OUD Ouder(s)
Alles over (on)vruchtbaarheid, opvoeding en ontwikkeling.
nu ik mijn verhaal in grote lijnen op papier heb zal ik hem ook posten...
( hopelijk is het een beetje weg te lezen, want ben niet zo een goede schrijver)
Het is donderdag 8 september, ik ben op kantoor als ik voor de zoveelste keer weer wat bloedverlies heb. Ik maak me geen zorgen, want heb de hele zwangerschap al last van bloedverlies, maar bel toch even het ziekenhuis om het te melden. Ze gaf aan dat ze me toch even voor een echo wilde zien, dus die middag zijn we naar het ziekenhuis gegaan om even te kijken. Alles zag er goed uit, de kleintjes waren erg bewegelijk en hadden het erg naar hun zin zo te zien. Vrijdag merk ik dat ik als ik lang zit ik last van m’n onderrug krijg, ik zoek hier verder niks achter, want heb wel vaker last van m’n onderrug. Vanavond dus maar vroeg naar bed want als ik lig heb ik ook niet zoveel last van m’n rug.
Dan is het zaterdag, ik merk in de loop van de dag dat ik toch wat meer last van m’n onderrug begin te krijgen. Op zich ook niet zo gek denk ik, want die buik van mij is inmiddels zo groot dat het lijkt alsof ik al aan het eind van m’n zwangerschap ben. Ik ben even op internet aan het zoeken voor een Fysio in de buurt zodat ik die maandag kan bellen. Waarschijnlijk sta ik gewoon niet goed waardoor ik last van m’n rug krijg… hoe later het word die avond, hoe meer last ik krijg. De pijn word erger en het is niet constant, maar meer als gewoon rugpijn voelt het niet. Toch voor de zekerheid het ziekenhuis maar even bellen en vragen ik misschien iets van paracetamol mag hebben, dat mag. Ik neem de paracetamol in en ga naar bed. Het is nog vroeg dus M. blijft beneden nog even lekker film kijken.
Dan is het 12 uur, ik word wakker en zie dat M. nog niet naar bed is. Omdat ik nu toch wakker ben
besluit ik maar vast naar de wc te gaan in de hoop dat ik die nacht er niet meer uit hoef.
En dan… ik sta op en splash, een waterfestijn! Nog een beetje slaperig blijf ik staan tot het bij me doordringt… m´n vliezen zijn gebroken… ik blijf heel rustig en roep M. terwijl ik naar de badkamer loop. Ik vertel hem dat we het ziekenhuis moeten bellen omdat m´n vliezen gebroken zijn.
Het “m’n vliezen zijn volgens mij gebroken” dringt volgens mij niet helemaal bij hem door, maar hij pakt m’n mobiel en ik bel het ziekenhuis. Ik doe mijn verhaal en krijg als vraag:
Weet u zeker dat het uw vliezen zijn??
Op dat moment misschien wel helemaal geen stomme vraag maar het enige wat ik op dat moment dacht was, Nee K*T ik sta in m’n broek te zeiken en dacht laat ik het ziekenhuis eens bellen om het ze te melden!!!
Ik zei dat ik zo goed als zeker wist dat het m’n vliezen waren en moest gelijk naar het ziekenhuis komen. In het ziekenhuis aangekomen werd ik naar een kamer gebracht voor een echo. Ik moest nog wel even wachten want er was nog iemand voor mij… Omdat het nog steeds niet helemaal tot ons door drong, en we een beetje in trans waren vloog de tijd voorbij. Daar was de verpleegster om een echo te maken. Het was gelijk duidelijk dat het niet goed was en de vliezen inderdaad gebroken waren. Ik werd naar een andere kamer gebracht, een verloskamer waar de gynaecoloog inwendig zou gaan kijken. 4 cm ontsluiting was haar conclusie het was duidelijk, ik moest gaan bevallen!
Ik moest gaan persen… persen zonder iets te voelen, heel onnatuurlijk, omdat ik helemaal geen druk voelde. Ik zei tegen M. dat hij onze ouders maar moest bellen om er voor ons te zijn na de bevalling, vooral voor hem, want ik vond het erg moeilijk om hem zo hulpeloos te moeten zien toekijken… Geen idee na hoeveel tijd de gynaecoloog aangaf dat de beentjes geboren waren, maar in mijn beleving duurde het uren… ik verloor veel bloed, en net op het moment dat ze het infuus aan wilde sluiten voelde ik steeds meer een zeurderig gevoel (wat later weeën bleken te zijn) en gaf ik aan dat ik nog 1 keer wilde proberen om te persen.
Daar was hij dan, een zoon
helemaal perfect, Roan, onze zoon….
De week erna was erg moeilijk, het intense verdriet van het verliezen van onze zoon kon ik niet toelaten, niet omdat ik geen verdriet wilde hebben, maar omdat ik sterk moest zijn voor ons andere kindje… De 20 weken echo was al gepland, maar daar wilde de artsen niet nog een week op wachten, dus die maandag nog kreeg ik een extra uitgebreide 20 weken echo. Alles zag er goed uit, het was niet helemaal duidelijk, maar volgens de gynaecoloog was het een meisje. Een meisje een zusje voor Roan
Die donderdag is Roan gecremeerd. De artsen hadden aangeven dat het verstandiger was om dit alleen door M. te laten doen, want als ik mee zou gaan zou dit teveel risico zijn voor ons andere kindje. M. en ik hebben geen moment getwijfeld toen we besloten dat hij ik in het ziekenhuis zou blijven om voor onze dochter te zorgen, terwijl hij Roan het afscheid zou geven wat hij verdiende… Gelukkig zijn er een hoop foto’s gemaakt, dat geeft me toch een beetje het gevoel dat ik er ook bij was. Vrijdag mocht ik naar huis, alles leek goed te gaan met onze kleine meid, en thuis heb je minder kans op infecties gaven ze in het ziekenhuis aan. Dus als ik naar huis wilde mocht ik dat aangeven. Nou die keus was snel gemaakt, eindelijk slapen m’n eigen bedje dacht ik! M. had een bed van thuiszorg geregeld voor in de woonkamer, zodat ik niet de hele dag in de slaapkamer hoefde door te brengen Die vrijdag hebben we een heerlijke avond gehad, samen film gekeken en lekker samen in een bed geslapen wat leek dat lang geleden… De zaterdag vloog ook voorbij, veel zitten praten, huilen en dromen over hoe Roan zou zijn geworden als kindje en hopen dat onze kleine meid nog lekker lang zou blijven zitten. Omdat ik toch wel moe was zijn we lekker op tijd naar bed gegaan. Midden in de nacht werd ik wakker met pijn in m’n rug… dit voelde niet goed, dus heb gelijk M. wakker gemaakt. Voor de zekerheid ook maar het ziekenhuis gebeld en ik moest gelijk komen!
Het enige wat ik dacht was: Dit was ook te mooi om waar te zijn, straks moet ik ook afscheid gaan nemen van ons kleine meid….
eenmaal in het ziekenhuis aangekomen kreeg ik weer een echo, alles zag er nog goed uit en onze kleine meid lag lekker hoog in m’n buik. De rest van de nacht zijn we daar gebleven zodat ze me in de gaten konden houden. De weeën blijven heel onregelmatig, soms zelfs met anderhalf uur ertussen. Het is dus niet duidelijk om het door gaat zetten… om die nacht een beetje door te kunnen komen, vraag ik of ik weeënremmers kan krijgen, een zetpil, deze had ik na de bevalling van Roan ook gekregen en wie weet zorgt het er nu ook wel weer voor dat de weeën stoppen. De gynaecoloog vind het een prima idee. Het lijkt te helpen, die nacht nemen de weeën wel iets af, hopelijk neemt het de rest van de dag helemaal af en blijft ons kleine meisje nog lekker lang zitten!
Die maandag 19 september gaat M. een halve dag werken, want in het ziekenhuis geven ze aan dat dit nog wel weken door kan gaan zo en als er wat zou zijn dan was hij ook zo weer in het ziekenhuis.
