Bevallingsverhalen deel 13

Mijn verhaal ook maar eens??

Op 29 juli 2010 mochten we ons om kwart over 8 in de ochtend melden op de gyn-afdeling van het ziekenhuis...

De avond daarvoor hadden we al onze cupcakes staan te versieren, de laatste buikfoto's genomen. Nog even volop genoten van dat gefriemel en gewoel in mijn buik en daarna wat onwennig gaan slapen..

Natuurlijk waren we al voor de wekker wakker, maar zo heel slecht hadden we nog niet eens geslapen. De gezonde zenuwen gierde al wel door ons lijf. We waren dus ook al ruim op tijd in het ziekenhuis. We kregen al snel onze kamer aangewezen en begonnen maar vast wat spullen uit te pakken en klaar te leggen; Oona's deken, muziekdoosje, mijn toilettas, fototoestel...
Uhh... Tja... We waren er klaar voor!

Oona lag al sinds de 28ste week in stuit... Ondanks vele kermiscapriolen bleef ze eigenwijs bovenin liggen met haar bolletje.. Een draaipoging bij 36 weken was niet gelukt.. (Nooooooooooooooooooooooooooooit meer! Bah, zo de controle kwijt, mega gaan hyperventileren.. wat een rotgevoel is zo'n draaipoging!)

Na die draaipoging kwam nog het lastigste... Ik mocht zelf kiezen... een stuitbevalling proberen of toch een geplande keizersnee... NIET te doen die beslissing.. Mijn gevoel werd alle kanten op gesmeten.. gyn zei dit.. ervaringsdeskundigen zeiden dat... en ik, ik werd gek!

Na heel veel denken en afwegen uiteindelijk toch voor een geplande keizersnee gegaan.. 10 dagen voor de geplande datum (we mochten zelf kiezen ) liepen we dus het ziekenhuis uit met een briefje met daarop de geboortedatum van onze dochter ... Vreemd, maar ook wel heel bijzonder om zo 10 dagen er naar toe te leven..

Wel heel raar om verpleegkundigen terug te zien die ik 6 weken daarvoor ook al aan mij bed had gehad. Ik had 3 dagen in het ziekenhuis gelegen met 33 weken ivm een flinke bloeding. Helaas hebben ze nooit gevonden waardoor dat kwam. Maar de kamers en bedden voelde daardoor al wel een beetje vertrouwd.

Om 9 uur kwam er een verpleegkundige met mijn operatieschort, en spullen voor de katheter. Toen begonnen de zenuwen pas echt. Die dag zouden er 3 geplande keizersnedes zijn. Ik was nummer 2, en nummer 1 was op dat moment al bezig.
Om half 10 kwamen ze ons ophalen. M. werd in een mooi blauw pakkie gehesen, prachtige operatieklompen, en we kregen een begeleidster met ons mee die ook foto's zou gaan maken.

Vanaf toen was ik de tijd een beetje kwijt.. Ineens ging alles heel erg snel..
Ik werd de operatiezaal ingereden, moest over op het andere bed... en raakte toen van het padje af... hyperventileren, overal mensen, in mijn ene arm werd een infuus gezet, aan mijn andere arm een bloeddrukpomp, de anesthetist zag gelukkig hoe ver ik heen was en begon me vragen te stellen om me erbij te houden. Voor mijn gevoel gebeurde alles binnen een minuut, ook werden mijn benen ineens heerlijk warm... de ruggeprik zat er gewoon al in!

Ik landde weer een beetje op aarde toen het gordijn omhoog ging en ze vroegen wat ik nog voelde... Ja! ik voel iets! Pijn?! Nee, dat niet... Prima zeiden ze, dan is het goed wat we zijn al binnen!

Ik voelde inderdaad wat geduw zoals ze me van te voren al verteld hadden, en heel snel daarna zagen we Oona's hoofdje boven het gordijn uitkomen. Prachtig!
Ze moest even mee voor controle en M. mocht symbolisch nog een stukje navestreng doorknippen.. Toen bracht hij Oona bij mij... Wauw, wat voelde dat goed, compleet..

Doordat ik me zo bewust op de keizersnee heb kunnen voorbereiden vond ik het herstellen goed gaan. Ik had wel pech dat ik wat allergisch op de morfinepomp reageerde (JEUK! en van de wereld) Oona bleek een pittbull die vanaf moment mijn tepels flink te grazen nam... de eerste nachten waren we dus ook erg blij dat er altijd mensen in de buurt waren... Maar owow wat voelde het goed om 3 nachten later Oona mee naar huis te mogen nemen!

Erg leuk om ook eens van een geplande keizersnee te lezen! En fijn dat het herstel voorspoedig was.

