou+vader+moeder niets anders te zeggen dat dat een zaak is van jou,je vader en je moeder.
Je moeder schoffeert je vader op alle mogelijke manieren tov jou en het enige dat je kunt doen is je moeder een dezer dagen in een gesprek duidelijk te laten weten dat jou dat niet zint en niet meer tolereert , je vader en moeder blijven je vader en moeder-scheiding of niet en het is voor een kind onverdraaglijk om kwaadsprekerij (waar of niet waar) over je ouders te horen zelfs al komt dat van 1 van de ouders.
Zolang je dat soort kwaadsprekerij hoort blijf je zelf maar in de put zitten en dat schaad je, het enige dat in jouw macht ligt om de situatie te veranderen zodat jij niet meer de dupe er van word is dan maar desnoods te beslissen om diegene die jou het kwaad aan doet dan maar voor een tijd niet meer te zien.
Een tussen oplossing is dat je het hele onderwerp van je vader en je hele leven bij je vader niet meer bespreekt met je moeder en vice versa, het komt er dan toch weer op neer dat jij de pineut bent en je in bochten moet wringen om de lieve vrede te bewaren, dus niet acceptabel.
Ik heb destijds hetzelfde gedaan, simpel gezegd "ik pik het niet meer-lossen jullie het lekker zelf maar onderling op, ik bemoei me er niet meer mee en ik wil er ook niets meer van horen en als dat het enigste is wat jullie me kunnen vertellen dan is er ook geen point meer om met elkaar te spreken, bekijk het maar"
Bij iedere situatie waar daarna 1 van mijn ouders bij de andere ter sprake kwam deed ik me handen op mijn oren en riep wha-wha-wha-wha, erg kinderachtig maar het heeft wel geholpen om mijn ouders op een dergelijke manier duidelijk te maken waar de schoen wrong.
Het is niet JOUW probleem....
[ Bericht 0% gewijzigd door robber57 op 04-06-2011 01:09:30 ]
Als je bij een psycholoog komt vraagt hij waar je mee zit, dus dan doe je je verhaal en geef je aan waar je mee zit of wat je graag anders zou willen.
Hij geeft geen kant en klaar oplossingen maar zoekt samen met jou hoe het anders bijvoorbeeld zou kunnen.
Afijn, uit de antwoorden die je hier op het forum geeft kan je natuurijk ook een beetje halen hoe je reageert als mens zeg maar.
Nou en dan is toch als een normaal denkend mens, je durft naar jezelf te kijken, je stelt dingen vast bij anderen.
Dus je komt gewoon heel evenwichtig over.
Je nare dromen en slecht slapen is denk ik gewoon verwerking van al wat is gebeurd en gezegd.
Soms moet je ook dingen loslaten
, wie de "schuldige" is aan de scheiding bijvoorbeeld. Relaties zijn soms gewoon lastig en mensen zijn niet altijd eerlijk, ook je ouders kunnen dat niet zijn.Neem het als een gegeven aan en ga het niet uit lopen denken dat ze daarmee niet eerlijk tegenover jou zijn en je daardoor zelf een slecht gevoel te geven.
Eigenlijk maakt het toch gewoon niet uit toch? De relatie tussen je ouders is voorbij, wie zijn schuld het ook was.
En allebei moeten ze verder met hun leven. De één lukt dat makkelijker dan de ander.
Ik denk niet dat dat verder kan escaleren.quote:
Fijn om te horen, maar het is niet alleen daar bij. Over het algemeen ben ik al opgefokt als er een discussie is om niets, terwijl dat het soms helemaal niet nodig is. Ik zou het alleen heel erg vinden als ik dit later ook onbewust ga doen tegen mijn vriendin. Want als iemand dat niet verdiend, is zij het wel. Kan het escaleren?
Dat kan alleen als je je er niet bewust van bent, maar dat ben je wel.
Dit is gewoon een "leerpuntje" in je leven.