In de loop van de ochtend krijg ik toch het gevoel dat de weeën vaker komen en heftiger zijn, maar misschien verbeeld ik het me… Daar moet vast een app-je voor zijn denk ik en ga op zoek naar iets om het te timen. Gevonden! Ik begin met timen, nog steeds erg onregelmatig, maar meer dan 20 minuten zit er niet tussen, soms zelfs maar 3 minuten. Ik vraag of er iemand van de verpleging even wil komen en doe mijn verhaal, ze geeft aan dat er niks anders op zit dan af te wachten. Ik probeer nog wat te slapen om me rustig te houden, maar dat lukt niet. Gelukkig M. is er weer. Ik geef aan de dat de weeën nu toch wel erg vervelend aan het worden zijn en vraag of hij ze wil timen, om de 5-6 minuten en nu toch wel zo erg dat ik ze moet wegpuffen…
Toch maar weer even de verpleging vragen of ze wil komen, want voor m’n gevoel gaat het nu toch echt doorzetten! Als ze komt, roept ze gelijk de gynaecoloog op.
Zodra die binnenkomt, ziet ze dat ik moeite heb om de weeën weg te puffen en probeert me gerust te stellen. Het kan niet lang meer duren of onze dochter zal geboren gaan worden!
De weeën worden alleen maar erger, ik heb alleen last van rugweeen maar men wat zijn die hels! Om de 3 minuten zijn ze nu en duren steeds een kleine 2 minuten… Ik zie het niet meer zitten en begin te huilen, de pijn is niet meer te doen en de gedachte dat ook onze dochter veelte vroeg geboren gaat worden begint door de dringen. Tijdens een wee breken m’n vliezen. Ineens voel ik een hele erge druk, en de arts geeft aan dat ik mee moet persen. Ik raak in paniek, meepersen?? Jullie hebben nog niet eens gekeken of ik wel genoeg ontsluiting heb!! Ze geeft aan dat ik me daar geen zorgen over hoef te maken. Ik doe wat ze zegt en begin te persen, een heel ander gevoel als bij Roan, want nu voel ik wel die tegendruk. Na een paar persweeën is ze daar dan, onze prachtige dochter Senna en ze leeft! De verpleegster legt haar in een doek bij mij, wat is ze mooi Echt, mensen die niet geloven in liefde op het eerste gezicht hebben vast nog geen kindje gehad! Ik heb me nog nooit zo verliefd en gelukkig gevoeld! Ik kijk naar M. die ook vol trots naar z’n dochter aan het staren is… wat is ze mooi…
( hopelijk is het een beetje weg te lezen, want ben niet zo een goede schrijver)
Het is donderdag 8 september, ik ben op kantoor als ik voor de zoveelste keer weer wat bloedverlies heb. Ik maak me geen zorgen, want heb de hele zwangerschap al last van bloedverlies, maar bel toch even het ziekenhuis om het te melden. Ze gaf aan dat ze me toch even voor een echo wilde zien, dus die middag zijn we naar het ziekenhuis gegaan om even te kijken. Alles zag er goed uit, de kleintjes waren erg bewegelijk en hadden het erg naar hun zin zo te zien. Vrijdag merk ik dat ik als ik lang zit ik last van m’n onderrug krijg, ik zoek hier verder niks achter, want heb wel vaker last van m’n onderrug. Vanavond dus maar vroeg naar bed want als ik lig heb ik ook niet zoveel last van m’n rug.
Dan is het zaterdag, ik merk in de loop van de dag dat ik toch wat meer last van m’n onderrug begin te krijgen. Op zich ook niet zo gek denk ik, want die buik van mij is inmiddels zo groot dat het lijkt alsof ik al aan het eind van m’n zwangerschap ben. Ik ben even op internet aan het zoeken voor een Fysio in de buurt zodat ik die maandag kan bellen. Waarschijnlijk sta ik gewoon niet goed waardoor ik last van m’n rug krijg… hoe later het word die avond, hoe meer last ik krijg. De pijn word erger en het is niet constant, maar meer als gewoon rugpijn voelt het niet. Toch voor de zekerheid het ziekenhuis maar even bellen en vragen ik misschien iets van paracetamol mag hebben, dat mag. Ik neem de paracetamol in en ga naar bed. Het is nog vroeg dus M. blijft beneden nog even lekker film kijken.
Dan is het 12 uur, ik word wakker en zie dat M. nog niet naar bed is. Omdat ik nu toch wakker ben
besluit ik maar vast naar de wc te gaan in de hoop dat ik die nacht er niet meer uit hoef.
En dan… ik sta op en splash, een waterfestijn! Nog een beetje slaperig blijf ik staan tot het bij me doordringt… m´n vliezen zijn gebroken… ik blijf heel rustig en roep M. terwijl ik naar de badkamer loop. Ik vertel hem dat we het ziekenhuis moeten bellen omdat m´n vliezen gebroken zijn.
Het “m’n vliezen zijn volgens mij gebroken” dringt volgens mij niet helemaal bij hem door, maar hij pakt m’n mobiel en ik bel het ziekenhuis. Ik doe mijn verhaal en krijg als vraag:
Weet u zeker dat het uw vliezen zijn??
Op dat moment misschien wel helemaal geen stomme vraag maar het enige wat ik op dat moment dacht was, Nee K*T ik sta in m’n broek te zeiken en dacht laat ik het ziekenhuis eens bellen om het ze te melden!!!
Ik zei dat ik zo goed als zeker wist dat het m’n vliezen waren en moest gelijk naar het ziekenhuis komen. In het ziekenhuis aangekomen werd ik naar een kamer gebracht voor een echo. Ik moest nog wel even wachten want er was nog iemand voor mij… Omdat het nog steeds niet helemaal tot ons door drong, en we een beetje in trans waren vloog de tijd voorbij. Daar was de verpleegster om een echo te maken. Het was gelijk duidelijk dat het niet goed was en de vliezen inderdaad gebroken waren. Ik werd naar een andere kamer gebracht, een verloskamer waar de gynaecoloog inwendig zou gaan kijken. 4 cm ontsluiting was haar conclusie het was duidelijk, ik moest gaan bevallen!
Ik moest gaan persen… persen zonder iets te voelen, heel onnatuurlijk, omdat ik helemaal geen druk voelde. Ik zei tegen M. dat hij onze ouders maar moest bellen om er voor ons te zijn na de bevalling, vooral voor hem, want ik vond het erg moeilijk om hem zo hulpeloos te moeten zien toekijken… Geen idee na hoeveel tijd de gynaecoloog aangaf dat de beentjes geboren waren, maar in mijn beleving duurde het uren… ik verloor veel bloed, en net op het moment dat ze het infuus aan wilde sluiten voelde ik steeds meer een zeurderig gevoel (wat later weeën bleken te zijn) en gaf ik aan dat ik nog 1 keer wilde proberen om te persen.
Daar was hij dan, een zoon
helemaal perfect, Roan, onze zoon….De week erna was erg moeilijk, het intense verdriet van het verliezen van onze zoon kon ik niet toelaten, niet omdat ik geen verdriet wilde hebben, maar omdat ik sterk moest zijn voor ons andere kindje… De 20 weken echo was al gepland, maar daar wilde de artsen niet nog een week op wachten, dus die maandag nog kreeg ik een extra uitgebreide 20 weken echo. Alles zag er goed uit, het was niet helemaal duidelijk, maar volgens de gynaecoloog was het een meisje. Een meisje
een zusje voor Roan Die donderdag is Roan gecremeerd. De artsen hadden aangeven dat het verstandiger was om dit alleen door M. te laten doen, want als ik mee zou gaan zou dit teveel risico zijn voor ons andere kindje. M. en ik hebben geen moment getwijfeld toen we besloten dat hij ik in het ziekenhuis zou blijven om voor onze dochter te zorgen, terwijl hij Roan het afscheid zou geven wat hij verdiende… Gelukkig zijn er een hoop foto’s gemaakt, dat geeft me toch een beetje het gevoel dat ik er ook bij was. Vrijdag mocht ik naar huis, alles leek goed te gaan met onze kleine meid, en thuis heb je minder kans op infecties gaven ze in het ziekenhuis aan. Dus als ik naar huis wilde mocht ik dat aangeven. Nou die keus was snel gemaakt, eindelijk slapen m’n eigen bedje dacht ik! M. had een bed van thuiszorg geregeld voor in de woonkamer, zodat ik niet de hele dag in de slaapkamer hoefde door te brengen Die vrijdag hebben we een heerlijke avond gehad, samen film gekeken en lekker samen in een bed geslapen
wat leek dat lang geleden… De zaterdag vloog ook voorbij, veel zitten praten, huilen en dromen over hoe Roan zou zijn geworden als kindje en hopen dat onze kleine meid nog lekker lang zou blijven zitten. Omdat ik toch wel moe was zijn we lekker op tijd naar bed gegaan. Midden in de nacht werd ik wakker met pijn in m’n rug… dit voelde niet goed, dus heb gelijk M. wakker gemaakt. Voor de zekerheid ook maar het ziekenhuis gebeld en ik moest gelijk komen!Het enige wat ik dacht was: Dit was ook te mooi om waar te zijn, straks moet ik ook afscheid gaan nemen van ons kleine meid….