Ik snap heel goed dat je gevoel je alle kanten op slingerde. Ik zou dit keer in principe ook voor een keizersnee mogen kiezen. En als ik dit dan weer zo lees, dan voelt het best wel 'vertrouwd' hoe dat allemaal gaat. En dan denk ik: ja, ik kan me nog bedenken... Maargoed, ik zie wel hoe ik er aan het eind van de zwangerschap over denk. En als de mijne in stuit ligt, neem ik denk ik ook dezelfde beslissing als jij. Bedankt voor je verhaal!

Achteraf heb ik ook zeker het goede gekozen! Gaf zoveel rust!
Wellicht was een stuitbevalling ook wel gelukt.. maar dan had ik tot het laatste moment in onzekerheid gezeten of het daadwerkelijk zou lukken... En na die bloeding met 33 weken en de mislukte draaipoging was ik toe aan zekerheid...

Oooh Relain, ik wist niet dat je een geplande kz had gehad, maar ik denk dat ik er ook voor gekozen zou hebben.. net zoals het niet meer draaien bij een volgende keer (ik denk altijd dat kindjes om een reden in stuit liggen.. draaien lijkt me dan eng!)

En wat een moppie heb je

Ja kan me voorstellen dat dat rust geeft! Die onzekerheid is niks! En laten draaien zou ik ook nooit doen. Ik zou wel dingetjes willen proberen, zoals een kwartiertje op handen en knietjes zitten (gelezen in Z&G) of acupunctuur ofzo. Maar een echte draaipoging lijkt me pijnlijk en is ook echt niet zonder gevaar.

quote:

Op zondag 6 november 2011 09:04 schreef Fee-nix het volgende:
Ja kan me voorstellen dat dat rust geeft! Die onzekerheid is niks! En laten draaien zou ik ook nooit doen. Ik zou wel dingetjes willen proberen, zoals een kwartiertje op handen en knietjes zitten (gelezen in Z&G) of acupunctuur ofzo. Maar een echte draaipoging lijkt me pijnlijk en is ook echt niet zonder gevaar.

in mijn bevallingsverhaal bedoel je?

doos, Deepfreez ging ook op handen en knieën zitten en toen is dr uk wellicht ook gedraaid! denk dat Fee-nix dat bedoelde?

Ja ik bedoelde DF inderdaad .

De mijne vond dat 3x nix... Ging tekeer alsof ze in een achtbaan zat maar draaien ho maar!

ah oke, omdat ik dat 9 weken geleden ook al vertelde en nu dus ook in mijn bevallingsverhaal

Ja klopt KD, bij jou werkte het ook! Maar ik had meer het idee dat bij jou het draaien al in gang was en dat je toen instinctief zo ging zitten? Omdat je eerst misselijk werd? Maar ik kan het fout hebben natuurlijk . En DF die ging 'uit het niets' gewoon op advies op handen en knieën zitten.

Maar dat zijn inderdaad al twee positieve ervaringen met 'doggystyle' .

Ik heb 2 verhalen en ze zijn allebei erg, ERG lang... Maar het is erg fijn om het allemaal op te schrijven, had ik nog niet in deze mate gedaan...

Deel 1:

Het is 5 november 2010. Lachend staan we achter het toneel ons voor te bereiden op het stuk wat we voor de tweede keer op de planken moeten zetten. We hebben het over kinderen die momenteel nog ‘in de maak’ zijn.
“Die van m’n dochter is nu 5 cm groot!” zegt A.
“Die van mij is nu zo groot als een theelepeltje!” roep ik. Die woensdag ervoor was ik namelijk alweer 16 weken zwanger, wat gaat dat hard!
“Die van mij is nu 10 weken!” zegt T. onverwachts. Wat leuk, ze is dus zwanger van haar tweede.
“Je hebt echt totaal nog geen buikje voor 16 weken!” zegt Y. tegen mij. “Nee, goed he!” zeg ik nog.

Zaterdag 6 november 2010. Het is de laatste keer dat we moeten spelen met dit stuk. De avond bestaat uit 2 eenakters en ons stuk is het eerste stuk dat gespeeld gaat worden. We spelen met z’n vieren en ik moet als laatste op.
Hoewel de voorgaande avonden wel goed gingen ben ik wel nerveus. Maar kom op, ik ken m’n teksten uit mijn hoofd dus het gaat gewoon lukken!
Oef, over een minuut of 10 moet ik op. Ik besluit toch nog even naar het toilet te gaan.
Het wil niet echt lukken op het toilet, maar ik moet! Straks kan het niet meer! Dus even wat kracht bijzetten. Goed, klaar, en dan... bloed. Er zit bloed op m’n toiletpapier, helderrood...
Ik krijg een hartverzakking. Dat is toch helemaal niet goed? Wat nu? Ik hoor mezelf “Niet doodgaan, niet doodgaan, niet doodgaan” zeggen.
Ik ben beduusd en loop naar mijn regisseur die achter de coulissen functioneert als souffleur. Ik vertel hem wat er net is gebeurd en hij vraagt of hij T. moet halen.
T. is verpleegkundige. Ik zeg dat ik dat wel wil en hij komt met T. terug. Ik begin te huilen en raak nu wel ineens in paniek. “Rustig maar, misschien is het niets. Waarschijnlijk een adertje dat is gesprongen. Als je er straks nog niet gerust over bent, moet je gewoon met de huisartsenpost bellen.”