Om die opgefoktheid te "doseren"
Maar je bent ook pas 17 hoor, zeg ik als oud mens
En als je er al zelf ben bewust van bent, dan kan je er zelf een beetje aan werken om het meer te doseren of je proberen in te houden en bij jezelf te denken pfffff laat gaan
of tot 10 tellen Heel verstandig! Maakt toch niets uit, van anderen leer je. Dus ook al moet zij jou op dit moment afremmen, leer ervan, en op den duur lukt het jezelf.quote:
Dat is ook wel weer zo, dat heb ik ook meerdere malen willen zeggen, maargoed, dan is daar mijn vriendin die zegt: "Niet doen, krijg je alleen maar meer gezeik mee.". En dan moet ik haar gelijk geven, want het houdt anders nooit op!
Ik zou zeggen heb vertrouwen in jezelf!!!!
En een psycholoog heeft geen kant en klare oplossing.
En als je eigenlijk niks mankeert behalve soms wat heftige emoties zoals opgefoktheid. man je bent 17, je kan nog jaren een beetje aan jezelf werken om niet helemaal opgefokt te raken bij discussies
Je bent je ervan bewust en dat is al heel wat!!!!
Dus je bent gewoon een aardige vent (zoals je hier overkomt) die af en toe opgefokt raakt bij discussies
en met een aardige en verstandige vriendin. 
Groetjes
Wat is je thuissituatie nu eigenlijk? Plannen om te gaan studeren bijvoorbeeld, op kamers te gaan? Dan zou je misschien echt opbloeien als je wat meer afstand hebt van de 'familie' omgeving.
Wel lijkt alsof je erg afhankelijk bent van je vriendin: alsof je de verlatingsangst helemaal op haar projecteert. Dat is iets té en misschien verwar je soms zelfs verliefdheid en verlatingsangst? Desalnietemin, er zijn ook genoeg mensen met een beschermde opvoeding die dat hebben, maar dat betekent nog niet dat het goed is.
Met vrienden praten is volgens mij ook altijd goed. Wees niet bang om voor jezelf gewoon eens wél partij te kiezen ook (voor jezelf dan, niet confrontaties aangaan ofzo)! Zeg gewoon eens tegen jezelf: dat persoon A dit en dit deed is fout en dat is niet normaal! (of tegen een vriend). Lijkt alsof je dat vermijdt (angst om 'partij te kiezen'?). Vriend / kennis van mij die ook scheidings- en andere problemen heeft gehad in zijn jeugd heeft bij een psycholoog 'geleerd' om gewoon eens dat soort dingen uit te spreken en dat heeft hem veel opluchting gegeven.
Ik ben overigens absoluut geen ervaringsdeskundige en heb dus ook 0 autoriteit op dit gebied. Maargoed, het je zorgen maken 'of je wel goed in elkaar zit' is niet de meest positieve insteek, maar het is nooit verkeerd om op constructieve manier naarjezelf te kijken. Als je klem komt te zitten kan een psycholoog helpen, dan ben je echt niet gelijk gek ofzo.
Is er iets mis met je vriendin ofzo, dat je haar niet gelooft?quote:
...
Mijn vriendin zegt dat ik niets mankeer, alleen dat ze me af en toe even "moet knijpen", zodat ik in discussies rustig blijf.
...
Ik zou haar mening honderd keer serieuzer nemen, dan elke mening van een fokker die gewoon een herleiding is van wat je zelf schrijft en hoe je het zelf benadert.
Ik lees eerlijk gezegd meer doodgewone puberongerustheid over je eigen ego (ben ik wel normaal?), dan dat de tekst enige aanleiding geeft om je een psychische tekortkoming -al dan niet met label- toe te dichten.