eenmaal in het ziekenhuis aangekomen kreeg ik weer een echo, alles zag er nog goed uit en onze kleine meid lag lekker hoog in m’n buik. De rest van de nacht zijn we daar gebleven zodat ze me in de gaten konden houden. De weeën blijven heel onregelmatig, soms zelfs met anderhalf uur ertussen. Het is dus niet duidelijk om het door gaat zetten… om die nacht een beetje door te kunnen komen, vraag ik of ik weeënremmers kan krijgen, een zetpil, deze had ik na de bevalling van Roan ook gekregen en wie weet zorgt het er nu ook wel weer voor dat de weeën stoppen. De gynaecoloog vind het een prima idee. Het lijkt te helpen, die nacht nemen de weeën wel iets af, hopelijk neemt het de rest van de dag helemaal af en blijft ons kleine meisje nog lekker lang zitten!
Die maandag 19 september gaat M. een halve dag werken, want in het ziekenhuis geven ze aan dat dit nog wel weken door kan gaan zo en als er wat zou zijn dan was hij ook zo weer in het ziekenhuis.
In de loop van de ochtend krijg ik toch het gevoel dat de weeën vaker komen en heftiger zijn, maar misschien verbeeld ik het me… Daar moet vast een app-je voor zijn denk ik en ga op zoek naar iets om het te timen. Gevonden! Ik begin met timen, nog steeds erg onregelmatig, maar meer dan 20 minuten zit er niet tussen, soms zelfs maar 3 minuten. Ik vraag of er iemand van de verpleging even wil komen en doe mijn verhaal, ze geeft aan dat er niks anders op zit dan af te wachten. Ik probeer nog wat te slapen om me rustig te houden, maar dat lukt niet. Gelukkig M. is er weer. Ik geef aan de dat de weeën nu toch wel erg vervelend aan het worden zijn en vraag of hij ze wil timen, om de 5-6 minuten en nu toch wel zo erg dat ik ze moet wegpuffen…
Toch maar weer even de verpleging vragen of ze wil komen, want voor m’n gevoel gaat het nu toch echt doorzetten! Als ze komt, roept ze gelijk de gynaecoloog op.
Zodra die binnenkomt, ziet ze dat ik moeite heb om de weeën weg te puffen en probeert me gerust te stellen. Het kan niet lang meer duren of onze dochter zal geboren gaan worden!
De weeën worden alleen maar erger, ik heb alleen last van rugweeen maar men wat zijn die hels! Om de 3 minuten zijn ze nu en duren steeds een kleine 2 minuten… Ik zie het niet meer zitten en begin te huilen, de pijn is niet meer te doen en de gedachte dat ook onze dochter veelte vroeg geboren gaat worden begint door de dringen. Tijdens een wee breken m’n vliezen. Ineens voel ik een hele erge druk, en de arts geeft aan dat ik mee moet persen. Ik raak in paniek, meepersen?? Jullie hebben nog niet eens gekeken of ik wel genoeg ontsluiting heb!! Ze geeft aan dat ik me daar geen zorgen over hoef te maken. Ik doe wat ze zegt en begin te persen, een heel ander gevoel als bij Roan, want nu voel ik wel die tegendruk. Na een paar persweeën is ze daar dan, onze prachtige dochter Senna
en ze leeft! De verpleegster legt haar in een doek bij mij, wat is ze mooi Echt, mensen die niet geloven in liefde op het eerste gezicht hebben vast nog geen kindje gehad! Ik heb me nog nooit zo verliefd en gelukkig gevoeld! Ik kijk naar M. die ook vol trots naar z’n dochter aan het staren is… wat is ze mooi…
Geboren om voor altijd lief te hebben... O+ Roan & Senna O+
Klumsy, wat een intens mooi en intens verdrietig verhaal 
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Klums... tranen in mijn ogen!
En nu ook TAP's verhalen met tranen in mijn ogen gelezen.
[ Bericht 29% gewijzigd door BE op 08-11-2011 14:42:07 ]
En nu ook TAP's verhalen met tranen in mijn ogen gelezen.
[ Bericht 29% gewijzigd door BE op 08-11-2011 14:42:07 ]
***
Klumsy 
. Misschien komt het alleen door hoe je schrijft hoor, maar je komt altijd heel erg sterk op me over. Ongelooflijk moeilijk om in zo'n korte tijd je twee kindjes te verliezen.
. Misschien komt het alleen door hoe je schrijft hoor, maar je komt altijd heel erg sterk op me over. Ongelooflijk moeilijk om in zo'n korte tijd je twee kindjes te verliezen.
Tap, je eerste verhaal, zo liefdevol en zo verdrietig. En dan het verhaal met de geweldige afloop erachteraan, gelukkig
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Dit.quote:Op dinsdag 8 november 2011 14:45 schreef Fee-nix het volgende:
Klumsy
**human milk for human babies**
Be who you are and say what you feel, because those who mind don't matter and those who matter don't mind.
Be who you are and say what you feel, because those who mind don't matter and those who matter don't mind.
Wat een verhalen weer zeg. Heftig.
KD, klinkt ook echt niet fijn. En dat je zo lang moest wachten is vreselijk
TAP, ik heb gehuild, en wat heb je nu toch een mooi meisje.
Klumsy, Weer gehuild, Jullie Roan en daarna Senna, wat vreselijk heftig is het toch. Ik ben er gewoon stil van
KD, klinkt ook echt niet fijn. En dat je zo lang moest wachten is vreselijk
TAP, ik heb gehuild, en wat heb je nu toch een mooi meisje.
Klumsy, Weer gehuild, Jullie Roan en daarna Senna, wat vreselijk heftig is het toch. Ik ben er gewoon stil van
♡ Sa fier as de moanne, - en werom ♡
Zal ik dan ook maar?
Op woensdag 2 november zijn opa en oma hier rond een uur of 5. Oma blijft bij Rienk tijdens de dagen dat ik in het ziekenhuis lig. Samen brengen we Rienk op bed zodat hij morgen weet dat oma er is als hij wakker wordt. Opa gaat om een uur of 21:00 naar huis. Wij hebben het nog wat over koetjes en kalfjes en gaan rond 23:30 allemaal naar bed. Heit en ik kunnen niet slapen. We zijn niet zenuwachtig of nerveus, het wil gewoon niet.
Om 06:25 gaat de wekker. We kleden ons om, kijken bij Rienk om het hoekje en gaan naar het ziekenhuis.
We zijn te laat, we hadden er om 07:00 moeten zijn en zijn er om 07:15. De muts aan de balie kijkt een demonstratief naar de klok en ik negeer haar. De vk die ons bij de deur staat op te wachten kijkt vriendelijk en ik geef haar een hand en zeg sorry omdat we zo laat zijn. Ze wuift het wat weg en gaat ons voor naar binnen. Ik mag op het bed gaan liggen en de ctg gaat er op. Na een half uur komt ze terug met een andere vk en ik word getoucheerd. Hels. Mijn baarmoeder ligt heel diep, hoog en gekanteld. Toucheren doet vreselijk pijn. Ik kan me niet onstspannen en het voelt alsof ze de baby er zo mee uit kan trekken. Ik zit nog potdicht. Goh, hadden we wel verwacht. No baby today.
Ze probeert de veter in te brengen. Als ik zie dat ze dat met een tang wil doen, protesteer ik piepend, moet dat zo? Vraag ik? (held
)
Ze haalt er een eendenbek bij. Nou, dat wordt er ook echt niet beter op. Wat een vreselijk pijnlijk apparaat is dat. Ik huil, ik jank en ik schreeuw. Het doet echt zo'n pijn! Dan zit de veter vast en de eendenbek kan er weer uit. Binnen een uur mijn doos alweer rauw. Toch knap.