Ik droog m’n tranen, laat T. m’n grime weer een beetje bijwerken en dan snel ik me richting het toneel want ik moet op. Ik ken al m’n teksten, ben 1 keer wat laat met het inzetten van een zinnetje. Ik zat me namelijk af te vragen of ik het nummer van de huisartsenpost nu wel of niet in mijn telefoon had staan.

Nadat de tweede eenakter is gespeeld wordt onze spelersgroep gevraagd weer op het toneel te verschijnen. Daar ik in het publiek zat te kijken, moet ik een trappetje voor het toneel op lopen. Ik struikel en val, voor het oog van een volle zaal. Oeps...
“Zeg, als je je kindje kwijt wilt moet je vooral niet uitkijken waar je loopt!” grapt een van mijn medespelers. Ik moet lachen. En ondertussen denk ik aan mijn kindje, 16 weken en 3 dagen oud. “Niet doodgaan, niet doodgaan, niet doodgaan”.

Mijn man G. was die avond ook komen kijken en ook hij schrikt een beetje van wat ik te vertellen heb. Maar ik stel hem gerust: “Het is waarschijnlijk niets, maar het is wel even flink schrikken!”
We doen nog een drankje en gaan naar huis.
Thuisgekomen plaats ik nog een berichtje op fok over wat er gebeurd is:

quote:

Op zondag 7 november 2010 01:32 schreef Take_A_Picture het volgende:
Zo, vanavond ff flink geschrokken. Moest naar t toilet en t wilde niet echt dus ik wat kracht zetten (sorry dames voor t onsmakelijke verhaal). En wat zie ik aan mn toiletpapiertje... helderrood bloed. Ik helemaal vernuft en paar minuten later kwamen de tranen. Het is waarschijnlijk niks, want 2 u later was t weer over en t was niet veel bloed, ook geen pijn gehad ofzo, maar toch.
Elke keer als ik nu naar de wc moet zit ik maar van, 'niet doodgaan, niet doodgaan!'.
Nouja ik ga nu maar slapen. Als het morgen weer bloed bel ik de dokter wel. Ik gok op een gesprongen adertje oid van het persen (vriendin die verpleegkundige is zei dat dat het hoogstwaarschijnlijk was). Maar toch schrik je je rot!

De ochtend komt en ik heb geen last van bloedverlies. Toch ben ik niet helemaal gerust en sms een vriendin. Ik vraag haar Angelsounds te leen en dat is prima. Om 10 uur zijn we op weg om het apparaatje op te halen en om 11 uur zijn we thuis om te gaan luisteren.
Om 12 uur bel ik die vriendin op om te zeggen dat ik niets kan vinden op mijn eigen hartslag na, na een uur zoeken. Zij zegt me om toch maar de post te gaan bellen. Ik durf het niet zo goed, voel me een zeur want er is waarschijnlijk niks aan de hand! Het gebeurt zelfs bij verloskundigen dat ze het hartje even niet kunnen vinden.
Ik ga toch maar bellen en we mogen langskomen. Ik verontschuldig me nog tegenover G. dat ik zo’n muts ben. Hij zegt ook bezorgd te zijn dus ik moet me daar niet zo druk over maken.

We zitten bij de huisarts die dienst heeft. Ik weet haar naam niet meer, maar het is een apart figuur. Ik doe mijn verhaal en dan is er toch een probleempje: De huisartsenpost heeft niet ergens standaard een doptone-apparaatje liggen.
Er wordt overal druk gezocht en uiteindelijk komt de dokter aanzetten met een of ander gammel ding. Ik mag gaan liggen en zij gaat druk op zoek naar een hartslag.
Omdat die doptone zo gammel is wordt het geluid enorm verstoord. Maar, ook al hoor je allerlei vage geluiden, je hoort ook mijn hartslag. Die van mijn kind niet.

