Komt ie dan...
Mijn grootste angst bij mijn 2e zwangerschap, dat het net zo gaat als de 1e: Joep lag 18 dagen in het ziekenhuis (gezond, maar rand prematuur en klein: 2050 gram met 36,5 wkn). Ik lag 11 dagen in het ziekenhuis, na de bevalling nog geopereerd aan een hematoom en helse pijn gehad.
Goed, al 2 weken voorweeën, maar ze zit er met 39 weken nog! Zelf heb ik het idee dat ik al overtijd loop joh.
Woensdag 1 juni word ik 07.00 wakker van een flinke wee. Het ebt weg, niks aan de hand. Tijdens het ontbijt nog een wee. Als ik Joep naar de psz breng.. op de psz... als ik terug naar huis loop... maar dan tijdens het vouwen van de was is het weer lange tijd rustig. Joep opgehaald bij psz, samen gegeten (pannekoeken
die doen het altijd die dingen!). Tijdens ons dutje is het rustig, 1 wee maar gehad. We besluiten om smiddags gewoon naar het skelterpark te gaan. Als we daar zijn, dan vind ik zelf dat het toch wel wat pijnlijker word en ik begin ze weg te puffen. Op de fiets naar huis 2 weeën weg gepuft
.
Om 18.00 besluit ik de vk even te bellen.. maar omdat het nog zo onregelmatig is, zegt zij: dit doet niets voor je ontsluiting en kan nog helemaal weg gaan. Ik baal... hele dag voor niets pijn, maar goed, ik stel me erop in dat het over gaat. Omdat het wel zeer doet en Joep het raar vindt, besluit ik om 18.30 even boven tv te gaan kijken. Om 19.30 ga ik naar beneden en geef Joep een kus. Lief gaat hem in bed leggen... om 19.45 is lief terug en ik zit op de grond voor de bank, ik leun op de bank en schreeuw: IK MOET PERSEN!! Op de wc blijkt dat ik ook slijm en bloed verloren ben.
Als een dolle belt lief mijn broer en schoonzus en vk. De vk komt nu toch even kijken. Ze is er om 20.10. Ik hoop op ontsluiting en tot mijn verrassing is dat 5 cm! Goed denk ik, nog een paar uur persweeën opvangen. Mijn schoonzus blijft bij Joep en de vk wil dat we nu naar het ziekenhuis gaan. Mijn broer rijdt ons. In de auto komen ze om de 2 minuten, ik doe mijn best ze weg te puffen, maar ben ook hels aan het schreeuwen. Mijn broer moet 3 keer bij de intercom vertellen waarom we daar staan bij het zkh... ze verstaan hem niet he he.
Om 20.50 rijden we de verloskamer in. Ik wil water.. lief gaat het halen. Broek uit en de vk voelt weer. "Bij de volgende wee mag je persen". Wtf??!! Ik schrik, nu al! Maar ik durf niet, het doet zo'n pijn, ik hou me in. De vk merkt dat en moedigt me aan om daar te zetten. Lief komt binnen stormen met het water, ik drink het en wil nog meer. De kraamverzorgster gaat het halen.
Nog een wee, ik hou weer in. "Wat een ellende" roep ik en denk gelijk: omg, ik lijk wel een brokopondobabe!.
Na 7 weeën ligt ze op mijn buik. Sam. Het is 21.07. Ze huilt en is heerlijk warm. De kraamverzorgster legt een doek over haar heen. Ze mag blijven liggen, ze wordt niet weg gehaald. Ik en lief mogen gewoon een half uur naar haar kijken en haar kussen. Heerlijk. Ik geniet. En nu besef ik pas hoe ik dit gemist heb met Joep. Hoe eenzaam ik me toen voelde na de bevalling... kind weg, man weg en niet meer zwanger. Na een half uur mag lief de navelstreng doorknippen. Sam wordt gewogen en krijgt kleren aan. We keuvelen allemaal wat over hoe snel het ineens ging, hoe mooi ze is. De vk zegt: "Je mag zo douchen en naar huis". Weer denk ik: wtf!!? ik hoef niet te blijven. Ze zet 1 kleine hechting en dan mogen we zo gaan. Om 23.00 zijn we thuis met kersvers kind. Joep heeft een zus en gewoon nog niets gemerkt.
Ik heb honger, ik had mijn avond eten niet op. We bestellen kebab en zitten om 01.30 in bed een kebab schotel te eten, met onze dochter naast ons in de wieg.
2 bevallingen en voor mijn gevoel echt 2 uiterste. Wat was dit heerlijk! En ik ben intens gelukkig dat ik dit heb mogen meemaken.