Dit is misschien zo, maar dit doet ze wel altijd. Ook vroeger nam ze al de touwtjes in handen, om het zo maar even te zeggen. Ze legte van alles uit over hoe mijn moeder in elkaar zat en dat ik me niet moest laten beïnvloeden. Ze projecteerde veel slechte dingen naar mijn moeder toe, waardoor ik een slechter beeld kreeg. Om weer even terug te komen op wat jij bedoeld: Ik moet me er ook niets van aan trekken eigenlijk, maar dit speelt al van jongs af aan. Dus ik ben ook van jongs af aan aangeleerd om haar serieus te nemen. En vaak heeft ze gelijk, dat moet ik óók toegeven.quote:
Jij hoeft je stiefmoeder helemaal niets te bewijzen laat staan dat je van haar houd, zij is diegene die het laatst in het gezin aan de tafel is bijgeschoven en mag wellicht in het dagelijkse leven de scepter zwaaien en beslissingen nemen maar heeft eigenlijk over de situatie van jou+vader+moeder niets anders te zeggen dat dat een zaak is van jou,je vader en je moeder.
Ik heb haar dit jarenlang duidelijk gemaakt. Ik wil niets horen, ik heb hier niets mee te maken dus hou op met praten! Ze bleef echter maar op mij in praten. Op een gegeven moment heeft mijn vader gezegd: Als ze blijft praten, dan doe je je vingers in je oren en ga je naar je kamer.quote:
Je moeder schoffeert je vader op alle mogelijke manieren tov jou en het enige dat je kunt doen is je moeder een dezer dagen in een gesprek duidelijk te laten weten dat jou dat niet zint en niet meer tolereert , je vader en moeder blijven je vader en moeder-scheiding of niet en het is voor een kind onverdraaglijk om kwaadsprekerij (waar of niet waar) over je ouders te horen zelfs al komt dat van 1 van de ouders.
Echter, mijn moeder kwam áltijd achter me aan, ik kon me nergens terug trekken. Bovendien flipte ze wanneer ik mijn vingers in mijn oren deed. Dan werd ze écht, heel, heel erg boos. 1x Was het zelfs zo erg dat ik naar de badkamer ging, ik mezelf op sloot en ze zo hard aan de deur trok dat er een scheur van een meter lang t.o.v. het slot in de plint kwam.
Toen ze rustig was heb ik haar duidelijk gemaakt dat ik er niets meer van wilde horen. Het bleef maar door gaan, tot het moment dat ik heb besloten dat ik haar niet meer wilde zien. Dit is nu voorbij, dus ik kan het niet nog een keer zeggen vind ik... Dan zou ik me echt schuldig voelen.
In dit geval hoor ik ook voor mezelf te kiezen en heb ik dat ook gedaan, maar dit kan ik niet nog een keer doen. Toen ik heb besloten om mijn moeder niet meer te zien is ze heel rustig geworden, maar ik heb haar ook echt heel veel verdriet gedaan. Ik zou het niet over mjin hart kunnen halen om het nog een keer te doen. Hoe kom je dan uit die situatie...?quote:
Zolang je dat soort kwaadsprekerij hoort blijf je zelf maar in de put zitten en dat schaad je, het enige dat in jouw macht ligt om de situatie te veranderen zodat jij niet meer de dupe er van word is dan maar desnoods te beslissen om diegene die jou het kwaad aan doet dan maar voor een tijd niet meer te zien.
Een tussen oplossing is dat je het hele onderwerp van je vader en je hele leven bij je vader niet meer bespreekt met je moeder en vice versa, het komt er dan toch weer op neer dat jij de pineut bent en je in bochten moet wringen om de lieve vrede te bewaren, dus niet acceptabel.