“Ik denk niet dat er iets aan de hand is, hoor, maar ik stuur je wel even door naar verloskunde, daar hebben ze betere apparaten dan dit stomme ding,” zegt de dokter.
G. en ik lopen naar afdeling 450, afdeling verloskunde. We worden opgevangen door een verpleegkundige en kamer 4 in gelaten. Daar mag ik op een bed liggen en de verpleegkundige komt met een veel beter apparaatje aan.
Helaas kan de kwaliteit van dit apparaatje ons geen hartslag van mijn kindje geven.
Maar, ze geven niet op. Er wordt een echo-apparaat bijgehaald en een verloskundige komt mee kijken. Ze heet Janneke.

En we hebben beeld! Ik zie mijn kindje liggen in mijn buik.
“Hoe ver was je ook alweer?” vraagt Janneke.
“16 weken en vandaag 4 dagen”, antwoord ik.
“Nou, dit apparaat is ook een oud apparaat dus ik kan niet alles heel goed zien, maar wat ik wel kan zien is dat dit kindje wel heel klein is voor 16 weken. We gaan de gynaecoloog oppiepen en dan gaan we hem er even naar laten kijken.”
G. is in paniek. Ik niet. Misschien zien ze het wel niet goed. Ik troost G. En vertel hem dat het misschien een fout van het apparaat is, en dat het vast wel goed zal komen.
Ondertussen horen we de verpleegster en de verloskundige tegen elkaar zeggen dat Dokter Que is opgeroepen. G. en ik kijken elkaar aan met een blik van, ‘ohnee.’ Dat was een enorme hork van een gynaecoloog en die gaat mij nu weer onderzoeken. Nouja, wat moet, dat moet.

Janneke loopt mee met mij en G. naar de afdeling Gynaecologie.
De afdeling is donker. Op zondag is het natuurlijk niet open. Ik schud Dokter Que de hand en hij leidt ons naar zijn echo-apparaat.
“Dit ziet er niet goed uit,” zegt hij terwijl hij het scherm bekijkt. “Ik wil even een inwendige echo maken voor de zekerheid.”
Ik raak in paniek en begin te huilen.
De inwendige echo bevestigd helaas het vermoeden welke mijn man al had.
Er is geen kloppend hartje te zien en het kindje is qua grootte 11 weken en 3 dagen. De gynaecoloog drukt nog wat op m’n buik maar m’n kindje ligt stil.
Stil. Dood. Ons kindje is dood.

9 november 2010. Het is de dag dat ons kindje geboren gaat worden.
Janneke had geregeld dat we niet meteen de dag erop terug moesten komen, maar dat we even een dag rust hebben.
Ondertussen heb ik mijn verhaal gedaan hier op Fok. Ik krijg enorm lieve berichtjes van andere users.
Die maandag post ik:

quote:

Op maandag 8 november 2010 10:33 schreef Take_A_Picture het volgende:
Ik had overmorgen 17 weken geweest zijn. Keek al zo uit naar de 20 weken echo.
Nu zit mn maag steeds te rommelen en hoop ik maar dat t er nu nog niet uitkomt.
Moet gewoon morgen in t ziekenhuis gebeuren.
Ben wel beetje bang voor wat we te zien krijgen. Het is toch al ws een week of 2, 3 dood.

Ik heb een pil meegekregen die ik de avond voor de inleiding in moest nemen. Deze pil zou de aanmaak van progesteron stoppen en dus de bevalling makkelijker maken.
Ik had het gevoel dat ik mijn kindje vermoordde door die pil in te nemen.

Afijn, het is dus dinsdag en we melden ons om 9 uur bij afdeling 450. We krijgen een eigen kamer en ik maak kennis met mijn verpleegkundige van die dag, Jos. Zij is enorm lief voor me.
Jos vertelt me dat ze straks met een verloskundige komt. Zij zal een aantal tabletten inwendig inbrengen en deze tabletten zullen de bevalling in gang zetten.
Om 10 uur komt verloskundige Annet binnen en de tabletten worden ingebracht. Nu is het afwachten geblazen.
Op de een of andere manier ben ik enorm rustig. Ik kan grapjes maken, lachen, spelletjes spelen op m’n DS. Ik vind het allemaal heel spannend maar tegelijkertijd laat ik alles maar over me heen komen.

Het is een uur of 1. De vliezen breken, de weeën beginnen. Ik krijg uiteindelijk paracetamol met codeine tegen de pijn. Dit helpt.
Op den duur moet ik naar het toilet. Er hoort een po in het toilethok te liggen, maar deze ligt er niet. G. gaat een verpleegster halen. Dan voel ik iets binnen in mij naar beneden schuiven. Ik roep G. en schuifel weer naar m’n bed.
Annet komt aangelopen met een arts-assistent, vraagt of hij mag meekijken. Dat mag. Je ziet toch niet elke dag een minikindje geboren worden, als hij er iets van kan leren, prima.
Ik mag gaan persen. Hoe dan? Hoe moet ik persen? Ik weet niet wat ik moet doen en doe eigenlijk maar wat. Het blijkt de goede manier want om 10 voor 2 wordt ons prachtige kindje geboren. Het is zo groot als de pink van G. Het heeft 10 vingertjes, 10 teentjes. Is helemaal compleet.
Gelukkig komt de placenta ook meteen mee en deze lijkt compleet.
Ik ben niet meer bang voor hoe het eruit zal zien, ik wil het zien, vasthouden.
Ons kindje wordt op een washandje gelegd en ik krijg het in m’n handen. Verwondert en enorm trots kijk ik ernaar. Ons kindje. Ons sterretje. Ik ben mama. G. is papa. Maar ook niet.

