Hallo allemaal,
Deze vraag komt misschien heel raar over. Misschien lijkt het alsof ik gek denk te zijn, of dat ik depressief ben, maar dit is absoluut niet zo. Het is misschien ook een beetje raar dat een persoon als ik deze vraag stel, want ik vind zelf dat ik over het algemeen een stabiel en sterk persoon ben. Alleen zijn er een aantal dingen in mijn leven voorgevallen, waardoor ik op bepaalde punten anders functioneer dan normaal.
Het is lastig om het even snel uit te leggen, dus ik begin maar even bij het begin. Het kan een lang verhaal worden, dus neem de tijd om het te lezen. Heb je niet de tijd om het te lezen, dan is het misschien ook niet raadzaam om hier aan te beginnen.
VerledenAls jong hummeltje werd ik geconfronteerd met de scheiding van mijn ouders. Dit gebeurde toen ik een jaar of 2 was en weet daar dus ook niets meer van. Ik heb op jongere leeftijd verhalen gehoord van mijn ouders over wat er gebeurd zou zijn. Mijn moeder zou mijn vader bedrogen hebben. Het gekke is dat ik dit van mijn stiefmoeder hoorde, ze vertelde het alsof zij mijn vader was. Mijn vader zat erbij, maar sprak haar niet tegen, dus ik neem aan dat hij achter de uitspraak stond. Mijn vader is bovendien een eerlijke en oprechte man, dus als het niet waar zou zijn, dan had hij er wat van gezegd. Mijn moeder echter, zegt dat het anders was, dat het gewoon niet meer "ging", uitleggen kan ze niet.
Maargoed, ikzelf was er niet bij, dus ik geloof niemand, ik trek geen conclusies.
Wat wel duidelijk is, is dat 1 van de twee partijen liegt. Dat vind ik heel erg, dat 1 van de 2 partijen niet eerlijk wil zijn tegen mij. Wat het ook is, ik hou toch wel van ze, dus het zou niets veranderen. Dat vind ik erg vervelend.
Mijn moeder is na de scheiding erg depressief geworden en mijn vader kreeg dan ook de zeggenschap over mij. De zus van mij moeder koos ook mijn vaders kant, omdat ze vond dat mijn moeder niet in staat was goed voor mij te zorgen (terecht, lijkt me). De relatie tussen mijn moeder en tante is slecht, evenals die van mijn moeder en oom. Mijn moeder kan met geen van beide (meer, sinds de scheiding,) opschieten. Ze heeft zelfs de vrouw van mijn oom een gat in der hoofd geslagen, bij mijn oma, met mjin oma's telefoon(

), waar ik bij was. Mijn stiefmoeder pleitte voor het feit dat mijn moeder (voor haar eigen bestwil) opgenomen moest worden en dit is gebeurd.
Ik was dus bij mijn vader en daar had ik het fijn. Het was rustig en ik miste mijn moeder eigenlijk niet echt. Na een maand ofzo was mijn moeder weer "rustig" en kon ik 1 weekend in de twee weken naar haar toe. Wat ik me nog goed kan herinneren is dat mijn moeder ELK weekend tegen mij aan praatte, dat ik bij haar moest komen wonen. Mijn stiefmoeder was een kutwijf en een hoer en mijn tante was ook gemeen. Ik was het hier niet mee eens (ik hield van ze) dus ik sprak haar tegen. Dit leidde soms tot grote woedeuitbarstingen van mijn moeder. Ik was bang, echt heel bang, soms vreeste ik zelfs voor mijn leven en viel ik pas in slaap als ik zeker wist dat ze sliep. Dit was nooit nodig geweest, mijn moeder zal me nooit iets aan gedaan hebben, maar als ze boos wordt m.b.t. de scheiding, krijgt ze echt zo'n "gloed" in haar ogen. Ik krijg daar nog steeds de kriebels van. Het was overigens niet elk weekend zo, maar het resulteerde wel dat ik minder naar mijn moeder wilde.
Steeds als ik thuis kwam bij mijn vader, was ik verdrietig. Hij maakte zich zorgen, dus ze vroegen steeds: "Ja maar wat doet ze dan?, wat is er gebeurd?". Gezonde bezorgdheid en ze bleven altijd neutraal. Ze maakten mijn moeder nooit bewust zwart. Andersom wel. Toch, kreeg ik door hun een ander beeld van mijn moeder. Ze vertelden bijvoorbeeld dat mijn moeder misschien niet helemaal goed in der vel zat en dat ik haar misschien even niet moest zien. Ik heb haar een maand niet gezien toen en dat was fijn. Na die maand begon alles overnieuw. Ik heb dus wel gedacht dat mijn moeder "niet helemaal goed was". Ik wist toen helemaal niet wat het inhield.