We blijven op de kamer weer op de CTG en ik lig al weer te twitteren en te nerden. 'Niks aan de hand en eendenbekken zijn stom'. We mogen na de ctg van de kamer af en wat wandelen. Alles is best, zolang ik maar in het ziekenhuis blijf. We gaan naar het restaurant. We eten wat en drinken wat en heit is ondertussen wat aan het werk. (De laptop is mee) In het restaurant kan ik niet goed zitten. Zitten doet al maanden pijn en na een uur of wat geloof ik het wel. Ik wil terug en liggen. We installeren ons weer en in mij gebeurd helemaal niks. Om 12:00 krijgen we warm eten. Bami. Heit is wat huiverig, hij is al ziek sinds zondag omdat we chinees hebben gehad. En daarnaast heeft hij buikgriep gekregen. Maar het smaakt hem prima. Om 13:00 krijg ik mijn eigen kamer. Een echt bed en ik vind het prima. Heit regelt tv en gaat dan naar huis. Beetje slapen enzo.
Om 16:00 moet ik weer aan de ctg. Er zijn wat heuveltjes en die verneem ik ook echt. Moet wat puffen en ik neig ook alweer in mn houding te kruipen. (op mn zij de weeen opvangen). Heit is om 17:00 weer bij me. De optimist had series gedownload zodat we die daar wel konden kijken. Hij is nog steeds brak en hij komt bij me op bed liggen. Bij elke week kruip ik in hem en puf hem zo weg, hij moet mij dan stevig vast houden.
Ik wordt weer getoucheerd. 2 hele centimeters. Ze besluiten af te wachten wat mijn lichaam gaat doen. Was het overdag hadden ze gewoon lekker de vliezen gebroken, maar nu blijven we gewoon aanmodderen. Johan kruipt weer naast me op bed, ik duik bij elke wee in zijn armen. Johan kijkt ondertussen DWDD. Ik krijg er amper iets van mee.
Dit houden we zo vol tot een uur of 20:00 Als de zuster komt en me serieus in mijn eigen wereld ziet gaan als ik een wee krijg besluit ze dat ik weer naar de verloskamers moet. Tis serieuze buisniss hier.
We verhuizen en ik krijg een wee precies als ik over de gang wordt gereden. Wat een timing. Mijn weeen zijn vreemd, ze komen niet om de paar vaste minuten maar in golven, paar minuten niks, dan 3 of meer weeen tegelijk. Best vermoeiend. Want zo lijkt het alsof het afzakt. Het toucheren is nog steeds hels. Maar inmiddels 3cm ontsluiting. Ze constateert dat ik een cm per uur doe en vind het goed. Ik vraag om pijnstilling. Ze vind het niet nodig want het vordert perfect zo. Ik beaam dat, maar wil dat graag met wat minder pijn, want als ik de keuze heb dan graag met. Dus ze maakt de pomp en ik wordt aangesloten. En net als bij Rienk wordt ik wel stoned, maar de weeen niet minder pijnlijk. Beetje jammer weer. Mijn gynaecoloog komt nog even langs, wenst me succes en we grappen nog wat. Rond een uur of 10 4 cm. Schiet naar mijn gevoel echt zo niet op. Ik ben op en vraag heit of hij door wil geven dat ik niet meer bij zal twitteren. Het geluid staat al sinds een uur of 18:00 op stil. Bij elke wee grijp ik de stang of heits hand en duw daar tegen, hij geeft dan tegendruk, dat voelt het fijnst. Ik kan ze staand niet opvangen. Ben nog wel naar de wc geweest, want moest toch echt. Daar heb ik 3 weeen gehad.
Dan om 23:00 valt het allemaal wat weg, ik word heel moe en de weeen zakken weer af, of nou ja, ze zijn mega onregelmatig. Heit is inmiddels halfdood en krijgt een bed. Bij mij worden de vliezen gebroken bij 5 cm en het is helder gelukkig. Daarna gaat het snel. De weeen doen nu nog zeerder en ik lig te grommen en vloeken in bed. Maar omdat ze nog steeds zo onregelmatig zijn, gaat ze een weeenopwekker klaar maken. Dan hou ik het niet meer. Er komt iets aan, het gaat gebeuren, ik schreeuw naar heit om op de knop te drukken en hij gaat me niet snel genoeg, NU! Schreeuw ik en lig half op mijn zij aan die stang te rukken. Jemig, hij komt!
De zusters zijn er, twee inmiddels en manen me tot puffen. Maar puffen wil allang niet meer. Meedrukken moet ik! “nee je moet puffen” “ maar hij komt!” “Carla, je moet puffen” “NEE, schreeuw ik, HIJ KOMT! NU! KIJK DAN!”
Dan moet ik op mijn rug gaan liggen en het hoofdje komt er al aan. Ik moet puffen, anders gaat het te snel. Ik puf, puf en puf, maar ik voel ondertussen dat ik stiekem meedruk. Een zuster die naast me staat dwingt me haar aan te kijken. En doet voor hoe ik moet puffen, jezus, wat een pijn. 'Schiet op met dat hoofd!' Denk ik. Dan mag ik eindelijk weer persen, ik pers, 'oh fuck, dat doet ook pijn', en pers zo langzaam als ik kan. Blijkbaar goed, want het hoofdje voel ik er uit komen. Dan moet ik weer puffen en ik puf. En dan mag ik om 00:38 onze zoon 'uit mij trekken' "pak hem maar aan" en ik pak hem aan. Heel bijzonder Ik leg hem op mijn borst en kijk naar heit, die zit tranen weg te vegen.
Ik kijk hem aan en hij naar mij, tranen van geluk. Onze Jelte, Jelte Roan, hij is er
De laatste 5 centimeter zijn binnen een uur van 5 naar 10 gegaan. De verloskundige noemde het een torpedo bevalling..
[ Bericht 1% gewijzigd door Vlinder op 08-11-2011 17:06:10 ]
Op woensdag 2 november zijn opa en oma hier rond een uur of 5. Oma blijft bij Rienk tijdens de dagen dat ik in het ziekenhuis lig. Samen brengen we Rienk op bed zodat hij morgen weet dat oma er is als hij wakker wordt. Opa gaat om een uur of 21:00 naar huis. Wij hebben het nog wat over koetjes en kalfjes en gaan rond 23:30 allemaal naar bed. Heit en ik kunnen niet slapen. We zijn niet zenuwachtig of nerveus, het wil gewoon niet.
Om 06:25 gaat de wekker. We kleden ons om, kijken bij Rienk om het hoekje en gaan naar het ziekenhuis.
We zijn te laat, we hadden er om 07:00 moeten zijn en zijn er om 07:15. De muts aan de balie kijkt een demonstratief naar de klok en ik negeer haar. De vk die ons bij de deur staat op te wachten kijkt vriendelijk en ik geef haar een hand en zeg sorry omdat we zo laat zijn. Ze wuift het wat weg en gaat ons voor naar binnen. Ik mag op het bed gaan liggen en de ctg gaat er op. Na een half uur komt ze terug met een andere vk en ik word getoucheerd. Hels. Mijn baarmoeder ligt heel diep, hoog en gekanteld. Toucheren doet vreselijk pijn. Ik kan me niet onstspannen en het voelt alsof ze de baby er zo mee uit kan trekken. Ik zit nog potdicht. Goh, hadden we wel verwacht. No baby today.
Ze probeert de veter in te brengen. Als ik zie dat ze dat met een tang wil doen, protesteer ik piepend, moet dat zo? Vraag ik? (held
)Ze haalt er een eendenbek bij. Nou, dat wordt er ook echt niet beter op. Wat een vreselijk pijnlijk apparaat is dat. Ik huil, ik jank en ik schreeuw. Het doet echt zo'n pijn! Dan zit de veter vast en de eendenbek kan er weer uit. Binnen een uur mijn doos alweer rauw. Toch knap.