[ Bericht 0% gewijzigd door Take_A_Picture op 07-11-2011 15:07:39 ]

En deel 2:

Het is 2e kerstdag negetieneen... ohnee wacht, ik was dat liedje niet aan het zingen. Nog een keer.
Het is 2e kerstdag 2010 en ik voel mijn eisprong. Wat een mooie dag. Ik denk aan ons sterretje.

Op 9 januari 2011 hoor ik ongesteld te worden. Op 8 januari post ik op fok:

quote:

Op zaterdag 8 januari 2011 16:22 schreef Take_A_Picture het volgende:
Heb even een dip... Ik heb echt krampen die op een komende menstruatie lijken, ik geloof er niks van dat er een streepje komt morgen, eerder die vervloekte
Niet tof. En ja, ik weet dat ik niet moet klagen, maar verdomme! Ik ben echt even boos op wat er 2 maanden terug gebeurd is.

Sorry, op naar de volgende streepjes en volgende ronde.

Ik weet zeker dat in ongesteld ga worden en ben pisnijdig, ik had nu nog een kindje in m’n buik moeten hebben en nu moet ik weer helemaal opnieuw beginnen!

Maar toch... er knaagt iets...
Ik post die avond nog iets:

quote:

Op zaterdag 8 januari 2011 18:24 schreef Take_A_Picture het volgende:
Vraagje...

Morgen is officieel mn NOD, maar eigenwijs als ik ben heb ik net alvast getest.
Dit kwam eruit:

[ afbeelding ]

Kan het zo zijn dat het dan vals is of is het toch echt een dikke vette ja?

Ik durf niet te juichen...

Wat een mooi cadeautje van ons sterretje. We zijn in verwachting van een kindje Ik ben uitgerekend op 18 september.
De zwangerschap verloopt goed. Ik ben wel extreem moe, heb meerdere malen een blaasontsteking en krijg later last van het bekken, maar buiten dat om gaat het goed. Ik heb wel veel last van onzekerheden, wat als het weer fout gaat? Maar het gaat niet fout. Ik krijg wat vaker een echo en elke keer vieren we weer een feestje als het nog blijkt te leven. Dolblij zijn we als we op 2 mei de 20-weken echo hebben en onze dochter gezond lijkt te zijn. We krijgen een dochter

17 september 2011. Ik heb een zeer slechte nacht achter de rug. De avond ervoor ben ik bijna van de trap afgestuiterd door m’n eigen eigenwijsheid.
De nacht verliep pijnlijk, enorme pijnscheuten in m’n rug die doortrokken naar m’n buik. De pijnscheuten komen en gaan en ik lig krom in mijn bed. Maar zo gaan echte weeën ook, die komen en gaan. Ik ben in de war. Zo voelde het vorig jaar helemaal niet, is dit het nu? Of niet? G. slaapt, ik maak hem wakker. Ik vertel hem wat ik heb en hij maakt een geluidje en slaapt door. Na de 5e pijnscheut blijft de pijn weg en ik kan een beetje gaan slapen.
Een nieuwe dag is begonnen, de dag voor de uitgerekende datum. Vandaag moet ik afscheid nemen van een van mijn katten. Het liefste katje van de wereld en ze moet weg. Het is er eentje die op je gezicht gaat liggen, dat vindt ze fijn, zo dicht mogelijk bij mensen zijn. Ik moet er niet aan denken dat in een flits van een moment ze bij mijn komende kindje ligt, op het hoofd, en dat ik te laat ben.
Gelukkig wil een kennis van me het katje adopteren. Ik ben intens verdrietig, ik voel me een verrader. Maar het is beter zo.

De nieuwe eigenaar van m’n katje gaat om half 1 weg. Om kwart voor 1 voel ik iets dat lijkt op menstruatiepijn.

G. komt om 4 uur thuis. We gaan nog even bij zijn moeder op bezoek in het ziekenhuis. Ze mag misschien morgen naar huis. Ik vertel hem dat ik regelmatige krampen heb in m’n buik. Dat er nog wel veel tijd tussen zit, maar het zou het weleens kunnen zijn...
We rijden naar het ziekenhuis en voordat we uit de auto stappen kijkt G. me aan, hij heeft tranen in z’n ogen. “Vandaag is de laatste dag dat we samen zijn.”