Als kind heb ik voor mijn gevoel altijd tussen 2 partijen in gezeten. Mijn vader liet me doen wat ik wilde (ik mocht wanneer ik wilde naar mijn moeder, maar ik wilde nooit), maar toch voelde dat niet zo. Mijn moeder bleef als klein kind op mij inpraten en heeft me 1 of 2 keer geslagen. Ze heeft echter 100x gezegd: "Ik wil je nooit meer ziën.".
Dit heeft mij emotioneel zo aangetast, dat ik soms bang ben om in de steek gelaten te worden, door wie dan ook. Deze zin steekt letterlijk dwars door mijn ziel heen. Ik krijg zelfs tranen in mijn ogen als ik het uittyp, dus het zit echt heel diep.
De dikgedrukte zin kom ik later op terug.
2 Jaar geleden.2 Jaar geleden (toen was ik 15) heb ik besloten mijn moeder nooit meer te zien, nadat ze had gezegd: "Ik wil je nooit meer zien.", was ik er echt klaar mee. Na anderhalf jaar heb ik weer contact gezocht en was het een stuk rustiger, heel fijn. Toch, sommige dingen heeft ze nog steeds. Bijvoorbeeld als de naam van mijn stiefmoeder valt, dan strekt haar gezicht strak en krijgt ze een chaotische blik in haar ogen.
Het nu.Ik heb soms nog last van de dingen die vroeger zijn gebeurd. In discussies bijvoorbeeld heb ik soms moeite om me rustig te houden. Ik raak erg snel opgefokt en ga vaak harder praten. Dit heb ik overigens ALLEEN (nog) bij mijn ouders gehad. Voor de rest heb ik een goede zelfbeheersing.
Echter, mijn stiefmoeder heeft een dochter met borderline. Een hele lieve vrouw, maar af en toe depressief, heeft geldproblemen en "als ze een ijsje wilt, dan wilt ze het NU" (figuurlijk). Voor bordeline zijn een aantal symptonen en zij voldoet daar met heel veel dingen aan. Ze is dan ook zwaar bordeline patiente, met hier en daar vervelende gevolgen van dien.
Nu is het zo, dat mijn stiefmoeder wel eens heeft gezegd dat mijn moeder een beetje op mijn zus lijkt. Ook toen ik jong was. Mijn moeder was "soms ook een beetje zo". Nu is het alleen zo, dat wanneer er onenigheid is tussen mij en mijn stiefmoeder, ze ook verbanden legt tussen mijn moeder en mij. Lekker makkelijk, want ik ben haar zoon, "dus ik het ook zo". Dit zegt ze echter alleen wanneer ik een mening heb die zij niet deelt. Ze wil ook altijd de touwtjes in handen hebben. Ik ben zelfstandig, maar dat kan ze niet hebben. Ik ga hedendaags ook meer naar mijn moeder en dan twijfelt ze ineens aan het feit of ik wel van hun houd.
Mijn persoonlijkheid.Ik heb eens opgezocht wat de symptonen van borderline zijn en heb geprobeerd mezelf daarin te kunnen vinden. Wat ik bij mezelf heel erg terug vind komen is het feit dat ik soms bang ben verlaten te worden. Dit is niet heel sterk aanwezig, in vlagen alleen, vooral met ruzies. Ook zijn bij borderline patienten dingen veel "zwart wit". Bijvoorbeeld: Ik haat je, maar ik hou toch wel van je. Dit heb ik gehad bij mijn moeder, nu alleen niet meer. Dit zijn mij de meest belangrijke dingen die bij mij overeen komen.
Ik ben overigens wel tevreden met mezelf, ik ben trots op mezelf en ik durf te zeggen dat ik ook goed voor anderen ben. Ik heb alleen veel ruzie met mijn ouders, alleen met mijn ouders. Vervolgens begint mijn stiefmoeder de link te leggen tussen mij en mijn moeder, als ze niet kan "winnen".
Samenvatting:
Ik ben soms bang om in de steek gelaten te worden.
Ik doe het liefst wat ik zelf wil, mijn vriendin is de enige die controle over mij heeft.