We blijven op de kamer weer op de CTG en ik lig al weer te twitteren en te nerden. 'Niks aan de hand en eendenbekken zijn stom'. We mogen na de ctg van de kamer af en wat wandelen. Alles is best, zolang ik maar in het ziekenhuis blijf. We gaan naar het restaurant. We eten wat en drinken wat en heit is ondertussen wat aan het werk. (De laptop is mee) In het restaurant kan ik niet goed zitten. Zitten doet al maanden pijn en na een uur of wat geloof ik het wel. Ik wil terug en liggen. We installeren ons weer en in mij gebeurd helemaal niks. Om 12:00 krijgen we warm eten. Bami. Heit is wat huiverig, hij is al ziek sinds zondag omdat we chinees hebben gehad. En daarnaast heeft hij buikgriep gekregen. Maar het smaakt hem prima. Om 13:00 krijg ik mijn eigen kamer. Een echt bed en ik vind het prima. Heit regelt tv en gaat dan naar huis. Beetje slapen enzo.
Om 16:00 moet ik weer aan de ctg. Er zijn wat heuveltjes en die verneem ik ook echt. Moet wat puffen en ik neig ook alweer in mn houding te kruipen. (op mn zij de weeen opvangen). Heit is om 17:00 weer bij me. De optimist had series gedownload zodat we die daar wel konden kijken. Hij is nog steeds brak en hij komt bij me op bed liggen. Bij elke week kruip ik in hem en puf hem zo weg, hij moet mij dan stevig vast houden.
Ik wordt weer getoucheerd. 2 hele centimeters. Ze besluiten af te wachten wat mijn lichaam gaat doen. Was het overdag hadden ze gewoon lekker de vliezen gebroken, maar nu blijven we gewoon aanmodderen. Johan kruipt weer naast me op bed, ik duik bij elke wee in zijn armen. Johan kijkt ondertussen DWDD. Ik krijg er amper iets van mee.
Dit houden we zo vol tot een uur of 20:00 Als de zuster komt en me serieus in mijn eigen wereld ziet gaan als ik een wee krijg besluit ze dat ik weer naar de verloskamers moet. Tis serieuze buisniss hier.
We verhuizen en ik krijg een wee precies als ik over de gang wordt gereden. Wat een timing. Mijn weeen zijn vreemd, ze komen niet om de paar vaste minuten maar in golven, paar minuten niks, dan 3 of meer weeen tegelijk. Best vermoeiend. Want zo lijkt het alsof het afzakt. Het toucheren is nog steeds hels. Maar inmiddels 3cm ontsluiting. Ze constateert dat ik een cm per uur doe en vind het goed. Ik vraag om pijnstilling. Ze vind het niet nodig want het vordert perfect zo. Ik beaam dat, maar wil dat graag met wat minder pijn, want als ik de keuze heb dan graag met. Dus ze maakt de pomp en ik wordt aangesloten. En net als bij Rienk wordt ik wel stoned, maar de weeen niet minder pijnlijk. Beetje jammer weer. Mijn gynaecoloog komt nog even langs, wenst me succes en we grappen nog wat. Rond een uur of 10 4 cm. Schiet naar mijn gevoel echt zo niet op. Ik ben op en vraag heit of hij door wil geven dat ik niet meer bij zal twitteren. Het geluid staat al sinds een uur of 18:00 op stil. Bij elke wee grijp ik de stang of heits hand en duw daar tegen, hij geeft dan tegendruk, dat voelt het fijnst. Ik kan ze staand niet opvangen. Ben nog wel naar de wc geweest, want moest toch echt. Daar heb ik 3 weeen gehad.
Dan om 23:00 valt het allemaal wat weg, ik word heel moe en de weeen zakken weer af, of nou ja, ze zijn mega onregelmatig. Heit is inmiddels halfdood en krijgt een bed. Bij mij worden de vliezen gebroken bij 5 cm en het is helder gelukkig. Daarna gaat het snel. De weeen doen nu nog zeerder en ik lig te grommen en vloeken in bed. Maar omdat ze nog steeds zo onregelmatig zijn, gaat ze een weeenopwekker klaar maken. Dan hou ik het niet meer. Er komt iets aan, het gaat gebeuren, ik schreeuw naar heit om op de knop te drukken en hij gaat me niet snel genoeg, NU! Schreeuw ik en lig half op mijn zij aan die stang te rukken. Jemig, hij komt!
De zusters zijn er, twee inmiddels en manen me tot puffen. Maar puffen wil allang niet meer. Meedrukken moet ik! “nee je moet puffen” “ maar hij komt!” “Carla, je moet puffen” “NEE, schreeuw ik, HIJ KOMT! NU! KIJK DAN!”
Dan moet ik op mijn rug gaan liggen en het hoofdje komt er al aan. Ik moet puffen, anders gaat het te snel. Ik puf, puf en puf, maar ik voel ondertussen dat ik stiekem meedruk. Een zuster die naast me staat dwingt me haar aan te kijken. En doet voor hoe ik moet puffen, jezus, wat een pijn. 'Schiet op met dat hoofd!' Denk ik. Dan mag ik eindelijk weer persen, ik pers, 'oh fuck, dat doet ook pijn', en pers zo langzaam als ik kan. Blijkbaar goed, want het hoofdje voel ik er uit komen. Dan moet ik weer puffen en ik puf. En dan mag ik om 00:38 onze zoon 'uit mij trekken' "pak hem maar aan" en ik pak hem aan. Heel bijzonder
Ik leg hem op mijn borst en kijk naar heit, die zit tranen weg te vegen. Ik kijk hem aan en hij naar mij, tranen van geluk. Onze Jelte, Jelte Roan, hij is er
De laatste 5 centimeter zijn binnen een uur van 5 naar 10 gegaan. De verloskundige noemde het een torpedo bevalling..
[ Bericht 1% gewijzigd door Vlinder op 08-11-2011 17:06:10 ]
♡ Sa fier as de moanne, - en werom ♡
Klumsy, wat mooi geschreven en wat al gezegd is, je komt zo ontzettend sterk over
Vlindur ook een bijzonder verhaal. Wat is dat snel gegaan op het einde! Of lijkt dat maar zo?
Vlindur ook een bijzonder verhaal. Wat is dat snel gegaan op het einde! Of lijkt dat maar zo?
Unlike those who hide the truth, i tell it like it is......
Klopt Susie, De laatste centimeters zijn binnen een uur van 5 naar 10 gegaan. De verloskundige noemde het een torpedo bevalling
Als we wisten dat het zo snel zou gaan hadden we geen bed voor J. laten komen. Hij heeft er een half uur ingelegen
Als we wisten dat het zo snel zou gaan hadden we geen bed voor J. laten komen. Hij heeft er een half uur ingelegen
♡ Sa fier as de moanne, - en werom ♡
Wel heftig hoor!quote:
Klopt Susie, De laatste centimeters zijn binnen een uur van 5 naar 10 gegaan. De verloskundige noemde het een torpedo bevalling
Als we wisten dat het zo snel zou gaan hadden we geen bed voor J. laten komen. Hij heeft er een half uur ingelegen
En nu kan hij ook al niet meer bijslapen
Unlike those who hide the truth, i tell it like it is......
Wow klumsy, je verhaal... Wat enorm verdrietig ik zou je zo graag een knuffel willen geven
vlindurr, ik zat m'n adem in te houden bij het stukje dat je lijf wil persen maar dat t niet mag, zooo herkenbaar, dat is echt hels! Maar zo fijn als je dan wel mag en dat t niet te lang duurde voordat je volledige ontsluiting had!
Maar er staat dat je m eruit mocht trekken, hoe doe je dat dan??
ik zou je zo graag een knuffel willen geven vlindurr, ik zat m'n adem in te houden bij het stukje dat je lijf wil persen maar dat t niet mag, zooo herkenbaar, dat is echt hels! Maar zo fijn als je dan wel mag en dat t niet te lang duurde voordat je volledige ontsluiting had!
Maar er staat dat je m eruit mocht trekken, hoe doe je dat dan??
Tralalalaaa
Ik mocht hem onder de oksels pakken en voelde toen hoe de rest vanzelf ging
♡ Sa fier as de moanne, - en werom ♡
Klumsy en TAP wat een mooi geschreven verhalen, maar zo verdrietig ook. Het raakt echt..
Vlindur mooi verhaal en wat een snelle finish 
Bij dit lezen word ik wel verdrietig dat ik dat moment niet heb gehad dat hij op je borst komt en dat je elkaar aankijkt Lijkt me zo mooi
Vlindur
mooi verhaal en wat een snelle finish Bij dit lezen word ik wel verdrietig dat ik dat moment niet heb gehad dat hij op je borst komt en dat je elkaar aankijkt Lijkt me zo mooi
Precies ditquote:
Vlindur
.