Heb ik dus ook gedaan, heeft enigszins geholpen, maar het heeft niet alles opgelost. Dit komt denk ik doordat het niet lang genoeg heeft geduurt. Mijn vader pushte me om naar mijn moeder te gaan, omdat hij bang was dat het straks te laat zou zijn.quote:
Ik heb destijds hetzelfde gedaan, simpel gezegd "ik pik het niet meer-lossen jullie het lekker zelf maar onderling op, ik bemoei me er niet meer mee en ik wil er ook niets meer van horen en als dat het enigste is wat jullie me kunnen vertellen dan is er ook geen point meer om met elkaar te spreken, bekijk het maar"
Bij iedere situatie waar daarna 1 van mijn ouders bij de andere ter sprake kwam deed ik me handen op mijn oren en riep wha-wha-wha-wha, erg kinderachtig maar het heeft wel geholpen om mijn ouders op een dergelijke manier duidelijk te maken waar de schoen wrong.
Het is niet JOUW probleem....
En het is wel degelijk mijn probleem. Het hoort alleen niet mijn probleem te zijn. Mijn hele jeugd heeft in het teken van de scheiding en de ruzies gestaan. Dat is er zo ingebrand dat ik nu wel degelijk wat problemen heb. Het hoort inderdaad niet mijn probleem te zijn, maar dat is het wel geworden. Mijn vader zegt bijvoorbeeld ook: "Van iedereen die met de scheiding te maken heeft gehad, ben jij degene die er het meeste last van heeft". Het is wel degelijk mijn probleem geworden door de jaren heen.
Dit laatste denk ik zelf eigenlijk ook. Ik was laatst een paar dagen alleen thuis met mijn vriendin en dat was echt heerlijk. Ik had nergens ouders om me heen, we deden gewoon lekker ons eigen ding, we hielden het huis bij, maakten ons huiswerk, kookten... Dat gevoel van onafhankelijkheid was echt heel erg fijn. Ik vind het vaak ook fijn om alleen (of met vriendin/vrienden) thuis te zijn, zodat ik geen ouders om me heen heb. Alle stress is dan in 1 keer weg, en dan gaat alles ook spontaan goed en zonder problemen. (bijv. huiswerk maken, verplichtingen nakomen, huishoudelijke taken doen). Ik denk dus dat het heel goed voor me zou zijn, omdat al die stress dan weg is, maar aan de andere kant... Het is erg duur.quote:
Wat is je thuissituatie nu eigenlijk? Plannen om te gaan studeren bijvoorbeeld, op kamers te gaan? Dan zou je misschien echt opbloeien als je wat meer afstand hebt van de 'familie' omgeving.
Ik ben inderdaad afhankelijk van mijn vriendin, zonder haar zou ik een heel ander persoon zijn geweest. Ik bouw op haar, maar kan ook prima zonder haar. Ze gaat bijvoorbeeld met vriendinnen uit naar een discotheek en dan heb ik met mijn vrienden even een "chill avond". Dat mijn vriendin dan zonder mij uit gaat, daar heb ik helemáál geen problemen mee. Ze mag van mij ook met welke jongen ze maar wil omgaan en zelfs dansen (wel normaal). Ik vertrouw haar volledig wat dat betreft, dus dat past niet in het plaatje verlatingsangst toch? We doen vaak allebei ons eigen ding, als we daar zin in hebben.quote:
Wel lijkt alsof je erg afhankelijk bent van je vriendin: alsof je de verlatingsangst helemaal op haar projecteert. Dat is iets té en misschien verwar je soms zelfs verliefdheid en verlatingsangst? Desalnietemin, er zijn ook genoeg mensen met een beschermde opvoeding die dat hebben, maar dat betekent nog niet dat het goed is.