Die avond post ik weer:

quote:

Op zaterdag 17 september 2011 20:48 schreef Take_A_Picture het volgende:
Er zit de laatste paar iets meer dan 6 minuten tussen. De golven duren tussen de 45 sec en een minuut en zijn heviger dan vanmiddag. Ik denk wel dat eea is begonnen nu

Ondertussen kijk ik de film Deep Blue Sea. Ik vind het zo’n briljante film, vooral de rol van LL Cool J vind ik geweldig.
Ondertussen puf ik de pijn weg. Ik durf het nog geen weeën te noemen tot:

quote:

Op zaterdag 17 september 2011 20:56 schreef Take_A_Picture het volgende:
Ik heb een heleboel zooi, maar geen bunting bag

Ik ga bellen als ik een uur lang om de 5 minuten een wee heb. Zei ik nou met dat ik weeën heb?
Het zijn absoluut weeën, dit gevoel, de pijn, herken ik van vorig jaar.

En vind ik mezelf enorm grappig als ik zeg:

quote:

Op zaterdag 17 september 2011 21:36 schreef Take_A_Picture het volgende:
Oh wee (mooie woordspeling hè, haha) als t weer ophoudt

Maar het houdt niet op. G. belt na de film de dokter op en hij komt even na 23.00 uur kijken en gaat toucheren.
Ik heb 2 centimeter ontsluiting! Hij vindt me nog wel wat te vrolijk dus hij denkt niet dat er met een uur al volledige ontsluiting is ofzo. Hij zegt ons om 2:45 u weer terug te komen.
De weeën zijn na het toucheren ineens veel heftiger. Toch kan ik nog lachen, ga ik tijdens de weeën liedjes van Arie Ribbens zingen om maar te blijven lachen.
De klok slaat middernacht.

quote:

Op zondag 18 september 2011 00:00 schreef Take_A_Picture het volgende:
Ennnnn tis m'n uitgerekende datum officieel

20 minuten later schrijf ik dat het nu wel heel erg moeilijk is om de weeën weg te puffen en dat ik maar ga proberen te slapen ofzo. Hoe ik dat ga doen weet ik nog niet want de pijn is toch wel heftig.
Om kwart voor 3 komt de dokter weer en zeg ik dat het echt veel heftiger is.
Hij gaat weer toucheren: 3 cm. Ik denk, ‘WTF!!! Dat gaat traaaaaag en het doet allemaal zo’n pijn!!!
Maargoed, de dokter zegt dat hij om half 5 weer terug komt en vertrekt weer.
Net als de vorige keer na het toucheren worden de weeën nog heftiger. Ik kan ze niet meer wegpuffen. Ik ben oververmoeid en bij elke wee begraaf ik m’n gezicht in een kussen en lig ik te schreeuwen van de pijn. Het voelt alsof m’n baarmoeder eruit gerukt wordt en ik kan er niks aan doen.

Ik probeer nog liedjes te zingen, ik probeer te puffen, ik denk ‘deze wee komt nooit meer terug’, ik ga onder de douche zitten maar uiteindelijk vervloek ik al deze dingen want ik ga dood!!

Het is een uurtje of 4 en ik vraag G. de dokter te bellen. Nee, ik SMEEK hem de dokter te bellen. Ik trek dit niet meer. Ik wil pijnbestrijding.
Kwart over 4 staat de dokter in m’n slaapkamer en na me gehoord te hebben belt hij het ziekenhuis. Gelukkig, ik mag komen.
Ik doe wat kleding aan, ondertussen heeft G. de vluchttas en alle andere spullen gepakt en rijden we weg. De dokter vertelt me dat hij de bevalling alleen mag doen als er geen tweede lijn is gezet. Ik heb geen idee wat hij bedoelt maar dat boeit me niet, ik wil hier nu weg.

We zijn net op weg en ik bedenk me dat ik de paspoorten vergeten ben. Dus we rijden weer terug naar huis om ze te pakken. Balen!
Gelukkig is het maar een kwartiertje rijden naar het ziekenhuis dus al snel zijn we er gearriveerd. G. pakt een rolstoel voor me want ik kan niet meer lopen.
Het ziekenhuis weet dat ik er aan kom en heeft al een lift voor me klaarstaan. Ik voel me bijna een VIP.

PING, 4e verdieping. Ik kijk naar afdeling 430, de afdeling naast 450. Mijn schoonmoeder ligt in een kamertje op 430, geen idee hebbend wat er momenteel gebeurt.