Vandaag, mijn uitgerekende datum, post ik hier ook mijn bevallingsverhaal. Heb het gevoel ik de afgelopen periode, die toch best heftig was nu wat kan afsluiten. Weken lang leef je naar die datum toe, en ineens kwam ons mannetje eerder, dus vandaag voelt symbolisch dus als soort afsluiting van die heftige periode tijdens de zwangerschap en bevalling.
---
Ik ben afgelopen twee weken steeds in het ziekenhuis opgenomen geweest. Donderdag 6 oktober mag ik weer naar huis (na mobiliseren en geen nieuw bloedverlies). Ik heb wel het gevoel dat dit niet de laatste keer is dat ik het in ziekenhuis lig deze zwangerschap, maar dat ik zo snel weer terugga had ik nooit kunnen voorspellen..
Er zijn wat complicaties, dus vriendlief en ik zijn wel met wat instructies naar huis gestuurd. Zo ligt bijvoorbeeld de navelstreng naast zijn hoofdje voor de uitgang, dus als mijn vliezen zouden breken, dan moest ik direct gaan liggen en met spoed naar een ziekenhuis hier in de buurt.
Ik kom dus die donderdag om 16 uur weer thuis. Om 18.30 hangen we op de bank als ik ineens scherpe pijn in mijn buik voel warm en nattigheid tussen mijn benen voel. Ik schrik en denk of het zijn mijn vliezen, of het is bloed... Als ik mijn broek naar beneden trek, blijkt het helaas bloed te zijn, heel erg veel bloed. Vriendlief en ik raken een beetje in paniek, want dit kan niet goed zijn. Zonder na te denken belt vriendlief belt direct 112. Ik zit huilend op de wc, mijn gedachten slingeren alle kanten op. Ik zeg tegen vriendlief dat ik bang ben, en ik herhaal dat geloof ik wel 20x. Ik zie ook de angst in zijn ogen, terwijl hij nog aan de lijn hangt met 112. Dan gaat er een knop om in mijn hoofd, en ik bedenk me dat ik rustig moet blijven. Ik heb nog de helderheid van geest om tegen vriendlief te zeggen dat ‘ie moet zeggen dat we 2 hoog wonen zonder lift, zodat ze ook een brandweer kunnen sturen. Vriendlief zegt dat ik van de wc af moet en horizontaal moet gaan liggen, maar ik durf niet. Ik durf me niet te bewegen en ik druk, tegen beter weten in, met mijn hand een wc-papiertje tegen mijn onderkant in de hoop het bloeden te stoppen. Binnen 3 minuten arriveert de ambulance en de broeders halen me van de wc met mijn broek nog op mijn enkels. Ik krijg gelijk een infuus aangelegd en zuurstof toegediend. Ik laat alles gebeuren, ik vraag zelfs nog aan vriendlief of de oven wel uit is.. Bizar hoe kalm en praktisch ik schijnbaar op zulke angstige momenten word. Ondertussen is ook de brandweer gearriveerd en tillen 4 of 5 sterke mannen mij met brancard en al naar beneden. We gaan met gillende sirenes en vliegende vaart op weg naar het Sophia. Achteraf hoor ik dat het best een spektakel was in de buurt.. 
Terwijl ik in de verloskamer wordt binnengereden staat er al een team klaar. Ze hijsen me over van de brancard op het verlosbed en ik moet op mijn linkerzijde gaan liggen. Ze sluiten me gelijk aan op het CTG. Zodra de banden om mij buik zitten horen we nog niet gelijk het hartje, ik krijg de schrik en vrees dat mijn kindje dood is. Zoveel bloed en ik voel al de hele tijd geen leven meer, ik moet huilen Dan hoor ik de gyn zeggen dat ze hem heeft gehoord, maar dat ze zijn hartslag even kwijt is. Maar gelukkig horen wel vrij snel eindelijk het vertrouwde ritmische getik van zijn hartje! Wat een opluchting, weer moet ik huilen, maar nu van geluk. Ik zie ook tranen in de ogen van vriendlief. De afgelopen minuten en de ambulancerit waren de meeste helse minuten van mijn leven.
De gynaecologen geven aan dat ze twijfelen of ze overgaan tot een keizersnede of niet. Ik zeg tegen hen dat ze hem eruit moeten halen, en wel nu, want nu leeft ie nog. Zijn hartslag doet het nu goed en hij is tenslotte nog maar 35 weken, daarom gaan de gyns toch overleggen wat te doen. Het bevalt me niks, ik kan alleen maar denken en zeggen dat ze hem eruit moeten halen, want dit kan niet lang goed gaan. Omdat ik het ritmische getik van zijn hartje blijf horen kalmeer ik en maak ondertussen grapjes met vriendlief, je moet wat in zo'n situatie. De gyn komt terug en vertelt dat toch een keizersnede gaat worden. Ze durven het niet aan om hem nog een nacht te laten zitten, dan zou ik 24/7 aan de monitor moeten en dat is ook geen doen. De gyn gaat weg om een en ander te regelen en ik krijg een infuus met vocht om het bloedverlies een beetje te compenseren en een blaascatheter.
Plotseling komen er twee gynaecologen binnen en komt alles in een stroomversnelling. Baby reageert toch steeds meer en heftiger op mijn harde buiken (zijn hartslag dipt behoorlijk) en ze besluiten dat hij er NU uit moet. Ik hoor nog net dat het code Rood is. Binnen no-time staat de anesthesist naast mijn bed. Ik vraag nog of het niet te lang duurt voor dat die prik werkt en hij zegt: 'nou de prik werkt om precies te zijn.. binnen 38 seconden'. Ik denk nog, nou dat zal wel meevallen..
Met enig tempo word ik naar de OK gereden. Ik heb mijn bril nog op, mijn eigen bovenkleding nog aan. Ik vraag of dat niet uit moet, maar daar is geen tijd meer voor. Ze hijsen me over van het bed op de OK-tafel en de ruggenprik wordt gezet. Mijn benen voelen direct zwaar aan en ik heb moeite om ze op de operatietafel te krijgen. Ik zeg tegen de anesthesist dat ik hem niet geloofde met zijn voorspelling dat de ruggenprik in 38 seconden werkt, maar dat ik hem nu toch gelijk moet geven. Het gaat allemaal zo snel dat ik bang ben dat vriendlief er niet op tijd bij is, want hij is al een tijdje 'weg'. Hij moest zich omkleden, maar gelukkig komt hij op dat moment de OK binnen.
Ik vraag of ze mijn buik al geopend hebben en de gyn bevestigd dit. Ik vind het maar een gekke gewaarwording, ik heb er inderdaad niks van gevoeld, terwijl ik nog geen 5 min geleden nog gevoel had in mijn benen en buik. Binnen een minuut of 10-15 halen ze J. eruit, ik voel me ineens heel leeg na de nodige druk en getrek. Een verpleegkundige maakt een paar foto’s die vriendlief en ik bekijken achter het schort. J. wordt gelijk meegenomen naar de kinderarts. Vriendlief geeft me een kus en gaat met J. mee. Ik besef totaal niet dat mijn baby is geboren, ik voel me leeg, letterlijk, maar heb nog geen baby gezien en geen huiltje gehoord helaas. Ik vraag daarom of hij wel leeft, omdat ik hem niet heb gehoord. Normaal hoor je een baby toch huilen bij de geboorte?! Dat is wat je altijd ziet op tv...
De verpleegkundige gaat naar de kamer naast de OK waar de KA met J. is. Ze komt terug en vertelt dat het een prachtig mannetje is en dat hij zeker leeft. Ik ben een beetje beduusd en vraag wanneer hij dan terugkomt, hij zou toch bij mij mogen liggen? Van te voren hadden de artsen gezegd dat het de bedoeling is dat na de geboorte de KA even naar de baby kijkt, en dat hij vervolgens terug op mijn borst gelegd zou worden. Helaas gaat het toch niet goed met J., dus hij komt nog niet terug de OK in. Ik weet niet wat ik er van moet denken en val voor de verandering maar terug op humor. Het beste mechanisme om te overleven in dergelijke situaties... 