Ik heb er wel eens met vrienden over gepraat en ook naar hun toe een kant gekozen, mede omdat hun "neutraal" zijn. En mijn "hoofd leegpraten", hoe wij het hier noemen, doe ik wanneer het voor mezelf nodig is bij vrienden of mijn vriendin en dat lucht ook op. Het is niet zo dat ik nergens mijn verhaal of mening kwijt kan, alleen niet tegenover mijn ouders.quote:
Met vrienden praten is volgens mij ook altijd goed. Wees niet bang om voor jezelf gewoon eens wél partij te kiezen ook (voor jezelf dan, niet confrontaties aangaan ofzo)! Zeg gewoon eens tegen jezelf: dat persoon A dit en dit deed is fout en dat is niet normaal! (of tegen een vriend). Lijkt alsof je dat vermijdt (angst om 'partij te kiezen'?). Vriend / kennis van mij die ook scheidings- en andere problemen heeft gehad in zijn jeugd heeft bij een psycholoog 'geleerd' om gewoon eens dat soort dingen uit te spreken en dat heeft hem veel opluchting gegeven.
Maar kan hij bijvoorbeeld ook met bepaalde vragen vaststellen of je iets "mankeert". Misschien een groot woord, maar je snapt wel wat ik bedoeld. Dat ik namelijk iets waar wat meer kan. Stel nou, dat mijn stiefmoeder weer begint over het hele borderline gedoe, maar dan serieus, en ik kan aantonen dat ik me al heb laten onderzoeken, dan is dat gelijk de genadeklap die ervoor zorgt dat ze daar niet meer over kan beginnen...?quote:
Uit eigen ervaring
Als je bij een psycholoog komt vraagt hij waar je mee zit, dus dan doe je je verhaal en geef je aan waar je mee zit of wat je graag anders zou willen.
Hij geeft geen kant en klaar oplossingen maar zoekt samen met jou hoe het anders bijvoorbeeld zou kunnen.
Bedankt dat je dit zegt, alleen zijn mijn ouders het daar niet mee eens... Althans, vooral mijn stiefmoeder. Bij haar is het echt zo dat je het moet "bewijzen". En zelfs dan kan ze nog een mening hebben die niet aansluit...quote:
Afijn, uit de antwoorden die je hier op het forum geeft kan je natuurijk ook een beetje halen hoe je reageert als mens zeg maar.
Nou en dan is toch als een normaal denkend mens, je durft naar jezelf te kijken, je stelt dingen vast bij anderen.
Dus je komt gewoon heel evenwichtig over.
Maar zolang ik niet weet waar sommige gevoelens vandaan komen, kan ik het ook niet afsluiten. Bovendien, het is nooit afgesloten geweest. Beide partijen konden en kunnen nooit normaal met elkaar praten. Ookal zouden ze met elkaar gaan praten, vooral mijn moeder, maar ook mijn stiefmoeder zullen nooit hun eigen fouten toegeven. Het zal altijd neerkomen op: Nee dat is niet waar of: zo is het niet bedoeld. Het boek is door hun (ook naar mij toe) nooit gesloten geweest,quote:
Je nare dromen en slecht slapen is denk ik gewoon verwerking van al wat is gebeurd en gezegd.
Soms moet je ook dingen loslaten
en aangezien het mijn boek niet is, hoe kan ik het verhaal dan wél afsluiten?
Dat is waar, alleen toch vind ik het jammer dat 1 van de twee liegt, maar dat is inderdaad maar iets waar ik gewoon niet aan moet denken. Tegenwoordig denk ik vaak: Ieder heeft zijn eigen waarheid. Iedereen kan het anders zien, dus het kan ook nog zijn dat ze allebei gelijk hebben. (ze ging niet vreemd, maar het leek zo e.d.)quote:
Neem het als een gegeven aan en ga het niet uit lopen denken dat ze daarmee niet eerlijk tegenover jou zijn en je daardoor zelf een slecht gevoel te geven.
Eigenlijk maakt het toch gewoon niet uit toch? De relatie tussen je ouders is voorbij, wie zijn schuld het ook was.
En allebei moeten ze verder met hun leven. De één lukt dat makkelijker dan de ander.
Ik doe wel mijn best inderdaad, en tot 10 tellen werkt inderdaad wel op sommige momenten.quote:
Ik denk niet dat dat verder kan escaleren.