Op 450 worden we verwacht en we worden naar een kamertje gewezen. Kamer 4. Het kamertje waar we eigenlijk al wisten-maar nog geen bevestiging hadden van de gynaecoloog- dat ons vorige kindje niet meer leefde.
In dit kamertje, op 18 september 2011, op de uitgerekende datum, kwam nieuw leven. Het cirkeltje was rond.

Ik ging nog steeds kapot van de pijn. “U komt voor pijnbestrijding?” vroeg de verpleegster. “Ja, graag.” Zei ik. De verpleegster zei dat haar dienst er bijna op zat en dat de volgende dan ging beginnen. Ik vroeg of Jos nog dienst had vandaag, maar helaas, dat was niet zo.
Ik kreeg een band om m’n buik zodat ze de weeën konden registreren en zo konden beoordelen welke vorm van pijnbestrijding ik zou krijgen. Het zou een kwartiertje duren. Uiteindelijk kwam het pas na een half uur. Het werd een tweede lijn (morfinepompje) en zo werd de bevalling ineens door een verloskundige gedaan in plaats van mijn dokter.

De verloskundige was er ook nog maar eventjes, en ze probeerde me te laten puffen. Het lukte, voor het eerst deze hele nacht.
“Je hebt zo’n lieve stem,” zei ik tegen haar. Het was makkelijk om naar haar te luisteren.
“Je doet het hartstikke goed. Als je zo doorgaat hebben we voor 8 uur al een kindje op de wereld gezet, nog net voordat mijn dienst er op zit!” zei ze en ze ging weer weg. Het was erg druk met bevallingen vandaag.
Ik keek op de klok en het was alweer 6 uur geweest. Ik dacht, ‘Oh, dan duurt het niet zo heel lang meer’ en ondertussen lag ik nog te creperen van de pijn en het knopje maar in te drukken. Ik weet niet meer hoe vaak ik aan G. heb gevraagd of de 5 minuten alweer voorbij waren zodat ik effectief kon spuiten.
Rond een uur of kwart voor 8 veranderde de pijn. Ik bedacht me dat dit persweeën moesten zijn. Maar ik had nog helemaal geen volledige ontsluiting!
Ik raakte in paniek. Mijn lichaam wilde persen maar ik mocht nog niet persen. Ik kon het niet tegenhouden. Ik heb gegild.
Ondertussen was er wisseling van de wacht geweest en werd de aardige verpleegkundige vervangen door een niet zo’n aardige verpleegkundige.
Zij snauwde naar me dat ik niet op het belletje hoefde te drukken want ze hoorde me zo ook wel. Er kwam een verloskundige, een andere dan ik daarvoor had, even kijken. Ik had nu 7 cm ontsluiting. Jammerend legde ik haar uit dat ik niet anders kon dan schreeuwen tijdens de weeën, ik voelde me zo schuldig.
De band die om mijn buik zat werd van me af gehaald en er werd gekeken naar m’n ontsluiting. 7 centimeter. Ik raakte nog meer in paniek. “Maar op de zwangerschapsgym zeiden ze dat ik niet mocht persen als ik nog geen volledige ontsluiting heb, wat moet ik dan doen???”
“Je mag in wezen wel een klein beetje je lichaam laten gaan,” zei de verloskundige terwijl ze mijn vliezen brak. “ah, mooi helder. Hou vol, je doet het hartstikke goed!”
Er werd een ctg op het hoofdje geplaatst zodat ze haar hartslag in de gaten konden houden.

We waren weer alleen. Ik wist dat het erg druk was maar dit vond ik eigenlijk helemaal niet leuk. G. zat er een beetje hulpeloos bij en gaf me telkens wat te drinken, de schat. En ik maar gillen tijdens de persweeën. Ik durfde m’n lichaam helemaal niet te laten gaan en ik wist niet meer wat ik moest doen.
Tijdens 1 perswee bewoog onze kleine meid ook even flink en dat gaf zo’n bizar gevoel dat ik gilde, “Help me dan toch!”

De verloskundige kwam weer kijken en toucheerde. “10 centimeter! We gaan beginnen met persen!”
Het was inmiddels kwart over 8.
Deze dame ging beginnen met persen. Ik wist niet zo goed hoe ik moest persen. Het was zo’n raar gevoel, die persweeën. Vaak perste ik en hield ik m’n hoofd schuin. “Kin op je borst!” snauwde de verpleegster. Ik kon het niet helpen, m’n hoofd ging automatisch schuin.
Tijdens het persen voelde het alsof m’n hoofd moest ontploffen.
Ondertussen werd er tijdens elke perswee flink aan de doorgang gewerkt, de verloskundige was bezig het zaakje op te rekken voor de komst van het hoofd van onze dochter.
“Je kindje heeft het moeilijk,” zei de verloskundige plots, “ik moet de vacuümpomp erbij halen.”
Dat idee vond ik maar niets en het was totaal geen fijn gevoel toen die ingebracht werd. Maargoed, m’n dochter moet er uit! Maar ik perste verkeerd. Wat moest ik nou? M’n kind kan er niet uit!
“Kun je haar er niet uit snijden?” jammerde ik. “Nee, dat gaan we niet doen, je kunt het best, echt!”