De artsen zijn ondertussen druk bezig alle lagen die ze hebben doorgesneden weer dichten, dus ik vraag of ze niet direct een buikwandcorrectie en liposuctie kunnen uitvoeren nu ze toch bezig zijn.. Ze moeten hartelijk om mijn lachen en zeggen dat ik een heel bescheiden vetlaagje heb, en dat die buik dus zo weg is.
Eindelijk hoor ik dan in de verte een baby huilen, en ik hoor mezelf vragen of de baby die ik hoor de mijne is? De verpleegkundige moet lachen en bevestigd dit en ik zucht opgelucht en zeg: ‘Hij doet het dus echt!’ Als ik weer ben ‘dichtgenaaid’ en een grote pleister op mijn wond heb, word ik weer overgeheveld op een gewoon bed en word ik de OK uitgereden. Naast de OK is de ruimte waar de KA met vriendlief en J. is, ik kan een blik in de kamer werpen en J. wordt omhoog gehouden. Dit is mijn eerste beeld van mijn baby, een klein, wit mannetje in de grote handen van de KA. Ik vraag aan vriendlief of het wel goed gaat en hij steekt zijn duimen op. Ik vind het vreselijk dat ik weer weg moet, maar ik moet naar de Recovery. Nadat voor de zoveelste keer mijn bloeddruk, hartslag etc. worden gecontroleerd en deze nog steeds in orde zijn, en duidelijk is dat de ruggenprik echt aan het zakken is, mag ik eindelijk naar J. toe.
Ik word met bed en al naar de Intensive Care Neonatologie gebracht, waar J. is. Ik schrik als we binnen rijden, allemaal apparaten, piepjes, slangetjes en alarmen, erg indrukwekkend. Gelijk rechts om de hoek zie ik vriendlief gelukkig staan. Hij staat bij een warmtebedje, en daarin ligt hij dan, J., mijn eigen baby. Ze rijden mijn bed tot naast het bedje van J. en vragen of ik hem wil vasthouden. Uiteraard wil ik dat! Ze leggen hem op mijn borst, daar is hij dan, mijn kleine baby! Het voelt wat onwerkelijk. Ik vind het vreselijk om te zien dat hij allerlei slangetjes, naaldjes, plakkertjes e.d. op zijn kleine, zachte lijfje heeft. Hij weegt al 3100 gram zeggen ze. Ik ben verbaasd, dat is een best gewicht voor 35 weken zwangerschap! En dat is maar goed ook, die reserves heeft hij wel nodig gehad. De verpleegkundige maakt een paar foto’s, de eerste, van ons als kersvers gezinnetje Later kan ik me dit moment niet goed meer herinneren (morfine? shock?), maar zoals ze wel vaker zeggen.. gelukkig hebben we de foto's nog..
J. blijft uiteraard op de IC en ik word naar zaal gebracht. Die nacht staat de gyn die de keizersnede heeft gedaan nog aan mijn bed. Dat ze in dergelijke situaties een 'pluis - niet pluis' gevoel hebben, en ze gister een groot 'niet pluis' gevoel hadden maar niet direct de vinger erop konden leggen. In combinatie met mijn gevoel dat ze hem eruit moesten halen hebben ze daartoe besloten en uiteindelijk bleek dat een gouden (in)greep. Als hij een uur langer in mijn buik had gezeten was hij doodgebloed Hij heeft een behoorlijke bloedarmoede gehad, dus bloed dat ik verloor was van J. Het bleek dat ik bloedvaten om de vliezen had zitten en die waren ook met J. verbonden. Waarschijnlijk kwam daar steeds het bloed vandaan. Als ik een vaginale bevalling had gehad, had hij het sowieso niet overleefd, bij het breken van de vliezen was hij ook leeg gebloed.
Die nacht heeft J. een bloedtransfusie gehad om zijn bloed aan te vullen. Hierop deed hij het gelukkig heel goed. Na een paar dagen ziekenhuis mochten we samen naar huis! Mijn mannetje doet het nu hartstikke goed en elke dag besef ik me dat we zo ontzettend veel geluk hebben gehad. Dit verhaal had zo anders kunnen aflopen... Het kost wel even tijd om alles een plekje te geven, maar dat komt goed. We hebben binnenkort nog een nagesprek bij de gyn, wil nog wel graag een en ander weten van hoe het kon die vaten om vliezen, en of het pure pech is of niet etc.
---
Ik ben afgelopen twee weken steeds in het ziekenhuis opgenomen geweest. Donderdag 6 oktober mag ik weer naar huis (na mobiliseren en geen nieuw bloedverlies). Ik heb wel het gevoel dat dit niet de laatste keer is dat ik het in ziekenhuis lig deze zwangerschap, maar dat ik zo snel weer terugga had ik nooit kunnen voorspellen..
Er zijn wat complicaties, dus vriendlief en ik zijn wel met wat instructies naar huis gestuurd. Zo ligt bijvoorbeeld de navelstreng naast zijn hoofdje voor de uitgang, dus als mijn vliezen zouden breken, dan moest ik direct gaan liggen en met spoed naar een ziekenhuis hier in de buurt.Ik kom dus die donderdag om 16 uur weer thuis. Om 18.30 hangen we op de bank als ik ineens scherpe pijn in mijn buik voel warm en nattigheid tussen mijn benen voel. Ik schrik en denk of het zijn mijn vliezen, of het is bloed... Als ik mijn broek naar beneden trek, blijkt het helaas bloed te zijn, heel erg veel bloed. Vriendlief en ik raken een beetje in paniek, want dit kan niet goed zijn. Zonder na te denken belt vriendlief belt direct 112. Ik zit huilend op de wc, mijn gedachten slingeren alle kanten op. Ik zeg tegen vriendlief dat ik bang ben, en ik herhaal dat geloof ik wel 20x. Ik zie ook de angst in zijn ogen, terwijl hij nog aan de lijn hangt met 112. Dan gaat er een knop om in mijn hoofd, en ik bedenk me dat ik rustig moet blijven. Ik heb nog de helderheid van geest om tegen vriendlief te zeggen dat ‘ie moet zeggen dat we 2 hoog wonen zonder lift, zodat ze ook een brandweer kunnen sturen. Vriendlief zegt dat ik van de wc af moet en horizontaal moet gaan liggen, maar ik durf niet. Ik durf me niet te bewegen en ik druk, tegen beter weten in, met mijn hand een wc-papiertje tegen mijn onderkant in de hoop het bloeden te stoppen. Binnen 3 minuten arriveert de ambulance en de broeders halen me van de wc
met mijn broek nog op mijn enkels. Ik krijg gelijk een infuus aangelegd en zuurstof toegediend. Ik laat alles gebeuren, ik vraag zelfs nog aan vriendlief of de oven wel uit is.. Bizar hoe kalm en praktisch ik schijnbaar op zulke angstige momenten word. Ondertussen is ook de brandweer gearriveerd en tillen 4 of 5 sterke mannen mij met brancard en al naar beneden. We gaan met gillende sirenes en vliegende vaart op weg naar het Sophia. Achteraf hoor ik dat het best een spektakel was in de buurt.. Terwijl ik in de verloskamer wordt binnengereden staat er al een team klaar. Ze hijsen me over van de brancard op het verlosbed en ik moet op mijn linkerzijde gaan liggen. Ze sluiten me gelijk aan op het CTG. Zodra de banden om mij buik zitten horen we nog niet gelijk het hartje, ik krijg de schrik en vrees dat mijn kindje dood is. Zoveel bloed en ik voel al de hele tijd geen leven meer, ik moet huilen
Dan hoor ik de gyn zeggen dat ze hem heeft gehoord, maar dat ze zijn hartslag even kwijt is. Maar gelukkig horen wel vrij snel eindelijk het vertrouwde ritmische getik van zijn hartje! Wat een opluchting, weer moet ik huilen, maar nu van geluk. Ik zie ook tranen in de ogen van vriendlief. De afgelopen minuten en de ambulancerit waren de meeste helse minuten van mijn leven.De gynaecologen geven aan dat ze twijfelen of ze overgaan tot een keizersnede of niet. Ik zeg tegen hen dat ze hem eruit moeten halen, en wel nu, want nu leeft ie nog. Zijn hartslag doet het nu goed en hij is tenslotte nog maar 35 weken, daarom gaan de gyns toch overleggen wat te doen. Het bevalt me niks, ik kan alleen maar denken en zeggen dat ze hem eruit moeten halen, want dit kan niet lang goed gaan. Omdat ik het ritmische getik van zijn hartje blijf horen kalmeer ik en maak ondertussen grapjes met vriendlief, je moet wat in zo'n situatie
. De gyn komt terug en vertelt dat toch een keizersnede gaat worden. Ze durven het niet aan om hem nog een nacht te laten zitten, dan zou ik 24/7 aan de monitor moeten en dat is ook geen doen. De gyn gaat weg om een en ander te regelen en ik krijg een infuus met vocht om het bloedverlies een beetje te compenseren en een blaascatheter.Plotseling komen er twee gynaecologen binnen en komt alles in een stroomversnelling. Baby reageert toch steeds meer en heftiger op mijn harde buiken (zijn hartslag dipt behoorlijk) en ze besluiten dat hij er NU uit moet. Ik hoor nog net dat het code Rood is. Binnen no-time staat de anesthesist naast mijn bed. Ik vraag nog of het niet te lang duurt voor dat die prik werkt en hij zegt: 'nou de prik werkt om precies te zijn.. binnen 38 seconden'. Ik denk nog, nou dat zal wel meevallen..