Dat kan alleen als je je er niet bewust van bent, maar dat ben je wel.
Dit is gewoon een "leerpuntje" in je leven.
Om die opgefoktheid te "doseren"
Maar je bent ook pas 17 hoor, zeg ik als oud mens
En als je er al zelf ben bewust van bent, dan kan je er zelf een beetje aan werken om het meer te doseren of je proberen in te houden en bij jezelf te denken pfffff laat gaan
Haha, diequote:
Ik zou zeggen heb vertrouwen in jezelf!!!!
En een psycholoog heeft geen kant en klare oplossing.
En als je eigenlijk niks mankeert behalve soms wat heftige emoties zoals opgefoktheid. man je bent 17, je kan nog jaren een beetje aan jezelf werken om niet helemaal opgefokt te raken bij discussies
Je bent je ervan bewust en dat is al heel wat!!!!
Dus je bent gewoon een aardige vent (zoals je hier overkomt) die af en toe opgefokt raakt bij discussies
doet 't hem! 
Nee maar oké, misschien moet ik me ook gewoon niet aanstellen. Het was gewoon zo dat het mij wat te vaak werd gezegd. Bovendien hoor ik vaak dat 9 van de 10 mensen met borderline het zelf niet (kunnen) weten. Vandaar dat ik aan mezelf twijfelde.Bedankt in ieder geval voor je uitgebreide reactie.
Haha, voor zover ik weet niet! En ik geloof haar wel, alleen was ik benieuwd naar de mening van mensen die me totaal niet kennen. Mensen die dichter bij je staan geven soms een verdraaide mening, gevormd naar de band die met diegene hebt. Soms dan ben je gelijk eerlijk, maar soms dan zeg je dingen niet, of juist anders (verlichtend), waardoor de waarheid anders wordt geprojecteerd.quote:
Ik zou haar mening honderd keer serieuzer nemen, dan elke mening van een fokker die gewoon een herleiding is van wat je zelf schrijft en hoe je het zelf benadert.
Vandaar dat ik dit forum ook kies, omdat hier over het algemeen mensen zijn die zeggen wat ze denken of vinden. Ookal zijn het vreemden, dat is óók waarheid, vind ik.
De mening van mijn vriendin is wel belangrijker, maar een grotere bron van meningen kan natuurlijk geen kwaad.
Zijn pubers dan vaak ongerust over hun eigen imago?quote:
Ik lees eerlijk gezegd meer doodgewone puberongerustheid over je eigen ego (ben ik wel normaal?), dan dat de tekst enige aanleiding geeft om je een psychische tekortkoming -al dan niet met label- toe te dichten.
Dit vind ik kloppen, maar 1 ding klopt niet. Het gaat namelijk niet altijd op voor mensen die borderline hebben. Die weten namelijk 9 van de 10 keer niet van zichzelf dat ze het hebben, maar horen dit van mensen uit hun omgeving.quote:
Ik denk: Slecht zelfbeeld, twijfelen, onzeker.
Buiten dit gedoe is mijn zelfbeeld goed, dus ik twijfel niet en ben ook niet onzeker. MAAR, ik heb een zus met borderline en óók zij wist het niet van zichzelf. Vervolgens legt mjin stiefmoeder verband tussen mijn "trekjes" en borderline (die soms ook kloppen). Gepaard met de kennis dat mensen met borderline het van zichzelf niet weten, heeft mij aan het denken gezet.
Hierdoor ben ik gaan twijfelen of ik het misschien (in lichte vorm misschien) zou hebben en het niet van mezelf kunnen weten. Het heeft in dit geval dus niet te maken met mijn zelfbeeld, maar met het feit dat het mogelijk is de "ziekte" niet bij jezelf te kunnen herkennen.
TT, nee, net als de rest van de mensheid
tl & dr..?quote:
quote:
Waar maak ik me dan eigenlijk druk over?
te lang niet gelezen en ja dat was het punt wel zo'n beetjequote:
[..]
tl & dr..?