Ik ga door het voor voor mijn vriendin, ik houd het meest van haar.
Ik heb vaak ruzie met mijn ouders, alleen met mijn ouders.
Ik heb een hekel aan discussies, ik heb dan moeite met zelfbeheersing.
Ik ga door het lint door de zin: "Ik wil je nooit meer zien". Vroeger was het verdriet, nu is het agressieviteit.
Niemand, maar dan ook niemand valt mijn vriendin lastig. Ze mogen met haar praten, met haar dansen (gewoon normáál dansen) en het gezellig met haar hebben, maar ze moeten hun handen thuis houden.
Ik ga door niemand in mijn leven door het vuur, behalve mijn vrienden en voorál mijn vriendin.
Ik hecht totaal geen waarde aan mijn ouders, behalve mijn vader. (hoewel soms niet genoeg).
Ik kan héél, héél slecht tegen mensen die huilen, of verdrietig zijn. Mijn stiefmoeder en moeder maken daar voor mijn gevoel soms wel eens gebruik van. Mijn stiefmoeder moet al huilen om het kleinste dingetje.
Persoonlijkheid stiefmoeder.Ze twijfelt vaak of ik wel van haar houd.
Ze wilt alles weten (m.b.t. mijn moeder).
Ze wilt altijd de touwtjes in handen hebben, een beetje een controlefreak.
Ze bedoeld wel altijd alles goed zegt ze, en hier ben ik het in 9 van de 10 gevallen mee eens.
Ze huilt heel snel, soms om niets vind ik (mannen-mening)
Ze is soms erg depressief door haar dochter.
Ze is heel erg zorgzaam, het liefst zorgt ze voor iedereen.
Ze denk alles beter te weten omdat ze "ouder is dan jij".
Ze bemoeid zich OVERAL mee.
Persoonlijkheid moeder.Ze verdraaid te waarheid vaak, tegen het liegen aan.
Ze kan enorm boos worden m.b.t. scheiding.
Ze kan in zulke discussies niet objectief blijven.
Ze was erg depressief.
Ze twijfelt eraan of ik van haar houd.
Ze kan haar fouten niet toegeven, ze doet nóóit wat fout.
Ze kijkt alleen vanuit háár ogen, nooit door die van een ander.
Ze is wantrouwig m.b.t. mijn vader of stiefmoeder.
Persoonlijkheid vader.Rustig, eerlijk en stabiel.
Kan dingen héél duidelijk uit leggen.
Is altijd bezig met het bedenken hoe mensen in elkaar zitten.
Vraagt zich af "waarom dingen gebeuren".
Geeft en gaf mij vrijheid, ookal vond hij dat zelf soms vervelend.
Doet alles voor me.
Heeft een goede zelfbeheersing, maar als hij boos wordt, dan is dat áltijd terecht.
Moeilijk over de zeik te krijgen, de hele wereld kan instorten, hij blijft rustig en objectief.
Spreekt bijna nooit voor zijn gevoel.
Ik, mijn vrienden en mijn vriendin.Wat ik met mijn ouders heb, heb ik noooit met anderen. Als helemaal niet met mijn vriendin. Mensen zien mij als een aardige jongen en mijn vriendin houdt heel veel van me. Mensen kunnen op mij bouwen, ik laat nooit mijn vrienden in de steek, nooit gedaan ook.
Wat wil ik weten?Het was een heel lang verhaal, dus misschien komen de meeste antwoorden door te reply'en hieronder. Wat ik wil weten of ik goed functioneer, of dat ik me moet laten onderzoeken. Ik ben heel onzeker geworden door de uitspraken van mijn stiefmoeder over mij. Ik ben erg zelfverzekerd, maar het is nu meerdere malen gezegd dat ik aan mezelf twijfel.
Mijn vriendin zegt dat ik niets mankeer, alleen dat ze me af en toe even "moet knijpen", zodat ik in discussies rustig blijf.
Wat vinden jullie? Wat moet ik doen? Stel gerust vragen. Het klinkt misschien overdreven, maar ik zou het heel fijn vinden als iemand hier met mij over wilt praten, zodat ik ook de mening van anderen die ik niet ken, te horen krijg.
Voor de "onzin fokkers" die "leuke" opmerkingen willen gaan plaatsen, ga je zelf alsjeblieft weer fappen achter je beeldscherm en laat dit topic met rust.
Bedankt alvast.
[ Bericht 0% gewijzigd door abcdefg1234 op 03-06-2011 20:33:04 ]