Met enig tempo word ik naar de OK gereden. Ik heb mijn bril nog op, mijn eigen bovenkleding nog aan. Ik vraag of dat niet uit moet, maar daar is geen tijd meer voor. Ze hijsen me over van het bed op de OK-tafel en de ruggenprik wordt gezet. Mijn benen voelen direct zwaar aan en ik heb moeite om ze op de operatietafel te krijgen. Ik zeg tegen de anesthesist dat ik hem niet geloofde met zijn voorspelling dat de ruggenprik in 38 seconden werkt, maar dat ik hem nu toch gelijk moet geven. Het gaat allemaal zo snel dat ik bang ben dat vriendlief er niet op tijd bij is, want hij is al een tijdje 'weg'. Hij moest zich omkleden, maar gelukkig komt hij op dat moment de OK binnen.
Ik vraag of ze mijn buik al geopend hebben en de gyn bevestigd dit. Ik vind het maar een gekke gewaarwording, ik heb er inderdaad niks van gevoeld, terwijl ik nog geen 5 min geleden nog gevoel had in mijn benen en buik. Binnen een minuut of 10-15 halen ze J. eruit, ik voel me ineens heel leeg na de nodige druk en getrek. Een verpleegkundige maakt een paar foto’s die vriendlief en ik bekijken achter het schort. J. wordt gelijk meegenomen naar de kinderarts. Vriendlief geeft me een kus en gaat met J. mee. Ik besef totaal niet dat mijn baby is geboren, ik voel me leeg, letterlijk, maar heb nog geen baby gezien en geen huiltje gehoord helaas. Ik vraag daarom of hij wel leeft, omdat ik hem niet heb gehoord. Normaal hoor je een baby toch huilen bij de geboorte?! Dat is wat je altijd ziet op tv...
De verpleegkundige gaat naar de kamer naast de OK waar de KA met J. is. Ze komt terug en vertelt dat het een prachtig mannetje is en dat hij zeker leeft. Ik ben een beetje beduusd en vraag wanneer hij dan terugkomt, hij zou toch bij mij mogen liggen? Van te voren hadden de artsen gezegd dat het de bedoeling is dat na de geboorte de KA even naar de baby kijkt, en dat hij vervolgens terug op mijn borst gelegd zou worden. Helaas gaat het toch niet goed met J., dus hij komt nog niet terug de OK in. Ik weet niet wat ik er van moet denken en val voor de verandering maar terug op humor. Het beste mechanisme om te overleven in dergelijke situaties... De artsen zijn ondertussen druk bezig alle lagen die ze hebben doorgesneden weer dichten, dus ik vraag of ze niet direct een buikwandcorrectie en liposuctie kunnen uitvoeren nu ze toch bezig zijn.. Ze moeten hartelijk om mijn lachen en zeggen dat ik een heel bescheiden vetlaagje heb, en dat die buik dus zo weg is. Eindelijk hoor ik dan in de verte een baby huilen, en ik hoor mezelf vragen of de baby die ik hoor de mijne is? De verpleegkundige moet lachen en bevestigd dit en ik zucht opgelucht en zeg: ‘Hij doet het dus echt!’ Als ik weer ben ‘dichtgenaaid’ en een grote pleister op mijn wond heb, word ik weer overgeheveld op een gewoon bed en word ik de OK uitgereden. Naast de OK is de ruimte waar de KA met vriendlief en J. is, ik kan een blik in de kamer werpen en J. wordt omhoog gehouden. Dit is mijn eerste beeld van mijn baby, een klein, wit mannetje in de grote handen van de KA. Ik vraag aan vriendlief of het wel goed gaat en hij steekt zijn duimen op. Ik vind het vreselijk dat ik weer weg moet, maar ik moet naar de Recovery. Nadat voor de zoveelste keer mijn bloeddruk, hartslag etc. worden gecontroleerd en deze nog steeds in orde zijn, en duidelijk is dat de ruggenprik echt aan het zakken is, mag ik eindelijk naar J. toe.
Ik word met bed en al naar de Intensive Care Neonatologie gebracht, waar J. is. Ik schrik als we binnen rijden, allemaal apparaten, piepjes, slangetjes en alarmen, erg indrukwekkend. Gelijk rechts om de hoek zie ik vriendlief gelukkig staan. Hij staat bij een warmtebedje, en daarin ligt hij dan, J., mijn eigen baby. Ze rijden mijn bed tot naast het bedje van J. en vragen of ik hem wil vasthouden. Uiteraard wil ik dat! Ze leggen hem op mijn borst, daar is hij dan, mijn kleine baby!
Het voelt wat onwerkelijk. Ik vind het vreselijk om te zien dat hij allerlei slangetjes, naaldjes, plakkertjes e.d. op zijn kleine, zachte lijfje heeft. Hij weegt al 3100 gram zeggen ze. Ik ben verbaasd, dat is een best gewicht voor 35 weken zwangerschap! En dat is maar goed ook, die reserves heeft hij wel nodig gehad. De verpleegkundige maakt een paar foto’s, de eerste, van ons als kersvers gezinnetje Later kan ik me dit moment niet goed meer herinneren (morfine? shock?), maar zoals ze wel vaker zeggen.. gelukkig hebben we de foto's nog.. J. blijft uiteraard op de IC en ik word naar zaal gebracht. Die nacht staat de gyn die de keizersnede heeft gedaan nog aan mijn bed. Dat ze in dergelijke situaties een 'pluis - niet pluis' gevoel hebben, en ze gister een groot 'niet pluis' gevoel hadden maar niet direct de vinger erop konden leggen. In combinatie met mijn gevoel dat ze hem eruit moesten halen hebben ze daartoe besloten en uiteindelijk bleek dat een gouden (in)greep. Als hij een uur langer in mijn buik had gezeten was hij doodgebloed
Hij heeft een behoorlijke bloedarmoede gehad, dus bloed dat ik verloor was van J. Het bleek dat ik bloedvaten om de vliezen had zitten en die waren ook met J. verbonden. Waarschijnlijk kwam daar steeds het bloed vandaan. Als ik een vaginale bevalling had gehad, had hij het sowieso niet overleefd, bij het breken van de vliezen was hij ook leeg gebloed.Die nacht heeft J. een bloedtransfusie gehad om zijn bloed aan te vullen. Hierop deed hij het gelukkig heel goed. Na een paar dagen ziekenhuis mochten we samen naar huis! Mijn mannetje doet het nu hartstikke goed en elke dag besef ik me dat we zo ontzettend veel geluk hebben gehad. Dit verhaal had zo anders kunnen aflopen... Het kost wel even tijd om alles een plekje te geven, maar dat komt goed. We hebben binnenkort nog een nagesprek bij de gyn, wil nog wel graag een en ander weten van hoe het kon die vaten om vliezen, en of het pure pech is of niet etc.
Jeetje jipster wat een afschuwelijk naar idee dat het zo makkelijk mis had kunnen gaan! Wat is je instinct dan toch een goede raadgever hè, dat je aanvoelde dat hij er NU uit moest.
Wat fijn dat J. het nu zo goed doet
Wat fijn dat J. het nu zo goed doet