[..]
Waar maak ik me dan eigenlijk druk over?
Dr staat voor niet gelezen? Goed oke...quote:
[..]
te lang niet gelezen en ja dat was het punt wel zo'n beetje
Buiten het feit dat de hele wereld gek is, wil ik het toch voor mezelf wel gemakkelijk maken door te weten wat ik met sommige problemen aan moet en hoe ik sommige dingen op moet lossen.
Maar zonder het verhaal gelezen te hebben, weet je ook niet wat er aan de hand is, dus ik hoef ook geen algemeen advies, dat kan ik zelf ook wel bedenken.
De filosofie die jij hebt deel ik wel, maar in dit geval kan ik er niets mee.Mensnen hier reageren op wat je zelf schrijft. Je eigen perceptie bepaalt dus wat wij hier schrijven. Omdat we reageren op jouw woorden. Maar we kennen jou niet, alleen wat je over jezelf schrijft en vindt.quote:
....
[..]
Haha, voor zover ik weet niet! En ik geloof haar wel, alleen was ik benieuwd naar de mening van mensen die me totaal niet kennen. Mensen die dichter bij je staan geven soms een verdraaide mening, gevormd naar de band die met diegene hebt. Soms dan ben je gelijk eerlijk, maar soms dan zeg je dingen niet, of juist anders (verlichtend), waardoor de waarheid anders wordt geprojecteerd.
Vandaar dat ik dit forum ook kies, omdat hier over het algemeen mensen zijn die zeggen wat ze denken of vinden. Ookal zijn het vreemden, dat is óók waarheid, vind ik.
Met je ego bedoel ik niet je imago, maar je zelfperceptie. Dat is hoe jij jezelf in de spiegel ziet. Pubers zien de buitenwereld graag als gemiddeld en gewoon, en voelen zichzelf daarvan afwijken.quote:De mening van mijn vriendin is wel belangrijker, maar een grotere bron van meningen kan natuurlijk geen kwaad.
[..]
Zijn pubers dan vaak ongerust over hun eigen imago?
[..]
Wat je niet ziet van de buitenwereld, is dat ieder huisje zijn kruisje heeft. Man, het is doodnormaal dat pubers tussen 13 en 18 onredelijk kwaad worden, niet reageren als een kind en niet reageren als een volwassene. Terwijl je probeert je school goed te volgen, heb je thuis een berg ellende, en tegelijkertijd gieren de hormonen dag na dag door je lijf.
Als je achter je toetsenbord zit, dan ben je in staat afstand van jezelf nemen, jezelf te analysren, jezelf in twijfel te trekken, en je afvragen of je dat beter of slechter doet dan de gemiddelde nederlander. Dat alleen al betekent dat je kerngezond bent en slimmer dan de gemidddelde mens, naar mijn mening. Geef jezelf wat meer credits. Ik heb net een email gestuurd aan een collega van me, een halve eeuw oud, die mij schrijft hoe ze zich onredelijk afreageerde op haar zoon van twintig, terwijl ze eigenlijk worstelt met problemen op werk en in haar relatie met haar man.
Verwacht geen perfectie van jezelf, en zoek geen afwijkiung in jezelf als je af en toe in je eigen ogen onredelijk reageert. Dat doen we allemaal. Niemand is perfect. Niet op je 17e en niet op je 50e verjaardag.
Denk je dat psychologen en psychiaters geen huwelijksproblemen en relatieproblemen hebben, en altijd weloverwogen reageren in het dagelijks leven? Er is geen "normaal" dat je jezelf aan kunt leren, we zijn allemaal gewoon op elke leeftijd aapjes die reageren op de omstandigheden waar we mee geconfronteerd worden.
En voor een borderlinestoornis moet je echt wel wart meer heftig gedrag vertonen. Veel borderliners kunnen amper relaties aangaan of hebben vanwege hun gedrag.