Ineens ging er een knop om. Mijn kind had het moeilijk en ik zit hier te jammeren? Schijt! Letterlijk en figuurlijk.
Ik begon te persen alsof ik moest poepen en dat werkte! Ik kreeg een spuit in m’n onderkantje en voor ik het wist riep de verloskundige, “Oooh, persen persen persen ja! Kijk eens!”
Ik zag niks. Ik zag alleen m’n buik en een draadje. Blijkbaar was het hoofdje eruit.
Een perswee volgde en ik wilde weer persen. “Nee, puffen, puffen, puffen!”
Ik deed m’n best en ineens mocht ik wel persen en floep, daar kwam mijn kind eruit.
Ze werd op mijn buik gelegd, een prachtig paars frummeltje dat zich goed liet horen. Ze keek me aan en ik haar, ik keek naar haar blauwe ogen, “kijk nou ze heeft blauwe ogen!” en heb haar alleen maar geknuffeld.
Onze lieve Eva had om 8.50 uur het levenslicht gezien, op de uitgerekende datum. Ze is perfect, prachtig en wow wat een mooi cadeautje.
“Hallo lieverd. Ik ben jouw mama!”

5 minuten later besloten we G.’s moeder te bellen. We zeiden niets, lieten Eva ‘het woord’ doen.
”Oooh, echt?” hoorden we.
“Ja, echt.”
“Oooh, ik mag vandaag naar huis! Ik wil haar zo graag zien!”
“Kom straks maar langs, we zijn praktisch naast jouw kamer...”

Mooi geschreven zeg, TAP. Beide verhalen zat ik af en toe met een brok in mijn keel.

Wat moeilijk om je kindje na ruim 16 weken zwangerschap te verliezen. En wat prachtig dat de volgende zwangerschap wel goed verliep en dat je een mooie dochter hebt .

Jeetje...je kan inderdaad erg mooi schrijven en omschrijven hoe alles is gegaan TAP! ik kreeg echt kippenvel en een enorme drang om jou een knuffel te geven

Jullie eerste sterretje en het geboorte van Eva ik moest grinniken, die discussie over buntings bags net voor dat je bent bevallen weet ik nog

Wauw wat kan jij mooi schrijven TAP! Tranen in mijn ogen bij sommige stukjes. Alweer bijna een jaar geleden dat jullie sterretje geboren gelukkig heeft ze jullie een mooie gezonde dochter gegeven!

Mooi geschreven TAP! Met name deel 1. Ik was hier toen ook net pas actief in OUD en herinner het mij nog.
Had je geen puf cursus gevolgd of wist je het niet meer?

Thanks

Ik had wel pufclub gevolgd maar t lukte allemaal echt niet, puffen of naar m'n buik ademen deed alleen maar pijn.

quote:

Op maandag 7 november 2011 18:14 schreef Take_A_Picture het volgende:
Thanks

Ik had wel pufclub gevolgd maar t lukte allemaal echt niet, puffen of naar m'n buik ademen deed alleen maar pijn.

Oh, das k**.

Vandaag in delen de verhalen van Kursor, Kleurdoos, Reilain en TAP gelezen.
Wat heftig kursor Het is ook allemaal niet niks als het zo gaat, logisch dat je dat moet verwerken!
En KD, vrouwenvleugel was altijd leuk hoor, ik hou er wel van
Reilain, fijn te lezen dat een keizersnede ook fijn kan gaan, en wat een fijne anasthesist!
En bij jou verha(a)l(en) TAP heb ik de ogen uit mn kop zitten janken

Fijn zoveel verhalen. Ga nog niet alles lezen, dat doe ik wel als ik iets meer tijd en rust heb. Susie en Nirak, jullie verhalen volgen nog?

ja ja, als ik wat meer tijd heb

quote:

Op maandag 7 november 2011 20:27 schreef Susie het volgende:
ja ja, als ik wat meer tijd heb

Dat dus Je krijgt t ineens druk na de bevalling

Mooi geschreven TAP,
Ik heb mijn verhaal ook al in grote lijnen op papier staan, misschien dat ik die ook maar eens post.

quote:

Op maandag 7 november 2011 19:11 schreef Nirak het volgende:
...
En bij jou verha(a)l(en) TAP heb ik de ogen uit mn kop zitten janken

Dit.
Bij de meeste verhalen hou ik het droog, maar hier zat ik ook echt te janken.