Bijna ieder persoon in Nederland heeft zwakke punten, als je de hele Nedrlandse becvolking door de DSM IV zou halen zouden er nog veel meer mensen dan nu allerlei stoornissen blijken te hebben. Ik denk dat je niet alleen moet kijken naar kenmerken van stoornissen, maar dat je ook eens moet nadenken in hoeverre dit jou in de weg staat om een enigzins normaal leven te leven.
Als je relaties verbreekt als je dit eigenlijk niet wil, niet op eennormale manier een baan kan behouden, niet studeren, vaak ruzie maakt of vlucht in drugs, drank of games, dan kan ook voor iemand die geen stoornis heeft een bezoek aan een hulpverlener erg nuttig zijn. Misschien wel nuttiger dan voor iemand met een stoornis die er verder geen last van heeft...
Dat dusquote:
[..]
Mensnen hier reageren op wat je zelf schrijft. Je eigen perceptie bepaalt dus wat wij hier schrijven. Omdat we reageren op jouw woorden. Maar we kennen jou niet, alleen wat je over jezelf schrijft en vindt.
[..]
Met je ego bedoel ik niet je imago, maar je zelfperceptie. Dat is hoe jij jezelf in de spiegel ziet. Pubers zien de buitenwereld graag als gemiddeld en gewoon, en voelen zichzelf daarvan afwijken.
Wat je niet ziet van de buitenwereld, is dat ieder huisje zijn kruisje heeft. Man, het is doodnormaal dat pubers tussen 13 en 18 onredelijk kwaad worden, niet reageren als een kind en niet reageren als een volwassene. Terwijl je probeert je school goed te volgen, heb je thuis een berg ellende, en tegelijkertijd gieren de hormonen dag na dag door je lijf.
Als je achter je toetsenbord zit, dan ben je in staat afstand van jezelf nemen, jezelf te analysren, jezelf in twijfel te trekken, en je afvragen of je dat beter of slechter doet dan de gemiddelde nederlander. Dat alleen al betekent dat je kerngezond bent en slimmer dan de gemidddelde mens, naar mijn mening. Geef jezelf wat meer credits. Ik heb net een email gestuurd aan een collega van me, een halve eeuw oud, die mij schrijft hoe ze zich onredelijk afreageerde op haar zoon van twintig, terwijl ze eigenlijk worstelt met problemen op werk en in haar relatie met haar man.
Verwacht geen perfectie van jezelf, en zoek geen afwijkiung in jezelf als je af en toe in je eigen ogen onredelijk reageert. Dat doen we allemaal. Niemand is perfect. Niet op je 17e en niet op je 50e verjaardag.
Denk je dat psychologen en psychiaters geen huwelijksproblemen en relatieproblemen hebben, en altijd weloverwogen reageren in het dagelijks leven? Er is geen "normaal" dat je jezelf aan kunt leren, we zijn allemaal gewoon op elke leeftijd aapjes die reageren op de omstandigheden waar we mee geconfronteerd worden.
Dat staat voor "too long, didn't read"quote:
[..]
Dr staat voor niet gelezen? Goed oke...
Maar goed, on-topic. Het klinkt alsof je helemaal niks mankeerd, niets om je nu echt grote zorgen over te maken als je er geen last van hebt in je normale leven. Maar dat is een filosofie die je meestal wel kan toepassen, als jij en anderen om je heen er geen last van hebben leef dan gewoon je leven en maak je geen zorgen of er misschien iets mis met je is.
Borderline diagnose bij jezelf nou ik niet doen iniedergeval, probeer voor de grap eens alle psychologische fenomen af te gaan en kijk bij hoeveel je er wel niet tenminste 25% van de symptomen hebt. Je zal merken dat die symptomen vaak zo vaag geschreven zijn dat iedereen zich wel ergens in herkend.